ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακή ΙΓ΄ Ματθαίου.
3 Σεπτεμβρίου 2017
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρεται στο αμπέλι και δεν είναι τυχαίο, αφού, παρόλο που είναι η πρώτη Κυριακή του μηνός Σεπτεμβρίου, του πρώτου μήνα του Εκκλησιαστικού έτους και τελείωσε πια ο Αύγουστος, όμως ακόμη διαρκεί ο τρύγος και η ενασχόληση με τους αμπελώνες. Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή του Χριστού και υπαινίσσεται με αυτό τον τρόπο την Εκκλησία. Σε άλλο σημείο της Καινής Διαθήκης ο Χριστός παρομοίωσε την ενότητα των Αποστόλων μαζί του και κατ επέκτασιν την ενότητα όλων των πιστών με τον Χριστό, όπως την κληματαριά με τα κλήματα της, λέγοντας: «ἐγώ εἰμί ἡ ἄμπελος, ὕμεῖς τά κλήματα», εγώ είμαι το αμπέλι κι εσείς είστε τα κλήματα αυτού του αμπελιού. Έτσι είναι και η ενότητα της Εκκλησίας.
Ο Χριστός χρησιμοποίησε την εικόνα της αμπέλου, και όχι άλλου δέντρου ή φυτού, διότι προετοιμάζει έτσι τους πιστούς να κατανοήσουν ότι το προϊόν της αμπέλου, ο οίνος, θα δοθεί στο Μυστικό Δείπνο για να είναι το ίδιο το αίμα του με το οποίο θα ενώνονται οι πιστοί στους αιώνες με τον Ίδιο και μεταξύ τους. Έτσι θα καθίστανται σύναιμοι, θα ενώνονται στο τίμιο και πανακήρατο Αίμα Του. Η σημερινή παραβολή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως προκατήχηση για τον Μυστικό Δείπνο. Αυτό συμβαίνει διότι ο Χριστός δεν θέλει να αιφνιδιάσει τους Μαθητές την ώρα του Μυστικού Δείπνου, όταν τους παραδίδει το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, της Θείας Λειτουργίας, αλλά θέλει να τους έχει προετοιμασμένους να δεχθούν και να κατανοήσουν την σπουδαιότητα του οίνου της Θείας Ευχαριστίας, αλλά και το μεγαλείο της ενότητας την οποία προσφέρει ο Χριστός με το ίδιο Του το αίμα, τον οίνο της Θείας Ευχαριστίας. Το ίδιο συμβαίνει και στον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων, όπου και αυτό το θαύμα έχει μυσταγωγική προοπτική, αφού θέλει να προετοιμάσει τους Αποστόλους να μυηθούν στον άγιο Άρτο, στο Σώμα του Χριστού.
Το τίμιο Αίμα του Χριστού δεν είναι μια απλή αιμοδοσία, όπως αυτή που μπορεί να λαμβάνει χώρα σε ιατρικούς χώρους. Το Αίμα του Χριστού προκύπτει μέσα από το μαρτύριο του Σταυρού. Γι αυτό και επάνω από κάθε Αγία Τράπεζα υπάρχει ο Τίμιος Σταυρός του Χριστού και επάνω του καρφωμένος ο «Ηλοτορίτης» Χριστός, όπως πολύ σοφά, με ποιητική και λογοτεχνική ευχέρεια αναφέρει στην ομηρική απόδοση του αναστασίμου Ευαγγελίου ο Νάξιος άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Ο «Ηλοτιρίτης», δηλαδή ο τρυπημένος από τους ήλους, δηλαδή τα καρφιά, Χριστός, ευρίσκεται εσταυρωμένος επάνω στο Σταυρό, επάνω από την κάθε Αγία Τράπεζα, ακριβώς για να δηλωθεί η βεβαία ορθόδοξη Πίστη ότι, το προϊόν της Αγίας Τραπέζης, ο οίνος της Θείας Ευχαριστίας, το τίμιο και ζωοποιό αίμα του Χριστού είναι το ίδιο, είναι αυτό το τίμιο Αίμα το οποίο έρευσε από τον Εσταυρωμένο Χριστό. Αυτό ακριβώς υποστηρίζει ο Συμεών Θεσσαλονίκης λέγοντας: «Διό καί ὄπισθεν τοῦ θυσιαστηρίου αὐτοῦ ἐξ ἀνατολῶν τό εὐλογημένον ὄργανον τῆς θυσίας ὁ θεῖος ἵσταται σταυρός».
