ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)
4η Απριλίου 2021
Ακριβώς στο μέσον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αγαπητοί μου αδελφοί, προβάλλεται ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός, τον οποίο οι χριστιανοί προσκυνούν με χαρά διότι τους υπενθυμίζει ότι ο στόχος αυτής της ευλογημένης περιόδου, που είναι η βίωση του Πάθους και της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού είναι κοντά ο Βασιλεύς για μία ακόμη χρονιά έρχεται για να πάθει να μαρτυρήσει να πεθάνει επί του Σταυρού, αλλά και να προσφέρει απλόχερα σ’ όλη την ανθρωπότητα αυτό που έχει ανάγκη, την Ανάσταση, το τέρμα της φθοράς και του θανάτου και την έναρξη της καινούριας, της «άλλης βιοτής», όπου ο άνθρωπος ελεύθερος από τα δεσμά του έχει πια τη δυνατότητα να ενατενίσει προς τον Θεό, να ολοκληρωθεί ως προσωπικότητα.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι ο Χριστιανοί βλέποντας τον Τίμιο Σταυρό, θυμόμαστε Αυτόν που έρχεται κοντά μας για να μας απαλλάξει με τη θυσία Του από τα δεσμά της αμαρτίας. Αυτό ακριβώς μας περιγράφει και ο απόστολος των Εθνών στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα από την προς Εβραίους επιστολή του. Μας διδάσκει λοιπόν ο Παύλος ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μέγας Αρχιερέας, εκείνος που με την θυσία Του, ένωσε τα πριν διεστώτα τον ουρανό με τη γη, τον κόσμο των ανθρώπων με τον Θεό Πατέρα. Είναι εκείνος που έγινε όμοιος με εμάς, με την σάρκωσή Του, αναλαμβάνοντας παράλληλα το μεγάλο έργο ως αρχιερέας όλης της ανθρωπότητος να την οδηγήσει μέσα από την δική του θυσία σε κοινωνία με τον Θεό Πατέρα και να την κάνει ικανή να γευτεί την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Μάλιστα ο απόστολος Παύλος μας τονίζει ότι αυτός ο Αρχιερεύς είναι πραγματικά γνήσιος επειδή εκπληρώνει δύο προυποθέσεις: πρώτα από όλα έχει ζήσει ανάμεσά μας, έχοντας μία πλήρη εικόνα της λερωμένης φύσεως μας, χωρίς βέβαια ο ίδιος να μετέχει των δικών μας αμαρτιών και παθών, μπορεί να γίνει ο μεγάλος ευεργέτης και παρηγορητής των ανθρωπίνων καρδιών που στενάζουν κάτω από το βάρος όλης αυτής της πνευματικής φθοράς. Ο Ιησούς Χριστός ως καλός αρχιερέας γνωρίζει το ποίμνιό Του έχει απόλυτη γνώση της καταστάσεως και αναλαμβάνει χωρίς δισταγμό το έργο της λυτρώσεως και του εξιλασμού. Το έργο της θεραπείας και του αγιασμού του λαού του Θεού. Συνάμα δε αυτό το έργο της Σωτηρίας, όπως κάθε Αρχιερέας δεν το ανέλαβε «αυτοβούλως» αλλά ήταν ο ίδιος ο Θεός Πατέρας ο οποίος ανέθεσε στο Δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος να βασιλεύσει και να αρχιερατεύσει «κατά την τάξη Μελχισεδεκ», εντός του κόσμου.
Έχοντας λοιπόν εμείς ο λαός του Θεού αυτές τις προϋποθέσεις, μπορούμε να ζήσουμε το μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας και να γευτούμε την ομορφιά και τη ζωντάνια με τα οποία ο Ιησούς φωτίζει τη ζωή μας. Το σταθερό πλαίσιο της σωτηρίας μας δίνει τη δυνατότητα να αναπτύσσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να προχωράμε μπροστά χωρίς να σκεφτόμαστε από πού ξεκινήσαμε αλλά ελπίζοντας στο πού μπορούμε να φτάσουμε που δεν είναι άλλο από τη Βασιλεία των Ουρανών. Αφήνοντας πίσω μας πάθη, αμαρτήματα, πληγές που ο κόσμος μπορεί να προκαλέσει στη καρδιά μας έχουμε τη δυνατότητα να τρέξουμε όσο γίνεται πιο κοντά στον θρόνο του Θεού μας, που δεν είναι άλλος από αυτόν τον Τίμιο και Ζωοποιό Σταυρό: «προσερχόμεθα ουν μετά παρρησίας τω θρόνω της χάριτος, ινα λάβωμεν έλεον και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν».
