“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(5 Ἰουλίου 2020)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Στό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα βλέπουμε τόν Κύριό μας νά ἐγκωμιάζει ἕναν Ρωμαῖο ἀξιωματικό πού εἶχε σημαντική ἐξουσία. Λόγῳ τῆς θέσης του, αὐτός ὁ ἀξιωματικός πολύ πιθανόν να εἶχε λάβει ἐπαίνους, κολακεῖες καί χειροκροτήματα ἀπό τόν κόσμο. Σε κάθε ἐποχή οἱ ἄνθρωποι, ἰδιαίτερα οἱ ἔχοντες ἐξουσία , ἀπολαμβάνουν τήν εὔνοια καί τις φιλοφρονήσεις τοῦ κόσμου. Ἡ κολακεία ὅμως φέρνει κακούς καρπούς, γιατί συμβάλλει στην ὑπερηφάνεια! Οἱ κοσμικοί ἔπαινοι μᾶς αποπροσανατολίζουν καί μᾶς κάνουν νά ζοῦμε μέσα σέ ψευδαισθήσεις καί αὐταπάτες καί ἐνίοτε μποροῦν νά μᾶς ὁδηγήσουν ἀκόμη καί στήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς. Ἀντίθετα, μόνο ἕνα νεῦμα τοῦ Χριστοῦ μᾶς σώζει, ἐνῶ μπροστά στόν ἔπαινο τοῦ Χριστοῦ ,ὅλα εἶναι ἄνευ σημασίας καί οὐσίας.
Μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιο διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Χριστός τρία πρόσωπα ἐγκωμίασε: ἕναν ἀσκητή, μία μητέρα καί ἕναν ἀξιωματικό.Ὁ ἀσκητής εἶναι ὁ Τίμιος Πρόδρομος, ὁ μεγαλύτερος προφήτης τῆς Παλαιάς Διαθήκης, ἡ μητέρα εἶναι ἡ Χαναναία, πού ἔδειξε εἰλικρινῆ ταπείνωση καί συντριβή μπροστά στόν Κύριο, ἐνῶ στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ἐπαινεῖται ὁ Ἑκατόνταρχος. Γιά ποιό λόγο ὅμως ὁ ἔπαινος καί τό βραβεῖο σ’ αὐτόν τόν Ρωμαῖο ἀξιωματικό; Γιατί πολύ ἁπλά ἀναδείχθηκε πρωταθλητής στό μεγαλύτερο ἀγώνισμα καί μάθημα τῆς θρησκείας μας, στό ἀγώνισμα τῆς πίστεως. Ἡ πίστη εἶναι ἕνας μακρύς, ἀνηφορικός καί δύσκολος δρόμος μετ΄ἐμποδίων.
Σήμερα, ἐπιτρέψτε μου, στίς ταπεινές αὐτές σκέψεις πού προσφέρουμε στήν ἀγάπη σας, νά χρησιμοποιήσουμε ἀθλητικούς ὄρους. Ὅταν μία ὁμάδα ἤ ἕνας ἀθλητής ἀγωνίζεται στό στίβο καί νικᾶ, ἡ χαρά εἶναι ἔκδηλη καί φανερή. Ἡ νίκη ὅμως ἀπέναντι σέ ἕνα δύσκολο ἀντίπαλο, πού θεωρεῖται ἀπό τά προγνωστικά ὡς φαβορί, γίνεται ἀκόμη πιό ἄξια καί σημαντική,γι' αὐτό καί ἡ χαρά εἶναι τεράστια. Στήν προκειμένη περίπτωση «τά φαβορί» γιά θέματα πίστεως ἦταν οἱ Ἰουδαῖοι. Παρόλα αὐτά δέν ἀναδείχθηκε πρωταθλητής στήν πίστη ἕνας Ἰσραηλίτης, ἄλλα ἕνας Ρωμαῖος ἀξιωματικός. Ἕνας ξένος, ἕνας εἰδωλολάτρης. Γι' αὐτό ὁ Κύριος τόν ἐγκωμιάζει λέγοντάς του «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐδέ ἐν τῷ Ἰσραήλ τοσαύτην πίστην εὗρον».
