ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακη Ε’ Λουκά
Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013
“Απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη...”
Όλα τα σκεφτόταν ο πλούσιος της σημερινής παραβολής, αγαπητοί µου αδελφοί. Τί θα φάει, τί θα πιεί, πώς θα ξενυχτίσει, πώς θα αυξήσει τα χρήματά του, πώς θα απολαύσει τη ζωή, την εφήμερη αυτή ζωή µέ τις ψεύτικες σαρκικές ηδονές και απολαύσεις. Όλα τα σκεφτόταν. Μόνο ένα πράγμα λησμονούσε! Το θάνατο. Επειδή δεν μπορούσε να τον νικήσει και να τον αποφύγει, τον λησμονούσε. Δεν ήθελε καν να τον σκέφτεται.
Κι όμως, είναι τόσο ευεργετική και σωτήρια η σκέψη του θανάτου ή «μνήμη θανάτου» όπως την ονομάζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Σκέψου το θάνατο, αδελφέ µου και θα αμαρτάνεις λιγότερο, έλεγαν οι μεγάλοι ασκητές. Πολεμάει ο σατανάς να σε ρίξει στο κακό; Σκέψου το θάνατο και θα νικήσεις. Σε πολεμούν τα διάφορα πάθη και οι κακές συνήθειες; Σκέψου το θάνατο και θα θριαμβεύσεις. Σε πολεμάει η κακία, το µίσος, η μοχθηρία για το αδελφό σου; Σκέψου το θάνατο. Σε πολεμάει το πάθος του ποτού, της χαρτοπαιξίας, της σαρκολατρείας και της ανηθικότητας; Το πάθος της κατακρίσεως, του «κουτσομπολιού», της φλυαρίας, της ζήλειας και του φθόνου; Σκέψου το θάνατο. Σε προσβάλλουν κακές σκέψεις και αισχροί λογισμοί; Σε περισφίγγει το πάθος του θυμού, του εγωισμού, της υπερηφάνειας; Σκέψου το θάνατο. Η σκέψη του θανάτου ελευθερώνει! Η σκέψη του θανάτου οδηγεί στη μετάνοια, στη διόρθωση, στη σωτηρία!
«Απέθανε δε και ο πλούσιος και ετάφη». Απέναντι στο θάνατο, μπροστά στον τάφο του πλούσιου όλα έληξαν, όλα έλαβαν τέλος. Τα φανταχτερά ενδύματά του, «ο βύσσος και η πορφύρα», η υλική ευφροσύνη και τα γεμάτα απ’ όλα τα αγαθά του κόσμου τραπέζια.
Όλοι θα έχουμε ακούσει κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας το τροπάριο «Πάντα ματαιότατης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον. Ου παραμένει ο πλούτος, ου συνοδεύει ή δόξα. Επελθών γάρ ο θάνατος, ταύτα πάντα εξηφάνισται...».
Ο πλούσιος της παραβολής μας, ζούσε μέσα στη ματαιότητα. Τον είχε απορροφήσει η ύλη. Όλα τα ανθρώπινα που δεν έχουν αντίκρισμα αιώνιο, όλα τα ανθρώπινα, πού δεν υπάρχουν πια μετά θάνατον είναι ματαιότητες! Δεν παραμένει ο πλούτος. Ας το ακούσουν οι πλούσιοι, ας το ακούσουν και οι φτωχοί. Οι πρώτοι για να συνετισθούν, οι δεύτεροι, για να παρηγορηθούν.
«Ου παραμένει η δόξα». Ας το ακούσουμε όλοι για να παύσουμε να ζητάμε ματαιοδοξίες, να μην έχουμε κενοδοξίες και κούφιες φιλοδοξίες!
Πόσο σωτήρια είναι η μνήμη του θανάτου! Μακάριος ο Χριστιανός εκείνος ο οποίος σκέφτεται έστω και μία φορά τη μέρα το θάνατό του. Οι περισσότεροι από εμάς θυμόμαστε το θάνατο μόνο όταν συνοδεύσουμε στο Κοιμητήριο ένα δικό μας πρόσωπο. Μετά, επειδή ο πειρασμός γνωρίζει πόσο όφελος έχουμε από τη μνήμη του θανάτου, δε μας αφήνει να σκεφτόμαστε ότι κι εμείς μία μέρα θα πεθάνουμε.