Ο Χριστός στο σημερινό Ευαγγέλιο προφητεύει το εκούσιο πάθος του, προλέγει την σταύρωσή του η οποία θα είναι το γεγονός της αναθέσεως της Αμπέλου, δηλαδή της Εκκλησίας, σε ανθρώπους που πιστεύουν στον Χριστό και δίνουν την ζωντανή μαρτυρία της Πίστεως, ακόμη και με το ίδιο τους το αίμα. Ο Οικοδεσπότης της παραβολής, ο Θεός, φτιάχνει τον αμπελώνα του, δηλαδή την Εκκλησία και την εμπιστεύεται σε ανθρώπους. Όμως εκείνοι οι άνθρωποι δεν στάθηκαν αντάξιοι της εμπιστοσύνης Του, αφού, τους δούλους τους οποίους έστειλε ο Θεός, τους Προφήτες δηλαδή και τους Δικαίους της Παλαιάς Διαθήκης, άλλους έδειραν, άλλους φόνευσαν, άλλους πετροβόλησαν. Και αφού αυτό συνέβη ξανά, τότε στέλνει τον ίδιο τον Υιό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό τον οποίο τον έβγαλαν έξω από τον αμπελώνα και τον σκότωσαν, τον σταύρωσαν.
Έτσι ο Χριστός χαρακτηρίζεται ως ο «ακρογωνιαίος λίθος», μια φράση όπου τη σημερινή εποχή του σκυροδέματος, των τσιμεντένιων κτηρίων και των τσιμεντουπόλεων μας είναι άγνωστη. Τι είναι όμως ο ακρογωνιαίος λίθος; Είναι ο λίθος, η πέτρα που τοποθετείται στα πετρόκτιστα κτήρια, στην άκρη, στη γωνία, και θάβεται μέσα στη γη, και αφανίζεται και δεν φαίνεται. Όμως αυτή η πέτρα τελικώς είναι η σημαντικότερη διότι εκείνη δέχεται όλο το βάρος του κτηρίου και κάνει σταθερό το οικοδόμημα. Έτσι χαρακτηρίζεται ο Χριστός, ως η πέτρα που την πέταξαν σε μια γωνιά, όμως είναι ο λίθος που συγκρατεί όλο το οικοδόμημα της Εκκλησίας. Ο Χριστός με την σταύρωσή του γίνεται ο λίθος που συγκρατεί την Εκκλησία.
Στη σημερινή παραβολή, η Εκκλησία χαρακτηρίζεται ως αμπελώνας που προσφέρει άφθονο το τίμιο και ζωοποιό Αίμα του Κυρίου και όπως κάθε αμπελώνας έχει το λινό του, δηλαδή το πατητήρι του, έτσι και το πατητήρι της Εκκλησίας, από το οποίο ρέει άφθονος ο οίνος, είναι η Αγία Τράπεζα, όπως υποστηρίζει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Ο Απόστολος Παύλος έχοντας προφανώς υπ όψιν του την εικόνα της αμπέλου για την ενότητα της Εκκλησίας, την ερμηνεύει λέγοντας ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού και εμείς οι πιστοί είμαστε μέλη αυτού του Σώματος.
Η σημερινή παραβολή θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως η θεολογική διατύπωση της εκκλησιολογίας, της πίστεως δηλαδή για το τί είναι η Εκκλησία. Και τι είναι η Εκκλησία; Είναι η κληρονομιά την οποία μας έδωσε ο Θεός για να μετέχουμε στη Θεότητά Του μέσω της Θείας Κοινωνίας, του Τιμίου Σώματος και Αίματος του Χριστού, και να είμαστε ενωμένοι οι άνθρωποι μεταξύ μας. Η Εκκλησία συνεπώς δεν είναι ένας παράλληλος ανθρώπινος φορέας και θεσμός με τους άλλους φορείς, αλλά είναι η κατεξοχήν αιτία της υπάρξεώς μας και ο λόγος για τον οποίο υπάρχουμε, ζούμε και δρούμε.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακή προ της Υψώσεως
10 Σεπτεμβρίου 2017
Η σημερινή Κυριακή λαμβάνει τον εορτολογικό της χαρακτήρα από την επικείμενη εορτή της Υψώσεως του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού. Παράλληλα συνεχίζει ο απόηχος της μεγάλης Θεομητορικής εορτής που μόλις βιώσαμε, του Γενεσίου της Θεοτόκου. Συνεπώς, ο πρώτος μήνας του εκκλησιαστικού έτους, ο Σεπτέμβριος, περιέχει δυο σημαντικές εορτές οι οποίες ευλογούν και αγιάζουν το νέο εκκλησιαστικό έτος. Η πρώτη είναι η γέννηση, ή όπως ονομάζεται στο εκκλησιαστικό εορτολόγιο, το Γενέσιον της Θεοτόκου πού εορτάζουμε στις οκτώ του μηνός Σεπτεμβρίου και η άλλη εορτή είναι η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού η οποία εορτάζεται στις δεκατέσσερις Σεπτεμβρίου. Δηλαδή, η Θεοτόκος και ο Τίμιος Σταυρός ευλογούν το νέο εκκλησιαστικό έτος.
