«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 1η Ιουλίου 2012
Η συκοφαντία
Στους εκ Ρώμης καταγόμενους Αγίους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό, εορτάζει και τιμά σήμερα, αδελφοί μου, η Αγία μας Εκκλησία. Οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός, οι οποίοι έζησαν την εποχή πού αυτοκράτορας των Ρωμαίων ήταν ο Κάρινος, ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσοι είχαν ανάγκη. Αμοιβή τους δεν ήταν τα χρήματα, αλλά η οικειοθελής πίστη στον Χριστό των θεραπευθέντων ανθρώπων. Κάποιοι, όμως, καλοθελητές συκοφάντησαν τους Αγίους στον αυτοκράτορα, λέγοντας ότι τις θεραπείες και τα θαύματα πού επιτελούσαν τα έκαναν χρησιμοποιώντας μαγικές τέχνες. Πληροφορούμενοι την διαβολή οι Άγιοι Ανάργυροι προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του αυτοκράτορα, ο οποίος προσπάθησε να τούς μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό. Εκείνοι, όμως, όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν να μεταπείσουν και να αλλάξουν και τον ίδιο τον Κάρινο, τον οποίο, με θαυματουργικό τρόπο, θεράπευσαν. Συγκεκριμένα, όταν ο Κάρινος ανέκρινε τούς Αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του και στράφηκε προς την ράχη του. Αμέσως τότε οι Άγιοι τον θεράπευσαν με την προσευχή τους στον Χριστό. Εξαιτίας αυτού του θαύματος, πίστεψαν στον Χριστό όλοι οι μάρτυρες του θαύματος και ο Αυτοκράτορας τούς έστειλε πίσω στους συγγενείς τους με μεγάλες τιμές. Αργότερα, όμως, οι Άγιοι φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλό τους στην ιατρική επιστήμη, γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη. Ο δάσκαλός τους τούς ανέβασε σε κάποιο όρος για να μαζέψουν δήθεν ιατρικά βότανα και εκεί τούς επιτέθηκε με πέτρες και τούς θανάτωσε.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός της συκοφαντίας των Αγίων Κοσμά και Δαμιανού, από τους ειδωλολάτρες της εποχής τους, προκειμένου να αναστείλουν και καταστρέψουν την θεραπευτική τους δράση, που αποσκοπούσε όχι απλώς στην θεραπεία των σωματικών ασθενειών, αλλά κυρίως στην γνωριμία των ανθρώπων με τον Χριστό, τον μόνο Ιατρό ψυχών και σωμάτων και στην δι’ Αυτού σωτηρία. Δεν είναι, όμως, πρωτοφανές. Θυμίζουμε ότι και ο Ίδιος ο Κύριος συκοφαντήθηκε επανειλημμένως από την φαρισαϊκή υποκρισία της εποχής Σου, η οποία ακριβώς την ίδια συκοφαντία χρησιμοποιούσε εναντίον Σου: εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια· ενώ και πλήθη Αγίων Μαρτύρων σύρονταν στους δημίους τους, με χαλκευμένες κατηγορίες και απίστευτες συκοφαντίες ανθρώπων που ζούσαν στην δαιμονική πλάνη.
