«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή των Μυροφόρων. (Μάρκ. ιε΄ 43 - ιστ΄8)
3 Μαΐου 2020
Σήμερα τρίτη Κυριακή από του Πάσχα, αγαπητοί μου αδελφοί, και η Εκκλησία μας πολύ σοφά όπως κάνει πάντα παρουσίασε ενώπιον μας για να θυμηθούμε και να γιορτάσουμε όλα εκείνα τα πρόσωπα που υπηρέτησαν με τον δικό τους τρόπο τον Τάφο του Χριστού μας, καθώς και τα πρόσωπα εκείνα που αποφάσισαν κάτω από αντίξοες πραγματικά συνθήκες να ολοκληρώσουν την ταφή του Κυρίου. Ποια είναι αυτά τα πρόσωπα που τα τιμάει σήμερα η Εκκλησία μας; Είναι οι δύο κρυφοί μαθητές του Χριστού ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος καθώς και οι Μυροφόρες γυναίκες, μεταξύ των οποίων κατονομάζονται η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη.
Η Ευαγγελική διήγηση μας μεταφέρει σήμερα και πάλι στα μεγάλα εκείνα γεγονότα των προηγούμενων ημερών. Ο Χριστός μας έχει ήδη πεθάνει στον Σταυρό. Η ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα σ’ αυτό το πρώτο χρονικό διάστημα, ήταν επικίνδυνη και φορτισμένη για όποιον δήλωνε, όχι μόνο μαθητής, αλλά ακόμα και ακόλουθος ή απλός θαυμαστής του Χριστού. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μαθητές του Κυρίου ακριβώς επειδή ήταν στο επίκεντρο των γεγονότων έχουν ήδη αποσυρθεί από το προσκήνιο «διά τον φόβον των Ιουδαίων» μέχρι να καταλαγιάσει η έχθρα τους, να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να αισθανθούν ασφαλείς.
Μέσα, λοιπόν, σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες ένας άνθρωπος, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ο οποίος κατείχε τη θέση του ευσχήμονος βουλευτού, τόλμησε όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το Ευαγγέλιο να πάει στον Πιλάτο και να του ζητήσει το σώμα του νεκρού διδασκάλου του, προκειμένου να το ενταφιάσει με τις αρμόζουσες τιμές. Έτσι ο Ιωσήφ γίνεται ο μοναδικός άνθρωπος που αψηφά τον κίνδυνο και τολμά να προσέλθει την ίδια μέρα της Σταυρώσεως στον Πιλάτο για να ζητήσει το νεκρό σώμα του Ιησού. Στη συνέχεια αφού παίρνει την άδεια από τον Πιλάτο αποκαθηλώνει το σώμα του Ιησού από τον Σταυρό, το τυλίγει με το σεντόνι που είχε αγοράσει και το τοποθετεί σε μνημείο που ήταν λαξευμένο σε βράχο, τοποθετώντας στη θύρα του μνημείου έναν μεγάλο λίθο.
Επίσης, μέσα σ’ αυτό το εχθρικό και επικίνδυνο κλίμα τρεις τολμηρές Μυροφόρες γυναίκες ακολουθούν το παράδειγμα του Ιωσήφ και παρ’ όλο που γνωρίζουν πως ο Τάφος του Κυρίου φυλάσσεται αυστηρά από τους στρατιώτες, εκείνες ξεκινούν με την ανατολή του ηλίου και προσέρχονται στο μνημείο για να ολοκληρώσουν, σύμφωνα με τα έθιμα, όσα δεν πρόλαβε να τελειώσει ο Ιωσήφ, τις διαδικασίες δηλαδή του ενταφιασμού. Φαίνεται πως τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτές τις γυναίκες. Ούτε η κοινωνική κατακραυγή ούτε ο κίνδυνος που θα μπορούσε η ενέργειά τους αυτή να τις οδηγήσει, αν σκεφτούμε ότι όλα αυτά πραγματοποιούνται μπροστά στα άγρυπνα μάτια της στρατιωτικής φρουράς. Δεν σταματούν ακόμα και όταν συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει κανείς να τις βοηθήσει ώστε να απομακρύνουν την πέτρα από τη θύρα του μνημείου.
