“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
Κυριακή ΙΓ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(6-9-2020)
«Ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης,
ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε»
Με την σημερινή παραβολή που μας παραδίδει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αγαπητοί αδελφοί, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός θέλει να τονίσει καταρχάς ότι το «έθνος άγιον» ή αλλιώς ο «λαός του Θεού» δεν είναι απλά εκείνοι οι άνθρωποι που διάλεξε ή διαλέγει ο Θεός, αλλά εκείνοι που εργάζονται τίμια τη διδασκαλία και τις εντολές που τους εμπιστεύεται. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός επέλεξε τον λαό του Ισραήλ να Τον υπηρετήσει, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι όμως καλλιέργησαν στο λαό την πεποίθηση ότι η Βασιλεία του Θεού τούς ανήκει δικαιωματικά, επειδή απλά ήταν απόγονοι των Πατριαρχών, του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ. Αυτή τους η αλαζονεία τούς οδήγησε διαχρονικά όχι μόνο να μην υπακούσουν στους απεσταλμένους του Θεού, τους Προφήτες, τους Κριτές και τους Δίκαιους της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά και να τους εξορίσουν και θανατώσουν.
Και βέβαια, όταν ο Θεός απέστειλε τον Υιό αυτού, του επεφύλαξαν το Πάθος και τον σταυρικό θάνατο. Για το λόγο αυτό ο Χριστός τονίζει ότι για τον Θεό δεν μετρούν τα φυλετικά κριτήρια, δεν ανήκει δηλαδή κανείς στο «έθνος το άγιον» εξαιτίας της καταγωγής του. Θα μας πει μάλιστα ότι μητέρα Του και αδελφούς Του θεωρεί εκείνους που ακούν και εφαρμόζουν στη ζωή τους τον λόγο του Θεού, τις σωτήριες ευαγγελικές επιταγές. Και τούτο γιατί ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, δεν κάνει δηλαδή διακρίσεις αλλά αγαπά εξίσου όλους τους ανθρώπους και επιθυμεί όλοι να γνωρίσουν την αλήθεια και να σωθούν.
Αν ο Θεός επέλεξε τον λαό του Ισραήλ ως «περιούσιο λαό» Του, στην πραγματικότητα τον προσκάλεσε να γίνει λαός του Θεού, να γίνει το παράδειγμα για τους άλλους λαούς και με τον τρόπο αυτό να ελκύσει ολόκληρη την ανθρωπότητα στην γνώση της αληθείας του Θεού. Οι Ισραηλίτες όμως θεώρησαν την πρόσκληση αυτή ως κεκτημένο τους δικαίωμα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη γίνουν πρότυπο πιστού έθνους, αλλά να ζηλέψουν και να υιοθετήσουν οι ίδιοι τις συνήθειες των άλλων εθνών, την σκληρότητά τους, τα έθιμά τους, ενίοτε και τους θεούς τους. Ο Χριστός με το σωτήριο έργο Του και με τη διδασκαλία Του προσκαλεί κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως καταγωγής, χωρίς διακρίσεις, να γίνει μέλος του άγιου έθνους των χριστιανών. Στη βασιλεία Του δεν έχουν θέση εκείνοι που απλά έτυχε να έχουν βαπτιστεί χριστιανοί, αλλά εκείνοι που εργάζονται την μία και μοναδική εντολή της Αγάπης που ο ίδιος δίδαξε και εφάρμοσε με την σταυρική θυσία Του και την Ανάστασή Του.
Η σημερινή παραβολή απευθύνεται επομένως και σε όλους εμάς που θέλουμε να είμαστε και να λεγόμαστε παιδιά Του και πιστά μέλη του ενός σώματος της Εκκλησίας. Το χρέος μας και το έργο μας είναι απλό και συνίσταται σε δύο άξονες. Ο πρώτος είναι να γνωρίζουμε την Αλήθεια, να μελετάμε δηλαδή το Ευαγγέλιο και να αναζητούμε στον λόγο του Θεού τις απαντήσεις για την ζωή μας, για την ύπαρξή μας, για το σκοπό που ζούμε και κινούμαστε επάνω στη γη, για τη σχέση μας τόσο με τους συνανθρώπους μας όσο και με τον ίδιο το Θεό. Και ο δεύτερος είναι να εργαζόμαστε τον πνευματικό αμπελώνα του Κυρίου και να αποδίδουμε τους καρπούς του, που σημαίνει να εφαρμόζουμε το Ευαγγέλιο στη ζωή μας με τέτοιο τρόπο που να μεταμορφώνει την προσωπικότητά μας, να αντανακλά στους ανθρώπους γύρω μας και να χαρίζει απλόχερα φως, φως Χριστού.
