ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
6 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025
(Ματθ. 8,5-13)
H σύντομη συνάντηση του Κυρίου με τον Ρωμαίο κεντυρίωνα, του οποίου ο υπηρέτης είχε παραλύσει και υπέφερε φρικτά, πέρα από τη βαθειά συγκίνηση που προκαλεί, περιέχει στοιχεία παράδοξα και απρόβλεπτα, πάντως ενδεικτικά του ποιος είναι ο Θεός και τι ζητά από εμάς. Ο κεντυρίων – υψηλός αξιωματούχος που διοικούσε εκατό στρατιώτες – δεν ήταν πρόσωπο που θα περίμενε κανείς να πλησιάσει τον Ιησού. Ήταν ξένος, ειδωλολάτρης, και επιπλέον για τον Ισραηλιτικό λαό σύμβολο τυραννίας και καταπίεσης. Δεν θα γινόταν, λοιπόν, αποδεκτός, αλλά ούτε η θέση του επέτρεπε να προσεγγίσει έναν Εβραίο διδάσκαλο. Ενώ, όμως, γνωρίζει αυτά, εντούτοις προσέρχεται αποφασιστικά συνάμα και ταπεινά, με όλο το ρίσκο του σκανδάλου, παρακαλώντας τον Ιησού. Δεν παρακαλεί, όμως, για τον εαυτό του, ούτε για κάποιον αγαπημένο συγγενή του, αλλά για έναν δούλο. Ασυνήθιστο την εποχή εκείνη άνθρωπος υψηλής κοινωνικής τάξης να δείχνει αφενός τόση ταπείνωση, αφετέρου τόση συμπάθεια και έμπρακτη μέριμνα για πρόσωπο ασυγκρίτως κατώτερο, για κάποιον που ο Ρωμαϊκός νόμος θεωρούσε πράγμα ανταλλάξιμο και αναλώσιμο. Ήδη εξ αρχής εισάγεται ένας τόνος πίστεως και βαθειάς ανθρωπιάς που πηγάζει από τη μεγάλη καρδιά ενός ... πιστού απίστου.
Γι’αυτό ακριβώς και ο Χριστός ανταποκρίνεται αμέσως στο αίτημα του κεντυρίωνα, απερίφραστα, χωρίς όρους και ερωτήσεις: «Θα έρθω και θα τον θεραπεύσω.» Όχι μόνο προτίθεται να τον θεραπεύσει, αλλά είναι έτοιμος να έρθει στην οικία του Ρωμαίου, πράγμα που θεωρείται ακαθαρσία σύμφωνα με τον Ιουδαϊκό νόμο. Ο Κύριος εννοεί να υπερβαίνει τις εθνικές και πολιτιστικές διαφορές, να παραμερίζει τους νόμους της ανθρώπινης αποσπασματικότητας και διαίρεσης, και τούτο για να δείξει τι σημαίνει θείο έλεος. Ο Χριστός βλέπει μόνο την ελεήμονα καρδία.
Ο κεντυρίων επιμένει να φέρεται ταπεινά. «Δεν αξίζω να έρθεις κάτω από τη στέγη μου.» Αλλά συμπεριφέρεται και με γνώση σε ποιον απευθύνεται: «Πες μόνο ένα λόγο, και ο λόγος αρκεί, διότι θα γίνει έργο.» Η επίγνωση της δικής του αδυναμίας και αναξιότητας συμπορεύεται με την αίσθηση της δυνάμεως του Ιησού. Η δική του εξουσία να διατάζει στρατιώτες του δίνει μια αναλογική εικόνα της εξουσίας του Ιησού να διατάζει τους φυσικούς νόμους. Η πίστη του Ρωμαίου αξιωματούχου δεν είναι απλώς ταπεινή. Διαπερνάται από ένα εσωτερικό φως που πληροφορεί το μυαλό και την καρδιά. Έτσι, κατανοεί τη δύναμη του Ιησού πολύ βαθύτερα από την πλειονότητα του λαού που ακολουθούσε τον Χριστό. Γι’ αυτό και ο Κύριος τον υπακούει. Όχι μόνο ανταποκρίνεται στο αίτημά του, αλλά αποδέχεται και την πρότασή του να θαυματουργήσει εξ αποστάσεως. «Ὡς ἐπίστευσας γενηθήτω σοι.» Και ο Χριστός επιβεβαιώνει τον λόγο με το έργο. Δεν έχει πια σημασία να φθάσει μέχρι το σπίτι του κεντυρίωνα, ο θεϊκός λόγος ακολουθεί την πίστη του Ρωμαίου, ο λόγος γίνεται αυτομάτως έργο, και ο υπηρέτης θεραπεύεται.
