ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020
Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Μία περίοδος μακραίωνης αναμονής αγαπητοί μου αδελφοί φτάνει στο τέλος της με την μεγάλη Δεσποτοθεομητορική εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου μας. Η ανθρωπότητα, στο πρόσωπο του Πρεσβύτη Συμεών, επιτέλους συναντά και κυριολεκτικά εναγκαλίζεται τον αναμενόμενο Μεσσία, τον Σωτήρα και Λυτρωτή Κύριό μας Ιησού Χριστό.
Με την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, την οποία με λαμπρότητα εορτάσαμε πρόσφατα, ο Χριστός μας, κάνει την είσοδό Tου στην ιστορία της ανθρωπότητας και έτσι ξεκινά την εφαρμογή του προαιωνίου σχεδίου Του για την σωτηρία του κόσμου. Σήμερα όμως μέσα από αυτή την Υπαπαντή, την συνάντηση δηλαδή του Κυρίου μας με τον πρεσβύτη Συμεών επίσημα πλέον κλείνει αυτό το κεφάλαιο της αναμονής των ανθρώπων για την λύτρωση από την αμαρτία.
Η Παναγία μας μαζί με τον μόλις σαράντα ημερών Κύριό μας Ιησού Χριστό και τον δίκαιο Ιωσήφ επισκέπτεται τον Ναό των Ιεροσολύμων προκειμένου να εκπληρώσει αυτό που όριζε ο Μωσαϊκός Νόμος, την αφιέρωση δηλαδή του πρωτότοκου αγοριού κάθε οικογένειας στον Θεό. Εκεί όμως στον Ναό τους περιμένει ο Πρερσβύτης Συμεών ο οποίος είχε λάβει, σύμφωνα με την Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε, χρησμό από το Άγιο Πνεύμα να μην φύγει από αυτόν τον κόσμο πριν συναντήσει τον Χριστό. Έτσι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ο δίκαιος ιερεύς του Θεού. Περιμένοντας με υπομονή αλλά και με λαχτάρα την μεγάλη συνάντηση με τον Σωτήρα. Και τώρα η αναμονή αυτή φτάνει στο τέλος της. Η Παναγία μας εισέρχεται στον Ναό κρατώντας τον Χριστό στα πανάχραντα χέρια Της και εκεί τους υποδέχεται ο Συμεών ο οποίος αμέσως αντιλαμβάνεται ποιο είναι το Βρέφος που έχει μπροστά του και με ευλάβεια το παίρνει στην αγκαλιά του αναφωνώντας αυτή την μεγαλειώδη φράση που ακούμε στην Ακολουθία του Εσπερινού: «Νύν απολύεις τον δούλον σου δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη…». Ο Συμεών με την καρδιά του πλημμυρισμένη από την χαρά και την ευλογία της μεγάλης συνάντησης με τον Χριστό ζητά πλέον να φύγει από αυτόν τον κόσμο. Δεν αισθάνεται ότι υπάρχει πλέον λόγος να ζει αφού δέχθηκε το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να δεχθεί ο άνθρωπος. Ήρθε σε απόλυτη κοινωνία με τον ίδιο τον Κύριο της δόξης. Τώρα το μόνο που επιθυμεί είναι η αναχώρησή του από αυτόν τον κόσμο για να συναντήσει μαζί με όλους τους δικαίους τον Σωtήρα του στην Βασιλεία των Ουρανών.
Αυτό το πρόσωπο του Πρεσβύτη Συμεών αγαπητοί μου αδελφοί προβάλει μέσα από την σημερινή εορτή ως το ζωντανό παράδειγμα που καλούμαστε ως γνήσιοι χριστιανοί να ακολουθήσουμε. Ο Συμεών μας καλεί σε αυτή την προσμονή αλλά και την λαχτάρα για την συνάντηση με τον Χριστό. Κάθε φορά που βρισκόμαστε στην Θεία Λειτουργία έχουμε την μεγάλη δυνατότητα της Υπαπαντής με τον Χριστό μέσα από την προσφορά του Σώματος και Αίματός Του. Πολλές φορές όμως δεν ανταποκρινόμαστε θετικά στην συνάντηση αυτή αφού λίγες είναι οι φορές που οι περισσότεροι προσερχόμαστε στην Θεία Κοινωνία. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει διότι στη καρδιά μας δεν υπάρχει αυτή η προσμονή για την μεγάλη συνάντηση με τον Χριστό όπως υπήρχε στην καρδιά του Δικαίου Συμεών. Αξίζει λοιπόν αγαπητοί μου να τον μιμηθούμε και να κρατάμε πάντοτε μέσα μας ζωντανή την ανάγκη για την όσο πιο συχνά γίνεται συνάντησή μας με τον Λυτρωτή Κύριό μας.
