«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ
(Ματθ. Δ΄, 12 -17)
Κυριακή 8η Ιανουαρίου 2012
Το σημερινό Ιερό Ευαγγέλιο μάς λέει, ότι όταν ο Κύριος μετά από την Βάπτισή Του πληροφορήθηκε ότι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος συνελήφθη από τον Ηρώδη Αντίπα, έφυγε από την Ιερουσαλήμ και ήλθε και κατοίκησε στην Καπερναούμ.
Γιατί έφυγε από την Ιερουσαλήμ; Την απάντηση στο ερώτημα αυτό μας την δίνει ο Ιερός Χρυσόστομος και μάς λέει, ότι ο Κύριος έφυγε για να μάς διδάξει ότι πρέπει να φεύγουμε και εμείς από όπου υπάρχουν πειρασμοί.
Η μετακίνηση του Θεανθρώπου προς το βορειοδυτικό τμήμα της λίμνης Γεννησαρέτ, είναι ένα γεγονός, που είχε προφητευθεί από τον μεγάλο Προφήτη Ησαΐα, που έγραφε οχτακόσια χρόνια πριν, τα εξής: «Χώρα Ζαβουλών, ἡ γή Νεφθαλείμ, ὁδόν θαλάσσης καί οἱ λοιποί οἱ τήν παραλίαν κατοικοῦντες καί πέραν τοῦ Ἱορδάνου. Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, τά μέρη τῆς Ἰουδαίας. Ὁ λαός ὁ πορευόμενος ἐν σκότει, εἵδε φῶς μέγα…Οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρα καί σκιᾶ θανάτου, φῶς λάμψει ἐφ΄ ὑμᾶς…».
Πραγματικά, στην περιοχή της Ζαβουλών και Νεφθαλείμ, κατοικούσαν πολλοί ειδωλολάτρες. Και ο λαός όχι απλά βρισκόταν, αλλά καθόταν στο πνευματικό σκοτάδι. Όμως, με την άφιξη του Κυρίου, ο λαός αυτός, ξαφνικά, είδε φως μέγα.
Και καταλήγει ο Ιερός Ματθαίος με την πληροφορία, ότι από τότε ο Κύριος άρχισε να κηρύττει το κήρυγμα της μετανοίας, συνεχίζοντας έτσι το περί μετανοίας κήρυγμα του Προδρόμου. Πολύ παραστατική είναι η εικόνα που χρησιμοποιεί ο Προφήτης, για να παρομοιάσει την κατάσταση που τότε επικρατούσε στον κόσμο, δηλαδή προ Χριστού. Τότε που ολόκληρος ο κόσμος πλην των Ιουδαίων και ορισμένων φωτεινών προσώπων, πίστευε στα είδωλα. Έτσι, οι προ Χριστού λαοί ζούσαν στο σκότος.
Χωρίς το φως και μάλιστα στην διάρκεια της νύχτας, είναι σαν να μην υπάρχουμε. Και εάν τολμήσει να βαδίσει κάποιος στο σκοτάδι, θα πέσει, θα τσακιστεί.
Αλήθεια! Ποια θα ήταν η ζωή μας χωρίς το φως; Αληθινό μαρτύριο! Αλλά απείρως πιο μαρτυρική είναι η ζωή μας χωρίς το άδυτο πνευματικό ΦΩΣ, δηλαδή τον Χριστό. Και όποιος ζει χωρίς Χριστό, είναι δυστυχισμένος, γιατί στις κινήσεις και στις μετακινήσεις του χειραγωγείται από τον διάβολο και κινείται αυτόνομα οδηγούμενος στην αποστασία και επομένως στην αυτοκαταστροφή.
Αυτός που ζει χωρίς Θεό ζει στο σκοτάδι, όπως ακριβώς ζούσαν οι ειδωλολάτρες της Γαλιλαίας.
Ο Τριαδικός Θεός που είναι η πηγή του υλικού φωτός, είναι συγχρόνως και η πηγή του πνευματικού φωτός, που τόσο πολύ χρειαζόμαστε πάντοτε και μάλιστα στην εποχή μας.
Ήλθε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός στην γη και διέλυσε τα απύθμενα σκοτάδια μέσα στα οποία κυριολεκτικά κολυμπούσε ο κόσμος προ Χριστού.
Ήλθε στην γη ο Σωτήρας ο Αληθινός, μοναδικός, πραγματικός Σωτήρας του κόσμου. Όχι σαν τους ψευτοσωτήρες που κατά καιρούς πέρασαν στην διαδρομή και στο πέρασμα της παγκόσμιας Ιστορίας.
