«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 5η Αὐγούστου 2012
Ο κόσμος αγαπητοί μου αδελφοί παρομοιάζεται σαν ένα πέλαγος και η ζωή του κάθε ανθρώπου σαν ένα ταξίδι μέσα σε αυτό το πέλαγος. Σε αυτό το ταξίδι συναντάει κανείς πολλές δυσκολίες , φοβερές φουρτούνες και τρικυμίες. Στις ιερές παρακλησεις που ψάλουμε αυτές της Άγιες ημέρες του δεκαπενταύγουστου προς την Υπεραγία Θεοτόκο, παρακαλούμε την αγνή Παρθένο και μητέρα του Θεού να μας απαλλάξει από τις «λυπηρές τρικυμίες», να μη μας αφήσει να πνιγούμε μέσα στο σάλο των «βιοτικών κυμάτων» να σταματήσει τον «κλύδωνα», να μας οδηγήσει στο «λιμένα» της Σωτηρίας και να φέρει στις ψυχές μας «την γαλήνην» του Υιού της. Όλα αυτά είναι λέξεις από την Θάλασσα. Ας μιλήσουμε λοιπόν σήμερα για την ζωή μας σε τούτο τον κόσμο που μοιάζει με ταξίδι σε τρικυμισμένη θάλασσα και να πούμε το πως θα μπορέσουμε να το φέρουμε εις πέρας και να φθάσουμε στον προορισμό μας . Σε αυτή την προσπάθεια θα μας βοηθήσει κατά πολύ το σημερινό ιερό ευαγγέλιο που ακούσαμε.
Μετά από μια μέρα διδαχής του λαού στη έρημο και το χορτασμό του με το Θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ψαριών από τον Κύριο μας, οι μαθητές του Χριστού μπαίνουν σε πλοίο για να διαβούν την Τιβεριάδα θάλασσα. Ο Ιησούς, μετά την αποχώρηση του πλήθους, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί. Κατά τα ξημερώματα, και ενώ το πλοίο βρισκόταν στη μέση της λίμνης ξέσπασε φοβερή θαλασσοταραχή, και όλοι οι μαθητές κυριεύτηκαν από φόβο και αγωνία, διότι ανά πάσα στιγμή κινδύνευαν να καταποντιστούν στα μανιασμένα κύματα. Και τότε μέσα σε αυτόν τον χαλασμό των κυμάτων και του ανέμου οι μαθητές, είδαν τον Χριστό να έρχεται προς το μέρος τους, περπατώντας πάνω στα αφρισμένα κύματα. Έντρομοι, επειδή νόμισαν ότι βλέπουν φάντασμα, έβαλαν τις φωνές, Εκείνος όμως τους καθησύχασε λέγοντας: «έχετε θάρρος, μη φοβάστε, εγώ είμαι».
-«Κύριε», λέει ο Πέτρος, «αν είσαι εσύ, διάταξέ με να έρθω προς Εσένα πάνω στα κύματα». -Έλα, του απαντά ο Χριστός, κι αυτός κατέβηκε από το πλοίο και ήλθε προς τον Κύριο περπατώντας πάνω στα κύματα. Βλέποντας όμως τον άνεμο ισχυρό, φοβήθηκε και άρχισε να βυθίζεται, οπότε φώναξε: «Κύριε, σώσε με!». Ο Ιησούς άπλωσε το χέρι και τον σήκωσε, λέγοντάς του: «ολιγόπιστε, γιατί δίστασες;». Και ανέβηκαν στο πλοίο κι αμέσως κόπασε ο άνεμος, ενώ οι μαθητές Τον προσκύνησαν λέγοντας «αληθινά, είσαι υιός του Θεού». Και αφού πέρασαν τη θάλασσα, ήλθαν στη γη της Γεννησαρέτ.