Μέσα ἀπό τήν συγκεκριμένη ὑπόθεση τοῦ Εὐαγγελίου μποροῦμε εὔκολα νά διαπιστώσουμε πώς τό θέμα τῆς πίστεως δέν ἀφορᾶ ὁρισμένους καί λίγους ἐκλεκτούς. Εἶναι θέμα πού ἀφορᾶ ὅλον τόν κόσμο. Πολλές φορές κάνουμε μεγάλο λάθος ὅταν περιορίζουμε τήν πίστη καί τούς καρπούς της μόνο σέ συγκεκριμένα ἄτομα, ἐνῶ τούς ὑπολοίπους τούς ἀγνοοῦμε ἤ καί ἀδιαφοροῦμε γι' αὐτούς. Ἔτσι «κλείνουμε» τήν πίστη στά στενά ὅρια ἑνός συγκεκριμένου κυκλώματος, πιστεύοντας ὅτι ἔχουμε τήν ἀποκλειστικότητα τῆς σωτηρίας. Ὁ Χριστός ὅμως κάνει τό μεγάλο ἄνοιγμα καί δηλώνει τήν παγκοσμιότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ. Διευρύνει τόν κύκλο τῆς πίστεως καί τόν ταυτίζει μέ ὅλο τόν γύρο τῆς γῆς. Ὁ Χριστός εἶναι γιά ὅλους. Ὁ Χριστός ἦλθε γιά νά σώσει ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστός θέλει ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦν. Γι' αὐτό χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχή, διότι ἐμεῖς, πού θεωρητικά εἴμαστε μέσα στό σπίτι τοῦ Θεοῦ καί πιστεύουμε σ΄ Αὐτόν, μπορεῖ ἀνά πάσα στιγμή νά βρεθοῦμε ἔξω, ἐνῶ ἄλλοι νά εἰσέλθουν μέσα καί νά σωθοῦν.
Πώς εἶναι δυνατόν λοιπόν στήν σημερινή παραβολή αὐτός ὁ ἀξιωματικός, ὁ εἰδωλολάτρης, νά ἔχει τέτοια πίστη; Πολλές φορές τό σπάνιο καί ἐκλεκτότερο καί ὀμορφότερο λουλούδι βρίσκεται σέ ἀπόκρημνα καί ἄγνωστα μέρη. Εἶναι τά λεγόμενα ἀγριολούλουδα. Ἡ Ἐκκλησία μας, ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ἕνας σύγχρονος θεολόγος ,ἔχει τά λουλούδια της, πού εἶναι οἱ πιστοί. Ἔχει ὅμως καί τά ἀγριολούλουδα, ὅπως εἶναι ὁ Ἑκατόνταρχος.
Ποιός δίδαξε στόν Ἑκατόνταρχο τά θέματα πίστεως; Ποιός τοῦ ἔδειξε τόν τρόπο; Μά ἀσφαλῶς ὁ Κύριος. Μέ ποιόν τρόπο; Μέ ἕναν ἀποτελεσματικό, ἤρεμο, καί σωτήριο τρόπο: μέ τόν πόνο. Ὁ πόνος δέν εἶναι ἀποκλειστικό προνόμιο τῶν φτωχῶν, τῶν ἁπλῶν καί ταπεινῶν. Ὁ πόνος εἶναι καί γιά τούς πλούσιους, τούς ἰσχυρούς, τούς ἐπιφανεῖς.Ὁ πόνος ἔχει ἕναν συγκεκριμένο σκοπό. Παραχωρεῖται παιδαγωγικκά ἀπό τόν Θεό στόν ἄνθρωπο, γιά νά μπορέσει μέσα ἀπό τήν δοκιμασία νά διαπιστώσει τήν ἀδυναμία τῆς χοϊκῆς φύσεως καί τήν Παντοδυναμία τῆς Θείας Χάριτος.
Γιατί, ἀδελφοί μου, τί εἶναι ἡ πίστη; Πίστη εἶναι ἡ παραδοχή κάποιας συγκεκριμένης ἀνώτερης ἐξουσίας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατανοήσει πώς οἱ δυνάμεις του εἶναι περιορισμένες καί δέν μπορεῖ μόνο νά ἐξουσιάζει, τότε ἀναζητᾶ τήν ἀγιαστική Χάρη τοῦ Θεοῦ πού τά ἐλλείποντα ἀναπληροῖ καί τά ἀσθενή θεραπεύει. Τότε ταπεινώνεται καί σώζεται.
