ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
7 Σεπτεμβρίου 2025
(Γαλ. στ΄, 11-18)
ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ Η ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ
Ἡ ταπείνωση εἶναι βασική ἀρετή τοῦ χριστιανοῦ. Κάθε εἴδους ἐγωϊσμός, καύχηση καί ἀλαζονεία ἔρχονται σέ ἀντίθεση μέ τή διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καί ἐμποδίζουν τήν πνευματική ζωή τῶν πιστῶν. Ὅμως ὑπάρχει, κατά τόν ἀπ. Παῦλο, ἕνας λόγος καυχήσεως γιά κάθε χριστιανό πού τό στηρίζει καί τόν ὀφελεῖ πνευματικά. Εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ καύχηση στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ
Ὁ Ἀπόστολος γράφει: «ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι, εἰ μή ἐν τῷ Σταυρῷ τοῦ Κυρίου»(Γαλ.στ,14). Ὁ ἀπ. Παῦλος ἀπεύχεται, δέν διανοεῖται νά καυχηθεῖ γιά κάτι ἄλλο, ὡς χριστιανός, ἐκτός ἀπό τό Σταυρό τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τί εἶναι αὐτή ἡ καύχηση στο Σταυρό τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ; Ὁ ἱ. Χρυσοστ. λέγει ὅτι ὁ Χριστός πῆρε γιά μᾶς δούλου μορφή καί ὑπέστη ὅσα ὑπέστη στό Σταυρό γιά μᾶς, πού γίναμε δούλοι τῆς ἁμαρτίας, ἐχθροί καί ἀχάριστοι πρός τό Θεό. Ὅμως μᾶς ἀγάπησε τόσο ὥστε δέν λυπήθηκε τόν ἑαυτό Του ὡς ἄνθρωπος καί τόν παρέδωσε σέ θάνατο σταυρικό γιά νά μᾶς λυτρώσει ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας.
Εἶναι, λοιπόν, το μέγεθος τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, πού φάνηκε πάνω στο Σταυρό, για τό ὁποῖο καυχόμεθα, συγκλονιζόμεθα καί δοξάζουμε τό Θεό. Ἡ καύχησή μας δέν ἔχει σχέση με τό κομπασμό καί τόν ἐγωϊσμό ἀλλά μέ τή βαθειά εὐγνωμοσύνη μας στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ πού ἔγινε γιά μᾶς ἔνοχος θανάτου, «θανάτου δε Σταυροῦ», ὥστε να μᾶς παραστήσει ἀθώους ἐνώπιον τοῦ Πατρός Του τοῦ «ἐν ούρανοῖς».
Ἐπειδή με το Σταυρό φάνηκε «ἡ ὑπερβολική ἀγάπη τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ»(ἁγ. Νικοδ.) σέ μᾶς τούς ἀνθρώπους, γιά τό λόγο αὐτό δέν πρέπει καθόλου νά ντρεπόμαστε νά ὁμολογοῦμε καί νά καυχώμεθα γιά τό ΣΤΑΥΡΟ τοῦ Ἰησοῦ. Εἶναι ἔλλειψη γνώσεως τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταροῦ και ὀλιγοπιστία ἄν ἀποφεύγουμε ἀπό δειλία ἤ μικροκαρδία να προβάλλουμε μέσα μας ἀλλά καί ἔξω στο κόσμο το εὐλογομένο ξύλο τοῦ Σταυροῦ. Εἶναι σἄν νά ἀκυρώνουμε τή σωτηρία μας, σἄν νά μήν ὑπολογίζουμε τήν ὑπερβάλλουσα θυσία τοῦ Θεανθρώπου γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου.
Τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ ὡς ἀναγέννηση καί ἀναδημιουργία
Ἡ καύχηση, ἡ πίστη καί ἡ ὁμολογία τοῦ Σταυροῦ δέν εἶναι μόνο ἔκφραση εὐγνωμοσύνης για τη δωρεά τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί πύλη ἀναγεννήσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀπ. Παῦλος χαρακτηρίζει τή ζωή τοῦ χριστιανοῦ πού πιστεύει,συμμετέχει, ζεῖ τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ ὡς «καινή κτίση»(Γαλ.στ,15). Τοῦτο σημαίνει ὅτι προγεύεται «τή δόξα καί τήν ἀφθαρσία τῆς Ἀναστάσεως»(ἁγ. Νικοδ) τοῦ Χριστοῦ!