Συχνά ως άνθρωποι παρασυρόμαστε και τείνουμε να υιοθετούμε πρότυπα και συμπεριφορές άλλων ανθρώπων, που κινούνται έξω από την κατά Θεόν ζωή. Ο Χριστός σήμερα μάς προσκαλεί και μάς υπενθυμίζει ποίος είναι ο δικός μας σκοπός ως παιδιά Του και αδέλφια Του: να γίνουμε εμείς το πρότυπο και το φως του κόσμου, και να ζηλεύουμε όχι τα επίγεια, αλλά τα επουράνια, ως γνήσια τέκνα Του και συγκληρονόμοι της Βασιλείας Του.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρούμε την οδό στη ζωή της Εκκλησίας. Στην καθημερινή μας πάλη για να έχουμε ζωή και περίσσεια ζωής εντός μας. Στην αίσθηση ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας και μας έχει δώσει ό,τι μας χρειάζεται, χωρίς να υπάρχει ανάγκη να κατάσχουμε κληρονομίες. Και στην απόφασή μας να καλλιεργούμε την άμπελο του εαυτού μας με ευγνωμοσύνη έναντί Του και όχι με αχαριστία, δρόμος που θα χαρακτηρίζει και τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Αμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
(13-9-2020)
«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον,
ὥστε τὸν Υἱὸν αὐτοῦ τὸν Μονογενῆ ἔδωκεν,
ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν, μὴ ἀπόληται,
ἀλλ’ ἔχει ζωὴν αἰώνιον».
Η Κυριακή πριν από την εορτή της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού μας προετοιμάζει πνευματικά για να συναισθανθούμε το μέγα μυστήριο της σταυρικής θυσίας του Κυρίου μας.
Ανάμεσα στα τόσα σύμβολα της Χριστιανικής Πίστεως ο Τίμιος Σταυρός θεωρείται το πιο σημαντικό. Είναι το σύμβολο της Χριστιανοσύνης. Είναι το σύμβολο της νίκης του Χριστού κατά του θανάτου. Είναι το όπλο εναντίον όλων των δυνάμεων του σκότους. Είναι το όπλο των αγίων. Είναι η σημαία κάτω από την οποία οι δίκαιοι αγωνίζονται εναντίον του Διαβόλου και των δυνάμεων του σκότους.
Με τη δύναμη του Τιμίου Σταυρού όλες οι δυνάμεις του σκότους κατακτώνται. Γι’ αυτό ο Θεός μας χάρισε τη δύναμη να πατάμε πάνω σε κάθε κακό, όπως είπε στους αγίους Αποστόλους Του λέγοντας: «ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ οὐδὲν ὑμᾶς οὐ μὴ ἀδικήσῃ» (Λουκ. 10:19). Διά του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Σατανάς έχει κατανικηθεί και εκθρονιστεί από τη δαιμονιώδη κυριαρχία του πάνω στον κόσμο. Με τον θάνατο του Χριστού πάνω στο Σταυρό, το έργο της σωτηρίας της ανθρωπότητας ολοκληρώνεται.
Ο Θεός Πατέρας «δεν απέστειλε τον Υιό Αυτού στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ Αυτού». Αυτόν τον λόγο ακούσαμε στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ο σταυρικός θάνατος του Κυρίου είναι το μέγα μυστήριο της θείας φιλανθρωπίας, το ενέχυρο της θείας ευσπλαχνίας και σωτηρίας, η πιο γήινη και ψηλαφητή εικόνα του ουράνιου σταυρού της αγάπης. Το κήρυγμα της Εκκλησίας, που δεν είναι μια ιδεολογία ή μια φιλοσοφία, αλλά μια πραγματική ιστορία, είναι ο πραγματικός και ιστορικός θάνατος του Θεού, που φέρνει ακριβώς την πραγματική και ιστορική ανάσταση και λύτρωση του ανθρώπου.
Ο σταυρικός θάνατος είναι το Πάσχα της Καινής Διαθήκης. Ο σταυρικός θάνατος είχε αποτέλεσμα όχι γιατί απέθανε κάποιος αθώος, αλλά γιατί Εκείνος που απέθανε ήταν ο σαρκωμένος Κύριος.