Όλες αυτές οι γενναίες πράξεις, αδελφοί μου, μαρτυρούν τη φλογερή αγάπη όλων των πρωταγωνιστών του σημερινού Ευαγγελίου για τον διδάσκαλό τους. Λες και ακόμα αντηχεί στα αυτιά του Ιωσήφ και των Μυροφόρων γυναικών ο λόγος του Κυρίου: «να αγαπάς Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με ολόκληρο το νου σου και με όλη τη δύναμη της θελήσεώς σου». Από αυτή την αγάπη φλέγεται η καρδιά τους και αυτή η αγάπη προς τον διδάσκαλό και Θεό τους είναι που τούς δίνει τη δύναμη και την τόλμη να νικήσουν τον φόβο τους και να υπερβούν τη φυσική τους δειλία.
Ποιο είναι το βραβείο αυτής της υπέρβασης; Πως ανταποδίδει ο Κύριος στις γενναίες πράξεις των Μυροφόρων γυναικών; Με την εμπειρία της Ανάστασης! Οι Μυροφόρες αξιώνονται πρώτες να προσκυνήσουν τον Χριστό αναστημένο και να δουν το μνημείο του Κυρίου άδειο, ακούγοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως του Κυρίου από το στόμα του Αγγέλου.
Αυτό το μήνυμα της Αναστάσεως, αδελφοί μου, είναι που θέλει να μας θυμίσει και πάλι η Εκκλησία μας μέσα από τη σημερινή ευαγγελική διήγηση. Η βύθιση στα καθημερινά μας προβλήματα και ο αγώνας της ζωής μάς κάνουν να ξεχνάμε τη χαρά και την ελπίδα της Αναστάσεως του Κυρίου. Όμως, μας διαλαλεί σήμερα η Εκκλησία μας, μέσα από το παράδειγμα του Ιωσήφ και των Μυροφόρων γυναικών, ότι όσο σημαντικά και αν είναι αυτά τα προβλήματα δεν μπορούν να επισκιάσουν την αλήθεια ότι ο Χριστός νίκησε τον θάνατο και ότι μας έδωσε ως δώρα την ελπίδα και τη σωτηρία. Δεν μπορούν να επισκιάσουν την αλήθεια ότι ο Χριστός με την Ανάστασή Του άνοιξε για όλους μας την προοπτική της αιωνίου ζωής. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή του Παραλύτου. (Ιωαν. ε΄ 1-15)
10 Μαΐου 2020
Μία από τις ομορφότερες ευαγγελικές διηγήσεις, αγαπητοί μου αδελφοί, μας παρουσίασε σήμερα η Εκκλησία μας επιδιώκοντας τη διατήρηση της πασχαλινής χαράς και ιδιαίτερα της αναστάσιμης ελπίδας και προοπτικής στη ζωή μας. Έτσι, μετά την εορτή των εορτών και τις Κυριακές του Θωμά και των Μυροφόρων, σήμερα η Εκκλησία μας επέλεξε να ακούσουμε την ευαγγελική περικοπή με την θεραπεία του Παραλύτου στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά για να μας υπενθυμίσει μέσα από αυτό το μεγάλο θαύμα του Κυρίου μας μια μεγάλη αλήθεια. Ποια είναι αυτή η αλήθεια; Ότι ο Χριστός που νίκησε τον θάνατο με την Ανάστασή Του δεν το έπραξε για τον εαυτό Του, αλλά για να αναστήσει τον άνθρωπο και έτσι να πιστέψουμε πως Αυτός είναι που δίνει ζωή γιατί ο ίδιος είναι η ζωή και η Ανάσταση. Σήμερα, λοιπόν, δεν μιλάμε απλά για τη θεραπεία του Παραλύτου αλλά ουσιαστικά για την Ανάσταση του και επομένως για την δική μας Ανάσταση.