Μέσα στή χάρη τῶν μυστηρίων τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος καί τῆς μεταλήψεως τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ ὁ χριστιανός συμμετέχει στό μυστήριο τῆς Σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου καί ταυτόχρονα γεύεται καί τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Διότι μετά τό Σταυρό ἀκολούθησε ἡ δόξα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου. Ζεῖ ὁ πιστός «τόν ἐξ Ἀναστάσεως βίο τοῦ Εὐαγγελίου» μᾶς λέγει ὁ Μ.Βασίλειος. Προγεύεται: «τήν ἐσομένην μετά τήν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν τῶν πραγμάτων μεταβολήν»(ἁγ. Θεοδωρ.). Δηλ. ἀναμένει μέ παρρησία τήν κοινή ἀνάσταση τῶν ἐν Χριστῷ κοιμηθέντων καί τελειοθέντων ἁγίων και δικαίων και την «ἁλλαγή» τῶν σωμάτων ἀπό φθαρτά σέ ἄφθαρτα, ἀπό θνητά σέ ἀθάνατα. Εἶναι ἡ καινούργια ζωή πού ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Κύριος Ἰησοῦς σέ ὅσους τόν πίστεψαν, τόν ἀκολούθησαν καί παρέμειναν πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του.
Ἡ ἀξία τῆς καύχησης τοῦ Σταυροῦ στό κόσμο πού ζοῦμε
Στήν ἐποχή μας τό κέντρο βάρους τῆς προσοχῆς μας τό ἔχουμε οἱ περισσότεροι ἐπικεντρώσει στή παροῦσα ζωή, στή ζωή πού ζεῖ ὁ καθένας πάνω στή γῆ. Καί εἶναι λογικό και ἀποδεκτό νά δίνουμε ἀξία στή ζωή αὐτή γιατί εἶναι ἡ μόνη πού μποροῦμε νά δοῦμε μέ τά φυσικά μας μάτια. Και ὁ καθένας μας βάζει τους στόχους του καί ἔχει λόγους νά καυχιέται γιά τίς ἐπιτυχίες του καί τήν ἐκπλήρωση τῶν προσδοκιών του. Ὅμως ἡ ζωή εἶναι ἀπρόβλεπτη καί βρισκόμαστε πολλές φορές σέ ἀπρόσμενες ἀνατροπές. Ἄλλα νά ὑπολογίζουμε καί ἀλλοῦ νά καταλήγουμε, σέ ἄλλα νά ἐλπίζουμε καί ἄλλα νά μᾶς ἔρχονται. Καί εὔκολα χάνουμε την ἐμπιστοσύνη μας τόσο στόν ἑαυτό μας ὅσο καί στίς ὑποσχέσεις αὐτῆς τῆς ζωῆς. Καί ψάχνουμε νά βροῦμε τίς αἰτίες καί ὁδηγούμεθα σέ μοιραία ἀδιέξοδα. Τήν αἰσιοδοξία τήν διαδέχεται ἡ ἀπογοήτευση ἤ και ἡη ἀπελπισία.
Ἡ Ἐκκλησία προβάλλει σε κάθε δυσκολία αὐτῆς τῆς ζωῆς το Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Πρῶτα γιατί εἶναι ἀξιόπιστη ἡ δύναμή Του καί δέν ἀπογοητεύει κανέναν ἀπό ὅσους βασίζουν τίς ἐλπίδες τους σ’ αὐτόν. Εἶναι «ἀήττητον τρόπαιον» ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία. Μέ τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ ἔφερε σέ πέρας ὅλο τό ἀποστολικό του ἔργο ὁ ἀπ. Παῦλος καί ἔχει κάθε λόγο νά καυχιέται στή δύναμή Του. Ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ἑδραίωσε τή πίστη τῆς Ἐκκλησίας μέ τη νικοποιό δύναμη τοῦ Σταυροῦ. Καύχημά του ἦταν ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου. Μέ τή ζωοποιό δύναμη τοῦ Σταυροῦ μποροῦμε καί μεῖς οἰ χριστιανοί νά καυχόμεθα γιά τή σωτηρία μας, νά διατρέχουμε ἐν εἰρήνη τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς παρούσης ζωῆς μας. Ἀλλά καί νά ἐλπίζουμε χωρίς ἀμφιβολία στή καινούργια ζωή πού ἐγκαινίασε ὁ Σταυρωθείς καί Ἀναστάς Ἰησοῦς, τή καινή κτίση πού ὁμολογεῖ καί ὁ ἀπ. Παῦλος. Τή ζωή τῆς ἀθανασίας καί ἀφθαρσίας πού δέν φαίνεται μέ τά φυσικά μάτια ἀλλά μέ τά μάτια τῆς πίστεως.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
14 Σεπτεμβρίου 2025
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει την ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ «ἐν ᾧ ἐτάθη Χριστός» (πάνω στόν ὁποίο ἅπλωσε τό σῶμα του, δηλ. σταυρώθηκε, ο Χριστός.