Ελπίδα και παρηγοριά γίνεται ο Τίμιος Σταυρός για όλους του κοπιώντες και πεφορτισμένους. Για όλους εκείνους που μπορεί ν έχουν χάσει το δρόμο τους ή μπορεί να ζουν απαράκλητα μακριά από τη χάρη και το έλεος του Ιησού μας. Ασπαζόμαστε τον Τίμιο Σταυρό με χαρά και φόβο, σεβασμό δηλαδή, όπως αναφέρει και ένας ύμνος στης Εκκλησίας μας, χαρά για την σωτηρία που πηγάζει και φόβο για τις δικές μας ελλείψεις που γίνονται ακόμη πιο εμφανείς από το φώς που εξέρχεται από τον Τίμιο Σταυρό.
Ο Σταυρός του Χριστού μας είναι ανάμεσα μας. Μας καλεί να τον κάνουμε κέντρο και αναφορά της ζωής μας. Μπορούμε να εμπνευστούμε από αυτόν να καταλάβουμε τι σημαίνει μία ζωή θυσίας και αγωνιστικότητας τι σημαίνει και εμείς να ζήσουμε αυτή την σταυρωμένη, γνήσια αγάπη για τον διπλανό μας, ακολουθώντας τα βήματα του «εν αυτώ προσπαγέντος» Ιησού Χριστού.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ)
11η Απριλίου 2021
Ένα από τα σημαντικότερα θέματα που κάθε φορά διαπραγματευόμαστε, αγαπητοί μου αδελφοί, μέσα στην περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, είναι αυτό της πίστης. Η Πίστη για την οποία μας μιλούν τόσο τα ευαγγέλια όσο και η παράδοση της Εκκλησίας μας δεν είναι ένα διανοητικό γεγονός δεν είναι μια κατάκτηση του ανθρώπου αλλά ένα δώρο του Θεού στον ταλαιπωρημένο και βασανισμένο άνθρωπο που αισθάνεται ότι δεν μπορεί να ελπίζει πουθενά ότι έχει χάσει τον δρόμο του προς την πραγματική αλήθεια της εν Χριστώ σωτηρίας.
Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας βοηθά να κατανοήσουμε αυτό το μεγάλο μυστήριο της πίστεως και να δούμε πώς αυτό αλλάζει τη ζωή των ανθρώπων. Κατά τον ευαγγελιστή Μάρκο λοιπόν, μόλις ο Ιησούς κατεβαίνει με τους τρεις Μαθητές του από το όρος Θαβώρ όπου έχει μπροστά τους Μεταμορφωθεί, έχοντας τους δείξει το θεϊκό Του μεγαλείο. Ενώ οι τρεις μαθητές με εκπρόσωπο τον Πέτρο ζητούν από τον Ιησού να μείνουν εκεί «καλόν ημάς ώδε είναι» αναφωνούν, αφού ακούσουν την Πατρική φωνή που τους αποκαλύπτει ότι μπροστά τους έχουν τον Ιησού Χριστό και Αυτόν πρέπει να υπακούουν, ο ίδιος ο Ιησούς τους κατεβάζει εντός του κόσμου και μ’ ένα τρόπο θέλει να τυος θυμίσει ότι μέσα στην καθημερινότητα τους πρέπει να εφαρμόσουν αυτή την εντολή που παρέλαβαν. Όμως αμέσως μετά από αυτό το συγκλονιστικό γεγονός ο Ιησούς βρίσκεται μπροστά από έναν πατέρα του οποίου ο υιός διακατέχεται από πνεύμα άλαλο, το οποίο έχει διαλύσει την προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου, τον έχει οδηγήσει σε τάσεις αυτοκτονίας, ενώ από την παιδική του ηλικία αυτός ο πατέρας ζει βλέποντας το παιδί του να υποφέρει. Μάλιστα μέσα του υπάρχει αυτή η έντονη αμφιβολία για το αν μπορεί κάποιος να βοηθήσει αφού παραπονείται ότι όταν έφερε το παιδί του στους μαθητές του Ιησού, εκείνοι ήταν αδύνατο να το βοηθήσουν.
