«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 16, 19-31)
Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012
Δύο διαφορετικοί τύποι ανθρώπων παρουσιάζονται μέσα από την σημερινή ευαγγελική περικοπή.
Ο ένας είναι πλούσιος του οποίου το όνομα δεν αναφέρεται. Τρέφεται με πολλά και ακριβά φαγητά, ντύνεται καλά και γενικώς ζει μέσα στις ανέσεις. Έχει σκληρή καρδιά και αδιαφορεί για τους φτωχούς ,τις χήρες και τα ορφανά. Νομίζει ότι τα πλούτη είναι μόνο για τον εαυτό του και κλείνει τα μάτια του μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε η ύπαρξη του Θεού, αφού θεοποίησε τα υπάρχοντά του και πίστεψε ότι δεν του χρειάζεται κάτι άλλο στην ζωή του.
Το άλλο πρόσωπο της περικοπής έχει όνομα. Λέγεται Λάζαρος και είναι πολύ φτωχός. Ζει κοντά στον πλούσιο και προσπαθεί να χορτάσει από τα αποφάγια του πλουσίου, παρέα με τους σκύλους που γλύφουν τις πληγές πού υπάρχουν στο άρρωστο κορμί του! Ενώ όμως βιώνει την έσχατη εξαθλίωση έχει την ελπίδα του στον Θεό. Δεν παραπονιέται για την δυστυχία του, δεν κακολογεί τον πλούσιο για την σκληρότητα που του δείχνει καθημερινά. Είναι ικανοποιημένος που μπορεί και κρατιέται στη ζωή έστω και με αυτά τα ελάχιστα.
Κάποτε όμως πέθαναν και οι δυο τους και τα πράγματα αντιστράφηκαν. Ο φτωχός Λάζαρος μεταφέρεται τιμητικά από τους Αγγέλους στον Παράδεισο, στην αγκαλιά του Αβραάμ. Ζει τώρα την αιώνια ευτυχία μαζί με τους εκλεκτούς του Θεού.
Ο πλούσιος υποφέρει πάρα πολύ. Βλέπει διαρκώς την απέραντη ευτυχία αυτού που περιφρονούσε προκλητικά στην επίγεια ζωή του και ζητάει από τον Αβραάμ να τον στείλει στο μέρος του προκειμένου να δροσίσει λίγο την γλώσσα του με το δάκτυλό του. Αυτό όμως είναι αδύνατον γιατί οι δίκαιοι δεν έχουν επικοινωνία με τους αμαρτωλούς ούτε αισθάνονται την επίγεια ανθρώπινη δυστυχία. Μια τέτοια εμπειρία θα ήταν ικανή να διαταράξει την Παραδείσια μακαριότητα. Ο Αβραάμ υπενθυμίζει στον πλούσιο τις επίγειες απολαύσεις του και τις στερήσεις του Λαζάρου. Η κατάσταση άλλαξε οριστικά και δεν υπάρχει τώρα καμιά δυνατότητα για να γίνουν διορθωτικές κινήσεις. Ότι μπορέσουμε να κάνουμε στη ζωή αυτή. Όταν το τρένο φύγει δεν υπάρχει η δυνατότητα να γυρίσει πίσω.
Ας μη βιαστούμε όμως να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι ο κεντρικός στόχος της διηγήσεως αυτής είναι η καταδίκη του πλούτου. Ο Θεός μας χαρίζει πλουσιοπάροχα τα αγαθά Του για τις καθημερινές μας ανάγκες. Τα υλικά αγαθά που δίνει ο Θεός δεν είναι ποτέ δυνατόν να είναι κακά και επιζήμια. Ο άνθρωπος καλείται να κάνει σωστή διαχείριση. Να μην είναι πλεονέκτης και να νομίζει ότι όλα είναι γι’ αυτόν. Δεν είναι δυνατόν να υποδουλωθούμε στα πλούτη και να στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες σ ’αυτά. Τότε θα λησμονήσουμε Αυτόν που μας τα δίνει και τους διπλανούς μας που υποφέρουν. Θα πάθουμε ότι και ο πλούσιος της παραβολής μας.
Η σκληρότητα λοιπόν καταδικάζεται. Η θεοποίηση του πλούτου και η αδιαφορία για την αιώνια ζωή. Εφόσον υπάρχει θάνατος δεν είναι δυνατόν ποτέ να γίνουμε οριστικώς κάτοχοι οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου. Καλοί οικονόμοι και σωστοί διαχειριστές οφείλουμε να γίνουμε σ’ όσα μας εμπιστεύθηκε η πρόνοια του Θεού.
