Σεβασμιώτατε
Σεβαστοί πατέρες
Πενθηφόροι αγαπητοί αδελφοί
«Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι... Ναι λέγει το Πνεύμα, ίνα αναπαύσωνται εκ των κόπων αυτών. Τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών» Αποκάλυψη του Ιωάννου, δέκατο τέταρτο κεφάλαιο, στίχος δέκατος τρίτος.
Με βαθύτατη συγκίνηση τούτη την ώρα έχω την τιμή και το θλιβερό καθήκον να αποχαιρετώ στο ταξίδι της αιωνιότητας μια αγία ψυχή. Τη μακαριστή πρεσβυτέρα Μελπομένη Στάμενα. Την κυρα-παπαδιά της καρδιάς μας, η οποία αφήνει φτωχότερη τη Μάρπησσα κατά πολύ.
Γεννήθηκε στη Χίο το 1924 σε μία ευλογημένη χριστιανική οικογένεια και γαλουχήθηκε με τα νάματα της ορθοδοξίας καθ’ ότι είχε συγγενείς μοναχούς στη Νέα Μονή της Χίου. Το 1957 ενημφεύθη τον μετέπειτα εφημέριο Μαρπήσσης, μακαριστό Πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Γεώργιο Στάμενα, τον ιεροπρεπέστατο παπα-Γιώργη μας, τον άοκνο εργάτη του αμπελώνος του Κυρίου που με την ανύστακτη φροντίδα του και τη χειρονακτική του εργασία, ανακαίνισε όλα τα Παρεκκλήσια αυτής της ευλογημένης Ενορίας, τον οποίο στήριζε και βοηθούσε ακούραστα σε όλες τις ενοριακές του δραστηριότητες.
Στη συνέχεια απέκτησαν τα ευλογημένα παιδιά τους Αντώνιο και Σεβασμία και είδαν και καμάρωσαν τα ευλογημένα εγγόνια τους. Μάλιστα, η εγγονή της μακαριστής πρεσβυτέρας μας, Μαρία, ήταν και αυτή η οποία της έκλεισε τα μάτια καθ’ ότι ανέκαθεν αλλά και τώρα ιδιαίτερα στην τελευταία δοκιμασία της ασθένειας, της καλής γιαγιάς της, ήταν διαρκώς στο πλευρό της.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και να απαριθμήσει από τους τόσους κόπους, μόχθους, θυσίες και προσφορές στο πλευρό του συντρόφου της. Σεμνή και ταπεινή η ενάρετη πρεσβυτέρα μας ήταν ο καλός Άγγελος του παπα-Γιώργη. Υπόδειγμα υπομονής, πίστεως, αφοσιώσεως και συμπαραστάσεως στον ιερέα σύζυγό της. Λαμπάδα καιομένη για το Χριστό, τον παπά της, τα παιδιά της και για όλο τον κόσμο. Ποτέ μα ποτέ δεν την είδαμε να ακηδιάζει και να πλήττει.
Είχε μεγάλη πίστη και όλα τα άφηνε στα χέρια του Θεού. Πάντα έλεγε «Ότι θέλει ο Κύριος» και πάντοτε υπέμενε αγόγγυστα τη δεκαεπταετή χηρεία της και της όποιες δυσκολίες και στενοχώριες της πρόσκαιρης τούτης ζωής.
Ήταν για όλο το χωριό μια σοφή σύμβουλος. Ποτέ δε θα ξεχάσω τις γεμάτες αγάπη μητρικές συμβουλές της, τις οποίες απλόχερα μου χάριζε στο αγαπημένο μας μοναστηράκι τον Άγιο Αντώνιο κατά τη διάρκεια των ευπρεπισμών για τις πανηγύρεις. Την ευγνωμονώ για όλα όσα με δίδαξε και για την αγάπη της!
Και τώρα, σε τούτο τον Ιερό Ναό κάτω από τον επιβλητικό αυτό τρούλο και τους θόλους του, οι οποίοι αναβλύζουν τους κόπους και τους μόχθους του μακαριστού παπά-Γιώργη και της μακαριστής πρεσβυτέρας μας, την αποχαιρετούμε με αισθήματα βαθύτατου σεβασμού και υποκλινόμαστε στην αγιασμένη της μορφή και ευλαβικά ζητούμε την ευχή της.
Ας είναι η μνήμη Της αιωνία και οι αρετές Της παράδειγμα για όλους μας. Αμήν!