Αγαπητοί μου αδελφοί Άνεμοι και τρικυμίες, δοκιμασίες και πειρασμοί πάντα υπάρχουν μέσα στο ταξίδι της ζωής μας και συχνά, σαν τον Πέτρο, ολιγοψυχούμε και αρχίζουμε να καταποντιζόμαστε. Η σημερινή Ευαγγελική περικοπή μας διδάσκει ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, ότι μπορούμε να φθάσουμε σε γαλήνιο λιμάνι, έχομε την δύναμη, έχουμε σημείο φωτεινό που μας δείχνει την πορεία, έχουμε πλοηγούς έμπειρους που γνωρίζουν καλά την ρότα του ταξιδιού. Η δύναμή μας είναι η Χάρις του Θεού, ο ίδιος ο Χριστός ο Κυβερνήτης του σύμπαντος κόσμου, σημείο λαμπερό είναι Παναγία μας η πλατυτέρα των Ουρανών, πλοηγοί είναι οι άγιοί μας οι οποίοι έχουν κάνει με επιτυχία αυτό το ταξίδι της ζωής.
Όμως χρειάζεται κάτι και από εμάς, και αυτό πρώτα- πρώτα είναι το θάρρος που πρέπει να έχουμε για να αντιμετωπίσουμε τι όποιες δυσκολίες του ταξιδιού της ζωής. Θάρρος το οποίο πηγάζει από την πίστη, την εμπιστοσύνη στη χάρη του Θεού, την σιγουριά του κυβερνήτη Χριστού τον οποίο πρέπει να αποδεχθούμε. Θάρρος που γεννάει την ζωντανή ελπίδα, ότι ναι θα καταφέρω να φθάσω στον προορισμό μου
Δεύτερο χρειάζεται υπομονή μπροστά στου διάφορους πειρασμούς, στις ποικίλες δυσκολίες, δεν πρέπει να αφεθεί κανείς να τον καταπιεί η δίνη της θλίψης και να τον παρασύρει στην άβυσσο της απελπισίας που δεν υπάρχει γυρισμός. Δυστυχώς καθημερινά ακούμε για συνανθρώπους μας να οδηγούνται από την απόγνωση και την απελπισία στην αυτοχειρία
Το τρίτο που χρειάζεται είναι να τηρούνται οι κανόνες του ταξιδιού. Όπως για να για να φθάσει κανείς ασφαλείς από μια περιοχή σε μια άλλη, οδικώς η πλέοντας, θα πρέπει να οδηγήσει το αυτοκίνητο του, η το πλοιάριο του τηρώντας κατά γράμμα τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, η της ναυσιπλοΐας, αλλιώς σίγουρα θα έχει ατύχημα. Έτσι στο ταξίδι της ζωής και στον πνευματικό μας αγώνα θα πρέπει να τηρούμε απαράβατα κάποιους κανόνες, τους κανόνες αυτούς μας τους διδάσκει η Αγία μας Εκκλησία. . Χωρίς κανόνες δεν γίνεται ταξίδι πέφτουμε σε ξέρες, βυθιζόμαστε έχουμε επώδυνα ναυάγια. Για να βοηθήσω την αγάπη σας, θυμίζω αυτούς τους κανόνες που είναι η νηστεία, η προσευχή, η αγάπη προς τον Θεό και πλησίον, η καλλιέργεια των αρετών, η συμμετοχή στο Ιερό Μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως, που δυστυχώς πολύ από εμάς το αποφεύγουν, η συμμετοχή στο Ιερό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Αδελφοί μου! μας αξιώνει και φέτος ο πανάγαθος Θεός να πλεύσουμε πνευματικά της άγιες ημέρες του δεκαπενταύγουστου και μας καλεί η Εκκλησία μας να αναπέμψουμε προσευχές και ύμνους προς το υπέρλαμπρο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, ας την παρακαλέσουμε να διορθώσει την πορεία της ζωής μας, να μας θυμίσει ότι Υιός της ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός βρίσκεται πάντοτε δίπλα μας και σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας απλώνει το Πανάγιο Χέρι Του για να μας βοηθήσει. Ας την παρακαλέσουμε να μας δώσει θάρρος, να ζωντανέψει την αληθινή ελπίδα μέσα μας , να μας χαρίσει υπομονή να αγωνιστούμε τον καλό αγώνα της πίστεως φέροντας εις αίσιο πέρας το ταξίδι αυτής της ζωής για να συμμετάσχουμε στο γαλήνιο λιμάνι της αιωνίου βασιλείας του Θεού. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 12η Αὐγούστου 2012
Το θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου που ακούσαμε αγαπητοί μου αδελφοί στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, συνέβη μετά την κάθοδο του Χριστού από το όρος Θαβώρ, όπου μεταμορφώθηκε δείχνοντας την δόξα της Θεότητάς Του στους τρεις Μαθητές που παρευρέθηκαν στο θαυμαστό αυτό γεγονός, γεγονός που εορτάσαμε και εμείς την περασμένη Δευτέρα έξι Αυγούστου.
