«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 4 Αυγούστου 2019
Ζ΄ Ματθαίου (Ματθ. θ΄ 27-35)
Όταν η αγάπη του Θεού συναντάται με την πίστη του ανθρώπου, τότε έχουμε τη σωτηριώδη θεραπεία του. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια, αγαπητοί μου αδελφοί, έρχεται να μας υπενθυμίσει η αγία μας Εκκλησία μέσα από την περικοπή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, την οποία ακούσαμε κατά την σημερινή Θεία Λειτουργία.
Το σημερινό Ευαγγέλιο περιλαμβάνει ουσιαστικά δύο γεγονότα. Το ένα είναι η θεραπεία των δύο τυφλών και το άλλο η θεραπεία ενός ανθρώπου κωφού αλλά και δαιμονισμένου ταυτόχρονα. Και ενώ προχωρούσε ο Ιησούς στο δρόμο, μας διηγείται ο Ευαγγελιστής, τον ακολούθησαν δύο τυφλοί φωνάζοντας: «Ελέησέ μας Υιέ Δαυίδ». Και μόλις έφτασαν στο σπίτι, τους ρωτά ο Κύριος: «Πιστεύετε πως μπορώ να κάνω αυτό που ζητάτε»; Και εκείνοι αμέσως του απαντούν: «Ναι Κύριε», και ο Ιησούς άγγιξε τα μάτια τους λέγοντας: «Ας γίνει σύμφωνα με την πίστη σας». Αμέσως τα μάτια των τυφλών θεραπεύτηκαν και ο Κύριος τους συνέστησε με αυστηρό τόνο κανείς να μη μάθει για το θαύμα αυτό. Εκείνοι όμως, μόλις βγήκαν το διαλάλησαν σ’ όλη εκείνη τη χώρα. Καθώς, όμως, έβγαιναν οι τυφλοί από το σπίτι, άλλοι άνθρωποι, έφεραν στο Χριστό έναν άνθρωπο βουβό και δαιμονισμένο. Και αφού ο Κύριος εκδίωξε το δαιμόνιο, αμέσως μίλησε ο άνθρωπος εκείνος, ενώ ο κόσμος θαύμαζε και έλεγε πως ποτέ δε φάνηκαν τέτοια πράγματα στον Ισραήλ. Από την άλλη, οι Φαρισαίοι έλεγαν πως με τη δύναμη του άρχοντα των δαιμονίων βγάζει τα δαιμόνια. Ωστόσο ο Χριστός, συνέχισε να περιοδεύει στις πόλεις και στα χωριά κηρύσσοντας το Ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού και θεραπεύοντας κάθε αρρώστια και αδυναμία του λάου.
Στο σημερινό Ευαγγέλιο, αδελφοί μου, φαίνεται για ακόμα μία φορά η απεριόριστη αγάπη του Θεού για το πλάσμα του. Ο Χριστός μας, σύμφωνα με την Ευαγγελική διήγηση, δεν μένει αδιάφορος απέναντι στον πόνο των ανθρώπων. Αντίθετα τους ακούει, τους μιλάει, τους ακουμπάει, τους θεραπεύει και τελικά τους αγκαλιάζει με την αγάπη του και τους σώζει. Ο Θεός επεμβαίνει στη ζωή μας, επειδή γνωρίζει ότι μόνοι μας δεν έχουμε τη δύναμη ή την ικανότητα να σώσουμε τον εαυτό μας και όταν βρει ανοιχτή τη θύρα της ψυχής μας έρχεται και μας πλημμυρίζει με την αγάπη Του.
Κάποτε στο Άγιο Όρος είδαν ένα μοναχό να τρέχει και τον ρώτησαν: Γιατί τρέχεις Γέροντα; Και εκείνος απάντησε: βγήκα να κυνηγήσω το Θεό, μα φαίνεται ότι Εκείνος με πρόλαβε αφού με κυνηγά με το έλεος και την αγάπη Του πριν ακόμη γεννηθώ.