Ὁ Σταυρός εἶναι ζωηφόρος, φέρει τὴν δύναμη τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδή σέ αὐτόν κρεμάσθηκε ἡ πηγή τῆς ζωῆς, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅπως προφήτευσε ὁ Μωυσῆς «ὄψεσθε την ζωήν ὑμῶνκρεάμενην ἀπέναντι τῶν ὀφθαλμῶν ὑμῶν» καί σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης «ἐν αὐτῷ ζωή ἦν». Καί ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία «εἰ και ξύλον φαίνεται τῇ οὐσίᾳ, ἀλλά θείαν περιβέβληται δυναστείαν».
Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι «θύρα τοῦ Παραδείσου»! Διότι καμμιά δύναμη δεν μποροῦσε να ἀνατρέψει τήν ἔξωση τοῦ Ἀδάμ ἀπό τον Παράδεισο! Ὁ Αδάμ ἔδειξε ἀνυπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Και εξῆλθε τοῦ Παραδείσου και θύρα τοῦ Πραδείσου ἐκλήσθη. Και χάθηκε κάθε δυνατότητα επικοινωνίας μέ τό Θεό καί κατ΄επέκταση μέ τήν αίωνιο ζωή.Μόνο ὁ Χριστός, διά τῆς ὑπακοῆς του στο θέλημα τοῦ Πατρός του να δεχθῆ τον θάνατο πάνω στο Σταυρό, ἄνοιξε πάλι τη θύρα τοῦ Παραδείσου! Διότι κατέκρινε τἠν ἁμαρτία τῆς παρακοῆς και ἐπανέφερε την ἐλπίδα τῆς σωτηρίας και τῆς αἰώνιας ζωῆς στο ἀνθρώπινο γένος.
Χαρακτηριστικά τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου: «ἐγώ εἰμι η θύρα∙ δι’ ἐμοῦ ἐαν τις εἰσέλθῃ σωθήσεται»! Θύρα τοῦ Παραδείσου ὁ Χριστός και κλειδί ὁ Σταυρός. Ὑψὠνεται ὁ Κύριος ἐπί τοῦ Σταυροῦ και ἀνοίγει ὁ Παράδεισος στό γένος τῶν ἀνθρώπων.
Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι «τῆς εὐσεβείας το ἀήττητον τρόπαιον»!
Ἐνεργεί, λέγει ὁ ἁγ. Ἰγνάτιος ὁ θεοφόρος, ὡς αλεξικέραυνο και «γειώνει», ἰσοπεδὠνει την ἁμαρτία, τῆς ἀφαιρεῖ τήν ἐφάμαρτη δύναμη νά παρασύρει τον ἄνθρωπο στήν ἀπώλεια. Ἀντιθέτως ἐνδυναμώνει την θἐληση τοῦ πιστοῦ νά ὑπακούσει στο θείο θέλημα και να γίνει τηρητής τῆς κατά Θεόν εύσέβειας.
Για τὀ λόγο αὐτό ὁ Σταυρός εἶναι «ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός»! Στη δύναμη τοῦ Σταυροῦ στηρίζονται ὅλοι οἱ χριστιανοί. Διότι ταπεινώνει τήν ἀλαζονία τῆς ἁμαρτίας και ὁδηγεί τό πιστό στήν κατά Θεόν ταπείνωση. Συντρίβει τόν ἀνθρωπινο ἐγωισμό ὡς αἰτία τῆς ἀποστασίας και εὐθυγραμίζει το πιστό με την εἰρήνη τοῦ θείου ἐλέους.