Ο Χριστός εκφράζει δημοσίως την έκπληξη και τον θαυμασμό του, όχι βέβαια γιατί εξεπλάγη ο παντογνώστης, αλλά προκειμένου να επαινέσει αυτή την πίστη: «Τέτοια πίστη δεν βρήκα στον εκλεκτό λαό του Θεού.» Ο εθνικός έχει εδώ μεγαλύτερη πίστη από τους πολιτογραφημένους στη βασιλεία. Προχωρεί, μάλιστα, ο Χριστός σε μιαν απρόσμενη και προκλητική προέκταση: Πολλοί από την Ανατολή και τη Δύση θα ανακλιθούν στο δείπνο της βασιλείας, ενώ οι υιοί της βασιλείας, αυτοί που πρώτοι κλήθηκαν, αυτοί που τη θεωρούν ως περιουσία τους, αυτοί που νομίζουν πως την κληρονομούν από τους προγόνους τους, αυτοί που έχουν την ιδέα ότι είναι αμετάκλητα υιοί του Θεού, οι υιοί της βασιλείας, θα βρεθούν έξω στο σκοτάδι. Mε άλλα λόγια, λέει και σε εκείνους και σε εμάς τους σημερινούς Ορθοδόξους το εξής: δεν σας εξασφαλίζουν την κοινωνία με τον Θεό ούτε η κληρονομιά ούτε η καταγωγή ούτε το όνομα ούτε η τήρηση θρησκευτικών καθηκόντων ούτε η πιστότητα στις παραδόσεις μιας φυλής ούτε, βέβαια, τα αξιώματα, το κοινωνικό status ή η αναγνωρισιμότητα που έχετε μέσα στην εκκλησία. Τη μετοχή σας στο δείπνο της βασιλείας την εξασφαλίζουν η αληθινή πίστη που συνυφαίνεται με την επίγνωση της αδυναμίας μας, η ταπεινή παράκληση, και η έμπρακτη μέριμνα για τον αναγκεμένο πλησίον σας. Θα τολμούσαμε να πούμε ότι ο Χριστός εδώ ανατρέπει τις βεβαιότητές μας ως προς το ποιος είναι εντός και ποιος εκτός, ποιος είναι κοντά και ποιος είναι μακριά από τον Θεό. Και μας δείχνει το μονοπάτι που κι εμείς οι έχοντες ταυτότητα Ορθοδόξου εύκολα λησμονούμε.
Ας ομολογήσει, λοιπόν, καθένας μας «Κύριε, δεν είμαι ικανός να εισέλθεις στον οίκο της ψυχής μου, αλλά δέξε με προσερχόμενο, και δώσε μου την πίστη, την ταπείνωση και την αγάπη του αγαθού εκείνου κεντυρίωνα.»
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
13 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025
(Ματθ. 5,14-19)
Σήμερα ακούσαμε ένα μικρό τμήμα της επί του Όρους Ομιλίας του Κυρίου μας, η οποία αποτελεί και το «Καταστατικό» του Χριστιανικού ήθους.
