ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή των Μυροφόρων
4 Μαΐου 2025
Αδελφοί μου, Χριστός Ανέστη!
Αυτή την Τρίτη Κυριακή από το Πάσχα, αγαπητοί μου αδελφοί, μνημονεύει η Αγία μας Εκκλησία όλα εκείνα τα ιερά πρόσωπα τα οποία βρέθηκαν κοντά στον Ιησού το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής, όταν το Πανάγια Σώμα Του έστεκε νεκρό επί του Σταυρού έχοντας δεχθεί όλη την κακία και το θυμό των ανθρώπων που Τον βασάνισαν, Τον πίκραναν, Τον εξευτέλισαν. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται αυτή η μικρέ δράκα των ανθρώπων που αναλαμβάνουν να προστατέψουν και να φροντίσουν αυτόν νεκρό. Τολμίσας ο Ιωσήφ ο από Αριμαθέας, μέλος του μεγάλου συνεδρίου των Ιουδαίων, έρχεται προς τον Πιλάτο να ζητήσει το σώμα για να το κηδέψει. Από κοντά ο Νικόδημος ο νυκτερινός Μαθητής του Κυρίου μας, εκείνος που έφυγε από κοντά Του με την απορία πως γίνεται κάποιος να γεννηθεί άνωθεν «εκ Πνεύματος Αγίου», έρχεται να φέρει τα κατά την Ιουδαϊκή παράδοση απαραίτητα για την ταφή. Μαζί και οι Άγιες Μυροφόρες, οι γυναίκες εκείνες που θέλησαν να βρεθούν και να ολοκληρώσουν κατά τον επισημότερο τρόπο την ταφή.
Αυτή η ομάδα φροντίζει Εκείνον που νομίζουν ότι χάθηκε οριστικά, ότι νικήθηκε από τις δυνάμεις του σκότους, ότι έπεσε πληγωμένος από την προδοσία και τα κτυπήματα των ανθρώπων. Ο «Ηττημένος» Ιησούς δέχεται τη φροντίδα των αγνώστων αυτών ανθρώπων που βρέθηκαν εκείνη την ώρα κοντά Του για να σηκώσουν το βάρος της στιγμής και της ιστορίας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν περιμένουν τίποτε από τον Χριστό. Τα κίνητρά τους είναι να πιο καθαρά και εμφανή σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Βρίσκονται μόνο και μόνο επειδή αγαπούν και νοιάζονται δίπλα σε Έναν κατατρεγμένο που Τον εγκατέλειψαν όλοι. Ακόμη και η παρουσία τους κοντά Του μπορεί να θεωρηθεί προδοσία από τους ομοεθνείς τους και τρέλα από τους οικείους τους. Όμως εκείνοι ξέρουν να αγαπούν και να νοιάζονται. Να φροντίζουν και να πονούν όταν ο άλλος τους έχει ανάγκη.
Βέβαια ο Ιησούς μας δεν τους αφήνει με την γεύση της απογοήτευσης του θανάτου. Εκείνοι μπορεί να πηγαίνουν μαζί του μέχρι τον τάφο, μέχρι το τέλος της ιστορίας μέχρι το αδιέξοδο της φθοράς, αλλά Εκείνος είναι που πρώτα σε αυτούς θα του δείξει ότι ήρθε στον κόσμο για να γκρεμίσει όλα αυτά τα τείχη. Οι Μυροφόρες οι απορημένες αυτές γυναίκες που ξεκινούν το πρωί της μιάς των Σαββάτων, για να τελειωσουν το έργο της ταφής, παρά την αγωνία για το ποιος για χάρη τους θα κυλήσει τον λίθο από τον μνήμα, όταν φτάνουν εκεί δεν ανταμόνουν με το νεκρικό και πένθιμο περιβάλλον της προηγούμενης ημέρας αλλά με το αναστάσιμο φως Εκείνου που εξηγέρθη από των νεκρών και τώρα είναι Έτοιμος να ειρηνεύσει όλο τον κόσμο να χαρίσει την χαρά του Αγίου Πνευματος στην Εκκλησία Του.
