«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Κυριακή 9 Απριλίου 2017
Με την Χάρη του Αγίου Θεού, αξιωθήκαμε αγαπητοί αδελφοί να ολοκληρώσουμε και φέτος, την ευλογημένη περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, κατά την οποίο αγωνιστήκαμε πνευματικά εν όψει της μεγάλης εορτής της Αναστάσεως του Κυρίου μας.
Έχοντας πλέον ο καθένας στα χέρια του, τους καρπούς αυτού του πνευματικού αγώνα, βρισκόμαστε πλέον στο κατώφλι της Αγίας και Μεγάλης εβδομάδος η οποία ονομάζεται έτσι όχι βέβαια διότι διαρκεί περισσότερο, αλλά διότι σε αυτή πρόκειται να συντελεστούν τα μεγάλα γεγονότα του Πάθους και της Αναστάσεως του Κυρίου μας τα οποία συγκλόνισαν αλλά και οδήγησαν στη σωτηρία την ανθρωπότητα.
Αυτή η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα ξεκινάει σήμερα με την Κυριακή των Βαΐων όπως ονομάζεται, κατά την οποία ο Χριστός εισέρχεται στην πόλη των Ιεροσολύμων, την οποία επισκέπτεται για να εορτάσει το Εβραϊκό Πάσχα. Λίγες ημέρες πριν, ο Κύριος είχε επιτελέσει το θαυμαστό γεγονός της Αναστάσεως του Λαζάρου, το οποίο συνέβη μπροστά στα έκπληκτα μάτια πολλών ιουδαίων και είχε διαδοθεί σε όλη της ευρύτερη περιοχή. Αυτό το γεγονός, επιβεβαίωσε στην συνείδηση των ιουδαίων, αυτό που από καιρό τώρα συζητούσαν, ότι δηλαδή ο Χριστός είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας, ο οποίος θα τους χάριζε την πολυπόθητη ελευθερία από το Ρωμαϊκό ζυγό.
Έχοντας λοιπόν επιβεβαιώσει οι ιουδαίοι μέσα τους την πεποίθηση ότι ο Κύριος είναι εκείνος που θα τους λυτρώσει από τα δεσμά της δουλείας, στο άκουσμα της είδησης, ότι εισέρχεται στην Αγία Πόλη, αυθόρμητα τον υποδέχονται με υπέρμετρο ενθουσιασμό και έντονους πανηγυρισμούς ουσιαστικά ανακηρύσσοντάς τον Βασιλέα τους. Κρατώντας ανά χείρας κλαδιά ελιάς και τα «βαΐα των φοινίκων» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το σημερινό Ευαγγέλιο και στρώνοντας στο έδαφος τα υποδήματά τους, για να περάσει από επάνω ο Κύριος, ξεσπούν σε κραυγές και αλαλαγμούς εκφράζοντας την χαρά και τον ενθουσιασμό τους για την παρουσία του Χριστού ανάμεσά τους. Σε αυτή την πανηγυρική υποδοχή ο Κύριός μας δεν αποστρέφει το πρόσωπό του. Την δέχεται και εισέρχεται όχι με τα πόδια αλλά επάνω σε ένα γαϊδουράκι, αποδεχόμενος τον θρίαμβο αν και γνώριζε πολύ καλά την κατάληξη που θα είχαν τα πράγματα τις επόμενες ημέρες.
Μαζί λοιπόν με τους ιουδαίους, και εμείς σήμερα υποδεχόμαστε θριαμβευτικά τον Κύριό μας αλλά με μία σημαντική και ουσιαστική διαφορά. Οι ιουδαίοι της εποχής του Χριστού μπορεί να είχαν την εμπειρία της παρουσίας του αλλά είχαν απόλυτη άγνοια για το ποιος πραγματικά ήταν. Εμείς σε αντίθεση με εκείνους γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι. Για το λόγο αυτό, ενώ ξέρουμε ότι ο Χριστός μας τι επόμενες ημέρες πρόκειται να παραδοθεί στο πάθος, να βασανιστεί και να σταυρωθεί, από σήμερα κρατούμε στα χέρια «τα της νίκης σύμβολα» διότι γνωρίζουμε πως ο Κύριο δεν είναι απλώς ένας επίγειος ελευθερωτής αλλά ο νικητής του θανάτου.