Δυστυχώς, το φαινόμενο της συκοφαντίας συναντάται ευρύτατα και στην εποχή μας και χαρακτηρίζει ανθρώπους που δε διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να επικρατήσουν, κάθε άνομο τρόπο για να βλάψουν τους αξίους, κάθε ψεύδος για να εξυπηρετήσουν υπόγεια και ιδιοτελή συμφέροντα. Η συκοφαντία είναι η εκδίκηση των άνανδρων. Γι’ αυτό και ο πόνος που προκύπτει από την συκοφαντία είναι μαρτυρικός για τον συκοφαντούμενο. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ομολογεί ότι «δεν υπάρχει πόνος βαρύτερος και δεν υπάρχει πληγή περισσότερο θανάσιμη από τη συκοφαντία» Σην ίδια, όμως, στιγμή και η πνευματική ωφέλεια για τον αδίκως συκοφαντούμενο είναι μεγάλη. Γιατί, όπως διδάσκει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «αυτός που μάς συκοφαντεί μάς προξενεί μεγάλο μισθό. Γιατί ο Κύριος είπε χαίρετε και αγαλλιάσθε, όταν είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών…»
Πολλές φορές και μεταξύ των Χριστιανών παρατηρούνται φαινόμενα συκοφαντίας, προερχόμενα, ίσως, από υπερβάλλοντα ζήλο, σίγουρα, όμως, από ξεστρατισμένη ευσέβεια, που έχασε τα πνευματικά χαρακτηριστικά της και εκτραχύνθηκε σε άδικη και απάνθρωπη κρίση, στηριζόμενη, συνήθως, στα φαινόμενα, τα οποία συχνά απατούν. Ένα τέτοιο περιστατικό πνευματικής πλάνης, που εξέθεσε τον συκοφάντη, διασώζεται στην Ασκητική Γραμματεία της Εκκλησίας μας, η οποία διδάσκει ότι «κι αν ακόμη ψηλαφίσετε κάτι με τα χέρια σας, μη το θεωρήσετε βέβαιο. Διότι ένας αδελφός γελοιοποιήθηκε σε τέτοια περίπτωση. Αυτός είχε πονηρές υποψίες εναντίον του αδελφού του. Και μια μέρα, που τον είδε τάχα να αμαρτάνει με μία γυναίκα, ταράχθηκε και πολεμήθηκε φοβερά από κακούς λογισμούς. Πλησίασε, λοιπόν και τους σκούντησε με το πόδι του, λέγοντας: πάψτε πια, ως πότε; Και να! Σότε διεπίστωσε πως ήταν δύο δεμάτια στάρι, το ένα πάνω στο άλλο! Γι’ αυτό σάς λέγω: ακόμα κι αν ψηλαφίσετε με τα χέρια σας, μη βιαστείτε να κατηγορήσετε» Αν ψάξουμε λίγο μέσα μας, αγαπητοί μου, ίσως να διαπιστώσουμε ότι κι εμείς έχουμε υποκύψει τον πειρασμό της συκοφαντίας των αδελφών μας. Αν, μάλιστα, η συκοφαντία, γενικώς, συνιστά μέγα αμάρτημα ενώπιον του Θεού, η συκοφαντία των κληρικών, ειδικότερα, συνιστά τραγική εκτροπή, καθότι οι κληρικοί έχουν αναλάβει το βαρύτατο έργο της διαποίμανσης του λαού, πολεμούμενοι διαρκώς από τον μισόκαλο διάβολο και τα όργανά του. Εκείνος που διακρίνεται από αυτογνωσία και ταπείνωση κοιτά τις δικές του ελλείψεις και δεν ασχολείται με τους άλλους, Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 8η Ιουλίου 2012
Ο Άγιος Προκόπιος και το Μυστήριο του Γάμου
Στην εποχή του ειδωλολάτρη Ρωμαίου Αυτοκράτορα Διοκλητιανού, μάς μεταφέρει, αδελφοί μου, η μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου, την οποία εορτάζει η Εκκλησία μας σήμερα. Ο πατέρας του Χριστόφορος ήταν ευλαβής και πιστός άνθρωπος, αλλά η μητέρα του Θεοδοσία ήταν ειδωλολάτρισσα. Αυτή, μετά τον θάνατο του συζύγου της, ανέλαβε πλήρως την ανατροφή του Νεανία – έτσι λεγόταν πριν ονομαστεί Προκόπιος. Εκείνη τον οδήγησε στον Διοκλητιανό, ο οποίος τον έχρισε Δούκα της Αλεξάνδρειας και τον απέστειλε στην περιώνυμη πόλη για ν’ αναλάβει τα καθήκοντά του.
Η πορεία εκείνη προς την Αλεξάνδρεια, όπου πήγαινε για να φονεύσει κάθε Χριστιανό, έμελλε να καταστεί σταθμός στη ζωή του. Φοβερός καύσωνας, αλλά και σεισμός και αστραπές σημειώθηκαν καθ’ οδόν. Εν μέσω αυτών των σημείων, σαν άλλος Παύλος, άκουσε φωνή να τού λέει: «Νεανία, ποιόν καταδιώκεις;» και ο Νεανίας αποκρίθηκε: «έχω εντολή να φονεύσω όλους τους Χριστιανούς». Τότε, μέσα στη νύχτα, ένας σταυρός έλαμψε υπέρ τον ήλιο και ακούστηκε φωνή που έλεγε: «Εγώ Είμαι ο Ιησούς Χρίστος, ο Εσταυρωμένος, αυτός που καταδιώκεις». Η εμφάνιση του Θεανθρώπου Ιησού στον νεαρό ειδωλολάτρη άρχισε να γκρεμίζει μέσα του τον παλαιό άνθρωπο. Μια νέα ζωή ανέτειλε. Στο φως της αλήθειας εξαφάνισε το σκοτάδι της πλάνης. Ο Θεός των Χριστιανών άρχισε να γίνεται και δικός του Θεός.