Ήλθε ο ασύγκριτος και μοναδικός Σωτήρας του κόσμου, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός.
Ο Θεολόγος Ιωάννης που αγάπησε και ακολούθησε όσοι λίγοι το ΦΩΣ, δηλαδή τον Χριστό, μάς διαβεβαιώνει: «Ὁ Θεός φῶς ἐστίν καί ἐν Αὐτῷ οὐκ ἔστιν σκοτία οὐδεμία».
Ας σπεύδουμε λοιπόν και εμείς προς τις πηγές του πνευματικού φωτός. Ας αυξήσουμε τους βαθμούς της πίστεώς μας, ας αγαπήσουμε περισσότερο τον Χριστό, ώστε να γίνουμε και εμείς αληθινά τέκνα του ΦΩΤΟΣ.
Ας αφήσουμε τις ψυχές μας ελεύθερες για να δεχθούν αδίστακτα το ΦΩΣ της ζωής.
Ας μην απομακρυνόμαστε από τον Θεό, για να βρει νόημα, χρώμα, περιεχόμενο, ουσία και σκοπό η ζωή μας, και μάλιστα στις δύσκολες και φορτισμένες από πολλά αρνητικά φορτία ημέρες μας.
Και εάν θα θέλαμε να προσδιορίσουμε το που έγκειται το δράμα όλων των εποχών και της εποχής μας, θα μπορούσαμε να εστιάσουμε στα θεία λόγια του Ευαγγελιστή Ιωάννη, ο οποίος διακηρύττει: «αὕτη δὲἐστιν ἡ κρίσις ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς·».
Δηλαδή: «Το αληθινό ΦΩΣ ήλθε στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι αγάπησαν περισσότερο το σκότος, από το φώς». Όμως εμείς ας αγαπούμε το ΦΩΣ του Χριστού και όχι το σκότος. Ας μη ξεχνούμε τα Θεία λόγια του Κυρίου μας: «Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ΄ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς», Ἀμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ (10 Λεπρών)
(Λουκά, ΙΖ΄, 12 -19)
Κυριακή 15η Ιανουαρίου 2012
Ο Κύριος μας, ακολουθούμενος από τούς Μαθητές Του, έφθασε σε κάποιο χωριό. Εκεί Τον συνάντησε μια δεκαμελής ομάδα από λεπρούς. Δηλαδή δέκα δυστυχισμένοι άνθρωποι για τα τότε δεδομένα, που έπασχαν από την φοβερή ασθένεια της λέπρας.
Αυτή η ασθένεια προκαλεί παραμόρφωση και σάπισμα των μελών του ανθρωπίνου σώματος, είναι από τις πιο φρικτές, αλλά θα πρέπει να ξέρουμε, ότι δεν είναι στις ημέρες μας μεταδοτική.
Οι λεπροί αυτοί ήταν άξιοι κάθε στοργής. Στάθηκαν σε κάποια απόσταση από τον Χριστό, γιατί ο Ιουδαϊκός νόμος δεν επέτρεπε σε λεπρούς να πλησιάσουν άλλους ανθρώπους από κοντά. Θεωρούντο μολυσμένοι και ακάθαρτοι.
Από το σημείο λοιπόν που βρισκόταν, φώναζαν δυνατά: «Κύριε Ἰησοῦ, ἐλέησόν μας!…» Και ο Πανάγαθος Λυτρωτής μας και με μόνο το Θεϊκό Του βλέμμα τούς θεράπευσε! Και θέλοντας να δοκιμάσει την πίστης τους, τούς έστειλε και στους Ιερείς, για να πάρουν τα σχετικά ας πούμε πιστοποιητικά υγείας, σύμφωνα με τις νομικές διατάξεις που ίσχυαν τότε. Στα πλαίσια των καθηκόντων των Ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν και η διάγνωση της καθάρσεως της λέπρας.
Από αυτούς τους δέκα, μόνο ο ένας, αφού θεραπεύθηκε, επέστρεψε και με δυνατή φωνή δόξασε και ευχαριστούσε τον Θεό. Μάλιστα, έπεσε στα πανάχραντα πόδια τού Κυρίου και ολόθερμα Τόν ευχαριστούσε. Και αυτός ήταν Σαμαρείτης. Και δεν θα περίμενε κανείς ένεκα αυτού να δείξει τόση ευγνωμοσύνη, γιατί οι Σαμαρείτες ήταν χωρισμένοι από τους Ιουδαίους και θεωρούντο σχισματικοί.