Πλησίασε, μας λέει η σημερινή περικοπή, ένας άνθρωπος τον Ιησού, και γονατιστός Τον παρακαλούσε να λυπηθεί και να σώσει το παιδί του, το οποίο σεληνιάζονταν και ταλαιπωρούνταν πολύ, γιατί πολλές φορές έριχνε τον εαυτό του στη φωτιά ή στο νερό. Απελπισμένος, είχε απευθυνθεί προηγουμένως στους μαθητές του Χριστού, αλλά εκείνοι δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το παιδί, οπότε κατέφυγε στον ίδιο τον Κύριο. Τότε ο Ιησούς είπε: “ Ω γενεά άπιστη και διεφθαρμένη, μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; έως πότε θα σας ανέχομαι; φέρτε μου το παιδί εδώ”. Και με ένα Του λόγο έδιωξε το δαιμόνιο και από εκείνη τη στιγμή το παιδί θεραπεύτηκε.
Όταν οι μαθητές ιδιαιτέρως Τον ρώτησαν για ποιο λόγο δεν μπόρεσαν οι ίδιοι να διώξουν το δαιμόνιο, ο Χριστός τους απάντησε: Εξαιτίας της απιστίας σας. Αλήθεια σας λέω, ότι εάν έχετε πίστη σαν το σπόρο του σιναπιού, θα πείτε σε αυτό το βουνό «μετατοπίσου από εκεί» και αυτό θα μετατοπιστεί, και τίποτα δεν θα σας είναι αδύνατο. Αυτό δε το γένος του δαιμονίου που ήταν στο παιδί δεν βγαίνει παρά μόνο με «προσευχή και νηστεία».
Ένα παρόμοιο ερώτημα σαν αυτό των μαθητών μπορεί να το κάνει ο κάθε ένας από εμάς. Γιατί δεν μας ακούει Θεός; γιατί δεν εισακούγονται οι προσευχές μας; γιατί δεν εκπληρώνονται τα αιτήματά μας; Η απάντηση είναι ότι ο Θεός σιωπά στην προσευχή μας γιατί προσευχόμαστε χωρίς βαθιά και ζωντανή πίστη. Τα όσα του ζητάμε μένουν ανεκπλήρωτα και αναπάντητα, διότι δεν τον πλησιάζομε με εμπιστοσύνη και δεν τον παρακαλούμε με θερμή αγάπη και καθαρή καρδιά. Η πίστη, η εμπιστοσύνη και η αγάπη προς τον Θεό ανοίγει τον δρόμο της αληθινής επικοινωνίας μαζί Του. Ο ίδιος ο Κύριος μας διδάσκει λεγοντας: « Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ.7,7.) μόνο που αυτό πρέπει να γίνεται με θερμή πίστη, όπως επισημαίνει αλλού: «όσα αν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε» (Ματθ.21,22.) Δεν έχει σημασία να νιώθουμε, η να λέμε ότι πιστεύουμε πολύ, αλλά αρκεί το λίγο, σαν τον κόκκο του σιναπιού, αρκεί η πίστη μας αυτή να είναι σταθερή, δυνατή, ακράδαντη. Αν πιστέψουμε ότι ο Θεός βρίσκεται δίπλα μας και έχει τη δύναμη να μας βοηθήσει σε κάθε είδους σωματικής, η πνευματικής δυσκολίας, τότε πράγματι στον αγώνα μας θα έχουμε τον ισχυρότερο σύμμαχο, τον νικητή του θανάτου, την πηγή της ζωής, τον Αναστημένο Κύριο. Ο Ιησούς όμως προσθέτει και κάτι άλλο που φωτίζει το ερώτημα των μαθητών και το δικό μας: «τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Η χριστιανική μας υπόσταση δεν ορίζεται μόνο από την πίστη, μια πίστη που πολλές φορές μπορεί να είναι θεωρητική και άκαρπη. Η πίστη μόνη στον Θεό δεν αρκεί, αλλά χρειάζεται αγώνας πνευματικός, χρειάζεται άσκηση στη ζωή μας. Αξεχώριστο και συστατικό στοιχείο πίστης είναι η πράξη, όχι μόνο η ορθοδοξία αλλά και η ορθοπραξία.
