«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή προ των Φώτων. (Μάρκ. α΄ 1 -8)
3 Ιανουαρίου 2021
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η πρώτη Κυριακή του ανατέλλοντος έτους και ονομάζεται από την Εκκλησία μας Κυριακή προ των Φώτων. Γιατί, αυτό που θέλει ουσιαστικά να πετύχει η σημερινή ημέρα, μέσω των ύμνων της και του Ευαγγελικού αναγνώσματός της, είναι να μας προετοιμάσει και να μας συνδέσει με την μεγάλη Δεσποτική εορτή των Θεοφανείων που σε λίγες ημέρες θα εορτάσουμε. Το περιεχόμενο, λοιπόν, της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής είναι η προετοιμασία μας για τη Βάπτιση του Κυρίου, γι’ αυτό και το Ευαγγέλιο προβάλει το πρόσωπο του Τιμίου Ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου.
Οι πρώτοι που αναφέρθηκαν στην προσωπικότητα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, πολλά χρόνια πριν από τη γέννησή του, ήταν οι Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι μίλησαν για τον ερχομό του αγγελιοφόρου πριν από την έλευση του Μεσσία. Είναι αυτός που θα προετοιμάσει τον δρόμο του Κυρίου, εξ’ ου και Πρόδρομος, και με το δυνατό κήρυγμά του θα είναι η διά της μετανοίας ετοιμασία των ανθρώπων να δεχτούν τον Χριστό. Αλλά, η πιο συγκλονιστική μαρτυρία για τον Τίμιο Πρόδρομο είναι αυτή του ίδιου του Χριστού μας, που λέει ότι: «ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του Βαπτιστού». Σας βεβαιώνω, λέει ο Κύριος, πως μητέρα δε γέννησε ως τώρα άνθρωπο πιο μεγάλο από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Αυτή τη διαβεβαίωση έδωσε και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στον Ιερέα Ζαχαρία, πατέρα του Τιμίου Προδρόμου, όταν εμφανίστηκε και του ανήγγειλε τη γέννηση του παιδιού: «έσται μέγας ενώπιον Κυρίου».
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί γιατί ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος είναι τόσο μεγάλος; Γιατί, αδελφοί μου, ο Άγιος Ιωάννης διέθεσε, όσο κανείς άλλος Άγιος της Εκκλησίας μας, την ύπαρξή του στη διακονία του Κυρίου. Δεν έζησε στιγμή για τον εαυτό του, αλλά για τον Κύριό του. Ο Πρόδρομος, ήταν ο πρώτος που εγκαινίασε τον θεσμό της μαρτυρικής αγάπης και του θεϊκού έρωτα για χάρη της Αγίας Τριάδος!
Ο Χριστός ήταν πάντοτε, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο Κύριος της ύπαρξής του. Όπως ακριβώς η Παναγία μας με το «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», υπακούει στο θέλημα του Θεού και αφιερώνεται ολοκληρωτικά στην κοινωνία της αγάπης Του, έτσι και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος αποδέχεται ελεύθερα το θέλημα του Θεού και το κάνει θέλημα της ίδιας της ζωής του. Δεν είναι τυχαίο που αριστερά και δεξιά από την Εικόνα του Κυρίου στο Τέμπλο της Εκκλησίας μας, βρίσκονται πάντα ο Πρόδρομος και η Κυρία Θεοτόκος. Γιατί, είναι αυτοί που σε όλη τους τη ζωή δεν έπαψαν στιγμή να διακονούν τον Θεό και να συμβάλουν στο έργο της σωτηρίας των ανθρώπων.