Όλα λοιπόν τα γεγονότα τα οποία για άλλη μια φορά θα ζήσουμε κατά την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδος θα τα ζήσουμε μέσα από το πρίσμα της Αναστάσεως. Βέβαια η θέα του πληγωμένου και εσταυρωμένου Ιησού πάντοτε θα γεμίζει την ψυχή μας με πόνο, αναλογιζόμενοι το πώς η ανθρωπότητα συμπεριφέρθηκε στον ευεργέτη της. Όμως δεν θα ξεχνούμε ούτε στιγμή ότι αυτό το πάθος του Κυρίου, η Σταύρωση και η Θεόσωμος ταφή του, είναι ο δρόμος που οδήγησε τον άνθρωπο και πάλι στον Παράδεισο.
Αδελφοί μου,
Το μεγάλο πρόβλημα των ανθρώπων της εποχής του Χριστού ήταν η άγνοια. Περίμεναν ανυπόμονα έναν επίγειο βασιλέα και έχασαν την ευκαιρία να αναγνωρίσουν τον πραγματικό Βασιλέα Χριστό, ο οποίος προσφέρει την πραγματική ελευθερία, εκείνη που καθιστά τον άνθρωπο ελεύθερο και στη γη και στον ουρανό. Πολλές φορές και εμείς από άγνοια δεν αναγνωρίζουμε τον Χριστό ως Βασιλέα και αναζητούμε αλλού την σωτηρία χωρίς όμως ποτέ να την βρίσκουμε. Ο λόγος του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ας είναι ο οδηγός μας σε αυτή την αναζήτηση. «Αχ, πότε θ’ απομακρύνουμε και μείς το νου μας από τους υπερήφανους και ισχυρούς μηχανισμούς αυτού του κόσμου και θα τον στρέψουμε προς το ουράνιο Όρος, προς το Βασιλιά Χριστό; Πότε θ’ αναθέσουμε κάθε ελπίδα μας σ’ Εκείνον; Η ψυχή μας αναζητά το Νικητή της αμαρτίας και του θανάτου, προβλήματα που η οικουμένη ολόκληρη δεν μπορεί να ξεπεράσει από μόνη της. Νικητής είναι ο Χριστός. Η ψυχή μας πεινάει και διψά για τον ταπεινό μα ισχυρό Βασιλιά, που είναι ταπεινός στην ισχύ Του, ισχυρός στην ταπείνωσή Του. Η ψυχή μας πεινάει και διψάει για το Βασιλιά που είναι φίλος του καθενός από μας, για το Βασιλιά που η Βασιλεία Του είναι αιώνια και άπειρη, που η αγάπη Του για τον άνθρωπο είναι απροσμέτρητη. Τέτοιος Βασιλιάς είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός! Σ’ Εκείνον λοιπόν κραυγάζουμε όλοι μας: Ωσαννά! Ωσαννά!
Σ’ Εκείνον πρέπει η δόξα κι ο ύμνος, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα, τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.»
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
Κυριακή 23 Απριλίου 2017
Αδελφοί Χριστός Ανέστη!