Και ὅπως λέγει ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς : «ὁ σταυρός του Χριστοῦ εἰρηνεύει την ψυχή ἀπό τήν ἀσυνείδητη σύγκρουση τῆς ἁμαρτίας με το θέλημα του Θεοῦ μέσα μας»! Παύουν δηλ. οἱ ἀντιρρήσεις, οἱ δυσπιστίες, γκρεμίζονται τά σκοτεινά κενά τῆς ἀπιστίας πού κρύβονται μέσα μας, καταστέλλεται ἡ ἐπανάσταση ἐναντίον τοῦ Θεοῦ διότι σταματᾶ ἡ ἕλξη τῆς πονηρῆς συνείθειας. Και ἡ ἀνθρώπινη ψυχή μαζί με τὸ σῶμα «ἕλκεται» πρός τόν Κύριο ὅπως ὁ ἴδιος τονίζει μέσα άπό τό εύαγγέλιο: «ἐάν εγώ ὑψωθῶ (δηλ. πάνω στο σταυρό) πάντας ἑλκύσω προς ἐμαυτόν»!
Μέσα στό μυστήριο τῆς Ὑψώσεως τοῦ Σταυροῦ βιώνεται ἡ ἐπιθυμία τοῦ θείου θελήματος, ἡ ψυχή θέλγεται ἀπό τό ἅγιο, τό αἰώνιο, ἀπό τήν δόξα τῆς μεγαλοπρέπειας τοῦ ἐν Τριάδι ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ταπείνωσε ὁ Χριστός την θεανθρώπινη μεγαλοπρέπειά Του, «ἐκένωσε», δηλ. ἄδειασε τον ἑαυτό του για να μᾶς γεμίσει με το μεγαλείο τῆς ἀγἀπης Του.
Ὑψώνεται σήμερα ὁ ζωοποιός Σταυρός τοῦ Κυρίου γιά νά προβάλλῃ τήν οὐράνια καταλλαγή καί συμφιλίωση μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου! Διότι ὅπως λέγει ὁ ἁγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς: «οὐδείς κατηλλάγῃ τῷ Θεῷ ἄνευ τῆς τοῦ Σταυροῦ δυνάμεως»!
Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι συμβολο νίκης τῆς Ἐκκλησίας κατά παντός ὁρατοῦ και ἀοράτου ἐχθροῦ! Μέ τήν Ὕψωση του καί τήν καθιέρωσή του ὡς κραταιοῦ συμβόλου πίστεως και δυνάμεως προβάλλεται ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ κατά τῆς ἁμαρτίας, τοῦ θανάτου και τοῦ διαβόλου. ‘Υψούμενος ὁ Τίμιος Σταυρός προβάλλεται ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας μέσα στο κόσμο, ὡς δόξα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ «πλήρους χάριτος και ἀαληθείας» κατά την εύαγγελικήν ὁμολογία τοῦ Εύγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου!
Τόν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα καί τήν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν»!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
21 Σεπτεμβρίου 2025
(Γαλ.β΄,,16-20)
Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΜΑΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Καρπός τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ πάνω στο Σταυρό εἶναι ἡ δικαίωση τοῦ τοῦ ἀνθρώπου!
Ἡ δικαίωση τοῦ ἀνθρώπου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ διαφέρει ἀπό τή δικαίωση στίς σχέσεις μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Οὔτε οἱ ἀνθρώπινοι νόμοι, πού εἶναι ἀναγκαῖοι γά τήν εὔρυθμη λειτουργία τῆς κοινωνίας, ἀλλά οὔτε καί οἱ ἀνθρώπινες ἀρετές, πού καλλιεργοῦν τό χαρακτῆρα καί διαμορφώνουν τή προσωπικότητα τοῦ ἀνθρώπου, μποροῦν νά μᾶς δικαιώσουν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὁ άπ. Παῦλος τονίζει αὐτό, ἀναφερόμενος στίς τυπικές διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου: «οὐ δικαιοῦται ἄνθρωπος ἐξ ἔργων νόμου»(Γαλ.β΄,16). Δηλ. ὁ ἄνθρωπος δέν δικαιώνεται ἐνώπιον τοῦ Θεoῦ μέ τή τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ νόμου, πού παρερμήνευαν καί αὐτές τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ πού δόθηκαν στό Μωϋσῆ.