Ο Ιωάννης, λοιπόν, δε ζει για τον εαυτό του, αλλά ζει και αναπνέει για τον Χριστό. Τι λέει κάποια στιγμή για να εκφράσει τον θεϊκό έρωτα που είχε βαθιά στην ψυχή του; «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι», δηλαδή, του Κυρίου το έργο πρέπει να μεγαλώνει και το δικό μου να μικραίνει. Έτσι, μικραίνει τον εαυτό του για να αυξήσει τον Χριστό. Ξεχνάει ο ίδιος τις δικές του υλικές ανάγκες, γίνεται μέγας ασκητής και νηστευτής, αποκτά ισχυρή φωνή μέσα στην έρημο, για να ετοιμάσει τον κόσμο για τον ερχομό του Μεσσία.
Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα κλείνει με τα λόγια του κηρύγματος του Αγίου Ιωάννου στην έρημο: «Έρχεται μετά από μένα Εκείνος που είναι δυνατότερος μου, που εγώ δεν είμαι ικανός να σκύψω να λύσω το λουρί από τα υποδήματά Του. Εγώ σας βάπτισα στο νερό, Αυτός θα σας βαπτίσει στο Άγιο Πνεύμα».
Ας κρατήσουμε, αδελφοί μου, αυτή την τελευταία φράση του Τιμίου Προδρόμου, «εγώ σας βάπτισα στο νερό, Αυτός θα σας βαπτίσει στο Άγιο Πνεύμα», γιατί αυτή η φράση είναι το κλειδί για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το νόημα της εορτής των Θεοφανείων. Ο Χριστός μας, ήρθε στον Ιορδάνη και βαπτίστηκε και με τη Βάπτισή Του φανέρωσε το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Μας φανέρωσε επίσης, ότι Εκείνος είναι ο Υιός του Θεού. Με τη δική Του Βάπτιση, αποκάλυψε και κάτι άλλο ακόμα, το μεγάλο και σπουδαίο Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος. Με απλά λόγια, ο Χριστός μας βαπτίζεται στον Ιορδάνη για να βαπτίσει στη συνέχεια εμάς στο Άγιο Πνεύμα και έτσι να σημαδέψει μια για πάντα τη ζωή μας, αφού με τη βάπτισή μας παύουμε πλέον να είμαστε άνθρωποι χοϊκοί, υλικοί και σαρκικοί. Μπορούμε να γίνουμε πλέον επίγειοι Άγγελοι και ουράνιοι άνθρωποι. Μπορούμε να γίνουμε υιοί Θεού και κληρονόμοι της Βασιλείας Του. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή μετά τα Φώτα. (Ματθ. δ΄ 12 -17)
10 Ιανουαρίου 2021
Σήμερα Κυριακή μετά τα Φώτα, αγαπητοί μου αδελφοί, και το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε παρουσιάζει τον Κύριο, στο άκουσμα της είδησης ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής παραδόθηκε στον βασιλέα Ηρώδη και φυλακίσθηκε, να αναχωρεί αμέσως από την περιοχή της Ιουδαίας και να πηγαίνει και να εγκαθίσταται στην περιοχή της Γαλιλαίας. Συγκεκριμένα, μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, ότι άφησε τη Ναζαρέτ και ήρθε να κατοικήσει στην Καπερναούμ, η οποία βρισκόταν κοντά στη λίμνη μεταξύ των ορίων Ζαβουλών και της Νεφθαλείμ. Μάλιστα, ο Ευαγγελιστής Ματθαίος μάς αναφέρει και ποιοι ήταν οι κάτοικοι της περιοχής εκείνης. Εκεί λοιπόν, εκτός από τους Εβραίους κατοικούσαν και πολλοί ειδωλολάτρες, διότι αυτές οι περιοχές βρίσκονται στα σύνορα του Ισραήλ με τη Συρία. Εκεί εγκαταστάθηκε ο Χριστός και από εκεί, ουσιαστικά, ξεκίνησε το κήρυγμά Του και τη δημόσια δράση Του. Από εκεί άρχισε να φανερώνει σε όλους, με το κήρυγμα Του και τα αναρίθμητα θαύματα, την αληθινή πίστη και τον νέο κατά Θεόν τρόπο ζωής.
Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή μάς αναφέρει, εκτός των άλλων, και τα πρώτα λόγια του κηρύγματος του Χριστού που ήταν: «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών». Η λέξη «μετανοείτε» είναι σύνθετη, αποτελούμενη από τις λέξεις «μετά» και «νους». Όταν, λοιπόν, ο Χριστός μάς καλεί σε μετάνοια, αυτό που θέλει ουσιαστικά από εμάς είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που μέχρι σήμερα σκεφτόμασταν και δρούσαμε και να κάνουμε κύριο της σκέψης μας και ζωή της ζωής μας τον ίδιο τον Χριστό. Όταν ο Χριστός μάς καλεί σε μετάνοια αυτό που θέλει είναι να αποκτήσουμε έναν μόνιμο πόθο για να ενωθούμε μαζί Του, να βγούμε από τα ασφυκτικά όρια του εγωισμού μας και να παραδοθούμε στον απέραντο χώρο της αγάπης του Θεού. Όλα αυτά, αδελφοί μου, δεν είναι εύκολα, γι’ αυτό λέμε ότι η μετάνοια είναι μια διαρκής πνευματική εργασία του ανθρώπου, είναι ένας αδιάκοπος αγώνας. Να μη ξεχνάμε, όμως, ότι η μετάνοια δεν είναι κατόρθωμά μας, αλλά δωρεά του ίδιου του Θεού που μπορεί να μας τη δωρίσει ακριβώς γιατί «ήγγικεν η Βασιλεία των Ουρανών», αφού ο Χριστός έχει έρθει και μπορεί να μας προσφέρει την κοινωνία της αγάπης Του.
Θα μπορούσαμε να πούμε, αδελφοί μου, ότι η Εκκλησία μέσω του σημερινού Ευαγγελίου, βρίσκει ακόμα μία ευκαιρία να μας θυμίσει τι είναι ακριβώς η μετάνοια και να μας πει πως ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου είναι καιρός μετανοίας. Μετάνοια, λοιπόν, σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά είναι το να μισήσουμε την αμαρτία και να αγαπήσουμε την αρετή. Μετάνοια, σημαίνει να απομακρυνθούμε από το κακό και να εκτελούμε το αγαθό. Και από αυτά, προηγείται το να καταδικάζουμε τον εαυτό μας για τις αμαρτίες μας, και να δείχνουμε μεταμέλεια ενώπιον του Θεού. Να καταφεύγουμε σ’ Αυτόν με καρδιά συντετριμμένη και να προσπίπτουμε στο πέλαγος της ευσπλαχνίας Του, θεωρώντας τον εαυτό μας ανάξιο να συναριθμηθεί με τους υιούς Του. Με τα λόγια αυτά, ο Άγιος Γρηγόριος μας διδάσκει ότι, η μετάνοια δεν είναι μια απλή αλλαγή του ανθρώπου προς το καλύτερο, αλλά η ολοκληρωτική ανακαίνισή του.
