«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΣΤ΄ Ματθαίου
(Ματθ. κε΄ 14 -30)
7 Φεβρουαρίου 2021
Ασφαλώς, προνομιούχοι θεωρούνται αυτοί που έλαβαν τα πέντα και τα δύο τάλαντα, τής σημερινής παραβολής. Και μάλιστα, αφού ευτύχησαν να τα διπλασιάσουν και να αμειφθούν γι΄ αυτό. «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ» άκουσαν να τους λέει ο Κύριός τους. Όμως, ας προσέξουμε αυτόν που έλαβε το ένα τάλαντο. Γιατί στην περίπτωση του βρίσκεται η συνηθέστερη περίπτωση.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν αποτελούν τον κανόνα οι προικισμένοι με πολλά τάλαντα, δηλαδή χαρίσματα. Και αυτός ο δούλος με το ένα τάλαντο, μαρτυρεί ότι ο Κύριος δεν άφησε κανένα χωρίς τάλαντο, έστω ακόμα και από ένα τάλαντο. Αυτό επισημαίνει και ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας στην προς Εφεσίους Επιστολή του: «Ἑνί ἐκάστω ἐδόθη ἡ Χάρις» (Εφεσίους Δ΄, 7). Δηλαδή στον καθένα μας εδόθηκε και από ένα χάρισμα.
Αυτό όμως προϋποθέτει, ότι και ο καθένας πρέπει να συνειδητοποιεί, και να εστιάζει στο δικό του τάλαντο. Δηλαδή, να βλέπει στον εαυτό του ποιο χάρισμα, ποια κλίση, ποια ικανότητα διαθέτει. Έτσο, ώστε να αξιοποιήσει, να καλλιεργήσει και να αναπτύξει όπως πρέπει.
Διδάσκει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: «Με τη λέξη τάλαντο δηλώνεται η δύναμη που έχει κάθε άνθρωπος, είτε σε υπευθυνότητα, είτε σε χρήματα, είτε σε διδασκαλία, είτε σε οποιοδήποτε παρόμοιο πράγμα. Κανένας να μην παραπονιέται, ότι έχει ένα μόνο τάλαντο και δεν μπορεί τίποτα να κάνει. Μπορείς και με ένα να κάνεις σπουδαία...»
Ὠστε βάσει τής σημερινής ευαγγελικής περικοπής βλέπουμε, ότι υπάρχει ευθύνη για κάθε τάλαντο που ελάβαμε, έστω και αν ακόμα το τάλαντο αυτό είναι ένα και μόνο. Και θα λογοδοτήσουμε για ό,τι μάς εμπιστεύθηκε ο Κύριος, όπως είναι η όποια ικανότητα, η θέση, η εξυπνάδα κ.λ.π.
Μάς προτρέπει και ο θείος Απόστολος Πέτρος: «…Ο καθένας σας, σύμφωνα με το χάρισμα που έχει λάβει από τον Θεό, ας εξυπηρετεί με αυτό τους άλλους, σαν καλός διαχειριστής διαφόρων χαρισμάτων τής Χάριτος τού Θεού» (Α΄ Πέτρου, Δ΄ 10).
Ο «πονηρός δούλος και οκνηρός» καθώς ο Κύριος εχαρακτήρισε αυτόν που αμέλησε την αξιοποίηση τού ενός ταλάντου, ελέγχθηκε και κατακρίθηκε, γιατί δεν βρήκε τρόπο αξιοποίησης τού ταλάντου αυτού. Και αυτό σημαίνει, ότι θα πρέπει να ξέρουμε, ότι η αδράνεια, η απραξία ή ακόμα και το αίσθημα τής μειονεκτικότητας, δεν έχουν θέση στην ζωή τού συνειδητού Χριστιανού. Γιατί ο κάθε Χριστιανός δεν αγωνίζεται πνευματικά μόνος του. Αλλά η παντοδύναμη Χάρη τού Θεού που μεταδίδεται από την αγία μας Εκκλησία, τού δίνει την προοπτική, την δύναμη, την δυνατότητα και την ικανότητα να ξεπεράσει οποιαδήποτε μειονεξία και κάθε αποθαρρυντική περίπτωση.