«Εσείς είστε το φως του κόσμου», λέγει εδώ ο Χριστός απευθυνόμενος στους μαθητές Του σε κάθε εποχή. Θα περιμέναμε ο Κύριος να επαναλάβει «Εγώ είμαι το φως του κόσμου», ωστόσο εδώ ταυτίζει το φως με τους μαθητές Του. Σαν να λέει και σε εκείνους και σε εμάς «Δεν ακολουθείτε απλά το Φως, είστε το Φως, διότι το Φως δεν έχει εξωτερική σχέση μαζί σας, γίνεται πυρήνας της υπάρξεώς σας, έτσι ώστε να γίνετε οι ίδιοι Φως, αυτό το Φως που φωτίζει και στηρίζει τον κόσμο.» Πράγματι, η σχέση μας με τον Χριστό δεν περιορίζεται σε τήρηση εντολών ή συμμόρφωση σε ηθικούς κανόνες. Ο Ίδιος διαπερνά ολόκληρο το είναι μας, γίνεται ο φωτισμός του σώματος και της ψυχής μας, ώστε όλη μας η ύπαρξη να είναι όπως Εκείνος.
Με ποιόν τρόπο; Με την παρουσία μας και τα έργα μας. Πρόκειται για μια καθολική κλήση μαθητείας και μαρτυρίας. Η μαρτυρία αυτή είναι δημόσια, τόσο φανερή, όσο μια πόλις που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου. Δεν είναι, δηλαδή, μόνο μια ιδιωτική και εσωτερική υπόθεση, κάτι που δεν αφορά στη δημόσια αρένα. Πρωταρχικά, όμως, είναι μια εσωτερική υπόθεση, δηλαδή μια σχέση, κοινωνία και μαθητεία που πραγματοποιείται στον χώρο της καρδίας. Αλλά ο φωτισμός της καρδίας γίνεται ζωή και μαρτυρία — όχι για την προσωπική δόξα, αλλά για τη δόξα του Θεού. Τα έργα του φωτός, τα οποία ανθίζουν από τη φωτισμένη καρδιά, αντανακλούν τις αρετές του ίδιου του Θεού, και έτσι ελκύουν τον κόσμο προς τον Θεό.
Γι’ αυτή τη φανέρωση του φωτός προετοίμαζε ο Θεός τον λαό Του με τον Μωσαϊκό Νόμο και την Παλαιά Διαθήκη. Προκειμένου να καταλάβουν οι Εβραίοι ότι ο Χριστός είναι ο ίδιος ο νομοθέτης, και ότι γι’ Αυτόν μίλησαν οι προφήτες, δηλώνει ότι δεν ήρθε να καταλύσει τον νόμο και τους προφήτες, αλλά αντιθέτως, να τα εκπληρώσει. Όχι. όπως λέγεται συχνά, να τα συμπληρώσει, διότι ο Ίδιος είναι το πλήρωμα του Νόμου και των Προφητών, δηλαδή το ουσιαστικό περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης, το οποίο τώρα αποκαλύπτεται στην πληρότητά του. Εκείνος με την ενσάρκωσή Του δεν συμπληρώνει αλλά εκπληρώνει τον σκοπό της Παλαιάς Διαθήκης, την πρόθεση του Θεού να σωθεί ο κόσμος. Γι’ αυτό και το παραμικρό γράμμα, η υπογεγραμμένη, ο πιο ασήμαντος τόνος έχουν το νόημά τους και δεν πρέπει να αλλοιωθούν. Ο Χριστός έτσι επιβεβαιώνει τη συνέχεια της αποκάλυψης του Θεού στην ιστορία, όπου η ενσάρκωση δεν είναι μια ακύρωση των προγενέστερων φανερώσεων αλλά η κορύφωσή τους. Και εφόσον είναι η κορύφωσή τους, όλη η Παλαιά Διαθήκη ερμηνεύεται σωστά μόνο μέσα από το πρόσωπο και το έργο του Χριστού.