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐξουσία πάνω στά ζῶα καί μπορεῖ νά τά δαμάσει. Δαμάζει ἐπίσης καί τά στοιχεῖα τῆς φύσεως προσπαθώντας νά ἐλέγξει τόν κόσμο πού τόν περιβάλλει. Ἕνα δέν μπορεῖ νά δαμάσει: τόν ἑαυτό του, τήν σάρκα του, τήν γλῶσσα του, τά πάθη του, τήν σκέψη του, τόν ἐγωϊσμό του. «Πᾶσα γάρ φύσις θηρίων τε καί πετεινῶν, ἑρπετῶν τε καί ἐναλίων δαμάζεται καί δεδάμασται τῇ φύσει τῇ ἀνθρωπίνη, τήν δέ γλῶτταν οὐδείς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι. Ἀκατάσχετον κακόν» (Ιακ. 3,7-8). Μόνον ὅταν ὁ ἄνθρωπος παραδοθεῖ στήν ἐξουσία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, τότε μπορεῖ νά δαμάσει τόν ἑαυτό τοῦ . Ὅπως ὁ ἀσθενής παραδίνεται στήν ἐξουσία τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης καί τοῦ ἰατροῦ, ἔτσι καί ὁ πνευματικά ἀσθενής ἄνθρωπος, ὁ ἁμαρτωλός, παραδίνεται στήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅπως παραδόθηκε ὁ Ἑκατόνταρχος, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ διαχρονικό παράδειγμα πίστεως σέ μικρούς καί μεγάλους, σέ ἀφανεῖς καί ἐπιφανεῖς, σέ ἀνίσχυρους καί ἰσχυρούς, σέ ἀρχομένους καί σέ ἄρχοντες.
Ἑπομένως, ἀδελφοί μου, τό μεγαλύτερο θέμα πού θά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ εἶναι ἄν ἔχουμε πίστη σάν τοῦ Ἑκατόνταρχου. Πίστη στόν Χριστό σημαίνει ὅτι κάνεις ἐκεῖνο πού Ἐκεῖνος θέλει. «Γενηθήτω τό θέλημα σου» (Ματθ. 6,10). Καί ὁ Θεός μετά ἀπαντᾶ, ὅπως ἀπάντησε στόν Ἑκατόνταρχο: «Ὡς ἐπίστευσας, γενηθήτω σοι».
Ἄς προσπαθήσουμε, ἀδελφοί μου, καθημερινά νά ταυτίσουμε τό δικό μας θέλω μέ τό θέλω τοῦ Θεοῦ. Ἄν τό πετύχουμε, τότε μποροῦμε νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὄντως ἔχουμε πραγματική καί οὐσιαστική πίστη πρός τόν Θεό. Ἀμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(12 Ἰουλίου 2020)
Παράξενες καί παράλογες συμπεριφορές βλέπουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Τό παράδοξο καί τό παράλογο ἔγκειται στην ἀπρόσμενη στάσῃ τῶν κατοίκων τῆς χώρας τῶν Γεργεσηνῶν.
Ἡ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν εἶναι ἔνας τόπος πού εὐλογήθηκε ἀπό τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἕνας τόπος στόν ὁποῖο ἀποκαλύφθηκε καί φανερώθηκε ἡ ὁρατή παρουσία τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους, ἕνας τόπος στόν ὁποῖο ἔγινε μέγα καί συγκλονιστικό θαῦμα! Σ'αὐτόν λοιπόν τόν τόπο με τις προαναφερθεῖσες μεγάλες εὐεργεσίες καί εὐλογίες τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ τό φυσιολογικό καί τό σωστό θά ἦταν ἅπαντες οἱ κάτοικοι νά ψάλλουν τό “ὡσαννά” στόν Κύριο, δυστυχῶς βλέπουμε μία αἰσχίστου εἴδους περιφρονητική στάση ἀπέναντι στον μεγάλο Εὐεργέτη καί συνάμα μιά στάση τραγική γιά τούς ίδιους.
Δύο συνάνθρωποί τους κυριευμένοι ὁλοκληρωτικά ἀπό τόν δαίμονα, δέχονται καθημερινά καί ἀνελέητα τά μεγάλα μαρτύρια ἀπό τά χτυπήματα του Διαβόλου. Ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής μέσα σε λίγες γραμμές, ἀλλά με πολύ παραστατικό τρόπο ὑπογραμμίζει τήν θλιβερή καί ὀδυνηρή κατάστασή τους. Ἀποκομμένοι, περιθωριοποιημένοι ἀπό τό κοινωνικό σύνολο τῆς χώρας, ἕρμαια καί πειθήνια ὄργανα τοῦ Σατανᾶ,οἱ δύο δαιμονισμένοι εἶχαν καταντήσει “χαλεποί λίαν”, ἐπικίνδυνοι δηλαδή γιά ὅλους αὐτούς πού περνούσαν ἀπό τό σημείο ὅπου ζοῦσαν,πολύ μακριά ἀπό τήν πόλη.