Στο γεγονός αυτό ήταν αρκετό να τον προβληματίσει και να τον πείσει όχι μόνο να μην θανατώσει τους Χριστιανούς, αλλά και ο ίδιος να πιστέψει στον Χριστό. Όταν, όμως, εκμυστηρεύθηκε στην μητέρα του πως έγινε Χριστιανός, αυτή, αφού δεν κατάφερε να τον μεταπείσει, τυφλωμένη από την δαιμονική πλάνη, φέρθηκε όπως καμία μητέρα δεν φέρεται ποτέ στο παιδί της: τον κατέδωσε στον Αυτοκράτορα. Ο Διοκλητιανός διέταξε τον Δούκα της Καισάρειας Ουλκίωνα να τον ανακρίνει και ο Νεανίας ομολόγησε απερίφραστα ότι είναι Χριστιανός και ταυτόχρονα, αρνήθηκε να προσποιηθεί, έστω, ότι θυσιάζει στα είδωλα, παρόλο που έτσι θα απέφευγε το μαρτύριο. Τότε ο Ουλκίωνας τον οδήγησε στην Καισάρεια, όπου τον παρέδωσε σε φρικτά βασανιστήρια. Το βράδυ της ίδιας μέρας ημέρας, ενώ ο Νεανίας βρισκόταν κατάκοιτος και δέσμιος μέσα στη φυλακή, τον επισκέφθηκαν Άγγελοι Κυρίου για να τον παρηγορήσουν. Ακολούθως, παρουσιάστηκε μπροστά του ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος θεράπευσε τον Νεανία, τον περιέλουσε με άκτιστο φως και του είπε: «Προκόπιος θα ονομάζεσαι, γιατί θα προκόψεις στην αρετή». Τον Προκόπιο πλέον, περίμεναν ανείπωτα μαρτύρια. Η καρτερία του, όμως, η υπομονή και η εμφανέστατη προστασία τού Θεού έγιναν αφορμή και η μητέρα του να μεταστραφεί και να πιστέψει στον Χριστό και πολλοί από τους διώκτες του να βρουν το δρόμο της σωτηρίας, διά του μαρτυρίου. Ο ίδιος, τελικά, οδηγήθηκε στον, δι’ αποκεφαλισμού, μαρτυρικό θάνατο.
Ο Άγιος Προκόπιος, όμως, δεν έρχεται στο προσκήνιο της Εκκλησιαστικής μας ζωής μόνο κατά την σημερινή ημέρα της μνήμης του. Το όνομά του ακούγεται και μνημονεύεται στην ιερολογία του Μυστηρίου του Γάμου, συνδεόμενο με το γεγονός της προκοπής, την οποία η Εκκλησία μας εύχεται στους νεονύμφους, στην κοινή, πλέον, ζωή τους. Ο Άγιος παρουσιάζεται, τρόπον τινά, ως η ενσάρκωση της προκοπής και ευχή για προκοπή. Στην τελευταία ευχή του Μυστηρίου ο Ιερεύς ευλογεί το ζευγάρι, ευχόμενος η Αγία Τριάδα να τού παράσχει προκοπήν βίου και πίστεως, ενώ και στην απόλυση της Ακολουθίας το όνομά του δεσπόζει, καθιστώντας την παρουσία του Αγίου κομβική στην λογική του Μυστηρίου του Γάμου. Η σύνδεση του Αγίου Προκοπίου με την ευχή της Εκκλησίας για την προκοπή των ανθρώπων επισφραγίζεται και από την υμνογραφία που περιβάλει το πρόσωπό του: Από τους ιερούς υμνογράφους εγκωμιάζεται ως «προκόπτων εν Θεώ» ή «τη πίστει προκόπτων» ή «φερωνύμως προκόπτων». Στο πρώτο δε ιδιόμελο των στιχηρών των αίνων, χαρακτηριστικά συσχετίζεται προς την προκοπή των πιστών: «ως προκόπτων εν Θεώ, πάντας πρέσβευε, αθλοφόρε, προκόπτειν εν αυτή... εν θεαρέστοις οδοίς και θείαις πράξεσιν ευαρεστούντας αυτώ». Για τους λόγους αυτούς, αγαπητοί μου, ας ευχηθούμε ο Άγιος Προκόπιος να πρεσβεύει για όλους μας, ώστε να προκόπτουμε στην ζωή του Χριστού, καλλιεργώντας μέσα μας τον κόσμο των αρετών, κυρίως της αγάπης και της μετανοίας, οι οποίες είναι ικανές να μορφώσουν εντός μας τον Ίδιο τον Χριστό, τη δόξα και το καύχημά μας, την λύτρωση και την σωτηρία μας.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ
Κυριακή 15η Ιουλίου 2012
Η ετικέτα του αιρετικού
Κατά την σημερινή Κυριακή, αδελφοί μου, η Εκκλησία μας προβάλει και τιμά την σύναξη των εξακοσίων τριάντα (630) Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων, που συγκρότησαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, το 451 στην Χαλκηδόνα. Η Σύνοδος συνεκλήθη υπό των Βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει την μεγάλη αίρεση του Ευτυχούς και του Διοσκόρου, των Μονοφυσιτών. Η εν λόγω αίρεση δεχόταν μία μόνο φύση στο πρόσωπο Σου Χριστού και μία ενέργεια. Οι αιρεσιάρχες, έχοντας προσβάσεις στο παλάτι και αποκτώντας κοσμική δύναμη, σχετιζόμενοι με πρόσωπα της πολιτικής εξουσίας, μεγάλα προβλήματα προκάλεσαν στην ενότητα της Εκκλησίας και στη συνείδηση του πληρώματός Της. Γι’ αυτό κρίθηκε απαραίτητη η σύγκλιση Οικουμενικής Συνόδου, ώστε να διασαφηνιστεί η δογματική αλήθεια, να καθοριστεί η Ορθόδοξη Θεολογία και να αποφευχθεί ο κίνδυνος της διαίρεσης.
Σύμφωνα με τον ιερό Συναξαριστή, στην Σύνοδο συμμετείχαν και οι Ορθόδοξοι και οι αιρετικοί. Αμφότεροι κατέγραψαν την πίστη και την Θεολογία τους σε δύο τόμους μέσα στην λάρνακα όπου, μέχρι σήμερα, φυλάσσεται το ιερό Λείψανο της Αγίας Μάρτυρος Ευφημίας, την οποία και σφράγισαν. Επέστρεψαν μετά από αρκετές ημέρες και ύστερα από έντονη προσευχή, αποσφράγισαν την λάρνακα και βρήκαν τον μεν τόμο των αιρετικών στα πόδια της Αγίας, τον δε τόμο των Ορθοδόξων στα μαρτυρικά χέρια της. Σο θαύμα προκάλεσε έκπληξη και θεωρήθηκε επισφράγιση της Ορθόδοξης αλήθειας από τον Ίδιο τον Χριστό, ο Οποίος διαχρονικά ποιεί μεγάλα και εξαίσια, προς οικοδομή των πιστών και επιστροφή των πλανημένων.
Έχουμε επισημάνει πολλές φορές, τον κίνδυνο που συνιστούν για την ενότητα του Σώματος του Χριστού οι αιρέσεις, παλαιές και νεοφανείς. Άλλωστε, η αλλοίωση της πίστεως και η παραχάραξη της Ορθόδοξης αλήθειας, συνιστούσαν πάντοτε και συνιστούν την μεγαλύτερη εκτροπή και αμαρτία, στην οποία μπορεί να υποπέσει ένας άνθρωπος, καθότι έτσι θέτει εαυτόν εκτός της Εκκλησίας και στερείται την δυνατότητα και το χάρισμα της σωτηρίας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας στέκει, διαρκώς, με ιδιαίτερη αυστηρότητα έναντι των αιρέσεων, προσευχόμενη για τα πλανημένα τέκνα Σης, προκειμένου να βρουν τον δρόμο της επιστροφής στην Ορθόδοξη αλήθεια.
Την ίδια, όμως, στιγμή, η Εκκλησία μας είναι πολύ προσεκτική στο να χαρακτηρίζει κάποιον αιρετικό. Συνιστά νηφαλιότητα στα μέλη Της και σωφροσύνη, ώστε να μη παρασύρονται σε εύκολες και άκριτες κρίσεις, οι οποίες μπορούν να προκαλέσουν εσωτερικά προβλήματα στην ενότητά της, χωρίς κανένα αντικειμενικό λόγο, αλλά και να πληγώσουν ανθρώπους, που τολμούν να έχουν πνευματικές και Θεολογικές αναζητήσεις, με έναν τρόπο πιο σύγχρονο και επικαιροποιημένο.
