«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ (Ιω. κ΄, 19-31)
Κυριακή 12 Μαΐου 2013
Αδελφοί Χριστός Ανέστη!
Εδώ και μία εβδομάδα στη ζωή της Εκκλησίας μας, κυριαρχεί το μοναδικό, ανυπέρβλητο και σωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού! Τα πάντα λαμπροφορούν προκειμένου να τιμήσουν την μεγάλη αυτή εορτή. Οι λειτουργικοί ύμνοι αντηχούν την δόξα του Αναστημένου Χριστού. Τα ιερατικά άμφια αποτυπώνουν με τα λαμπρά χρώματά τους τη χαρά που υπάρχει στην ψυχή μας. Η ανθρωπότητα απολαμβάνει το δώρο της ζωής μέσα από την Ανάσταση του Κυρίου! Θα περίμενε κανείς ότι αυτό το συγκλονιστικό γεγονός θα είχε διαλύσει κάθε ίχνος αμφιβολίας και απιστίας από τις καρδιές των ανθρώπων. Κι όμως όπως φαίνεται και από την σημερινή Ευαγγελική περικοπή, οι άνθρωποι δεν έπαψαν στιγμή να απιστούν και να αμφιβάλλουν, ακόμα και εκείνοι που έζησαν ιστορικά το γεγονός της Αναστάσεως. Η διήγηση σήμερα του Ευαγγελίου Κυριακή του Αντιπάσχα ή του Θωμά όπως λέγεται είναι χαρακτηριστική.
Οι μαθητές, μετά τα φοβερά γεγονότα της σύλληψης, καταδίκης και σταύρωσης του Διδασκάλου τους, φοβούμενοι την οργή των Ιουδαίων είχαν κρυφτεί όλοι μαζί σε ένα σπίτι. Εκεί τους επισκέπτεται ο Αναστημένος Χριστός για να χαρίσει καταρχήν στις ταραγμένες τους καρδιές την ειρήνη λέγοντάς τους «ειρήνη υμίν», κατόπιν να τους βεβαιώσει ότι είναι Αυτός ο ίδιος δείχνοντας τους τα σημάδια από το πάθος στα χέρια τα πόδια και την πλευρά Του, αλλά και έπειτα να τους ενισχύσει με την χάρη του Αγίου Πνεύματος φυσώντας στα πρόσωπά τους και λέγοντάς «Λάβετε πνεύμα άγιον».
Πράγματι, η καρδιά των μαθητών μετά από την μεγάλη ταραχή αλλά και απογοήτευση που δοκίμασαν, γεμίζει και πάλι με την χαρά της παρουσίας του Αναστημένου Χριστού. «Εχάρησαν ουν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριον». Τώρα γεμάτοι ελπίδα και έχοντας ξανά κοντά τους τον αγαπημένο τους διδάσκαλο, αισθάνονται και πάλι δυνατοί και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε δυσκολία. Η αμφιβολία που γεννήθηκε μέσα τους βλέποντας Εκείνον στον οποίο είχαν στηρίξει κάθε ελπίδα τους να σταυρώνεται και να πεθαίνει, διαλύεται όταν τον βλέπουν και πάλι Αναστημένο πλέον να εισέρχεται στο σπίτι που βρίσκονταν «κεκλεισμένων των θυρών» υπερβαίνοντας δηλαδή κάθε φυσικό νόμο.