Αδελφοί μου, μέσα στο ρου της ιστορίας πολλοί είναι εκείνοι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο θεός πέθανε, η ιστορία τελειώνει στον τάφο, ότι τα ιδανικά μας σβήνουν κάποια στιγμή. Τα ιερά πρόσωπα της Κυριακής των Μυροφόρων, όμως, μας υπενθυμίζουν ότι επιμονή μας και η υπομονή μας να δείχνουμε τα καλά στοιχεία της φύσης μας, την αγάπη, την φροντίδα, το έλεος, την φιλανθρωπία, τη συμπόνια, αλλά και το θάρρος και την τόλμη μας, είναι αυτά που θα μας οδηγήσουν ασφαλώς από το σκοτάδι στο φως. Από το πένθος στη γλυκεία θεωρία της Ανάστασης, Αμήν!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή του Παραλύτου
11 Μαΐου 2025
Αδελφοί μου, Χριστός Ανέστη!
Έχει ειπωθεί ότι ειδικά στις δυτικές κοινωνίες και μετά τις μελέτες του Φρόιντ αυτό που καθορίζει τη δημιουργικότητα την παραγωγή πολιτισμού και τεχνικών επιτευγμάτων είναι το ορμέμφυτο του ανθρώπου, που ορίζεται κυρίως από τα πάθη του. στην ορθόδοξη διδασκαλία αυτό που ορίζει τον άνθρωπο, του δίνει αξία και φυσικά τον βοηθά στην επίτευξη των στόχων του είναι η Ανάσταση και η ζωή που ο Χριστός απλόχερα του προσφέρει. Ο άνθρωπος αδελφοί μου στην ορθόδοξη παράδοση δεν είναι μία μηχανή εσωτερικής καύσεως που παράγει έργο, αλλά κοινωνεί και επικοινωνεί κυρίως με τον Θεό εκείνος του δίνει αξία και εκείνος του δίνει προοπτική στη ζωή του.
Αυτό που μόλις είπαμε για να καταλάβουμε καλύτερα και να το εμπεδώσουμε δεν έχουμε παρά να διαβάσουμε τα γεγονότα της σημερινής εορτής. Να μελετήσουμε τον ευαγγελιστή Ιωάννη που μας παρουσιάζει το σημείο της δόξης του Ιησού τη στιγμή της Θεραπείας του Παραλυτικού. Ένας άνθρωπος βρίσκεται κοντά σε ένα από τα σημαντικότερα μνημεία των Ιεροσολύμων κοντά στη προβατική κολυμβύθρα, που ονομαζόταν Βηθεσδά. Από την περιγραφή του Ευαγγελιστού καταλαβαίνουμε ότι επρόκειτο για ένα κτίριο μεγάλο με πέντε στοές όπου έμεναν πολλοί άνθρωποι που είχαν ανάγκη το νερό της κολυμβύθρας, το οποίο κατά καιρούς κάποιος άγγελος τάραζε και όποιος προλάβαινε και έμπαινε μέσα πρώτος θεραπευόταν από την πάθησή του.