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σύμφωνα με τη διήγηση του Ευαγγελιστή Ιωάννη κοντά σε μια δεξαμενή που λεγόταν Βηθεσδά ήταν συγκεντρωμένοι πολλοί άνθρωποι οι οποίοι υπέφεραν από διάφορες ασθένειες. Ο λόγος που παρέμεναν εκεί όλοι αυτοί οι ασθενείς ήταν ο πόθος και η ελπίδα τους να θεραπευτούν, αφού κατά καιρούς Άγγελος Κυρίου κατέβαινε και τάραζε τα νερά και όποιος προλάβαινε να μπει πρώτος σ’ αυτά, αποκτούσε την υγεία του. Όπως ήταν αναμενόμενο, κάποιοι περίμεναν εκεί για πολλά χρόνια, κυρίως γιατί η φύση της ασθένειας τους ήταν τέτοια, που δεν επέτρεπε την κίνηση και δεν είχαν συγγενικά ή φιλικά πρόσωπα για να τους προσφέρουν βοήθεια.
Μεταξύ λοιπόν αυτών των ασθενών, υπήρχε εκεί και ένας παράλυτος, ο οποίος έπασχε και υπέφερε από μια ανίατη αρρώστια τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Όταν τον πλησίασε ο Κύριος του έκανε αυτή την περίεργη ερώτηση: «Θέλεις να γίνεις καλά»; Και εκείνος απάντησε αμέσως: «Κύριε, δεν έχω άνθρωπο για να με βάλει στη δεξαμενή. Όταν έρχεται ο Άγγελος και ταράζει το νερό και πρέπει να μπω εγώ μέσα στη δεξαμενή για να γίνω καλά, κάποιος άλλος προλαβαίνει πριν από εμένα». Τότε, ο Κύριος του λέει: «Πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε». Και αμέσως έγινε καλά ο άνθρωπος και σήκωσε το κρεβάτι του και έφυγε.
Η ημέρα που έγινε το θαύμα και σήκωσε ο Παραλυτικός το κρεβάτι του ήταν ημέρα Σάββατο, γι’ αυτό δεν άργησε να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των Ιουδαίων. Αργότερα, όπως μας πληροφορεί η ευαγγελική διήγηση, ο Ιησούς τον βρήκε στον Ναό και του είπε: «Βλέπεις, έχεις γίνει καλά. Από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο».
Μέσα από τη θεραπεία του Παραλυτικού της Βηθεσδά, αδελφοί μου, φαίνεται με τον πιο παραδειγματικό τρόπο το μέγεθος και η ποιότητα της δωρεάς του Χριστού στον άνθρωπο. Ο Χριστός σήμερα δεν προσφέρει στον Παραλυτικό τη θεραπεία του αλλά του χαρίζει με έναν του λόγο τη ζωή που για τόσο καιρό είχε στερηθεί. Του δίνει τη δυνατότητα να σηκωθεί στα πόδια του και να περπατήσει, να πάρει και πάλι τη ζωή στα χέρια του, να σχετιστεί με ανθρώπους, να κάνει φίλους, να εργαστεί, να επανενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο. Να γιατί είπαμε προηγουμένως ότι δεν μιλάμε για μια απλή θεραπεία αλλά για Ανάσταση.