Ο εργάτης της αρετής, έλεγε ένας άγιος γέροντας, πρέπει να είναι κάθε στιγμή έτοιμος να αντικρύσει ήρεμα το θάνατο. Όταν ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε ή όταν ξυπνάμε, όταν τρώμε ή εργαζόμαστε, όταν στεκόμαστε ή βαδίζουμε, να έχουμε διαρκώς το λογισμό, αν αυτή την ώρα μας καλέσει ο Κύριος, είμαστε έτοιμοι; Επίσης πρέπει να ακούμε με προσοχή, τί θα μας πληροφορήσει η συνείδησή μας και να συμμορφωνόμαστε με τις οδηγίες της. Η καρδιά μας, θα μας βεβαιώσει ότι ο Θεός έδειξε έλεος για μας... Αμήν!
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακη Η’ Λουκά
Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013
" Άνθρωπός τις κατέβαινε από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ..."
Ο Κύριος σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, μας υπενθύμισε την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ. Στο δρόμο έπεσε πάνω σε ενέδρα ληστών, οι οποίοι αφού του πήραν ότι είχε μαζί του, τον τραυμάτισαν και τον άφησαν μισοπεθαμένο.
Μετά από λίγη ώρα πέρασε από τον ίδιο δρόμο, και ένας Σαμαρείτης, ο οποίος σπλαχνίσθηκε τον τραυματισμένο και έσκυψε πάνω του, του έπλυνε τις πληγές, τις άλειψε με κρασί και λάδι και τις έδεσε με πρόχειρους επιδέσμους. Στη συνέχεια τον σήκωσε, τον ενέβασε πάνω στο υποζύγιό του, με το οποίο ταξίδευε ο ίδιος και τον μετέφερε σε ένα κοντινό πανδοχείο της εποχής εκείνης. Τον περιποιήθηκε όσο μπορούσε καλύτερα και έμεινε μαζί του όλη τη νύκτα. Την άλλη ημέρα το πρωί, πριν συνεχίσει το ταξίδι του έβγαλε δύο δηνάρια και τα έδωσε στον ξενοδόχο, λέγοντάς του, «Σε παρακαλώ, περιποιήσου τον άνθρωπό μου μέχρι να γίνει καλά και ότι ξοδέψει επί πλέον θα σου τα εξοφλήσω, όταν επιστρέψω από το ταξίδι μου».
Πόσο διαφορετική θα ήταν, η ανθρωπότητα αν όλοι εμπνεόμασταν από το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτη. Η γη μας θα έμοιαζε με Παράδεισο. Θα ήταν γεμάτη από αγάπη. Σήμερα, στην υλιστική, εγωιστική και ατομιστική εποχή μας, οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουν με τον Ιερέα και τον λευίτη. Αδιάφοροι, ατομιστές, άπονοι και σκληροί, κοιτούν μόνο τον εαυτό τους, την καλοπέραση και το χρήμα. Φορούν παρωπίδες και αγνοούν το διπλανό, το συνάνθρωπο, τον πλησίον. Λίγοι είναι οι καλοί Σαμαρείτες. Λίγοι οι άνθρωποι της συμπόνιας, της καλοσύνης, της αγάπης, που δεν εξαντλείται μόνο στα λόγια. Της αγάπης, που γίνεται θυσία, αυταπάρνηση, φροντίδα και έμπρακτο ενδιαφέρον, για τους συνανθρώπους μας.
Ας ζηλέψουμε το μεγαλείο του καλού Σαμαρείτη. Τέτοιοι καλοί Σαμαρείτες υπήρξαν όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας, με έργο, λόγο και με πολλή προσευχή.
Ρώτησαν κάποτε τον αββά Αγάθωνα, πώς εκδηλώνεται η αληθινή αγάπη προς τον πλησίον κι εκείνος ο μακάριος, που είχε τη βασίλισσα των αρετών στο μέγιστο βαθμό, απάντησε «Αγάπη είναι να βρω ένα λεπρό και να του δώσω ευχαρίστως το σώμα μου και αν είναι δυνατόν να πάρω το δικό του».