Στον ίδιο χώρο ζει και ένας άνθρωπος ήδη τριάντα οκτώ χρόνια χωρίς να μπορεί να αξιοποιήσει τη δυνατότητα που του παρέχεται για θεραπεία μέσα από την κίνηση των υδάτων αφού δεν μπορεί να φτάσει έγκαιρα στο νερό. Αυτόν τον άνθρωπο προσεγγίζει ο Ιησούς και του κάνει τη συγκλονιστικότερη ερώτηση που μπορεί να θέσει ο λυτρωτής σ’ αυτόν που πρόκειται να σωθεί. Θέλεις να γίνεις υγιής; Ο Ιησούς γνωρίζει ότι πρέπει πρώτα από όλα να ορίσει στους ανθρώπους το πραγματικό στόχο της υπάρξεώς τους. πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι αγνοούμε στο στόχο μας αγνοούμε τον σκοπό της υπάρξεώς μας και στεκόμαστε ακίνητοι ακοινώνητοι μπερδεμένοι, σφηνωμένοι στη στην άβολη κατάστασή μας. όμως ο Ιησούς είναι εκεί για να μας δείξει ποιος είναι ο στόχος μας που δεν είναι άλλος από το να είμαστε υγιείς πνευματικά, φωτισμένοι από την παρουσία του Αναστημένου προσώπου εκείνου. Να είμαστε άνθρωποι αγωνιστές σε διαρκή πνευματική κίνηση και αναζήτηση.
Το δεύτερο που έρχεται να κάνει ο Ιησούς είναι το στάδιο της θεραπείας. Όταν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το μπέρδεμά του τους λάθος στόχους που έχει θέσει, τις λάθος κατευθύνσεις του, όταν αντιλαμβάνεται την απορία των επιλογών του να είναι εκεί για να θεραπεύσει. Ο παράλυτος τόσα χρόνια ζει χωρίς να έχει βρει το στόχο του. κυνηγά άπιαστα όνειρα και φρούδες ελπίδες που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ, αν στη ζωή του δεν εμφανιστεί ο Ιησούς. Η κοινωνική απομόνωση που προβάλλει σα δικαιολογία, άνθρωπο δεν έχω για να με βοηθήσει να μπω στο νερό, φανερώνει τη βαθιά υπαρξιακή έλλειψη ελπίδας για ζωή για δημιουργία για χαρά. Τα πάθη του παραλυτικού δείχνουν την αδυναμία του να δημιουργήσει το οτιδήποτε. Τα πάθη, οι ορμές του συνειδητού ή του ασυνείδητου, που θεωρητικά θα έπρεπε να τον βοηθήσουν να δημιουργήσει τον αφήνουν να στέκεται ακίνητος, άπραγος χωρίς τη δυνατότητα σωτηρίας. Το σημείο όμως του Ιησού είναι αυτό που δίνει τη δυνατότητα για χαρά. Τα λόγια του χαρακτηριστικά της αναστάσεως, έγειρε άρον τον κραββατόν σου και περιπάτει. Ουσιαστικά αυτό που λέει στον παραλυτικό είναι σήκω από τον τάφο της απραξίας, πάρε μαζί σου και ό,τι σου ανήκει και ξεκίνα να περπατάς στο μονοπάτι της ζωής.
Αυτό που συμβαίνει στη ζωή του παραλυτικού είναι μία ουσιαστική αφύπνιση μία εξέγερση ενάντίων όλων των δυνάμεων που μοιάζουν να τον εγκλωβίζουν 38 χρόνια σε ένα άθλιο κρεβάτι. Κινητήρια δύναμη είναι ο Ιησούς και μάλιστα η ανάσταση του που ο παραλυτικός τη βιώνει αφού με βάση αυτή τη δύναμη μπορεί να κινήσει τα άκαμπτα μέλη του. Ο Ιησούς είναι που δίνει τη δύναμη το θάρρος την θέληση να σηκωθεί ο παράλυτος από το κρεβάτι του πόνου και της απελπισίας, από το κρεβάτι της ανυπαρξίας του χαμού και της φθοράς.