Το ζητούμενο σήμερα, αδελφοί μου, είναι πώς θα απαντήσουμε εμείς στην αγάπη που μας προσφέρει απλόχερα ο Χριστός; Μας δίνει την απάντηση ο ίδιος ο Κύριος μέσα από τη διήγηση του σημερινού Ευαγγελίου και το θαύμα που επιτέλεσε στους δύο τυφλούς. Όταν εκείνοι του φώναξαν: «Ελέησέ μας Υιέ Δαυίδ», ο Χριστός τους ρωτάει: «Πιστεύετε πως μπορώ να το κάνω αυτό;», εκείνοι δε απάντησαν με δύο λέξεις: «Ναι, Κύριε». Και ο Χριστός τους είπε: «Όπως το πιστεύετε, να σας γίνει». Έτσι, η αγάπη του Θεού συνάντησε την αληθινή πίστη αυτών των ανθρώπων και τότε επήλθε η σωτηριώδης θεραπεία τους.
Άρα, ποια είναι η προϋπόθεση για να απαντήσουμε εμείς στην αγάπη του Θεού; Είναι η πίστη μας! Τι είναι όμως η πίστη; Πίστη είναι να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας εξ ολοκλήρου στον Χριστό και να αποδεχόμαστε το έλεός Του. Να εγκαταλείπουμε τη ζωή μας στα χέρια Του και να έχουμε τη βεβαιότητα ότι όποτε τον χρειαζόμαστε Εκείνος θα είναι εκεί. Πίστη είναι να αφήνουμε την αγάπη του Θεού να έρχεται και να επηρεάζει τη ζωή μας και να την αλλάζει και αυτό να φαίνεται στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους καθώς και στον τρόπο που κάνουμε τις επιλογές μας και παίρνουμε τις αποφάσεις μας. Πίστη είναι να έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά στη χάρη και στην αγάπη του Θεού και να νιώθουμε τις ευεργεσίες Του στην ζωή μας. Πίστη είναι να διαμορφώνουμε τη ζωή μας με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούμε να βλέπουμε την αλήθεια και το φως του Θεού και να απολαμβάνουμε τη δόξα Του.
Οι Φαρισαίοι του σημερινού Ευαγγελίου δεν κατάφεραν να δουν και να νιώσουν όλες αυτές τις αλήθειες παρόλο που μπροστά στα μάτια τους βρισκόταν ο ίδιος ο Χριστός. Δεν δέχτηκαν την πίστη και για ακόμα μία φορά αρνήθηκαν την αγάπη του Θεού γιατί έμειναν ερμητικά κλεισμένοι στον εγωισμό τους. Γι αυτό έφθασαν και στο σημείο να εμποδίζουν και τους άλλους ανθρώπους να προσέλθουν στον Κύριο καθώς και να εκστομίζουν βαρείς χαρακτηρισμούς εναντίον του Χριστού ότι «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλει τα δαιμόνια».
Αδελφοί μου, οι δύο τυφλοί του σημερινού Ευαγγελίου καθώς και οι άνθρωποι εκείνοι που οδήγησαν στον Κύριο τον βουβό και δαιμονισμένο άνθρωπο για να τον θεραπεύσει, μας προτείνουν σήμερα να βλέπουμε και να πιστεύουμε στον Χριστό όπως εκείνοι. Πως δηλαδή; Να τον βλέπουμε και να πιστεύουμε σ’ Αυτόν ως Θεό και Σωτήρα, ως Αυτόν που μπορεί να μας προσφέρει τη σωτηρία και την παραδείσια ζωή. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 11 Αυγούστου 2019
Η΄ Ματθαίου. (Ματθ. ιδ΄ 14-22)
Ένα από τα πιο μεγαλειώδη και εντυπωσιακά θαύματα του Κυρίου, αγαπητοί μου αδελφοί, έρχεται να μας παρουσιάσει σήμερα η Εκκλησία μας μέσα από μια πασίγνωστη και τόσο οικεία ευαγγελική περικοπή η οποία μας διηγείται τον χορτασμό από τον Χριστό πέντε χιλιάδων ανδρών με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια.
Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ματθαίο όταν ο Κύριος πληροφορήθηκε τον αποκεφαλισμό του τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, αποσύρθηκε σε κάποια έρημη τοποθεσία της Γαλιλαίας. Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών όταν έμαθαν για την αναχώρησή Του σε αυτόν τον έρημο τόπο τον ακολούθησαν προκειμένου να γίνουν μέτοχοι της θεϊκής διδασκαλίας Του, αλλά και των θαυματουργικών Του επεμβάσεων. Ο Κύριος βλέποντας το πλήθος των συγκεντρωμένων ανθρώπων τούς σπλαχνίστηκε θεραπεύοντας όλους εκείνους που έπασχαν από κάποια ασθένεια.
Από εδώ και στο εξής η περιγραφή του σημερινού Ευαγγελίου γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Ο τόπος είναι έρημος, η ώρα έχει ήδη περάσει, κοντεύει να νυχτώσει και το πλήθος που ακολουθεί όλη μέρα το Χριστό είναι εξαντλημένο και τροφές δεν υπάρχουν εκεί κοντά. Οι μαθητές ανήσυχοι υπενθυμίζουν στον Χριστό να απομακρύνει τους ανθρώπους ώστε να μεταβούν στην πλησιέστερη πόλη και να διευθετήσουν μόνοι τους τις ανάγκες της τροφής τους. Η απάντηση του Κυρίου στην προτροπή των μαθητών Του είναι λιτή και αποφασιστική. Τους ζητάει να θρέψουν εκείνοι το λαό και να φροντίσουν για τις ανάγκες του. Η απάντηση των μαθητών, οι οποίοι δεν είχαν καταλάβει ακόμα ποιον είχαν στο πλευρό τους, ήταν εύλογη. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια δεν ήταν δυνατόν να τραφούν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωριστά οι γυναίκες και τα παιδιά. Τότε ό Ιησούς στρέφει τα μάτια Του στον ουρανό, προσεύχεται, ευλογεί τις υπάρχουσες τροφές και τρέφει ολόκληρο το πλήθος των ανθρώπων, αφήνοντας μάλιστα και πολλά περισσεύματα.
Αδελφοί μου, στο σημερινό Ευαγγέλιο οι Μαθητές του Κυρίου παρουσιάζονται αγχωμένοι, αδύναμοι να δώσουν λύση στο πρόβλημα που έχει προκύψει όσον αφορά στον χορτασμό όλων εκείνων των ανθρώπων που είχαν συναχθεί για να ακούσουν τον Χριστό και να δώσουν λύση στις βασανιστικές τους ανάγκες. Παρουσιάζονται επίσης κοντόφθαλμοι, να μη μπορούν, δηλαδή, να δουν πέρα από τα φαινόμενα. Ο έρημος τόπος, η νύχτα που έρχεται, το μεγάλο πλήθος του κόσμου, οι κίνδυνοι της ερημικής τοποθεσίας τούς καθιστά αδύναμους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να πιστέψουν ότι ο Χριστός που είναι μαζί τους μπορεί να επιτελέσει ένα τέτοιο θαύμα. Γιατί, άραγε, συμβαίνει αυτό στους μαθητές; Γιατί αυτό που βλέπουν μπροστά τους δεν είναι φωτισμένο από το φως του Χριστού, από το φως της αλήθειας και της αγάπης Του, αλλά είναι ακόμα βυθισμένο στο σκοτάδι του εγωκεντρισμού τους. Δεν μπορούν να κάνουν την υπέρβαση γι’ αυτό σκέφτονται ότι οι υπάρχουσες τροφές δεν αρκούν για να γεμίσουν ούτε και τα δικά τους στομάχια.