Εδώ και μία εβδομάδα στη ζωή της Εκκλησίας μας, κυριαρχεί το μοναδικό, ανυπέρβλητο και σωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού! Τα πάντα λαμπροφορούν προκειμένου να τιμήσουν την μεγάλη αυτή εορτή. Οι λειτουργικοί ύμνοι αντηχούν την δόξα του Αναστημένου Χριστού. Τα ιερατικά άμφια αποτυπώνουν με τα λαμπρά χρώματά τους τη χαρά που υπάρχει στην ψυχή μας. Η ανθρωπότητα απολαμβάνει το δώρο της ζωής μέσα από την Ανάσταση του Κυρίου! Θα περίμενε κανείς ότι αυτό το συγκλονιστικό γεγονός θα είχε διαλύσει κάθε ίχνος αμφιβολίας και απιστίας από τις καρδιές των ανθρώπων. Κι όμως όπως φαίνεται και από την σημερινή Ευαγγελική περικοπή, οι άνθρωποι δεν έπαψαν στιγμή να απιστούν και να αμφιβάλλουν, ακόμα και εκείνοι που έζησαν ιστορικά το γεγονός της Αναστάσεως. Η διήγηση του σημερινού Ευαγγελίου σήμερα Κυριακή του Αντιπάσχα ή του Θωμά όπως λέγεται είναι χαρακτηριστική.
Οι μαθητές, μετά τα φοβερά γεγονότα της σύλληψης, καταδίκης και σταύρωσης του Διδασκάλου τους, φοβούμενοι την οργή των Ιουδαίων είχαν κρυφτεί όλοι μαζί σε ένα σπίτι. Εκεί τους επισκέπτεται ο Αναστημένος Χριστός για να χαρίσει καταρχήν στις ταραγμένες τους καρδιές την ειρήνη λέγοντάς τους «ειρήνη υμίν», για να τους βεβαιώσει ότι είναι Αυτός ο ίδιος δείχνοντας τους τα σημάδια από το πάθος στα χέρια τα πόδια και την πλευρά Του, αλλά και για να τους ενισχύσει με την χάρη του Αγίου Πνεύματος φυσώντας στα πρόσωπά τους και λέγοντάς «Λάβετε πνεύμα άγιον».
Πράγματι, η καρδιά των μαθητών μετά από την μεγάλη ταραχή αλλά και απογοήτευση που δοκίμασαν, γεμίζει και πάλι με την χαρά της παρουσίας του Αναστημένου Χριστού. «Εχάρησαν ουν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριον». Τώρα γεμάτοι ελπίδα και έχοντας ξανά κοντά τους τον αγαπημένο τους διδάσκαλο, αισθάνονται και ξανά δυνατοί και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε δυσκολία. Η αμφιβολία που γεννήθηκε μέσα τους βλέποντας Εκείνον στον οποίο είχαν στηρίξει κάθε ελπίδα τους να σταυρώνεται και να πεθαίνει, διαλύεται όταν τον βλέπουν και πάλι Αναστημένο να εισέρχεται στο σπίτι που βρίσκονταν «κεκλεισμένων των θυρών» υπερβαίνοντας δηλαδή κάθε φυσικό νόμο.
Ο Απόστολος Θωμάς όμως δεν ήταν μαζί τους στην συνάντηση αυτή. Όταν οι υπόλοιποι μαθητές του λένε με ενθουσιασμό «εωράκαμεν τον Κύριον» ο απογοητευμένος και κλονισμένος κατά την πίστη του Θωμάς αδυνατεί να δεχτεί αυτή την αλήθεια. Ζητούσε αποδείξεις χειροπιαστές για να πιστέψει ότι αυτό που άκουγε ήταν αλήθεια. Η λογική του δεν το χωρούσε, πολύ δε περισσότερο δεν το χωρούσε η απελπισμένη του καρδιά. Ήθελε να βάλει το δάκτυλό του «επί των τύπων των ήλων». Ήθελε να αγγίξει με τα αισθητά του χέρια, αυτό που δεν μπορούσε αοράτως να κατανοήσει με την καρδιά του. Ήθελε να αισθανθεί το αποτύπωμα από της πληγές του Χριστού. Με λίγα λόγια ήθελε να δει για να πιστέψει. Και ο Χριστός παραχωρεί, συγκαταβαίνει. Και μετά από οχτώ ημέρες όταν ήταν μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές και ο Θωμάς, τους επισκέπτεται και πάλι. Τους ξαναδίνει την ειρήνη και καλεί τον Θωμά να κάνει πράξη την επιθυμία του. «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε»! Τότε ο Θωμάς, συγκλονισμένος από την παρουσία του Χριστού αλλά και συντετριμμένος από την πικρή γεύση της απιστίας του αναφωνεί «ο Κύριός μου και ο Θεός μου» και ομολογεί την αδιαμφισβήτητη και αδιαπραγμάτευτη πλέον πίστη του στον Αναστημένο Κύριο.