Ἡ πίστη στό Χριστό δικαιώνει τόν ἄνθρωπο
Ἐπειδή ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ διαφέρει κατά πολύ ἀπό τή δικαιοσύνη τῶν ἀνθρώπων ὁ ἀπ. Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δικαιώνεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ «διά πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ»(Γαλ.β΄,16). Δηλ. παραπέμπει τή δικαίωσή μας στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ στάση μας, ἡ θέση μας ἀπέναντι στό Χριστό εἶναι ἐκείνη πού προσδιορίζει τή σχέση μας με τό Θεό. Ἡ φράση τοῦ Κυρίου: «τί λένε γιά μένα ὅτι εἶμαι οἱ ἄνθρωποι;» εἶναι καθοριστική γιά τή δικαίωσή μας. Ἄν ἐκλαμβάνεται ὁ Ἰησοῦς ὡς πνευματικός διδάσκαλος, διδάσκαλος ἠθικῆς ἤ προφήτης ἤ ὡς κοινωνικός ἀναμορφωτής αὐτό δέν εἶναι ἀρκετό νάπαράσχῃ δικαίωση στή συνείδηση και κατά συνέπεια σέ ὅλη τήν ὕπαρξη τοῦ ἀθρώπου.
Πρέπει νά πιστέψουμε ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁμολογεῖται διά στόματος τοῦ ἀπ. Πέτρου καί τοῦ ἀπ. Φιλίππου μέσα στό Εὐαγγέλιο. Αὐτό ἐννοεῖ καί ὁ ἀπ. Παῦλος λέγοντας: «ἡμεῖς εἰς Χριστόν Ἰησοῦν ἐπιστεύσαμεν, ἵνα δικαιωθῶμεν» (Γαλ.β΄,16).
Ὅπως ἡ πίστη τοῦ Ἀβραάμ στόν ἀληθινό Θεό λογίσθηκε ὡς δικαιοσύνη, δηλ. δικαίωσε τόν Πατριάρχη ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καθ’ ὅμοιον τρόπον ἡ πίστη μας στό Χριστό μᾶς δικαιώνει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ.
Ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ σφραγίδα δικαιώσεως
Στό ἐρώτημα γιατί μόνο ὁ Χριστός δικαιώνει τό κάθε ἄνθρωπο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὀ Ἀπόστολος ἀπαντᾶ: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι»(Γαλ.β΄,19). Καί ὅπως ἐρμηνεύει ὁ ἁγ. Διονύσιος Ἀεροπαγ.: «καθώς ὁ Χριστός ἐσταυρώθη δι’ ἐμέ, οὔτω καγώ ἀμοιβαίως Χριστῷ συνεσταύρωμαι». Με ἄλλα λόγια τό ἐπίκεντρο τῆς δικαιώσεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου, ἡ σταυρική του θυσία. Ἐκεῖ κρίθηκε ἡ ἀδικία τῆς ἁμαρτίας καί στή θέση της ἔλαμψε ἡ θεῖα δικαισύνη. Πάνω στο Σταυρό δημιουργήθηκαν καινούργια σταθμά πού καθορίζουν τήν ἔννοια τῆς δικαιοσύνης.
Ἡ ὁμολογία τοῦ ληστῆ: «μνήσθητί μου Κύριε» κατήργησε τή μέχρι τότε ἀντίληψη περί δικαίου. Διότι οὔτε ἡ ἠθική τοῦ ληστῆ μέτρησε, οὔτε ἀσφαλῶς ἡ καταδίκη του. Ἐκεῖνο πού μέτρησε καί κάλυψε τήν ἄνομη βιοτή τοῦ ληστῆ στή πορεία τῆς ζωῆς του ἦταν ἡ ἀναγνώριση τοῦ Χριστοῦ ὡς Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀξία τῆς σταυρικῆς Του θυσίας. Πού, ἄν καί ἄδικη, ἔγινε ὅμως πράξη δικαιοσύνης καί μυστήριο σωτηρίας ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ πίστη στό Χριστό ὄχι μόνο δικαίωσε τό ληστή ἀλλά καί τόν ἔκανε κάτοικο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ: «σήμερον μετ’ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ».