Δεν είναι τυχαίο, που και ο Τίμιος Πρόδρομος και ο Χριστός μας, άρχισαν το θείο και ουράνιο κήρυγμά τους με τα ίδια λόγια «μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών». Γιατί; Γιατί ήθελαν, αδελφοί μου, να μας επισημάνουν την σπουδαιότητα που έχει στην πνευματική ζωή η μετάνοια. Άλλωστε, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας μάς το είπαν ξεκάθαρα πως η μετάνοια είναι η αρχή και η μεσότης και το τέλος της χριστιανικής ζωής. Σήμερα ο Xριστός, δεν μας πληροφορεί μόνο ότι «ήγγικε η Βασιλεία του Θεού», ότι έφθασε, δηλαδή, η Βασιλεία Του, αλλά μας δείχνει και τον τρόπο για να εισέλθουμε σε αυτή τη Βασιλεία. Και ο τρόπος δεν είναι άλλος από τη μετάνοια. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΒ Λουκά. (Ματθ. ιζ΄ 12 -19)
(Μνήμη Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου)
17 Ιανουαρίου 2021
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, τυχαίνει να συμπίπτει με την μνήμη ενός κορυφαίου Αγίου της Εκκλησίας μας, του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου. Ο Άγιος Αντώνιος θεωρείται ο Πατριάρχης και ο καθηγητής της ερήμου, καθώς και ο θεμελιωτής του αναχωρητισμού. Είναι ο Άγιος που συγκεφαλαιώνει στην αγία βιωτή του, όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Αγιότητας. Αναφέρει κάποιος πολύ εύστοχα: «ο Άγιος Αντώνιος ήταν κάτοπτρο του ουρανού, δηλαδή περίληψη όλων των αρετών και των δωρεών του Θεού. Ήταν Όσιος, ήταν κατά την προαίρεση Μάρτυρας, ήταν Προφήτης, αφού είχε διορατικό και προορατικό χάρισμα. Ήταν διδάσκαλος και πατέρας όλων των μοναχών. Ήταν φιλάνθρωπος και ελεήμων. Ήταν θαυματουργός και φόβητρο των δαιμόνων. Ήταν άνθρωπος του Θεού και επίγειος Άγγελος».
Ο Άγιος Αντώνιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 251 μ.Χ. όταν ήταν αυτοκράτορας ο Δέκιος. Οι γονείς του προσέφεραν στον Αντώνιο χριστιανική ανατροφή, αλλά στερήθηκε παιδεύσεως. Πήγαινε όμως, τακτικά στην Εκκλησία και πρόσεχε τα ιερά αναγνώσματα. Εντύπωση του έκαναν πάντοτε τα κατορθώματα των Αγίων.
Κάποια ημέρα, άκουσε στην Εκκλησία τον λόγο του Κυρίου στον πλούσιο: «αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό, και έλα να με ακολουθήσεις». Τόσο πολύ επηρεάστηκε από τον λόγο του Κυρίου, που νόμιζε ότι γι’ αυτόν τα λέει ο Χριστός. Γι’ αυτό, μόλις γύρισε στο σπίτι του πούλησε τα περισσότερα υπάρχοντά του και τα μοίρασε στους φτωχούς. Στη συνέχεια, σε ηλικία είκοσι ετών, ακολούθησε τον μοναχικό και ασκητικό βίο, ώστε να φθάσει στο σημείο όχι μόνο να τον ακολουθούν πολλοί άνθρωποι για να μονάσουν, αλλά και ο κόσμος όλος να τον επισκέπτεται στα ερημητήριά του για να τον συμβουλευτεί και να γεμίσει με τη χάρη του Χριστού, που ανέβλυζε από της αγιοσύνη του. Δεν επισκέπτονταν τον Άγιο Αντώνιο μόνον χριστιανοί, αλλά ακόμα και οι Αυτοκράτορες, καθώς και οι ειδωλολάτρες που έτρεχαν να συναντήσουν τον Άγιο, γιατί έβλεπαν στο πρόσωπό του πως η αγάπη του Θεού αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως.
Στην αρχή, ο Αντώνιος ζούσε ασκητικά κοντά στο χωριό του, αλλά για να αποφύγει την ενόχληση από τους ανθρώπους αποσύρθηκε σε μια ερημιά στις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας. Εκεί έζησε έγκλειστος είκοσι ολόκληρα χρόνια, δίχως να συναναστρέφεται κανέναν άλλον παρά μόνο τον Θεό. Μέσα από τη συνεχή προσευχή, τη μελέτη και την περισυλλογή, υπέμεινε καρτερικά ανείπωτους πειρασμούς από τον διάβολο. Το συναξάρι του μας πληροφορεί ότι αγρυπνούσε προσευχόμενος πολλές ώρες τη νύχτα. Έτρωγε μία φορά την ημέρα μετά τη δύση του ηλίου. Η τροφή του ήταν συνήθως ψωμί και νερό, ενώ κρασί και λάδι σπανίως δοκίμαζε. Κοιμόταν σε μια ψάθα και ενίοτε απευθείας στο πάτωμα. Η φήμη του εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και πολλοί μαθητές συγκεντρώθηκαν γύρω του, τους οποίους εκείνος έβαλε στον δρόμο της σωτηρίας με το παράδειγμα και το κήρυγμά του.