Τί μεγάλη υπόθεση, να βρει κανείς στη ζωή του έναν καλό Σαμαρείτη. Πόση ανάγκη έχει ο σύγχρονος αυτός κόσμος, ο πληγωμένος, αγχώδης και απροσανατόλιστος, από καλούς Σαμαρείτες.
Ποιοί είναι οι καλοί Σαμαρείτες;
Καλοί Σαμαρείτες, είναι οι καλοί και ενάρετοι εργάτες του Ευαγγελίου, που ζει μέσα τους ο Χριστός και η αγάπη Του.
Πρέπει, αδελφοί μου, να δώσουμε στην κοινωνία μας καλούς Σαμαρείτες, Ιερείς, Διδασκάλους, άοκνους εργάτες του Ιερού Ευαγγελίου, γιατί γέμισε ο κόσμος από ληστές ψυχών. Αυτοί οι ληστές είναι πολύ περισσότεροι και υπουλότεροι από εκείνους, πού ληστεύουν Τράπεζες και Ταμεία.
Να δώσουμε στα παιδιά μας το Χριστό! Να γίνουν καλοί Σαμαρείτες και με την αγία τους ζωή και τον αγιασμένο τους λόγο να γιατρεύουν πληγωμένες ψυχές, να μιλάνε για το θείον έλεος και να οδηγούν στη Μητέρα Εκκλησία τα απομακρυσμένα παιδιά της.
Έλειψαν στην εποχή μας οι καλοί Σαμαρείτες, γι’ αυτό γέμισε ό κόσμος από σκληρότητα, απανθρωπιά, μίσος, εγωισμό, φιλαυτία, ασυμπάθεια, ψυχρό υπολογισμό, υλικό συμφέρον και ανθρώπους χωρίς αγάπη, δηλαδή χωρίς καρδιά. Έλειψαν οι καλοί Σαμαρείτες και πλήθυναν οι υλιστές. Δώστε, λοιπόν αδελφοί, καλούς Σαμαρείτες στην Εκκλησία μας και προσεύχεσθε στον Κύριο του θερισμού να «εκβάλει» άξιους εργάτες, σαν τους Αγίους της Εκκλησίας μας! Αμήν.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακη Θ’ Λουκά
Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013
«...άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου...»
Μία χρονιά, τα χωράφια ενός πλουσίου και πλεονέκτη ανθρώπου απέδωσαν πολύ μεγάλη σοδειά. Είχαν τόση ευφορία, που, ο πλούσιος της σημερινής παραβολής, δεν είχε που να αποθηκεύσει τους καρπούς του. Ο ταλαίπωρος, σκεφτόταν τι να κάνει! Η πλεονεξία του, βρήκε τελικά τη λύση: «Θα γκρεμίσω τις αποθήκες, που έχω και θα χτίσω μεγαλύτερες... κι αφού ολοκληρώσω το έργο θα πω στην ψυχή μου, ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά! Αναπαύου, φάε, πίε και ευφραίνου».
Την ίδια νύχτα, που ο ανόητος πλούσιος οραματίζεται τη μελλοντική του μακαριότητα, άκουσε τη φωνή του Θεού: «Άμυαλε άνθρωπε, τη νύχτα αυτή ζητούν την ψυχή σου. Σε ποιόν θα ανήκουν όσα ετοίμασες;». Όλα τα σχεδίασε ο πλούσιος, όλα τα προέβλεψε, όλα τα προνόησε εκτός από το θάνατο. Γι’ αυτό τον ονόμασε ο Κύριος «άφρονα», δηλαδή, άμυαλο, ανόητο άνθρωπο. Διότι πράγματι, ποιά μεγαλύτερη αφροσύνη και ανοησία υπάρχει από το να μη θυμόμαστε το θάνατο, που είναι το μόνο σίγουρο στη ζωή μας;
Όταν έχουμε μνήμη θανάτου επανερχόμαστε στη σύνεση! Αμαρτάνουμε λιγότερο, οργιζόμαστε λιγότερο, κατακρίνουμε λιγότερο, διώχνουμε τις αφορμές του κακού, καθαρίζουμε το νου από τους αισχρούς λογισμούς και ελευθερώνουμε την καρδιά από τις απατηλές επιθυμίες. Η μνήμη του θανάτου φέρνει τη μετάνοια και η μετάνοια τη σωτηρία.