Αυτό το τελευταίο παράπονο του δύστυχου πατέρα γίνεται η αφορμή να εκφραστεί ο Ιησούς με κάποια μομφή έναντι θα λέγαμε όλων μας που θέλουμε να ονομαζόμαστε Χριστιανοί, αλλά δεν ενεργοποιούμε τα χαρίσματα των μυστηρίων που λαμβάνουμε: αλλοίμονο σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη μέχρι πότε θα σας ανεχτώ; Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; Αυτή η μομφή του Ιησού προς όλους μας θέλει να μας φανερώσει το αδιέξοδο του εφησυχασμού που παρατηρείται πολλές φορές ανάμεσα και σε αυτούς που θέλουν να ονομάζονται μαθητές του και φυσικά είναι αποτέλεσμα της απιστίας μας, της αδιαφορίας μας πολλές φορές, ή ακόμα και της ψυχρότητάς μας.
Ο Ιησούς όμως, μπορεί να εξανίσταται αλλά δεν εγκαταλείπει τον πλάσμα Του. Αμέσως ξεκινά το διάλογο με τον πονεμένο αυτό πατέρα με σκοπό να τον φέρει κοντά Του. Με το θεϊκό Του άγγιγμα μαλακώνει αυτή την πονεμένη καρδιά που βιώνει αυτό το τραγικό αδιέξοδο, της εμφυσά θάρρος και έμπνευση ώστε να φτάσει να πει αυτόν τον τόσο ωραίο λόγο που ανθρώπινα χείλη μπορούν να πουν στο Χριστό μας: «πιστεύω Κύριε βοήθει μοι τη απιστία». Θέλω να σε πιστέψω. Θέλω Εσύ να καθοδηγείς τα βήματά μου. Εσύ να με εμπνέεις, να φωτίζεις το δρόμο μου, να Σε νιώθω δίπλα μου στις στιγμές της χαράς και της λύπης. Μπορεί να μην το πετυχαίνω πάντοτε, να υπάρχουν στιγμές που όλα φαίνονται μαύρα και αδιέξοδα αλλά ξέρω μέσα μου ότι Εσύ είσαι το Φως της ζωής μου.
Αυτή η ομολογία του πατέρα φέρνει το θαύμα της θεραπείας, την αποκατάσταση του άρρωστου υιού. Ο Ιησούς περιμένει από όλους μας αυτή τη στιγμή που θα κατανοήσουμε την πνευματική μας κατάσταση, θα δούμε κατάματα τις ελλείψεις μας και τότε θα φωτίσει με το θαυματουργό φως της Χάριτος τη ζωή μας. Όταν ο άνθρωπος ταπεινώνεται και κατανοεί ποιος είναι τότε δίνει χώρο στη καρδιά του για να φυτευτεί ο Παράδεισος της πίστης και της εμπιστοσύνης στον Ιησού. Τα ανθρώπινα αδιέξοδα δίνουν τη θέση τους στις οδούς της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, ο άνθρωπος ζει προσηλωμένος εν προσευχή και νηστεία, όπως ζητά ο Ιησούς από τους μαθητές του, την κάθε μέρα της ζωής του.
Αδελφοί μου, το δώρο της πίστεως και η ενεργοποίηση της στην καρδιά του καθενός μας είναι από την μία ένα δώρο που ο Ιησούς μας κάνει, ενώ από την άλλη χρειάζεται εμείς να την κρατάμε σαν ένα πολύτιμο θησαυρό μέσα μας φυλάσσοντάς την από τις επιθέσεις του πονηρού και από τη δική μας αδιαφορία και εγωισμό. Αν η καρδιά μας γίνει ένα καλό θερμοκήπιο αυτής της πίστεως το φυτό που θα μεγαλώσει θα μπορεί να θεραπεύσει και τις δικές μας ανάγκες αλλά και των αδελφών μας.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
(ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΙΑΣ)
18η Απριλίου 2021
Για μία ακόμη Κυριακή βρεθήκαμε αγαπητοί μου αδελφοί να τελούμε την Θεία Λειτουργία. Μάλιστα η σημερινή Κυριακή δεν είναι τυχαία, είναι ουσιαστικά η τελευταία Κυριακή της Σαρακοστής πριν την Κυριακή των Βαΐων και την Μεγάλη Εβδομάδα. Πριν δηλαδή από την ευκαιρία που για μία χρονιά ακόμη μας δίνεται για να ζήσουμε αυτά τα τρομερά γεγονότα της ζωής του Χριστού, που με τη συμμετοχή τους σ’ αυτά, μέσα από τις ακολουθίες των ημερών και τον αγώνα μας, έχουμε την ευκαιρία να τα κάνουμε γεγονότα της δικής μας ζωής. μίας ζωής που μετά από τη Μεγάλη Εβδομάδα, δε μπορεί παρά να αλλάξει, να ομορφύνει, να πάψει να μελετά κάθε τι το αμαρτωλό και να αρχίσει να έλκεται και να συγκινείται από τα όμορφα και τα καλά.