Ο Θεός είναι γεμάτος από αγάπη και μακροθυμία απέναντί μας. Είναι ο πλάστης και ο σωτήρας μας. Μας σώζει το άπειρο έλεός Του εφόσον είμαστε και εμείς ελεήμονες κα ευσπλαχνικοί σε όσους έχουν την ανάγκη μας. Μην περιμένουμε το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού την στιγμή που εμείς φανήκαμε σκληροί και απάνθρωποι στην επίγεια ζωή μας. Αυτό είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο και δεν αλλάζει με τίποτα. Εφόσον δεν ελεήσαμε τον αδελφό μας που τον βλέπουμε καθημερινά πως θα έχουμε την απαίτηση να μας ελεήσει ο Θεός που δεν τον βλέπουμε;
Την καρδιά μας θα την δώσουμε εκεί που είναι ο αληθινός θησαυρός μας. Τα αγαθά που μας δίνει ο Θεός στον κόσμο αυτό είναι προσωρινά και έχουν σκοπό να καλύψουν τις βιοτικές μας ανάγκες. Στόχος μας πάντα οι ουράνιοι θησαυροί, τα αιώνια και αναφαίρετα αγαθά της θείας Βασιλείας. Όποιος προσφέρει στον πάσχοντα συνάνθρωπο προσφέρει στην πραγματικότητα στον ίδιο τον Θεό. Είναι ο καλύτερος έμπορος αφού ανταλλάσει τα φθαρτά με τα άφθαρτα. Αν το καταλαβαίναμε αυτό όλοι μας δεν θα υπήρχε στον κόσμο δυστυχία και όλοι μας θα μοιραζόμαστε δίκαια τα αγαθά του Θεού. Θα ήταν όπως τα πρώτα χριστιανικά χρόνια που οι πιστοί μοιράζονταν μεταξύ τους τα πάντα. Υπήρχε κοινοκτημοσύνη και κανένας δεν πεινούσε. Τώρα έγιναν οι καρδιές μας σκληρές και δεν αισθάνονται τον πόνο του διπλανού μας. Η κρίση που περνάμε είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να δούμε τα πράγματα διαφορετικά και να ανοίξουμε τις καρδιές μας στους διπλανούς μας. Τότε η χαρά μας θα είναι μεγάλη και θα χαιρόμαστε περισσότερο να δίνουμε παρά να παίρνουμε. Θα μας φύγει το άγχος του πλουτισμού και θα νοιώθουμε σαν να ζούμε από τώρα στον Παράδεισο, Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 10, 25-37)
Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012
Η Παραβολή του καλού Σαμαρείτη που ακούσαμε από την σημερινή Ευαγγελική περικοπή, είναι ένας υπέροχος ύμνος προς την αληθινή και έμπρακτη αγάπη. Η άριστη συμπεριφορά του καλού Σαμαρείτη προς τον πάσχοντα, ανήμπορο και πονεμένο συνάνθρωπό του μας συγκινεί ιδιαίτερα και μας τονίζει ότι η πίστη μας είναι γνήσια όταν συνοδεύεται από έργα αγάπης διαφορετικά είναι νεκρή.
Την αφορμή για την διήγηση αυτή έδωσε στον Κύριο ένας νομικός, ένας γνώστης του νόμου, ένας θεολόγος του ιουδαϊσμού θα λέγαμε σήμερα. Αυτός Τον πλησίασε και θέλοντας να Τον πειράξει Τον ρώτησε τι θα πρέπει να κάνει για να κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Και ο Κύριος τον παρέπεμψε στον νόμο που τους παρέδωσε ο Μωυσής, τον οποίο γνώριζε πολύ καλά.
Αβίαστα τότε ο νομικός απάντησε ότι για την απόκτηση της αιώνιας ζωής απαιτείται κυρίως αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Στην επιθυμία του νομικού να πληροφορηθεί για την έννοια της λέξεως «πλησίον» ο Κύριος απάντησε με την καταπληκτική παραβολή του καλού Σαμαρείτη.
Ένας ταξιδιώτης, έπεσε σε χέρια ληστών. Αυτοί του πήραν τα ρούχα, τον χτύπησαν και τον άφησαν μισοπεθαμένο. Δυο περαστικοί ιερωμένοι που έτυχε να τον δουν δεν του έδωσαν σημασία. Ο καλός Σαμαρείτης όμως τον πόνεσε, του περιποιήθηκε τις πληγές και τον μετέφερε σε ξενοδοχείο πληρώνοντας τα έξοδα της διαμονής του. Έτσι, γίνεται κατανοητό ότι πραγματικός «πλησίον» ήταν αυτός που συμπόνεσε τον συνάνθρωπο και του στάθηκε στην συμφορά του.