Όπως αυτός που ξεκινά με κάποιο μικρό κεφαλαίο δεν το απεμπολεί, αλλά με κάθε τρόπο φροντίζει να το πολλαπλασιάζει, έτσι αποδοτική, δυναμική, εξελίξιμη με βέβαιη την ελπίδα τού πολλαπλασιασμού των ταλάντων, πρέπει να θεωρούμε την προσωπικότητά μας. Προ παντός, να απομακρύνουμε από τον εαυτό μας την ραθυμία. Γιατί κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο και ολέθριο. Τα τροπάρια τής Μεγάλης Τρίτης πολύ έντονα μας μιλούν γι αυτό.
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να αστοχούν πολυτάλαντοι άνθρωποι, και άλλοι με μέτριες ικανότητες να αναδεικνύονται και να ευδοκιμούν πνευματικά, με τη δύναμη τού Θεού.
Πάντως, σε τελευταία ανάλυση, ο καθένας μας θα κριθεί όχι για τα πολλά ή τα λίγα τάλαντα που είναι δώρα Θεού, αλλά για την καλή χρήση τους. Μακάρι, να το πετύχουμε και εμείς αυτό, όπως το πέτυχαν αυτοί που έλαβαν τα πέντε και τα δύο τάλαντα, Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου
(Ματθ. ιε΄ 21 -28)
14 Φεβρουαρίου 2021
Πολύς ήταν ο κόπος τής δοκιμασίας της μητέρας τής σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Το πρόβλημα τού νοσήματος τής κόρης της ήταν και δικό της πρόβλημα. Και καθώς ομολογεί η ίδια στον Κύριό μας, η κόρη της «κακώς εδαιμονίζετο». Έπασχε από δαιμονική ενέργεια και όπως φαίνεται, από πολύ καιρό. Γι΄ αυτό, όταν είδε τον Χριστό, δεν Τού μίλησε απλά, αλλά «εκραύγαζε»/Δηλαδή φώναζε με δύναμη για να πραγματοποιηθεί το αίτημά της.
Δν ετόλμησε να πλησιάσει Τον Θεάνθρωπο, επειδή ήταν ειδωλολάτρης. Όμως, οι συνεχόμενες σπαρακτικές της κραυγές δείχνουν, ότι πολύ επίστευε στον Χριστό. Η σύντομη καρδιακή της ικεσία ήταν τεράστια σε δύναμη. Έλεγε: «Ελέησόν με Κύριε, Υιέ Δαβίδ…». Και όταν έφθασε κοντά Του και με τής ψυχής της τα λόγια παρακαλούσε: «Κύριε βοήθει μοι», βρέθηκε σε νέα δοκιμασία. Γιατί; Γιατί ο Κύριος τής είπε: «Δεν είναι καλό να πάρει κάποιος το ψωμί των παιδιών του και να το δώσει στους σκύλους».
Η πίστη τής Χαναναίας δοκιμάστηκε. Αλλά ήταν πίστη ζωντανή και ακλόνητη. Γι αυτό και ο αιώνιος ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, πραγματοποίησε το αίτημά της.
Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία τής ανθρώπινης ζωής σε διαχρονία, είναι η ποικιλία και η εναλλαγή των γεγονότων και των στοιχείων που την συνθέτουν. Από τα γεγονότα αυτά, τα περισσότερα είναι αρνητικά, δύσκολα, απροσδόκητα και ανεπιθύμητα. Παράδειγμα, η παγκόσμια υγιειονομική κρίση που πλήττει και εμάς κ.λ.π.
Μπροστά σ αυτά τα συμβαίνοντα, πολλές φορές η πίστη μας υφίσταται διακυμάνσεις. Άλλοτε οι προσδοκίες μας και οι προσπάθείες μας εκπληρώνονται, άλλοτε όχι. Άλλοτε πραγματοποιούνται τα προσευχητικά μας αιτήματα, άλλοτε όχι. Έτσι, άλλοτε ευγνωμονούμε τον Θεό, και άλλο μεμψιμοιρούμε κ.λ.π. Άλλοτε η πίστη μας ακμάζει, άλλοτε βουλιάζει κάτω από το βάρος τής αμφιβολίας.
