«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου
4 Σεπτεμβρίου 2016
Κάθε φορά που ο Κύριός μας αδελφοί μου ήθελε να φυτέψει στις ψυχές των ανθρώπων κάποιο νόημα πνευματικό, ή ηθικό ή ακόμη και διδακτικό, χρησιμοποιούσε όπως παρατηρούμε διάφορες παραβολές. Έπαιρνε δηλαδή κάποιες εικόνες μέσα από τη φύση και τη ζωή των ανθρώπων και τα παρέβαλλε μ’ έναν τρόπο παραβολικό έτσι ώστε να λαμβάνει ο κόσμος ένα συγκεκριμένο δίδαγμα κάθε φορά.
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ακούσαμε τον Κύριό μας να μιλάει για κάποιον χρεώστη μυρίων ταλάντων, ο οποίος όπως έπεσε στα πόδια του δανειστού του και τον παρακαλούσε να τον σπλαχνισθεί, να δείξει επιείκεια και μακροθυμία έτσι ώστε να μην πουληθεί ως δούλος ούτε αυτός, αλλά κυρίως ούτε η γυναίκα του και τα παιδιά του. Το εντυπωσιακό όμως στη σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι η συμπεριφορά του χρεώστη των μυρίων ταλάντων ο οποίος αφού έτυχε της ευσπλαχνίας του κυρίου του, ο ίδιος κατόπιν επιδεικνύει μία τελείως διαφορετική και άσπλαχνη συμπεριφορά σ’ έναν συνδούλο του ο οποίος του χρωστούσε ένα πολύ μικρότερο ποσό.
Και εδώ γεννάται εύλογα το ερώτημα αδελφοί μου, ποιος άραγε είναι ο χρεώστης αυτού του μεγάλου ποσού; Μα φυσικά όλοι εμείς. Ο καθένας μας είναι χρεώστης απέναντι στον ίδιο τον Θεό. Έχουμε βλέπετε τα δικά μας χρέη που δεν είναι άλλα, απ’ τα αμαρτήματά μας. Αμαρτήματα που καθημερινά κάνουμε με τα έργα μας, με τα λόγια μας και τους λογισμούς μας, τα οποία αν κάτσουμε και τα σκεφτούμε τότε θα βγάλουμε ένα ποσό μυρίων ταλάντων, όπως μας έλεγε σήμερα ο Κύριος μας. Αυτό όμως που πρέπει να κάνουμε εμείς αδελφοί μου, είναι να συναισθανόμαστε την αμαρτωλότητά μας, όπως κάνανε οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι είχαν βαθιά αίσθηση της αμαρτωλότητός τους και όσο περνούσαν τα χρόνια, τους γινόταν πιο βαθιά η αίσθηση αυτή.
Στο σημείο όμως αυτό γεννάται ένα δεύτερο ερώτημα: Πως θα καταφέρουμε να εξοφλήσουμε τα χρέη μας αυτά; Άραγε κάνοντας το ένα ή το άλλο καλό; Όχι αδελφοί μου. Το πρώτο και κύριο που πρέπει να κάνουμε για τη σωτηρία μας, αφού αρχικώς συνειδητοποιήσουμε την αμαρτωλότητά μας είναι σαν τον δούλο που έλεγε σήμερα το ευαγγελικό ανάγνωσμα, να παρακαλούμε συνεχώς τον Κύριο μας, να δείξει την μακροθυμία Του και το έλεός Του σε μας και να συγχωρέσει τα αμαρτήματά μας. Αυτό θα το επιτύχουμε με τρεις τρόπους α) με την μετάνοια, β) με την προσευχή και γ) με την συγχωρητικότητα. Με αυτούς τους τρεις τρόπους και λέγοντας συνεχώς μέσα απ’ τη καρδιά μας το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» θα κερδίσουμε το έλεος του Θεού και την ευσπλαχνία Του.