Δύο από τις βασικές εκδηλώσεις μιας γνήσιας χριστιανικής ζωής είναι η προσευχή και η νηστεία. Για να μας ακούσει ο Θεός οφείλουμε να προσευχόμαστε. Να προσευχόμαστε με εμπιστοσύνη, όπως είπαμε, και θερμή διάθεση, με επιμονή και αφοσίωση. Στο ναό μαζί με όλους τους άλλους αδερφούς μας, στο σπίτι μας, στην εργασία μας, στο δρόμο, στη πόλη, στην εξοχή, την ημέρα, την νύχτα. Τότε ακουγόμαστε και αυτό αποδεικνύεται από την προσευχή των Αγίων με την δύναμη της οποίας γίνονται θαύματα. Ο Κύριος δίπλα στην προσευχή τοποθετεί και τη νηστεία. Την προσπάθεια για την προσευχή πρέπει να τη συνοδεύει και η άσκηση του σώματος. Η προσευχή και η νηστεία δεν αποτελούν ούτε έθιμο, ούτε υποχρέωση, αλλά οφείλουν να είναι εκούσιες κινήσεις της καρδιάς μας προς τον Θεό
Η προσευχή και η νηστεία αποτελούν μίμηση του Χριστού, ο οποίος μετά την Βάπτισή Του επί σαράντα ημέρες αποσύρθηκε στην έρημο, νηστεύοντας και προσευχόμενος στον Θεό – Πατέρα. Αν ο ίδιος ο θεάνθρωπος Κύριος νήστεψε, κατανοούμε πόσο απαραίτητη είναι η νηστεία για εμάς. Η νηστεία δεν βοηθά μόνο τον άνθρωπο στον αγώνα του για την χαλιναγώγηση των παθών, αλλά κάνει την προσευχή του ακόμα πιο δυνατή και τον καθιστά έτοιμο στο να ελκύσει αφ' ενός μεν την χάρη του Θεού, και αφ' ετέρου στο να αποκρούσει επιτυχώς κάθε πειρασμική προσβολή. Η νηστεία δεν αποτελεί αποστροφή προς τις τροφές, ούτε διαδικασία «εξαγνισμού», καμία τροφή δεν θεωρείται ακάθαρτη. Η νηστεία αποτελεί άσκηση, δηλαδή μέσα από την εκούσια αποχή από συγκεκριμένες τροφές εξασκούμε- εκπαιδεύουμε το νου και την ψυχή μας στο να αντιστέκεται στους διάφορους λογισμούς και στις επιθυμίες. Δεν είναι σκοπός αλλά εργαλείο μέσο για να ανεβούμε πνευματικά. Με την νηστεία , σε συνδυασμό πάντα με την προσευχή, σταδιακά καθαρίζεται η ψυχή από τους πονηρούς λογισμούς και τελικά προσεγγίζει ακόμα πιο πολύ τον Θεό.