Δυστυχώς, όμως, τέτοιου είδους φαινόμενα κάνουν, θρασεία τη κεφαλή, την εμφάνισή τους στην εποχή μας. Προέρχονται δε από ευλαβείς, κατά τα άλλα, ανθρώπους, που κινούνται, όμως, όχι τόσο σε ευσεβείς, όσο σε ευσεβιστικούς κύκλους, εκεί όπου κυριαρχεί το γράμμα του νόμου και απουσιάζει παντελώς το πνεύμα της Ορθοδόξου πίστεως. Οι άνθρωποι αυτοί, παρασυρμένοι από επηρμένους πνευματικούς πατέρες, οι οποίοι αρέσκονται στην δημιουργία οπαδών και όχι στην μόρφωση κατά Χριστόν ελεύθερων ανθρώπων, προβαίνουν σε απαράδεκτες και αντορθόδοξες εξτρεμιστικές πράξεις, κατά μελών της Εκκλησίας, κληρικών και λαϊκών, ακόμα και Αρχιερέων, νομίζοντας ότι επιτελούν, έτσι, ιερό και Θεάρεστο έργο. Νομίζουν ότι μόνοι αυτοί κατέχουν την αλήθεια, μόνο οι ίδιοι είναι φορείς και συνεχιστές της Θεολογίας των Αγίων Πατέρων, τους οποίους μόνον αυτοί μπορούν να ερμηνεύουν ή μάλλον να παρερμηνεύουν. Δε διστάζουν, επίσης, να κολλούν ευκολότατα την ετικέτα του αιρετικού σε όποιον τολμά να εκφραστεί με διαφορετικό από τον δικό τους τρόπο. Ο τρόπος δε της συμπεριφοράς τους απάδει της Ορθοδόξου ιδιότητος και συνάδει περισσότερο με οπαδού ποδοσφαιρικού σωματείου, παρά μέλους της Εκκλησίας του Χριστού.
Η σημερινή ημέρα, όμως, κατά την οποία τιμούμε τους Αγίους Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, μεταξύ των άλλων μάς διδάσκει και μία μεγάλη και αδιαπραγμάτευτη αλήθεια, η οποία έχει διαχρονική ισχύ στη ζωή της Εκκλησίας: ότι δικαίωμα χαρακτηρισμού ενός ανθρώπου ή μιας διδασκαλίας ως αιρετικών, έχει μόνον η Οικουμενική Σύνοδος ή οι κατά τόπους Κανονικές Ορθόδοξες Σύνοδοι, οι οποίες δεν κρίνουν επί τη βάσει συνθημάτων και εντυπώσεων της στιγμής, αλλά επί τη βάσει σοβαρών και, κυρίως, υπαρκτών δεδομένων, με τρόπο νηφάλιο και ενωτικό. Ας είναι, λοιπόν, το παράδειγμα των Αγίων Πατέρων, υπόδειγμα ζωής και αφορμή μετανοίας για εκείνους που αρέσκονται στην κατασκευή αιρετικών μέσα στην Εκκλησία, στη δημιουργία φαντασμάτων και ανύπαρκτων εχθρών, ούτως ώστε να συμβάλουν, με την σωφροσύνη τους στην ενότητα της Εκκλησίας, αποβάλλοντας τον επάρατο και καταστροφικό θρησκευτικό φανατισμό, ο οποίος συνιστά την πλέον επικίνδυνη και διαλυτική αίρεση, Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 22α Ιουλίου 2012
Στόχος ο Χριστός
Είναι εντυπωσιακός και συνάμα δαιμονικός ο τρόπος με τον οποίο διαστρέφεται η αλήθεια σχετικά με το πρόσωπο της Αγίας, την οποία τιμά σήμερα η Εκκλησία μας, αδελφοί μου. Πρόκειται για την Μυροφόρο και Ισαπόστολο Μαρία την Μαγδαληνή, ίσως το ποιο συζητημένο και κακοποιημένο πρόσωπο της Βιβλικής ιστορίας. Η Μαρία, συνδεόμενη αυθαίρετα και λανθασμένα με την λυτρωθείσα από την αγάπη και το έλεος του Χριστού, πόρνη της Ευαγγελικής διήγησης, χρησιμοποιείται στην εποχή μας από ευφάνταστους σκηνοθέτες και μυθιστοριογράφους ως η πλέον κατάλληλη πρωταγωνίστρια κινηματογραφικών ταινιών και σεναρίων, σχετιζόμενων με την ζωή και το πρόσωπο του Κυρίου. Σύμφωνα με αυτά, φέρεται ότι διατηρούσε πονηρές και εφάμαρτες σχέσεις με τον Χριστό, κατ’ άλλους δε ήταν δήθεν σύζυγος του Ιησού, με τον οποίο, μάλιστα, απέκτησαν και παιδιά. Δημιουργούν γύρω από το πρόσωπό της έναν καλοστημένο μύθο, σαν κι αυτούς που κατασκευάζουν οι τεχνίτες του θεάματος για να αυξήσουν το κοινό τους, κυρίως, όμως, τα κέρδη τους.