Και εμείς τώρα δεν αρκεί να γνωρίζουμε μόνο τον νόμο του Θεού, να τον αποδεχόμαστε ως αληθινό και να υστερούμε στην έμπρακτη εκδήλωση αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Δεν δικαιώνονται αυτοί που γνωρίζουν μόνο τον νόμο του Θεού, αλλά αυτοί που τον εφαρμόζουν.
Η εκδήλωση της αγάπης μας δεν έχει όρια. Δεν περιορίζεται μόνο στα συγγενικά και φιλικά μας πρόσωπα. Επεκτείνεται σε όλους ανεξάρτητα από συγγένεια, ηλικία, φύλλο, κοινωνική τάξη, πατρίδα και θρησκεία. Ο χριστιανός στο πρόσωπο του αδελφού του πρέπει να βλέπει τον ίδιο τον Θεό του. Δεν αποβλέπει σε κάποια ανταπόδοση ούτε στον έπαινο των άλλων. Κάνει το χριστιανικό του καθήκον χωρίς να υπολογίζει κόπους και θυσίες. Στις δύσκολες αυτές ώρες του καθήκοντος σκεπτόμαστε την αγάπη που έδειξε ο Θεός σε όλους μας και κάνουμε αυτό που θα έκανε και ο Ίδιος στην θέση μας.
Όλοι μας είμαστε καλοί στην θεωρία, στην πράξη υστερούμε. Πρέπει να υπερβαίνουμε τους εαυτούς μας και να προχωρούμε στο υπέρτατο καθήκον της αγάπης χωρίς υπολογισμούς και χωρίς να θέτουμε κάποια όρια. Οι άνθρωποι έχουν χορτάσει από τα λόγια και χρειάζονται έργα. Εφαρμόζοντας πρακτικά τον νόμο του Θεού βοηθούμε τους γύρω μας να βρουν τον βηματισμό τους, να δουν ότι η Πίστη μας είναι αληθινή και ζωντανή.
Στην σημερινή συγκυρία με την οικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι μας η υλική βοήθεια είναι απαραίτητη. Πάντα όμως πρέπει να προσφέρουμε την δυνατότητα στον διπλανό μας να αισθανθεί την παρουσία και την αγάπη του Θεού. Έτσι, θα τον βοηθήσουμε να έχει την ελπίδα του στον Θεό ώστε όταν παρέλθει η δύσκολη οικονομική συγκυρία να εξακολουθήσει να ελπίζει «εις Θεόν ζώντα».
Ακούμε από πολλούς ότι η κρίση που περνάμε είναι κυρίως πνευματική και ηθική. Και αυτή είναι η πραγματικότητα. Ξεφύγαμε πολύ από την Πίστη και τον τρόπο ζωής των προγόνων μας. Μάθαμε την καλοπέραση και τον εύκολο δρόμο. Ξεχάσαμε την κακοπάθεια, την ασκητική οδό της Εκκλησίας μας, και επιδοθήκαμε στις υλικές απολαύσεις χωρίς μέτρο και όρια. Τώρα δυσκολευόμαστε και μας φαίνονται οι δυσκολίες που περνάμε σαν βουνό.
Ο καλός Σαμαρείτης έκανε το χρέος του χωρίς να υπολογίσει κόπο χρήματα και καθυστέρηση. Το θεώρησε αδιανόητο να προσπεράσει αδιάφορα τον κακοποιημένο αδελφό του. Γνώριζε καλά ότι αν τον άφηνε και εκείνος γρήγορα θα τον εύρισκε ο θάνατος. Έτσι ,χωρίς δεύτερη σκέψη τον βοήθησε να κρατηθεί στη ζωή.
Οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι Καλός Σαμαρείτης είναι ο Χριστός. Στη θέση του κακοποιημένου από τους ληστές βάζουν όλους τους ανθρώπους που τραυματίστηκαν από την αμαρτία και σώθηκαν με την σταυρική θυσία του Χριστού.
