“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
Κυριακή 3η Φεβρουαρίου 2019
ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Β΄ Κορ. στ΄ 1-10)
Σήμερα έχει οριστεί να διαβάζεται κατά την Κυριακάτικη Σύναξή μας στους Ναούς, αγαπητοί αδελφοί η παραβολή των Ταλάντων, και μέσα από αυτή τη περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ευαγγελιστού Ματθαίου να συλλογιζόμαστε όλοι πώς θα αξιοποιήσουμε τα δώρα, τα ιδιαίτερα χαρίσματα που μας έχει δώσει ο Θεός κατά τον καλύτερο τρόπο, για τη δική μας πνευματική ωφέλεια αλλά και για το καλό των αδελφών μας. Μας προτρέπει ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός που μιλά στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμά να εργαστούμε κατάλληλα για τη σωτηρία του κόσμου.
Η παραβολή όμως των Ταλάντων συνδυάζεται στη λειτουργική μας ζωή με ένα πολύ όμορφο Αποστολικό ανάγνωσμα από τις επιστολές του Αποστόλου των Εθνών Παύλου, προς την Εκκλησία των Κορινθίων και μάλιστα από τη δεύτερη επιστολή που απευθύνει σ’ αυτή την τοπική Εκκλησία, της οποίας είχε την πνευματική ευθύνη. Αφού επισημάνει στους Κορινθίους, και μέσω αυτών σ’ όλους μας ότι ο Ιησούς Χριστός μας έχει κάνει το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να γίνει στον άνθρωπο, που δεν είναι άλλο από την καταλαγή με τον Θεό Πατέρα, τους προτρέπει να μην καθυστερήσουν και να ενεργοποιήσουν όσο γίνεται γρηγορότερα αυτές όλες τις δωρεές που έχουν στα χέρια τους και να ζήσουν αυτή την άλλη και καινούρια ζωή που ο Ιησούς Χριστός προτείνει στους ανθρώπους.
Αφού τους θυμίσει τους λόγους του Προφήτη Ησαΐα «να! μπροστά σας είναι ο κατάλληλος καιρός, να! τώρα είναι η ημέρα της Σωτηρίας» τους παρουσιάζει πως είναι αυτή η καινούρια ζωή του Χριστιανού λέγοντας όπως έχει επισημάνει λίγο νωρίτερα ότι οι εν Χριστώ άνθρωποι δε ζουν για τους εαυτούς τους, αλλά για χάρη Αυτού που πέθανε και αναστήθηκε γι' αυτούς (β Κορ ε,15). Μάλιστα αυτή η καινούρια εν Χριστώ ζωή μπορούμε να πούμε ότι χαρακτηρίζει έναν άλλο καινούριο εντελώς κόσμο που δεν υποκύπτει στις φυσικές ανάγκες του ανθρώπου, όσο και αν τις καλύπτει, αλλά προχωρά με σταθερά βήματα προς την εν Αγίω Πνεύματι ολοκλήρωσή του εισάγοντας ένα νέο ήθος το οποίο δεν προσβάλλεται από τις κινήσεις του κόσμου αλλά δείχνει σταθερά το δρόμο της Βασιλείας των Ουρανών. Ο Απόστολος του Χριστού, ο μαθητής και συνεργός στο κήρυγμα του Ευαγγελίου αποδεικνύει συνεχώς ότι είναι υπηρέτης του Θεού: με πολλή υπομονή με στερήσεις, με στενοχώριες, με ξυλοδαρμούς με φυλακές, με συνεχείς μετακινήσεις με κόπους, με αγρυπνίες, με πείνα με αγνότητα με φρόνηση, με μακροθυμία, με καλοσύνη και άγια διάθεση, με αγάπη ανυπόκριτη, με το λόγο της αληθείας, με τη δύναμη του Θεού, με τα όπλα της δικαιοσύνης καλείται να υπηρετήσει αυτό τον κόσμο και να τον οδηγήσει στη γνώση και την εμπειρία του αληθινού Θεού.