Όταν έφθασε σε ηλικία εκατόν πέντε ετών, πήγε κατά τη συνήθειά του να επισκεφθεί τους μοναχούς που είχαν εγκατασταθεί σε ένα βουνό ακόμη πιο βαθιά μέσα στην Έρημο και να τους αναγγείλει με χαρά ότι ο Θεός θα τον καλούσε σύντομα στην αληθινή πατρίδα. Τους εμψύχωσε παρακινώντας τους να επιμένουν στην άσκηση, ως αν να επρόκειτο να πεθάνουν την επόμενη μέρα, να μιμούνται το παράδειγμα των Αγίων και να τηρούν με επιμέλεια την παράδοση των θεόπνευστων Πατέρων, αποφεύγοντας κάθε σχέση με αιρετικούς. Ύστερα επέστρεψε στην βαθιά έρημο με δύο υποτακτικούς του. Πριν παραδώσει την ψυχή του στον Κύριο, έδωσε εντολή να τον ενταφιάσουν σε μέρος άγνωστο σε όλους. Ύστερα άπλωσε τα πόδια και με πρόσωπο που έλαμπε από χαρά, παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή του στον Θεό το έτος 356μ.Χ.
Αδελφοί μου, το όνομα του Αγίου Αντωνίου είναι συνυφασμένο με την άσκηση και τους πνευματικούς αγώνες. Τι είναι η άσκηση; Άσκηση είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να εφαρμόσει το θέλημα του Θεού στη ζωή του. Η προσπάθεια να μεταμορφώσει τα πάθη του και να καθαρισθεί από αυτά για να μπορέσει στη συνέχεια να αγαπήσει τον Θεό και τον άνθρωπο με όλη τη δύναμη της ψυχής του. Αυτόν τον τρόπο ζωής, διάλεξε και αγάπησε ο Άγιος Αντώνιος και θέλει σήμερα, αυτόν τον τρόπο ζωής, ως καθηγητής της ερήμου που είναι, να τον διδάξει και σ’ εμάς. Και όχι μόνο να τον διδάξει, αλλά να μας κάνει να τον αγαπήσουμε κιόλας. Ο Άγιος, μετά από τόσα πνευματικά γυμνάσματα αξιώθηκε της θέας του Παραδείσου, θεώθηκε, «έφθασε στο καθ’ ομοίωσιν». Γιατί; Γιατί μέσα σε όλο του το είναι κατοικούσε ο Θεός. Μακάρι, αδελφοί μου, να αγαπήσουμε τη ζωή του Αγίου Αντωνίου και να εμπνεόμαστε από αυτήν για να μπορούμε, γιατί όχι, να ελπίζουμε και εμείς στη θέα του Παραδείσου. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΔ Λουκά. (Λουκ. ιη΄ 35 -43)
24 Ιανουαρίου 2021
Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί, μας διηγείται ένα ακόμη συγκλονιστικό θαύμα που επιτέλεσε ο Χριστός μας, αυτή τη φορά σε έναν άνθρωπο τυφλό, ο οποίος καθόταν, σύμφωνα με την ευαγγελική διήγηση, σε έναν δρόμο της Ιεριχούς και ζητιάνευε. Ένας άνθρωπος, ανήμπορος και μόνος, παραμελημένος και ξεχασμένος από συγγενείς και φίλους, που τελικά κατάφερε να δεχτεί τη θεϊκή και θαυματουργική παρέμβαση του Κυρίου, γιατί; Γιατί ο άνθρωπος αυτός, αναγνώρισε τον Χριστό ως Σωτήρα και λυτρωτή του και παρέδωσε τον εαυτό του ολόκληρο στην αγάπη του Θεού.
