ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου
1 Ἰουνίου 2025
Πολλές φορές μέσα στό ἐκκλησιαστικό ἔτος ἡ Ἐκκλησία μας, Ἀδελφοί μου, τιμᾶ μέ ἰδιαίτερη λαμπρότητα καί ξεχωριστή ἔμφαση τήν μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων της. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ἀναγνωρίζει ἔμπρακτα τούς μέχρι θυσίας ἀγῶνες τους καθώς καί τούς μεγάλους κόπους στούς ὁποίους ὑποβλήθηκαν μέ τήν θέλησή τους σέ ὅλη τους τήν ζωή, προκειμένου νά ὑπερασπιστοῦν μέ κάθε μέσο καί τρόπο καί μέ ὅλες τίς δυνάμεις τίς ὁποῖες διέθεταν, τήν καθαρότητα τῆς Πίστεώς μας, ὥστε νά ἐξασφαλιστεῖ μέ τόν τρόπο αὐτό μέ βεβαιότητα καί ἡ αἰώνια σωτηρία μας.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας γιά τόν λόγο αὐτό, πολύ σωστά, ἔχει ὀνομαστεῖ “ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Πατέρων ”. Ὁ Κύριος, ἀγαπώντας καί φροντίζοντας μέ τήν Πρόνοιά Του τήν Ἐκκλησία, γιά τήν ὁποία ὁ Ἴδιος θυσιάστηκε,ὅσες φορές αὐτή κινδύνευε ἀπό τούς διάφορους αἱρετικούς, ἔστελνε καί τούς ἀνάλογους φωτισμένους ὑπερασπιστές της. Καί ἐνῶ στήν ἀρχή καί γιά κάποιο χρονικό διάστημα, φαινόταν ὅτι κυριαρχοῦσαν οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους μέ τίς αἱρετικές ἰδέες τους, πάντα ὁ Θεός φανέρωνε τά κατάλληλα ἐκεῖνα πρόσωπα τά ὁποῖα μέ τό ἦθος,τήν ἐμπειρία καί τήν ἐπάρκειά τους, κατόρθωναν νά ἐξελείψουν τίς αἱρετικές δοξασίες καί νά λάμπει πάντοτε θριαμβευτικά ἡ ἀλήθεια, ἡ ὁποία διέλυε ὅλα τά σκοτάδια τῆς κάθε πλάνης.
Ὁ δόλιος σκοπός τῶν αἱρετικῶν νά νοθεύσουν τήν παραδεδομένη ἀλήθεια, ἀποτύγχανε παταγωδῶς καί οἱ πιστοί προστατεύονταν ἀπό τούς νοητούς λύκους, οἱ ὁποῖοι ἐπεδίωκαν μέ ὕπουλο καί δόλιο τρόπο, νά κατασπαράξουν τά λογικά πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν σωτηρία τῶν ὁποίων ὁ Ἴδιος κοπίασε ὑπερβολικά καί στό τέλος θυσιάστηκε. Αὐτό δίνει καί σήμερα ἀλλά καί σέ ὅλες τίς ἐποχές τήν βεβαιότητα ὅτι πάντα ἡ ἀλήθεια θά νικᾶ τό ψέμα καί ἐμεῖς δέν ἔχουμε ἀπό τίποτα νά φοβηθοῦμε ἐφόσον παραμένουμε πιστοί στήν Ἐκκλησία μας καί ἀφοσιωμένοι στήν ἁγία της παράδοση.
Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τούς Ἁγίους 318 θεοφόρους Πατέρες πού συγκρότησαν τό ἔτος 325 μ.Χ. τήν πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδο στήν πόλη Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Καί ὅπως καταλαβαίνουμε ἀπό τήν χρονολογία,ἐφέτος συμπληρώνονται 1700 χρόνια ἀπό τό ἱστορικό αὐτό γεγονός, ἀφοῦ αὐτό ἀποτελεῖ τήν πρώτη ἐπίσημη ἔκφραση τῆς συνοδικότητας τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶχε βέβαια προηγηθεῖ τό ἔτος 49 μ.Χ., ἡ πρώτη Ἀποστολική Σύνοδος ἡ ὁποία ἄνοιξε τόν δρόμο καί μᾶς ἔδειξε ἔμπρακτα πῶς πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται τέτοιου εἴδους προβλήματα.
Τά θέματα δηλαδή πού κατά καιρούς ἀνακύπτουν καί διαταράσσουν τήν γαλήνη τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας, νά ἀντιμετωπίζονται συνοδικά. Νά συγκεντρώνονται δηλαδή ἀπό κοινοῦ ἀντιπρόσωποι ἀπό ὅλες τίς κατά τόπους Ἐκκλησίες,νά κάνουν διάλογο μεταξύ τους καί μέ τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά καταλήγουν ὁμόφωνα σέ ἕνα κοινό συμπέρασμα τό ὁποῖο μετά νά γίνεται ὑποχρεωτικά ἀποδεκτό ἀπό ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Δέν εἶναι δυνατόν κάποιος νά εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί νά μήν δέχεται τίς ἀποφάσεις αὐτές ἀλλά νά ἐξακολουθεῖ νά πρεσβεύει τίς προσωπικές του δοξασίες.