Παρατηρούμε, αγαπητοί μου αδελφοί, την εκκλησιαστική μας ιστορία και βλέπουμε ότι είναι γεμάτη από παραδείγματα ανθρώπων που με τη χάρη του Χριστού μας, έζησαν αυτό το νέο ήθος που προβάλει ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος δεν μας προτείνει μια εύκολη ζωή με βεβαιότητες και γεμάτη από συναισθηματικό κύρος ή μετρίσιμες επιτυχίες, αλλά μας λέει να αφεθούμε σε μια ζωή που θα την ορίζει τόσο η πίστη στα αγαθά του Θεού που ήδη μας έχει προσφέρει αλλά και η εμπιστοσύνη ότι Εκείνος δεν θα επιτρέψει να χαθεί ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μας. Συνάμα όμως βλέπουμε ότι αυτό το νέο ήθος που προτείνεται καθιστά τον άνθρωπο πραγματικά ελεύθερο από τις δεσμεύσεις του κόσμου τούτου, χαρίζοντάς του ό,τι είναι απαραίτητο για να καταστεί φάρος φωτεινός που θα φωτίζει τις ζωές των συνανθρώπων του.
Αγαπητοί μου αδελφοί, ο τρίτος δούλος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής αρνείται να εργαστεί και να φέρει καρπό πάνω στο ευλογημένο αυτό ένα τάλαντο που του έδωσε ο Κύριός του. Τα επιχειρήματα που ανασύρει για να δικαιολογήσει την πράξη του είναι εν μέρει σωστά, όμως τον δεσμεύουν και τον κρατούν εγκλωβισμένο στη γη όπου έχει κρύψει το θησαυρό του. Ο Απόστολος Παύλος μας ζητά τα δώρα του Θεού να τα κάνουμε ευκαιρία για ωραία ταξίδια πνευματικών αναβάσεων, αποδεσμευμένοι από τα «λογικά» δεσμά του κόσμου και εμπιστευόμενοι τη νέα λογική του Ιησού Χριστού, που μας καλεί μόνο να εργαστούμε πάνω σ’ αυτά που μας δίνει για να φανερωθεί μέσα από αυτόν τον τρόπο η νέα πολιτεία του ανθρώπου, η Βασιλεία των Ουρανών.-
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
Κυριακή 10η Φεβρουαρίου 2019
ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ – ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ
(Β΄ Τιμ. β΄ 1-10)
Είναι πράγματι, αγαπητοί μου αδελφοί, ο σήμερα εορταζόμενος άγιος από τους πιο λαοφίλτους και λαοπρόβλητους αγίους της Εκκλησίας μας. Φυσικά αναφέρομαι στον άγιο Χαραλάμπη του οποίου η μνήμη τιμάται σήμερα πανηγυρικά σ’ όλο τον Ελληνικό κόσμο. Αυτός ο μικρασιάτης άγιος του 2ου μ.Χ. αιώνα συγκινεί μέχρι και τις μέρες μας τους χριστιανούς που δείχνουν την ευλάβειά τους και την αγάπη τους στον απλό αυτό λευίτη της Εκκλησίας μας που δε δίστασε στα 113 του χρόνια να μαρτυρήσει για το Χριστό μας να χύσει το τίμιο του αίμα προς δόξαν Θεού, και τελικά να παραδοθεί στις φλόγες που τον έκαψαν, αφού πρώτα είχε δώσει την εν Χριστώ μαρτυρία του και με την αγία βιωτή του στερέωσε την πίστη των ανθρώπων που ήταν γύρω του.