Μία Κυριακή όμως πριν από όλα αυτά τα γεγονότα η Εκκλησία για να μας προετοιμάσει, θέλει να μας δείξει, από τη μία τι έκανε ο Ιησούς για εμάς και από την άλλη πώς αυτά που ο Ιησούς έκανε μπορούν να μας αλλάξουν τη ζωή. Μας μιλά μέσα από το αποστολικό ανάγνωσμα για τη θυσία του Ιησού και από την άλλη μνημονευουμε σήμερα την αγία Μαρία την Αιγυπτία.
Διαβάσαμε μία περικοπή λοιπόν από την προς Εβραίους επιστολή του αποστόλου Παύλου, την τελευταία επιστολή που εμπνεύστηκε ο απόστολος των εθνών. Στο σημερινό κείμενο είδαμε ότι ο Παύλος τονίζει για μία ακόμη φορά ότι ο Χριστός είναι ο αρχιερέας όλου του κόσμου. Στον Ιουδαϊσμό ο αρχιερέας έμπαινε μέσα στα άγια των αγίων μία φορά το χρόνο μετά από θυσία για να εξαγνιστούν με αυτό τον τρόπο οι ακάθαρτοι. Όμως ο Ιησούς ως αρχιερέας της κτίσεως, με το αίμα του και τη θυσία του, δε μπαίνει απλώς σε ένα χειροποίητο ναό, σε ένα κατασκεύασμα ανθρώπινο, αλλά μπαίνει, και δείχνει και σε εμάς την είσοδο σε μία σκηνή και σε ένα ιερό τόπο που ο ίδιος ο Θεός έχει επιμεληθεί για όλους μάς. Αυτή η σκηνή δεν είναι άλλη από τη Βασιλεία του Θεού, από τον τόπο που λάμπει η θεϊκή Του δόξα, από τον τόπο και τον τρόπο ζωής που η Εκκλησία μας καλεί και θέλει να μας βλέπει να ζούμε..
Για μία ακόμη φορά τονίζεται ότι ο Ιησούς είναι το πρόσωπο αυτό που με τη θυσία του και το αίμα του μας ανοίγει το δρόμο της σωτηρίας και της λυτρώσεως. Εκεί που ο Ιουδαίος είχε την ανάγκη της θυσίας των ζώων και του αίματός των για να καθαρθεί, ο άνθρωπος που εμπιστεύεται τον εαυτό του στο Χριστό, γνωρίζει ότι θα είναι αυτάρκης, διότι τα πάντα θα παρέχονται πλουσιοπάροχα από τον ίδιο τον Ιησού.
Μη νομίσουμε ότι ο Παύλος δε μιλά και για τη ζωή που εμείς κάνουμε. Ναι μεν οι Εβραίοι της εποχής Του ήλπιζαν στη σωτηρία μέσα από τις θυσίες και τα αίματα των ζώων, αλλά δυστυχώς και εμείς, συγκινούμεθα τόσο από τα υλικά και τα πράγματα αυτού του κόσμου, και τόσο πιστεύουμε ότι μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους που αγνοούμε αυτή την πραγματική θυσία του Ιησού, που μη στηριζόμενος στον κόσμο και τις συνήθειές του, έρχεται για να τον εισαγάγει σε μία άλλη σκηνή, σε μία άλλη κατάσταση που τελικά τα ίδια τα γεγονότα της ζωής μας δείχνουν πόσο την έχουμε ανάγκη.
Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να μας πείσουν ότι σε ένα κόσμο που μοιάζει η φθορά και ο θάνατος να έχουν τουλάχιστον τον πρώτο λόγο, το να μιλά κανείς για μία καινούρια σκηνή, ουσιαστικά για μία αλλαγή του τρόπου που ζει ο άνθρωπος, είναι ουτοπικό. Το να μιλά κανείς για αλλαγή πραγματική και ουσιαστική φαίνεται ανέφικτο. Όμως τα ευαγγελικά κείμενα αυτή την αλλαγή τη βλέπουν να πραγματώνεται στο πρόσωπο του Ιησού και να εμφανίζεται μέσα από τη ζωή των αγίων μας.
