«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ
(Μνήμη Αγίου Νικολάου)
6 Δεκεμβρίου 2020
Πρώτη Κυριακή του Δεκεμβρίου αγαπητοί μου αδελφοί, τυχαίνει φέτος να συμπίπτει με τη μνήμη του τόσο λαοφιλούς αγίου Νικολάου, ενός αγίου του οποίου ο βίος εμπνέει για αιώνες όλους τους Χριστιανούς. Ο άγιος Νικόλαος γεννήθηκε και ανδρώθηκε την περίοδο των μεγάλων διωγμών της πίστεώς μας αλλά τον χαρίτωσε το Ιησούς Χριστός να ζήσει και στην περίοδο όπου η πίστη μας, με προστάτη τον Μέγα άγιο Κωνσταντίνο εδραιώθηκε και έγινε κτήμα όλης της οικουμένης. Η ειρήνη που προσέφερε ο Μέγας Κωνσταντίνος στην Εκκλησία, δεν άφησε τον Άγιο Νικόλαο να εφησυχάσει, αλλά ανέπτυξε όλες θα λέγαμε τις διαστάσεις της πνευματικής ζωής που ο κάθε χριστιανός μπορεί, βασισμένος στην αγιοπνευματική εμπειρία να αναπτύξει. Δεν είναι τυχαίο ότι τον Άγιο Νικόλαο τον θεωρούμε και κανόνα πίστεως και εικόνα πραότητος και εγκρατείας διδάσκαλο.
Πρώτα από όλα λοιπόν ο άγιος Νικόλαος έγινε ο κανόνας, ο χάρακας δηλαδή, που χαράσσει την ευθεία γραμμή που μας ενώνει απ’ ευθείας με τον Ιησού Χριστό. Η διδασκαλία του και η νοοτροπία του ποτέ δεν εξόκειλε από την αληθινή περί Θεού άποψη της Εκκλησίας. Ο άγιος Νικόλαος μπορεί ίσως να τον θεωρούμε ολιγογράμματο, όμως πρώτα από όλα ότι ο ίδιος διέθεσε τον εαυτό του για να γίνει δοχείο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, αλλά και αυτή η Χάρις, που βρήκε τόπο να αναπαυτεί στην ταπεινή του ψυχή, τον ανέδειξαν σ’ απλανή διδάσκαλο της πίστεώς μας. Ο άγιος Νικόλαος πράγματι, δεν μιλούσε απλώς για τα της πίστεως, αλλά βίωνε στην καθημερινότητα του αυτή την πίστη, ακριβώς όπως την εξέφρασε η Α Οικουμενική Σύνοδος, στην οποία συμμετείχε και από την παράδοση και την Εκκλησιαστική ιστορία μαθαίνουμε ότι μ’ ένα τρόπο παράδοξο, χαστουκίζοντας τον Άρειο, θέλησε να τον επιτιμήσει και ίσως να επαναφέρει, στην πραγματική πιστή. Μάλιστα για τον συναξαριστή, αυτή η πράξη του Αγίου Νικολάου ήταν ευάρεστη τον Κύριο μας ο οποίος μαζί με τον Κυρία Θεοτόκο αποκατέστησαν τον άγιο και δεν άφησαν να τιμωρηθεί για αυτή την προσβλητική κατά τα ανθρώπινα, πράξη του.