Ένας ερημίτης, γράφει το Γεροντικό, ασκήτευε πολλά χρόνια στην έρημο του Ιορδάνου. Κάποτε παρουσιάστηκε μπροστά του ο διάβολος και του παραπονέθηκε: - Τί σου έχω κάνει αββά και με εξευτελίζεις έτσι; - Φύγε από εδώ, πονηρό πνεύμα, φώναξε ο ερημίτης. Πήγαινε σ’ εκείνους, που με την απροσεξία τους σε προσκαλούν. - Έτσι, λοιπόν, νομίζεις; Είπε με κακία ο διάβολος. Δε θα βρω ευκαιρία να σε ρίξω στα σαράντα χρόνια, που έχεις να ζήσεις ακόμη; Οι λογισμοί του ερημίτη άρχισαν να συγχύζονται... Σαράντα χρόνια έχω ζωή ακόμη; Είναι πάρα πολλά! μονολογούσε διαρκώς. Δεν πηγαίνω στον κόσμο να δω λίγο τους συγγενείς μου; Ας δώσω και μία μικρή ξεκούραση στο βασανισμένο μου κορμί. Όταν γυρίσω συνεχίζω την άσκηση. Έχω καιρό μπροστά μου. Πήρε την απόφαση κι ένα πρωινό ξεκίνησε με το ραβδί του για την πολιτεία. Μα ο φιλάνθρωπος Θεός λυπήθηκε τόσων χρόνων κόπους κι έστειλε τον άγγελό του να τον εμποδίσει. - Πού πας αββά; ρώτησε ο άγγελος, φράζοντάς του το δρόμο. - Στην πόλη, βιάστηκε να απαντήσει ο ερημίτης. - Ευλογημένε άνθρωπε, τώρα στο τέλος της ζωής σου άφησες να σε ξεγελάσει ο πονηρός; βιάσου να γυρίσεις στην καλύβα σου και κλάψε την ανοησία σου, πριν είναι πολύ αργά. Ντροπιασμένος γύρισε ο ερημίτης πίσω στο κελί του και έκλαιγε για το πάθημά του. Ύστερα από τρείς μέρες απεβίωσε...
Αδελφοί μου, ας κάνουμε τη μνήμη του θανάτου καθημερινή τροφή της ψυχής μας, για να μη μας απατάει ο διάβολος, όπως συνέβη στην περίπτωση του ερημίτη και για να μη βρεθούμε κι εμείς κάποια νύχτα, σαν τον πλούσιο της παραβολής, η κάποια μέρα μπροστά στο θάνατο, χωρίς ετοιμασία και χωρίς «ένδυμα γάμου». Αμήν!
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακη ΙΓ’ Λουκά
Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013
" ...τα αδύνατα παρά ανθρώποις, δυνατά εστί παρά τω Θεώ... "
Ήταν ένας νέος γεμάτος ενδιαφέρον και ζωηρή επιθυμία για την αιώνια ζωή. Ή νεανική του καρδιά φλεγόταν για τα υψηλά, τα αιώνια, τα μέλλοντα. Πλησίασε τον Κύριο με ζήλο και διάθεση ειλικρινή. Και ζητάει να μάθει, να διδαχτεί. Στην εποχή μας λείπει από τους περισσοτέρους νέους ο ζήλος για πνευματική ζωή, για τα ουράνια εκείνα τα αγαθά, τα οποία δε χάνονται ποτέ. Ελάχιστοι έχουν διάθεση για μελέτη, για προσευχή, για ενασχόληση με ότι ξεφεύγει από τον κόσμο των αισθήσεων και υπάρχει στον κόσμο του πνεύματος, με ότι είναι αιώνιο. Μέσα σ’ αυτούς τους ελάχιστους ήταν και ο νέος της ευαγγελικής περικοπής. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι τα γνωρίζουν όλα, ενώ δε γνωρίζουν τίποτε. Δεινόν η άγνοια, δεινότερο όμως και φοβερότερο ο εγωισμός και η υπερηφάνεια.