Όλοι οι άνθρωποι βρισκόμαστε γύρω από τον Χριστό επάνω στον σταυρό μας, στον σταυρό των δοκιμασιών και του πόνου μας, ιδιαίτερα σήμερα, σε μία εποχή αποστασίας και ποικίλων πειρασμών και δυσκολιών. Εκείνο όμως που διακρίνει τους ανθρώπους δεν είναι η αμαρτωλότητα και η καθαρότητα, αλλά η σχέση με τον Χριστό και τον Σταυρό του Χριστού. Έτσι ο Σταυρός του Κυρίου γίνεται ζυγός δικαιοσύνης, όπως θαυμάσια ψάλλει η Εκκλησία μας. Το ζήτημα και η ουσία των πραγμάτων είναι η τοποθέτησή μας σε σχέση με τον Σταυρό του Κυρίου μας.
Ο άνθρωπος κρίνεται από τη στάση του απέναντι στον σταυρό του Χριστού, τη φιλία ή τη βλασφημία του.
Ο Σταυρός του Κυρίου υπενθυμίζει σε όλο τον κόσμο και σ’ εμάς ότι, όταν διαλέξουμε τον Σταυρό ως τρόπο της ζωής μας, ως πολίτευμα του εκκλησιαστικού μας βίου, τότε έχουμε και την Ανάσταση. Τότε έχουμε την αληθινή μας ελευθερία, την αληθινή ανάπαυσή μας μέσα στην αγάπη του Θεού και την αγάπη των αδελφών μας, την αληθινή ειρήνη της ψυχής. Και όταν περιστάσεις και θλίψεις και ανάγκες μας κυκλώνουν, υψώνουμε τα μάτια της ψυχής μας και ατενίζουμε με πίστη τον Σταυρό του Χριστού μας. Και με ελπίδα προχωράμε. Σταυρωμένοι και αναστημένοι. Συσταυρωμένοι και συναναστημένοι με τον Ιησού Χριστό. Η πίστη στο Σταυρό του Χριστού είναι ζωντανή, δυναμική και συνεχής κατάσταση που οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να ζούμε ως καθημερινή εμπειρία μέσα στη ζωή μας. Η Ορθοδοξία δεν είναι κάτι που κάποιος εφαρμόζει μόνον στις δύσκολες στιγμές της ζωής του. Δεν είναι μόνον μία απόφαση, που κάποιος έχει την επιλογή να ακολουθήσει ή όχι, αλλά είναι ο μόνος Δρόμος της Ζωής του Χριστού.
Εμείς κατανοούμε άραγε το ύψος αυτό της αγάπηςΤου; Αντιλαμβανόμαστε την άπειρη αυτή και ύψιστη ευεργεσία Του; Γι’ αυτό, πορευόμενοι προς την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ας παρακαλούμε Αυτόν που τόσο πολύ μας αγάπησε, να μας φωτίζει να κατανοούμε όσο μπορούμε το ύψος της σταυρικής Του θυσίας και να ζούμε πλέον μόνο για τον Θεό και με τον Θεό. Αμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
(20-9-2020)
«Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον
καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» (Μάρκ. 8, 36).
Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και ακούσαμε από τον Ευαγγελιστή Μάρκο, αγαπητοί μου αδελφοί, τον ίδιο το Χριστό να μάς περιγράφει την θυσιαστική ζωή του Χριστιανού. Ο Κύριος απευθύνει μια πρόσκληση στον καθένα μας, να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει τον προσωπικό του σταυρό και να ακολουθήσει το Χριστό. Σε αυτά τα τρία σημεία θα λέγαμε ότι συνίσταται η κατά Χριστόν ζωή, που για να καταλήξει στην Ανάσταση και την αιώνιο Ζωή είναι ανάγκη να διέλθει από τον Σταυρό και το Γολγοθά.
Ο Χριστός λοιπόν καλεί όλους μας σήμερα, αν θέλουμε βέβαια να Τον ακολουθήσουμε, πρώτα απ’ όλα να απαρνηθούμε τον εαυτό μας. Στη Βασιλεία του Θεού δεν χωρούν εγωιστές, δεν χωρούν όσοι ενδιαφέρονται και ασχολούνται μόνο με το δικό τους ατομικό συμφέρον. Για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε την οδό της σωτηρίας είναι ανάγκη να απαγκιστρωθούμε από το Εγώ μας, να αρνηθούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο Κύριος στο σημερινό Ευαγγέλιο εξηγεί τη σημασία της αυταπάρνησης του εγώ, λέγοντας ότι όποιος φροντίζει μόνο για τον εαυτό του, τελικά δεν καταφέρνει να σώσει την ψυχή του. Αντίθετα, όποιος θυσιάσει την ζωή του για τον Χριστό και για το Ευαγγέλιο, εκείνος θα σώσει την ψυχή του. Διότι, τονίζει, δεν υπάρχει κανένα όφελος να κερδίσει κανείς όλο τον κόσμο, και όμως να χάσει ή να καταστρέψει την ψυχή του, και δεν υπάρχει μεγαλύτερο και ανταξιότερο αντάλλαγμα από την αυταπάρνηση, προκειμένου να κερδίσουμε την ψυχή μας.