Αυτή η πίστη του αγίου Νικολάου για να φωλιάσει μέσα στην καρδιά του χρειάστηκε όλο του το σώμα να είναι εξασκημένο, και προετοιμασμένο για την επίσκεψη της θείας Χάριτος. Αναφέρεται στο βίου του ότι από τη βρεφική ακόμη ηλικία ο άγιος Νικόλαος είχε εξασκηθεί στην εγκράτεια, νηστεύοντας ακόμη και αυτό το μητρικό γάλα την Τετάρτη κα την Παρασκευή. Μπορεί ο βιογράφος να φαίνεται ότι υπερβάλλει αλλά όλη η ζωή του αγίου Νικολάου κινήθηκε γύρω από αυτή την μεγάλη πρόκληση που έχουμε όλοι μας να μην είμαστε απλώς καταναλωτές των δώρων της φύσεως, αλλά να χρησιμοποιούμε τον κόσμο γύρω μας έχοντας πάντοτε στο νου ότι τα πάντα είναι ιερά αφού ανήκουν στον Θεό και όχι σ’ εμάς. Οι άνθρωποι αυτού του ήθους, όπως ο άγιος Νικόλαος επιτυγχάνουν το επόμενο στάδιο της πνευματικής ζωής που είναι να γίνει ο άνθρωπος εικόνα πραότητος. Η πραότης του αγίου Νικολάου αλλά και όλων των άλλων αγίων και δικαίων της Εκκλησίας μας δεν περιορίζεται σε μία απλή ευγένεια ή σε κάποια παρηγορητικά λόγια που μπορεί να πει κάποιος. Ο πραότητα αυτή τους κάνει να ομοιάζουν κατά το δυνατό με τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Έκφραση της πραότητάς τους είναι ότι θέλουν να διαθέσουν και την τελευταία ικμάδα της ζωής τους για την σωτηρία και τον φωτισμό του Κόσμου. Οι μεγάλοι άγιοι της πίστεώς μας ομοίασαν κατ’ αυτό τον τρόπο με τον Ιησού Χριστό: θέλησαν να όπως Εκείνος ταπεινώθηκε σαρκούμενος, και έπαθε και θανατώθηκε υπέρ της του κόσμου σωτηρίας, και εκείνοι κατά το μέτρο των δυνατοτήτων τους να πάσχουν υπέρ του κόσμου, να σηκώσουν τα βάρη και τους καημούς των συνανθρώπων τους, να μπουν μέσα στην καθημερινότητά μας και παρά τις αδυναμίες μας, να μας ενώσουν με τον Θεό Πατέρα, εμπνέοντας μας ελπίδα και ηρωισμό στο δρόμο μας προς την μόνιμή μας κατοικία, τον Παράδεισο.
Ο άγιος Νικόλαος, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι όντως μία από την πιο σημαντικές προσωπικότητες της Εκκλησίας μας που τιμάται παντού και πάντοτε. Οι πιστοί προστρέχουν στις μεσιτείες του και ζητούν να τους φωτίσει το δρόμο της καθημερινότητάς τους αλλά και τον δρόμο προς την αιωνιότητα. Η ετήσια μνήμη του σήμερα 6 Δεκεμβρίου να είναι μέρα πνευματικής ανάτασης και ελπίδας για όλους μας.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ
13 Δεκεμβρίου 2020
Λίγες μέρες πριν από τα άγια Χριστούγεννα, αγαπητοί μου αδελφοί, η Εκκλησία μας ορίζει να διαβάζεται στους ναούς η παραβολή του Δείπνου, όπως είναι γνωστή. Ένας άνθρωπος προετοίμασε ένα μεγάλο δείπνο. Όταν ήταν όλα έτοιμα, έστειλε τον υπηρέτη του να καλέσει τους συνδαιτυμόνες. Εκείνοι όμως προτίμησαν να μην παραστούν, φέρνοντας διάφορα επιχειρήματα. Ο ένας αγόρασε ένα χωράφι και έπρεπε να το δει, ο άλλος ένα ζευγάρι βόδια και όφειλε να πάει να τα δοκιμάσει, και ο τρίτος έπρεπε να μείνει με τη γυναίκα του, που μόλις είχε παντρευτεί. Όταν ο υπηρέτης πληροφορεί τον Κύριό του για την αδιαφορία προς την πρόσκληση που έδειξαν, εκείνος του ζητά να βγει στους δρόμους και τις πλατείες και να συγκεντρώσει όλους τους τυφλούς, τους κουτσούς και τους αναπήρους που θα ζητιάνευαν, για να παρακαθίσουν στο γεύμα. Όταν ο υπηρέτης πραγματοποιεί την εντολή του αφέντη του, τον ενημερώνει ότι ακόμη υπάρχει χώρος και για άλλους. Ο οικοδεσπότης τον ξαναστέλνει να βρει και άλλους πληγωμένους ανθρώπους. Η ιστορία κλείνει με τα τελευταία λόγια του Κυρίου. Εγώ κάλεσα πολλούς στο δείπνο λίγοι όμως ήταν τελικά οι εκλεκτοί. «Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.»