Οι υπόλοιποι εννέα, μετά από την θεραπεία τους έφυγαν, πήγαν στα σπίτια τους, χωρίς να θυμηθούν να ευχαριστήσουν τον Ευεργέτη τους. Και ο Κύριος τότε εξέφρασε το δίκαιο παράπονό Του, λέγοντας: «Πού είναι οι άλλοι εννέα που εθεραπεύθηκαν; Δεν εσκέφθηκαν να επιστρέψουν και να δοξάσουν Τον Θεό; Εκτός από αυτόν τον ένα και μόνο που είναι και αλλοεθνής;»
Και αφού στράφηκε στον θεραπευμένο και τον κοίταξε, του είπε: «Πήγαινε, η πίστη σου σε έσωσε». Από το θαύμα αυτό, διδασκόμαστε, εκτός των άλλων και τα εξής:
Πρώτο: Όπως οι δέκα λεπροί προσευχόταν και επίμονα ζητούσαν το έλεος και την βοήθεια του Θεού, και τελικά πέτυχαν το ζητούμενο, έτσι και εμείς χρειάζεται να προσευχόμαστε με πολλή δυνατή πίστη και με επιμονή και δύναμη ψυχής να ζητούμε τα διάφορα ζητήματά μας από τον Θεό. Παρατηρεί σχετικά ο Ιερός Θεοφύλακτος: «Ο Κύριος είναι κοντά σ΄ αυτούς που Τον επικαλούνται». Και εμείς λοιπόν, ας ζητούμε πάντοτε το έλεός του Θεού και ας μη ξεχνούμε την σύντομη και πολύ δραστική ευχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με». Ζητώντας ο άνθρωπος το Θείο έλεος, λαβαίνει την σωτηρία του και την αιώνια ζωή.
Δεύτερο: Να πιστεύουμε ακράδαντα στον Θεό, να τον υπακούμε απόλυτα και ποτέ μην απελπιζόμαστε, ότι και εάν υποφέρουμε στη ζωή αυτή. Ας εκτελούμε ότι μας λέει και δεν θα χάσουμε ποτέ. Με πλήρη βεβαιότητα να περιμένουμε τις εκδηλώσεις τής θεϊκής στοργής, γιατί ο Θείος Δημιουργός πάντοτε ευεργετεί τα πλάσματα του και μάλιστα τον άνθρωπο. Και οι λεπροί με πίστη και υπακοή έπραξαν ότι τους όρισε ο Κύριος.
Τρίτο: Ο Ιησούς, καίτοι Θεός, καίτοι αιώνιος και μόνος αλάνθαστος Νομοθέτης, Νομοδότης, Διδάσκαλος και Αρχιερέας, εν τούτοις δεν περιφρονεί τον Νόμο, αλλά τον εφαρμόζει. Γι΄ αυτό και στέλνει τους λεπρούς στους Ιερείς, καθώς συνηθιζόταν, χωρίς να διακόψει, ή να καταργήσει την σχετική νομική διάταξη. Και με τον τρόπο αυτό διδάσκει και εμάς, να είμαστε νομοταγείς.
Τέλος, Τέταρτο, κοντά στα διδάγματα που προμνημονεύσαμε, θα πρέπει να θυμηθούμε, ότι όπως υπάρχει λέπρα τού σώματος, έτσι ακριβώς υπάρχει και λέπρα τής ψυχής. Και λέπρα τής ψυχής είναι η κάθε αμαρτία. Και όπως η σωματική λέπρα καθαρίζεται από τον Θεό, έτσι και η ψυχική λέπρα επίσης καθαρίζεται από τον Θεό, μέσω των Ιερών μυστηρίων τής Εκκλησίας μας και μάλιστα με εκείνα τής Ιερής Εξομολογήσεως και της Θείας Ευχαριστίας.
Βέβαια, δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε και το αυτονόητο δίδαγμα τής ευαγγελικής αυτής περικοπής, που είναι η ευγνωμοσύνη μας προς τούς συνανθρώπους μας και πολύ περισσότερο προς τον Θεό.