Ο Απόστολος Θωμάς όμως δεν ήταν μαζί τους στην συνάντηση αυτή. Όταν οι υπόλοιποι μαθητές του λένε με ενθουσιασμό «εωράκαμεν τον Κύριον» ο απογοητευμένος και κλονισμένος κατά την πίστη του Θωμάς αδυνατεί να δεχτεί αυτή την αλήθεια. Ζητούσε αποδείξεις χειροπιαστές για να πιστέψει ότι αυτό που άκουγε ήταν γεγονός. Η λογική του δεν το χωρούσε, πολύ δε περισσότερο δεν το χωρούσε η απελπισμένη του καρδιά. Ήθελε να βάλει το δάκτυλό του «επί των τύπων των ήλων». Ήθελε να αγγίξει με τα αισθητά του χέρια, αυτό που δεν μπορούσε αοράτως να κατανοήσει με την καρδιά του. Ήθελε να αισθανθεί το αποτύπωμα από της πληγές του Χριστού. Με λίγα λόγια ήθελε να δει για να πιστέψει. Και ο Χριστός του κάνει το χατίρι. Και μετά από οχτώ ημέρες όταν και ο Θωμάς ήταν μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές, τους ξαναεπισκέπτεται. Τους δίνει και πάλι την ειρήνη και καλεί τον Θωμά να κάνει πράξη την επιθυμία του. «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε»! Τότε ο Θωμάς, συγκλονισμένος από την παρουσία του Χριστού αλλά και συντετριμμένος από την πικρή γεύση της απιστίας του αναφωνεί «ο Κύριός μου και ο Θεός μου» και ομολογεί την αδιαμφισβήτητη και αδιαπραγμάτευτη πλέον πίστη του στον Αναστημένο Κύριο.
Αδελφοί μου θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Θωμάς αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας που ζητά να δει για να πιστέψει. Μέσα σε αυτό κομμάτι πολλές φορές ανήκουμε και εμείς που είμαστε κατ΄όνομα τουλάχιστον Χριστιανοί και ζούμε κοντά στην εκκλησία. Πολλές φορές και ειδικά τις στιγμές τις δοκιμασίας, η πίστη μας κλονίζεται και θέλουμε να δούμε για να πιστέψουμε. Και μπορεί ο Θωμάς στα μάτια τα δικά μας να είναι ο ευτυχής που είδε, αλλά οι πραγματικά μακάριοι κατά τον λόγο του Χριστού μας είναι «οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».
Η πίστη δεν είναι κάτι που αναλύεται στα μικροσκόπια ούτε κάτι που μπορεί να το περιορίσει η φτωχή λογική μας. Εμείς μπορεί να μην είδαμε ποτέ τον Χριστό μας ζωντανό στη γη, να μην ακούσαμε με τα αυτιά μας τη φωνή του, να μην αγγίξαμε με τα χέρια μας το Θεανθρώπινο σώμα του. Είμαστε όμως εκείνοι που ζούμε και απολαμβάνουμε τα δώρα και τις ευλογίες της παρουσίας Του. Τι σημασία έχει αν δεν απολαύσαμε τον Χριστό με τις αισθήσεις μας; Εκείνοι που το έκαναν ήταν και εκείνοι που τον σταύρωσαν. Εμείς απολαμβάνουμε την παρουσία Του στην ψυχή μας, αισθανόμαστε τη χαρά της Αναστάσεως στην καρδιά μας και εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στα χέρια Του. Εξάλλου πίστη δεν σημαίνει τίποτα άλλο από εμπιστοσύνη. Και πιστός στον Θεό δεν είναι εκείνος που τον αποδέχεται αλλά εκείνος που τον εμπιστεύεται.
Αν θέλουμε λοιπόν να δούμε για να πιστέψουμε, πρέπει πρώτα να ζήσουμε κοντά στο Θεό. Γιατί η πίστη είναι κυρίως βίωμα. Όταν ζήσουμε κοντά στο Θεό και βιώσουμε το μεγαλείο της παρουσίας Του, τότε θα ανοίξουν και τα πνευματικά μας μάτια και θα δούμε όλα εκείνα που είδαν οι μάρτυρες της πίστεώς μας και δεν δίστασαν να δώσουν το αίμα τους για τον Χριστό, όλα εκείνα που είδαν οι Άγιοι της πίστεώς μας και αφιέρωσαν όλο τους το είναι στον Κύριο, όλα εκείνα που έχει ετοιμάσει για εμάς ο Χριστός για να μας οδηγήσει και πάλι στην Βασιλεία Του. Ας μιμηθούμε λοιπόν τον Θωμά όχι στην απιστία του αλλά στην ομολογία του και ας αναφωνήσουμε και εμείς με όλη τη δύναμη της καρδιά μας προς τον Αναστημένο Χριστό «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (Μάρκ. ιε΄,43 – ιστ΄, 8)
Κυριακή 19 Μαΐου 2013
Αδελφοί Χριστός Ανέστη!