Αδελφοί μου θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Θωμάς αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας που ζητά να δει για να πιστέψει. Μέσα σε αυτό κομμάτι πολλές φορές ανήκουμε και εμείς που είμαστε κατ΄ όνομα τουλάχιστον Χριστιανοί και ζούμε κοντά στην εκκλησία. Πολλές φορές και ειδικά τις στιγμές τις δοκιμασίας, η πίστη μας κλονίζεται και θέλουμε να δούμε για να πιστέψουμε. Και μπορεί ο Θωμάς στα μάτια τα δικά μας να είναι ο ευτυχής που είδε, αλλά οι πραγματικά μακάριοι κατά τον λόγο του Χριστού μας είναι «οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».
Η πίστη δεν είναι κάτι που αναλύεται στα μικροσκόπια ούτε κάτι που μπορεί να το περιορίσει η φτωχή λογική μας. Εμείς μπορεί να είμαστε εκείνοι που δεν είδαμε ποτέ τον Χριστό μας ζωντανό στη γη, που δεν ακούσαμε με τα αυτιά μας τη φωνή του, που δεν αγγίξαμε με τα χέρια μας το Θεανθρώπινο σώμα του. Είμαστε όμως εκείνοι που ζούμε και απολαμβάνουμε τα δώρα και τις ευλογίες της παρουσίας Του. Τι σημασία έχει αν δεν απολαύσαμε τον Χριστό με τις αισθήσεις μας; Εκείνοι που το έκαναν ήταν και εκείνοι που τον σταύρωσαν. Εμείς απολαμβάνουμε την παρουσία Του στην ψυχή μας, αισθανόμαστε τη χαρά της Αναστάσεως στην καρδιά μας και εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στα χέρια Του. Εξάλλου πίστη δεν σημαίνει τίποτα άλλο από εμπιστοσύνη. Και πιστός στον Θεό δεν είναι εκείνος που τον αποδέχεται αλλά εκείνος που τον εμπιστεύεται.
Αν θέλουμε λοιπόν να δούμε για να πιστέψουμε, πρέπει πρώτα να ζήσουμε κοντά στο Θεό. Γιατί η πίστη είναι κυρίως βίωμα. Όταν ζήσουμε κοντά στο Θεό και βιώσουμε το μεγαλείο της παρουσίας Του, τότε θα ανοίξουν και τα πνευματικά μας μάτια και θα δούμε όλα εκείνα που είδαν οι μάρτυρες της πίστεώς μας και δεν δίστασαν να δώσουν το αίμα τους για τον Χριστό, όλα εκείνα που είδαν οι Άγιοι της πίστεώς μας και αφιέρωσαν όλο τους το είναι στον Κύριο, όλα εκείνα που έχει ετοιμάσει για εμάς ο Χριστός για να μας οδηγήσει και πάλι στην Βασιλεία Του. Ας μιμηθούμε λοιπόν τον Θωμά όχι στην απιστία του αλλά στην ομολογία του και ας αναφωνήσουμε και εμείς με όλη τη δύναμη της καρδιά μας προς τον Αναστημένο Χριστό «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
Κυριακή 30 Απριλίου 2017
Αδελφοί Χριστός Ανέστη!
Τρίτη Κυριακή σήμερα από την Κυριακή του Πάσχα και η Αγία μας Εκκλησία, μνημονεύει και τιμά τα πρόσωπα των Μυροφόρων γυναικών που αναδείχθηκαν σε πρότυπα θάρρους και ηρωισμού παραμένοντας στο πλάι του σταυρωθέντος και ταφέντος Κυρίου μας μέχρι το τέλος, αψηφώντας τελείως «τον φόβο των Ιουδαίων» που είχε οδηγήσει την πλειοψηφία των μαθητών Του σε φυγή.