Η χάρη και το έλεος του Θεού ας είναι μαζί μας, Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ)
(Λουκά, ΙΘ΄, 1 -10)
Κυριακή 22α Ιανουαρίου 2012
Κατανυκτικό, συγκινητικό και πολύ διδακτικό είναι το περιστατικό, που μάς εξιστορεί, ο Ευαγγελιστής Λουκάς, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ο Κύριός μας λίγο πριν από την σταυρική Του θυσία και ύστερα από το Θαύμα τής θεραπείας τού τυφλού, ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα και περνάει ανάμεσα από την ιστορική πόλη Ιεριχώ. Όπως πάντοτε, έτσι και τώρα, πλήθη λαού Τόν ακολουθούν, όπως τα διψασμένα ελάφια τρέχουν στις πηγές. Σε μια στιγμή, τα βλέμματα όλου εκείνου τού κόσμου, στράφηκαν στο σημείο που βρισκόταν μια συκομουριά. Τι συνέβαινε; Στο δεύτερο εκείνο, είχε ανέβει κάποιος, που ήταν χαμηλού σωματικού αναστήματος. Σε όλους ήταν γνωστός. Ήταν αρχιτελώνης στο επάγγελμα και πάμπλουτος.
Να πούμε, ότι την εποχή εκείνη, η ιδιότητα του τελώνη ήταν τελείως διαφορετική από την ιδιότητα τού τελώνη ήταν τελείως διαφορετική από την ιδιότητα τού τελώνη τής σημερινής εποχής.
Οι τότε τελώνες ήταν υπάλληλος, εισπράκτορες φόρων, και επειδή με πολύ φορτικό τρόπο και πολλές φορές με την βία εισέπρατταν τους φόρους αυτούς και κυρίως επειδή το μεγαλύτερο μέρος από τα ποσά που εισέπρατταν τα κρατούσαν για τον εαυτό τους και έτσι έπαιρναν ποσά υπέρογκα από όσα έπρεπε να πάρουν, γι΄ αυτό οι τελώνες τής εποχής, τής Καινής Διαθήκης είχαν χάσει τελείως την υπόληψή τους από τον Ιουδαϊκό λαό. Σε τέτοιο και τόσο μάλιστα σημείο, που τότε, η έννοια τελώνης ταυτιζόταν με την έννοια αμαρτωλός, άδικος, καταχραστής και απατεώνας.
Ο τελώνης λοιπόν της σημερινής περικοπής που ήταν προϊστάμενος των άλλων τελωνών, δηλαδή αρχιτελώνης και ονομαζόταν Ζακχαίος, είχε ακούσει πολλά για τον Ιησού και λαχταρούσε να Τον δει. Επειδή όμως ένεκα του πλήθους και ένεκα του ότι ήταν κοντός δεν μπορούσε να Τον δει, γι΄ αυτό, χωρίς να σκεφθεί τα σχόλια και τις ειρωνείες τού κόσμου, σκαρφάλωσε στην συκομουρία εκείνη, για να δει τον Κύριο. Και ο καρδιογνώστης Ιησούς, όταν τον είδε, τον κάλεσε με το όνομά του και τού είπε: «Ζακχαίε, κατέβα! Σήμερα θα με φιλοξενήσεις!» Ας φανταστούμε την έκπληξη τού Ζακχαίου, όταν άκουσε αυτή την απρόσμενη πρόσκληση!
Τότε, οι περισσότεροι Ιουδαίοι και κυρίως οι ζηλόφθονοι και κακοί Φαρισαίοι που καυχιόταν ότι τάχα τηρούσαν κατά γράμμα τον Μωσαϊκό Νόμο, ενώ όμως δεν εφάρμοζαν το πνεύμα τού Νόμου, δηλαδή των αλήθεια, γόγγυζαν γιατί τάχα ο Κύριος πήγε να φιλοξενηθεί στο σπίτι ενός αμαρτωλού.
Ο Ζακχαίος με την παρουσία τού Σωτήρα στο σπίτι του, μετανόησε αμέσως και άλλαξε τρόπο ζωής. Μεταβλήθηκε, έγινε νέος άνθρωπος. Πήρε μεγάλες αποφάσεις. Με ειλικρίνεια και ταπείνωση φώναζε δυνατά, ότι τα μισά του υπάρχοντα θα δώσει στους φτωχούς. Και όσους ζημίωσε, θα τους αποζημιώσει στο τετραπλάσιο. Και πραγματικά, πραγματοποίησε τις αποφάσεις του. Και ο Κύριος βεβαίωσε, ότι στο σπίτι τού Ζακχαίου ήλθε η σωτηρία. Και έκλεισε τα Θεϊκά Του λόγια, με την διακήρυξη, ότι ήλθε στην γη, για να αναζητήσει, να βρει και να σώσει το χαμένο πρόβατο, δηλαδή τον άνθρωπο.