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Ιησούς, ο άρχοντας αυτού του κόσμου, ετοιμάζει για όλη την ανθρωπότητα ένα γεύμα. Καλεί όλους τους ανθρώπους να δοξαστούν και να τιμηθούν. Όταν μας καλεί κάποιος ανώτερος μας να μας περιποιηθεί, τότε και εμείς παίρνουμε λίγη από τη δόξα που εκείνος έχει. Για να μπορέσει όμως ο άνθρωπος να γίνει συνδαιτυμόνας στη τράπεζα που στρώνει ο Ιησούς και να δοξαστεί μαζί του, πρέπει να απαλλαγεί από τον παλαιό άνθρωπο. Πρέπει να ανοίξει τα φτερά του να ξυπνήσει από το βαθύ του ύπνο. Να μπορεί να ξεφεύγει από τις βιοτικές του μέριμνες, να μπορεί να τις βάζει σε δεύτερη μοίρα και αυτό που να τον ελκύει να είναι ο πόθος για τη συνάντηση με τον Ιησού. Στην ευαγγελική περικοπή που διαβάσαμε αυτό που εμποδίζει τα τρία πρόσωπα να παρακαθίσουν στο γεύμα που τους προσφέρεται, είναι η αδυναμία τους να ξεκολλήσουν από τον κόσμο τούτο. Να καταλάβουν ότι το χωράφι του ενός, ή τα βόδια του άλλου ή ακόμη- ακόμη και η γυναίκα του τρίτου, δεν είναι παρά δώρα που ο ίδιος ο Ιησούς προσφέρει, όχι για να τους εμποδίσουν να παρακαθίσουν στο τραπέζι, αλλά για να κάνουν πιο εύκολη τη συμμετοχή τους σ’ αυτό. Όμως εκείνοι πεισματικά μένουν σ’ αυτά τα πρώτα δώρα, χάνοντας το σκοπό που είναι η συμμετοχή στο δείπνο.
Οι τρεις άνθρωποι στους οποίους απευθύνεται ο υπηρέτης, έχουν ως κοινό στοιχείο λοιπόν τον εγκλωβισμό τους στο κόσμο και τα ένστικτά τους. Η ανάγκη για ιδιοκτησία μέσω του αγρού για τον πρώτο, για επιβολή στην κτίση μέσα από τα βόδια για τον δεύτερο, αλλά και η ανάγκη για επαφή με το άλλο πρόσωπο, μέσω του γάμου, για τον τρίτο, επειδή μεγεθύνονται και απολυτοποιούνται δεν τους αφήνουν περιθώριο να αντιληφθούν αυτόν που κρύβεται πίσω από όλα αυτά, και που αν τελικά κάθονταν στο τραπέζι που τους καλεί, και αυτές τους οι ανάγκες θα καλύπτονταν, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αλλοιώνεται η υπόστασή τους, με τέτοιο τρόπο ώστε έχοντας ξεφύγει από τον κόσμο αυτό έχοντας αφήσει πίσω τα πάθη τους, τη φθορά τους και την αδυναμία τους, να κοινωνούν πρώτα με τον Θεό τους και αυτή η κοινωνία να αντανακλάται στα υπάρχοντά τους σε πρώτο επίπεδο και σε δεύτερο στη σύντροφό τους, στην οικογένειά τους.
Αυτό που τελικά θέλει να μας επισημάνει ο ευαγγελιστής Λουκάς, αδελφοί μου, είναι ότι η ανθρώπινη φύση έχει πραγματικά ανάγκη να δοξαστεί και να μεγαλουργήσει. Να αισθανθεί ότι τιμάται. Ο άνθρωπος το έχει στη φύση του και είναι στοιχείο της υποστάσεώς του. Όμως ο τρόπος που θα δοξαστεί δείχνει και την ποιότητα που κρύβει μέσα του. Αν θελήσει να δοξαστεί από αυτό τον κόσμο θα μείνει στα πάθη του, θα απενεχοποιήσει τις αμαρτίες του, θα εγκλωβιστεί στο οικείο περιβάλλον του, θα παραμείνει προσκολλημένος στα υπάρχοντά του. Υπάρχει όμως, και η άλλη δόξα, που προσφέρεται σ’ αυτούς που μπορούν να βγουν από τον κόσμο τους και να παραμείνουν στην άκρη του δρόμου και των πλατειών, μέχρις ότου περάσει ο Ιησούς για να τους εισάγει στο τραπέζι που τους έχει ετοιμάσει. Οι τυφλοί, οι κουτσοί και οι ανάπηροι δεν είναι άνθρωποι που δεν έχουν πάθη ή περιουσιακά στοιχεία. Είναι όλοι αυτοί από εμάς που θα καταλάβουν ότι ο κόσμος μας, η περιουσία τους, η οικογένειά τους είναι ένα τίποτα, κάτι το ανύπαρκτο όταν δεν τιμάται και δε δοξάζεται από τον ίδιο τον Ιησού. Πίσω από τους τυφλούς και τους αναπήρους κρύβονται όλοι αυτοί που αντιλαμβάνονται την πτωχεία, την αναπηρία και την τυφλότητα που βιώνει η ανθρώπινη ύπαρξη μακριά από τον Θεό.