Αὐτοί οἱ δύο τραγικοί ἄνθρωποι, οἱ ἐπικίνδυνοι γιά τούς ἄλλους, ὅταν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ βρέθηκαν στό δρόμο τούς, ἀντί νά ὁρμήξουν με ἄγριες διαθέσεις, σπεύδουν, προσκυνοῦν καί ταυτόχρονα ἐκλιπαροῦν τόν Κύριο γιά τήν ἄμεση θεραπεία τους. Ὁ Κύριος πού εἶναι ἡ πηγή τοῦ ἐλέους, ἱκανοποιεῖ τούς δύο δαιμονισμένους καί ἐπιτρέπει στά δαιμόνια νᾷ εἰσχωρήσουν μέσα στούς χοίρους, ὄχι για νά ἐκπληρώσει τήν ἐπιθυμία τῶν δαιμόνων, ἀλλά γιά νά δώσει ἔνα συγκλονιστικό μήνυμα καί μάθημα στούς κατοίκους τῶν Γεργεσηνών: νά σέβονται καί νά τηροῦν τόν Μωσαΐκό Νόμο, ὁ ὁποῖος ἐνῶ ἀπαγόρευε αὐστηρά τήν ἐκτροφή τῶν χοίρων, ἐκεῖνοι καθημερινά καί συστηματικά τόν περιφρονοῦσαν.
Οἱ δύο δαιμονισμένοι μέ τήν εὐεργετική παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή τους, ἐλευθερώθηκαν ἀπό τήν τυραννία τῶν δαιμόνων, ἀνέπνευσαν ἐπιτέλους τόν καθαρό ἀέρα τῆς ἐλευθερίας, εὐχαρίστησαν με ὅλη τήν καρδιά τους τόν Κύριο, ντύθηκαν εὐπρεπῶς καί ὅπως λέει τό Εὐαγγέλιο
“ἱματισμένοι δέ καί σωφρονοῦντες ἐκάθησαν παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ”.
Οἱ συμπολίτες τους ὅμως, πού ἀποτελοῦσαν τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν κατοίκων, καθώς ἦταν ἰδιοτελεῖς καί συμφεροντολόγοι, κυριευμένοι ἀπό χειρότερο δαίμονα, τόν δαίμονα τῆς φιλαργυρίας καί τῆς φιλοχρηματίας, τό μόνο πού εἶδαν σ' αὐτό τό θαῦμα ἦταν τήν περιουσία τους νά καταστρέφεται. Εἶδαν μεγάλη ζημιά ἀπό τήν ἀπώλεια τῶν χοίρων πού κατακρημνίστηκαν στη θάλασσα. Ἀντί νά μετανοήσουν καί νά ζητήσουν τό ἔλεος καί τήν συγχώρεση, φοβούμενοι μήπως ὑποστοῦν καί ἄλλες ζημίες, ζητοῦν ἀπό τόν Χριστό νά ἐγκαταλείψει τήν χώρα τους. Ἐνῶ ὁ Χριστός εἰσῆλθε στην πόλη τους ὡς φίλος καί εὐεργέτης, αὐτοί τόν ἀντιμετώπισαν σάν ἐχθρό. Ἀντί τῆς πνευματικῆς ὠφελείας ἐπέλεξαν τό εὐτελές καί παράνομο ὑλικό συμφέρον.
Δυστυχῶς, τό ἴδιο συμβαίνει πολλές φορές στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἐνῶ βλέπουν μέ διαύγεια ὁρισμένα συγκλονιστικά γεγονότα καί ἀντιλαμβάνονται τήν μεγάλη σημασία καί τό πνευματικό τους νόημα, “παγιδευμένοι” ὅμως ἀπό τό ἄνομο καί ὑλικό συμφέρον, δέν θέλουν νά ἀκούσουν τήν φωνή τῆς ἀλήθειας. Δέν θέλουν νά παραδεχθοῦν τό σημαντικό μάθημα πού τούς δίνεται καί ἀρνοῦνται νά ἀναγνωρίσουν τό πνευματικό δίδαγμα .