Η ακράδαντη πίστη στον Θεό, η προσευχή και η άσκηση μέσα από τη νηστεία, αποτελούν και σήμερα, που όλα γύρω μας κλονίζονται και τείνουν να καταρρεύσουν, την σιγουριά της πνευματικής μας ανόρθωσης, την σιγουριά ότι ο Θεός ακούει αυτά για τον οποίο τον παρακαλούμε.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 19η Αὐγούστου 2012
Το μεγάλο μάθημα της ανεξικακίας και της συγνώμης μας διδάσκει ο Ιησούς Χριστός Αδελφοί μου, με την παραβολή του άσπλαχνου δούλου, αυτή που ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα. Τι σημαίνει αλήθεια ανεξικακία; Σημαίνει μακροθυμία και ανοχή των κακών που μας προξενούν οι άλλοι συνάνθρωποί μας. Ακόμη σημαίνει διάθεση ειλικρινής όχι μόνο να μη θυμόμαστε τα κακά αυτά που μας προξένησαν και να μη θέλουμε να αντεκδικηθούμε, αλλά και να συγχωρούμε εκείνους που μα έβλαψαν και να ανταποδίδουμε καλό αντί του κακού που μας έκαναν.
Μας λέγει λοιπόν ο Κύριος πως η Βασιλεία των Ουρανών μοιάζει με έναν βασιλέα, ο οποίος αποφάσισε να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του με τους υπηρέτες του. Πρώτος παρουσιάστηκε ένας δούλος του, ο οποίος του χρωστούσε δέκα χιλιάδες τάλαντα, τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη και επειδή δεν είχε να τα ξεχρεώσει, ο βασιλιάς εκείνος διέταξε να πουληθούν η γυναίκα του και τα παιδιά του και όλα του τα υπάρχοντα, ώστε να αποδοθεί το χρέος. Ο δούλος τότε έπεσε στα γόνατα και τον παρακαλούσε λέγοντας: «δείξε λίγη υπομονή, και θα στα ξεχρεώσω όλα». Τότε ο άρχοντας τον συμπόνεσε, και του χάρισε το δάνειο. Φεύγοντας ο δούλος αυτός, συνάντησε ένα συνυπηρέτη του, ο οποίος του χρωστούσε το μηδαμινό ποσό, των εκατό δηναρίων, και τον άρπαξε από το λαιμό λέγοντάς του «δώσε μου αυτά που μου χρωστάς!». Εκείνος τον παρακαλούσε να κάνει λίγο υπομονή, μέχρι να τον ξεπληρώσει, όμως αυτός τον έβαλε στη φυλακή, μέχρι να του αποδώσει την οφειλή. Βλέποντας οι υπόλοιποι υπηρέτες τα όσα είχαν συμβεί, λυπήθηκαν πάρα πολύ και εξιστόρησαν τα γεγονότα στον κύριό τους. Κι εκείνος, αφού τον κάλεσε, του είπε: «δούλε πονηρέ, σου χάρισα όλο εκείνο το μεγάλο σου χρέος, επειδή με παρεκάλεσες. Δεν έπρεπε και συ να ελεήσεις τον συνυπηρέτη σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;» Και θυμωμένος τον παρέδωσε στους βασανιστές, για να τον τιμωρήσουν. Ο Χριστός κλείνει την παραβολή με ένα ιδιαίτερης σημασίας συμπέρασμα λέγοντας: «αυτό ακριβώς θα κάνει σε σας και Πατέρας μου ο Ουράνιος, αν ο καθένας σας δεν συγχωρεί τον αδελφό του όχι μόνο με το στόμα αλλά και μέσα από την καρδιά του».