Οι Μυροφόρες γυναίκες ήταν μια ομάδα γυναικών, μαθήτριες του Κυρίου, οι οποίες ακολουθούσαν και φρόντιζαν τον Χριστό κατά τις περιοδείες Του. Κυρίως όμως ήταν εκείνες που παρέμειναν ανελλιπώς δίπλα του κατά τη στιγμή του πάθους του. Σε αυτή την ομάδα μετείχε και η Παναγία μητέρα του Χριστού. Την ονομασία Μυροφόρες την αποκτούν από τη στιγμή που επιχειρούν να επισκεφτούν τον τάφο του Χριστού, για να αλείψουν το νεκρό σώμα του με τα καθιερωμένα μύρα, όπως συνήθιζαν να κάνουν στους νεκρούς τους οι Ιουδαίοι.
Όλα τα γεγονότα που αφορούν στο πάθος και την σταύρωση του Κυρίου μας, συνέβησαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και μάλιστα την εβδομάδα πριν από το Σάββατο, κατά το οποίο οι Ιουδαίοι εόρταζαν το εβραϊκό Πάσχα. Αυτή η μεγάλη εορτή για τους Ιουδαίους ήταν και ο λόγος για τον οποίο όλα έπρεπε να γίνουν άμεσα χωρίς τίποτα να σκιάσει την μεγάλη ημέρα. Ο Κύριος λοιπόν συλλαμβάνεται την Πέμπτη πριν το Σάββατο της εορτής, δικάζεται και καταδικάζεται την ίδια ημέρα, και μετά από τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη την επόμενη ημέρα, μια ημέρα δηλαδή πριν την εορτή σταυρώνεται. Την ίδια ημέρα που ο Κύριος σταυρώθηκε, την ίδια ημέρα αποκαθηλώθηκε και ετάφη. Τα πάντα έγιναν πολύ βιαστικά με αποτέλεσμα κατά τον ενταφιασμό του Κυρίου να μην προλάβουν να ολοκληρώσουν τα ταφικά έθιμα που απαιτούσαν την επάλειψη του σώματος του νεκρού με αρωματικά μύρα.
Κατά την διάρκεια του Πάθους του Χριστού, όλοι οι μαθητές Του, με εξαίρεση τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, βλέποντας την οργή των Ιουδαίων προς τον διδάσκαλό τους και φοβούμενοι ότι η οργή αυτή θα ξεσπούσε και σε εκείνους, διασκορπίστηκαν και κρύφτηκαν. Κανείς τους δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή, ακόμα και μετά το πάθος να εμφανιστεί, πολύ περισσότερο να επισκεφτεί τον τάφο του Χριστού. Αυτό όμως που δίσταζαν να κάνουν οι άνδρες απόστολοι, αποτολμούν να κάνουν οι Μυροφόρες. Αν και γυναίκες δεν διστάζουν να σταθούν στο πλάι του προδομένου και εγκαταλελειμμένου Χριστού και να συμπαρασταθούν στον πόνο της Παναγίας μητέρας Του. Για αυτές «ο φόβος των Ιουδαίων» ήταν ανύπαρκτος. Την καρδιά τους την είχε κερδίσει εξ ολοκλήρου ο Χριστός.