Επίσης ο Κύριος όταν τον ξανά συναντάει του μιλάει και για την αμαρτία. Συγκεκριμένα του λέει: «βλέπεις, έχεις γίνει καλά. Από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Γιατί του μιλάει για την αμαρτία; Γιατί εξ’ αίτιας της αμαρτωλότητάς του ο άνθρωπος αυτός ασθενούσε τριάντα οκτώ χρόνια. Η αμαρτία ήταν η βασική αιτία της ασθένειας του Παραλυτικού της Βηθεσδά. Υπάρχει, όμως, ακόμα ένας βασικός λόγος που ο Χριστός προτρέπει τον Παράλυτο να μην ξανά αμαρτήσει και πάθει τίποτα χειρότερο. Τι χειρότερο θα μπορούσε να πάθει; Να χάσει την αιώνια ζωή, τη σωτηρία του. Ο Κύριος, αδελφοί μου, δε θέλει να αναστήσει τον Παράλυτο μόνο μέσα σε αυτόν τον κόσμο αλλά και στην αιωνιότητα. Δηλαδή ο Χριστός δίνει στον θεραπευμένο και αιώνια προοπτική. Δεν θέλει να τον αποκαταστήσει μόνο όσον αφορά τη ζωή μας εδώ αλλά θέλει να τον αποκαταστήσει και στην Βασιλεία Του.
Αδελφοί μου, ο Χριστός μας αναστήθηκε για να αναστήσει τον άνθρωπο. Αυτό μας το δείχνει περίτρανα ο Παραλυτικός της Βηθεσδά που σήμερα μας εκπροσωπεί όλους, αφού όπως εκείνον έτσι και εμάς ο Κύριος θέλει να μας αναστήσει και στην παρούσα ζωή αλλά και στην μέλλουσα. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (Ιωάν. δ΄ 5-42)
Κυριακή 17 Μαΐου 2020
Μία από τις πιο ξεχωριστές, αγαπητοί μου αδελφοί, και συνάμα πιο σπουδαίες ευαγγελικές διηγήσεις όλου του εκκλησιαστικού έτους είναι και αυτή της Σαμαρείτιδος που μας αξίωσε ο καλός μας Θεός να ακούσουμε σήμερα. Μια ευαγγελική διήγηση που περιγράφει την πιο συγκλονιστική συνάντηση που είχε ο Χριστός με κάποιον άνθρωπο πάνω σε αυτό τον κόσμο. Μία ευαγγελική διήγηση που θέλει να μεταγγίσει στις καρδιές μας μηνύματα θεϊκά και ουράνια. Μηνύματα που όποιος τα εγκολπωθεί θα αλλάξει ουσιαστικά η ζωή του όπως ακριβώς άλλαξε και η ζωή της Σαμαρείτιδος που από μία γυναίκα που ζούσε μέσα στην αμαρτία η Εκκλησία μας την τιμάει και τη γιορτάζει σήμερα ως Αγία και ισαπόστολο.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας περιγράφει όλο το σκηνικό της συνάντησης του Κυρίου με τη συγκεκριμένη γυναίκα. Ο Χριστός μας κατάκοπος από την οδοιπορία και τη ζέστη έφθασε σε μία πόλη της Σαμάρειας που λεγόταν Συχάρ. Εκεί κάτω από τον ζεστό ήλιο του μεσημεριού και ενώ ήταν μόνος του, αφού οι μαθητές του είχαν πάει να αγοράσουν τρόφιμα, κάθισε δίπλα σε ένα πηγάδι. Κάποια στιγμή ήλθε εκεί μία γυναίκα Σαμαρείτιδα να αντλήσει νερό και ο Κύριος διψώντας ως άνθρωπος, της ζήτησε νερό να πιει. Και έτσι άρχισε ένας διάλογος μεταξύ του Ιησού και της Σαμαρείτιδας ο οποίος μας άφησε ως κληρονομιά όλα αυτά τα ουράνια και θεϊκά μηνύματα που θέλει το σημερινό Ευαγγέλιο να μεταγγίσει στις καρδιές μας. Ποια είναι αυτά τα μηνύματα;
Πρώτα απ’ όλα ο Χριστός αποκάλυψε στη Σαμαρείτιδα και κατ’ επέκταση σε όλους εμάς ότι είναι το «ύδωρ το ζων». Όποιος λέει ο Κύριος πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ δε θα διψάσει ποτέ. Αλλά το νερό που θα του δώσω θα γίνει μέσα του μια πηγή που θ’ αναβλύζει νερό ζωής αιωνίας. Το πρώτο, λοιπόν, μήνυμα που λαμβάνει η Σαμαρείτιδα είναι ότι ο Χριστός που βρίσκεται απέναντί της είναι η πηγή του αθανάτου νερού, η πηγή της αιώνιας ζωής και ότι όποιος ξεδιψάσει πίνοντας το νερό του Χριστού θα σβήσει μια για πάντα την πνευματική δίψα της ψυχής του, θα συνειδητοποιήσει το αληθινό νόημα της ζωής και θα καταλάβει ότι χωρίς αυτό το νερό δεν νοείται ζωή.