Η σημερινή διδασκαλία του Χριστού μας, αποτελεί μια σημαντική αφορμή και ευκαιρία για να αναθεωρήσουμε την στάση μας έναντι του Θεού και των συνανθρώπων μας. Να αναθεωρήσουμε την πορεία μας, τον τρόπο σκέψεως και τον τρόπο ζωής ως χριστιανοί. Συχνά θεωρούμε ότι η πνευματική μας ζωή είναι ατομική μας υπόθεση, ότι δεν έχει καμία σχέση με τους συνανθρώπους μας, ότι δεν αφορά το κοινωνικό σύνολο. Κι όμως, τίποτα από όσα γράφει το Ευαγγέλιο, καμία από τις εντολές του Θεού δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε από μόνοι μας. Γιατί η φιλανθρωπία, η συγγνώμη, η μακροθυμία, η υπομονή, η πραότητα, η ελεημοσύνη, η κάθε αρετή προϋποθέτει την παρουσία του πλησίον, γιατί αποτελεί απάντηση της καρδιά μας προς αυτόν και απόδειξη της αγάπης την οποία οφείλουμε να καλλιεργούμε προς τους συνανθρώπους μας, αν πράγματι θέλουμε να γνωρίσουμε και να κοινωνήσουμε με τον Θεό.
Γι αυτό και τονίζει στο τέλος ο Χριστός, ότι και ο Επουράνιος Πατέρας μας, τότε μόνο μας συγχωρεί, όταν κι εμείς δείχνουμε την ίδια διάθεση προς τους ανθρώπους που τυχόν μας έχουν βλάψει ή μας έχουν θίξει. Δεν μπορεί κάποιος να είναι εκδικητικός και παράλληλα να ζητά συγχώρεση από τους άλλους, πολύ δε περισσότερο από τον ίδιο το Θεό.
Αυτό άλλωστε παρακαλούμε και επιβεβαιώνουμε όταν στο “Πάτερ ημών” λέμε: “και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών”. Δηλαδή, συγχώρησέ μας, Κύριε, όπως ακριβώς κι εμείς συγχωρούμε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με την ίδια αγάπη και φιλανθρωπία.
Άρα λοιπόν σήμερα μας διδάσκει ο Χριστός, - και αυτό το μάθημα θα πρέπει να το εμπεδώσουμε πολύ καλά μέσα μας, - πως το γνώρισμα μας ως χριστιανοί είναι η αγάπη και να ξέρουμε να συγχωρούμε. Αν θέλουμε να είμαστε, και όχι μόνο να λεγόμαστε , αληθινοί Χριστιανοί, πραγματικοί άνθρωποι, θα πρέπει πάντοτε να ακολουθούμε τον ευλογημένο δρόμο της αγάπης, της συγνώμης, και της ανεξικακίας. Είναι δρόμος σωτηρίας, είναι δρόμος δόξας. Είναι ο δικός Του δρόμος, εκείνος τον άνοιξε για εμάς επάνω στο Σταυρό με τα Πανάγια Λόγια Του «Πάτερ άφες αυτοίς...» (Λουκ.23,24) αφήνοντας αιώνιο υπόδειγμα ανεξικακίας. Είναι ο δρόμος των Αγίων του Θεού. Ας θυμηθούμε τον Πρωτομάρτυρα Άγιο Στέφανο: « Κύριε μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην» (Πραξ. 7,60). Ας θυμηθούμε ακόμη και τους Αγίους Αποστόλους: «Λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν…» (Α΄Κορ. 4,12-14). Λόγια που αποκαλύπτουν ανέκφραστο βάθος ανεξικακίες
Τον δρόμο αυτόν ας ακολουθήσουμε και εμείς Αγαπητοί μου αδελφοί. Αποτελεί ιερό χρέος. Για να είμαστε αληθινοί άνθρωποι, εικόνες και παιδιά του Θεού για να έχουμε δικαίωμα στο έλεος και την ανεξικακία του Θεού. Και τώρα και κατά την ημέρα της κρίσεως. Αμήν
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 26η Αὐγούστου 2012
Είναι κοινά αποδεκτό ότι οι εποχές έχουν αλλάξει. Οι ανάγκες και οι απαιτήσεις δεν παύουν καθημερινά να προβληματίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Ενώ έχει βελτιωθεί το επίπεδο ζωής σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες, το άγχος για καλύτερη ζωή και ο υπερκαταναλωτισμός είναι δυστυχώς οι βασικές έννοιες μας. Αυτά ωθούν τον εγωισμό μας στο να επιθυμούμε περισσότερα και έτσι να απομακρυνόμαστε από το Θεό, να μην σκεπτόμαστε και να μην καλλιεργούμε καμιά αξία εξαιτίας, της φιλαργυρίας μας. Όλα τα μετράμε με το χρήμα. Στέρεψε το χρήμα στέρεψε και η ζωή μας. Υπάρχει οικονομική κρίση , τότε όλα βρίσκονται σε κρίση. Γενικά όλοι μας – άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο – δεχόμαστε τη φθοροποιό επίδραση της υλιστικής νοοτροπίας που δεσπόζει μέσα στην εποχή μας.