Αν το αίμα και η θυσία του Ιησού μας οδηγούν σε μία σκηνή που περιγράψαμε ως το χώρο της Βασιλείας, οι άγιοι είναι οι πρώτοι οικιστές αυτού του ξεχωριστού τόπου. Σε ένα τέτοιο τόπο εισήλθε με τον αγώνα της και η σήμερα τιμώμενη αγία Μαρία. Όλοι λίγο πολύ θυμόμαστε το βίο αυτής της γυναίκας με την έκλυτη ζωή, που σε κάποια στιγμή βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα ενώπιον του Σταυρού του Κυρίου μας, και αυτός έγινε η αιτία να αλλάξει ζωή και από εκεί που η ίδια γινόταν θυσία στο βωμό της ηδονής και των παθών, να αποφασίσει να αλλάξει ρώτα, να βάλλει πρώτο μέλημα της ζωής της τον Ιησού και να ζήσει για χρόνια πολλά, σε τόπους έρημους και απάτητους, με μόνη παρηγοριά, την όψη και την προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, και τη δια αυτού μετάνοιά της. Ουσιαστικά να μπει σε αυτή τη σκηνή που ο Κύριός μας, μπήκε πρώτος και όπως είπαμε μας έδειξε την είσοδο.
Αν διαβάσουμε το βίο της, θα δούμε ότι μας περιγράφει η ίδια η αγία πως στη πρώτη φάση της ζωής της αγωνιζόταν να βρει την ευτυχία και τη χαρά μέσα στην αμαρτία και τα πάθη, ενώ στη δεύτερη με πόσο απλό τρόπο τελικά βρήκε την ειρήνη στη καρδία της ακολουθώντας το δρόμο που ο Ιησούς της χάραξε, ένα δρόμο δύσκολο και τραχύ, στον οποίο όμως τη συντρόφευαν οι θυσίες που ο ίδιος ο Ιησούς είχε για αυτή κάνει.
Αδελφοί μου, αναρωτιέται κανείς σήμερα αν μπορεί να μας συγκινήσει ο βίος μίας αγίας που πριν ήταν πόρνη αλλά βρήκε το δρόμο της κοντά στο Σταυρό του Κυρίου μας. Τι μπορεί να πει αυτό σε μία χώρα όπου το να εκμεταλλεύεσαι κοπέλες και γενικότερα τους ανθρώπους για άνομα πάθη, έχει γίνει κάτι το σύνηθες. Όμως μέσα στην Εκκλησία επιμένουμε. Επιμένουμε να βλέπουμε τον Θεό μας, να παθαίνει, να πληγώνεται, να σταυρώνεται, να νεκρώνεται, και τελικά να ανασταίνεται. Όμως όλα αυτά τα κάνει για να μπορούμε εμείς να πιστεύουμε ότι το έργο που επιτέλεσε ο Ιησούς για τους ανθρώπους, η θυσία του οι πόνοι του και η Σταύρωσή του, σε κάθε εποχή και σε κάθε χώρα θα βρίσκουν ανθρώπους, που θα έχουν κουραστεί και πονέσει τόσο όσο η αγία Μαρία η Αιγυπτία, που όταν θα βλέπουν κάθε Μεγάλη Εβδομάδα τον Ιησού να κρέμεται πάνω στο Σταυρό, η καρδία τους θα κατανύσσεται τα γόνατά τους θα λυγίζουν και τα μάτια τους θα γεμίζουν από τα δάκρυα όπως της αγίας Μαρίας.