Η Εκκλησία μας, εορτάζει τα ιερά πρόσωπα, τους αγίους μας, στην ανάμνηση της κοιμήσεώς τους. Σε τρία όμως πρόσωπα εορτάζει επιπλέον την σύλληψή τους και την γέννησή τους. Είναι ο Χριστός, η Παναγία και ο Πρόδρομος. Εορτάσαμε λοιπόν την γέννηση της Παναγιάς μας, της Θεοτόκου. Η γέννηση της Θεοτόκου είναι η έλευση του προσώπου πού φέρνει στον κόσμο τον Χριστό. Οι γονείς της Θεοτόκου, ὁ Ιωακείμ και η Άννα, ήταν μεγάλοι σε ηλικία και ήταν ευσεβείς. Μετά από πολύ προσευχή, ο Θεός τούς δίνει την ευλογία να γεννήσουν την Θεοτόκο Μαρία. Η γέννηση αυτή είναι χαρά, όχι μόνο για τούς γονείς και τους συγγενείς Της, αλλά για όλον τον κόσμο. Αυτή την οικουμενική χαρά δηλώνει το απολυτίκιο της εορτής το οποίο αναφέρει: «Ἡ γένησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ». Ο Θεός που επαναπαύεται σε θρόνους νοερούς, στα τάγματα των αγίων Αγγέλων και Αρχαγγέλων, με την γέννηση της Θεοτόκου ετοιμάζει τον θρόνο του στη γη. «Σήμερον, ὁ τοίς νοεροίς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός, θρόνον ἅγιον ἐπί γῆς ἐαυτῶ προητοίμασεν». Η Μαρία θα γίνει θρόνος του Θεού και θα καταστεί Θεοτόκος. Η Παναγία απάλλαξε από τον ονειδισμό της ατεκνίας τον Ιωακείμ και την Άννα και ελευθέρωσε από την φθορά του θανάτου τον Αδάμ και την Εύα.
Η σημερινή Κυριακή θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως το μεταίχμιο των δύο εορτών, του Γενεσίου της Θεοτόκου και της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Τρία τινά στην Εκκλησία μας έχουν λάβει το προσωνύμιο «Τίμιος». Τα τίμια Δώρα, ο τίμιος Πρόδρομος και ο τίμιος Σταυρός.
Η ευαγγελική περικοπή της σημερινής Κυριακής λαμβάνει αφορμή από την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και επισημαίνει την ύψωση του Χριστού στο Σταυρό αφού προηγήθηκε η κάθοδός του από τον ουρανό. Ο Χριστός χαρακτηρίζεται στο Ευαγγέλιο ως Υιός ανθρώπου, αλλά και ως μονογενής Υιός του Θεού για να δηλωθεί ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. Ο ερχομός του Θεανθρώπου Χριστού στον κόσμο πραγματοποιείται για τη σωτηρία του κόσμου. Γι αυτό και στις δύο αναφορές του Ευαγγελίου περί του Υιού του ανθρώπου και περί του μονογενούς Υιού του Θεού ακλουθεί η ίδια φράση, επαναλαμβάνεται ο ίδιος στίχος, ότι ο Χριστός ήρθε ώστε, κάθε ένας που πιστεύει στο Χριστό μην χαθεί, αλλά να έχει αιώνια ζωή, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόλυται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον». Η σωτηρία αυτή η οποία προσφέρεται σε εκείνους που πιστεύουν στην αιώνια ζωή προέρχεται από την ύψωση του Χριστού στον Σταυρό. Σωτήρας του κόσμου είναι ο Εσταυρωμένος Χριστός, όπως επισημαίνει αλλού ο Απόστολος Παύλος, ότι εμείς πιστεύουμε στον Χριστό τον Εσταυρωμένο. Ο Χριστός οικοδόμησε την σωτηρία του κόσμου επάνω στη σκαλωσιά του Σταυρού.