Συνήθως όταν εορτάζει κάποιος μάρτυρας της πίστεώς μας, στην εορταστική λειτουργική μας σύναξη διαβάζεται ένα αποστολικό ανάγνωσμα από τις επιστολές του αποστόλου Παύλου, ο οποίος απευθυνόμενος στο πνευματικό του παιδί τον Τιμόθεο τον παρακαλεί και τον προτρέπει να μην αρνηθεί αυτή ακριβώς την ευλογία να μαρτυρήσει για τον Ιησού Χριστό. «Εσύ λοιπόν κακοπάθησε σαν καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού» τονίζει ο Απόστολος των εθνών στον Τιμόθεο προτείνοντάς του να μην επιλέξει μία εύκολη ζωή αλλά να είναι έτοιμος για μεγάλες νίκες όπως ακριβώς είναι οι στρατιώτες στον πόλεμο, για σπουδαία έπαθλα όπως οι αγωνιστές στα αθλήματα αλλά και για ικανοποίηση και απόλαυση των κόπων του όπως οι γεωργοί που συνήθως απολαμβάνουν πρώτοι από την παραγωγή των χωραφιών τους.
Τι όμως είναι αυτό που πρέπει τελικά να κάνει ο Τιμόθεος για να μοιάσει στην επιμονή και την αγωνιστικότητα με τον στρατιώτη τον αθλητή ή τον γεωργό; Ο απόστολος Παύλος συνοψίζει αυτό το έργο σε μία πρόταση και ζήτα από τον Μαθητή του Τιμόθεο να το εφαρμόσει και δια εκείνου και σ’ όλους εμάς που θέλουμε να λεγόμαστε μαθητές του: “να μνημονεύεις Ιησού Χριστό και μάλιστα αναστημένο από τους νεκρούς που ήρθε στον κόσμο από τη γενιά του Δαυίδ”.
Ο άνθρωπος που μπορεί και θυμάται, μνημονεύει και καλλιεργεί στη καρδιά του και στο μυαλό του την ανάμνηση του Χριστού αυτός ο άνθρωπος είναι δεδομένο ότι μπορεί να ξεπεράσει τα εμπόδια αυτού του κόσμου ώστε να ευλογηθεί η ζωή του με τα χαρίσματα και τα δώρα του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η ανάμνηση του Αναστημένου Ιησού είναι η ευκαιρία της ανθρωπότητας να λύσει τόσο τα μεγάλα όσο και τα μικρά αδιέξοδα της και να πορευθεί ελεύθερη από της οποιεσδήποτε δεσμεύσεις μπορεί να έχει, αφού ο Ιησούς Χριστός ανήκει στην ανθρώπινη ιστορία, είναι άλλωστε από τη γενιά του Δαυίδ, αλλά μπορεί να ξεπεράσει τα όρια της ανθρώπινης φύσης χαρίζοντας την ευκαιρία της αιωνίου ζωής με την Ανάστασή Του.
Αυτή η ιερή ανάμνηση είναι αγαπητοί μου αδελφοί η λυδία λίθος της εν Χριστώ ζωής. Ο ίδιος ο Ιησούς μας ζητά να λειτουργούμε “εις ανάμνησίν Του” και έτσι να οδηγούμαστε στη σωτηρία. Ο διοικητής της Μαγνισίας, μίας πόλης κοντά στη Σμύρνη, όταν του έφεραν μπροστά του για να δικάσει τον ηλικιωμένο άγιο Χαραλάμπη, του ζητά να σκεφτεί τα χρόνια του και να αρνηθεί τον Ιησού Χριστό προσκυνώντας τα είδωλα. Ουσιαστικά του ζητά να μείνει δέσμιος του παρόντος κόσμου και να μη θελήσει ποτέ να αποδεσμευτεί από τις συμβάσεις αυτού του κόσμου. Ο Άγιος μας όμως, που στα τόσα χρόνια της ιερατικής του ζωής είχε μάθει να ζει μνημονεύοντας Ιησού Χριστό και μάλιστα εγηγερμένο εκ νεκρών και να θρέφεται ως κεκοπιακώς γεωργός από τους καρπούς που αυτή η πίστη καλλιεργεί στους ανθρώπους, δε μπορεί να συμβιβαστεί με αυτό που ο τύραννος του ζητά. Ξέρει εκ των προτέρων ότι το μαρτύριό του θα είναι η χαρά της Εκκλησίας, ο λόγος για να πανηγυρίζουν όλους αυτούς τους αιώνες τα τέκνα της, η αφορμή να λάμψουν έστω και για λίγο τα πρόσωπα των ανθρώπων που μ’ ένα κερί ή μία προσευχή θα τιμήσουν την ευλογημένη μνήμη του.-