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία επέλεξε η περικοπή αυτή να απαγγέλλεται εις τιμήν και μνήμην των Πατέρων της Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου. Η Σύνοδος αυτή, η οποία συγκλήθηκε το έτος 451 στην Χαλκηδόνα, που βρίσκεται στην ασιατική ακτή της ΚωνΠόλεως, βεβαίωσε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ταυτόχρονα και σε κάθε του έκφραση τέλειος Θεός και ολόκληρος άνθρωπος, και ότι με τη σάρκωσή Του, η θεία και η ανθρώπινη φύση ενώνονται, δίχως να διαιρούνται αλλά και δίχως η μια να εξαφανίζει την άλλη. Στην ένωση αυτή τα χαρακτηριστικά της μιας φύσης γίνονται χαρακτηριστικά της άλλης. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο Χριστός ως άνθρωπος ενεργεί τα έργα του Θεού, και ως Θεός ενεργεί τα ανθρώπινα. Ως Θεός και άνθρωπος πεινά, διψά και σταυρώνεται, αλλά και ως Θεός και άνθρωπος περπατά πάνω στα κύματα, και ανασταίνεται. Έτσι, η ίδια η φύση μας θεώνεται, γίνεται φως, χωρίς να παύει να είναι ανθρώπινη, και εμείς, χάρις στη θέωση της ανθρώπινης φύσεως, μπορούμε να γίνουμε ό,τι είναι Εκείνος. Γι’ αυτό και η κατανόηση του τι ακριβώς είναι Εκείνος έχει τεράστια σημασία. Κατά συνέπεια, ατιμάζει τον Χριστό και τη βασιλεία Του όποιος συστηματικά καταλύει τους λόγους των Γραφών στη ζωή του και στη διδασκαλία του προς τους άλλους, και τους ερμηνεύει αυθαίρετα και κατά βούληση.
Το φως λοιπόν είναι τα έργα μας, η ορθή κατανόηση του Θεού, και οι φωτισμένοι λόγοι μας, κι όλα αυτά προκύπτουν από τη μαθητεία μας στον Λόγο Χριστό, ο Οποίος καθαίρει και φωτίζει την καρδιά. Αυτή είναι η κλήση του Θεού προς όλους, να γίνουμε φως, και μόνο αυτό μπορεί να φωτίσει τον κόσμο γύρω μας και να τον λυτρώσει από τα σκοτάδια του.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025
(Ματθ. 9,1-8)
Η περικοπή αφηγείται τη θεραπεία ενός παραλυτικού, ακριβέστερα τη διπλή θεραπεία του παραλυτικού, μια δυνατή στιγμή που αποκαλύπτει τη θεϊκή εξουσία του Ιησού αλλά και τη σχέση μεταξύ σωματικής καὶ πνευματικής θεραπείας και αποκατάστασης.
Ο Χριστός γνωρίζει την πίστη εκείνων που προσάγουν τον παραλυτικό για να τον θεραπεύσει. Δεν είναι στην περίπτωση αυτή μόνο η ατομική πίστη του ασθενούντος αλλά και η πίστη της κοινότητας που τον προσφέρει στον Χριστό, αναδεικνύοντας τη δύναμη της συλλογικής προσευχής.
Ο Κύριος, όμως, προχωρεί σε μια απρόβλεπτη κίνηση. «Συγχωρούνται οι αμαρτίες σου,» λέει στον παράλυτο. Θέλει να δείξει ότι προτεραιότητα δεν έχει η σωματική αποκατάσταση αλλά κάτι άλλο. Θέλει να κατευθύνει εκ νέου τη σκέψη του παραλύτου και της κοινότητας, ώστε να δουν αυτά που βρίσκονται στην αφετηρία των προβλημάτων και έχουν πρωταρχική σημασία. Κάτω από το ορατό πρόβλημα υπάρχει μια αόρατη πληγή και, επομένως, μια βαθύτερη πνευματική ανάγκη. Η αμαρτία και όχι ο πόνος είναι το ουσιαστικό πρόβλημα και ο ασφυκτικός δεσμός της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό και ο Χριστός θεραπεύει πρώτα το αόρατο.