Ποια ήταν, όμως, στ’ αλήθεια, η Μαρία η Μαγδαληνή; Υπήρξε η πιστή και αφοσιωμένη Μαθήτρια του Υιού και Λόγου του Θεού, από την οποία ο Κύριος, κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο, είχε εξάγει επτά δαιμόνια. Έγινε η ακόλουθος της Υπεραγίας Θεοτόκου, η Διακόνισσα του Κυρίου και των Αποστόλων, η εκλεκτή Μυροφόρος, η Ευαγγελίστρια της Αναστάσεως, η Ισαπόστολος και κήρυκας της πίστεως. Σ' αυτήν δόθηκε η χάρις να δει πρώτη, μετά την Ανάσταση, μαζί με την Θεοτόκο, τον Ιησού. Αυτή ευαγγελίσθηκε στους Αποστόλους την Ανάσταση του Κυρίου. Μέσα στα ιερά Ευαγγέλια δοξάζεται από τους Αγίους Ευαγγελιστές, ως πρώτη μετά την Θεοτόκο, Μαθήτρια και Μυροφόρος. Ανέπτυξε πλουσιότατη αποστολική δράση μέχρι και την Ιταλία, τη Γαλλία, την Αίγυπτο, τη Φοινίκη και τη Συρία, την Παμφυλία και άλλες χώρες, για να καταλήξει στην Έφεσο, όπου συνάντησε τον Ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο. Εκεί απεβίωσε και ενταφιάστηκε στη θύρα του σπηλαίου, όπου αργότερα εκοιμήθησαν οι μακάριοι Επτά Παίδες οι εν Εφέσω. Σο τίμιο λείψανό της μεταφέρθηκε, με μεγάλες τιμές, στην Κωνσταντινούπολη το 890 από τον αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ τον Σοφό, στην περικαλλή Μονή του Αγίου Λαζάρου που οικοδόμησε ο ίδιος. το αριστερό χέρι της, άφθαρτο μέχρι τις μέρες μας, φυλάσσεται σήμερα, ως πολύτιμο θησαύρισμα, στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας στο Άγιον Όρος.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας την χαρακτηρίζουν σεμνή και σοφή παρθένο με ψυχική ωραιότητα. Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή είναι «ωραίο και ευγενικό παράδειγμα γυναικείας αφοσιώσεως, που φθάνει στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό. Γιατί, ας μην έχει η γυναίκα την μυϊκή δύναμη του ανδρός, έχει, όμως, πλούτο αισθημάτων. Και είναι αλήθεια πως τους ήρωες δεν τους κάνει η σωματική ρώμη, αλλά η πίστη και η ευψυχία».
Είναι απορίας άξιον, λοιπόν, αφού η Μαρία η Μαγδαληνή είχε τέτοιον αγιασμένο και Θεάρεστο βίο και κατέχει αυτή την υψηλή θέση στη συνείδηση της Εκκλησίας, γιατί γίνεται στόχος και κακοποιείται από το κοσμικό πνεύμα της εποχής μας. Η απάντηση είναι απλή και γίνεται αντιληπτή αν αναλογιστούμε ότι, αποδίδοντας στην Μαγδαληνή αμαρτωλές και ανίερες σχέσεις με τον Ιησού Χριστό, ουσιαστικά αίρουμε την πίστη μας στην Θεότητα του Κυρίου. Και όταν αυτή η πίστη παραλύσει, τότε ο Χριστός από Θεάνθρωπος, όπως πιστεύει η Εκκλησία μας, εκπίπτει σε απλό άνθρωπο, γεγονός τραγικό για τον όλο άνθρωπο, αφού έτσι διακυβεύεται η σωτηρία μας. Γιατί η σωτηρία μας δεν αναμένεται από έναν κοινό άνθρωπο, αλλά από τον Θεάνθρωπο Κύριο. Ο στόχος, λοιπόν, δεν είναι η Μαγδαληνή, αλλά ο Ίδιος ο Χριστός, ο οποίος είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου.