Οι Μυροφόρες όμως δεν παραιτούνται ούτε και μετά την ταφή του Χριστού. Σκέφτονται διαρκώς ότι δεν μπόρεσαν να προσφέρουν τα καθιερωμένα μύρα στο σώμα του διδασκάλου τους και αυτό δεν τις αφήνει να ησυχάσουν. Παίρνουν λοιπόν την μεγάλη απόφαση να επισκεφτούν τον τάφο του Κυρίου την επόμενη ημέρα από την εορτή, μία ημέρα δηλαδή μετά το Σάββατο του Εβραϊκού Πάσχα. «Διαγενομένου λοιπόν του Σαββάτου» και μάλιστα πριν ακόμα χαράξει για καλά το φως της ημέρας «όρθρου βαθέως», ξεκινούν να επισκεφτούν τον τάφο. Στην καρδιά τους δεν υπήρχε ούτε φόβος, ούτε αγωνία. Μόνο πηγαίο θάρρος το οποίο αντλούσαν από την αγάπη τους για το Χριστό. Αν τις απασχολούσε κάτι αυτό ήταν το πως θα μετακινούσαν την μεγάλη πέτρα που κάλυπτε την είσοδο του τάφου. Μα ω του θαύματος! όταν φτάνουν βλέπουν την πέτρα να έχει ήδη μετακινηθεί. Ο Κύριός τους, ο Διδάσκαλός τους, ο αγαπημένος τους Ιησούς είχε Αναστηθεί. Το άψυχο μέχρι πριν λίγο σώμα του δεν υπήρχε πουθενά. Μόνο ένας λευκοφορεμένος Άγγελος ήταν εκεί για να τους αναγγείλει το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως και να τους αναθέσει να μεταδώσουν το Αναστάσιμο μήνυμα και στους άλλους μαθητές.
Να λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί πως ανταμείβει ο Θεός την αγάπη και την τόλμη των Μυροφόρων. Γίνονται εκείνες η πρώτες που δοκιμάζουν την μεγάλη χαρά της Αναστάσεως του Χριστού και οι πρώτες που θα διακηρύξουν και θα μεταφέρουν αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα. Και μαζί γίνονται και το παράδειγμα για όλους εμάς που πολλές φορές κυριευμένοι από το πνεύμα του κόσμου τούτου φοβόμαστε να σταθούμε στο πάλι του Αναστημένου Χριστού και να δηλώσουμε ότι είμαστε μαθητές Του. Δεν είναι λίγες οι φορές που είτε για να μην μας κοροϊδέψουν, είτε για να μην μας προσβάλλουν, είτε γιατί μπορεί να χάσουμε την εύνοια κάποιων, φοβόμαστε να ομολογήσουμε την Χριστιανική μας ιδιότητα. Κάποιες φορές μπορεί να αποφεύγουμε να κάνουμε και το σταυρό μας σε δημόσιο χώρο. Αυτήν είναι μια δειλία, σημάδι της πνευματικής μας φτώχιας. Αν θέλουμε να απολαύσουμε την πραγματική και αιώνια χαρά της Αναστάσεως, αν θέλουμε να συναντήσουμε τον Αναστημένο Ιησού, αν θέλουμε πραγματικά να ενωθούμε μαζί Του, θα πρέπει να έχουμε στην καρδιά μας το θάρρος την αγάπη κι την τόλμη των Μυροφόρων γυναικών, προκειμένου κάθε στιγμή της ζωής μας και με κάθε τρόπο να ομολογούμε ότι για εμάς κυριαρχεί μόνο το πρόσωπο του Χριστού.
Οι μαθητές του Κυρίου φοβήθηκαν, αμφέβαλλαν, κρύφτηκαν και έχασαν την ευκαιρία να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Οι Μυροφόρες πίστεψαν, τόλμησαν και αξιώθηκαν να δουν πρώτες αλλά και να μεταφέρουν πρώτες στον κόσμο την Ανάσταση. Ας μιμηθούμε το παράδειγμά τους, ας μιμηθούμε την τόλμη τους για να πλημμυρήσει και η δική μας ψυχή από το φως της Αναστάσεως, την οποία με τον τρόπο της ζωής μας θα μαρτυρούμε προς πάσα κατεύθυνση μέχρι τη στιγμή που ο Θεός θα μας καλέσει κοντά του για να μας εισάγει στην αιώνια Βασιλεία του!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Κυριακή 2 Απριλίου 2017
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι η τελευταία Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η οποία θα ολοκληρωθεί το Σάββατο του Λαζάρου. Από την επόμενη Κυριακή των Βαΐων θα αρχίσουν να ξεδιπλώνονται ενώπιόν μας τα συγκλονιστικά γεγονότα του Πάθους και της Αναστάσεως του Κυρίου. Για τον λόγο αυτό η Αγία μας Εκκλησία τοποθέτησε την συγκεκριμένη Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε να διαβάζεται σήμερα, διότι σε αυτήν ακούμε τον ίδιο τον Κύριό μας να προετοιμάζει και Εκείνος τους μαθητές του για τα όσα συγκλονιστικά επρόκειτο σε λίγες ημέρες να συμβούν.