Τρίτη Κυριακή σήμερα από την Κυριακή του Πάσχα και η Αγία μας Εκκλησία, μνημονεύει και τιμά τα πρόσωπα των Μυροφόρων γυναικών που αναδείχθηκαν σε πρότυπα θάρρους και ηρωισμού παραμένοντας στο πλάι του σταυρωθέντος και ταφέντος Κυρίου μας μέχρι το τέλος, αψηφώντας τελείως «τον φόβο των Ιουδαίων» που είχε οδηγήσει την πλειοψηφία των μαθητών Του σε φυγή.
Οι Μυροφόρες γυναίκες ήταν μια ομάδα γυναικών, μαθήτριες του Κυρίου, οι οποίες ακολουθούσαν και φρόντιζαν τον Χριστό κατά τις περιοδείες Του. Κυρίως όμως ήταν εκείνες που παρέμειναν ανελλιπώς δίπλα του κατά τη στιγμή του πάθους του. Σε αυτή την ομάδα γυναικών μετείχε και η Παναγία μητέρα του Χριστού. Την ονομασία Μυροφόρες την αποκτούν από τη στιγμή που επιχειρούν να επισκεφτούν τον τάφο του Χριστού, για να αλείψουν το νεκρό σώμα του με τα καθιερωμένα μύρα, όπως συνήθιζαν να κάνουν στους νεκρούς τους οι Ιουδαίοι.
Όλα τα γεγονότα που αφορούν στο πάθος και την σταύρωση του Κυρίου μας, συνέβησαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και μάλιστα την εβδομάδα πριν από το Σάββατο, κατά το οποίο οι Ιουδαίοι θα εόρταζαν το εβραϊκό Πάσχα. Αυτή η μεγάλη εορτή για τους Ιουδαίους ήταν και ο λόγος για τον οποίο όλα έπρεπε να γίνουν άμεσα χωρίς τίποτα να σκιάσει την μεγάλη ημέρα. Ο Κύριος λοιπόν συλλαμβάνεται την Πέμπτη πριν το Σάββατο της εορτής, δικάζεται και καταδικάζεται την ίδια ημέρα, και μετά από τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη την επόμενη ημέρα, μια ημέρα δηλαδή πριν την εορτή σταυρώνεται. Την ίδια ημέρα που ο Κύριος σταυρώθηκε, την ίδια ημέρα αποκαθηλώθηκε και ετάφη. Τα πάντα έγιναν πολύ βιαστικά με αποτέλεσμα κατά τον ενταφιασμό του Κυρίου να μην προλάβουν να ολοκληρώσουν τα ταφικά έθιμα που απαιτούσαν την επάλειψη του σώματος του νεκρού με αρωματικά μύρα.
Κατά την διάρκεια του Πάθους του Χριστού, όλοι οι μαθητές Του, με εξαίρεση τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, βλέποντας την οργή των Ιουδαίων προς τον διδάσκαλό τους και φοβούμενοι ότι η οργή αυτή θα ξεσπούσε και σε εκείνους, διασκορπίστηκαν και κρύφτηκαν. Κανείς τους δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή, ακόμα και μετά το πάθος να εμφανιστεί, πολύ περισσότερο να επισκεφτεί τον τάφο του Χριστού. Αυτό όμως που δίσταζαν να κάνουν οι άνδρες απόστολοι, αποτολμούν να κάνουν οι Μυροφόρες. Αν και γυναίκες δεν διστάζουν να σταθούν στο πλάι του προδομένου και εγκαταλελειμμένου Χριστού και να συμπαρασταθούν στον πόνο της Παναγίας μητέρας Του. Για αυτές «ο φόβος των Ιουδαίων» ήταν ανύπαρκτος. Την καρδιά τους την είχε κερδίσει εξ ολοκλήρου ο Χριστός.