Γι αυτό το λόγο, ότι η σωτηρία του κόσμου προέρχεται από τον Εσταυρωμένο Χριστό και το γεγονός ότι επισημαίνεται η σπουδαιότητα της σταυρώσεως του Χριστού ως ύψωση για την σωτήρια του ανθρώπου, η σημερινή ευαγγελική περικοπή τοποθετείται στην Κυριακή πριν την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού για να προετοιμάσει την έλευση της μεγάλης αυτής εορτής, η οποία χαρακτηρίζεται ως δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή, «τά ἵσα φέρει τῇ Μεγάλῃ Παρασκευῇ», γι αυτό και η ημέρα του τιμίου Σταυρού είναι αυστηρή και άλαδη νηστεία.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακή μετά την Ύψωσιν.
17 Σεπτεμβρίου 2017
Η σημερινή Κυριακή διατηρεί τον απόηχο της εορτής του Τιμίου Σταυρού. Γι αυτό και το Ευαγγέλιο της σημερινής Κυριακής αναφέρεται στον Σταυρό, όπου ο Χριστός είπε ότι όποιος θέλει να Τον ακολουθήσει, να σηκώσει τον σταυρό του και να Τον ακολουθήσει. Ο Ευαγγελιστής Μάρκος τοποθετεί τα λόγια αυτά του Χριστού, την προτροπή να πάρουμε τον σταυρό μας στους ώμους μας και να Τον ακολουθήσουμε, αμέσως πριν το γεγονός της Μεταμορφώσεως του Κυρίου. Ο Χριστός λίγο πριν αποκαλύψει με τη μεταμόρφωση τη Θεότητά του, αποκαλύπτει στους ανθρώπους την θεολογία του Σταυρού.
Ήδη, από την τέλεση της βαπτίσεώς μας αναλάβαμε τον Τίμιο Σταυρό. Στην κατήχηση, ο Ιερέας σχηματίζει το σημείο του Τιμίου Σταυρού με δυο τρόπους, με το χέρι και με την πνοή του. Όπως ο Θεός «ἐνεφύσησε» στους πρωτοπλάστους «πνοή ζωῆς» και ζήσανε, έτσι και ο άνθρωπος με το σημείο του Τιμίου Σταυρού ξαναγεννιέται, ξαναζεί.
Πόσες φορές σχηματίζει ο Ιερέας το σημείου του Τιμίου Σταυρού στην Βάπτιση; Αρχικά σταυρώνει με το έλαιον, το λεγόμενο «ἐπορκιστόν ἔλαιον», σταυρώνει το κεφάλι και εκφωνεί: «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Στη συνέχεια σταυρώνει το σώμα και λέει: «εἰς ἴασιν ψυχῆς καί σώματος». Στα ώτα λέει: «εἰς ἀκοήν πίστεως». Στην μύτη αναφέρει: «εἰς ὀσμήν εὐωδίας πνευματικῆς». Στο στόμα επισημαίνει: «Το στόμα μου λαλήσει σοφίαν». Συνεχίζει να με το έλαιον να σχηματίζει τον Τίμιο Σταυρό στο υπόλοιπο ανθ΄ρωπινο σώμα. Στο θώρακα, εκεί που βρίσκεται η καρδιά προφέρει: «καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός». Στο δεξί χέρι αναφέρει: «Ἡ δεξιά σου Κύριε δεδόξασται ἐν ἰσχύι, ἡ δεξιά σου κύριε ἔθραυσεν ἐχθρούς» και στο αριστερό: «αἵ χεῖρες σου ἐποίησαν μέ καί ἔπλασαν μέ». Στα γόνατα προφέρει: «εἰς ὁδόν εἰρήνης. Τοῦ πορεῦσθαι τά διαβήματά σου εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν». Έως και τα πέλματα των ποδών σταυρώνονται με τη φράση: «τοῦ πατείν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπῖων καί ἐπί πάσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ». Τέλος χρίονται τα νώτα, η πλάτη, με τη φράση την οποία ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο: «Εἰ τίς θέλλει ὀπίσω μου ἐλθείν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοί». Έτσι σφραγίζεται κάθε μέλος του σώματος με το σημείο του Τιμίου Σταυρού.