Ιδιαίτερα, πολλές φορές κλονιζόμαστε, όταν τα αιτήματα μας προς τον Ύψιστο παραμένουν αναπάντητα και ανεκπλήρωτα. Τότε έρχεται η αποθάρρυνση, ή - το χειρότερο – ο κλονισμός τής πίστεως. Όμως, οι απελπισίες και οι αποκλίσεις από την πίστη και τα συναφή σκεπτικά και βιώματα, είναι επικίνδυνες πειρασμικές παγίδες, που καταστρέφουν.
Αυτά τα αρνητικά θα συνέβαιναν και στην Χαναναία, αν δεν διέθετε την ανυπέρβλητη, την ακαταγώνιστη δύναμη της απόλυτης εμπιστοσύνης στον Χριστό.
Πολλές φορές ο Κύριός μας δοκιμάζει την πίστη μας. Για λόγους που μόνο η αγάπη Του γνωρίζει, δεν απαντά στις προσευχές μας. Οι μέθοδοι που χρησιμοποεί για να μάς μεταδώσει την Χάρη Του, είναι πολλές και ίσως δυσεξήγητες. Όμως, να ξέρουμε, ότι οι προσευχές μας γίνονται δεκτές, ακόμα και όταν δεν παίρνουμε την απάντηση που θέλουμε και περιμένουμε. Σ αυτές τις περιπτώσεις, λέει ο ιερός Χρυσόστομος: «Και αν τω μη λαβείν, έλαβες». Δηλαδή: «Και αν ακόμα δεν έλαβες απάντηση των προσευχών σου, ήδη έλαβες απάντηση με την σιωπή τού Θεού». Και η σιωπή τού ουρανού είναι πάντα για την πνευματική και πολλές φορές για την σωματική, την γήινη ωφέλειά μας.
Η αγάπη τού Θεού για μάς είναι άπειρη, ανεξήγητη, ανεξάντλητη, θησαυρική, ακόμα και όταν φαίνεται ότι δεν μάς κάνει αποδεκτά τα αιτήματα.
Έχουμε συνηθίσει να εστιάζουμε στα αγαθά τής υγείας, τού χρήματος, τής δόξας, τής προβολής κ.λ.π. Βέβαια και αυτά είναι θεία δώρα. Αλλά ο συνειδητός πιστός χριστιανός δεν τα απολυτοποιεί τα εν λόγω αγαθά, ούτε τα θεωρεί σαν σκοπό τής ζωής του.
Όμως γιατί να μη θεωρήσουμε και ως θεία δώρα, ως ευεργεσίες και ό,τι άλλο επιτρέπει η θεία παναγάπη, που το θεωρούμε δύσκολο και δυσβάστακτο; Και αυτά τα δύσκολα θα πρέπει να τα βλέπουμε ως μέσα που θα μάς οδηγήσουν στην Θεία Βασιλεία. Φθάνει να τα αξιοποιούμε πνευματικά.
Σχετικά, γράφει ο θείος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «…Για μας τους Χριστιανούς, το να υποφέρουμε, είναι κάτι το έμμισθον…». Είναι δηλαδή κάτι, που θα έχει πολύ μισθό για μάς από τον Θεό, όταν για χάρη τής Θείας Βασιλείας υπομένουμε. Γι αυτό λοιπόν και όταν θα έλθουν τα δύσκολα, τα λυπηρά, θα πρέπει να υπομένουμε, να λέμε την ευχή «Κύριε ελέησον» και να ευχαριστούμε τον Θεό.
Όταν ο Κύριος σιωπά στις προσευχές μας, τότε ακριβώς η πίστη μας πρέπει να μεγαλώνει, να γίνεται πιο δυνατή, να γιγαντώνεται. Έτσι η φαινομενική δοκιμασία θα μετατρέπεται σε Θεία ευεργεσία και ευλογία. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση τής Χαναναίας.