Οι Μυροφόρες όμως δεν παραιτούνται ούτε και μετά την ταφή του Χριστού. Σκέφτονται διαρκώς ότι δεν μπόρεσαν να προσφέρουν τα καθιερωμένα μύρα στο σώμα του διδασκάλου τους και αυτό δεν τις αφήνει να ησυχάσουν. Παίρνουν λοιπόν την μεγάλη απόφαση να επισκεφτούν τον τάφο του Κυρίου την επόμενη ημέρα από την εορτή, μία ημέρα δηλαδή μετά το Σάββατο του Εβραϊκού Πάσχα. «Διαγενομένου λοιπόν του Σαββάτου» και μάλιστα πριν ακόμα χαράξει για καλά το φως της ημέρας «όρθρου βαθέως», ξεκινούν να επισκεφτούν τον τάφο. Στην καρδιά τους δεν υπήρχε ούτε φόβος, ούτε αγωνία. Μόνο πηγαίο θάρρος το οποίο αντλούσαν από την αγάπη τους για το Χριστό. Αν τις απασχολούσε κάτι αυτό ήταν το πως θα μετακινούσαν την μεγάλη πέτρα που κάλυπτε την είσοδο του τάφου. Μα ω του θαύματος! όταν φτάνουν βλέπουν την πέτρα να έχει ήδη μετακινηθεί. Ο Κύριός τους, ο Διδάσκαλός τους, ο αγαπημένος τους Ιησούς είχε Αναστηθεί. Το άψυχο μέχρι πριν λίγο σώμα του δεν υπήρχε πουθενά. Μόνο ένας λευκοφορεμένος Άγγελος ήταν εκεί για να τους αναγγείλει το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως και να τους αναθέσει να μεταδώσουν το Αναστάσιμο μήνυμα και στους άλλους μαθητές.
Να λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί πως ανταμείβει ο Θεός την αγάπη και την τόλμη των Μυροφόρων. Γίνονται εκείνες η πρώτες που δοκιμάζουν την μεγάλη χαρά της Αναστάσεως του Χριστού και οι πρώτες που θα διακηρύξουν και θα μεταφέρουν αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα. Και μαζί γίνονται και το παράδειγμα για όλους εμάς που πολλές φορές κυριευμένοι από το πνεύμα του κόσμου τούτου φοβόμαστε να σταθούμε στο πάλι του Αναστημένου Χριστού και να δηλώσουμε ότι είμαστε μαθητές Του. Δεν είναι λίγες οι φορές που είτε για να μην μας κοροϊδέψουν, είτε για να μην μας προσβάλλουν, είτε γιατί μπορεί να χάσουμε την εύνοια κάποιων, φοβόμαστε να ομολογήσουμε την Χριστιανική μας ιδιότητα. Κάποιες φορές μπορεί να αποφεύγουμε να κάνουμε και το σταυρό μας σε δημόσιο χώρο. Αυτήν είναι μια δειλία, σημάδι της πνευματικής μας φτώχιας. Αν θέλουμε να απολαύσουμε την πραγματική και αιώνια χαρά της Αναστάσεως, αν θέλουμε να συναντήσουμε τον Αναστημένο Ιησού, αν θέλουμε πραγματικά να ενωθούμε μαζί Του, θα πρέπει να έχουμε στην καρδιά μας το θάρρος την αγάπη κι την τόλμη των Μυροφόρων γυναικών, προκειμένου κάθε στιγμή της ζωής μας και με κάθε τρόπο να ομολογούμε ότι για εμάς κυριαρχεί μόνο το πρόσωπο του Χριστού.
Οι μαθητές του Κυρίου φοβήθηκαν, αμφέβαλλαν, κρύφτηκαν και έχασαν την ευκαιρία να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Οι Μυροφόρες πίστεψαν, τόλμησαν και αξιώθηκαν να δουν πρώτες αλλά και να μεταφέρουν πρώτες στον κόσμο την Ανάσταση. Ας μιμηθούμε το παράδειγμά τους, ας μιμηθούμε την τόλμη τους για να πλημμυρήσει και η δική μας ψυχή από το φως της Αναστάσεως, την οποία με τον τρόπο της ζωής μας θα μαρτυρούμε προς πάσα κατεύθυνση μέχρι τη στιγμή που ο Θεός θα μας καλέσει κοντά του για να μας εισάγει στην αιώνια Βασιλεία του!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (Ιω. ε΄, 1-15)
Κυριακή 26 Μαΐου 2013
Αδελφοί Χριστός Ανέστη!