Για τον Χριστό, όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Ο Κύριος βλέπει τον κόσμο γύρω Του φωτισμένο από το φως της θεϊκής Του αγάπης, δεν υπάρχει έρημος τόπος, δεν υπάρχουν εμπόδια ή αρνητικές σκέψεις και τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια είναι αρκετά για να θρέψουν τους πέντε χιλιάδες ανθρώπους που τους περιστοιχίζουν.
Αδελφοί μου, μέσα από την «ερημιά» του σημερινού Ευαγγελίου ξεπήδησε ο χορτασμός τόσο πολλών ανθρώπων μόνο με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια και όλα αυτά εξ’ αιτίας της παρουσίας του Κυρίου. Γι’ αυτό μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο καλούμαστε όλοι μας, να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή, τον κόσμο, τους συνανθρώπους μας, τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, τη μοναξιά μας. Ο Χριστός μας καλεί να τα δούμε όλα φωτισμένα με το φως της αλήθειας και της αγάπης Του, και τότε ναι, θα νιώσουμε και εμείς χορτασμένοι από την παρουσία του Τριαδικού Θεού. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 18 Αυγούστου 2019
Θ΄ Ματθαίου. (Ματθ. ιδ΄ 22-34)
Για ένα θαύμα, αγαπητοί μου αδελφοί, μας μίλησε και σήμερα το ιερό Ευαγγέλιο, ένα θαύμα ιδιαιτέρως εντυπωσιακό και συνάμα διδακτικό για όλους εμάς, συνέχεια του μεγάλου θαύματος του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων που ακούσαμε στη Θεία Λειτουργία της προηγούμενης Κυριακής.
Αφού, λοιπόν, ο Χριστός μας επιτέλεσε το θαύμα με τον χορτασμό του μεγάλου πλήθους ανθρώπων μόνο με πέντε άρτους και δύο ψάρια, μας πληροφορεί το σημερινό Ευαγγέλιο, ότι ο Κύριος προκειμένου να αποτρέψει τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του πλήθους στο πρόσωπό Του, ανάγκασε τους μαθητές Του να απομακρυνθούν εσπευσμένα από τον έρημο εκείνο τόπο και να περάσουν με κάποιο πλοίο στην απέναντι πλευρά της λιμνοθάλασσας της Τιβεριάδας ενώ ο ίδιος, αφού πρώτα διέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε στο όρος για να αναπαυθεί και να προσευχηθεί.
Και ενώ ο Ιησούς προσευχόταν στο όρος, οι μαθητές Του περνούσαν δραματικές στιγμές μέσα στο πλοιάριό τους αφού ξαφνικά και αναπάντεχα μέσα στη νύχτα ξέσπασε άνεμος και το πλοίο τους άρχισε να κλυδωνίζεται μέσα στα πελώρια κύματα. Ο σφοδρός αντίθετος άνεμος, τα μανιασμένα κύματα, το πυκνό σκοτάδι αλλά κυρίως το ανεξήγητο του φαινομένου προκάλεσαν στους μαθητές τρόμο και πανικό, παρόλο που ήταν έμπειροι ψαράδες και γνώριζαν καλά τις καιρικές συνθήκες.
Η ώρα είχε περάσει, ήταν το τελευταίο τρίωρο της νύχτας και ξαφνικά παρουσιάζεται ο Χριστός να τους πλησιάζει περπατώντας πάνω στα νερά. Αρχικά τρόμαξαν οι μαθητές, διότι νόμιζαν πως έβλεπαν κάποιο φάντασμα. Ο Κύριος, όμως, τους καθησύχασε λέγοντας τους: «Θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε». Τότε ο Πέτρος ζήτησε από τον Κύριο να δώσει και σε εκείνον τη δύναμη να περπατήσει πάνω στα κύματα και να βρεθεί κοντά Του. Και πράγματι, με την προτροπή του Κυρίου ο Πέτρος κατέβηκε από το πλοίο και άρχισε να βαδίζει πάνω στα κύματα σαν να ήταν στην ξηρά. Βλέποντας όμως τον δυνατό άνεμο φοβήθηκε και αρχίζοντας να βουλιάζει, έβαλε τις φωνές και είπε: «Κύριε σώσε με». Και ο Ιησούς αμέσως άπλωσε το χέρι Του, τον κράτησε και του είπε: «Γιατί δίστασες ολιγόπιστε;». Όταν ανέβηκαν στο πλοίο, έπαυσε να φυσάει ο άνεμος και οι μαθητές προσκύνησαν τον Κύριο και του είπαν: «Αληθινά, είσαι Υιός του Θεού».