Άλλο μήνυμα που μεταγγίζει ο Χριστός στην καρδιά της Σαμαρείτιδας μέσα από τον συγκλονιστικό διάλογο τους είναι και αυτή η αποκάλυψη που είναι ο πιο υπέροχος ορισμός της λατρείας του Θεού. Αποκάλυψη που είχε ως συνέπεια τη σωτηρία τη Σαμαρείτιδας. Όταν εκείνη ρωτάει τον Κύριο που είναι προτιμότερο να λατρεύεται ο Θεός, στο βουνό της Σαμάρειας ή στο ναό του Σολομώντος στα Ιεροσόλυμα; Ο Χριστός απαντάει: «Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν». Δηλαδή, ο Θεός είναι πνεύμα και εκείνοι που τον προσκυνούν πρέπει να τον προσκυνούν πνευματικά και αληθινά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Θεός δεν θέλει να τον λατρεύουμε με λέξεις και θυσίες, όπως έκανε ο παλιός κόσμος, αλλά πνευματικά και αληθινά, δηλαδή με ψυχή και σώμα, με πίστη και έργα, με σοφία και αγάπη, με μετάνοια και ταπείνωση.
Στη συνέχεια της ευαγγελικής διήγησης και καθώς φθάνουμε στο ύψιστο σημείο της συνομιλίας τους η Σαμαρείτιδα με μεγάλη έκπληξη δέχεται ακόμα ένα μήνυμα από τον Κύριο. Το ξεκάθαρο μήνυμα ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και ο Μεσσίας του κόσμου. Όταν εκείνη του λέει: «ξέρω ότι θα έρθει ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός, όταν έρθει εκείνος θα μας τα πει και θα τα εξηγήσει όλα». Ο Χριστός μας της απαντάει: «Εγώ ειμί ο λαλών σοι». Δηλαδή εγώ είμαι αυτός ο Μεσσίας που περιμένετε.
Αδελφοί μου, η συνάντηση που είχε σήμερα η Σαμαρείτιδα με τον Χριστό υπήρξε καθοριστική για τη ζωή της. Η γυναίκα αυτή εγκολπώθηκε το λόγο του Κυρίου και εγκατέλειψε οριστικά το σκοτάδι της αμαρτίας για να εισέλθει στο φως της αλήθειας και της αρετής. Γι’ αυτό το λόγο λαμβάνει και το όνομα Φωτεινή. Η Σαμαρείτιδα, λοιπόν, θα λέγαμε ότι ζει το δικό της προσωπικό Πάσχα. Τι σημαίνει Πάσχα; Σημαίνει διάβαση. Αυτή τη διάβαση κατορθώνει η Σαμαρείτιδα αφού αφήνει πίσω της το σκοτάδι που ζούσε για να περάσει σε μια ζωή η οποία είναι φωτισμένη ολόκληρη από το φως του Αναστάντος Χριστού. Αυτή τη διάβαση περιμένει και από εμάς ο Χριστός, αδελφοί μου. Να περάσουμε από τον κόσμο της αμαρτίας στον κόσμο που είναι όλα φωτισμένα από το φως της Αναστάσεως Του. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή του Τυφλού. (Ιωαν. θ΄ 1-38)
24 Μαΐου 2020
Μία πανέμορφη ευαγγελική διήγηση ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί. Μία ευαγγελική διήγηση η οποία περιλαμβάνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, στο οποίο περιγράφεται η θεραπεία ενός εκ γενετής τυφλού.