Η εσωτερική τακτοποίηση προηγείται της σωματικής αποκατάστασης. Πρώτον, διότι τί ωφελείται ο άνθρωπος αν έχει σωματική υγεία, ενώ η ψυχή και το πνεύμα του κολάζονται από νοσηρές πράξεις, λόγους και σκέψεις; Η κρυμμένη αμαρτία δημιουργεί φόβο και τρόμο, ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το αποδεχθούμε. Επί πλέον, όμως, η ψυχική κατάσταση έχει ακτίκτυπο στη σωματική μας υπόσταση. Διότι τελικά δεν είναι δυνατόν να διατηρεί κάποιος την υγεία του, αν η ίδια η ψυχή του είναι παρατημένη και διαμαρτύρεται. Όταν προδίδουμε και ζημιώνουμε την ψυχή μας, εκείνη μας εκδικείται με ποικίλους τρόπους, αρρωσταίνει και το σώμα.
Πώς θα ήχησε στα αυτιά των ανθρώπων που περίμεναν το θαύμα η δήλωση του Ιησού ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες του παραλύτου; Ακούν και δέχονται τη διδασκαλία Του, με εξαίρεση τους γραμματείς που βρίσκουν βλασφημία στα λόγια Του, αφού μόνον ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει. Μα ακριβώς αυτό βεβαιώνει εδώ ο Χριστός: τη θεότητά Του και την ισότητά Του με τον Θεό Πατέρα. Το ίδιο φανερώνει κι όταν αποκαλύπτει τα απόρρητα της καρδίας των γραμματέων. Με όλες τις ενέργειές Του ο Χριστός αποδεικνύει ότι δεν είναι ένας διδάσκαλος ή προφήτης, αλλά έχει θεία εξουσία, και μάλιστα είναι απολύτως ισότιμος με εκείνον που τον γέννησε αχρόνως. Γι’αυτό και θέτει το ερώτημα που προκαλεί αμηχανία στους παρόντες: τί είναι πιό εύκολο; Να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του παραλύτου ή να του πω «Σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου»; Η θεραπεία του σώματος είναι θαύμα ορατό και επαληθεύσιμο, ακόμη κι αν η θεραπεία της ψυχής είναι θαύμα ανώτερο. Όμως, με την τέλεση του ορατού θαύματος επαληθεύει το αόρατο και θεϊκότερο. Ο Υιός του Ανθρώπου έχει εξουσία τόσο να συγχωρεί αμαρτίες όσο και να θεραπεύει τη φύση. Ο «Υιός του Ανθρώπου» ήταν για τους Εβραίους τίτλος του Μεσσία, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη (Δανιήλ 7, 13-14), τίτλος που δηλώνει ταυτόχρονα τη θεϊκή εξουσία και την ανθρώπινη φύση.
Πώς αντιδρά το πλήθος στο διπλό αυτό θαύμα; Με δέος και δοξολογία διότι ο Θεός έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους. Και γιατί λέγουν ότι έδωσε εξουσία στους ανθρώπους και όχι στον Μεσσία; Διότι ο Υιός του Θεού έγινε Υιός του ανθρώπου και ενεργεί τα θεία μέσω των ανθρωπίνων. Στο πρόσωπο του Χριστού η ανθρωπότητα δρα, παθαίνει, πεθαίνει, και υψώνεται στα δεξιά του Θεού. Έκτοτε, καθένας μας έχει τη δυνατότητα να λυτρώνεται με την μετάνοια από τις αμαρτίες του, αλλά και τη δύναμη να συγχωρεί τους άλλους μιμούμενος τη θεία ενέργεια.