Αδελφοί μου, σήμερα ο Κύριος παρουσιάζεται στο Ευαγγέλιο να περπατάει πάνω στα κύματα. Σκοπός του Χριστού μας, όταν επιτελεί αυτό το ιδιαίτερο και πρωτότυπο θαύμα, δεν είναι ασφαλώς να εντυπωσιάσει τους μαθητές Του. Τότε γιατί ο Κύριος περπατάει πάνω στα νερά της θάλασσας; Γιατί, πρώτα απ’ όλα, θέλει να τονώσει την πίστη των μαθητών Του. Το σημερινό θαύμα, περισσότερο από κάθε άλλο θαύμα του Κυρίου, αποδεικνύει με δυναμικό τρόπο τη θεϊκότητά του. Γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο που η Ευαγγελική περικοπή κλείνει με τη διαπίστωση και την ομολογία των μαθητών: «Αληθινά είσαι Υιός του Θεού».
Αυτή τη διαπίστωση μας καλεί, αδελφοί μου, να κάνουμε και εμείς η Αγία μας Εκκλησία παρουσιάζοντάς μας σήμερα αυτήν την τόσο ξεχωριστή ευαγγελική διήγηση. Να διαπιστώσουμε, δηλαδή, ότι ο Χριστός μας είναι ο αληθινός Θεός που μόνο κοντά Του και μόνον όταν έχουμε κοινωνία μαζί Του είναι κατορθωτή η σωτηρία μας. Όσο λιγότερο συνειδητοποιούμε την παρουσία του Κυρίου δίπλα μας και όσο αμφιβάλλουμε για τη δύναμή Του τόσο περισσότερο είμαστε εκτεθειμένοι στους φόβους, στους κινδύνους και στις απειλές που διαπερνούν τη ζωή μας.
Αυτό μας το έδειξε σήμερα το παράδειγμα του Αποστόλου Πέτρου και μάλιστα με τον πιο περίτρανο τρόπο. Όσο ο Απόστολος Πέτρος βρισκόταν σε κοινωνία με το Χριστό, όσο ενατένιζε τον Κύριο και άκουγε τη γνώριμη θεϊκή φωνή Του, μπορούσε σώος να βρίσκεται έξω από τη βάρκα του και να περπατάει και εκείνος πάνω στα κύματα καταργώντας τους όρους της φύσεως. Όσο, όμως, έχανε την αίσθηση και την βεβαιότητα της ζωντανής παρουσίας του Χριστού, άρχιζε να βυθίζεται.