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
Κυριακή 17η Φεβρουαρίου 2019
ΤΕΛΩΝΟΥ & ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
(Β΄ Τιμ. γ΄ 10-15)
Ξεκινά σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, η ευλογημένη περίοδος του Τριωδίου που θα μας οδηγήσει να εορτάσουμε για μια ακόμη φορά τα Άχραντα Πάθη και το Άγιο Πάσχα του Κυρίου μας. Το κατανυκτικό Τριώδιο όπως ονομάζεται αυτή η περίοδος μέχρι το Μέγα Σάββατο με τους ύμνους, τα γεγονότα τις μνήμες των Αγίων την ανάμνηση του Πάθους του Ιησού, τη διδασκαλία των χριστιανικών αρετών και του ήθους θα μας δώσει και πάλι τη δυνατότητα της πνευματικής εγρηγόρσεως και ωριμάνσεως. Βήμα – βήμα θα οδηγηθούμε αν το θελήσουμε σε μεγάλη πνευματική πρόοδο.
Πρώτος σταθμός σ’ αυτή την ευλογημένη περίοδο είναι η σημερινή Κυριακή κατά την οποία διαβάζεται στους Ναούς μας η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, μία περικοπή που με ξεκάθαρο τρόπο μας τονίζει την αξία της σωστής σχέσεως με το Χριστό της πραγματικής ευσέβειας στο Πρόσωπό Του, της πραγματικής εμπιστοσύνης στην παρουσία Του στη ζωή μας. Ο Φαρισαίος μπορεί να προσεύχεται, να απαριθμεί όλα όσα καλά συμβαίνουν στη ζωή του, ακόμη και να ευχαριστεί τον Θεό για αυτά, επειδή όμως σκέφτεται με τρόπο απόλυτο, χωρίς καμία αναφορά στο Θεό η προσευχή του και η δοξολογία του πέφτουν στο κενό και δεν μπορούν να τον οδηγήσουν σε κοινωνία με τον ίδιο το Θεό.
Αντίθετα στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα που αποτελεί περικοπή της Β΄ προς Τιμόθεον επιστολής του Αποστόλου Παύλου, μπορούμε να διακρίνουμε το ήθος εκείνο το πνευματικό του Αποστόλου των εθνών που μπορεί για τον κάθε άνθρωπο να ανοίξει τον πνευματικό σύνδεσμο με τις δωρεές του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος σε αντίθεση με τον Φαρισαίο δε μιλά για τις «επιτυχίες» του σ’ αυτή τη ζωή αλλά για τις αποτυχίες του: μιλά για τους διωγμούς και τα παθήματά του στις διάφορες πόλεις που κήρυξε όπως στην Αντιόχεια το Ικόνιο, τα Λύστρα. Διαβεβαιώνει ότι από όλους αυτούς τους κινδύνους αιτία για να γλυτώσει ήταν η έντονη παρουσία του Ιησού Χριστού και όχι φυσικά οι δικές του δυνάμεις. Τονίζει στον Τιμόθεο ότι τους πραγματικούς χριστιανούς τους περιμένουν αυτά ακριβώς που εκείνος έπαθε. Αυτά τα κτυπήματα ο Απόστολος Παύλος τα χρησιμοποιεί για να σμιλέψει μες την καρδιά του όμορφο και εντυπωσιακό το μνημείο της πίστεως και της ευσέβειας , να γίνει πιο σταθερός στη πλήρωση του Θείου Θελήματος και πιο γενναίος στις πνευματικές μάχες που έχει να δώσει. Έτσι λοιπόν ο ευσεβής άνθρωπος είναι εκείνος που έχει ριζώσει βαθειά μέσα του η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, που εργάζεται για τη σωτηρία του κόσμου έστω και αν στα μάτια των πολλών φαίνεται μωρός ή φτωχός που τέλος εμπιστεύεται τον εαυτό του στα χέρια του Τριαδικού Θεού για να του φανερώσει το έλεός Του. Αυτοί που διατίθενται να γνωρίσουν πραγματικά τον Ιησού Χριστό, που αφήνουν το νου τους να οδηγηθεί από το Θεό αυτοί είναι και οι πραγματικοί ευσεβείς.
