«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
Κυριακή 3ῃ Ἰουνίου 2012
Πεντηκοστή σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πλήρωμα καί ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς ἁγίους Ἀποστόλους ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία, ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅτι δέν θά ἐγκαταλείψει μέ τήν Ἀνάληψή Του τόν κόσμο, ἀλλά θά στείλει τόν Παράκλητο, γιά νά κατευθύνει ὅλους μας καί νά συγκροτεῖ, μέ τήν ἑνοποιητική του δύναμη, ὁλόκληρο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Μέσα στό πλῆθος πού εἶχε μαζευτεῖ γιά τή γιορτή τῆς σκηνοπηγίας, τήν ὁποία γιόρταζαν οἱ Ἑβραῖοι πενήντα μέρες μετά τό Πάσχα, ὑψώνει τό ἀνάστημά Του ὁ Ἰησοῦς καί μέ δυνατή φωνή εἶπε: “Ὅποιος διψᾶ, ἄς ἔλθει σέ ἐμένα νά πιεῖ, γιατί ὅπως λέει ἡ Γραφή ἐκεῖνος πού πιστεύει σέ ἐμένα θά ἀναβλύσει ἀπό μέσα του ποταμούς ὕδατος ζῶντος”. Ὁ Ἰωάννης μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι μέ τά λόγια αὐτά ὁ Χριστός ἐννοοῦσε τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἐπρόκειτο νά λάβουν ὅσοι Τόν εἶχαν πιστέψει, γιατί ἀκόμα δέν ὑπῆρχε τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς δέν εἶχε ἀκόμα δοξαστεῖ μέ τήν Ἀνάσταση καί τήν Ἀνάληψή Του στούς Οὐρανούς. Ὅπως πάντα, ἔτσι καί σέ ἐκείνη τήν περίσταση διχάστηκε τό πλῆθος, καί ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι προφήτης, ἐνῷ ἄλλοι Τόν ἀμφισβητοῦσαν. Κάποιοι πάλι, ἀπεσταλμένοι ἀπό τούς Φαρισαίους, βρισκόντουσαν ἐκεῖ μέ σκοπό νά συλλάβουν τόν Ἰησοῦ, ὅμως τελικά δέν τό ἀποτόλμησαν θαυμάζοντας τά λεγόμενά Του. Οἱ φαρισαῖοι ἀγανακτοῦν, λέγοντας “μήπως κι ἐσεῖς πλανηθήκατε; εἴδατε κανένα ἀπό τούς ἄρχοντες ἤ ἀπό τούς φαρισαίους νά ἔχει πιστέψει σέ αὐτόν; ἀλλά ὁ ὄχλος ὁ καταραμένος τόν πιστεύει, πού δέν γνωρίζει τό νόμο”. Τέλος, στό ἐπιχείρημα τοῦ νομομαθοῦς Νικοδήμου, πού εἶχε γνωρίσει τό Χριστό καί εἶχε συνομιλήσει μαζί Του, ὅτι ὁ νόμος δέν κρίνει κανένα ἄν προηγουμένως δέν τόν ἀκούσει, ἀπαντοῦν ὑπεροπτικά ὅτι, ἐφόσον ὁ Ἰησοῦς προέρχεται ἀπό τή Γαλιλαία, δέν μπορεῖ νά εἶναι προφήτης.