Πίστη βράχος, εμπιστοσύνη απόλυτη και υπομονή υποδειγματική, μαζί με την υψοποιό ταπείνωση, έφεραν την νίκη! Μια νίκη, που επαίνεσε ο Ίδιος ο Κύριός μας! Ας μιμούμαστε την Χαναναία.
Ο αιώνιος θείος λόγος μάς προτρέπει: «Πάρετε επάνω σας και κρατάτε σταθερά, σαν άλλη ασπίδα την πίστη, με την οποία θα μπορέσετε να εξουδετερώσετε και να σβήσετε όλους τους φλογοβόλους πειρασμούς, που μοιάζουν με πύρινα βέλη» (Εφεσίους, Στ΄ 16) Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου
(Λουκ. ιη΄ 10-14)
21 Φεβρουαρίου 2021
Στην αρχή τής τόσο όμορφης και πνευματικής περιόδου τού Τριωδίου που με την Χάρη τού Θεού ανοίγουμε από σήμερα, η Εκκλησία μας προσφέρει για ιερό ευαγγελικό ανάγνωσμα την παραβολή τού Τελώνη και Φαρισαίου. Μέσα σε λίγες γραμμές, με λιτότητα, αλλά και πολύ βάθος ο Κύριός μας μάς περιγράφει τις προσευχητικές κινήσεις δύο ανθρώπων της κοινωνίας τής τότε εποχής. Ενός Τελώνη και ενός Φαρισαίου. Και οι δύο αυτοί πήγαν στο Ναό, για να προσευχηθούν. Κοινός ο σκοπός τους, αλλά εκ διαμέτρου αντίθετες οι προσευχητικές τους προσεγγίσεις και το ψυχικό τους ξέσπασμα.
Ο πρώτος, πιστός τηρητής τού Θείου Νόμου, την ακριβή τήρηση τού οποίου περιγράφει. Ήταν ο τύπος τού ενάρετου ανθρώπου, τού οποίου την αρετή και την ειλικρίνεια δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε. Αλλά αξιοπρόσεκτο και συγκινητικό είναι το θέαμα τού Τελώνη, από μια άλλη φυσικά οπτική, που είναι εντελώς αντίθετη. Είναι ένας άνθρωπος αμαρτωλός, πολύ αμαρτωλός. Τον λυπούμαστε για την πορεία τού βίου του.
Και οι δύο αυτοί άνθρωποι, που εκπροσωπούν δύο αντίθετους κόσμους, βρίσκονται μπροστά στον Θεό, αλλά και μπροστά μας. Η ζωή τους κρίνεται από Τον Δίκαιο Κριτή και όχι από ανθρώπους, που αρέσκονται να κατακρίνουν τους αμαρτωλούς. Και ο Κύριος, ίσως παραδόξως για πολλούς, δικαιώνει τον άδικο Τελώνη και τον επαινεί. Και η κρίση τού Θεού είναι αλάνθαστη και δίκαιη. Ήταν η Θεία κρίση.
Ο Φαρισαίος διέθετε αρετές. Αλλά ήταν όμως πολύ άσχημος ο τρόπος με τον οποίο τις αυτοπροβάλλει μία προς μία. Και αυτή η αυτοπροβολή του ενώπιον τού Θεού, εκφράζει και παρουσιάζει τον εαυτό του σαν πρότυπο αρετής. Όμως, συγχρόνως μέσα στα λόγια του, πέρα από τον μεγάλο εγωισμό, διακρίνεται και μια μεγάλη κακία. Γιατί δεν αρκείται μόνο στην αυτοπροβολή του, αλλά ταυτόχρονα προχωρεί και στην κατάκριση και απόρριψη όλων των άλλων ανθρώπων και μάλιστα τού Τελώνη, τον οποίο ονομαστικά και δημόσια κατακρίνει και καταδικάζει. Με άλλα λόγια, στηρίζει την δική του αρετή στην ενοχή όλων των άλλων και μάλιστα τού Τελώνη.