Μακάρι μέσα από τις δυσκολίες που περνούμε να κατανοήσουμε αυτές τις αλήθειες να έλθουμε και πάλι κοντά στο Θεό και τον πλησίον και τότε η κρίση αυτή θα γίνει η μεγάλη ευκαιρία να ξαναβρούμε τον δρόμο μας και να επιστρέψουμε στον Θεό και τότε θα υπομείνουμε με καρτερία και ελπίδα όλα τα δεινά μέχρι να τα περάσουμε με την βοήθεια του Θεού και να ξαναβρούμε την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά μας, Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. 12, 16-21)
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012
Η ανασφάλεια είναι μία δύσκολη κατάσταση την οποία ζουν όσοι δεν διαθέτουν σταθερή και ακλόνητη πίστη. Όσοι δεν αφήνουν όλη την ζωή τους να την κατευθύνει η πρόνοια του Θεού και αγωνιούν υπερβολικά για το αύριο. Θέλουν να κρατηθούν από κάπου και στρέφονται κυρίως προς τα υλικά αγαθά. Θέλουν να πλουτίσουν αποκτώντας περιουσίες και χρήματα. Νομίζουν έτσι ότι θα είναι αυτάρκεις και θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν όλες τις δυσκολίες της ζωής. Τις περισσότερες φορές γίνονται δούλοι στα πλούτη τους και τους τρώει η αγωνία πως θα τα εξασφαλίσουν και θα τα επενδύσουν με τον καλύτερο τρόπο. Αγωνιούν μήπως τα χάσουν και το βλέπουμε αυτό σήμερα που δεν υπάρχει οικονομική σταθερότητα και επικρατεί στον κόσμο μεγάλη αβεβαιότητα. Πολλοί αυτοκτονούν όταν πάθουν κάποια σημαντική οικονομική ζημιά.
Ο πλούσιος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής είναι μία κλασική περίπτωση ανθρώπου που δεν έχει την ελπίδα του στον Θεό, αλλά στα πλούτη του. Από την ζωή του απουσιάζει ο Θεός και ο πτωχός συνάνθρωπος. Έφθασε στο σημείο να πιστέψει ότι τα αγαθά που μάζεψε δεν θα τελειώσουν ποτέ, δεν θα του τα αφαιρέσει κανείς και καταστρώνει τα σχέδια της μελλοντικής του ευτυχίας. Μίας ευτυχίας που στηρίζεται σε κάτι ψεύτικο και εφήμερο, αφού τίποτα δεν είναι σίγουρο από αυτά που μας δίνει ο κόσμος αυτός.
Φάνηκε όμως τελικά πολύ ανόητος. Μεθυσμένος από την ψεύτικη ευτυχία λησμόνησε ακόμη και τον θάνατο που κάποια στιγμή ήλθε αναπάντεχα και του χάλασε τα σχέδια. Τώρα πλέον όσα μάζεψε με τόσο κόπο δεν του χρειάζονται σε τίποτα και άλλοι θα τα χαρούν. Εκείνος πορεύεται προς την αιωνιότητα όπου θα συναντήσει τον Θεό με άδεια τα χέρια. Φεύγει γυμνός από τον κόσμο αυτό όπως γυμνός βγήκε από την κοιλιά της μητέρας του. Θα δώσει λόγο επειδή δεν έκανε καλή χρήση των αγαθών του Θεού. Δεν ήταν καλός οικονόμος και διαχειριστής του πλούτου που τόσο απλόχερα του χάρισε ο Θεός.
Πολλές από τις περικοπές του Νοεμβρίου είχαν ως θέμα τα πλούτη. Μη νομίσουμε ότι ο Θεός καταδικάζει τα υλικά αγαθά. Η κακή χρήση είναι κατακριτέα. Υπάρχουν πάντα οι πλούσιοι που σκορπούν τα πλούτη τους σε αγαθοεργίες και δίνουν χαρά και ελπίδα στους ανθρώπους που τα υστερούνται. Ανακουφίζουν τον πόνο των ανέργων των ασθενών των χηρών και των ορφανών. Αυτοί είναι οι καλοί οικονόμοι των αγαθών του Θεού. Δεν υστερούνται τίποτα. Οι αποθήκες και τα πορτοφόλια τους δεν αδειάζουν και με την χαρά της προσφοράς γεμίζει η ζωή τους και αισθάνονται ευτυχισμένοι. Η ευλογία του Θεού είναι στα σπίτια τους και την ζωή τους. Φεύγοντας από τον κόσμο αυτό αποκτούν στον Ουρανό τους αιώνιους θησαυρούς που κανένας δεν μπορεί να τους αφαιρέσει. Ζουν στην απέραντη μακαριότητα των δικαίων. Απολαμβάνουν την χαρά των πιστών και φρονίμων οικονόμων.