Αδελφοί μου, σε λίγες μέρες θα εορτάσουμε τα άγια Χριστούγεννα και θα κλιθούμε και εμείς να καθίσουμε σ΄ αυτή τη νοητή τράπεζα που οικονομεί ο Ιησούς για όλους μας. Το τραπέζι ετοιμάζεται σε μέρος όχι φανταχτερό αλλά λαμπρό, μακριά από τον κόσμο. Σ’ ένα σπήλαιο. Σερβίτσια ακριβά δεν υπάρχουν, παρά μία φάτνη, από εκεί που τρέφονται τα ζώα. Στην πύλη μας υποδέχεται μία από εμάς, η Κυρία Θεοτόκος. Το φαγητό, η τροφή μας ήδη προσφέρεται. Είναι εκεί μέσα στη φάτνη. Είναι ο ίδιος ο άρχοντας που μας κάλεσε στο δείπνο. Η φάτνη γίνεται ο δίσκος που προσφέρεται στο κόσμο για κατανάλωση και αγιασμό ο ίδιος ο Ιησούς. Ας μην αφήσουμε, με τις ευχές των Πνευματικών μας και ολοκλήρου της Εκκλησίας, καμία σκέψη και καμία επιθυμία άλλη να μας κόψει το δρόμο και τη θέληση της συμμετοχής.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
20 Δεκεμβρίου 2020
Κυριακή της προ του Χριστού γεννήσεως, σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί, και για άλλη μία φορά ο κόσμος γύρω μας καλείται να απαντήσει σ΄ αυτή τη μεγάλη αγωνία του «που ο Χριστός Γεννάται». Αυτό το ερώτημα είναι από τα βασικότερα ερωτήματα της ανθρωπότητας, η οποία αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να κινείται μέσα στο χώρο και τον χρόνο σαν ένα καράβι που δεν έχει προορισμό αλλά, το οφείλει στον εαυτό της, να βρει τόσο τη ρίζα της όσο και τον τρόπο της ωρίμανσης της.
Όταν ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, του έδωσε μεν το κατ΄ εικόνα τη βασική αρχή της ύπαρξης του, αλλά εμπιστεύτηκε στα χέρια μας το καθ΄ ομοίωσιν την ολοκλήρωση και ωρίμαση δηλαδή του ανθρώπου μέσα από την ουσιαστική γνωριμία και κοινωνία μαζί Του. Ο άνθρωπος βαθειά μέσα του αναζητά τον Θεό διότι γνωρίζει ότι χωρίς αυτόν είναι λειψός μόνος χωρίς προορισμό και στόχο. Είναι από την άλλη δυστυχώς αλήθεια ότι ο διάβολος προσπαθεί να καλύψει αυτή την απόσταση που χωρίζει τον άνθρωπο από τον Θεό με τα πάθη, τον εγωισμό, την κακία και την απομόνωση από το Θεϊκό Είναι. Οδηγεί την ανθρωπότητα σε δρόμους δύσβατούς και καταστροφικούς, μας κάνει να πονάμε και να υποφέρουμε. Τότε σαν άλλοι οδηγοί που έχουν χάσει τον δρόμο τους γυρνάμε όλοι μας το κεφάλι μας και αναρωτιόμαστε για το «που ο Χριστός γεννάται». Θέλοντας να βρούμε τον πραγματικό δρόμο της ζωής και της ολοκλήρωσης, αναζητούμε αυτό το σπήλαιο της Βηθλεέμ, όχι απλώς για να θαυμάσουμε τον Μικρό Ιησού που γεννιέται ταπεινά, αλλά για να ορίσουμε αυτό το σπήλαιο βράχο ακλόνητο, όπου θα ριζώσει επάνω του η ζωή μας με ρίζες βαθιές και αδιαπέραστες από τα κύματα του διαβόλου. Αν συμβεί αυτό στη ζωή μας τότε θα μπορούμε να στοχεύσουμε στην εν Χριστώ ολοκλήρωση και να θέσουμε τα θεμέλια ενός κόσμου που θα εμπνέεται από τον Κύριο μας.