Εμείς μόνο ας δεόμεθα «Κύριε, φώτισόν μου το σκότος και ίασε την ανάπηρη, ακρωτηριασμένη από τα πάθη ψυχή μου.» Και τότε θα ακούσουμε το «έχε θάρρος, παιδί μου, συγχωρούνται οι αμαρτίες σου», το οποίο ο Χριστός απευθύνει στον παραλυτικό και σε όλους μας. Δεν είναι μόνο μια αθωωτική πράξη αλλά η είσοδός μας στην ελευθερία και στην αγάπη του Θεού, όπου βρίσκουμε ουσιαστικά την υγεία μας ως πληρότητα και αίσθηση της αιωνιότητας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025
(Ματθ. 9:27-35)
Στη σημερινή αφήγηση συνεχίζεται το κεντρικό μοτίβο που δένει τις ευαγγελικές περικοπές αυτού του μήνα και είναι η θεϊκή εξουσία του Ιησού, όπως φανερώνεται στα θαύματα που αποκαθιστούν υγιή την ανθρώπινη φύση.
Ο Ιησούς θεραπεύει δύο τυφλούς, ένα κωφό δαιμονισμένο, και συνεχίζει να διδάσκει και να κηρύσσει το ευαγγέλιο της βασιλείας. Ο Ιησούς ρωτά τους τυφλούς αν πιστεύουν ότι μπορεί να τους θεραπεύσει, όχι τόσο διότι θέλει να φανερώσει την πίστη και εμπιστοσύνη τους, εφόσον τους φέρνει μέσα στο σπίτι και όχι σε δημόσιο χώρο, αλλά κυρίως για να ενδυναμώσει την πίστη τους και να τους κάνει να νιώσουν συμμέτοχοι στο θαύμα. Πριν το θαύμα ο Χριστός ζητά να απαλλάξει τον άνθρωπο από την ολιγοπιστία, να τον βοηθήσει να γίνει συνεργός στο έργο του Θεού, να κάνει την ψυχή του πιο δεκτική στο θείο έλεος.
«Ελέησον ημάς, Υιέ Δαυίδ,» αναφωνούν επίμονα οι τυφλοί. Η αναφορά αυτή είναι σημαντική για δύο λόγους. Πρώτον, διότι πρόκειται για αναγνώριση και ομολογία της Μεσσιανικής ιδιότητας του Ιησού. Ο Υιός Δαβίδ είναι τίτλος του Μεσσία στην Εβραϊκή παράδοση (βλ. 2 Σαμ. 7). Δεύτερον, διότι η ομολογία τους δεν προέρχεται από σωματική όραση ή φυσική εγγύτητα. Οι τυφλοί έχουν μια άλλου είδους όραση και γνώση. Στερημένοι από την οπτική αίσθηση και αντίληψη, μπορούν να δουν την πραγματική ταυτότητα του Ιησού, όπως ακριβώς η πόρνη εκείνη «αισθομένη» τη θεότητα του Ιησού προσέτρεξε σε Αυτόν.