Ο Ιησούς, αδελφοί μου, είναι εδώ ανάμεσα μας παρών φέροντας επάνω του τις πληγές από τις αστοχίες και τα λάθη της ανθρωπότητας. Ο Ιησούς πορεύεται για να συναντήσει τον άνθρωπο που πονά που υποφέρει που βασανίζεται, αλλά κυρίως βρίσκεται δίπλα στον άνθρωπο που αισθάνεται ότι δεν έχει τις δυνατότητες να προχωρήσει τη ζωή του. Πολλές φορές όλοι μας αισθανόμαστε ότι δε μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά να δημιουργήσουμε να ολοκληρώσουμε τις προσπάθειες μας. κλεισμένοι και εμείς σε μνημεία και έχοντας βάλει τη ζωή μας σε μία γυάλα νομίζουμε ότι κάτι φαντασμαγορικό, σαν έναν άγγελο που θα ταράξει το νερό θα τιναχτούν και τα λιμνάζοντα νερά της ζωής μας. όμως η πραγματική πρόοδος είναι αλλού. Η πραγματική μεταρρύθμιση που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να αφήσει τον Ιησού να δράσει, να αφήσει τον Ιησού να του εμφυσήσει την όρεξη για ζωή να του δείξει το υγιές και το όμορφο, Αμήν!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή της Σαμαρείτιδος
18 Μαΐου 2025
Αδελφοί μου, Χριστός Ανέστη!
Περίπου στο μέσο αυτής της λαμπρής και χαρούμενης για τη ζωή της Εκκλησίας μας περίοδο, του Πεντηκοσταρίου, διαβάζουμε την περικοπή εκείνη από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο η οποία αναφέρεται στη Σαμαρείτιδα και θαυμάζουμε ιδιαιτέρως στην αλλαγή που επιτελείται μέσα της δια του διαλόγου που έχει με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Η ευαγγελική διήγηση είναι εν πολλοίς γνωστή. Ξεκινά από μία τυχαία συνάντηση ένα μεσημέρι κοντά στο Φρέαρ του Ιακώβ μεταξύ του Ιησού και μίας άγνωστης Σαμαρείτιδος, που ενώ κατά τα ειωθότα ο Εβραίος στη καταγωγή Ιησούς θα έπρεπε να αποφύγει, Εκείνος ξεκινά ένα διάλογο μαζί της όπου οι βασικοί του σταθμοί θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι οι εξής. Πρώτα από όλα το πρώτο ξάφνιασμα όταν ο Ιησούς ζητά να του δώσει νερό να πιει και η αντίδραση της Σαμαρείτιδας, αλλά και η αντιστροφή των ρόλων όταν η δεύτερη συναισθάνεται ότι είναι πιο διψασμένη από τον Συνομιλητή της. Στη συνέχεια η αποκάλυψη της ηθικής κατάστασης της γυναίκας που αρχίζει να συναισθάνεται την ανάγκη να λατρεύσει τον Θεό της, αναζητώντας τον σωστό τρόπο λατρείας στο θρησκευτικό συναίσθημα. Η αποκατάσταση εκ μέρους του Ιησού της σωστής διδασκαλίας για τν τρόπο πίστης στον Θεό που δεν περιορίζεται σε τόπους ή τρόπους αλλά απευθύνεται στο βαθύτερο είναι της ψυχής του καθενός μας. Η επιφύλαξη εκ μέρους της γυναίκας ότι αυτό μόνο ο Μεσσίας μπορεί να το διδάξει, γίνεται η αφορμή ο Κύριος μας να της αποκαλύψει αυτή ακριβώς τη Μεσσιανικότητά Του «Εγώ είμι ο Λαλών Σοι».