Γιά τό λόγο αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος μᾶς δικαιολογεῖ γιατί συσταυρώθηκε μέ τό Χριστό: «ἵνα Θεῷ ζήσω»(Γαλ.β΄,19). Ἡ ἀναγνώριση τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοῦ καί ἡ συμμετοχή στη θυσία Του πί τοῦ Σταυροῦ δικαιώνει καἰ ζωοποιεῖ τόν ἄνθρωπο ἐν Χριστῷ. Καλύπτει κάθε δίψα γιά δικαίωση, κάθε ἐλπίδα ζωῆς, προεκτείνει τό πρόσκαιρο τῆς ζωῆς σέ αἰωνιότητα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλάζει στή κυριολεξία ὅλη τήν ὑπαρξιακή ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ ἐν Χριστῷ δικαίωσις ζωή αἰώνιος
Τήν ἀλήθεια αὐτή τήν καταθέτει ὡς πραγματική ἐμπειρία ὁ Παῦλος λέγοντας: «ζῶ δε οὐκέτι ἐγώ∙ ζεῖ δε ἐν ἐμοί Χριατός»(Γαλ.β΄,20). Τό ὅτι πίστεψε στό Χριστό καί συσταυρώθηκε μαζί Του, τόσο στό μυστήριο τοῦ ἁγίου βαπτίσματος ὅσο καί στή προσωπική του ζωή, ὑποτάσσοντας τό θέλημά του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόν ἀξίωσε νά ζεῖ μέσα στή χάρη τῆς δικαιώσεως τοῦ Κυρίου καί νά ταυτίζεται κατά χάριν ἡ ζωή του ὁλόκληρη μέ τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ να γίνεται και ζωή δική του.
Αὐτή ἡ ἐμπειρία βιώνεται ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ διότι στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ ἀναπαύεται ἡ χάρη τοῦ Παρακλήτου. Καί ὅποιος ζεῖ μέσα στή χάρη τοῦ Παρακλήτου συμμετέχει στήν αἰωνιότητα καί μακαριότητα τοῦ Θεοῦ. Τή ζωή πού ζεῖ μέ τό σῶμα του ὁ Ἀπόστολος, δέν τήν ζῆ πιά σύμφωνα μέ τή ματαιότητα τῶν σαρκικῶν ἐπιθυμιῶν καί παθῶν ἀλλά σύμφωνα μέ τό φωτισμό καί τή δύναμη τῆς πίστεως στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τό Χριστό. Γιατί Ἐκεῖνος ἔδειξε τήν ἀληθινή Του ἀγάπη σ’ αὐτόν καί παρέδωσε τόν ἑαυτό Του στό Σταυρό γιά χά στό.
Ὅ,τι ἔζησε σἄν ἐμπειρία ὁ ἀπ. Παῦλος ἀποτελεῖ καί ἐμπειρία κάθε χριστιανοῦ μέσα στο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί ἐκεῖ τελεῖται ἡ ἀναίμακτη θυσία τοῦ Χριστοῦ πού σώζει καί δικαιώνει τούς πιστούς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος γρἀφει:
«εἰ Θεός ὁ δικαιών τίς ὁ κατακρίνων»! Δηλ. ἐφ΄ ὅσον ὁ Θεός εἶναι αὐτός πού ἔχει την δύναμη καί την ἐξουσία να δικαιώσῃ πραγματικά τον ἄνθρωπο, ποιός μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει το κύρος τῆς δικαιοσύνης του!
Ἡ εξουσία και ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ να δικαιώνει τον ἄνθρωπο δεν ἐδράζεται μόνο στη θεική του παντοδυναμία (δηλ. το δίκαιο τοῦ ἰσχυρωτέρου) ἀλλά ὅπως πάλι γράφει ὁ ἀπόστολος : «τοῦ ἰδίου Υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο ἀλλα ὑπέρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν».Δηλ. ἡ θυσία τοῦ ἀναμάρτητου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ πάνω στο Σταυρό ἔδωσε το πλῆρες δικαίωμα στον Θεό να δικαιώνει τον ἄνθρωπο σύμφωνα με το θείο Αὐτοῦ θέλημα. Πού ἤταν θέλημα θανάτου, θανάτου δε Σταυροῦ. Ἡ ἐπιθυμία τοῦ Θεοῦ νά δικαιώσει τόν ἄνθρωπο μέσα ἀπό τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης Του ἀποτυπώνεται πάνω στό Τίμιο Σταυρό! Καί ἀπό το Σταυρό ἐρρανίζεται το θεῖο δικαίωμα να δικαιώνει τον ἄνθρωπο.