Στην παγίδα που έπεσε ο ανόητος πλούσιος είναι πολύ εύκολο να πέσει και ο καθένας μας αν δεν προσέξει. Αν δεν καταλάβει από την αρχή το νόημα της ζωής και αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο ξέφρενο κυνήγι του πλούτου. Απαιτείται πολύ μεγάλη προσοχή για να μη καταντήσουμε να γίνουμε σκλάβοι των χρημάτων και των άλλων περιουσιακών στοιχείων. Θα φροντίσουμε με μέτρο για την οικογένειά μας. Θα είμαστε τίμιοι στην ζωή μας και θα βάλουμε σε μία σειρά όλες μας τις ανάγκες. Θα φροντίσουμε πρώτα την ψυχή μας που είναι αθάνατη θα επιδιώξουμε να πετύχουμε την Βασιλεία του Θεού και όλα τα υπόλοιπα θα μας τα χαρίσει η αγάπη του Θεού.
Υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας που τα έχουν όλα και δεν αισθάνονται ευτυχισμένοι. Η ζωή τους είναι άδεια παρά τα φαγοπότια και τα ταξίδια τους. Είναι και κάποιοι άλλοι που ενώ έχουν λίγα είναι αναπαυμένοι σ’ αυτά και αισθάνονται ότι δεν τους λείπει κάτι και ας υστερούνται κάποια πράγματα. Ελπίζουν στην πρόνοια του Θεού και αφήνουν Εκείνον να φροντίσει για το αύριο. Δεν συγκρίνονται με τους πλουσίους. Πλούτος τους η εργασία των εντολών του Θεού.
Ανάπαυσή τους η μαρτυρία της συνειδήσεως ότι δεν αδικούν κάποιον και δεν αφαιρούν κάτι από αυτά που ανήκουν σε άλλους, αντίθετα προσφέρουν πρόθυμα από το υστέρημά τους.
Ας φερθούμε συνετά στην ζωή μας και ας εμπορευτούμε τον παρόντα καιρό για το συμφέρον των ψυχών μας και όχι για τα υλικά και πρόσκαιρα που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να καλύψουν τα κενά της υπάρξεώς μας. Έχουμε αθάνατη ψυχή που διψά τον λόγο του Θεού και τρέφεται με την εργασία των θείων Του εντολών. Πρώτη και μεγάλη εντολή η αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Η
προσκόλληση στα πλούτη δεν αφήνει ποτέ να ανθίσει το ουράνιο αυτό λουλούδι. Αντίθετα, όποιος μένει ελεύθερος από αυτά, πετάει από τώρα στα ουράνια και γεύεται τα αιώνια αγαθά της Θείας Βασιλείας , τα οποία μακάρι να μας αξιώσει η αγάπη του Θεού όλοι μας να απολαύσουμε, Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ
Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012
Κάποιος Ιουδαίος άρχοντας είχε τηρήσει από τα νιάτα του όλες τις εντολές που παρέδωσε ο προφήτης Μωυσής. Πλησίασε λοιπόν τον Χριστό για να τον ερωτήσει τι άλλο του μένει ακόμη για να κερδίσει την αιωνιότητα. Και ο Κύριος του ζήτησε να εκποιήσει την μεγάλη του περιουσία και να δώσει τα χρήματα στους φτωχούς. Έτσι θα αποκτήσει τους ουράνιους θησαυρούς και θα μπορέσει να Τον ακολουθήσει χωρίς κανένα εμπόδιο.
Ο άρχοντας αυτός λυπήθηκε βαθύτατα και έφυγε μη μπορώντας να αποχωριστεί τα υπάρχοντά του και να δοθεί ολοκληρωτικά στον Θεό. Αν και ήταν ευσεβής άνθρωπος και ποθούσε την τελειότητα, εν τούτοις δεν μπόρεσε να αποχωριστεί όσα τον κρατούσαν δεμένο στη γη και έχασε την μεγάλη ευκαιρία.
Ατυχώς, έτσι περίπου είμαστε όλοι μας. Προσπαθούμε να τηρούμε τα εύκολα χωρίς να έχουμε την διάθεση να δοθούμε ολοκληρωτικά στον Θεό.