Η Ευαγγελική περικοπή που αναγνώστηκε σήμερα τετάρτη Κυριακή μετά την Κυριακή του Πάσχα, αναφέρεται στο περιστατικό της συναντήσεως του Ιησού με τον παράλυτο της Βηθεσδά.
Στην πόλη των Ιεροσολύμων την εποχή του Χριστού, σε μία κολυμβήθρα, ένα σημείο δηλαδή που υπήρχε νερό και οι Ιουδαίοι μπορούσαν να πλένονται, συνέβαινε ένα θαυμαστό γεγονός στο οποίο οι άνθρωποι της εποχής γίνονταν μάρτυρες καθημερινά. Άγγελος Κυρίου κατέβαινε σε διάφορα χρονικά διαστήματα και ταρακουνούσε το νερό. Ο ασθενής που θα έπεφτε πρώτος «μετά την ταραχή του ύδατος» θεραπευόταν από την ασθένειά του. Αυτό το γεγονός είχε μετατρέψει εκείνη την κολυμβήθρα από τόπο καθαρισμού σε τόπο οδύνης και πόνου. Κάθε λογής ασθενείς ήταν συγκεντρωμένοι εκεί, ζητώντας την θεραπεία τους. Τυφλοί, χωλοί, ξηροί όλοι περίμεναν «την του ύδατος κίνησιν». Κατά την διάρκεια της αναμονής, όποιος περνούσε από εκεί γινόταν κοινωνός του πόνου και της δυσκολίας εκείνων των ανθρώπων.
Αυτόν τον τόπο της οδύνης επισκέπτεται ευρισκόμενος στα Ιεροσόλυμα ο Χριστός μας. Βλέπει τους ασθενείς αλλά μέσα στο πλήθος ξεχωρίζει έναν παράλυτο ο οποίος ζούσε στην παραλυσία επί τριαντα οκτώ έτη. Τον πλησιάζει λοιπόν και τον ρωτά το αυτονόητο: Θέλεις να γίνεις καλά; Θα μπορούσε να διερωτηθεί κανείς τι ερώτηση ήταν αυτή; Είναι δυνατόν να μην επιθυμούσε ο άνθρωπος εκείνος την θεραπεία του; εξάλλου γι' αυτό τον λόγο βρισκόταν εκεί. Ο Χριστός όμως έχει τον σκοπό του. Θέλει να ακούσει την απάντηση του ανθρώπου εκείνου η οποία ήταν συγκλονιστική: «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω…»! Ο παράλυτος του ευαγγελίου, αντιμετώπιζε εκτός από την παραλυσία του ένα μεγαλύτερο πρόβλημα. Ήταν μόνος του. Δεν είχε κανέναν κοντά του για να τον σπρώξει στο νερό και να θεραπευτεί. Δεν είχε κανέναν κοντά του γενικά στη ζωή του και αυτή είναι μεγαλύτερη παραλυσία. Η μοναξιά του τον πονούσε περισσότερο από την ασθένειά του.
Μετά από αυτή την ομολογία ο Χριστός θεραπεύει αμέσως τον ασθενή, ζητώντας του να πάρει το κρεβάτι του στην πλάτη και να περπατήσει. Και πράγματι ο επί τριαντα οκτώ έτη καθηλωμένος, ελευθερώνεται από την παραλυσία του και περπατάει απολαμβάνοντας πλέον το δώρο της υγείας.