Κάθε φορά που το Άγιο Ποτήριο εξέρχεται της Ωραίας Πύλης είναι για όλους μας μία μοναδική ευκαιρία Υπαπαντής με τον Χριστό. Ας κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε μα κυρίως ας εμπνεόμαστε από το ιερό πρόσωπο του Πρεσβύτη Συμεών ώστε και εμείς να ζούμε σε συνεχή αναμονή αλλά και σε συνεχή συνάντηση με τον Χριστό ώστε να μπορούμε και εμείς με παρρησία και έτοιμοι άνα πάσα στιγμή να αναφωνούμε «Νύν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα…» Αμήν.
ΚΥΡΙΑΚΗ 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
Μεγάλο το έλεος του Θεού αγαπητοί μου αδελφοί που μας αξιώνει να υποδεχόμαστε και να ανοίγουμε για μια ακόμη φορά αυτή την ευλογημένη και κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου όπως ονομάζεται καθώς λαμβάνει το όνομά της από το λειτουργικό βιβλίο της Εκκλησίας μας που λέγεται Τριώδιο και του οποίου ξεκινάει η χρήση στις Ιερές Ακολουθίες από σήμερα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στο ξεκίνημα αυτής της περιόδου η Εκκλησία μας όρισε να διαβάζεται στην Θεία Λειτουργία η ευαγγελική περικοπή στην οποία ο Κύριός μας, διηγείται την σπουδαία και αρκετά γνωστή σε όλους μας παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Ο σκοπός αυτής της περιόδου του Τριωδίου είναι να ξεκινήσουμε μια πιο έντονη πνευματική ζωή εντείνοντας τον αγώνα κατά των παθών. Σε αυτή την προσπάθεια μεγάλο όπλο απέναντι και στον πόλεμο του Διαβόλου, που γίνεται εντονότερος και αυτός αυτή την περίοδο, αλλά και απέναντι στον δικό μας πόλεμο κατά των παθών είναι το όπλο της προσευχής. Σήμερα λοιπόν ο Χριστός μας προσφέρει ένα μεγάλο και πολύ χρήσιμο μάθημα για το ποιο είναι το σημαντικότερο στοιχείο που πρέπει να έχει η προσευχή μας και αυτό το στοιχείο είναι η ταπείνωση.
Τα δύο πρόσωπα της σημερινής παραβολής βρίσκονται στον ιερό χώρο του Ναού για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Για να προσευχηθούν. Από την πρώτη όμως στιγμή γίνεται φανερό το βαθύτερο εσωτερικό περιεχόμενο της ψυχής τους. Ο Φαρισαίος, δεν μπορεί να κρύψει την υπεροψία και την έπαρση του και στέκεται με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό, στο μέσο του Ναού ώστε να είναι ορατός από όλους κατά την διάρκεια της προσευχής του. Παράλληλα προσεύχεται με ένταση στην φωνή του για να τον ακούνε απαριθμώντας τις αρετές που νόμιζε ότι είχε και μάλιστα κατακρίνοντας όλους εκείνους που ο ίδιος θεωρούσε αμαρτωλούς ευχαριστώντας τον Θεό που δεν είναι σαν αυτούς. Την ίδια στιγμή ο Τελώνης σε μια άκρη του Ναού απομονωμένος, σκυμμένος μέχρι το έδαφος, γεμάτος ντροπή αλλά και μετάνοια ψελλίζει μόνο μια φράση: «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτολώ».