Ας μην αφήσουμε το Πάσχα που έρχεται να εξαντληθεί στα έθιμα και στις ωραίες συνήθειες των ημερών όπως πολύ εύκολα μας ζητά ο κόσμος. Ένα Πάσχα, μία Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία μπορούν να γίνουν μία ευκαιρία για όλους μας, πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουμε όλες τις ευεργεσίες, τις θυσίες και τις δωρεές που ο Ιησούς κάνει για τον άνθρωπο και κατά δεύτερο λόγο να αφήσουμε και εμείς τον εαυτό μας να μετρήσουμε τις δυνατότητες μας με βάση το Σταυρό και το Πάθος όπως έκανε η αγία Μαρία. Αυτό θα μας οδηγήσει στη μετάνοια, την αλλαγή, στη Βασιλεία των Ουρανών.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
25η Απριλίου 2021
Συναγμένοι αδελφοί μου σήμερα γιορτάζουμε τη μεγάλη δεσποτική εορτή των Βαΐων, της εισόδου του Κυρίου μας Ιησού στην Αγία Πόλη. Γιορτάζουμε τη χαρά της εισόδου προς το πάθος και την Ανάσταση όλων των ανθρώπων. Μετά την έγερση του Λαζάρου ο Ιησούς πορεύεται, συνεχίζει το δρόμο του και μας καλεί να τον συναντήσουμε. Περνά μπροστά από τις ζωές όλων μας και μας καλεί να τον ακολουθήσουμε στην πορεία προς την κοινή Βασιλεία το κοινό κράτος που κτίζεται μεταξύ Θεού και ανθρώπων με θεμέλιο το αίμα Του και τη θυσία Του αλλά με σημαία του και διάδημά του καινούριου αυτού κράτους την Ανάσταση Του.
Διότι τι άλλο είναι αυτή η είσοδος του Θεανθρώπου στα επίγεια Ιεροσόλυμα εκτός από υπόμνηση της εισόδου του Βασιλέως των όλων στο κοινό δείπνο που ετοιμάζεται για όλους τους ανθρώπους την έσχατη ημέρα της Βασιλείας των Ουρανών; Τι άλλο προσμένουμε μετά από αυτή την είσοδο του Κυρίου μας παρά να μας καλέσει και εμάς μαζί του και να κλείσουν οι θύρες και να γευθούμε το ετοιμασμένο δείπνο;
Μετά λοιπόν την Ανάσταση του Λαζάρου, αφού απέδειξε ότι Αυτός ο σαρκωμένος Λόγος είναι ο Κύριος της ζωής, ότι αυτός είναι που μπορεί να πλάσει και να αναπλάσει την ανθρώπινη φύση από τη φθορά που ο θάνατος της επιβάλλει, ετοιμάζεται να μπει στην αγία πόλη. Ο κόσμος μπροστά σ’ αυτό αρχίζει να συγκεντρώνεται να ετοιμάζεται στρώνοντας τα ρούχα του στο δρόμο απ’ όπου θα περνούσε ο Ιησούς και παίρνοντας κλαδιά από φοίνικες στα χέρια τους οι άνθρωποι περιμένουν τον Μεσσία. Αδελφοί μου η αναζήτηση του Μεσσία του Λυτρωτή του ανθρώπου που θα ανοίξει τη πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών είναι αίτημα πανανθρώπινο. Δεν υπάρχει άνθρωπος επί της γης που να μην περιμένει κάποιον να του ανοίξει την πόρτα της Βασιλείας των Ουρανών. Όπως και να το κάνουμε πλαστήκαμε για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε αυτή τη Βασιλεία και να κατοικήσουμε μέσα σ’ αυτήν την αγία πόλη. Η προσδοκία των εθνών, των λαών και της ιστορίας είναι εκεί Έτοιμος προ των πυλών για να μας ανοίξει δρόμους και μονοπάτια που μέχρι τότε φάνταζαν ή και φαντάζουν κλειστά. Η προσδοκία των ανθρώπων έξω από τα τείχη της επιγείου Ιερουσαλήμ χαρακτηρίζεται από δυναμισμό με τις εκδηλώσεις του πλήθους, από θάρρος, από αυταπάρνηση από συγκίνηση και τέλος από μία μια αθωότητα που κάνει τους συγκεντρωμένους να φέρονται σα τα παιδιά. «ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ Παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες». Είναι δυνατόν ο άνθρωπος όταν όλοι μας ζούμε τη φθορά και το θάνατο, που βλέπουμε ότι δεν είναι στοιχείο πραγματικό της φύσης μας, να μην αποζητά αυτή την νίκη εναντίον της φθοράς και του θανάτου; Νίκη λοιπόν πραγματική γιορτάζοντας στέκεται το ανθρώπινο γένος αναμένοντας την είσοδο, την εγκαθίδρυση του Βασιλέως στο θρόνο του. Το βασίλειο ετοιμάζεται. Αλλά όπως είπαμε και στην αρχή αυτό το Βασίλειο είναι διαφορετικό. Είναι ιδρυμένο πάνω στο αίμα του Κυρίου Ιησού. Η πορεία του Ιησού προς το πάθος ταυτίζεται με το δρόμο προς τη Βασιλεία των ουρανών. Η σαρωτική νίκη πάνω σε ό,τι κάνει τον άνθρωπο να πονά, περνά μέσα από τη θυσία του Σωτήρα, που δε γίνεται όπως βλέπουμε σε στιγμή παρακμής αλλά γίνεται τη στιγμή που τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα με θαυμασμό επάνω του. Ο Ιησούς δεν επιχειρεί μία ηρωική έξοδο με τη θυσία του, πάνω από όλα μας διδάσκει ότι οι μεγάλες και αληθινές θυσίες γίνονται τη στιγμή που ο άνθρωπος μπορεί να αποφύγει την ταλαιπωρία, αλλά εκείνος την αποδέχεται για το καλό του αδελφού.
