«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ῇτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ…»
Ήταν μεγάλο το τόλμημα του Ιωσήφ να εκδηλωθεί δημοσίως υπέρ του Ιησού, Αυτού που καταδικάσθηκε και θανατώθηκε σαν κακούργος. Σε μια τόσο τραγική στιγμή να παρουσιασθεί στ΄ ανοικτά σαν φίλος ενός κατάδικου που συγκέντρωσε το φονικό μίσος των αρχόντων, ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Μπορούσε να του στοιχήσει την περιουσία και την υπόληψη του, πιθανόν και αυτή την ζωή του. Αυτή η σκέψη έκαμε τους μαθητές Του να διασκορπιστούν, και τον φλογερό και ενθουσιώδη Πέτρο να Τον αρνηθεί τρεις φορές με όρκους και αναθεματισμούς. Αλλ΄ όμως ο Ιωσήφ παραμερίζει τους φόβους και με τόλμη προχωρεί εκεί που η συνείδηση τον καλεί. Μαζί με τον Νικόδημο, κρυφοί μαθητές και οι δύο του Ιησού, όχι μόνο τον υπερασπίσθηκαν στο παράνομο Συνέδριο που καταδίκασε τον Ιησού, αλλά την ώρα που οι φανεροί μαθητές κρύβονται διά τον φόβο τον Ιουδαίων, αυτοί φανερώνονται για να αποδώσουν τιμές στο νεκρό σώμα του Διδασκάλου.
Αργότερα βλέπουμε να ακολουθούν το παράδειγμά τους και μερικές άλλες μορφές, οι Μυροφόρες. Νύχτα ξεκινούν και αψηφούν τους κινδύνους, που διατρέχουν πλησιάζοντας το μνήμα, που φρουρούν άξεστοι Ρωμαίοι στρατιώτες. Η αγάπη τους στον Ιησού κατέρριψε τα κυκλώπεια τείχη του φόβου και τους έσπρωξε Ιωσήφ και Νικόδημο καθώς και τις απλές αυτές γυναίκες στο δρόμο του χρέους. Από τότε η τόλμη έμεινε σαν βασικό γνώρισμα του πραγματικού χριστιανού. Σ΄ αυτή θεμελίωναν τη ζωή τους όλοι οι πιστοί, και κάτι περισσότερο. Αυτή η τόλμη ήταν η καθημερινή σύντροφος της ζωής των. Έπρεπε να τολμήσουν για να μιλήσουνε με παρρησία στους σταυρωτές του Διδασκάλου τους. Εχρειάζετο τόλμη πολλή να ομολογήσουν πίστη σ΄ Αυτόν, που οι Αρχιερείς καταδίκασαν και η φοβερά Ρωμαϊκή εξουσία εξέτελεσε.
Η τόλμη συνώδευε τους ευαγγελιστές, τους ομολογητές, τους μάρτυρες και όλες τις μάζες των πιστών, που έτρεχαν μπροστά στους δημίους για να ενθαρρύνουν τους αγωνιστές της πίστης, και αντιμετώπιζαν το ιουδαϊκό μίσος αδελφωμένο με την ειδωλολατρική μανία και την Ρωμαϊκή εξουσία. Τι ήταν οι χριστιανοί απέναντι στους συνασπισμένους αυτούς διώκτες τους; «Πρόβατα ἐν μέσω λύκων». Και όμως τα πρόβατα ενίκησαν τους λύκους «διά τοῦ αἵματος τοῦ ἀρνίου», και με την αρετή και τις θυσίες τους συνέβαλαν στην παγκόσμια επέκταση του έργου της Εκκλησίας. Της Εκκλησίας που επέζησε, γιατί έμεινε αγωνιζομένη, μαρτυρούσα και στρατευομένη.
Το ίδιο όμως θάρρος και την ίδια εντολή χρειάζεται η Εκκλησία και στην εποχή μας, για να συνεχίσει την παρουσία της σαν Εκκλησία Χριστού μέσα στον κόσμο. Αν μάλιστα χρειαζόταν η τόλμη του Ιωσήφ για να ταφή ο Χριστός, πολύ μεγαλύτερη τόλμη απαιτείται για ν αφήσουμε τον Χριστό να ζήσει μέσα στην κοινωνία μας.
Χρειάζεται θάρρος πρώτα απ΄ όλα, για να πιστέψει κανείς. Ιδιαίτερα σήμερα στην εποχή μας, που η απιστία απειλεί να γίνει της μόδας, που η άρνηση παίρνει και δίνει, που ο υλισμός και ο ευδαιμονισμός κυριαρχεί στη ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων.
Ας σκεφθούμε αγαπητοί μου χριστιανοί, πόσες παραλήψεις και πόσες παραβάσεις κάνουμε στη ζωή μας γιατί μας λείπει η τόλμη της ομολογίας της πίστεώς μας. Δειλιάζουμε να αντιμετωπίσουμε τις αντιδράσεις του εαυτού μας. Δεν έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες μας. Προτιμάμε να πορευόμαστε στη ζωή νικήμενοι από τα πάθη μας. Αποθαρρυνόμαστε μπροστά στην εντύπωση που μας προκαλούν οι σκέψεις, τα πειράγματα και η νοοτροπία των άλλων. Αναγνωρίζουμε ποιο είναι το σωστό, τι είναι το πρέπον, αλλά δεν τολμούμε να το πούμε ή να το πράξουμε, από φόβο μήπως γίνουμε στόχος στα μάτια αυτών που ζουν γύρω μας.
Με αυτό το φόβο συντροφιά, προσπαθούν πολλοί μάλιστα να υπερβάλλουν σε ασέβεια ή αδιαντροπιά τους άλλους, για να μη φανούν πως υστερούν. Είναι βέβαια οδυνηρό το να αγωνίζεται κανείς απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του. Αν όμως δεν γίνει αυτό, δεν πρόκειται ποτέ να απλωθεί η ανακαινιστική χάρη τού Θεού στην ψυχή μας. Συχνά παραπονούμεθα και ανησυχούμε για τον δρόμο που έχει πάρει η κοινωνία μας. Επισημαίνουμε κινδύνους, διαπιστώνουμε αιτίες. Ένας από τους κυριώτερους λόγους της κακοδαιμονίας αυτής είναι το ότι συνήθως οι καλοί είναι άτολμοι και δειλοί, ενώ κατά κανόνα τολμηροί παρουσιάζονται οι επιτήδειοι, οι πονηροί και φαύλοι.
Εδώ είναι το δράμα μας. Μια τραγωδία που πρέπει κάποτε να σταματήσει. Μπορούμε κι εμείς να συντελέσουμε σ΄ αυτό. Αν προχωρούμε με παρρησία και τόλμη εκεί όπου το χριστιανικό καθήκον μάς προστάζει, Αμήν!
κ. Μ. Σ.