Τέλος, ο όλος τρόπος με τον οποίο ο Φαρισαίος παρουσιάζεται προσευχόμενος στον Θεό, φανερώνει όχι προσευχή, αλλά μόνο μια επιδεικτική εξωτερικότητα. Τον βλέπουμε να στέκεται στο κέντρο τού Ναού στον οποίο ασφαλώς θα υπηρχαν και πολλοί άλλοι άνθρωποι και όχι να προσεύχεται, αλλά να αυτοεπαινείται. Όλα αυτά φανερώνουν ότι η αρετή του δεν είχε κανένα πνευματικό βάθος.
Τελείως αντίθετη όψη είναι εκείνη τού Τελώνη. Η προσευχητική του στάση έχει τελείως διαφορετικά στοιχεία. Είναι αμαρτωλός. Δεν το κρύβει. Βιώνει καρδιακά την αμαρτωλότητά του. Γι αυτό βρίσκεται χαμένος σε μια γωνία, για να είναι αθέατος από τους πολλούς. Είναι γεμάτος πόνο, συντριβή. Και γονατισμένος χτυπά το στήθος του και κλαίει και λέει: «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Και αυτή η ομολογία του εκφράζει την αληθινή του μετάνοια.
Θαυμάζουμε τον Φαρισαίο, επειδή εκτελούσε τις Θείες Εντολές. Αλλά αποστρεφόμαστε τον τρόπο τής προσευχής του και τον εγωισμό του.
Αντίθετα. Αποστρεφόμαστε την αμαρτωλή ζωή τού Τελώνη. Θαυμάζουμε όμως την ειλικρινή και εσώψυχη μετάνοιά του και την ταπείνωσή του. Και αυτό συμβαίνει, γιατί με αυτή την παραβολή τού Κυρίου, διαπιστώνουμε ότι: Αρετή μαζί με την υπερηφάνεια και την κατάκριση, δημιουργούν ένα τεράστιο μηδέν. Αντίθετα, η ταπείνωση, η συντριβή και η ειλικρινής μετάνοια, οδηγούν τον αμαρτωλό στην δικαίωση.
Διδάσκει ο όσιος Νικήτας Στηθάτος μαθητής τού Αγίου Συμεών τού Νέου Θεολόγου: «Ακαθαρσία στην καρδιά και κηλίδα στην ψυχή δεν δημιουργούν μόνο οι κακές και αμαρτωλές σκέψεις, αλλά και η υπερηφάνεια για μεγάλα πνευματικά κατορθώματα και ο κομπασμός για κατάκτηση αρετών. Και ακόμα, το να θεωρεί κανείς σπουδαίο τον εαυτό του για την σοφία και την γνώση που τού χάρισε ο Θεός. Τέλος δε και το να κατηγορεί εκείνους από τους αδελφούς του, που είναι έστω ράθυμοι και αμελείς στον πνευματικό αγώνα. Όλα αυτά δημιουργούν ακαθαρσία στην ψυχή. Και αυτό γίνεται φανερό από την μελέτη τής παραβολής τού Τελώνη και τού Φαρισαίου». Αυτά επισημαίνει ο όσιος Νικήτας.
Και εμείς, ας εμπνεόμαστε από το παράδειγμα τής συντριβής, τής ταπείνωσης, τής αυτομεμψίας και τής αληθινής μετανοίας τού Τελώνη, επαναλαμβάνοντας βιωματικά και από βάθους ψυχής το ικετευτικό αίτημα: «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλω!», Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή τού Ασώτου
(Λουκ. ιε΄, 11-32)
28 Φεβρουαρίου 2021
Πραγματικά, είναι συγκλονιστική η σημερινή ευαγγελική περικοπή! Όπως ακούσαμε, μας κάνει λόγο για κάποιο νέο, ο οποίος εζήτησε από τον στοργικό του πατέρα να τού δώσει το μερίδιό του από την περιουσία του. Γιατί; Για να το χρησιμοποιήσει όπως εκείνος ήθελε, προκειμένου να ζήσει την ζωή του μακριά από τις δεσμεύσεις και τους οικογενειακούς περιορισμούς, που ενόμιζε ότι τον καταπίεζαν. Πήρε λοιπόν το μερίδιό του και έφυγε για μακρινή χώρα, όπου εκεί, δεν άργησε να κατασπαταλήσει την περιουσία που έλαβε στις ξέφρενες διασκεδάσεις και ασωτίες. Έτσι κατάντησε ένα ψυχοσωματικό ράκος, ένας αξιοθρήνητος και κουρελής χοιροβοσκός, που μη έχοντας τίποτα, προσπαθούσε να επιβιώσει με τις τροφές των χοίρων.