Ο Φαρισαίος, αγαπητοί μου αδελφοί τής σημερινής Παραβολής έρχεται σ’ απόλυτη αντίθεση με το εν Χριστώ ήθος που μας προτείνει ο Απόστολος Παύλος, μέσω αυτών που λέει στον μαθητή του τον Τιμόθεο. Ο πραγματικός Χριστιανός θεωρεί τον εαυτό του εργάτη της εν Χριστώ σωτηρίας και είναι πάντα έτοιμος να ανεχθεί και να αφομοιώσει οποιοδήποτε κραδασμό που θα προέλθει από τις δυνάμεις του σκότους που θέλουν διαλύσουν το πνευματικό καράβι της Εκκλησίας ώστε να θέλει να γίνει ζωντανό παράδειγμα αγωνιζομένου πιστού για να ενθουσιάσει και να δυναμώσει την πίστη των υπολοίπων μελών της Εκκλησίας που βρίσκονται γύρω του. Η απολυτότητα, η έπαρση και η απομόνωση του Φαρισαίου δεν έχουν καμία συμβολή στην πνευματική ανάπτυξη και για αυτό ακόμη και οι καλές του πράξεις απαξιώνονται μέσα στο κυκεώνα του εγωισμού που ο ίδιος ζει. Αν κανείς διέλθει το στάδιο του Τριωδίου με ανοικτά τα μάτια της ψυχής και του σώματός του θα μπορέσει να περιορίσει αυτά τα πάθη που βρίσκονται στις καρδιές των περισσοτέρων από μας.-
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
Κυριακή 24η Φεβρουαρίου 2019
ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
(Β΄ Κορ. δ΄ 6-15)
Σήμερα η αγία μας Εκκλησία μας θυμίζει, αγαπητοί μου αδελφοί, την παραβολή του Ασώτου Υιού ή όπως την ονομάζουν άλλοι Ιεροί Συγγραφείς του Ευσπλαχνικού Πατέρα. Όμως ειδικά για το 2019 το έτος που ήδη διανύουμε, συμβαίνει να συνεορτάζεται σήμερα μία από τις εορτές του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου που αφορά την πρώτη και την δεύτερη εύρεση της τιμίας κεφαλής του, μ’ αποτέλεσμα το Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, παρμένο από την Β΄ προς Κορινθίους επιστολή να υπομνηματίζει και να σχετίζεται μ’ ακριβώς αυτό το γεγονός.