Για να μας εμψυχώσει η Αγία μας Εκκλησία σε αυτή την αγωνία μας για να εντοπίσουμε τον γεννηθέντα Ιησού, μας προβάλλει κα μνημονεύει όλους αυτούς τους δικαίους, μάλιστα από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, που αναζήτησαν αυτό τον νοητό δρόμο προς το σπήλαιο, που κατανόησαν ότι ζωή χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Μία τέτοια προσωπικότητα μας θυμίζει ο απόστολος Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμά, τον Αβραάμ, του οποίου ο βίος δείχνει αυτήν την εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει στηριγμένος στον Ιησού, να ονειρευτεί έναν κόσμο όπου ο Ιησούς θα είναι το πρότυπο.
Μας υπενθυμίζει ο απόστολος των Εθνών ότι ο Αβραάμ αναζητούσε πάντοτε τον Αληθινό Θεό με τόση ένταση ώστε ο ίδιος ο Θεός να του αποκαλυφθεί και να του ζητήσει να φύγει από τον τόπο του, από τις συνήθειες του από τους συγγενείς του και να πορευτεί χωρίς ουσιαστικά να ξέρει πού, με μόνο σύμμαχο τον ίδιο τον Θεό, σε τόπο άγνωστο, με τις συνθήκες της εποχής αφιλόξενο και εκεί να αναδειχθεί σε Πατριάρχη ενός νέου λαού, που θα είχε ως κύριο χαρακτηριστικό του την εμπιστοσύνη προς τον Θεό. Ο γενάρχης Αβραάμ δέχεται την κλίση αυτή θυσιάζει τα πάντα, όσα τον κρατούσαν μακριά από τον Θεό και κέρδισε το Παν, αφού έγινε οικείος του Θεού. Δεν είναι τυχαία η μαρτυρία του ίδιου του Ιησού Χριστού στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο για τον Αβραάμ που δείχνει πόσο λαχταρούσε αυτή την παρουσία του Ιησού στον Κόσμο. Απευθύνεται ο Ιησούς στους Ιουδαίους και τους λέει «ο Αβραάμ ο πατέρας σας, όταν σκεφτόταν πότε θα έρθω γέμιζε χαρά. Ήταν τόσο μεγάλος ο πόθος του να δει να γεννιέμαι εγώ, να γίνεται ο Θεός άνθρωπος, που τον γέμιζε χαρά, παρηγοριά και δύναμη. Και είδε αυτή την ημέρα. Γιατί ο Αβραάμ ζει ακόμα. Ο Θεός είναι ο Θεός του Αβραάμ, είναι Θεός ζωντανών ανθρώπων, και είδε που Εγώ ήρθα στον κόσμο και χάρηκε πολύ». (Ιωαν 8:56)
Αυτή η χαρά του Αβραάμ, αδελφοί μου, είναι η πραγματική χαρά των Χριστουγέννων, που δεν εξαντλείται στα εφήμερα, αλλά μπορεί να μας κάνει πολίτες αυτής της καινούριας εν Χριστώ Ιησού βασιλείας που ανατέλλει με την Γέννηση του Σωτήρος. Ο άνθρωπος που θα πάρει τον δρόμο που οδηγεί σ’ αυτή τη χαρά θα είναι πάντοτε γεμάτος και πλήρης. Δεν έχουμε να κάνουμε πολλά, για μας το σπήλαιο υπάρχει ήδη. Ίσως αν γίνουμε καλοί παρατηρητές αυτού του κόσμου, άξιοι διαχειριστές των πραγμάτων του, τότε και εμείς να μπορέσουμε να αντιληφθούμε και να ζήσουμε το «Που ο Χριστός γεννάται».
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ
(Αγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου)
27 Δεκεμβρίου 2020
Ζούμε από προχθές αγαπητοί μου αδελφοί, για ακόμη μία χρονιά μέσα στη χαρά των Χριστουγέννων. Ακόμη στα αυτιά μας ηχεί το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ», κάποιοι από μας έσκυψαν, ταπεινώθηκαν, για να δουν μέσα στην φάτνη της καρδίας τους να γεννιέται ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου. Άλλοι άφησαν τις καθημερινές τους ασχολίες και μετακίνησαν τη σκέψη τους έως Βηθλεέμ, για να δουν τη φάτνη και το ιερό σπήλαιο, κάποιοι τέλος προσφέρουν στο Νέο Παιδίο που έρχεται να αλλάξει το ρου της ιστορίας τα αγαθά αυτής γης που από Εκείνον μας χαρίστηκαν, τον χρυσό τον λίβανο και τα σμύρνα των καθημερινών αγώνων και κόπων τους. Όλοι αυτοί θέλουν να φανερώσουν με τις κινήσεις τους αυτές ότι ο Ιησούς ήταν είναι και θα είναι το ποθητότερο πρόσωπο των ψυχών τους, θα είναι πάντοτε Αυτός που θα φέρνει την ειρήνη την ηρεμία και την πληρότητα στις καρδίες τους.