Ο νέος αυτός, πως ήταν, πως ξεκίνησε και πως κατάντησε…Ξεκίνησε γεμάτος αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση για την κατάκτηση τής καλής ζωής και τής αληθινής χαράς. Έφυγε από την οικογενειακή στέγη. Αν έμενε, σίγουρα θα πετύχαινε την ευτυχία τού μέλλοντός του. Όμως, εκεί που πήγε συνάντησε όχι την ευτυχία, αλλά την δυστυχία. Βρέθηκε αντιμέτωπος με την λεηλάτηση και το χάσιμο όλων του των αγαθών, πνευματικών και υλικών. Ζούσε μια σκληρή πραγματικότητα, που δεν μπόρεσε να αντέξει άλλο. Υπέφερε φοβερά. Όχι μόνο γιατί στερήθηκε ακόμα και το ψωμί, αλλά -κυρίως- γιατί ήταν δέσμιος κάθε κακού και δοσμένος στον καταστροφικό κατήφορο. Ζήτησε την απελευθέρωση και συνάντησε την χειρότερης μορφής δουλεία. Έψαχνε την χαρά, αλλά συνάντησε την θλίψη. Γιατί; Γιατί την χαρά την έψαχνε σε λάθος πηγές. Και αυτό συνέβαινε πάντοτε σε πολλούς, αλλά συμβαίνει και σήμερα. Αλλού είναι η χαρά και αλλού την αναζητούμε.
Τώρα βλέπει, διαπιστώνει, ότι το κακό αφόρητα τον κύκλωνε και τον καταπίεζε, αφάνταστα πιο πολύ, από ό,τι νόμιζε ότι καταπιεζόταν στο πατρικό του σπίτι.
Ευτυχώς όμως, ο άσωτος συνήλθε! Δόξα Σοι ο Θεός! Κάτω από όσα αρνητικά βίωνε, θυμήθηκε το πόσο όμορφα περνούσε κοντά στον πατέρα του. Έτσι, αρχίζει να λογικεύεται, να κάνει ορθές σκέψεις, να συνέρχεται, να κάνει συγκρίσεις τού τότε και τού τώρα. Ξύπνησε από τη νάρκωση τού κακού. Έτσι, προχώρησε σε νέες, καλές σκέψεις και τοποθετήσεις, βαδίζει σε νέο, βηματισμό νέας πορείας, σε νέα ζωή. Είπε αποφασιστικά στον εαυτό του: Στοπ! Φθάνει πια! Μέχρι εδώ! Όχι άλλα καταστροφικά βιώματα! Τώρα, αλλαγή πορείας. Και λέει: «Αναστάς, πορεύσομαι προς τον πατέρα μου!» Και επέστεψε! Να το θαύμα τής πνευματικής νεκρανάστασης!
Και επισημαίνει ο ιερός Χρυσόστομος: «Ο νέος αυτός ξαφνικά έγινε νέος άνθρωπος, με την διάθεσή του και την μεταστροφή του. Είπε: Θα επιστρέψω στον πατέρα μου. Αυτός ο λόγος, όλα τα καλά τού πρόσφερε. Ή μάλλον, ότι ο λόγος, απλά, αλλά η πράξη που ακολούθησε … Βάδισε όλο τον δρόμο τής επιστροφής!...». Έτσι λέει ο ιερός Χρυσόστομος.