Δεν θα μπορούσε με καλύτερο και περιεκτικότερο τρόπο να περιγράψει κανείς την αντίθεση την υπερηφάνειας με την ταπείνωση από τον τρόπο που το κάνει ο Χριστός μας σε αυτή την Παραβολή. Ο Φαρισαίος δεν έκανε κάτι κακό, προσευχόταν. Ούτε έλεγε ψέματα στην προσευχή του. Όντως νήστευε και όντως προσέφερε το ένα δέκατο των εσόδων του στους φτωχούς. Το πρόβλημα είναι το κίνητρο και της προσευχής και των πράξεών του. Και είναι απόλυτα φανερό ότι τα όσα έκανε δεν τα έκανε για την δόξα του Θεού αλλά για την δική του προβολή και ματαιοδοξία. Η υπερηφάνειά του δεν μπορεί να κρυφτεί ούτε να συγκρατηθεί πλέον και γι’ αυτό την εκφράζει ακόμα και στην ιερή στιγμή της επικοινωνίας του με τον Θεό. Στην ουσία προσεύχεται στον ίδιο του τον εαυτό τον οποίο έχει μετατρέψει σε είδωλο.
Ο Τελώνης όμως σε απόλυτη αντιδιαστολή προβάλει μέσα από την παραβολή ως πρότυπο ταπείνωσης η οποία έχει προκληθεί από την βαθειά του μετάνοια. Η προσευχή του είναι η εκζήτηση του ελέους του Θεού και τίποτα άλλο. Ούτε χάρες, ούτε θελήματα από τον Θεό. Απλώς να τον σκεπάσει με το έλεος της απέραντης αγάπης Του. Πράγματι μας βεβαιώνει ο Χριστός μας στο τέλος της παραβολής πως εκείνος ήταν που έφυγε δικαιωμένος από τον Ναό.
Να λοιπόν αδελφοί μου πως η προσευχή μας μπορεί να γίνει όπλο ανυπέρβλητο και ανίκητο. Όταν θα είναι γεμάτη από ταπείνωση η οποία θα είναι το προϊόν της συναίσθησης της αμαρτωλότητός μας και της μετανοίας μας. Είθε έτσι με μετάνοια , με ταπείνωση και με πολύ προσευχή να διέλθουμε όλη την περίοδο του Τριωδίου που ξεκινάει σήμερα, συνεχίζει μέσα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή και ολοκληρώνεται την μεγάλη ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου μας. Αμήν.
ΚΥΡΙΑΚΗ 16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
Η δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου, αγαπητοί μου αδελφοί, μέσω της μοναδικής σε αξία και περιεχόμενο παραβολής του Ασώτου που ακούσαμε στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή, μας θέτει ενώπιον της ανυπέρβλητης και σωτήριας αγάπης του Θεού αλλά μας τονίζει και την δύναμη που έχει η πραγματική και ειλικρινής μετάνοια.
Στην Παραβολή του Ασώτου υιού έχουμε την εικόνα ενός πατέρα που έρχεται αντιμέτωπος με την απόφαση του παιδιού του να εγκαταλείψει την πατρική προστασία και φροντίδα παίρνοντας μαζί του το κομμάτι της περιουσίας που του αναλογεί. Ο πατέρας της παραβολής σέβεται την απόφαση του παιδιού του και όσο κι αν πονά η καρδιά του για τον αποχωρισμό δέχεται το γεγονός με αγάπη. Ο υιός όμως δεν εκτιμά αυτή την αγάπη του πατέρα του και δεν φροντίζει να φανεί άξιός της. Παίρνει την περιουσία που δεν δούλεψε για να την αποκτήσει, και την σκορπά αλόγιστα σε μια ζωή άσωτη, επικίνδυνη και αμαρτωλή με αποτέλεσμα να την ξοδέψει όλη και να καταντήσει από πρίγκιπας που ήταν δίπλα στον πατέρα του να βόσκει γουρούνια και να αναγκάζεται μάλιστα λόγω της φτώχειας του να τρώει από την τροφή τους για να ζήσει. Ευτυχώς όμως παρότι είχε φτάσει σε αυτό το σημείο δεν έχασε όλη του την συναίσθηση ούτε λησμόνησε τελείως την αγάπη του πατέρα του με αποτέλεσμα να θυμηθεί πως ζούσε στην πατρική του οικία και να μετανοήσει ειλικρινά για την πράξη του να εγκαταλείψει την αγάπη του πατρός του. Παίρνει λοιπόν την μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στην πατρική οικία αλλά νοιώθει πως δεν μπορεί να ζητήσει την θέση που κατείχε εκεί πριν την αποστασία του. Ξεκινά τον δρόμο της επιστροφής και φτάνοντας στο σπίτι μια τεράστια έκπληξη τον περιμένει. Ο στοργικός πατέρας του τον περίμενε στην πόρτα. Πότε δεν έφυγε από εκεί. Από την πρώτη ημέρα της αναχώρησης του παιδιού του περίμενε εκεί υπομονετικά με την ελπίδα ότι το παιδί του θα μετανοήσει και θα επιστέψει. Και όταν αυτό γίνεται και βλέπει την μετάνοια του παιδιού του η αγάπη του τα ξεχνάει όλα και δίνει στο παιδί του την θέση που είχε στην πατρική οικία σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα.