Όταν ο Κύριος μπήκε στο πλοίο των μαθητών Του και εκείνοι ομολόγησαν ότι αληθινά είναι ο Υιός του Θεού, αμέσως έπαυσε να φυσάει ο άνεμος και επήλθε η γαλήνη και η ηρεμία. Οι μαθητές εκείνη τη στιγμή κατάλαβαν πως μόνον όταν ζεις την παρουσία του Θεού στη ζωή σου αισθάνεσαι ασφάλεια. Αυτήν την ασφάλεια θα την αισθανθούμε και εμείς, αδελφοί μου, εάν αφήσουμε τον Χριστό να επισκεφτεί την τρικυμισμένη ύπαρξη μας με τη σωτήρια παρουσία Του. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 25 Αυγούστου 2019
Ι΄ Ματθαίου. (Ματθ. ιζ΄ 14-23)
Η σκηνή που μας περιγράφει το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι πραγματικά συγκλονιστική. Ένας τραγικός πατέρας πλησιάζει τον Ιησού και πέφτει στα πόδια του, ζητώντας σωτηρία για το βασανισμένο παιδί του, που σεληνιάζεται και η ζωή του βρίσκεται σε διαρκή κίνδυνο. Η περιγραφή του Ευαγγελιστή Ματθαίου για την εικόνα που παρουσιάζει ο νεαρός ασθενής είναι πραγματικά φρικιαστική. Δεν είναι μόνο που σεληνιάζεται και βασανίζεται, αλλά συχνά το δαιμόνιο τον οδηγεί στη φωτιά ή στο νερό για να τον καταστρέψει.
Ο απελπισμένος αυτός πατέρας είχε μεταφέρει αρχικά το άρρωστο παιδί του στους μαθητές του Χριστού αφού ο Κύριος βρισκόταν με τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη στο Όρος Θαβώρ όπου και συντελέστηκε το γεγονός της Μεταμορφώσεως. Οι μαθητές, λοιπόν, αν και προσπάθησαν να διώξουν από το παιδί το δαιμόνιο και να το θεραπεύσουν τελικά δε κατάφεραν να προσφέρουν την παραμικρή βοήθεια. Έτσι, φάνηκε ότι χωρίς τον Χριστό δε γίνεται τίποτα και ότι το κλειδί για να συντελεστεί το θαύμα είναι Εκείνος. Ο Ιησούς στη συνέχεια καυτηρίασε την ασθενή πίστη των μαθητών και αφού πρώτα ζήτησε να φέρουν το παιδί μπροστά Του, το θεράπευσε απαλλάσσοντας το από τη δαιμονική ενέργεια.
Τότε τέθηκε από όλους τους μαθητές το ερώτημα: «Γιατί εμείς δεν μπορέσαμε να βγάλουμε το δαιμόνιο;». Η απάντηση του Κυρίου είναι άμεση και ευθεία, χωρίς περιστροφές και επικαλύψεις: «Διά τήν απιστίαν υμών». Στη συνέχεια δίδαξε τους μαθητές ότι η ισχυρή πίστη είναι δυνατή ακόμα και για όλα εκείνα που στα μάτια μας φαντάζουν ακατόρθωτα και παράλληλα επισήμανε ότι αυτό το δαιμονικό γένος δε βγαίνει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία.
Αυτή η τελευταία επισήμανση του Χριστού μας, για την προσευχή και τη νηστεία μας δίνει σήμερα την ευκαιρία, αδελφοί μου, να ασχοληθούμε για ακόμα μία φορά με αυτές τις δύο βασικές εκδηλώσεις της χριστιανικής ζωής. Η πρώτη, λοιπόν, είναι η προσευχή. Με την προσευχή τι επιδιώκουμε; Επιδιώκουμε να συναντήσουμε τον Θεό. Η προσευχή δεν είναι λόγια με προσωπικά αιτήματα για υγεία, επιτυχίες, επαγγελματική καταξίωση και πλουτισμό. Αυτήν την προσευχή ο Χριστός την ονομάζει βαττολογία και πολυλογία και τη θεωρεί αποφευκτέα.
Η προσευχή ουσιαστικά είναι τρόπος ζωής, στροφή όλου του ανθρώπου προς τον Θεό. Μάλιστα, όπως αναφέρει κάποιος άγιος γέροντας: «Η προσευχή είναι ένας ένθερμος, θεϊκός έρωτας της ψυχής, που ασίγαστα και ατέρμονα φωνάζει προς τον ποθούμενο Χριστό και τη Βασιλεία Του. Από την προσευχή θα μεταμορφωθεί η καρδιά σας σε γλυκό Παράδεισο αποδιώχνοντας κάθε άγχος, λύπη, αγωνία και φαρμάκι». Από την άλλη ο Άγιος Πορφύριος λέει χαρακτηριστικά: «Με τη προσευχή τον παντοδύναμο Θεό τον αισθάνομαι ενώπιον μου κι ανοίγω τα χέρια κι ανοίγω τη ψυχή μου να ενωθώ μαζί Του. Να μεταλάβω της θεότητας Του. Όλα με την προσευχή τακτοποιούνται. Αλλά πρέπει να έχεις αγάπη και φλόγα. Να μην έχεις άγχος αλλά εμπιστοσύνη στην αγάπη και στην πρόνοια του Θεού».