Αν ανοίξουμε το Συναξάρι της ημέρας λοιπόν θα δούμε ότι η ευλογημένη κεφαλή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, αυτού του κήρυκα της αληθείας που τόσο άδικα και βίαια θανατώθηκε για να μην θυμίζει στην Ηρωδιάδα τα πάθη και τις αδυναμίες της δεν σιώπησε ποτέ. Ενώ αυτή η άνομη γυναίκα θέλησε να θάψει όσο γίνεται πιο βαθιά την κεφαλή στη γη ώστε να ξεχαστεί το κήρυγμα του Ιωάννου, η Θεία Χάρις συνέβαλλε ώστε να φανερωθεί το ιερό λείψανο κατά την πρώτη εύρεσή του σε δύο μοναχούς από την Παλαιστίνη. Αυτοί μόλις έφτασαν για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους δέχτηκαν την επίσκεψη του Βαπτιστού σε όνειρο όπου τους αποκάλυψε πού ήταν θαμμένη η κεφαλή του και τους προέτρεψε να την πάρουν μαζί τους. Φεύγοντας αυτοί από τα Ιεροσόλυμα μαζί με το ιερό λείψανο συνάντησαν ένα κεραμοποιό από την Έμεσα ο οποίος ήταν πάμφτωχος. Οι δύο μοναχοί εμπιστεύτηκαν το ιερό κειμήλιο και από τότε ο ευλαβής αυτός άνθρωπος είδε τη ζωή του να αλλάζει προς το καλύτερο, η δε Αγία Κάρα δε σταμάτησε ποτέ να φροντίζει τον ίδιο και τους απογόνους του που την κρατούσαν ως οικογενειακό θησαυρό.
Όμως κάποτε η Τιμία Κάρα, που συνέχιζε αδιάκοπα να θαυματουργεί σ’ όποιον την προσκυνούσε με ευλάβεια έτυχε να πέσει στα χέρια κάποιου αιρετικού ονόματι Ευσταθίου, ο οποίος πίστευε ότι τα θαύματα που γίνονταν από το λείψανο ήταν αποτέλεσμα των δικών του πνευματικών δυνάμεων. Όταν οι ορθόδοξοι εκδίωξαν από κοντά τους αυτό τον αιρετικό εκείνος έκρυψε την Κάρα σε ένα σπήλαιο. Όμως ο Άγιος Ιωάννης που δεν ήθελε να χαθεί το Ιερό του Λείψανο φανερώθηκε σ ένα Ηγούμενο τον Μάρκελλο ζητώντας του να το φέρει ξανά στο φώς προς δόξαν Θεού και ευεργεσία των ανθρώπων.
Αύτη η διήγηση για την εύρεση της τιμίας κάρας του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου έρχεται να μας υπενθυμίσει αυτό που σήμερα μας λέει ο απόστολος των Εθνών στην προς Κορινθίους επιστολή του όταν τονίζει ότι όλοι μας έχουμε την ευκαιρία σαν τους Αγίους μας να είμαστε φορείς της Χάριτος του Θεού. Ο κάθε Άγιος ή κάθε ένας που θέλει να μοιάσει στους Αγίους δέχεται το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, γνωρίζει τα μυστήρια του Τριαδικού Θεού, γίνεται αγωγός της Χάριτος προς τους αδελφούς του, αλλά δε ξεχνά ότι ο ίδιος είναι ένα «οστράκινο σκεύος», κάτι που μπορεί τόσο εύκολα να σπάσει και να χαθεί που όμως όταν κρατά στο σύνδεσμό του με το Φώς του Ιησού Χριστού ξέρει ότι θα ζήσει αιωνίως.
Ο φωτισμένος άνθρωπος θα περάσει θλίψεις κακουχίες θα βρει στο δρόμο του ακόμη και το θάνατο, όμως όλα αυτά θα μπορέσει να τα ξεπεράσει γιατί από τη μία μέσα από τη ζωή του θα φανερώνεται ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός και από την άλλη θα έχει οπλιστεί μ’ αυτή τη Δωρεά του Αγίου Πνεύματος, που θα τον ελευθερώνει από τις δεσμεύσεις αυτού του κόσμου και θα του δείχνει το δρόμο για τη Βασιλεία των Ουρανών. Αν δούμε τη ζωή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου κάτω από αυτό το πρίσμα, θα έχουμε μπροστά μας ένα από τα πιο γλαφυρά παραδείγματα του εν Χριστώ ήθους. Θα καταλάβουμε ότι ο Άγιος Ιωάννης δεν ήταν μόνο Πρόδρομος του Ιησού για την έλευσή Του στη γη αλλά γίνεται και δικός μας Πρόδρομος για την είσοδό μας στην αιωνιότητα.-
π.Α.Μ.