Σε σχέση με αυτά που ακούσαμε τις δύο προηγούμενες Κυριακές, δηλαδή την Κυριακή του Παραλύτου και την Κυριακή της Σαμαρείτιδος, η συνάντηση του Χριστού με τον τυφλό διαφέρει. Μπορεί και ο παράλυτος να ήταν άρρωστος. Αιτία, όμως, της αρρώστιας του ήταν η αμαρτία. Το ίδιο ισχύει και για τη Σαμαρείτιδα. Όμως, στο θαύμα που ακούσαμε σήμερα δε γίνεται λόγος περί αμαρτίας. Πιο συγκεκριμένα όταν ο Χριστός και οι μαθητές Του συνάντησαν τον εκ γενετής τυφλό η πρώτη απορία που εξέφρασαν οι μαθητές στον Κύριο ήταν: «Κύριε ποιος αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς αυτού για να γεννηθεί τυφλός;» Και ο Κύριος απάντησε: «Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του».
Στη συνέχεια ο Κύριος ακολούθησε ένα, θα λέγαμε, περίεργο τρόπο θεραπείας. Έκανε λάσπη με το σάλιο Του, άλειψε με αυτή τα μάτια του τυφλού και τον έστειλε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να πλυθεί. Και ο τυφλός πήγε αμέσως νίφτηκε και επέστρεψε έχοντας βρει το φως του. Μάλιστα, σημειώνει στο σημείο αυτό ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ότι Σιλωάμ σημαίνει απεσταλμένος και απεσταλμένος όπως γνωρίζουμε είναι ο ίδιος ο Χριστός, Εκείνος που ο Θεός Πατέρας, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο απέστειλε στον κόσμο.
Όμως, αδελφοί μου, απεσταλμένος σήμερα γίνεται και ο τυφλός του Ευαγγελίου. Αυτό το βλέπουμε στη συνέχεια της ευαγγελικής διήγησης όπου ο πρώην πλέον τυφλός βρίσκεται αντιμέτωπος με τον κόσμο και ιδίως με τους αντιπάλους του Χριστού οι οποίοι αμφισβητούν το θαύμα και προσπαθούν με διάφορους τρόπους να αποδείξουν ότι ο Ιησούς δεν είναι ο Χριστός, δεν είναι ο Μεσσίας, δεν είναι ο Θεός.
Έχει σημασία, λοιπόν, ότι και ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου αφού θεραπεύτηκε έγινε πια και αυτός απεσταλμένος. Για να γίνει απεσταλμένος του Θεού ο τυφλός χρειαζόταν να ξανά δημιουργηθεί. Γι’ αυτό ο Χριστός τον θεράπευσε όχι με μία εντολή Του ή έναν λόγο Του όπως συνήθιζε να κάνει, αλλά φτιάχνοντας λάσπη. Για να μας δείξει με αυτόν τον τρόπο πως με τον ερχομό Του αλλά κυρίως με την Ανάστασή Του ο κόσμος ξανά δημιουργείται. Γιατί με την Ανάσταση, όπως ακούμε όλες αυτές τις ημέρες στην Εκκλησία έχουμε την «απαρχήν άλλης βιοτής».