Ας δούμε, όμως, τη σημερινή ευαγγελική περικοπή από την αρχή. Ο Χριστός μας πλησίαζε τη μικρή πόλη της Ιεριχούς και καθώς διερχόταν κάποιο δρόμο, ακούει έναν τυφλό άνθρωπο που ζητιάνευε για να ζήσει, να τον φωνάζει δυνατά, λέγοντάς Του: «Ιησού Υιέ του Δαυίδ, ελέησόν με». Εκείνοι που προπορεύονταν, έσπευσαν να τον επιτιμήσουν και να τον κάνουν να σωπάσει, αλλά εκείνος όχι μόνο δε σώπασε, αλλά συνέχισε να κραυγάζει με περισσότερη δύναμη. Αφού σταμάτησε ο Ιησούς, έδωσε εντολή να τον φέρουν μπροστά Του. Όταν ο τυφλός πλησίασε, τον ρώτησε ο Χριστός: «τι θέλεις να σου κάνω»; Και εκείνος απάντησε: «Κύριε θέλω να δω το φως μου». Τότε ο Ιησούς του αποκρίθηκε: «ανάβλεψον η πίστη σου σε έσωσε» και αμέσως ο τυφλός είδε το φως του κόσμου και δόξασε τον Θεό.
Αδελφοί μου, είναι πολύ σημαντικό, για τη δική μας πνευματική πορεία, να μην προσπεράσουμε αυτήν την όμορφη και τόσο διδακτική ευαγγελική περικοπή, αλλά να προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε σ’ αυτήν και να αξιοποιήσουμε τα θεία διδάγματά της. Τί ήταν αυτό που έκανε τον Χριστό να σταματήσει μπροστά στον τυφλό του σημερινού Ευαγγελίου και να του προσφέρει απλόχερα τη θαυματουργική Του βοήθεια; Ήταν η αληθινή πίστη αυτού του ανθρώπου που εκφράστηκε με διάφορους τρόπους.
Ο τυφλός αποκάλεσε τον Κύριο Υιό του Δαυίδ, γιατί υπήρχε η παράδοση ότι «εκ του οίκου Δαυίδ» θα προερχόταν ο αναμενόμενος Μεσσίας. Άρα, με αυτήν την προσφώνηση του ο τυφλός, αναγνωρίζει τον Χριστό ως Μεσσία και Θεό. Και δε μένει μόνο στην αναγνώριση, αλλά παραδίνει τον εαυτό του στην αγάπη και το έλεος του Χριστού. Αυτό πως το συμπεραίνουμε; Από τη λέξη που χρησιμοποιεί και πάλι ο τυφλός. Φωνάζει στον Χριστό να τον ελεήσει. Δεν περιορίζει το αίτημά του μονάχα στη θεραπεία του και στην αποκατάσταση της υγείας των ματιών του, αλλά ζητάει το έλεός Του και με τον τρόπο που φωνάζει δείχνει ότι θέλει πραγματικά να συναντηθεί με τον Χριστό, γιατί τον αγαπά και τον εμπιστεύεται. Και στη συνέχεια, ο Χριστός μας, αναγνωρίζοντας την πίστη και την αγάπη αυτού του βασανισμένου ανθρώπου έρχεται και τον υπερυψώνει στο χώρο του θαύματος. Δίνει φως στα μάτια του τυφλού και του ανοίγει ένα νέο δρόμο για να πορευθεί από εδώ και στο εξής με αξιοπρέπεια και σεβασμό από τους άλλους.