Εδώ όμως έχουμε και τις πρώτες εκδηλώσεις αντιπαλότητας εκ μέρους της Εβραϊκής εξουσίας. Η αντίθεση προς τον Κύριο γιγαντώνεται μετά από τα θαύματα και κυρίως το θαύμα της θεραπείας του δαιμονιζομένου. Το θαύμα αυτό έκανε το πλήθος να ομολογεί πως δεν είχαν ξαναγίνει παρόμοια στην ιστορία τους, υπονοώντας βέβαια ότι ο Μεσσίας έχει έρθει και εγκαινιάζει μια νέα κτίση. Εδώ φαίνεται η εξουσία Του όχι μόνο πάνω στη φυσική πραγματικότητα, αλλά και στον πνευματικό χώρο. Θορυβημένοι οι Φαρισαίοι, αφού δεν μπορούν να αρνηθούν το θαύμα, το παρερμηνεύουν. Του αποδίδουν δαιμονική δύναμη, την οποία ο πλάνος Ιησούς χρησιμοποιεί για την τάχα εκδίωξη των δαιμονίων. Οι Φαρισαίοι γνωρίζουν και εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι το θαύμα δεν είναι πάντα τεκμήριο θείας ενέργειας, δεν έχει καθεαυτό πάντοτε θεία προέλευση. Γι αυτό, όμως, και ο Κύριος δεν επιτελεί πάντα θαύματα ή μόνο θαύματα, αλλά το έργο της θείας οικονομίας, το οποίο μισεί ο διάβολος: θεραπεύει νόσους, ανιστά νεκρούς, καθαρίζει λεπρούς, χαλιναγωγεί τη θάλασσα, αλλά και τις αμαρτίες συγχωρεί, και τη βασιλεία του Θεού κηρύσσει, και ευεργετεί υβριζόμενος, και τους ανθρώπους προσάγει στον Θεό Πατέρα, πράγματα που σε καμία περίπτωση δεν κάνει ο δαίμονας. Η κατηγορία των Φαρισαίων έρχεται πολύ κοντά στη βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, αφού ο Χριστός εκβάλλει τα δαιμόνια εν Πνεύματι Αγίω, και οι Φαρισαίοι βλέπουν στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος δαιμονική ενέργεια (Βλ. Ματθ. 12,24–32). Βλασφημία του Αγίου Πνεύματος είναι να αποδίδουμε τα έργα του Θεού στην αντίθετη και αντίθεη δύναμη, δηλαδή να μένουμε σκληροί και πεισματικά άθεοι μπροστά στο θείο θαύμα, πράγμα που μας καθιστά αλλαζόνες και αμετανόητους.
Ὀμως, οι συκοφαντίες και ο πόλεμος δεν σταμάτησαν το έργο του Ιησού. Πράγματι, αυτός που διακόπτει την ευεργεσία μετά τη συκοφαντία, δείχνει ότι δεν ευεργετούσε για τη δόξα του Θεού αλλά για τον έπαινο των ανθρώπων. Ο Κύριος, όμως, συνέχισε να επισκέπτεται τις πόλεις και τα χωριά και να διδάσκει και να κηρύσσει το ευαγγέλιο της βασιλείας, θεραπεύοντας κάθε ασθένεια και σωματική κάκωση. Μέσα σε αυτά είναι και η συγχώρηση των αμαρτημάτων, όπως ακούσαμε και την προηγούμενη Κυριακή στην περικοπή του παραλυτικού. Όλα αυτά, θαύματα και θεραπείες, ανατρέπουν τις συνέπειες της αμαρτίας και φανερώνουν το έλεος και τη δύναμη του Θεού. Γι’ αυτό και είναι σημεία της ερχομένης βασιλείας, που αγκαλιάζει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Δηλώνουν, μάλιστα, ότι η βασιλεία του Θεού είναι ήδη παρούσα, αφού την εποχή του Μεσσία, κατά τον προφήτη Ησαΐα, «τα μάτια να ανοιχτούν των τυφλών, και των κωφών τα αφτιά θα ακούσουν.» (Ησ. 35,5-6) Δυστυχώς, όμως, τα θαύματα δεν εξασφαλίζουν απαραιτήτως την πίστη, όπως φαίνεται από την ανυποχώρητη σκληρότητα των Φαρισαίων. Η παντοδύναμη θεία ενέργεια δεν επιβάλλεται στην ανθρώπινη προαίρεση και βούληση.
Αλλά εμείς, Κύριε, σου προσφέρουμε την προαίρεσή μας, και ζητάμε να μας δίνεις πνευματικά μάτια, για να βλέπουμε Εσένα στη δόξα Σου, να βλέπουμε και τον κόσμο όπως Εσύ τον δημιούργησες και τον σώζεις στην άπειρη αγάπη Σου.
π. Χ.Σ.