Αδελφοί μου, το σημερινό ευαγγέλιο είναι κάτι πολύ περισσότερο από την διήγηση ενός ακόμη θαύματος από τα πολλά που επιτέλεσε ο Χριστός. Είναι μια αποκάλυψη. Ο Χριστός δεν ξεχώρισε τυχαία τον συγκεκριμένο παράλυτο μέσα από το πλήθος των ασθενών που βρίσκονταν εκεί. Ως καρδιογνώστης γνώριζε το πραγματικό μαρτύριο αυτού του ανθρώπου που ήταν η μοναξιά του. Από αυτό ήθελε περισσότερο να τον λυτρώσει, παρά από τη ασθένειά του. Χρησιμοποιεί την ανάγκη του ανθρώπου εκείνου να θεραπευτεί, για να τον κάνει να ομολογήσει την πραγματική αιτία του πόνου του «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω». Και τότε γίνεται ο Χριστός ο άνθρωπος που έλειπε από την ζωή του. Αυτό είναι και το μεγάλο μήνυμα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής. Ο Χριστός έγινε και είναι ο Άνθρωπός μας. Έγινε άνθρωπος για να μας λυτρώσει από την μοναξιά που φέρνει στην ψυχή μας η αμαρτία. Έγινε άνθρωπος για να θεραπεύσει τον άνθρωπο και να τον οδηγήσει στον ουρανό. Και αυτό το κατάφερε όταν σταύρωσε την αμαρτία στον δικό του Σταυρό και ανέστησε την ανθρωπότητα με την δική του Ανάσταση.
Στη ζωή μας ο πόνος είναι συνυφασμένος απόλυτα με την χαρά. Συνεχώς η δοκιμασία αλληλοδιαδέχεται τη λύτρωση και συχνά τα βάσανα μας οδηγούν στην απελπισία. Το ζούμε έντονα ειδικά στις ημέρες μας που η κρίση κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Αυτές τις στιγμές που στην δίνη των προβλημάτων αισθανόμαστε μόνοι και ανήμποροι, που ίσως οι πάντες να μας έχουν εγκαταλείψει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός είναι ο Άνθρωπός μας. Και είναι πάντα δίπλα μας για να συμπαρασταθεί στη δοκιμασία μας, να μας λυτρώσει και να αναπαύσει «πάντας τους κοπιώντας και πεφορτισμένους.
Παράλληλα όμως θα πρέπει και εμείς να αγωνιζόμαστε στη ζωή μας προκειμένου να αποφεύγουμε την αμαρτία που είναι και η πηγή της μοναξιάς μας και κάθε κακού. Ο Χριστός όταν ξανασυναντά τον παράλυτο που πριν λίγο είχε θεραπεύσει του επισημαίνει: «Ίδε υγιής γέγονας μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον τι σοι γένηται». Ορίστε του λέει, βλέπεις ότι έγινες καλά. Μην αμαρτήσεις ξανά για να μην σου συμβεί τίποτα χειρότερο. Και αυτή είναι η αλήθεια. Για όλα τα δεινά που υπάρχουν στην ζωή μας και για αυτές της ασθένειες, υπεύθυνη είναι η αμαρτία η οποία «θάνατον γεννά». Κανένας πόνος, κανένα βάσανο, καμία ασθένεια δεν θα υπήρχε στη ζωή μας αν δεν είχαμε παρακούσει το θέλημα του Θεού και δεν είχαμε χάσει τον Παράδεισο. Από την στιγμή που μπήκε στη ζωή μας το μικρόβιο της αμαρτίας από τότε ασθενήσαμε ψυχή τε και σώματι. Και από τότε μόνον ο Αναστημένος Χριστός που έγινε Άνθρωπος και νίκησε την αμαρτία μπορεί να μας θεραπεύσει και ψυχικά και σωματικά.
Ας μην ξεχνούμε ποτέ αδελφοί μου την αλήθεια της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας. Η φράση «άνθρωπον ουκ έχω» δεν έχει πλέον καμία θέση στη ύπαρξή μας από τη στιγμή που στηρίζουμε και εμπιστευόμαστε την ζωή μας στον δικό μας Άνθρωπο τον Θεάνθρωπο Ιησού! Παράλληλα ας αγωνιζόμαστε με όλη την δύναμη της ψυχής μας ενάντια στην αμαρτία προκειμένου να αξιωθούμε να κατακτήσουμε την κορυφή στην ανάβαση της ζωής που είναι η Βασιλεία του Θεού!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
π.Ν.Α.