Χρειάζεται ἰδιαίτερη προσοχή, διότι ὁ Θεός εἰσέρχεται στήν καρδιά μας καί στή ζωή μας ὡς μέγας Εὐεργέτης προσφέροντας σέ ἐμᾶς τά πλούσια δῶρα Τοῦ, πού εἶναι τό ἔλεος, ἡ ἀγάπη Του, ἡ χάρη καί ἡ συγχωρητικότητά Του. Ἐμεῖς ὅμως πολλές φορές, μέ τόν ἀπρόσεχτο καί ἐπιπόλαιο τρόπο τῆς ζωῆς μας περιφρονοῦμε αὐτήν τήν μεγάλη εὐεργεσία, στεκόμαστε ἐπιλήσμονες ἀπέναντι στόν Εὐεργέτη καί Τοῦ ζητοῦμε νά ἐγκαταλείψει τήν προσωπική μας χώρα, δηλαδή τήν καρδιά μας, τήν ζωή μας, τήν οἰκογένειά μας. Ἐκεῖνος, σεβόμενος ἀπόλυτα ὅσο κανένας ἄλλος τήν ἐλευθερία καί τήν ἐπιλογή μας, ἀπομακρύνεται ἀπό τή ζωή μας. Ὅμως ἡ ἑκούσια ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τόν Κύριο φέρνει ἀποτελέσματα οἰκτρά καί θλιβερά.
Ἂς ἐννοήσουμε ὅλοι ὅτι τό πραγματικό μας συμφέρον, ὄχι μόνο τό πνευματικό, ἀλλά ἀκόμη καί τό ὑλικό, εἶναι κοντά στόν Χριστό. Ἐκεῖνος μᾶς προτρέπει “ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ” καί μᾶς ὑπόσχεται ὅτι “ ταῦτα πάντα-ἀκόμη καί τά ὑλικά ἀγαθά- προστεθήσεται ὑμῖν” (Ματθ. στ'.33). Ἀμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
(19 Ἰουλίου 2020)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει καί τιμᾶ τούς μεγάλους καί φωταυγεῖς ἀστέρες της, τίς λυχνίες τίς ἄσβεστες, τούς ἀκραιφνεῖς ὁδοδεῖκτες τῆς ἀμωμήτου πίστεως μας, τούς Ἁγίους Πατέρες μας, οἱ ὁποῖοι μέσα ἀπό τήν ἐνάρετη ζωή τους, τήν θεολογική κατάρτιση τους, τήν συστηματική διδασκαλία τους καί γενικότερα τήν ὀρθή ποιμαντική τους, καθόρισαν τό δόγμα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως. Κατατρόπωσαν καί ἀναθεμάτισαν τήν κακοδοξία τοῦ μονοφυσιτισμοῦ καί διατράνωσαν ὅτι οἱ δύο φύσεις του Χριστοῦ, θεϊκή καί ἀνθρώπινη εἶναι ἐνωμένες μεταξύ τούς ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως καί ἀδιαιρέτως.
Αὐτή τήν ἁγίαν καί ἀμώμητον πίστη, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μοναδική καί πολυπόθητη χαρά γιά ὅλους μας, μᾶς τήν παρέδωσαν ἀκεραίαν καί ἀνόθευτη. Διότι ἡ πίστη πρός τόν Χριστό δέν ἦταν ἕνα ἀποκλειστικό προνόμιο μόνο τῶν μαθητῶν καί ἀποστόλων του, δέν ἦταν ἔνα πολύτιμο καί ἀνεκτίμητο δῶρο μόνο γι' αὐτούς. Ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι δώρο γιά ὅλους τούς πιστούς ἑκάστης ἐποχῆς. Ἐφ' ὅσον ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη καί ἡ ὑπακοή πρός τόν Κύριο, πού εἶναι προϋποθέσεις τῆς χαράς, χαρακτηρίζουν τούς πιστούς, ἄρα καί ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί πρός αὐτούς δῶρο Του. Αὐτή τήν μεγάλη ἀλήθεια μᾶς παρουσιάζει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν μᾶς λέγει: «χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε» (Φιλιπ. δ΄4).
Μπορεῖ τά πάντα γύρω μας νά μεταβάλλονται, νά γίνονται κοσμογονικές ἀλλαγές, ἡ ζωή μας νά περνᾶ πολλές διακυμάνσεις χαράς, λύπης, δοκιμασιῶν, προβληματισμῶν, ἀπώλειας προσφιλῶν προσώπων, ὅμως ὁ Κύριος μένει πάντοτε μαζί μας, μᾶς παρέχει παντοτινή καί μόνιμη χαρά.Οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας βίωσαν βάσανα, πικρίες, διωγμούς καί συκοφαντίες, ὅμως ἡ ἐσωτερική πληρότητα καί ἡ ἀστείρευτη χαρά στή ζωή τους ἦταν ἕνα ἀπό τά πολλά κοινά χαρακτηριστικά πού εἶχαν μεταξύ τους. Ἡ χαρά τῆς μόνιμης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή τους ἐπεσκίαζε καί διέλυε κάθε ἀνθρώπινη θλίψη καί πικρία.