Ο Ιησούς επιλέγει να πάθει τώρα που όλοι τον γνωρίζουν έχουν ακούσει για εκείνον και έχουν βιώσει ήδη τη νίκη Του επί του θανάτου. Ο Λάζαρος είναι εκεί για υποδεικνύει τη δύναμη του Ιησού και εκείνος πορεύεται προς τον Σταυρό. Και πορεύεται προς τον Σταυρό διότι δεν του αρκεί η Ανάσταση του Λαζάρου, επιθυμία θεϊκή είναι το ανθρώπινο γένος να μη γνωρίσει ποτέ το στίγμα του θανάτου. Να ξεχάσει η ανθρώπινη φύση τη δυσωδία που αφήνει πίσω του ο θάνατος.
Τελικά ο Ιησούς μας απαλλάσσει. Ο νυμφίος λαβαίνει την ανθρωπότητα ως νύμφη, και την εισάγει στον οίκο του. Οι γάμοι είναι βασιλικοί και η νύμφη μπορεί από τούδε και στο εξής να απολαμβάνει τα δώρα που ο νυμφίος προσφέρει. Η αθανασία η αφθαρσία, τελικά η αγάπη του Ιησού γίνονται στοιχεία που χαρακτηρίζουν την νύμφη, που αγνή και άσπιλη δέχεται πια τις περιποιήσεις και τη φιλοξενία του νυμφίου.
Αδελφοί μου. Ο Ιησούς πορεύεται προς την αγία πόλη. Μας έχει δείξει ήδη την αξία του και τη δύναμή του. Η Βασιλεία των Ουρανών είναι εκεί για να ανοίξει τις πόρτες της και με πρώτο εκείνον να εισέλθουμε και εμείς στους βασιλικούς γάμους. Ας αποκτήσουμε λίγο από το θάρρος που χρειάζεται για να βγούμε και εμείς στους δρόμους για να τον υποδεχθούμε και να τον ανταμώσουμε. Ας στρώσουμε και εμείς όπως εκείνοι οι Ιουδαίοι τα ιμάτια, ό,τι κάλο και όμορφο έχουμε αποκτήσει. Ας διαθέσουμε σ’ εκείνον ό,τι πνευματικό ή υλικό θησαυρό έχουμε αποκτήσει για να περάσει από πάνω του και να ευλογήσει τους κόπους μας και τους αγώνες μας ώστε αυτοί να πιάσουν τόπο. Τέλος ας κρατήσουμε στα χέρια μας σα δάφνες τα σύμβολά της νίκης τις αρετές μας, την αξιοπρέπειά μας, την ανάγκη μας να ζούμε όμορφα και ευτυχισμένοι. Ας κρατήσουμε στα χέρια μας και με αυτό να υποδεχθούμε τον Ιησού, την αναζήτησή μας για το κοινωνικά δίκαιο, πολιτικά ορθό, πνευματικά διαυγές. Ας κρατήσουμε στα χέρια μας άσβηστη την ελπίδα για το καλύτερο, την αγάπη για τον αδελφό, τη θυσία για τον συνάνθρωπο.
Μ’ αυτά τα εφόδια όταν μας βρει ο Ιησούς τότε η πορεία μαζί του θα γίνει πανηγύρι και χαρά ο Σταυρός δεν θα είναι μαρτύριο, αλλά αιτία δοξασμού, και στο τέλος θα υπάρχει η χαρά και η θαλπωρή της αναστάσεως για να ξεκουράσει το συνοδοιπόρο Εκείνου.
π. Α.Μ.