Αυτή την αλήθεια πολεμούν οι εχθροί της Εκκλησίας μας διαχρονικά. Φέρνουν δε στην επιφάνεια και ενεργοποιούν, απόκρυφα ή ψευδεπίγραφα κείμενα από το βαθύ παρελθόν, ύποπτης προέλευσης και καταγωγής, τα οποία εγκαίρως ξεκαθαρίστηκαν από την Ορθόδοξη Θεολογία. Με τα κείμενα αυτά κατοχυρώνεται, δήθεν, η ανθρώπινη και μόνο φύση του Χριστού, ενώ η Θεία φύση Του παρουσιάζεται ως εφεύρημα και κατασκεύασμα της Εκκλησίας.
Και στην εποχή μας κάνουν την εμφάνισή τους τέτοιου είδους απόψεις, με την μορφή μυθιστορημάτων ή κινηματογραφικών ταινιών, που επιχειρούν να προσβάλλουν την αληθινή πίστη στον Ιησού Χριστό, με μεσοπρόθεσμο στόχο το οικονομικό κέρδος και μακροπρόθεσμο τον κλονισμό της θρησκευτικής συνείδησης των ανθρώπων. Στο γεγονός δε ότι εμφανίζονται σε περιόδους μεγάλων Εκκλησιαστικών εορτών, όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Γι’ αυτό, οφείλουμε, αγαπητοί μου, να απορρίπτουμε τέτοιου είδους προπαγανδιστικές πρακτικές, που προσβάλλουν την πίστη μας και αποσκοπούν στην άμβλυνσή της. Με τα ιερά της πίστεώς μας δεν παίζουμε, ούτε πειραματιζόμαστε. Η ζωή της Εκκλησίας μας, η ζωή των Αγίων μας, δεν είναι θέαμα, αλλά βίωμα, διά του οποίου επιτυγχάνεται η ένωσή μας με τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Κύριο, Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 29η Ιουλίου 2012
Κυριακή 29 Ιουλίου σήμερα και η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του Αγίου ενδόξου μάρτυρος Καλλινίκου και της μητρός αυτού Θεοδότης. Εορτή όμως και για την Τοπική μας Εκκλησία, αφού σήμερα άγει τα ονομαστήριά του και ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Καλλίνικος του οποίου Κλήρος καί Λαός εύχεται έτη πολλά, ευλογημένα, αγλαόκαρπα και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να του χαρίζει υγεία και μακροημέρευση για την απρόσκοπτο διαποίμανση τῆς Θεοσώστου Ἐπαρχίας μας!
Ο Άγιος Καλλίνικος καταγόταν από την Κιλικία. Ήταν εξαιρετικά αγαθός άνθρωπος, κι αυτό γιατί οικοδόμησε τον εαυτό του με τον φόβο του Θεού. Έγινε για πολλούς δάσκαλος σωτηρίας και νουθετούσε ιδίως τους ειδωλολάτρες να απομακρυνθούν από τα μάταια και να αποκτήσουν επίγνωση του αληθινού Θεού, του Δημιουργού όλων. Γι’ αυτό συνελήφθη κι οδηγήθηκε στον ηγεμόνα Σακερδώνα. Υποβάλλεται λοιπόν από αυτόν σε όλα τα είδη των βασανιστηρίων, κι αφού του φόρεσαν στα πόδια σιδερένιες κρηπίδες που είχαν όρθια καρφιά, διατάσσεται να τρέξει μέχρι την πόλη της Γάγγρας, που απείχε ογδόντα στάδια. Αφού κάλυψε λοιπόν τα εξήντα, επειδή οι στρατιώτες που τον οδηγούσαν δίψασαν πολύ, δεν μπορούσε εξαιτίας τους να προχωρήσει άλλο. Γι’ αυτό προσευχήθηκε και από ξερό βράχο έβγαλε νερό, το οποίο ακόμη και τώρα χρησιμοποιείται ως πηγή. Όταν έφτασε στη Γάγγρα, τον έβαλαν μέσα σε καμίνι φωτιάς, όπου και παρέδωσε στον Θεό το πνεύμα του. Τελείται δε η σύναξή του πλησίον της Γέφυρας του Ιουστινιανού και πλησίον του Πετρίου».