Και αυτά μεν, ακούσαμε από το σημερινό Ευαγγέλιο.
Τι διδασκόμαστε;
Πρώτο: Ότι ο Χριστός ήλθε στη γη, για να μας σώσει, για να μάς φέρει κοντά Του, για να μάς χαρίσει την Βασιλεία Του και την αιώνια ζωή. Και ήλθε στη γη από άπειρη αγάπη για μάς, που πλανιόμασταν στον δρόμο τού κακού και τής αμαρτίας. Και όπως ο καλός βοσκός ζητάει και τελικά βρίσκει ύστερα από περιπέτειες και κινδύνους πολλούς το χαμένο πρόβατο και χαίρεται γι΄ αυτό, έτσι και ο καλός Ποιμένας, ο Σωτήρας του κόσμου, φέρνει κοντά Του τον άνθρωπο που επιστρέφει σ΄ Αυτόν με την μετάνοια και οδηγείται στην λογική μάνδρα, δηλαδή στην Εκκλησία του Χριστού.
Παρατηρούμε, ότι ο Ζακχαίος είχε ένα επάγγελμα πολύ προσοδοφόρο και γι΄ αυτό ήταν βαθύπλουτος. Πριν συνδεθεί με τον Χριστό ήταν ευτυχής; ΟΧΙ! Δεν ήταν καθόλου ευτυχισμένος, παρόλο ότι ήταν πλούσιος και παρά το ότι δεν τού έλειπε τίποτα, παρόλο ότι ζούσε με όλες τις ανέσεις. Και όμως, ήταν δυστυχής, γιατί στα βάθη της ψυχής του υπήρχε μεγάλο χάσμα, μεγάλο κενό, επειδή απουσίαζε από την καρδιά του ο Θεός.
Επομένως, τα υλικά αγαθά, τα πλούτη κ.λ.π. δεν κάνουν τον άνθρωπο υποχρεωτικά και ευτυχισμένο. Μόνο η παρουσία του Θεού μέσα στον άνθρωπο συμπληρώνει εξ ολοκλήρου και αγιάζει την ψυχοσωματική ύπαρξη τού ανθρώπου και τον κάνει πραγματικά ευτυχισμένο.
Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή επίσης βλέπουμε, ότι το παράδειγμα τής επιστροφής τού Ζακχαίου, είναι χαρακτηριστικό δείγμα τής δυνάμεως τής μετανοίας και τής αγαθότητας τού Θεού.
Τέλος, διδασκόμαστε ότι δεν πρέπει να αδικούμε, ούτε να ζημιώνουμε τούς συνανθρώπους μας. Και αν ως άνθρωποι συνέβη να έχουμε αδικήσει η ζημιώσει κάποιον, οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την βλάβη, την ζημιά ή την αδικία που τού προξενήσαμε.
Αυτό έκανε ο Ζακχαίος και αξιώθηκε με την μετάνοια και την ταπείνωση του και τον πνευματικό του πόθο, να φιλοξενήσει τον Σωτήρα του κόσμου. Και εμείς μπορούμε να δεχθούμε τον Κύριο στα σπίτια μας. Πως; Όταν συμπαραστεκόμαστε στους φτωχούς και στους πάσχοντες. Όταν ζούμε μυστηριακή ζωή, όταν έχουμε συνειδητή ένωση με τον Σωτήρα μας Χριστό.
Αλλά για να το πετύχουμε αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι, όπως διδάσκει και ο Ισαάκ ο Σύρος να προετοιμάσουμε, να καθαρίσουμε τις καρδιές μας με την ενθύμηση του Θεού, Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ (ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ)
(Ματθαίου, ΙΕ΄, 21 -28)
Κυριακή 29η Ιανουαρίου 2012
Σε κάποιον από τους Ιερούς ύμνους τής Εκκλησίας μας, αναφέρεται το γνωστό εκείνο: «Ἡ Ἀμνάς Σου Ἰησοῦ κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ».
Και μια παρόμοια εικόνα, εμφανίζει η περίπτωση τής Χαναναίας γυναικός, η οποία ακολουθούσε τον Ποιμένα της Ιησού, και Τόν παρακαλούσε να την βοηθήσει. Και η κραυγή της ήταν καρπός πόνου και μάλιστα μητρικού πόνου, αφού η Χαναναία αυτή είχε κόρη άρρωστη και παρακαλούσε τον Ιησού, ως μοναδικό Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων, να την θεραπεύσει.