Αδελφοί μου, ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου ύστερα από την καθοριστική συνάντηση του με τον Χριστό που ουσιαστικά του άλλαξε ολόκληρη τη ζωή του, κατάλαβε το νόημα της ζωής και επέλεξε αυτό το νόημα να το ακολουθήσει, μ’ ότι συνέπειες αυτό είχε για τον ίδιο. Υποβάλλεται σε εξαντλητική ταλαιπωρία από τους Φαρισαίους, αποκόπτεται ακόμα και από τους ίδιους τους γονείς του, ανακρίνεται συνεχώς και τέλος γίνεται αποσυνάγωγος, δηλαδή διώχνεται μακριά από τη συναγωγή των Ιουδαίων. Ο ίδιος, όμως, προκόβει στην πίστη, γίνεται μάλιστα πιο πιστός και σιγά - σιγά αναγνωρίζει τον Κύριο που τον θεράπευσε ως σωτήρα και Θεό του.
Μας κάνει εντύπωση πως ενώ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για να περιγράψει αυτό το θαύμα, δεν αναφέρει καθόλου το όνομα του τυφλού. Και γνωρίζουμε από άλλες περιπτώσεις στο Ευαγγέλιο ότι όταν δεν αναφέρεται το όνομα κάποιου, αυτό συμβαίνει γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν όνομα μπροστά στον Θεό, δεν τους γνωρίζει ο Θεός. Η σχέση τους με τον Θεό δεν είναι αυτή που θέλει Εκείνος. Έτσι δεν υπάρχει όνομα για να τους καλέσει ο θεός και εκείνοι να ακούσουν. Τρανταχτό παράδειγμα η περίπτωση του πλουσίου από την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου που ενώ ο Θεός δίνει στον Λάζαρο όνομα ο πλούσιος αποκαλείται με την ιδιότητα του. Εδώ, όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν ονοματίζεται ο τυφλός. Ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου δεν έχει όνομα για να μπορούμε όλοι εμείς, που ακούμε σήμερα την συγκλονιστική ιστορία του, να βάλουμε το δικό μας όνομα εκεί και να δούμε σε αυτή την ιστορία τον ίδιο μας τον εαυτό.
Σήμερα ο Χριστός μας, ως πηγή της ζωής και του φωτός που είναι, θεράπευσε τον εκ γενετής τυφλό φέρνοντάς τον ουσιαστικά από το σκοτάδι στη χώρα του φωτός. Στη συνέχεια ο τυφλός του Ευαγγελίου έγινε απεσταλμένος του Κυρίου. Άρχισε δηλαδή να μοιράζει με θάρρος το φως του Χριστού μας παντού. Ο τυφλός όμως είναι απεσταλμένος και για μας από τον Κύριο, αδελφοί μου, για να μας φέρει το μήνυμα του που θα μεταμορφώσει τη ζωή μας. Ποιο είναι αυτό το μήνυμα; Ότι χωρίς τον Χριστό θα ζούμε αιώνια στο σκοτάδι και ότι μόνο Εκείνος μπορεί να μας οδηγήσει στον φωτισμό και στην αληθινή χαρά. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή των Αγίων 318 Πατέρων της Α΄ Οικ. Συνόδου. (Ιωαν. ιζ΄ 1-13)
31 Μαΐου 2020
Όπως ακούσαμε από τους πανέμορφους ύμνους, αγαπητοί μου αδελφοί, και χτες στην ακολουθία του Εσπερινού «Τας μυστικάς σήμερον του Πνεύματος σάλπιγγας…», αλλά και προηγουμένως στην ακολουθία του Όρθρου «Των Αγίων Πατέρων ο χορός», η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα, έβδομη Κυριακή από του Πάσχα και μία Κυριακή πριν από τη μεγάλη εορτή της Πεντηκοστής, τους Αγίους και θεοφόρους 318 Πατέρες που πήραν μέρος στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βηθυνίας το 325 μ.Χ. Η Σύνοδος συνήλθε κατά πρόσκληση του Αγίου ενδόξου και θεοστέπτου βασιλέως Κωνσταντίνου του Μεγάλου και έλαβαν μέρος σ’ αυτή μεγάλες και φωτισμένες προσωπικότητες της Εκκλησίας μας όπως ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας, ο Άγιος Νικόλαος επίσκοπος Μύρων της Λυκίας ο οποίος μάλιστα ράπισε τον Άρειο για τις βλάσφημες δοξασίες του, ο Άγιος Σπυρίδων επίσκοπος Τριμυθούντος που επιτέλεσε και το γνωστό θαύμα με το κεραμίδι και άλλοι πολλοί ακόμη Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Ποιος, όμως ήταν ο λόγος που συνεκλήθη η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος; Ήταν ένας μεγάλος αιρεσιάρχης, ο Άρειος που με τις αιρετικές δοξασίες του δημιούργησε για πολλά χρόνια μεγάλη σύγχυση στους κόλπους της Εκκλησίας. Τι ακριβώς δίδασκε ο Άρειος; Ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο Χριστός μας δηλαδή, δεν είναι ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα και επομένως δεν είναι αληθινός Θεός αλλά κτίσμα και δημιούργημα του Θεού Πατέρα.