Ο Χριστός μας πορεύεται με τους Αποστόλους προς τα Ιεροσόλυμα προκειμένου να συμμετάσχουν στην εορτή του Εβραϊκού Πάσχα η οποία εορταζόταν στον Ναό του Σολομώντος. Στον δρόμο, γνωρίζοντας ο Κύριος ότι τις ημέρες αυτές επρόκειτο να παραδοθεί στο Πάθος, αρχίζει να προλέγει στους μαθητές «τα μέλλοντα συμβαίνειν» και μάλιστα με λεπτομέρειες σχετικά με την παράδοσή Του στους Αρχιερείς και Γραμματείς, την καταδίκη Του από το συνέδριο των Ιουδαίων, τα βασανιστήρια και τους εμπαιγμούς από τους Ρωμαίους στρατιώτες, την Σταύρωσή Του αλλά και την μετά από τρεις ημέρες Ανάστασή Του. Τους αποκάλυψε δηλαδή ο Χριστός όλα τα γεγονότα της εκούσιας θυσίας Του αλλά και τον τελικό θρίαμβο της Αναστάσεώς Του, ώστε μέσα από αυτήν την αναστάσιμη προοπτική να αντιμετωπίσουν την φρικαλεότητα του Πάθους Του.
Στο άκουσμα όλων αυτών των προφητικών λόγων του Κυρίου, θα περίμενε κανείς οι μαθητές να συγκλονιστούν και να εκφράσουν την αμέριστη συμπαράστασή τους στο Διδάσκαλο. Ποιος από εμάς στο άκουσμα ότι ένα αγαπημένο μας πρόσωπο πρόκειται να συλληφθεί και να βασανισθεί δεν θα συγκλονιζόταν και δεν θα εκδήλωνε την ανάγκη του ακόμα και να αποτρέψει με κάποιο τρόπο να συμβούν όλα αυτά. Κι όμως η αντίδραση των μαθητών είναι κάθε άλλο παρά η αναμενόμενη. Τυφλωμένοι από τον εγωϊσμό και την φιλοδοξία τους, μην ξεχνάμε ότι ακόμα οι Απόστολοι δεν είχαν δεχθεί τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, στο άκουσμα του Πάθους και της Αναστάσεως ζητούν από τον Κύριο κοσμικά αξιώματα. Συγκεκριμένα ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ευθέως ζητούν από τον Χριστό να τους τοποθετήσει δεξιά και αριστερά Του στην Βασιλεία Του. Αλλά και οι άλλοι μαθητές, στο άκουσμα αυτής της αιτήσεως αγανακτούν επιζητώντας και οι ίδιοι ανάλογες κοσμικές εξουσίες προφανώς αγνοώντας τον πνευματικό χαρακτήρα της Βασιλείας του Θεού. Ο Κύριος παρά ταύτα δεν εκπλήσσεται ούτε αγανακτεί με αυτή την συμπεριφορά. Δεν αρνείται ο Κύριος τη δόξα, δεν τους αποκλείει από την παρουσία τους δίπλα Του στην Βασιλεία των ουρανών αλλά δίνει την πραγματική της διάσταση. Τους ρωτάει εάν είναι έτοιμοι να πιούν και εκείνοι το πικρό ποτήρι του πάθους και της θυσίας. Και όταν εκείνοι χωρίς να αντιλαμβάνονται τι τους ζητάει απαντούν θετικά, τότε τους λέει ευθέως ότι όσοι θέλουν να δοξασθούν πρέπει πρώτα να ταπεινωθούν, να αγιασθούν και να θυσιασθούν. Και έτσι αδελφοί μου μέσω των μαθητών Του ο Κύριος διδάσκει όλους μας ότι ο δρόμος προς την αληθινή δόξα ξεκινάει από τα ανηφορικά μονοπάτια της ταπεινώσεως, της αυταπάρνησης, της αγιότητος και της θυσίας. Αυτή είναι η πραγματική δόξα, η δόξα του Κυρίου και των Αγίων της Εκκλησίας μας, δόξα αιώνια και αληθινή. Διότι δεν είναι μία ανθρώπινη επιβράβευση αλλά αποτελεί δώρο του Θεού και γι’ αυτό έχει αιώνια αξία.