«Οὐδέν ἄρα κατάκριμα τοῖς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μή κατά σάρκαν περιπατοῦσιν ἀλλά κατά πνεῦμα»! Ὁ ἀπόστολος συμπεραίνει ὅτι ὅσοι κάνουμε πνευματική ζωή σύμφωνα με την ὀρθόδοξη πίστη μας στο Χριστό και την Ἐκκλησία ἀναμφισβήτητα ἔχουμε ἔχουμε δικαιωμένη τη συνείδηςή μας ἀπέναντι σέ ἐκείνους πού παρασύρονται ἀπό τη κοσμική ζωή και διαβιώνουν ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ
28 Σεπτεμβρίου 2025
(Β΄ Κορινθ. ς΄ 1-10)
«μη εἰς κενόν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθε»!
ΚΑΙΡΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ Η ΑΠΩΛΕΙΑΣ;
Σέ κάθε ἄνθρωπο ἔρχεται ὁ καιρός και φθάνει ἡ στγμή ποὐ προσδιορίζει τον ἑαυτό του μέσα στη δημιουργία, βρίσκεται τἀλλά και τον Θεό του. Και τότε περιμένει το θάυμα, προσδοκά την ἀποκάλυψη για τη πορεία του και το σκοπό του.
Και ὤ τοῦ θαύματος, ἡ ἀναμονή και προσδοκία του ἀνθρώπου δεν εἶναι μάταιη: «ἐν καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου και ἐν ἡμἐρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σε» λέγει προφητικά ὁ Ἠσαΐας. Αὺτό σημαίνει ὅτι στο καιρό πού θα ἔκανες δεκτή τη χάρη μου, ἄκουσα τη φωνή τῆς ψυχῆς σου πού με ἔψαχνε! Καί την ἡμέρα και τη στιγμή πού ἤσουν ἕτοιμος για μένα, σε΄βοήθησα να μἐ συναντήσεις και να με βρείς. Και να γίνεις κοινωνός τῆς αἰώνιότητός μου. Ὁ δε Μ. Βασίλειος ἑρμηνεύει το καιρό αὐτό ὡς αἰώνα τῆς μετανοίας : «οὗτος ὁ αἰών, (εἶναι) τῆς μετανοίας»! Και ὁ ἅγιος Νικόδημος ἐξηγεί ὅτι εὐπρόσδεκτος καιρός εἶναι ὁκαιρός τοῦ Εὐαγγελίου, πού μᾶς δέχεται ὁ Θεός και μᾶς ἀκοὐει και μάς σώζει,
Ὁ ἀπ. Παῦλος μᾶς ἐπισημαίνει, σέ ὅσους ἀξιοποιήσαμε το καιρό της σωτηρίας μας, μήπως ἀπό ἀμέλεια και ξεχασιά, ἀπό ἔλλειψη πνευματικῆς φροντίδας, χάσουμε αύτὴ την εὐκαιρία της σωτηρίας μας. Και ὁ εὐπροσδεκτος καιρός σωτηρίας μετατραπεί σέ καιρό ἀπωλείας. Και μᾶς συμβουλεύει να ζοῦμε ὡς ὑπηρέτες τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ὥστε να μην «μωμητηθῇ» ἡ διακονία τῆς σωτηρίας μας, δηλ. να μην δυσφημίζεται και να μην έμποδίζεται το Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας μας.
Και τοῦτο επιτυγχάνεται με τη καλλιέργεια τῶν πνευματικῶν ἀρετῶν, ὄπως εἶναι ἡ ὑπομονή στις θλίψεις, ἀντοχή στίς ἀνάγκες τοῦ βίου, καρτερία στις στενοχώριες, προθυμία στη προσευχή, στη νηστεία, στην ἐγρήγορση και την ἀγρυπνία. Να διατηροῦμε τη ψυχική μας ἁγνότητα και το ἀνεξίκακο τοῦ χαρακτῆρα μας.