Καλό θα ήταν να σκεφθούμε, λοιπόν, με διάθεση διορθώσεως και να απαντήσουμε ειλικρινά στον εαυτό μας. Μήπως πάσχουμε για να αποκτήσουμε υλικά αγαθά, χάνοντας πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μας, πράγματα που πολλές φορές δεν μας είναι αναγκαία; Μήπως οι πράξεις μας, πολλές φορές εκκινούν από ιδιοτέλεια και υστεροβουλία; Μήπως το εγώ μας, η καλοπέρασή του και η προβολή του, υπέρ το δέον, αποτελεί αυτοσκοπό στην ζωή μας; Μήπως η επίτευξη των σκοπών μας αγιάζει τα μέσα που χρησιμοποιούμε; Για το τέλος όμως αυτής της σειράς των ερωτημάτων ας κρατήσουμε αυτό του Χριστού μας: «Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» Οι απαντήσεις που θα προκύψουν σε συνδυασμό με την απάντηση στο ερώτημα του σημερινού ευαγγελίου, θα καταδείξουν το εύρος της διαφοράς της πορείας μας, από την πορεία που οδηγεί στον πραγματικό μας προορισμό.
Αδελφοί μου,
Η ζωή του κάθε ανθρώπου στη χριστιανική της διάσταση είναι αναντικατάστατη και μοναδική, δωρεά του Θεού. Η ζωή όμως, δεν περιορίζεται αποκλειστικά στην κάλυψη των βιολογικών αναγκών της στο τώρα, αλλά έχει προοπτική και στο μέλλον. Είναι άλλωστε τέτοια η αξία της πού μπορεί ο κόσμος όλος να έχει μικρότερη αξία, να είναι τουλάχιστον ισάξιός της ή ακόμα και να αποτελεί αντάλλαγμα για αυτήν, όπως αναφέρει η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Η Εκκλησία μας λοιπόν, εφιστά την προσοχή του κάθε ενός χριστιανού στον ενδεχόμενο κίνδυνο να απωλέσει την μέλλουσα ζωή, στην προσπάθειά του να κερδίσει άλλα πράγματα που δεν είναι ισάξιά της. Αυτό το γεγονός θα είναι πραγματικά τραγικό!
Ο Σταυρός του Χριστού μας και το γλυκύτατο πρόσωπό του, μας δείχνουν τον δρόμο για τη σωτηρία. Ακολουθώντας Τον δεν θα βγούμε χαμένοι, όπως δεν έχασαν όλοι αυτοί που βάδισαν σύμφωνα με τις εντολές του. Αμήν!
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ
(27-9-2020)
«Ὲπιστάτα, δι’ ὅλης τῆς νυκτός κοπιάσαντες, οὐδὲν ἐλάβομεν·
ἐπὶ δὲ τὸ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον».
Ο ευαγγελιστής Λουκάς, αγαπητοί μου αδελφοί, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή μας μεταφέρει σε μια ειδυλλιακή στιγμή. Ένα πρωϊνό, σε μια όχθη της λίμνης Γενησαρέτ, ο Πέτρος, ένας απλός ψαράς και οι συνεργάτες του τακτοποιούν τα δίχτυα από το ολονύκτιο ψάρεμά τους. Τότε, εμφανίζεται ο Χριστός, μπαίνει στην βάρκα τού Πέτρου και από εκεί αρχίζει να διδάσκει τους όχλους. Όταν τελειώνει το κήρυγμά του, λέει στον Πέτρο να ρίξει πάλι τα δίχτυα στο βυθό και ο Πέτρος αν και κουρασμένος για την αγάπη Του κάνει το θέλημά του. Αποκαλεί μάλιστα τον Κύριο επιστάτη.
Η λέξη επιστάτης αναφέρεται σε αυτόν που έχει αναλάβει την ευθύνη ενός έργου και ο Άγιος Απόστολος Πέτρος, θέλοντας να τιμήσει τον Κύριο, προσφωνεί αυτόν επιστάτη. Τέτοια ήταν η ευλάβεια και η υπακοή του Πέτρου στον Κύριο που παρόλο ότι ακόμη δεν ανήκε στον κύκλο των μαθητών του, μόνο ο Ανδρέας ο αδελφός του ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή μαθητής όπως διασώζει η παράδοση, έσπευσε να κάνει κατά την εντολή Του. Καρπός της υπακοής του; Το θαύμα! Έπιασαν τόσα πολλά ψάρια, ώστε και τα δύο πλοία που βρίσκονταν στην ιδιοκτησία του Πέτρου, ήταν έτοιμα να βυθισθούν.