Όμως θα πρέπει να προσέξουμε αδελφοί μου και κάτι άλλο. Δεν πρόκειται να συγχωρεθούμε από τον Θεό αν εμείς πρώτα δεν συγχωρέσουμε τον συνάνθρωπο μας που μας στεναχώρησε και μας πίκρανε. Δεν φτάνει δηλαδή να λέμε μόνο το «Κύριε ελέησον» - και ο δούλος του σημερινού Ευαγγελίου παρακαλούσε τον κύριο του να τον σπλαχνισθεί. Δυστυχώς, δεν φτάνει μόνο να κάνουμε μετάνοιες – και ο δούλος αυτός έπεσε στα γόνατα μπροστά στον κύριό του. Πρέπει να συγχωρήσουμε τον εχθρό μας. Είναι καθήκον μας ως χριστιανοί, ως μέλη της Αγίας μας Εκκλησίας να συγχωρούμε αυτούς που μας πίκραναν και μας δημιούργησαν οποιοδήποτε κακό. Αν αυτό δεν κάνουμε, τότε όλα τ’ άλλα και οι μετάνοιες και τα κεριά και οι λαμπάδες και οι πολύωρες προσευχές και αγρυπνίες είναι όλα ανώφελα. Ανώτερο όλων είναι η αγάπη, αγάπη προς όλους και προς τους εχθρούς μας ακόμη. Μόνο έτσι θα εισακουστούν οι προσευχές μας από τον Θεό. Προσευχή που ξεκινάει με αγάπη προς τον άνθρωπο εκείνον που μας έχει πικράνει, γίνεται ακουστή από τον Θεό.
Αυτά λοιπόν τα δύο πράγματα αδελφοί μου, ας είναι τα διδάγματά μας σήμερα, αυτά που πρέπει να μείνουν και να ριζώσουν μέσα βαθιά στη ψυχή μας, πρώτον να ζητούμε συνέχεια το έλεος του ελεήμονος και φιλεύσπλαχνου Θεού και δεύτερον να συγχωρούμε καθημερινά κάθε άνθρωπο που με τις πράξεις του μας έχει πικράνει, μας έχει στενοχωρήσει, έτσι ώστε αυτά να αποτελέσουν και τα εφόδιά μας για την είσοδό μας εν ημέρα κρίσεως στην Βασιλεία του Θεού, Αμήν!
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού
11 Σεπτεμβρίου 2016
Με την χάρη του Θεού αδελφοί μου, αξιωθήκαμε να φτάσουμε στην Κυριακή προς της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Ημέρα κατά την οποία στη σημερινή ευαγγελική περικοπή ακούσαμε τον ευαγγελιστή Ιωάννη να μας λέγει « Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον…», δηλαδή έτσι αγάπησε ο φιλεύσπλαχνος Θεός τον κόσμο. Και σε κάθε άνθρωπο πολύ απλά γεννάται το ερώτημα πως δηλαδή αγάπησε ο Θεός τον κόσμο.
Για να απαντήσουμε όμως σ’ αυτό το ερώτημα θα πρέπει να κοιτάξουμε λίγο προσεχτικά το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Τι έκανε ο Θεός για τον άνθρωπο; Το μεγαλύτερο δώρο που έδωσε ο Θεός στον ἀνθρωπο, είναι ό,τι, έστειλε τον Υιό Του τον μονογενή στον κόσμο. Ο Θεός αγάπησε τον κόσμο με τέτοιο μοναδικό - θεϊκό τρόπο, «ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Και αυτή την αγάπη του Θεού την είδαν οι Απόστολοι. Την έζησαν σ’ όλη της την ένταση. Είδαν τον Κύριο της δόξης να ανεβαίνει επάνω στο Σταυρό, να χύνει το αίμα του το άγιο για τις αμαρτίες του κόσμου. Αυτή η άμεση εμπειρία των φρικτών αυτών γεγονότων, είναι ό μόνος δρόμος που μπορεί να μας οδηγήσει στην δυναμική εστία της αγάπης του Θεού.
Σταυρώθηκε για μας, για τα παιδιά του. Ποιος πατέρας θυσιάζει τον παιδί του για να σωθεί ένας άλλος, ένας συνάνθρωπος; Κανένας! Κι όμως ο Θεός το κάνει. Θυσιάζει πάνω στο ξύλο του Σταυρού τον αγαπημένο του Υιό, για να φανερώσει ο πλάστης στο πλάσμα του πόσο βαθειά και ειλικρινά τον αγαπά. Και ο Αβραάμ πήγε να θυσιάσει το ίδιο του το παιδί για να δείξει την αγάπη του στο Θεό, όμως την τελευταία στιγμή ο Θεός επενέβη και τον σταμάτησε, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπο του Αβραάμ την αγάπη του προς Εκείνον. Δεν επέτρεψε την θυσία του υιού του Αβραάμ, αλλά τελικά την θυσία του δικού Του Υιού. Τι μέγεθος αγάπης αδελφοί μου, τι συγκατάβαση, τι στοργή ενός Πατέρα προς τα παιδιά του.