Ο Κύριος σήμερα, αδελφοί μου, δίπλα στην προσευχή τοποθέτησε και τη νηστεία ως βασική εκδήλωση της χριστιανικής ζωής και αυτό γιατί η νηστεία μας πλουτίζει πνευματικά. Δεν έχει σκοπό απλά να μας στερήσει κάποιες τροφές και να μας εξαντλήσει σωματικά, αλλά να μας εισάγει σε μια άλλη νοοτροπία πειθαρχίας και εγκράτειας. Γι’ αυτό οι Άγιοι της Εκκλησίας, οι οποίοι αγάπησαν αυτήν την άσκηση, μας λένε ότι η νηστεία δεν είναι σωματοκτόνος αλλά παθοκτόνος.
Η σωστή νηστεία είναι ουσιαστικά ένα άθλημα, μια άσκηση που μας ελευθερώνει από τα πάθη μας και μας αποδεσμεύει από τα δεσμά εκείνα που μας κρατούν αιχμάλωτους και κολλημένους εδώ στη γη. Οι Πατέρες της Εκκλησίας μιλώντας για τη νηστεία λένε: «Η νηστεία είναι ένα πνευματικό αγώνισμα. Φυγαδεύει τους δαίμονες. Ελευθερώνει τον άνθρωπο από την κυριαρχία των παθών. Νεκρώνει τις σαρκικές επιθυμίες. Δυναμώνει την προσευχή και εξαγνίζοντας το νου τον ανεβάζει μέχρι το θρόνο του Θεού».
Ο Μέγας Βασίλειος ορίζει ως αληθινή νηστεία τόσο την αποχή από ορισμένες τροφές όσο και την αποξένωση από την κακία. Αναφέρει πιο συγκεκριμένα: «Αληθινή νηστεία είναι η αποξένωση από τα πάθη και τις αμαρτίες. Να μην αδικήσεις κανένα. Να συγχωρήσεις τον πλησίον σου για τη λύπη που σου προξένησε, για το κακό που σου έκανε, για τα λεφτά που σου χρωστάει. Διαφορετικά, μολονότι δεν τρως κρέας, τρως τον ίδιο τον αδελφό σου. Μολονότι εγκρατεύεσαι στο κρασί, δεν εγκρατεύεσαι στις κακολογίες. Μολονότι νηστεύεις ως το βράδυ, ξοδεύεις την ημέρα σου στα δικαστήρια».
Αδελφοί μου, το κλειδί για να συντελεστεί το σημερινό θαύμα με το δαιμονισμένο παιδί ήταν η παρουσία του Χριστού. Μόλις ο Χριστός κατέβηκε από το όρος Θαβώρ, η χάρις Του ενήργησε και αμέσως η ζωή του δυστυχισμένου πατέρα και του άρρωστου παιδιού του άλλαξε. Αν τώρα θέλουμε και εμείς αυτή τη χάρη και την ευλογία του Χριστού στη ζωή μας, μας υπέδειξε ό ίδιος ο Κύριος πώς θα το κατορθώσουμε. Με την προσευχή και τη νηστεία. Με αυτά τα δύο αγωνίσματα θα φέρουμε τον Χριστό πιο κοντά μας και τότε θα δούμε και τη δική μας ζωή να αλλάζει και να μεταμορφώνεται. Αμήν.
π. Π. Α.