Ἡ πρώτη σκέψη πού ἀπορρέει ἀπό τή σημερινή διήγηση τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἀποτελεῖ τήν πηγή τῆς ζωῆς, τοῦ ζῶντος ὕδατος, πού ξεδιψᾶ κάθε ἄνθρωπο πού πιστεύει στόν Ἰησοῦ Χριστό. Γιατί ἔχει τή δύναμη, ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε μέ τούς ἁγίους Ἀποστόλους, πού ἀπό φοβισμένους μαθητές τούς μεταμόρφωσε σέ μία στιγμή σέ διάπυρους κήρυκες καί διδασκάλους, νά φωτίσει τήν ὕπαρξή μας, νά ἁγιάσει τή ζωή μας, νά μᾶς προσφέρει τή βεβαιότητα τῆς Ἀναστάσεως καί τῆς σωτηρίας. Τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἔστειλε ὁ Χριστός στόν κόσμο, εἶναι ἐκεῖνο πού ἐνεργεῖ τήν ἑνότητα στήν Ἐκκλησία, εἶναι ἐκεῖνο πού ἐπιτελεῖ τά Μυστήρια, πού κατευθύνει τούς πνευματικούς μας πατέρες καί μᾶς προφυλάσσει ἀπό τίς παγίδες τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ. Χωρίς τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ Ἀπόστολοι δέν θά τολμοῦσαν νά βγοῦν ἀπό τό ὑπερῷο τῆς Ἱερουσαλήμ, οὔτε νά κηρύξουν μέ παρρησία στόν κόσμο τά ὅσα ἔζησαν. Χωρίς τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος οἱ Μάρτυρες δέν θά παρέμεναν ἀκλόνητοι στήν πίστη καί θά ὑπέκυπταν στίς ἀπειλές τῶν τυράννων. Χωρίς τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ Ἐκκλησία θά εἶχε καταλυθεῖ ἀπό τούς διῶκτες της ἀλλά καί ἀπό τίς αἱρέσεις πού σέ κάθε ἐποχή προσπαθοῦν νά πλανήσουν τά μέλη της.
Οἱ Φαρισαῖοι ἀρνοῦνται τόν Ἰησοῦ καί προτάσσουν ὡς σημεῖο αὐθεντικότητας τῆς γνώμης τους ὅτι οὔτε αὐτοί οὔτε οἱ ἄρχοντες πιστεύουν στό Χριστό, ἀλλά ὁ ὄχλος πού δέν γνωρίζει τό νόμο. Αὐτό τό ἐπιχείρημα τό ἀκοῦμε ἀκόμα καί σήμερα, ὅταν κάποιοι θέλουν νά ἀμφισβητήσουν τίς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καί τῆς πίστεώς μας. Μᾶς λένε ὅτι, ἐφόσον ἔτσι πράττουν οἱ ἐπιφανεῖς καί οἱ γραμματιζούμενοι, κατά τόν ἴδιο τρόπο ὀφείλουμε κι ἐμεῖς νά κινούμαστε. Γιά τήν Ἐκκλησία ὅμως δέν ἀποτελεῖ κριτήριο ἡ γνώμη τῶν πολλῶν, οὔτε τῶν ἐπιφανῶν, ἀλλά ὁ φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στήν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας, γιά παράδειγμα, ἀκόμα καί ὁρισμένοι ἐπίσκοποι καί πατριάρχες εἶχαν πλανηθεῖ καί ἔγιναν πολέμιοι τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν ὅμως συγκλήθηκε Σύνοδος σύμφωνα μέ τήν τάξη καί τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, τότε τό Ἅγιο Πνεῦμα ἦταν ἐκεῖνο πού κατεύθυνε τή σκέψη τῶν ἐπισκόπων καί τῶν μοναχῶν σέ ὁμοφωνία καί ἔτσι ἔχουμε τήν Ἕβδομη Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία καί ἀποκατέστησε τήν ἀληθινή πίστη καί τήν προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων.
Ἄς εὐχηθοῦμε καί ἄς προσευχηθοῦμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά προσφέρει πλούσια τή χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στή ζωή μας, ὥστε νά μᾶς φωτίζει καί νά μᾶς καθοδηγεῖ μέσα στήν πολυφωνία καί τή σύγχυση πού ἐπικρατεῖ στόν κόσμο μας, ὥστε νά μᾶς δείχνει πάντοτε τήν Ἀλήθεια καί νά μᾶς προφυλάσσει ἀπό τίς πλάνες καί ἀπό τίς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ. Ἀμήν.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Κυριακή 10ῃ Ἰουνίου 2012
Γιορτάζει ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία καί πανηγυρίζει, ἀγαπητοί αδελφοί, σήμερα τούς Ἁγίους Πάντες, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο πίστεψαν στό κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μέ τή ζωή τους ἔκαναν πράξη τίς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καί μέ τό παράδειγμά τους ἐνισχύουν καί προτρέπουν ὅλους ἐμᾶς νά συνεχίσουμε τόν καλό ἀγῶνα τῆς πίστεως.