Οι Άγιοί μας όμως ακολούθησαν τον Θεό χωρίς να κρατήσουν το παραμικρό για τον εαυτό τους. Ήταν τα εκλεκτά παιδιά του Χριστού που προσέφεραν πρόθυμα και την ζωή τους για χάρη Του. Έτσι άφησαν ολάνοιχτες τις πόρτες της ψυχής τους στην Χάρη του Θεού και έφθασαν στην τελειότητα.
Σήμερα τιμούμε την αγία Αικατερίνη. Τα προσόντα και τα χαρίσματά της αμέτρητα. Δεν την θάμπωσαν όμως ούτε οι πολλές της γνώσεις ούτε η εξυπνάδα της. Δεν την έκανε υπερήφανη η ευγενής καταγωγή της. Δεν ξιπάστηκε από την σωματική ομορφιά με την οποία την είχε προικίσει ο Θεός. Δεν την τραβούσε η κοσμική ζωή της πατρίδας της Αλεξάνδρειας. Από την στιγμή που βρήκε τον <<πολύτιμο μαργαρίτη>> Χριστό όλα τα θεωρεί μικρά και τιποτένια. Για χάρη του είναι έτοιμη να δώσει και την ίδια την ζωή της. Της δόθηκε η μεγάλη δωρεά όχι μόνο να πιστεύει στο Χριστό, αλλά και να πάσχει γι’ Αυτόν.
Έτσι, όταν έφθασε η μεγάλη στιγμή να βρεθεί μπροστά στον έπαρχο προκειμένου να δώσει εξηγήσεις για την χριστιανική της ιδιότητα δεν φοβάται ούτε της μπαίνει κάποιος λογισμός να αρνηθεί την Πίστη της για να γλυτώσει την ζωή της. Το νεανικό της πρόσωπο λάμπει από χαρά και ομολογεί με θάρρος ότι πιστεύει στο Χριστό και είναι έτοιμη να υποστεί φρικτά βασανιστήρια για χάρη Του.
Με την εξυπνάδα της και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος κατατροπώνει τους σοφούς της Αλεξάνδρειας, τους αναγκάζει να ομολογήσουν ότι νικήθηκαν και αρκετούς από αυτούς τους οδηγεί στην αληθινή Πίστη. Μεγάλο θαύμα συντελέστηκε και όλοι μένουν εκστατικοί. Η θρησκεία των ειδώλων κατατροπώθηκε από μία νεαρή κοπέλα που με την στάση της αποδείχτηκε ότι ήταν λιοντάρι του Χριστού.
Η πάνσοφη νύμφη του Χριστού Αικατερίνη έμεινε στην ιστορία σαν αιώνιο παράδειγμα θάρρους και ομολογίας. Με το μαρτύριό της απέδειξε ότι ήταν γνήσια μαθήτρια του Χριστού και ότι δεν ήταν διατιθεμένη να αφήσει τίποτα να την χωρίσει από την αγάπη του Νυμφίου της ψυχής της. Τώρα, απολαμβάνει την αιώνια δόξα του Θεού και χορεύει στα ουράνια σκηνώματα με τις άλλες εκλεκτές υπάρξεις που τα έδωσαν όλα για την αγάπη του Χριστού.
Αντίθετα, ο νέος της ευαγγελικής μας περικοπής δεν μπόρεσε να απαγκιστρωθεί από τα πλούτη του και έτσι δεν έφθασε στην τελειότητα από την οποία τον χώριζε ένα μικρό βήμα που γι’ αυτόν ήταν πολύ μεγάλο…. Δεν έγινε παλικάρι του Χριστού γιατί ήταν δούλος του χρυσού.
Ας μη τον κατακρίνουμε όμως εκ του ασφαλούς γιατί δεν ξέρουμε τι θα επιτρέψει και για μας ο Χριστός και αν μπορέσουμε τότε να δώσουμε την καλή ομολογία ή θα τα χάσουμε όλα όπως εκείνος. Για την ώρα ας προσευχόμαστε να μας προσθέσει ο Θεός πίστη για να μπορέσουμε να σταθούμε ακλόνητοι στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας όπου δοκιμάζονται τα πάντα και ξεχωρίζει ο γνήσιος χριστιανός από τον ψεύτικο.
Τα λαμπρά παραδείγματα των γνησίων αθλητών της Πίστεως ας μας ενθαρρύνουν καθημερινά ώστε να αποκτήσουμε μαρτυρικό και θυσιαστικό πνεύμα για να ενισχυθούμε στις ώρες των πειρασμών και να κάνουμε το χρέος μας όταν έλθει η ευλογημένη ημέρα για τον καθένα μας, Αμήν!
π. Γ. Τ.