Ένας σύγχρονος Άγιος γράφει: «Ο Θεός δεν ανταμείβει ποτέ τους κόπους των ανθρώπων τόσο πολύ, όσο ανταμείβει μια υπάκουη καρδιά. Η ολοπρόθυμη υπακοή του Πέτρου αποδείχτηκε πολύ μεγάλη, από το γεγονός ότι έθεσε αμέσως σε εφαρμογή τα δυναμικά και σωτήρια λόγια του Χριστού. Γι’ αυτό και η υπακοή του ανταμείφθηκε αμέσως από το έλεος του Χριστού και την υπακοή των ψαριών, αφού Εκείνος που δημιούργησε τα ψάρια, τους έδωσε εντολή με το πνεύμα Του να συγκεντρωθούν και να γεμίσουν τα δίχτυα. Τα ψάρια δεν έχουν φωνή. Ο Κύριος όμως τους έδωσε εντολή με τη δική Του φωνή να πάνε στα δίχτυα, όπως με τη φωνή Του έδωσε εντολή στους ανέμους να κοπάσουν και στην ταραγμένη θάλασσα να γαληνέψει.
Τα ψάρια δεν άκουσαν την φωνή του Κυρίου για να συναχθούν μέσα στα δίχτυα. Τα έφερε εκεί η δύναμή Του. Ο Κύριος αντάμειψε πλούσια την ολονύκτια προσπάθεια των ψαράδων, εξανέμισε τις ανησυχίες τους και κάλυψε τις σωματικές ανάγκες τους».
Για την αρετή της υπακοής και τις ευλογίες που φέρνει στη ζωή των ανθρώπων σε κάθε εποχή, όπως και τις συνέπειες της ανυπακοής, ας αφήσουμε να μιλήσει ο σύγχρονος Άγιος της Εκκλησίας μας Παΐσιος o Αγιορείτης: «Πόσοι βασανίζονται έτσι χρόνια, επειδή πιστεύουν στον λογισμό τους και δεν ακούνε! Όσα και να τους πεις, όσα και να τους κάνεις, όλα τα παίρνουν ανάποδα. Και δεν είναι ότι πίστεψε κανείς μια φορά στον λογισμό του και το κακό σταμάτησε εκεί, αλλά το κακό αυξάνει. Καλλιεργείται και μπορεί να φθάσει στην τρέλα. Φτιάχνει π.χ. κάποιος ένα σπίτι και του λένε: Πώς το φτιάχνεις έτσι; Θα πέσει και θα σέ πλακώσει. Επειδή είναι στην αρχή, αν ακούσει, εύκολα μπορεί να το χαλάσει και να το διορθώσει. Εάν όμως το τελειώσει, πώς να το γκρεμίσει μετά;».
Αγαπητοί μου αδελφοὶ,
Ο Κύριος στέκεται δίπλα στο πλοίο του καθενός μας και μας καλεί. Εκείνος, ο παντογνώστης Δημιουργός, ζητάει από τον καθένα μας να τον αφήσουμε να μπει στο πλοίο και να ταξιδέψουμε μαζί Του μακριά από τις σκιές και τις φουρτούνες της ζωής, στα μεγάλα βάθη της πνευματικής θάλασσας. Εκεί θα γεμίσουμε το πλοίο μας με όλα τα αγαθά που επιθυμούμε.
Ας τον υπακούσουμε τώρα, την ώρα που μας καλεί, γιατί όταν χαράξει η μέρα δε θα τον δούμε πια ως αιτούντα, αλλ’ ως Κριτή. Ας μην απορρίψουμε το αίτημά Του να μπει στην καρδιά και στην ψυχή μας, όπως δεν το απέρριψε ο Πέτρος. Δε μας το ζητάει για δική Του χάρη, αλλά για δική μας.
Να ξέρεις πως δεν είναι εύκολο στον Πάναγνο να μπει κάτω από ακάθαρτη στέγη. Να ξέρεις πως αυτό που κάνει είναι θυσία, που την κάνει όμως από αγάπη για μας. Δε μας ζητάει να μπει μέσα για να πάρει, άλλα για να δώσει! Το μόνο που θέλει, είναι να δεχτούμε εν ελευθερία την βοήθεια και την θυσία Του. Αμήν.
π. Ν.Δ.