Ωστόσο ο νέος της σημερινής παραβολής πλησίασε το Χριστό μας με αληθινή φιλομάθεια και ειλικρίνεια. Ζητάει να μάθει, τι να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Να κληρονομήσει κάτι, το οποίο οι περισσότεροι Χριστιανοί, ούτε καν το σκέφτονται. Δεν υπολόγισε ο νέος εκείνος, ο θαρραλέος και ειλικρινής, με τη διψασμένη ευγενή καρδιά, τα σχόλια των άλλων, τις κοροϊδίες των φίλων του, ίσως, τις ειρωνείες του κόσμου, που ζει για να τρώει και να πίνει και δεν υποπτεύεται για το ότι υψηλοτέρα από τις αισθήσεις υπάρχει μία άλλη ζωή.
Διδάσκαλε, όλες αυτές τις εντολές τις φύλαξα από τα παιδικά μου χρόνια! Τότε, του λέει ό Κύριος, Ένα σου λείπει. Πούλησε όσα έχεις, εφ’ όσον ποθείς την αιώνια ζωή, μοίρασέ τα στους φτωχούς και έλα να με ακολουθήσεις.
Μόλις άκουσε αυτό το λόγο ο πλούσιος νέος έγινε περίλυπος, μελαγχόλησε διότι ήταν πάμπλουτος και δεν μπορούσε να απαλλαγεί από το δεσμό του πλούτου.
Και ποιός μπορεί τότε να σωθεί, Κύριε; ρώτησαν όσοι άκουσαν τα λόγια του Χριστού.
Τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ, απάντησε ο Κύριος. Όσα είναι αδύνατα να γίνουν από τους ανθρώπους, μπορούν να γίνουν με τη δύναμη, του Θεού.
Στον κόσμο φαίνεται αδύνατο πράγμα, ένας που είναι δούλος στα λεφτά να απαλλαγεί από το πόθος της φιλαργυρίας. Κι όμως. Με τη δύναμη του Θεού πολλοί φιλάργυροι νίκησαν τον εαυτό τους. Αδύνατο πράγμα φαίνεται, ένας νέος να μείνει αγνός μέσα στον πλεονασμό της ανηθικότητας. Κι όμως. Με τη δύναμη του Θεού πολλοί νέοι κρατούν την αγνότητα τους και λάμπουν σαν διαμάντια. Αδύνατο φαίνεται ένας θυμώδης, ένας υπερήφανος, ένας συκοφάντης, ένας βλάσφημος να ελευθερωθεί ο καθένας από το πάθος του. Κι όμως. Πολλοί νίκησαν αυτά τα πάθη και αυτές τις αμαρτίες και έγιναν με τη Χάρη του Θεού ταπεινοί, πράοι, δίκαιοι, υπομονετικοί, προσεκτικοί στα λόγια, στις πράξεις, στους λογισμούς.
Οι άγιοι της Εκκλησίας μας, με τη δύναμη του Χριστού αγιάσθηκαν. Πώς νίκησαν οι όσιοι, οι ασκητές και οι μοναχοί το διάβολο, πως νήστεψαν, πως κατέβαλαν την σάρκα, πως μετέβαλαν το σώμα τους σε ναό του Αγίου Πνεύματος, πως έγιναν επίγειοι άγγελοι, πως έφεραν τον ουρανό στη γη; Με τη δύναμη του Χριστού. Πως θριάμβευαν οι άγιοι μάρτυρες και δέχθηκαν τους στεφάνους της αφθαρσίας και έθραυσαν των δαιμόνων τα ανίσχυρα θράση; Με την δύναμη του Χρίστου.
Μπορούμε, λοιπόν, κι εμείς να σωθούμε. Κι όχι μόνο να σωθούμε, αλλά και να αγιασθούμε εν Χριστώ. Αυτός εξ άλλου είναι ο προορισμός μας. Πώς; Με την παντοδυναμία του Θεού.
Αγώνας κατά των παθών, κατά του κακού εαυτού μας, κόπος, πάλη, ιδρώτας και αίμα. Δώσε αίμα για να λάβεις πνεύμα, λένε οι Άγιοι Πατέρες, για να κληρονομήσουμε την αιώνια ζωή. Αμήν!
π. E.T.