Ο Σταυρός αδελφοί μου, ο οποίος ήταν όπλο φονικό, τιμωρίας και θανάτου, με την σταύρωση του Κυρίου μας έγινε σύμβολο σωτηρίας, σύμβολο αγιασμού. Η Σταυρική θυσία του Κυρίου Ιησού Χριστού αποτελεί το κορυφαίο κεφάλαιο στη διαδικασία της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους. Διά του Σταυρού ο Κύριός μας, μας συμφιλίωσε με τον Θεό Πατέρα και μας απέδειξε με το πιο πειστικό τρόπο πως μας αγαπά με ιδιαίτερη αγάπη, άπειρη αγάπη, ακόμη και την ώρα του Πάθους. Μας ένωσε σ’ ένα σώμα και καθάρισε και αγίασε με την θυσία του αυτή ουρανό, αέρα και γη. Η αιτία της θυσίας αυτής αδελφοί μου, είναι αναμφίβολα η κυριαρχία του κακού στις ψυχές των ανθρώπων. Ήταν η συνταρακτική εμπειρία, το μοναδικό και συνταρακτικό γεγονός που έζησαν οι μαθητές Του, το οποίο αποτυπώθηκε στις καρδιές τους, και σφράγισε μ’ ένα ανεξίτηλο τρόπο τη ζωή ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Αυτή την εμπειρία των Αποστόλων, ζούμε και εμείς αδελφοί μου αυτή την ώρα. Στην Ευχαριστιακή μας σύναξη, που πραγματοποιούμε στο Όνομα του Σταυρωμένου Χριστού, ζούμε το Πάθος Του και θα τραφούμε αμέσως μετά με το Πανάχραντο Σώμα και με το Τίμιο Αίμα του. Αυτή την ώρα δεν συναντιόμαστε απλώς σε μια κοινή προσευχή, αλλά καλούμαστε να βιώσουμε όλοι μαζί το σταυρικό Πάθος. Αυτή την ώρα ανεβαίνουμε στον Γολγοθά. Βρισκόμαστε ανάμεσα στους Αποστόλους και στην Παναγία και παρακολουθούμε βήμα βήμα την προσφορά της υπέρτατης Θυσίας. Αυτή είναι σήμερα η δική μας εμπειρία του γεγονότος εκείνου.
Ας τον πλησιάσουμε λοιπόν αδελφοί μου σωστά προετοιμασμένοι, ας τον γευτούμε, ας ψηλαφίσουμε το μυστήριο της υπερούσιας Αγάπης, ας γεμίσουμε όλοι ζεστασιά, διότι έτσι αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, έστειλε τον Υιό Του τον μονογενή για να έχουμε όλοι όσοι πιστεύουμε σ΄αυτόν, ζωήν αιώνιον. Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή μετά την Ύψωσιν Του Τιμίου Σταυρού
18 Σεπτεμβρίου 2016
Μας αξίωσε αδελφοί μου η Χάρις του Αγίου Θεού να εορτάσουμε πανηγυρικά την Παγκόσμιο Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και να λάβουμε την ευλογία του. Και ζώντας στον απόηχο της εορτής, σήμερα (Κυριακή μετά την Ύψωσιν όπως είναι γνωστή) ψάλαμε τροπάρια, διαβάσαμε Απόστολο και Ευαγγέλιο τα οποία όπως ακούσαμε έχουν ως κεντρικό θέμα τον Σταυρό του Κυρίου. Και ακούσαμε τον Κύριο να μας λέγει « Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι».
«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν» Καλεί δηλαδή όλους τους ανθρώπους και αφήνει τον καθένα ελεύθερο, όποιος θέλει να τον ακολουθήσει. Και αυτό αδελφοί μου το κάνει, διότι ο Κύριος μας δεν θέλει οπαδούς. Ο οπαδός συνεπάγεται τον φανατισμό και ο Κύριός μας δεν ευλογεί τον φανατισμό. «Αράτω τον Σταυρόν», δηλαδή κατά λέξη μας καλεί να φέρουμε τον Σταυρό πάνω μας. Από πότε όμως ΄φερουμε τον Σταυρό απάνω μας; Από την ημέρα της βαπτίσεώς μας, από την ημέρα δηλαδή που γίναμε ένα μαζί Του, που βαπτιστήκαμε στο θάνατο Του. Λέγει ο Απόστολος των εθνών Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή την οποία ακούμε πάντα στην Ακολουθία του Ιερού Μυστηρίου του Βαπτίσματος «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθημεν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν». Και παρακάτω «Συνετάφημεν ουν αυτώ διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών διά της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν». Εκείνος κατέβαινε στο τάφο και περάσαμε μαζί Του στη νέα ζωή. Και τι μας εξηγεί ο Απόστολος Παύλος; Θανατώθηκε η ανθρώπινη φύση μας που μολύνθηκε με την παρακοή και την αμαρτία και αναστήθηκε ο νέος άνθρωπος που είναι ικανός να οδηγήσει τα βήματά του στον Παράδεισο.