Έτσι συνεκλήθη η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος και οι 318 Πατέρες που συμμετείχαν σ’ αυτήν διατράνωσαν με θεόπνευστο τρόπο την αλήθεια της θεολογίας της Εκκλησίας μας, δηλαδή το πλήρες της θεότητας του Ιησού. Αφού καταδίκασαν οριστικά τις δοξασίες και τις βλασφημίες του Αρείου παρέδωσαν τα βασικά άρθρα του Συμβόλου της ορθοδόξου πίστεως σύμφωνα με τα οποία ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι Θεός αληθινός και ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα. Έχει δηλαδή την ίδια ουσία και φύση με τον Θεό Πατέρα και επομένως την ίδια δόξα, εξουσία, κυριότητα και όλα τα υπόλοιπα θεοπρεπή ιδιώματα της θείας φύσεως.
Δεν είναι τυχαίο, αδελφοί μου, που σήμερα η Εκκλησία μας επέλεξε να ακούσουμε για Ευαγγέλιο ένα απόσπασμα από την καλούμενη αρχιερατική προσευχή του Χριστού που ουσιαστικά τα λόγια αυτής της προσευχής δεν είναι τίποτα άλλο από την αλήθεια που διατράνωσαν οι Θεοφόροι Πατέρες κατά την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Ποια είναι η αλήθεια αυτή που τονίζει και το σημερινό Ευαγγέλιο; Ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός και σωτήρας του κόσμου. Ακούστε τι λέει σήμερα ο ίδιος ο Χριστός μας απευθυνόμενος στο Θεό Πατέρα: «Πατέρα, έφθασε η ώρα. Φανέρωσε τη δόξα του Υιού σου, ώστε και ο Υιός σου να φανερώσει τη δική σου δόξα. Εσύ του έδωσες εξουσία πάνω σε όλους τους ανθρώπους, έτσι κι αυτός θα δώσει την αιώνια ζωή σε όλους αυτούς που του εμπιστεύθηκες. Και να πια είναι η αιώνια ζωή: Ν’ αναγνωρίζουν οι άνθρωποι εσένα ως τον μόνο αληθινό Θεό, καθώς και εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό».
Αυτή την αλήθεια, ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός και σωτήρας του κόσμου, που δίδαξαν και επικύρωσαν συνοδικά οι σημερινοί εορταζόμενοι Άγιοι Πατέρες, μας καλεί, αδελφοί μου, η Εκκλησία μας να πιστεύουμε και να ομολογούμε και εμείς καθημερινά στη ζωή μας. Άλλωστε η πίστη σε αυτή την αλήθεια, κατά τα λεγόμενα του ίδιου του Χριστού μας, είναι που θα μας προσφέρει την αιώνια ζωή. Αμήν.
π. Π.Α.