Στη συνέχεια του μυστηρίου της Βαπτίσεως, το ύδωρ της κολυμβήθρας καθαγιάζεται με το σημείο του Τιμίου Σταυρού. Το ευλογεί ο Ιερεύς λέγοντας: «συντριβήτωσαν ὑπό τήν σημείωσιν τοῦ τύπου τοῦ Τιμίου Σταυροῦ σου, πᾶσαι αἵ ἐναντίαι δυνάμεις». Αλλά και μετά την κολυμβήθρα, ο Ιερέας συνεχίζει να σημειώνει πάλι το σημείο του Τιμίου Σταυρού σε όλα τα μέλη του σώματος του νεοφώτιστου με το Άγιο Μύρο, με το μυστήριο του Χρίσματος και κάθε φορά προφέρει: «Σφραγίς δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου. Ἀμήν».
Μετά την χρίση με το άγιο Μύρο πραγματοποιείται η απονομή του Τιμίου Σταυρού στον νεοφώτιστο, ο οποίος θα φέρει πλέον στο στήθος του τον Τίμιο Σταυρό. Γι αυτό στη Βάπτιση ψάλλεται ο πρώτος ειρμός του Σταυρού, το: «Σταυρόν χαράξας Μωσής…». Έκτοτε ο πιστός οφείλει να φέρει ανελλιπώς το σύμβολο της Πίστεως, τον Τίμιο Σταυρό.
Ο Σταυρός είναι το καύχημα εμάς των Χριστιανών. Αυτό διδάσκει ο απόστολος Παύλος στον επίλογο της προς Γαλάτας επιστολής: «Να μη μου δοθεί η ευκαιρία να καυχηθώ για τίποτε άλλο παρά μόνο για τον Σταυρό του Χριστού μας», «Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχάσθαι εἰμῆ ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Να ευχηθούμε, ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός του Χριστού μας, του οποίου την Παγκόσμιο Ύψωση εορτάσαμε, να μας ευλογεί και να αγιάζει τη ζωή μας και η δύναμή του να μη μας εγκαταλείπει. «Ἡ ἀήττητος, καί ἀκατάλυτος, καί θεία δύναμις τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ, μή ἐγκαταλείπης ἠμᾶς τούς ἁμαρτωλούς».
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακή Α ΄ Λουκά.
24 Σεπτεμβρίου 2017
Τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου σήμερα, ήδη άνοιξαν τα σχολεία από τις καλοκαιρινές διακοπές και το Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει την κλήση, την πρόσκληση για μαθητεία, κάποιων μαθητών που δεν καλούνται να μάθουν επίγειες γνώσεις και καθημερινά πράγματα, αλλά καλούνται να μαθητεύσουν και να γνωρίσουν τα ουράνια και υπερκόσμια. Καλούνται να μαθητεύσουν όχι σε μεγάλο διδάσκαλο ή έξυπνο φιλόσοφο, αλλά να γίνουν μαθητές του μοναδικού και ανεπανάληπτου, του ίδιο του Θεού και να λάβουν στη συνέχεια τον τίτλο του αποστόλου για να αποσταλούν σε όλον τον κόσμο, «πάντα τά ἔθνη» και να διδάξουν όλα όσα έμαθαν, άκουσαν και είδαν ως αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της αληθείας.
Ο Χριστός καλεί για το αποστολικό έργο, όχι σπουδαγμένους και σοφούς, αλλά αλιείς, ψαράδες, ανθρώπους της καθημερινότητας και του μόχθου. Οι νέοι μαθητές, είναι άνθρωποι που έχουν ευσέβεια και πίστη. Προφανώς είχαν ακούσει πρωτύτερα το κήρυγμα του Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού και τώρα καλούνται να γίνουν οι κήρυκες και βαπτιστές των ανθρώπων.
Δεν είναι τυχαίο που καλούνται, άνθρωποι της θάλασσας και της αλιείας για το αποστολικό έργο. Ο Χριστός τους καλεί να αξιοποιήσουν την αλιευτική εμπειρία τους, όχι τώρα για τα ψάρια, αλλά να γίνουν αλιείς με νέα και υψηλή αποστολή, να σαγηνεύουν ανθρώπους, «ἀπό τοῦ νῦν ἀνθρώπους ἔσῃ ζωγρῶν». Είναι η ίδια προτροπή που ακούμε και σε άλλο σημείο του Ευαγγελίου: «Δεύτε καί ποιήσω ὑμᾶς ἀλιεῖς ἀνθρώπων». Η δυσκολία να πιάσει κανείς ψάρια, πόσο μάλλον να αλιεύσει ανθρώπους. Και από την άλλη να γνωρίζουν την σπουδαιότητα του ύδατος. Για τους μαθητές η θάλασσα ήταν η ζωή τους και στη συνέχεια πάλι το ύδωρ, το βαπτισματικό ύδωρ της κολυμβήθρας, γίνεται ο χώρος όπου αναγεννάται ο άνθρωπος και λαμβάνει τις προϋποθέσεις εκείνες για την αιώνιο ζωή.