Στην εποχή μας, λοιπόν, και σε εμάς τους σύγχρονους ανθρώπους απευθύνεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή, που περιγράφει τη συνάντηση και τον διάλογο του Κυρίου μας με ένα πλούσιο νέο. «Δάσκαλε αγαθέ, τι καλό πρέπει να κάνω για να έχω την αιώνια ζωή;», είναι το ερώτημα που διατυπώνει προς το Χριστό ο νέος εκείνος. Ο Κύριος του απαντάει πως πρέπει να τηρεί τις εντολές του Θεού. Ο νέος θα τον διαβεβαιώσει ότι από τα πρώτα χρόνια της νεότητάς του, τηρούσε τις εντολές του νόμου. Και τότε ο Κύριος θα τον καλέσει να βαδίσει τον δρόμο της τελειότητας. «Αν θέλεις να γίνεις τέλειος πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, για να έχεις θησαυρό στους ουρανούς, και τότε ακολούθησέ με». Τα λόγια αυτά του Κυρίου αναστάτωσαν και λύπησαν τον νέο. Έκανε μεταβολή και έφυγε λυπημένος. «Ην γαρ έχων κτήματα πολλά», σημειώνει ο ευαγγελιστής Ματθαίος. Ήταν πολύ πλούσιος. Και η καρδιά του ήταν προσκολλημένη στον πλούτο και τα πολλά αγαθά του. Τότε ο Κύριος στράφηκε προς τους μαθητές του και είπε: «Σας διαβεβαιώνω πως δύσκολα θα μπει πλούσιος στην ουράνια βασιλεία». Είναι ευκολότερο να περάσει κάμηλος, δηλαδή ένα χονδρό σχοινί, από την τρύπα μιάς βελόνας, παρά πλούσιος να μπει στη Βασιλεία του Θεού. Και οι μαθητές με μεγάλη έκπληξη ρωτούν: Μα τότε ποιος τάχα μπορεί να σωθεί; Και ο Χριστός τους απαντά: Στους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, στον Θεό όμως όλα είναι δυνατά.
Μέσα από τον διάλογο αυτό προκύπτει εύλογα και σε εμάς περίπου η ίδια απορία με αυτή των μαθητών: Όποιος δηλαδή θέλει να ακολουθήσει τον Χριστό, πρέπει να πουλήσει όλη του την περιουσία; είναι εμπόδιο ο πλούτος; Φταίνε τα υλικά αγαθά; Η απάντηση είναι πως από μόνος του ο πλούτος δεν είναι κάτι κακό. Ούτε και τα υλικά αγαθά, τα οποία άλλωστε δημιούργησε ο Θεός. Αλλά σημασία έχει το ποια είναι η στάση του ανθρώπου απέναντι στο πλούτο και ο τρόπος με τον οποίον χρησιμοποιεί τα υλικά αγαθά. Άρα το πρόβλημα δεν είναι να είναι κανείς πλούσιος, αλλά να είναι πλεονέκτης και φιλάργυρος. Ότι έχει αποκτήσει ο καθένας μας και είναι από τον προσωπικό του κόπο και αγώνα, από τις δικές του στερήσεις και αγωνίες και από τον δικό του ιδρώτα και κάνει σωστή διαχείριση, είναι ευλογημένο. Μακάριος είναι εκείνος που με την εργασία του τίμια βγάζει το ψωμί του. Όταν ο Κύριος είπε πως είναι δύσκολο πλούσιος να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών, εννοούσε τον φιλάργυρο άνθρωπο που επειδή είναι δεμένος με τα υπάρχοντά του θέτει αυτά αλλά και τον εαυτό του πάνω από το θέλημα του Θεού. Επίσης ήθελε να τονίσει τους κινδύνους για τον κάθε άνθρωπο, που κρύβει ο πλούτος και η προσπάθεια για την απόκτηση του.