Αὐτή τήν μοναδική χαρά τήν βιώνει καί τήν αἰσθάνεται ὁ κάθε συνειδητός χριστιανός πού ζεῖ μέσα στήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, μέσα ἀπό τήν μοναδική ἐμπειρία τῆς συμμετοχῆς στήν ἐνεργῆ και μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Πόση χαρά αἰσθάνεται ὁ πιστός, ὅταν μέσα ἀπό τό λυτρωτικό μυστήριο τῆς μετανοίας προσφεύγει ὡς ἱκέτης πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν καί λαμβάνει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν! Λυτρώνεται ἀπό τό συσσωρευμένο ἄγχος τῆς ἐνοχῆς, ἀπό τίς συγκλονιστικές τύψεις τῆς συνειδήσεως, ἐνῶ ὅλη ἡ ὕπαρξή του πλημμυρίζει ἀπό εἰρήνη.
Χαίρεται ὁ πιστός, ὅταν ὑποκινούμενος ἀπό τήν προτροπή τοῦ Κυρίου, προσφέρει τήν ἐθελοντική προσφορά τῆς ἀγάπης καί τῆς διακονίας στόν ἐμπερίστατο συνάνθρωπό του. Χαίρεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὅταν γίνεται καί ὁ ἴδιος του παράδειγμα πρός μίμηση μέσα ἀπό τά καθημερινά, θεάρεστα καί ὠφέλιμα ἔργα πρός τήν κοινωνία. Χαίρεται ὁ πιστός, ὅταν μέ τήν ὑποδειγματική χριστιανική του ζωή γίνεται «ὁδηγός τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει, παιδευτῆς ἀφρόνων, διδάσκαλος νηπίων», ὅπως ἀκριβῶς ἦταν οἱ θειότατοι Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Χαίρεται ὁ πιστός, ὅταν μέ θέρμη καί μέ ἰδιαίτερο ζῆλο μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς του προσεύχεται καί ἐπικοινωνεῖ μέ τόν Θεό, Τοῦ ἐκφράζει τήν εὐγνωμοσύνη γιά τίς συνεχεῖς δωρεές Του, Τοῦ ὑποβάλλει μέ πίστη τά αἰτήματα του ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά κυρίως γιά τούς συνανθρώπους του. Χαίρεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί φωτίζεται ὅλη ἡ ὕπαρξη του κοινωνώντας τοῦ Τιμίου Αἵματος καί τοῦ Τιμίου Σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ πίστη μας εἶναι ἕνα βίωμα, εἶναι μία καί μοναδική ἀλήθεια· κανείς ἄλλος στόν κόσμο αὐτόν δέν δοκιμάζει τήν ἀληθινή, τήν πλήρη καί ἀδιατάρακτη χαρά, ὅσο οἱ ἀληθινοί χριστιανοί. Γιατί οἱ ἀληθινοί χριστιανοί, ἐνῶ ἔχουν πάρα πολλά καθημερινά, κοινωνικά, οικογενειακά, οἰκονομικά καί ἄλλα προβλήματα, ἔχουν ὅμως χαρά πεπληρωμένη καί ἀστείρευτη.Νιώθουν χαρά οἱ γνήσιοι χριστιανοί, πού ξέρουν να ἱεραρχοῦν τά οὐσιώδη καί τά πρωτεύοντα. Νιώθουν χαρά οἱ γνήσιοι χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι δέν κάμπτονται καί δέν μελαγχολοῦν ἀπό τά δευτερεύοντα καί ἀνώφελα.Αὐτοί πληροφοροῦνται καθημερινά ἀπό τήν προσωπική τους πεῖρα ὅτι σ΄αὐτούς πραγματοποιεῖται πάντοτε ἡ ὑπόσχεση καί ἡ προσευχή τοῦ Κυρίου μας, ὅταν παρακάλεσε τόν Πατέρα Του γιά τούς πιστούς“ ἵνα ἔχωσι τήν χαράν τήν ἐμήν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς”.
Ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἀνήκουμε ἄραγε σ΄αὐτήν τήν μεγάλη κατηγορία καί εὐλογημένη οἰκογένεια τῶν χριστιανῶν; Ἀς κάνουμε τόν αὐτοέλεγχό μας καί ακόμη καί ἄν διαπιστώσουμε ὅτι ἀπέχουμε, δέν εἶναι ἀργά. Η χαρά τοῦ Κυρίου μᾶς περιμένει νά γίνει στολίδι καί θησαυρός τῆς δικῆς μας ταλαιπωρημένης ζωῆς. Ἀμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(26 Ἰουλίου 2020)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἕνα ἀπό τά πολλά θαύματα πού ἔκανε ὁ Χριστός ἦταν ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν, ὅπως μᾶς ἐξιστορεῖ ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Ἕνα θαῦμα πού ἦταν ἀποτέλεσμα ἱκεσίας και παρακλήσεως δύο δυστυχισμένων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι κατέφυγαν πρός τόν ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
Ὅταν διαπιστώνουν πώς ἀνθρωπίνως εἶναι πλέον ἀδύνατο νά τούς προσφερθεῖ τό ποθούμενο, πού ἦταν ἡ ἴασις καί ἡ θεραπεία τῶν ὀφθαλμῶν τους, προσφεύγουν καί παρακαλοῦν τόν Κύριο. Ἀσφαλῶς προηγουμένως καί γιατρούς ἐπισκέφθηκαν καί ὅλες τίς ἰατρικές συμβουλές καί ὑποδείξεις ἀκολούθησαν πιστά, ὅπως ἄλλωστε πράττει κάθε λογικός ἄνθρωπος. Ὅμως μπροστά στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ὅταν πιά οἱ ἴδιοι οἱ γιατροί ὁμολογοῦν λέγοντας : « ἐμεῖς ὃ,τι ἦταν ἰατρικῶς ὀρθό καί ἀνθρωπίνως ἐφικτό τό πράξαμε στό ἀκέραιο, ἀπό δῶ καί πέρα ὅ,τι πεῖ ὁ Θεός», τότε ἀκριβῶς ἐπεμβαίνει ἡ πανσθενουργός χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία «τά ἐλλείποντα ἀναπληρώνει καί τά ἀσθενή θεραπεύει» καί ἡ ἱκανοποίηση τῶν αἰτημάτων εἶναι πλέον ἐφικτή.
Ἡ θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν δείχνει στόν ἄνθρωπο τῆς κάθε ἐποχῆς ὅτι ὁ δρόμος πού μᾶς ὁδηγεῖ σέ συνάντηση μέ τόν Κύριο εἶναι ὁ μόνος ἀσφαλής δρόμος γιά τήν πνευματική καί τήν σωματική μας ὑγεία. Ἐμπιστευόμαστε σέ ἀπόλυτο βαθμό τούς λαμπρούς καί ἐξαιρετικούς ἐπιστήμονες γιατρούς μας, πειθαρχοῦμε στίς παραινέσεις καί τίς ἰατρικές συμβουλές τους, προσφεύγουμε ὅμως πάντοτε, πρίν τήν θεραπεία καί μετά ἀπό αὐτήν, στό ἔλεος τοῦ ἁγίου Θεοῦ. Προσευχόμαστε στόν Θεό νά δώσει τήν φώτιση στούς γιατρούς, ὥστε νά κάνουν ἔγκαιρη καί ἀσφαλῆ διάγνωση, ἡ ὁποία θά ἐπιφέρει ταχύτατα μέ τήν φαρμακευτική καί ἰατρική περίθαλψη τήν ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας μας..
Ἐξάλλου, πόσες φορές καθημερινά βρισκόμαστε σέ πολλές καί διαφορετικές ἀνάγκες; Ἡ πορεία τῆς ζωῆς μας εἶναι γεμάτη ἀπό πικρίες, θλίψεις, ἀσθένειες μικρές καί μεγάλες, ἀνασφάλειες, ἄγχος, περιπέτειες καί κινδύνους. Πολλά ἀπό τά παραπάνω ἄλλοτε μᾶς ρίχνουν στό κρεβάτι τοῦ πόνου, ἄλλοτε μᾶς ἀφαιροῦν τήν διάθεση γιά ἐργασία, ἄλλοτε μᾶς ρίχνουν στό βαθύ σκοτάδι τῆς ἀπόγνωσης, τῆς ἀπελπισίας, τοῦ μαρασμοῦ, τῆς κατάθλιψης καί μᾶς ὑποχρεώνουν- εἴτε τό θέλουμε εἴτε ὄχι- νά ἀναζητήσουμε βοήθεια, συμπαράσταση καί φροντίδα ἀπό ἄλλους.