Πάνω ἀπὀ ὅλα ὁ απόστολος μᾶς διδάσκει να ἀγωνιζόμεθα για την ἐπικράτηση τῆς δικαιοσύνη του Θεοῦ μέσα στις αντιξοότητες τῆς ζωῆς. Δηλ. να ἀντέχουμε στη δυσφήμηση η και στις ἄτιμες πράξεις τῶν ἄλλων διότι βαθύνει μέσα μας το αἴσθημα της δικαοσύνης και μακαρρισμός τοῦ Θεοῦ: «μακάριοιὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς και ἐκβάλωσιν το ὄνομα ὑμῶν ὥς πονηρόν»!
Να ὁμολογομοῦμε την ἀλήθεια τῆς σωτηρίας μας άνάμεσα στις πλάνες και τίς προλήψεις τῶν ἀλλων ἀνθρὠπων. Γι αυτούς πού δέν δεχθηκαν το σωτήριο λόγο τοῦ Εἀγγελίου πολλές φορές ἡ ἀλήθεια ἐμπαιζεται ὡς πλάνη. Για ἐμᾶς ὅμως εῖναι ξεκάθαρη ἡ ἀλήθεια στο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Ὀ αγώνας μας να ἀξιοποιήσουμε τον καιρό τῆς σωτηρίας μας πού μᾶς παραχώρησε ὀ Θεός θἀ ἐνισχύεται συνεχῶς ἀπο το Πνεῦμα το Ἁγιον πού κατοικεῖ μέσα στην Ἐκκλησια. Και θα μας φωτίζει με την ἀγάπη τοῦ , και Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Να μην φοβόμαστε ὅτι χάνουμε τη ζωή τοῦ κόσμου, ἐπειδή διαλέξαμε τη ζωή την αιώνιο και ἀντιμετωπίζουμε στερήσεις και δυσκολίες! Ὁ ἀπ. Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι εἴμεθα «ὡς ἔχοντε (ἀλλά) και τά πάντα κατέχοντες»! Ἑρμηνεύοντας ὁ ἄγιος Νικόδημος γραφει πολύ σοφἀ: «ὅποιος δεν εἶναι προσηλωμένος και δουλωμένος σέ κανένα πράγμα τοῦ κόσμου (τῆς ἁμαρτίας), αὐτός διά την κατά Θεόν ἀπροσπάθειά του στίς βιοτικές μέριμνες τῆς ματαιότητος, ὅλα τά κτήματα τά ἔχει δικά του»!
Ζοῦμε στον αἰῶνα τοῦ παγκόσμου πλούτου! Ὄμως σέ μια παγκόσμια κρίση, πού δεν καθόλου απίθανη, δεν θα πτωχεύσουν μόνο οι «μη ἐχοντες»! Οὕτως ἤ ἄλλως οι φτωχοί ἔχουν συνηθίσει στη φτώχια τους. Κινδυνεύουν να πτωχεύσουν και οἰ «ἔχοντες»!
Ἐάν ἐμείς ἀξιοποιήσουμε το καιρό αὐτό τῆς σωτηρίας μας στη γῆ αὐτή για να στερεώσουμε τη σωτηρία μας ἐν Χριστῶ τότε για μᾶς ίσχύει ἡ προφητεία του Ἠσαΐα: «ἐάν θέλετε και εἰσακούσετέ μου,τά ἀγαθά τῆς γῆς φάγεσθε»! Πού ὑποδηλώνει ὅτι ἡ ὑλική εὐημερία εἶναι συνηφασμένη με την πνευματική εὐημερία!
Ἐάν αὐτη ἡ ἁρμονία σαλευθῆ τότε ὁ ἄνθρωπος θα σκλαβωθεῖ στον εύφημερο αγώνα τῆς ατομικῆς ἐπιβιωσις, ἔχοντας ἀφήσει μέσα του το ὀδυνηρό κενό τῆς ζωῆς του. Και θα διαπιστώσουμε μἐ θλίψη ὅτι, προσπαθώντας να κατακτήσουμε τά ἐγκόσμια, θα βρεθοῦμε μετ΄ἐκπλήξεως ὅτι σπαταλήσαμε το χρόνο τῆς σωτηρίας μας. Καί ηλθαμε ξαφνικα στο τέλος τῆς ζωῆς μας ἀπροετοίμαστοι!
π.Χ.Ν.