Πολύ χαρακτηριστικά, περιγράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τη διαφοροποίηση των αλιέων που γίνονται απόστολοι, λέγοντας ότι, οι ψαράδες βγάζουν τα ψάρια από το νερό και τα ψάρια αυτά νεκρώνονται. Οι Μαθητές όμως αλιεύουν τους ανθρώπους, όχι με το να τους βγάζουν από το νερό, αλλά βάζοντάς τους στο νερό, όχι για να νεκρωθούν, αλλά νεκρώνοντας τον παλαιό άνθρωπο, να εξέλθουν από τα βαπτισματικά ύδατα της κολυμβήθρας, ανανεωμένοι, αναγεννημένοι, ανακαινισμένοι, αγιασμένοι. Οι αλιείς θα έχουν πλέον μια νέα αλιεία παράξενη και παράδοξη που δεν θα νεκρώνουν όσους αλιεύουν, αλλά θα τους ξαναζωντανεύουν.
Ο Χριστός αρχικά διδάσκει τους ανθρώπους ενώ βρίσκεται στο πλοιάριο. Κάποιοι ερμηνευτές, θέλοντας να ερμηνεύσουν το γιατί ο Χριστός επέλεξε να κηρύξει από το πλοιάριο, υποστήριξαν ότι έτσι θα ακουγόταν καλύτερα, αφού όταν μιλάμε μέσα από την θάλασσα ακούγεται καλύτερα ο ήχος. Όμως αυτός, αν και είναι πρακτικός λόγος, νομίζουμε ότι είναι δευτερεύουσας σημασίας, αφού ο Χριστός θέλει να δείξει ότι η Εκκλησία η οποία θα γεμίσει από το πλήρωμα των πιστών, θα μοιάζει με πλοίο που θα πορεύεται για να εξασφαλίσει τους πιστούς στο γαλήνιο και απάνεμο λιμάνι της Βασιλείας του Θεού.
Στη λίμνη της Γεννησαρέτ συμβαίνει ένα θαυμαστό γεγονός. Ο Χριστός προτρέπει τον Πέτρο και τους συνεργάτες του να ρίξουν τα δίχτυα στη θάλασσα για να ψαρέψουν. Ο Πέτρος απαντά ότι προσπάθησαν κοπιάζοντας όλη τη νύχτα να πιάσουν ψάρια, αλλά δεν έπιασαν τίποτα. Όμως αφού το είπε ο Χριστός, υπακούει ο Πέτρος και ρίχνουν τα δίχτυα πάλι στη θάλασσα. Και τότε έπιασαν τόσα πολλά ψάρια που σκιζόταν τα δίχτυα από το βάρος του πλήθους των ψαριών. Αυτό το γεγονός θέλει να προλάβει οποιαδήποτε συστολή και οιονδήποτε δισταγμό θα μπορούσαν να προβάλουν οι μαθητές για το πώς θα σαγήνευαν τους ανθρώπους. Ο Χριστός πριν τους καλέσει στη μαθητεία και στο αποστολικό έργο, τους δείχνει με θαύμα ότι, εκείνος που τελικά επευλογεί και χαριτώνει την εργασία και την αποστολή, είναι ο Ίδιος ο Θεός. Τα θαυμαστά γεγονότα, η σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι ανθρώπινο επίτευγμα, είναι η Χάρις του Θεού. Ο άνθρωπος γίνεται το σκεύος μέσα από το οποίο επενεργεί ο Θεός. Έτσι η εργασία και η αποστολή γίνεται μέρος του σχεδίου του Θεού για την σωτηρία του κόσμου και η αποστολή και η εργασία αγιάζεται, αφού είναι διακονία στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου.
Αυτό που πλήθυνε τους πιστούς δεν ήταν ανθρώπινο επίτευγμα, αλλά η επενέργεια του Θεού την οποία διακόνησαν και διακονούν άνθρωποι με πίστη και υπακοή, δίχως να περιμένουν τίποτα, παρά μόνο για την αγάπη του Θεού, αφού: «τοῖς ἀγαπώσι τόν Θεόν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν»,
π. Ν. Μ.