Δεν είναι τυχαίο ότι ο διάλογος σταματά ακριβώς σ’ αυτό το σημείο. Μπροστά στην αποκάλυψη του θαύματος της παρουσίας του Υιού και Λόγου του Θεού μέσα στην ιστορία τα πράγματα σιωπούν. Η γυναίκα και μαζί της κάθε άνθρωπος που φτάνει σ’ αυτή την συνειδητοποίηση καταλαβαίνει ότι πλησίασε το Θείον σε όλο του το μεγαλείο. Από τη πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος άκουσε αυτές τις λέξεις το «εγώ ειμί» κατάλαβε ότι έχει άμεση σχέση με τον Θεό, προορισμός του δηλαδή είναι να κοινωνεί και να σχετίζεται με τον δημιουργό του. Όταν ο Μωυσής πρώτος άκουσε αυτή την φράση ξεκίνησε το έργο της σωτηρίας του Ισραηλιτικού λαού. Όταν ο καθένας από εμάς μέσα στην ιστορία είτε την προσωπική μας είτε την κοινοτική μας ακούμε αυτά τα λόγια συναισθανόμαστε ότι ήρθε η ώρα να λειτουργήσουμε ως κύτταρα στο μεγάλο σώμα της Εκκλησίας για τη Σωτηρία του κόσμου.
Αυτό γίνεται και στη ζωή Σαμαρείτιδας που από αυτό το σημείο της ιστορίας της και μετά γίνεται η αγία Φωτεινή, εκείνη που μεταλαμπαδεύει το Φως του Μεσσία Ιησού μέσα στον κόσμο, που ανοίγει τον δρόμο ώστε και οι υπόλοιποι να γνωρίσουν ελεύθερα και προσωπικά Αυτόν που επιθυμεί η καρδιά τους.
Αδελφοί μου η σημερινή διήγηση τελειώνει με τον Ιησού να φανερώνει στους απορημένους και μπερδεμένους μαθητές του ότι εδώ στον κόσμο υπάρχει για να μπορέσει να κερδίσει τις ψυχές όλων μας. Να μας κάνει όλους φωτεινούς δορυφόρους του Θείου Φωτός του. Μας ζητά να εργαστούμε σ’ αυτό τον ιερό σκοπό του φωτισμού των λαών να σηκώσουμε μαζί του το βάρος της διακονίας και του κόπου. Οι Άγιοι μας ανταποκρίνονται σ’ αυτό το κάλεσμα αντιλαμβάνονται ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας της Εκκλησίας και τον διακονούν μ’ όλες τους τις δυνάμεις. Αυτή η εργασία επιτελείται μέσα στους αιώνες αδιάκοπα και είναι προνόμιο για μας που δια αυτής μπορούμε να βρούμε τον λόγο της υπάρξεώς μας, Αμήν!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή του Τυφλού
25 Μαΐου 2025
Αδελφοί μου, Χριστός Ανέστη!
Στη σημερινή περικοπή ο Ιησούς προχωρά μαζί με τους μαθητές του. Κάποια στιγμή συναντούν ένα εκ γενετής τυφλό. Τότε οι μαθητές εκφράζουν όλη τη δεισιδαιμονία και το μπέρδεμα της εποχής τους, ρωτώντας αν πράγματι για να γεννηθεί αυτός ο άνθρωπος τυφλός ευθύνονταν οι οικείοι του. Τότε λαμβάνουν μία καθοριστική απάντηση: Ότι παθαίνει ο τυφλός γίνεται για να φανερωθούν τα έργα του Θεού στη ζωή του. Όταν γνωρίζουμε ότι οι πληγές στο σώμα μας, μπορούν να γίνουν αιτία να δοξαστεί ο Ιησούς, τότε νομίζω, ότι μπορούμε να τις σηκώσουμε με μεγαλύτερη ευκολία και άνεση, χωρίς ενοχές. Το πρώτο πράγμα που κάνει λοιπόν ο Ιησούς είναι να βγάλει την ενοχή από τη ζωή του ανθρώπου.