Στον άγιο μάρτυρα Καλλίνικο βλέπουμε το κύριο στοιχείο της αγιότητας: την υπέρβαση του φόβου του θανάτου, όπως το επισημαίνει ο υμνογράφος του, ήδη από το πρώτο στιχηρό του εσπερινού της εορτής του: «μάρτυς θεόφρον Καλλίνικε, υπέρ το ζην το θανείν, ευσεβώς προελόμενος, του Χριστού τον θάνατον αληθώς εξεικόνισας». Δηλαδή: μάρτυς θεόφρον Καλλίνικε, αφού προτίμησες λόγω της ευσέβειάς σου τον θάνατο παραπάνω από τη ζωή, εξεικόνισες αληθινά τον θάνατο του Χριστού. Η επιλογή του θανάτου παραπάνω από τη ζωή δεν οφείλετο βεβαίως σε λόγους ψυχολογικούς, σε μία βαθειά κατάθλιψη πιθανόν, ούτε και σε κάποια φιλοσοφική θεωρία. Οφείλετο στη μεγάλη αγάπη που είχε ο μάρτυρας για τον Χριστό – αυτό δηλώνει άλλωστε το επίρρημα «ευσεβώς» - η οποία τον έκανε να προτιμά πάντοτε Εκείνον από οτιδήποτε άλλο, έστω και την ίδια τη ζωή του. «Τη του Χριστού αγάπη τετρωμένος ο μάρτυς ανέκραζεν, εν τοις αγώσι εγκαρτερών: Εις οσμήν δραμούμαι μύρων, ακολουθών των πάθει Σου, τη αθλήσει τη δι’ αίματος». Στην πραγματικότητα δεν έκανε τίποτε άλλο, από το να προσπαθεί να παραμένει συνεπής στον λόγο του Χριστού, ο Οποίος προτρέπει και λέγει: «ο φιλών πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή τέκνα ή αγρούς, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος».
Δεν υπάρχει δηλαδή μεγαλύτερη αγάπη, από την αγάπη προς τον Χριστό, κι αυτό θέλησε να ζήσει με τρόπο συνεπή ο άγιος Καλλίνικος, όπως βεβαίως και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας.
Την επιλογή ακόμη και του θανάτου, προκειμένου ο πιστός να μείνει σταθερός στην αγάπη του Χριστού, την βλέπουμε ως το κατεξοχήν στοιχείο αγιότητας και στον απόστολο Παύλο, ο οποίος, πληγωμένος κι αυτός από την ίδια αγάπη, έλεγε: «Έχω την επιθυμίαν εν τω αναλύσαι και συν Χριστώ είναι». Επιθυμώ να πεθάνω και να είμαι μαζί με τον Χριστό. Να πεθάνει όχι γιατί βαρέθηκε τη ζωή, αλλά για να είναι πιο γρήγορα σε βαθύτερη σχέση με τον Χριστό. Κι αλλού: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Πέπεισμαι ότι ούτε θάνατος ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού, της εν Χριστώ Ιησού». Τα δυνατά αυτά συναισθήματα που συνέπαιρναν τον απόστολο Παύλο, ήταν εκείνα που βλέπουμε να διακατέχουν και τον άγιο Καλλίνικο. Κι είναι το στοιχείο τούτο, όπως είπαμε, το στοιχείο που αποκαλύπτει την αληθινή αγιότητα, όπως μας το λέει ωραία και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Ο άγιος επιθυμεί καθ’ ημέραν τον θάνατον». Για τους λόγους βεβαίως που εξηγήσαμε.
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι μία τέτοια αγάπη, η οποία αποκαλύπτει τα αληθινά όρια της πίστης στον Χριστό, προϋποθέτει τη μετάθεση του κέντρου βάρους του πιστού από τη ζωή αυτή, με όλα τα θέλγητρα και τους πειρασμούς της, στον ίδιο τον Χριστό. Αν κανείς, με άλλα λόγια, δεν έχει πιστέψει – και δεν βιώνει στην ύπαρξή του - ότι η αληθινή ζωή βρίσκεται στον Χριστό, την πηγή της ζωής, και όχι στα περιορισμένα όρια αυτού του κόσμου, ο οποίος «παράγει και παρέρχεται» ως φθαρτός, δεν μπορεί να πει ότι είναι πραγματικά χριστιανός. Και δεν πρέπει να σπεύσει κανείς να πει ότι αυτό είναι για τους λίγους και τους εξαίρετους, γιατί αυτή η σχέση με τον Χριστό δόθηκε σε όλους τους πιστούς ως δωρεά στο άγιο βάπτισμα, που απλώς καλούμαστε διαρκώς να επιβεβαιώνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Μη ξεχνάμε ότι δια του βαπτίσματος γινήκαμε μέλη Χριστού και συνεπώς Εκείνος είναι η ρίζα μας και το σπίτι μας. Αμήν.
π. Κ. Κ.