Γί αὐτό καί σήμερα ἀκοῦμε ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Ματθαῖο νά μᾶς μεταφέρει τά λόγια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: “Κάθε ἕναν πού θά μέ ὁμολογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ὁμολογήσω κι ἐγώ μπροστά στόν Πατέρα μου τόν ἐπουράνιο· καί ὅποιον μέ ἀρνηθεῖ ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ἀρνηθῶ κι ἐγώ μπροστά στόν Πατέρα μου. Ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ μητέρα ἤ πατέρα περισσότερο ἀπό ἐμένα, δέν μοῦ εἶναι ἄξιος· καί ἐκεῖνος πού ἀγαπᾶ τά παιδιά του περισσότερο ἀπό ἐμένα, δέν μοῦ εἶναι ἄξιος. Κι ἐκεῖνος πού δέν σηκώνει τό σταυρό του καί δέν μέ ἀκολουθεῖ, δέν μοῦ εἶναι ἄξιος”. Τοῦ λέει ὁ Πέτρος: Κύριε, ὁρίστε, τά ἔχουμε ἐγκαταλείψει ὅλα γιά νά σέ ἀκολουθήσουμε· τί λοιπόν θά κερδίσουμε; Ὁ Χριστός ὑπόσχεται ὅτι κατά τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας Του οἱ Ἀπόστολοι θά καθίσουν δίπλα ἀπό τό θρόνο Του καί θά κρίνουν τίς δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ, “καί ὁ καθένας πού ἄφησε σπίτια ἤ ἀδελφούς ἤ ἀδελφές ἤ μητέρα ἤ πατέρα ἤ γυναίκα ἤ παιδιά ἤ ἀγρούς γιά χάρη τοῦ ὀνόματός μου, θά λάβει ἑκατό φορές περισσότερα καί θά κληρονομήσει τήν αἰώνιο ζωή”.
Ἡ ὁμολογία τῆς πίστεως ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα στοιχεῖα γιά τή ζωή μας. Οἱ Ἅγιοι Πάντες τό πέτυχαν αὐτό, ὁμολόγησαν δηλαδή τήν πίστη τους στό Χριστό καί Τόν ἔθεσαν πρώτη προτεραιότητα στή ζωή τους, γι’ αὐτό καί δοξάστηκαν ἀπό τό Θεό καί τιμοῦνται ἀπό ἐμᾶς σήμερα. Καί ὅταν μιλᾶμε γιά ὁμολογία πίστεως, ἔχουμε βέβαια στό νοῦ μας τούς ἄπειρους Μάρτυρες, πού θυσίασαν ἀκόμα καί τή ζωή τους προκειμένου νά μήν ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους στό Χριστό. Δέν σκέφτηκαν τίποτα, δέν δείλιασαν μπροστά σέ καμία ἀπειλή, δέν κάμφθηκαν ἀπό τούς πόνους καί τά βασανιστήρια, δέν ἀρνήθηκαν τό Χριστό ἀκόμα καί ὅταν οἱ τύραννοι θανάτωναν ἐνώπιόν τους τά ἀγαπημένα τους πρόσωπα, γονεῖς, παιδιά, συζύγους. Γιά τούς Μάρτυρες τῆς πίστεώς μας τό μεγαλύτερο ἀγαθό εἶναι ὁ Χριστός, τόν ὁποῖο δέν ἀρνήθηκαν καί γι’ αὐτό τά ὀνόματά τους ἔχουν μείνει αἰώνια γραμμένα στό βιβλίο τῆς ζωῆς.
Ἡ ὁμολογία ὡστόσο τῆς πίστεως στό Χριστό δέν ἔχει νά κάνει μόνο μέ τό σωματικό μαρτύριο, ἀλλά μέ τήν ὅλη στάση τοῦ ἀνθρώπου, μέ τή διαρκῆ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά καί στή ζωή του. Ὁμολογία πίστεως ἔδωσαν οἱ ἀσκητές τῆς ἐρήμου, πού θυσίασαν κάθε δικαίωμά τους καί κάθε ἄνεση, ἀκόμα καί τήν καθημερινή τους τροφή, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ὁμολογία πίστεως ἔδωσαν καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ποιμαίνοντας τό λαό τοῦ Θεοῦ μέ τό παράδειγμά τους καί μέ τά συγγράμματά τους, μέ τά ὁποία ἀγωνίστηκαν νά μᾶς μορφώσουν ἐν Χριστῷ καί νά ἀντικρούσουν τίς πλάνες τῶν αἱρέσεων. Ὁμολογία πίστεως ἔδωσαν καί ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἀκόμα καί ἐκεῖνοι πού παραμένουν ἄγνωστοι σέ ἐμᾶς καί μόνο ὁ Θεός γνωρίζει.
Ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ καλεῖται νά δώσει ὁ κάθε πιστός σέ κάθε ἐποχή καί σέ κάθε περίσταση, στήν ἐργασία, στό σπίτι, στίς συναναστροφές, στήν κοινωνία, στόν κάθε μας συνάνθρωπο. Ἰδιαίτερα μάλιστα στήν ἐποχή μας, πού ὁ Χριστός καί ἡ πίστη μας βάλλεται μέ νέα μέσα καί μέ πρόσχημα τά ἀνθρώπινα δῆθεν δικαιώματα, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει ἀκόμα περισσότερο. Καί τοῦτο ἐπειδή, δυστυχῶς, πολλές φορές παραθεωροῦμε τό Χριστό καί θέτουμε ἄλλες προτεραιότητες στή ζωή μας. Ἀσχολούμαστε μέ τά βιοτικά καί τά καθημερινά, μέ τήν ἐργασία μας, μέ τήν οἰκογένειά μας, μέ τά θέλω μας, μέ τό πῶς θά γίνουμε ἀρεστοί καί “ἐπιτυχημένοι” στόν κοινωνικό μας περίγυρο, καί ξεχνᾶμε τό Χριστό, μήπως καί μᾶς παρεξηγήσουν ἤ μᾶς περιθωριοποιήσουν. Γιά νά μή βρεθοῦμε στό περιθώριο τῆς κοινωνίας, διαλέγουμε νά θέσουμε τό Χριστό στό περιθώριο τῆς ζωῆς μας καί νά ἀσχοληθοῦμε μέ Αὐτόν ὅταν οἱ ἄλλοι δέν θά μᾶς βλέπουν, μυστικά καί ἰδιωτικά.
Στό σύγχρονο αὐτό πειρασμό, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἄς μή λησμονοῦμε ὅτι καμία ἀρετή δέν ἔχει μεγαλύτερη σημασία, ὅσο ἀπό τή δημόσια ὁμολογία τῆς πίστης μας στό Χριστό, ὄχι ἁπλά μέ λόγια, ἀλλά μέ τά ἔργα μας καί μέ τίς πράξεις μας. Διαφορετικά, ἄν δέν κάνουμε πράξη ὅσα μᾶς προτρέπει σήμερα ὁ Χριστός, θά ἐκπλαγοῦμε ἐκείνη τήν ἡμέρα, ὅταν θά φωνάζουμε “Κύριε, ἄνοιξέ μας” κι ἐκεῖνος ἀπαντήσει “Ἀλήθεια, δέν σᾶς γνωρίζω”. Ἀμήν.
ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 17ῃ Ἰουνίου 2012
Τό σημερινό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐξιστορεῖ τήν κλήση τῶν πρώτων Μαθητῶν. Μᾶς μεταφέρει στή λίμνη τῆς Γαλιλαίας, ὅπου ὁ Κύριος συναντᾶ δύο ἀδέλφια, τό Σίμωνα Πέτρο καί τόν Ἀνδρέα. Ἦταν καί οἱ δύο ψαράδες. Τούς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουν καί νά γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Κι ἐκεῖνοι, χωρίς δισταγμό καί δεύτερη σκέψη, ἐγκατέλειψαν πίσω τους τά πάντα καί Τόν ἀκολούθησαν. Στή συνέχεια συνάντησε ἄλλα δύο ἀδέλφια - ἁλιεῖς, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη μέσα στή βάρκα μαζί μέ τόν πατέρα τους Ζεβεδαῖο νά ἑτοιμάζουν κι ἐκεῖνοι τά δίχτυα. Στό κάλεσμά Του ἄφησαν ἀμέσως τήν ψαρόβαρκα καί τόν πατέρα τους καί ἀκολούθησαν τόν Ἰησοῦ. Οὔτε γονεῖς σκέφτηκαν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ οὔτε περιουσία οὔτε τήν ἴδια τους τήν ἐργασία οὔτε καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ἐξασφάλιζαν τά πρός τό ζῆν. Ἀκολούθησαν ἕναν ἄγνωστο, ὁ ὁποῖος ἀκόμα δέν εἶχε ἀποκτήσει τή φήμη τοῦ Διδασκάλου κι ὅμως ὁ λόγος Του τούς σαγήνεψε καί τούς γέμισε μέ τέτοια σιγουριά, ὥστε νά τολμήσουν μέσα σέ μιά στιγμή νά ἀλλάξουν τή ζωή τους ὁλόκληρη. Μιά τέτοια ἀπόφαση δέν εἶναι καθόλου ἁπλή οὔτε εὔκολη. Ἀπαιτεῖ τόλμη, πίστη καί καθαρότητα καρδιᾶς, στοιχεῖα πού ὁ Ἰησοῦς ἀναγνωρίζει στούς ψαράδες τούς ὁποίους καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσουν.