Όμως, κατά τρόπο περίεργο, ο τόσο προσιτός, ταπεινός και πλήρης στοργής και αγάπης Διδάσκαλος, όχι μόνο προσποιείται αδιαφορία, αλλά και λέει στην Χαναναία, ότι δεν περισσεύει ψωμί από τα παιδιά, για να δοθεί στα κυνάρια.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Γιατί τής έδωσε αυτή την απάντηση ο Ιησούς; Στο ερώτημα αυτό απαντά ο Ιερός Χρυσόστομος και μας λέει: Δεν ήθελε να μείνει κρυμμένη τόση αρετή μιας γυναικός, ώστε με αυτά που έλεγε δεν την έβριζε, αλλά την προκαλούσε για να ξεσκεπάσει τον θησαυρό που είχε μέσα της.
Και πραγματικά, όπως φάνηκε εκ των υστέρων, η Χαναναία έκρυβε μέσα της πολύτιμο πνευματικό θησαυρό. Έτσι η θεία αυτή απάντηση απεδείχθη η πιο κατάλληλη για να εκφράσει μια αλήθεια και μια πραγματικότητα. Γιατί κάτι που χαρακτηρίζει το κυνάριο, το σκυλί, είναι η πίστη και η αφοσίωση την οποία εκφράζει μόνιμα στον κύριό του.
Αυτού λοιπόν τού είδους την αφοσίωση και πίστη στον Κύριό της αλλά και την υπομονή έδειξε και η Χαναναία, γι αυτό και ακολουθούσε πίσω Του με κραυγές. Και θα έλεγε κανείς, ότι κανονικά είχε να δει τον Κύριο της από την εποχή που η προγιαγιά Εύα πέρασε τα όρια του Παραδείσου και απομακρύνθηκε από τον Κύριο της. Όμως, Εκείνος έρχεται και αναζητεί να βρεί και να σώσει το απολωλός, το χαμένο πρόβατο. Και στο Θείο Του κάλεσμα, δηλαδή στο προσκλητήριο Του, απαντά και ανταποκρίνεται θετικότατα η λογική αμνάς, γιατί γνωρίζει τήν φωνή Του. Και Εκείνος που ετάζει νεφρούς και ερευνά καρδίας, διαπίστωσε την ειλικρίνεια της φωνής και την σταθερή αφοσίωση τής αμνάδας του λογικού ποιμνίου Του.
Και γι΄ αυτό, συνεπής στην Θεία Του αποστολή, επαίνεσε την πίστη τής γυναικός και τελικά άνοιξε την πόρτα τού ουρανού, για να πραγματοποιηθεί το αίτημα της , λέγοντας: «Ὧ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!» Και αυτή την πίστη της διεκήρυξε και πιστοποίησε ο Σωτήρας μας Χριστός μπροστά σε όλους τούς ανθρώπους, ώστε παραμένει πλέον η περίπτωση τής Χαναναίας γυναικός, μόνιμο υπόδειγμα προς μίμηση. Και πληροφορεί σε διαχρονία όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών, να διατηρούν πίστη και αφοσίωση στον Κύριό μας Ιησού Χριστό, για να ικανοποιούνται τα αιτήματα τους, οσονδήποτε δύσκολα και αν είναι αυτά, εφόσον «οὐκ ἀδυνατήσει πᾶν ρῆμα παρά τῷ Θεῷ». Δηλαδή, δεν είναι αδύνατο στον Θεό κάθε τι θαυμαστό και καταπληκτικό, το οποίο ο αδύναμος άνθρωπος με τα λόγια θα παρίστανε ως υπέρτερο των δυνάμεών του. Και με την προϋπόθεση τού μέγιστου παράγοντα τής πίστεως είναι όλα δυνατά, σ΄ αυτόν πού πιστεύει.
Αυτό άλλωστε συνιστά και ο Ίδιος ο Κύριος μας λέγοντας: «Αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε καί εὑρήσετε, κρούετε καὶ ἀνοιγήσετε ὑμῖν. Καὶ ὅσα ἂν αἰτήσετε πιστεύοντες λήψεσθε». Διότι πας ο αιτών λαμβάνει, ὁ ζητών ευρίσκει και σ΄ εκείνον πού χτυπά την πόρτα τού Οίκου του Θεού με πίστη, θα ανοίξει, έστω και αργά η πόρτα, για να δοθεί η βοήθεια και βάλσαμο στον πόνο του, Αμήν.
π. Α.Μ.