Αδελφοί μου, σήμερα ο Χριστός μας πέρασε μπροστά από τον τυφλό της Ιεριχούς. Ο άνθρωπος αυτός, δεν είχε το φως των οφθαλμών του για να τον δει και να τον αναγνωρίσει. Είχε, όμως, κάτι πολύ πιο σημαντικό, την πίστη του. Και η πίστη βλέπει, γνωρίζει, αισθάνεται την παρουσία του Θεού στον κόσμο. Πίστη, κατά την έκφραση του Αποστόλου Παύλου είναι: «πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων». Δηλαδή, πίστη σημαίνει βεβαιότητα γι’ αυτά που δε βλέπουμε. Αυτήν την αληθινή, τη γνήσια, την ουσιαστική πίστη χρειαζόμαστε και εμείς, για να βλέπουμε, να γνωρίζουμε και να αισθανόμαστε την παρουσία του Θεού στη ζωή μας.
«Η πίστις σου σέσωκέ σε», άκουσε ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου. Δηλαδή, η πίστη σου σε έσωσε. Αυτήν την πίστη περιμένει και από εμάς ο Θεός, αδελφοί μου, για να μας χαρίσει τη σωτηρία μας. Τι σημαίνει σωτηρία; Η λέξη σωτηρία προέρχεται από τη λέξη σώος, που σημαίνει ολόκληρος. Αυτό εννοούμε όταν λέμε, ότι ο Θεός θα μας σώσει. Θα μας αποκαταστήσει, δηλαδή, ολόκληρους στη Βασιλεία των ουρανών. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΕ Λουκά. (Λουκ. ιθ΄ 1 -10)
31 Ιανουαρίου 2021
Μία πανέμορφη, διδακτική και συνάμα πολύ ελπιδοφόρα ευαγγελική διήγηση ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί. Και πώς να μην τη χαρακτηρίσουμε ελπιδοφόρα, αφού η ιστορία που μας διηγείται το σημερινό Ευαγγέλιο, έρχεται να μας υπενθυμίσει για πιο λόγο ήρθε ο Χριστός μας στον κόσμο και έζησε ανάμεσά μας. Για να αναζητήσει και να σώσει τον κάθε αμαρτωλό, τον κάθε άνθρωπο που νιώθει ότι έχει χάσει τον δρόμο του και θέλει νόημα και σκοπό στη ζωή του.
Ένας τέτοιος αμαρτωλός άνθρωπος, που είχε χάσει τον δρόμο του και πορευόταν στη ζωή του χωρίς αληθινό νόημα και πραγματικό σκοπό, ήταν ο πρωταγωνιστής του σημερινού Ευαγγελίου. Το όνομά του, ήταν Ζακχαίος και είχε την ιδιότητα του αρχιτελώνη. Δηλαδή, είχε θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία των Ρωμαίων κατακτητών για την είσπραξη των φόρων. Για τους Ιουδαίους «τελώνης» ήταν συνώνυμο του αμαρτωλού και άρα ήταν απορριπτέος από μέρους του Θεού και της κοινωνίας. Ο Χριστός μας, όμως, που δεν κρίνει επιφανειακά, αλλά ως Θεός παντογνώστης που είναι, μπορεί να δει στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής, είδε ότι πίσω από αυτόν τον άνθρωπο κρυβόταν μία ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που θα μπορούσε να φανερώσει μία εντελώς διαφορετική εικόνα απ’ αυτήν που είχαν δημιουργήσει οι συνάνθρωποί του γι’ αυτόν.