Ἐπίσης, στίς σημερινές ἐποχές ἐξ αἰτίας τῶν ὀδυνηρῶν ἀποτελεσμάτων μιᾶς οἰκτρῆς πολιτικῆς πού ἀσκεῖται ἀπό τούς ἔχοντες ἐξουσία, βρεθήκαμε σέ μεγάλα οἰκονομικά ἀδιέξοδα. Ἡ ἀνέχεια αὐξήθηκε καί τά χρέη “ἔπνιξαν” πολλούς συνανθρώπους μας. Οἱ ἀδικίες εἰς βάρος τῶν πολλῶν περίσσεψαν.
Ἄν προσθέσουμε σέ ὅλα τά παραπάνω καί τά οἰκογενειακά δράματα, θά διαπιστώσουμε τήν οἰκτρή καί θλιβερή εἰκόνα τῆς ἐποχῆς μας. Πόσα ὄνειρα καί πόσες ἐλπίδες διαψεύδονται μέσα στόν ἱερό θεσμό τῆς οἰκογένειας! Ὁ σύντροφος τοῦ βίου λησμονεῖ τίς ὑποχρεώσεις του, ὁδηγεῖται σέ παρεκτροπές, γίνεται ἐριστικός καί τυραννικός μέσα στό σπίτι του. Ἡ σύντροφος ἔχει αὐτομοληθεῖ καί ἀναζητᾶ νέα ἤθη καί νέους διεξόδους ἀπό τά “ δεσμά” τῆς συζυγίας καί τοῦ γάμου. Τά παιδιά βιώνοντας τήν ὁλοένα αὐξανομένη ἀπομάκρυνση τῶν γονέων, παρασύρονται σέ δρόμους ἀποστασίας, γίνονται ὄργανα τῆς ἀναρχικῆς προπαγάνδας, ἀρνοῦνται, ὑβρίζουν καί ἐγκαταλείπουν τά πατρικά σπίτια.
Τί μπορεῖ νά κάνει ὁ ἄνθρωπος γιά ὅλα αὐτά τά συμπτώματα τῆς παρακμής; Πῶς μπορεῖ νά τά ἀντιμετωπίσει;. Ποιό εἶναι τό γιατρικό, τό φάρμακο τῆς θεραπείας; Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ὁμοιοπαθεῖς μ' αὐτόν, δέν εἶναι σέ θέση ἤ δέν ἔχουν διάθεση νά τόν βοηθήσουν. Ταπεινώνεται ἐνώπιον αὐτῶν. Ζητᾶ ἀπελπιστικά βοήθεια, χύνει ποτάμι δακρύων γιά τήν κατάστασή του ἀλλά ἡ ἀδιαφορία τῶν συνανθρώπων του τόν καταρρακώνει. Ἐξάλλου, οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι πνευματικά τυφλοί ἀναζητοῦν ἕναν ὑλιστικό τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν διαφόρων καταστάσεων πού προσκαίρως ὠφελεῖ!
Τότε λοιπόν, ὅταν ἔχει χαθεῖ κάθε ἐλπίδα γιά ουσιαστική ἀνθρώπινη βοήθεια, τότε μόνη καταφυγή τοῦ ἀνθρώπου μένει ὁ Θεός. Ἔρχεται ἡ στιγμή τῆς ἀπόλυτης ἐγκατάλειψης στό πρόσωπο τοῦ ἑνός καί μοναδικοῦ, διαχρονικοῦ γιατροῦ τῶν ψυχών και σωμάτων, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θλιβόμενος καί ἀπελπισμένος ὁ ἄνθρωπος θυμᾶται τό χωρίο τῶν Ψαλμῶν: «μή πεποίθατε ἐπ' ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων,οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία».Τότε βρίσκει μέσα στήν ψυχή του τήν παρηγορητική καί ἐνθαρρυντική ἀλήθεια: «μακάριος, οὗ ὁ Θεός Ἰακώβ βοηθός αὐτοῦ, ἡ ἐλπίς αὐτοῦ ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ......τόν ποιοῦντα κρῖμα τοῖς ἀδικουμένοις, διδόντα τροφήν τοῖς πεινῶσι...» (Ψαλμ. ρμε΄ 5,7). Τότε,ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς του ὁλόθερμη ἀνεβαίνει ἡ προσευχή του πρός τόν Κύριο καί Θεό του καί ἐπαναλαμβάνει μέ πίστη τόν στίχο τοῦ ψαλμωδοῦ « Κύριε, εἰς τό βοηθῆσαί μοι σπεῦσον» (Ψαλμ.ξθ΄2). Ἀμήν.
π. Γ.Β.