Οἱ ψαράδες τῆς Γενησαρέτ δέν γνωρίζουν πολλά γιά τίς Γραφές, δέν ἀσχολοῦνται σχολαστικά μέ τήν τήρηση τῶν κανόνων πού ἔχουν ἐπιβάλλει οἱ νομομαθεῖς. Οἱ γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι γνώριζαν τό Νόμο, ὅμως ἡ ὑπερηφάνειά τους καί ἡ ἀσφάλεια πού ἔνιωθαν ἐξ αἰτίας τῶν γνώσεών τους καί τῆς διακεκριμένης θέσης τους στήν κοινωνία δέν τούς ἐπέτρεψε νά ἀναγνωρίζουν στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ τό Λυτρωτή τοῦ κόσμου. Διέθεταν γνώση, ἀλλά τούς ἔλλειπε ἡ ἀληθινή πίστη.
Ἔνιωθαν τέλειοι καί γι’ αὐτό δέν ἦταν διατεθειμένοι νά ἐγκαταλείψουν τήν ἀτομική τους ἀσφάλεια καί νά διακινδυνεύσουν νά γίνουν ὀπαδοί μιᾶς νέας διδασκαλίας.
Καί γιά τήν κατάστασή τους αὐτή δέν εὐθύνεται ἡ μελέτη καί ἡ γνώση τῶν Γραφῶν, ἀλλά ἡ αὐτοεκτίμηση καί ὁ ἐγωισμός τόν ὁποῖο εἶχαν καλλιεργήσει μέσα τους μέ ἀφορμή τήν ὑπεροχή τους ἔναντι τῶν ἄλλων, τῶν ταπεινῶν συνανθρώπων τους.
Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός καλεῖ τούς ταπεινούς ψαράδες, οἱ ὁποῖοι διαθέτουν τήν ἁπλότητα, τήν καθαρότητα καί τήν ταπείνωση, στοιχεῖα ἀπαραίτητα γιά νά δεχτοῦν τό μήνυμα τοῦ εὐαγγελίου. Γι’ αὐτό καί ὀ Χριστός ἐπιλέγει τά κατάλληλα ὄργανα καί ἀρχίζει τό ἔργο Του, τήν κατάκτηση τοῦ κόσμου, ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, τότε καί πάντοτε, τήν κατάκτηση τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς καί διάνοιας. Τό ἔργο εἶναι μεγάλο καί δύσκολο, ἄρα καί τά ὄργανα πρέπει νά εἶναι τά καλύτερα σέ γνώσεις, δύναμη καί σοφία. Μόνο πού ὁ Ἰησοῦς ἐπιλέγει κάποιους ψαράδες.
Ἄν ἡ ἀνθρωπότητα γνώριζε ὅτι τό σχέδιο τοῦ Χριστοῦ ἦταν νά κατακτήσει τόν κόσμο ὄχι μέ πολλούς σοφούς καί ἰσχυρούς, ἀλλά μέ λίγους καί πτωχούς ἁλιεῖς, σίγουρα θά καταδίκαζε τήν ἐκλογή σέ βέβαιη ἀποτυχία. Κι ὅμως τά πράγματα δικαίωσαν τήν ἁγία ἐκλογή Του.
Τό ἔργο τοῦ Σωτήρα στέφθηκε ἀπό πλήρη ἐπιτυχία. Οἱ ὀλιγάριθμοι ἁλιεῖς γυρίζουν τόν κόσμο καί πείθουν τούς σοφούς. Νικοῦν τούς ἰσχυρούς. Καταβάλλουν τούς κοσμοκράτορες καί, ἐνῶ τά ἔργα τῶν ἰσχυρῶν διαλύονται καί ἐξαφανίζονται, τό ἔργο τῶν Μαθητῶν μένει εἰς τόν αἰώνα.