Ας θυμηθούμε, όμως, την ιστορία του Ζακχαίου από την αρχή. Ο Χριστός μπήκε στην Ιεριχώ και περνούσε μέσα από την πόλη. Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Ζακχαίο και ήταν αρχιτελώνης, είχε την επιθυμία να τον συναντήσει. Γι’ αυτό έκανε τα πάντα για να τον αντικρύσει και να δει ποιος είναι ο Χριστός. Αλλά εξαιτίας της πολυκοσμίας και του αναστήματός του δεν μπορούσε να δει τον Χριστό. Έτρεξε λοιπόν μπροστά και ανέβηκε σε μια συκομουριά για να τον δει, γιατί από εκεί θα περνούσε. Και μόλις ήλθε σ’ εκείνο το μέρος, σήκωσε τα μάτια του ο Ιησούς και τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, κατέβα γρήγορα, γιατί σήμερα θα μείνω στο σπίτι σου». Και ο Ζακχαίος κατέβηκε αμέσως και υποδέχτηκε τον Χριστό με χαρά στο σπίτι του. Όταν οι Ιουδαίοι είδαν τον Κύριο να μπαίνει στο σπίτι του αρχιτελώνη άρχισαν να διαμαρτύρονται και να λένε πως μπήκε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Ζακχαίος, από την άλλη, στάθηκε μπροστά στον Χριστό και του είπε: «τα μισά από τα υπάρχοντά μου Κύριε τα δίνω στους φτωχούς και αν τύχει και έκλεψα κάποιον του το δίνω πίσω τετραπλάσιο». Τότε του είπε ο Χριστός: «Σήμερα έγινε σωτηρία σε αυτό το σπίτι, γιατί και αυτός είναι παιδί του Αβραάμ. Γιατί ο Υιός του ανθρώπου ήρθε για να ψάξει να βρει και να σώσει τους χαμένους».
Αδελφοί μου, ο άνθρωπος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, ο χαρακτηριζόμενος ως αμαρτωλός και θρησκευτικά ασήμαντος, αξιώθηκε τελικά όχι μόνο να συναντήσει τον Χριστό, αλλά και να διαλεχτεί μαζί Του. Καταξιώνεται αυτής της ύψιστης τιμής να φιλοξενήσει στο σπίτι του τον ίδιο τον Σωτήρα Χριστό και να ακούσει από τα ίδια τα χείλη Του αυτή τη συγκλονιστική φράση «σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτο εγένετο». Από εκείνη τη στιγμή όλα γίνονται διαφορετικά. Το σπίτι του αμαρτωλού πλημμυρίζει από χαρά, ζωή και ευτυχία και ο Ζακχαίος μεταμορφώνεται και γίνεται ένας άλλος άνθρωπος γιατί κατάφερε να γευτεί, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τη γλυκύτητα της θεογνωσίας και άφησε την ψυχή του να ξεκουραστεί στη θέα του προσώπου του Χριστού.
Το σημερινό Ευαγγέλιο, κλείνει με τη φράση πως ο Χριστός μας ήρθε για να ζητήσει και να σώσει το απολωλός. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελπιδοφόρο από το να γνωρίζουμε πως ο Χριστός, ενδιαφέρεται για όλους μας και ότι όλοι μας μπορούμε να είμαστε μέσα στην αγκαλιά της αγάπης Του και στο πέλαγος της ευσπλαχνίας Του. Μέσα από την ιστορία του Ζακχαίου συνειδητοποιούμε και εμείς αυτό που πολύ γλυκά περιγράφει ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης ότι ο Χριστός μας είναι ο φίλος μας, είναι ο αδερφός μας, είναι ότι καλό και ωραίο έχουμε. Ο Χριστός είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως το αληθινό που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται. Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Ο Χριστός είναι το παν.
Το παράδειγμα του Ζακχαίου μπορεί να λειτουργήσει υποδειγματικά για όλους μας, αρκεί να επιθυμήσουμε και εμείς να συναντήσουμε τον Χριστό. Αρκεί να του αφήσουμε χώρο στη ζωή μας, στην ψυχή μας, στην οικογένειά μας, στο σπίτι μας, στην καθημερινότητά μας, για να έρθει να επέμβει και με τη χάρη Του να τα μεταμορφώσει όλα. Ο Χριστός, αδελφοί μου, περιμένει πάντα τη δική μας κίνηση έτοιμος να επιβραβεύσει την επιστροφή μας και γιατί όχι να πει και σ’ εμάς τον σωτήριο λόγο που είπε σήμερα και στον Ζακχαίο: «σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτο εγένετο». Αμήν.
π. Π.Α.