Όλοι μας λοιπόν, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου και των Αγίων της πίστεώς μας, καλούμαστε να πορευόμαστε στο δρόμο της ζωής μας σταθερά προσηλωμένοι στην αληθινή δόξα. Να μην προσκολλάται η ψυχή μας στα μάταια, τα γήινα και τα φθηνά, τα οποία μπορεί να μοιάζουν φανταχτερά αλλά δεν έχουν ουσιαστική αξία, να μην επιζητούμε επίγειες τιμές και αξιώματα, αλλά να προσβλέπουμε στην πραγματική, την αληθινή δόξα, που είναι η αιώνια δόξα της Βασιλείας του Θεού, την οποία θα απολαύσουν οι άνθρωποι της ταπεινώσεως και της θυσίας.
Η λάθος αυτή αναζήτηση και επιδίωξη της κοσμικής δόξας από τους μαθητές έδωσε την αφορμή στον Κύριο μας να τους αποκαλύψει ότι στη δική Του Βασιλεία, που είναι Βασιλεία πνευματική, δεν έχουν θέση αντιλήψεις και νοοτροπίες εξουσίας και κυριαρχίας του ενός προς τον άλλο. Μεταξύ σας, τους είπε, δεν επιτρέπεται να συμπεριφέρεσθε όπως κάνουν οι κοσμικοί άνθρωποι. Αλλά όποιος θέλει να είναι μεγάλος ανάμεσά σας, πρέπει να είναι υπηρέτης σας. Και όποιος θέλει να είναι πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων ταπεινός. Αυτό ακριβώς εξάλλου έκανε και ο Ίδιος. Έγινε άνθρωπος όχι για να Τον υπηρετούν οι άνθρωποι, αλλά για να μας υπηρετήσει. Έγινε διάκονος του έργου της σωτηρίας μας. Έλαβε μορφή δούλου για να μας υπηρετήσει. Έγινε δούλος των δούλων του. Έγινε άνθρωπος, για να μας προσφέρει την ύψιστη διακονία, να δώσει τη ίδια την ζωή Του για να σωθούμε όλοι εμείς που ήμασταν υπόδουλοι στην αμαρτία. Η Βασιλεία του Θεού λοιπόν είναι Βασιλεία διακονίας, προσφοράς και θυσίας και όχι εξουσίας και κυριαρχίας. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε όλοι μας. Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα λόγω της θέσεώς μας μέσα στην Εκκλησία να επιζητούμε προβολή και κυριαρχία πάνω σε άλλους πιστούς, αλλά έχουμε καθήκον να διακονούμε τους άλλους που είναι αδελφοί μας. Να είμαστε πρόθυμοι και για τις πιο ταπεινές διακονίες αγάπης προς τους αδελφούς μας. Έτσι θα οικοδομούμε και θα ωφελούμε ο ένας τον άλλο. Μεγάλοι στην Εκκλησία δεν είναι όσοι έχουν κάποια σημαντική ή υψηλή θέση, αλλά «οι ταπεινοί τη καρδία, αυτοί που δέχονται με χαρά να επιτελούν ταπεινές διακονίες, και να είναι παραγκωνισμένοι για το καλό των άλλων. Αυτούς τιμά ο Θεός και αυτούς θα δοξάσει και σε αυτή τη ζωή αλλά και στην αιώνια. Αμήν
π. Ν.Α.