Αυτό σημαίνει αδελφοί μου ότι το Βάπτισμα δεν είναι απλώς μια πράξη αγιασμού, σίγουρα δεν είναι όμως και μια κοινωνική εκδήλωση όπως κοντεύουν να την καταντήσουν ορισμένοι, είναι ένα γεγονός θεμελιακό. Μια γεύση του θανάτου. Αυτό το πέρασμα απ’ το τάφο στην Ανάσταση σημαίνει ότι μέσα μας δε ζει πια ο Αδάμ της αμαρτίας, αλλ’ ο Χριστός. Και καλούμαστε ως χριστιανοί να ανανεώνουμε το βάπτισμά μας αυτό, μέσω της μετανοίας και μέσω του ιερού μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, το οποίο συνιστά την ζώσα παρουσία του Χριστού στο κόσμο και συγκροτεί εν Πνεύματι Αγίω όλο τον θεσμό της Εκκλησίας.
Αυτό το Άγιο Πνεύμα το οποίο λάβαμε όλοι μας ως χριστιανοί κατά την ώρα της βαπτίσεώς μας, καθαρίζει τις καρδιές μας από την αμαρτία. Κατακαίει τις αμαρτίες αυτών που παραδίδονται στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και ζουν κατά το θείο θέλημά του. Αυτό το Άγιο Πνεύμα κατέρχεται και σε μας τους κληρικούς δι’ επιθέσεως των χειρών του Επισκόπου. Η Θεία Χάρις του Παναγίου και Τελεταρχικού Πνεύματος είναι που, όπως ακούμε στην ευχή κατά την ιερά στιγμή της χειροτονίας, τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληρεί.
Κάθε άνθρωπος με την βάπτισή του είναι ένας υποψήφιος άγιος και από κείνον εξαρτάται μέσω της βιωτής του, μέσω του δικού του αγώνα, μέσω του προσωπικού του σταυρού που σηκώνει καθημερινά αν θα καταφέρει να εισέλθει στην επουράνιο βασιλεία του Θεού.
Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν αδελφοί μου, την μεγάλη δωρεά που έχουμε λάβει όλοι μας με το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Αυτή η δωρεά μας ακολουθεί σε όλη την διάρκεια της ζωής μας ως ύψιστη ευλογία αλλά και μεγάλη ευθύνη που τελικό προορισμό έχει την δια της συμμετοχής μας στον Σταυρό του Κυρίου τελική Ανάστασή μας. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Α΄ Λουκά
25 Σεπτεμβρίου 2016
Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή του Λουκά αδελφοί μου, βλέπουμε τον Κύριο να βρίσκεται στη λίμνη της Γεννησαρέτ και συγκεκριμένα σ’ ένα πλοίο απ’ όπου δίδασκε τους όχλους. Και καθώς εδίδασκε εποίησε το θαύμα, όπως μας λέει ο ιερός Ευαγγελιστής. Είπε στο Σίμωνα που όλη τη νύχτα με τους άλλους μετέπειτα μαθητές πάλευαν να πιάσουν ψάρια χωρίς αποτέλεσμα, να ξαναφέρει το πλοίο στα ανοιχτά της λίμνης και να ψαρέψει. Ο Σίμων έκανε υπακοή στον λόγο Του Κυρίου και το θαύμα έγινε. Έπιασαν πλήθος ιχθύων, τόσο πολύ που τα δίχτυα είχαν αρχίσει να σχίζονται. Ο Σίμων μπροστά στη θέα του θαύματος έπεσε στα γόνατα ενώπιον του Κυρίου λέγοντας προς Αυτόν « Κύριε βγες από το πλοίο μου, διότι εγώ είμαι ένας άνθρωπος αμαρτωλός και δεν μου αξίζει να βρίσκομαι τόσο κοντά σου».