Αυτή είναι αγαπητοί μου αδελφοί η δύναμη της μετάνοιας αλλά και το μεγαλείο της πατρικής αγάπης του Θεού. Πόσες φορές και εμείς με τον τρόπο της ζωής μας αποφασίζουμε και φεύγουμε από την αγκαλιά του Θεού Πατέρα. Κρατάμε βέβαια όλα όσα Εκείνος έφτιαξε για εμάς αλλά απορρίπτουμε την παρουσία Του επιλέγοντας μια ζωή μακριά από το σωτήριο θέλημά Του. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι αυτό που βιώνουμε γύρω μας καθημερινά αλλά κάποιες φορές και σε προσωπικό επίπεδο. Μακριά του Θεού Πατρός υπάρχει μόνο αγωνία, άγχος, αβεβαιότητα, πόνος, κατάθλιψη, δυστυχία, απελπισία. Και τελικά όσα αγαθά κι αν έχουμε τίποτα δεν μπορούμε να απολαύσουμε και καταντάμε να τρώμε και μεις τα ξυλοκέρατα των χοίρων.
Όσο όμως μεγάλη κι αν είναι αγαπητοί μου η αποστασία και η αμαρτία μας, τίποτα δεν μπορεί να νικήσει την θυσιαστική και μοναδική αληθινή αγάπη του Θεού πατέρα. Εμείς, σαν τον Άσωτο της παραβολής, φεύγουμε, τον εγκαταλείπουμε, ζούμε μακριά από το θέλημά Του με αμαρτωλό τρόπο ζωής αλλά εκείνος ποτέ δεν παύει να ελπίζει και να περιμένει την επιστροφή μας για να μας ανοίξει και πάλι την πόρτα της πατρικής οικίας. Το κλειδί το κρατάμε εμείς. Είναι η μετάνοια. Αυτό μόνο χρειάζεται από εμάς. Να σκεφτούμε πως ήμασταν μέσα στην αγάπη του Θεού και να μετανοήσουμε, αλλάζοντας τον τρόπο της ζωής μας και επιστρέφοντας ξανά.
Ας μην έχουμε λοιπόν καμία αμφιβολία για την μακροθυμία του ουράνιου Πατέρα μας. Η αγάπη του θα τα συγχωρήσει και θα τα ξεχάσει όλα και το έλεός Του θα μας αποκαταστήσει πλήρως μέσα στην ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.
ΚΥΡΙΑΚΗ 23 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2020
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ
Η Τρίτη Κυριακή της περιόδου του Τριωδίου, αγαπητοί μου αδελφοί, η επονομαζομένη «της Κρίσεως» παίρνει και αυτή, όπως και οι δύο προηγούμενες, την ονομασία της από την Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας στην οποία ακούσαμε την λεγομένη Παραβολή της Κρίσεως. Σε αυτήν ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αποκαλύπτει ποιο είναι το μοναδικό κριτήριο βάσει του οποίου θα κριθούμε την μεγάλη εκείνη ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας, όταν θα σταθούμε ενώπιον Του και θα αποδώσουμε λόγο για τον τρόπο με τον οποίο επιλέξαμε να ζήσουμε.