Στήν κλήση τῶν Μαθητῶν καταφαίνεται ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ· δικό της ἔργο καί τό ἀποτέλεσμα τῆς κλήσης, ὁ ἐμπλουτισμός τῆς Ἐκκλησίας διά τοῦ Ἀποστολικοῦ κηρύγματος.
Οἱ μαθητές ὑπάκουσαν στήν κλήση τοῦ Χριστοῦ καί τά ἔθνη ὁδηγήθηκαν ἀπ’ αὐτούς στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ Θεία Πρόνοια εἶναι διαρκῶς παροῦσα στό ἔργο πού άνέλαβαν, μέσα στό χρόνο οἱ διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τά στελέχη τῆς Ἐκκλησίας κλήθηκαν ν’ ἀντιμετωπίσουν ποικίλες δυσκολίες, προερχόμενες ἀπό ἐξωτερικές δυνάμεις πού ἐπιβουλεύονται διαχρονικά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί μάχονται γιά τήν κατάλυσή της. Στάθηκαν ἀπέναντι σέ ὕπουλους ἐσωτερικούς κραδασμούς πού μέ ποικίλα προσωπεῖα θέλησαν νά διαβρώσουν τό δόγμα, τή Θεολογία, τήν ἑνότητα καί τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτελώντας ἔργο σατανικό. Ἀπέναντι σ’ ὅλους αὐτούς τούς κινδύνους τά ὄργανα τοῦ Θεοῦ στάθηκαν μέ σθένος καί πνευματική ἰσχύ, πού προέρχονταν ὄχι τόσο ἀπό τίς δικές τους μικρές δυνάμεις, ὅσο ἀπό τήν Πρόνοια τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.
Ἡ ἴδια αὐτή Πρόνοια τοῦ Θεοῦ θά συνοδεύσει, ἀγαπητοί ἀδελφοί, καί θά σκεπάσει τήν Ἐκκλησία καί στήν ἐποχή μας, στόν καιρό τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῶν μεγάλων ἀνατροπῶν, ὅπου καλεῖται ν’ ἀντιμετωπίσει νέους πειρασμούς, νεοφανεῖς προκλήσεις, ὀξεῖες ἀμφισβητήσεις, ὅσο καί ἐσωτερικές ἀγκυλώσεις. Καί ἀπό αὐτή τή διαδικασία θά προέλθει ἀνανεωμένη καί ἐνδυναμωμένη, ἀρκεῖ νά ἔχει πάντα πρό ὀφθαλμῶν, ὄχι τό τί θέλει τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ἀπ’ Αὐτήν, ἀλλά τό τί ἐπιθυμεῖ τό Πνεῦμα καί ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιά τόν μετασχηματισμό καί τήν ἐν Χριστῶ ἀναγέννηση τοῦ κόσμου.
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
Κυριακή 24ῃ Ἰουνίου 2012
Τό πνεῦμα τῆς πρό Χριστοῦ ἐποχῆς στήν Παλαιστίνη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι βαρύ γιά τά ἀνδρόγυνα ἐκεῖνα πού δέν ἔχουν παιδιά. Θεωροῦσε τήν ἀτεκνία ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας τους, γι’ αὐτό ὅπου κι ἄν πήγαιναν ἔφεραν τό στίγμα τῆς ἀτεκνίας.
Ἕνα τέτοιο ζευγάρι εἶναι καί ὁ Ζαχαρίας μέ τήν Ἐλισάβετ. Ὅμως εἶχαν μεγάλη πίστη, γι’ αὐτό πάντα προσεύχονταν, πάντα Τόν παρακαλοῦσαν νά τούς βοηθήσει. Ἔκαναν ὑπομονή, ἐμπιστεύθηκαν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι μόνο δέν ἀπίστησαν ἀλλά ἐπιβραβεύτηκαν μέ τό νά γεννήσουν τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο, μεγαλύτερος ἀπό τόν ὁποῖο δέ γενήθηκε ποτέ στήν ἱστορία τοῦ κόσμου κατά τό λόγο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε δῶρο Θεοῦ καί γιά τό λαό τοῦ Ἰσραήλ, γιατί τόν προετοίμασε γιά τήν ἀναγνώριση καί ὑποδοχή τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Προετοίμασε τό ἔδαφος, καλλιέργησε τίς καρδιές, πρόσφερε τά βάπτισμα τῆς μετάνοιας καί ἄνοιξε τό δρόμο γιά τό Σωτῆρα, ἀρνούμενος νά ὑποκύψει στίς ἀπειλές τῆς ἐξουσίας φθάνοντας μέχρι καί αὐτοῦ τοῦ μαρτυρίου. Ὑπήρξε ὅμως δῶρο Θεοῦ καί γιά τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία τόν ξεχώρισε καί τόν κατέταξε ἀμέσως μετά τίς Ἐπουράνιες Ἀγγελικές δυνάμεις, χαρακτηρίζοντάς τον «ἐπίγειο ἄγγελο καί οὐράνιο ἄνθρωπο».
Ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε ἡ προσωποποίηση τῆς ταπείνωσης. Γνώρισε τήν ἀποδοχή καί τήν ἀγάπη τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ὅσο λίγοι ἐκείνη τήν ἐποχή. Δέν τήν ἐκμεταλλεύτηκε ὅμως γιά ν’ αποκτήσει κοσμική δύναμη καί νά καταστεῖ χειραγωγός τῶν σκέψεων καί τῶν ἐνεργειῶν του. Ἀρνήθηκε ἰδιότητες πού ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου τοῦ ἀπέδιδε, θεωρώντας τον, ἄλλοτε τόν Προφήτη Ἠλία, ἄλλοτε ἕναν ἄλλο μεγάλο προφήτη καί ἄλλοτε τόν ἴδιο τό Μεσσία. Ἔδιωχνε τά φῶτα τοῦ κόσμου ἀπό πάνω του καί τά ἔστρεφε πρός τήν προσδοκία τῶν Ἐθνῶν, στόν ἀναμενόμενο λυτρωτή τοῦ κόσμου γιά τόν ὁποῖο εἶπε, μόλις τόν ἀντίκρισε: ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.
Στό πρόσωπο τοῦ Προδρόμου συγκεντρώνονται ὅλες οἱ ἐκφάνσεις τῆς ἁγιότητας, ὅλες οἱ μορφές τοῦ ἁγιασμένου βίου, ὁ μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν. Ὑπῆρξε προφήτης, ὁ μοναδικός «προφητευθείς προφήτης» και μάλιστα «μείζων προφήτου», ὅπως ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος τόν ἀποκάλεσε. Ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε κήρυκας μετανοίας. Αὐτήν ἔθεσε ὡς προϋπόθεση προκειμένου ὁ ἄνθρωπος νά μπορέσει νά ἑνωθεῖ μέ τό Χριστό καί νά σωθεῖ. Εἶναι αὐτή πού συνιστᾶ τήν πεμπτουσία τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, πού δίδει νόημα στόν Ἐκκλησιαστικό μας βίο, οὐσία καί καρποφορία στόν ἀγῶνα γιά τήν κατάκτηση καί πραγμάτωση τῶν ἀρετῶν. Χωρίς μετάνοια ἡ πνευματική μας ζωή ἀπονευρώνεται καί ἡ προοπτική τῆς σωτηρίας μας καταστρέφεται. Τό κήρυγμα τοῦ Ἰωάννου περί μετανοίας εἶναι σήμερα ἐπίκαιρο, περισσότερο ἀπό ποτέ. Ὁ κόσμος στήν ἐποχή μας πνίγεται στό σκοτάδι τῆς ἀποστασίας ἀπό τό Θεό. Βυθίζεται στό τέλμα τῆς ποικιλόμορφης καί ποικλώνυμης κρίσης.
Γι’ αὐτό χρειάζεται νά τήν καλλιεργήσουμε μέ ἐπιμέλεια, ἐπιστρατεύοντας τό σύνολο τῶν πνευματικῶν μας δυνάμεων. Ν’ ἀλλάξουμε τρόπο σκέψης καί ζωῆς. Νά πάρουμε ἄλλο δρόμο, τό δρόμο τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά ξαναβροῦμε τίς ἀξίες, τήν πίστη καί τίς ἀρχές μας, πού εὔκολα λησμονήσαμε γιά χάρη τοῦ κόσμου καί φθάσαμε στήν πνευματική παρακμή τῶν ἡμερῶν μας.
Μακάρι νά τό καταφέρουμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, διά πρεσβειῶν τοῦ Προφήτου Προδρόμου καί βαπτιστοῦ Ἰωάννου. Ἀμήν.
π. Ι.Κ.