Θα αναφέρω σύντομα στην αγάπη σας αυτούς τους κινδύνους ώστε να μπορέσουμε και εμείς συν Θεό να τους αποφύγουμε. Διότι μπορεί να μην είμαστε πλούσιοι, αλλά μπορεί να είμαστε υπερκαταναλωτές, η κυνηγοί αγαθών, η να αγωνιούμε και εμείς να γίνουμε πλούσιοι με τρόπο που δεν συνάδει με την χριστιανική μας ταυτότητα.
Ο πρώτος κίνδυνος που υπάρχει είναι ότι η καρδιά εκείνου που επιθυμεί τον πλούτο εύκολα αιχμαλωτίζεται από αυτόν και γίνεται δούλος των υλικών αγαθών, προσηλώνεται στα γήινα και στα φθαρτά, δεν υπάρχει για αυτόν ο Θεός, έχει πεθάνει, ο Θεός του είναι ο πλούτος. Διαστρεβλώνεται η συνειδητή του , θυσιάζει τις αρχές και τις αξίες του. Ένας δεύτερος κίνδυνος θανάσιμος που επιφέρει η προσήλωση του ανθρώπου στον πλούτο είναι ο σκοτισμός του νου. Η εμμονή και η αγωνιώδη μέριμνα της διατήρησης και της αύξησης του πλούτου κάνει το νου του ανθρώπου να ξεγελιέται και να μη σκέπτεται πόσο πρόσκαιρη είναι η παρούσα ζωή και πόσο ανασφαλή είναι τα πλούτη. Τέλος ένας τρίτος κίνδυνος είναι ότι συχνά κλείνει την καρδιά του ανθρώπου και την αναισθητοποιεί στον πόνο και τις ανάγκες των άλλων συνανθρώπων, επίσης καταπιέζει και αδικεί όσους εξαρτώνται από τον ίδιο. Γίνεται ατομιστής, σκληρός, ακατάδεκτος, γυμνός από αγάπη και καλοσύνη. Τα αυτιά του πλουσίου ακούνε μόνο τους χτύπους των κερμάτων και όχι τα βογκητά των πονεμένων και των αρρώστων, τα μάτια του προσηλώνονται στη λάμψη του χρυσού και δεν βλέπουν τις ανάγκες τω άλλων, όλη η ύπαρξη του τελικά γίνεται σκοτεινή.
Αυτοί είναι αγαπητοί μου αδελφοί εν συντομία οι κίνδυνοι, της κακής διαχείρισης , της μανιώδους αναζητήσεις του πλούτου και της προσκόλλησης σε αυτόν. Οφείλουμε λοιπόν να δείξουμε πολλή προσοχή, να μη πέσουμε στην παγίδα του αθέμιτου πλουτισμού, της πλεονεξίας και της φιλαργυρίας. Ας αγωνισθούμε για τα ανώτερα, την προσευχή, τη λατρεία, την πνευματική μελέτη, την αιώνια ζωή τησωτηρία μας. Για τα αναγκαία υλικά αγαθά είναι σίγουρο ότι θα φροντίσει ο Φιλάνθρωπος Θεός.