Με την σημερινή παραβολή ο Χριστός κάνει απολύτως σαφές και ξεκάθαρο πως το μέτρο της κρίσεώς μας είναι το μέτρο της αγάπης. Ο λόγος του είναι απόλυτα σαφής. « Πείνασα και μου δώσατε να φάω» λέει στους δίκαιους. «Δίψασα και μου δώσατε να πιώ. Ήμουν ξένος στον δρόμο και με βάλατε στο σπίτι σας. Γυμνός και με ντύσατε. Ασθενής και με επισκεφτήκατε να μοιραστείτε τον πόνο μου. Φυλακισμένος και δεν με περιφρονήσατε αλλά ήρθατε κοντά μου». Και όταν εκείνοι ρωτήσουν πότε έγιναν όλα αυτά η απάντηση είναι καθοριστική. «Εφόσον τα κάνατε στους αδελφούς μου τα κάνατε σε Εμένα!». Αντίστροφη όμως είναι η απάντηση στους αδίκους. Εκείνους που ούτε τάϊσαν, ούτε πότισαν, ούτε έντυσαν, ούτε παρηγόρησαν στον πόνο, ούτε επισκέφτηκαν στην δοκιμασία. Ο Κύριος ξεκάθαρα και πάλι θα πει «Εφόσον δεν τα κάνατε στους αδελφούς σας ούτε σε Εμένα τα κάνατε».
Ο δρόμος της αγάπης για εμάς τους χριστιανούς, αδελφοί μου, είναι μονόδρομος! Ο Χριστός ήρθε και μας έδωσε νέα εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλο. «Εντολή καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους». (Ιω. 13,34) Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως πριν την έλευση του Χριστού οι άνθρωποι δεν αγαπούσαν. Η αγάπη όμως που φέρνει ο Χριστός είναι αγάπη θυσιαστική που φτάνει μέχρι και τους εχθρούς μας. Είναι η Θεϊκή αγάπη την οποία καλούμαστε να μιμηθούμε και να κάνουμε πράξη. Παράλληλα ο Χριστός δεν θέτει την αγάπη ως πρόταση ή ως επιλογή αλλά ως εντολή. Δεν έχουμε περιθώρια να μην αγαπούμε. Είμαστε ελεύθεροι βέβαια να αρνηθούμε την τήρηση της εντολής αλλά θα απολογηθούμε για αυτό.
Σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι ο Κύριος μας λέει πως κάθε πράξη προς τους αδελφούς μας έχει άμεσο αντίκρισμα στον Ίδιο. Κάθε άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο είναι μια ζωντανή εικόνα του Θεού. Η αγάπη μας για τον Θεό τον οποίο δεν βλέπουμε γίνεται γεγονός στα πρόσωπα των αδελφών μας και μάλιστα κατά την σημερινή Ευαγγελική περικοπή των αδελφών μας των ελαχίστων. Εκεί η αγάπη αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία αφού δεν αφορά μόνο τους ισχυρούς και δυνατούς ή τους επιφανείς και κραταιούς αυτού του κόσμου αλλά δίνεται σε εκείνους τους «ελαχίστους» όπως τους ονομάζει ο Χριστός οι οποίοι δεν έχουν ούτε την δύναμη ούτε τον πλούτο να μας ανταποδώσουν τα όσα από αγάπη τους προσφέρουμε.
Πολλές φορές ο Χριστός στο Ευαγγέλιό του μίλησε για την αγάπη. Ο ίδιος την δίδαξε με τον τρόπο της ζωής Του. Την προσέφερε απλόχερα σε φίλους και εχθρούς και την αγίασε επάνω στον Σταυρό του μαρτυρίου Του. Ας θυμόμαστε δε πως η αγάπη δεν είναι απλώς ένα ακόμα συναίσθημα ή μια ωραία ιδέα. Η αγάπη είναι ο ίδιος ο Θεός όπως λέει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Α΄ Καθολική Επιστολή του, και γι’ αυτό κρύβει μέσα της την δύναμη να αλλάξει τον κόσμο ολόκληρο.
Μην ξεχνάμε ούτε στιγμή πως η αγάπη του Θεού μας δημιούργησε, η αγάπη μας Του αναγέννησε, η αγάπη Του μας έσωσε, και αυτή η αγάπη θα είναι και το μέτρο με το οποίο θα μας κρίνει. Ο Θεός μας αγάπησε και μας αγαπά και αυτό ζητάει και από εμάς. Να τον αγαπήσουμε. Ο λόγος του Χριστού είναι μια συνεχής διδαχή αγάπης. Ας κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε ώστε αυτή η αγάπη Του μέσα από τον δικό μας τρόπο ζωής να πλημμυρίσει τον κόσμο και εν τέλει να μας καταστήσει πολίτες της Ουρανίου Βασιλείας Του. Αμήν.
π. Ν.Α.