Το δεύτερο πράγμα που κάνει είναι να μεταπλάσει το άρρωστο σε υγιές. Ως Θεός που μας έπλασε από τη γη από αυτή τη γη παίρνει το υλικό για την ανακαίνιση του ανθρώπου. Ο Ιησούς σκύβει και με το σάλιο του φτιάχνει πηλό. Ο Τυφλός δέχεται ο Ιησούς να του δημιουργήσει τα μάτια από την αρχή, όπως ακριβώς την ημέρα της δημιουργίας ο άνθρωπος πλάστηκε από το Θεό. Η λάσπη μπαίνει στη θέση της και ο Τυφλός καλείται να πάει να νιφτεί στη Πηγή του Σιλωάμ. Το θαύμα έχει επιτελεστεί ο τυφλός βρίσκει το φως του. Η ιστορία δε τελειώνει εδώ. Ο τυφλός έχει βρει το φως του. Όμως δεν είναι όλοι έτοιμοι να δεχτούν το θαύμα. Όταν οι γείτονες του πρώην τυφλού ανακάλυψαν το συμβάν, παραξενεύτηκαν, και μάλιστα αντί να καταφύγουν στον Ιησού να τους εξηγήσει τι συνέβη, καταφεύγουν στους Φαρισαίους και στο Ιουδαϊκό συμβούλιο. Εκεί ουσιαστικά ο τυφλός αναγκάζεται να απολογηθεί για το θαύμα.
Όσο κρατά αυτή η συνομιλία τυφλού και φαρισαίων ο Ιησούς δεν εμφανίζεται πουθενά, όταν όμως ο τυφλός διώχνεται από τη Συναγωγή, ο Ιησούς είναι εκεί για να τον στηρίξει στη νέα δοκιμασία. Όταν όλοι αρνούνται το θαύμα και τη χαρά της ιάσεως του τυφλού, ο Ιησούς είναι εκεί για να χαρεί με το πλάσμα του που δε παύει ποτέ να τον έχει ανάγκη. Όταν ο εκ γενετής τυφλός βρίσκει εκτός από το φως του και τον Κύριο του πια για δεύτερη φορά; τότε αφού πια απέναντι στο κόσμο έχει ομολογήσει την εμπιστοσύνη του στον Ιησού, τότε ενώπιον του Ιησού μπορεί να διακηρύξει και την πίστη του στο Πρόσωπό του. «Πιστεύω Κύριε» είναι τα τελευταία λόγια που λέει ο τυφλός, που τώρα πια δεν έχει μόνο τα μάτια του σώματός του καθαρά αλλά και τα μάτια της ψυχής του.
Το ερώτημα που προβάλλει μία τέτοια μέρα είναι κατά πόσο μπορούμε και εμείς να δεχτούμε αυτό το φωτισμό. Κατά πόσο είμαστε ανοικτοί να αποδεχτούμε ότι ο Ιησούς είναι το φως εκείνο της ζωής μας που μπορεί να θεραπεύσει τα πάθη και τις ανικανότητές μας και να μας οδηγήσει υγιείς στη Βασιλεία του.
Τώρα όμως έρχεται ο Ιησούς και μου λέει, ότι αν θέλω εκείνος μπορεί να μου φωτίσει το δρόμο μου, μπορεί να με κάνει να δω μπροστά μου και να κάνω τις σωστές επιλογές στη ζωή μου. Αν δεν θεωρήσω τον Ιησού ως πηγή φωτός για τη ζωή μου κινδυνεύω να μείνω κολλημένος σε ένα σημείο μη μπορώντας να κάνω ούτε μπρος ούτε πίσω, να ζω σε ένα παρατεταμένο τέλμα δηλαδή. Στο τέλμα που ζούσε ο Τυφλός, στο τέλμα που εξακολούθησαν να ζουν οι Φαρισαίοι μη δεχόμενοι τον Ιησού ως το φως στη ζωή τους.
Όταν ο άνθρωπος το ζητά θα φεύγει από τον κόσμο του σκότους και θα γίνεται υιός της μέρας. Θα ανοίγονται και τα μάτια του σώματος και τα μάτια της καρδίας. Τότε θα μπορεί να κινείται ελεύθερος ζωντανός και ελπιδοφόρος προς κάθε τι καλό και τίμιο για τη ζωή του. Αυτό το έχουμε ανάγκη. Αμήν!
π. Α.Μ.