Στο σημερινό Ευαγγέλιο παρατηρούμε αδελφοί μου δύο τύπους ανθρώπων. Τον άνθρωπο που εμπιστεύεται απόλυτα τον Θεό και εκείνον που ξεκινάει την ζωή του στηριζόμενος στη δύναμή του, αλλά σκοντάφτει. Διότι ως γνωστόν η ζωή έχει εμπόδια πολλά. Και το αποτέλεσμα αυτής της καταστάσεως είναι η μελαγχολία και η απογοήτευση.
Ο άνθρωπος που έχει εμπιστοσύνη στο Θεό, αντιμετωπίζει και αυτός εμπόδια, αλλά σε αντίθεση με τον άνθρωπο που εμπιστεύεται μόνο τις δυνάμεις του δεν απογοητεύεται. Έχει την εξάρτησή του από τον Κύριο, έχει στήριγμα του τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος σε αντίθεση με τις ανθρώπινες δυνάμεις δεν προδίδει ποτέ. Ο πιστός άνθρωπος ζει την παρουσία Του Θεού. Αυτή η παρουσία είναι που του δίνει δύναμη, αυτή η παρουσία είναι που τη δίνει χαρά, του διώχνει κάθε πίκρα. Αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Βλέπουμε τον Πέτρο που έριχνε τα δίκτυα στη λίμνη της Γεννησαρέτ χωρίς απολύτως κανένα αποτέλεσμα. Και με ένα αίσθημα λύπης, ένα αίσθημα απογοήτευσης είπε: « Όλη τη νύχτα κοπιάσαμε χωρίς να πιάσουμε τίποτα». Όμως τον βλέπουμε πως δεν απογοητεύτηκε από την δυσκολία αυτή, διότι είχε μαζί του τον Χριστό. Και ο Χριστός του είπε τι να κάνει. Να πάει στα βαθειά και να ρίξει τα δίκτυα για ψάρεμα. Υπήκουσε ο Πέτρος και έζησε τελικά το θαύμα. Το θαύμα της ευλογημένης παρουσίας του Χριστού.
Αυτό το θαύμα όμως αδελφοί μου επαναλαμβάνεται και σήμερα. Όλοι μας δοκιμαζόμαστε από θλίψεις, από δυσκολίες, από διάφορα προβλήματα οικογενειακά ή εργασιακά, από διάφορα προβλήματα που έχει δημιουργήσει αυτή η κρίση η οποία μαστίζει την πατρίδα μας και ταλανίζει το Έθνος μας. Οι άπιστοι άνθρωποι χάνονται μέσα σ’ αυτό το χάος των προβλημάτων της καθημερινότητας. Έρχονται σε απόγνωση, που είναι ο Θεός λένε, μας εγκατέλειψε. Οι πιστοί όμως άνθρωποι είναι δυνατοί, προσεύχονται στο Θεό και ζουν έντονα την παρουσία Του. Δεν απελπίζονται, εναποθέτουν όλα τους τα προβλήματα στον φιλεύσπλαχνο Θεό της αγάπης, της υπομονής και της καταλαγής.
Η αρρώστια δυστυχώς της σημερινής κοινωνίας είναι η απελπισία και το άγχος. Πολλοί λένε δεν υπάρχει φάρμακο. Κι όμως υπάρχει και δεν είναι άλλο από την παρουσία του Θεού στη ζωή κάθε ανθρώπου. Μίλα στον Χριστό μέσα απ’τη καρδιά σου και θα νοιώσεις ότι ο Χριστός σε κατανοεί, θα σου δώσει κουράγιο για ν’ αρχίσεις πάλι με σταθερά βήματα το έργο σου.
Αδελφοί μου ο Πέτρος, μας είπε το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, ξεκίνησε από μια αποτυχία, αλλά στράφηκε στον Χριστό, ήλθε κοντά του και έζησε το θαύμα. Ας τον μιμηθούμε λοιπόν κι εμείς με την σειρά μας, ας έλθουμε πιο κοντά στον Χριστό, ας μιλήσουμε κι εμείς μαζί του, ας του εναποθέσουμε τα προβλήματά μας, ας τον ευχαριστήσουμε για ό,τι μας προσφέρει καθημερινά έτσι ώστε να αξιωθούμε κι εμείς να ζήσουμε κοντά Του και τώρα σ’ αυτή τη ζωή αλλά και στην επόμενη. Αμήν.
π. Δ.Β.