Όμως τα σημερινά αναγνώσματα τόσο το ευαγγελικό όσο και το αποστολικό μας δείχνουν και την άλλη πλευρά του ανθρώπινου ήθους. Το μεν ευαγγελικό ανάγνωσμα μας μιλά για τη σφαγή των νηπίων και αναδεικνύει το απάνθρωπο πρόσωπο των ανθρώπων που όταν έχουν της εξουσία στα χέρια τους όπως ο Ηρώδης, αν δεν εμπνέονται από τον Φως του Ιησού μπορούν να καταστρέψουν τις κοινωνίες, το δε αποστολικό ανάγνωσμα παρμένο από τις Πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται στον σήμερα εορταζόμενο άγιο πρωτομάρτυρα Στέφανο, ιστορώντας μας πώς οι πατριώτες του Ιουδαίοι κινούμενοι από τον φανατισμό τους τον λιθοβόλησαν.
Ο πρωτοδιάκονος Στέφανος μας παρουσιάζεται ως ένας άνδρας γεμάτος από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, ο οποίος δε διστάζει ανά πάσα στιγμή να μιλάει για τον Σαρκωμένο Λόγο τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Αυτό του τον κήρυγμα τον φέρνει αντιμέτωπο με τον Ιουδαϊκό κατεστημένο, που τον συλλαμβάνει και τον οδηγεί σε δίκη με την ψευδή κατηγορία ότι κηρύττει εναντίον της Ιουδαϊκής θρησκείας. Στο δικαστήριο ο Στέφανος εξαγγέλλει μία από τις σημαντικότερες και πιο εμπνευσμένες δημηγορίες που περιέχονται μέσα στο βιβλίο των Πράξεων, συνάμα δε αποτελεί ένα από τα πιο επαρκή θεολογικά κείμενα της Καινής Διαθήκης.
Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος εξηγεί ότι ο Ιησούς Χριστός είναι όντως ο αναμενόμενος Μεσσίας τον οποίο περίμεναν οι προπάτορες του Ισραήλ με πρώτο τον Αβραάμ, ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε κτιστούς ναούς αλλά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και ότι με τη ζωή τους οι Ιουδαίοι αρνούνται τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το πλήθος εξαγριώνεται αλλά ο Στέφανος προχωρά γενναία σε μία ακόμη αποκάλυψη που ίσως ξέρει ότι θα οδηγήσει στη θανάτωσή του, αλλά αποτελεί και την κορυφαία στιγμή της ομολογίας του στο πρόσωπο του Ιησού. «να τώρα βλέπω τους ουρανούς ανοιγμένους και τον Ιησού να κάθεται δεξιά του Θρόνου του Θεού», ομολογεί και αμέσως ο όχλος χωρίς να περιμένει το δικαστήριο να αποφανθεί, άδικα και βάναυσα, σέρνει τον μαθητή του Κυρίου στον τόπο του λιθοβολισμού.
Αδελφοί μου, υπάρχουν σε όλες τις εποχές οι άνθρωποι εκείνοι με την κατάλληλη πνευματική παιδεία ώστε μπροστά στον Γεννηθέντα Ιησού να χαρούν, να προσφέρουν τα δώρα τους, να μείνουν εκστατικοί μπροστά στο θαύμα, να αναζητήσουν την φάτνη και τον γεννηθέντα. Όμως υπάρχουν σε όλες τις εποχές και αυτοί που θα πολεμήσουν και θα προσπαθήσουν να σβήσουν από τις καρδιές των ανθρώπων τη χαρά του Ιησού. Ας διαλέξουμε όλοι μας από ποια μεριά της ιστορίας θέλουμε να βρεθούμε. Ποιος θα είναι ο ρόλος μας μέσα στον κόσμο: θα είμαστε από αυτούς σαν τον πρωτομάρτυρα Στέφανο ή θα αφεθούμε στα πάθη μας προσπαθώντας να γκρεμίσουμε αυτό που ο Ιησούς ήρθε να δημιουργήσει στον κόσμο;
π. Α.Μ.