Εμείς, χωρίς να κάνουμε άλλες αναλύσεις και επί μέρους εμβαθύνσεις τής παραβολής αυτής, θα εστιάσουμε σε τρία κυρίως σημεία. Τα σημεία αυτά τα χρειαζόμαστε για την πνευματική μας πορεία. Σ αυτά τα σημεία αποσκοπεί και το ιερό Τριώδιο και μάς τα αφήνει, μάς τα χαρίζει ως εμβληματική παρακαταθήκη ο πρώην άσωτος υιός και η συγκλονιστική του επιστροφή.
Είναι τα εξής σημεία:
Πρώτο: Περισυλλογή, αυτοέλεγχος, πνευματικότερη –ορθή- αντιμετώπιση τής ζωής και των επί μέρους ζητημάτων και προβλημάτων ατομικών, οικογενειακών, επαγγελματικών, κοινωνικών και τώρα υγειονομικών και κοινωνικών. Σωστές επιλογές. «Πάντα μοι έξεστιν, αλλ΄ου πάντα συμφέρει» καθώς μας είπε σήμερα και ο θείος Απόστολος Παύλος. Δηλαδή: «Όλα μού επιτρέπονται να τα κάνω, όπως λόγου χάρη να τρώω και να πίνω κ.λ.π., χωρίς διακρίσεις, αλλά δεν είναι όμως πνευματικό μου συμφέρον, να τα κάνω όλα» (Α΄ Κορινθ. Στ΄, 12).
Με το πρίσμα αυτό, ας αναθεωρήσουε πολλά πράγματα στην πορεία τής ζωής μας, όπως τα αναθεώρησε ο άσωτος της σημερινής παραβολής.
Δεύτερο: Αμετάθετη και γενναία απόφαση να αγωνισθούμε τούτες τις άγιες μέρες πνευματικά, αλλά και να αγωνιζόμαστε όλες τις μέρες της ζωής μας, έτσι, ώστε με την παντοδύναμη Θεία Χάρη να διορθώσουμε ό,τι αρνητικό ως άνθρωποι πράξαμε ή και εξακολουθεί να υπάρχει στη ζωή μας, αλλά και στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας.
Ανάγκη αποδέσμευσης από κάθε εμπλοκή σε έργα και λόγια που μας καταδεσμεύουν ψυχή και σώμα. Όπως την αποδέσμευση αυτή έκανε ο άσωτος τού Ευαγγελίου.
Τρίτο: Ο «μόσχος ο σιτευτός» που διέθεσε ο πατέρας τού πρώην ασώτου στην επιστροφή του, βρίσκεται στην διάθεσή μας. Δηλαδή η θυσία τού Θεανθρώπου Λυτρωτή μας.
Η κορυφαία αυτή χειρονομία τού Πατέρα για όσους με ελεύθερες επιλογές, με σχετική προετοιμασία και μετάνοια επιστρέφουν στην αγκαλιά Του, μας γεμίζει ελπίδα, δύναμη και θάρρος στο θείο έλεος και στην θεία παναγάπη, που είναι δεδομένα ανεξάντλητα. Η τράπεζα τού Κυρίου, η Θεία Ευχαριστία, το αληθινό βιωματικό Πάσχα μας περιμένει. Με διάθεση να βαδίσουμε προς την πανεορτή αυτή, ως τέλειοι πνευματικοί αγωνιστές και ως νικητές κατά τής αμαρτίας, ας δεχθούμε και ας βιώσουμε οντολογικά, δηλαδή πραγματικά το πασχαλινό μήνυμα που μα δίνει ο Θείος Παύλος στο σημερινό του αποστολικό ανάγνωσμα, όταν μας υπογραμμίζει: «Ηγοράσθητε γαρ τιμής!» (Α΄ Κορινθίους, Στ΄ 20). Δηλαδή: «Έχετε εξαγοραστές με το ανεκτίμητο Αίμα τού Χριστού!»
Στις προσπάθειές μας αυτές και στην σωστική μας πορεία ένας πρώην άσωτος, μας δείχνει το δρόμο.
π. Α.Μ.