Πολύ σημαντικός ἦταν ὁ ρόλος τοῦ Ἁγίου αὐτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου τόσο στήν διοργάνωση τῆς Συνόδου αὐτῆς,ὅσο καί στήν διευκόλυνση τῶν Ἁγίων Πατέρων ὥστε νά μπορέσουν, χωρίς ἐμπόδια, νά πάρουν μέρος στίς ἐργασίες της,νά φιλοξενηθοῦν κλπ.
Προήδρευσε τιμητικά καί μέ πολύ σεβασμό τῆς Συνόδου καί χωρίς νά κατευθύνει τά μέλη της ἐπεμβαίνοντας στίς συζητήσεις τους πάνω στά θέματα τῆς Πίστεως. Βοήθησε μέ τό μεγάλο κῦρος τό ὁποῖο διέθετε, ὥστε νά λάμψει ἡ ἀλήθεια καί νά προκύψει ἕνα πολύ θετικό ἀποτέλεσμα γιά τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησία μας.
Ἔτσι, ἡ πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδος κατεδίκασε τήν φοβερή αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος ἀμφισβητοῦσε τήν θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ὑποστήριζε μέ περισσή αὐθάδεια ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἦταν ἕνα κτίσμα τοῦ Πατέρα καί ὄχι ἰσότιμος μέ τά ἄλλα δύο πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος, τόν Πατέρα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα. Δηλαδή θεωροῦσε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ ὡς ἕνα δημιούργημα τοῦ Θεοῦ ὅπως ὅλα τά ἄλλα δημιουργήματα καί ὄχι ὡς ἀληθινό Θεό.
Τό περίεργο εἶναι ὅτι ὁ Ἄρειος δέν ἦταν ἕνας ἁπλός χριστιανός, ἀλλά ἕνας ἀπό τούς πλέον ἐπιφανεῖς κληρικούς τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡ πτώση του αὐτή ἔγινε αἰτία ἑνός φοβεροῦ σκανδαλισμοῦ καί μιᾶς μεγάλης ἀναταραχῆς μέσα στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό μεγάλο λάθος του ἦταν ὅτι προσπάθησε νά κατανοήσει τίς ἀρχές τῆς Πίστης μας στηριζόμενος στήν λογική,στήν ἐπιστήμη καί στίς ἀρχές τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας. Ἐνῶ κανονικά, ἔπρεπε νά βασίζεται στόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί στήν ἐμπειρία τῶν θεοπτῶν Ἁγίων μας.
Οἱ ἀλήθειες τῆς Πίστεως πού μᾶς φανέρωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, δέν εἶναι παράλογες,ἀλλά ὑπέρλογες. Ξεπερνοῦν δηλαδή τίς δυνατότητες τῆς λογικῆς καί τίς δεχόμαστε ὅπως ἀκριβῶς μᾶς τίς διετύπωσε ὁ Κύριος καί ὅπως μᾶς τίς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο ἄκουσαν τόν Κύριο νά τούς τίς παραδίδει, ἀλλά τόν εἶδαν κιόλα μέ τά αἰσθητά μάτια τους. Πάνω στό ὄρος Θαβώρ εἶδαν τήν δόξα τῆς θεότητός Του καί βεβαιώθηκαν ἐμπειρικά ὅτι δέν εἶναι ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος, ἀλλά Θεός τέλειος καί ἀληθινός, ὁ ἕνας τῆς Τριάδος.
Οἱ Θεοφόροι Πατέρες τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου συνέταξαν καί τά πρῶτα ἑπτά ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Τό γνωστό μας “Πιστεύω”, ὁλοκλήρωσαν ἀργότερα στήν Κωνσταντινούπολη οἱ Ἅγιοι Πατέρες οἱ ὁποῖοι συγκρότησαν τήν δεύτερη Οἰκουμενική Σύνοδο. Γιά τόν λόγο αὐτό ὀνομάζεται Σύμβολο Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως. Καί εἶναι πολύ σημαντικό αὐτό τό κείμενο γιατί καταγράφει μέ ἕνα ἀπόλυτα σαφῆ τρόπο,σύντομα μέν, ἀλλά πολύ περιεκτικά ὁλόκληρη τήν Πίστη μας.
Καλό θά εἶναι νά μήν ἀρκούμαστε στό γεγονός ὅτι τό ἀπαγγέλουμε ἀπό κοινοῦ σέ κάθε Θεία Λειτουργία,ἀλλά νά τό λέμε καί καθημερινά καί στήν ἀτομική μας προσευχή. Μέ τόν τρόπο αὐτό,ὄχι μόνο ὁμολογοῦμε τήν Πίστη μας,ἀλλά καί ὁπλιζόμαστε μέ τήν δύναμη πού μᾶς δίνει ὁ Τριαδικός μας Θεός καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ὥστε νά ἀντιμετωπίζουμε ἀποτελεσματικά ὅλους τούς ἀρνητές καί διαστρεβλωτές τῆς Πίστεως.
Ὅλους αὐτούς βέβαια,δέν πρέπει νά τούς βλέπουμε ὡς ἐχθρούς μας, ἀλλά ὡς πλανεμένους ἀδελφούς μας. Ποτέ δέν μισοῦμε τούς ἴδιους προσωπικά, ἀλλά ἀποστρεφόμαστε τήν πλάνη τους καί προσευχόμαστε θερμά καί μέ πόνο ψυχῆς γιά τήν ἐπιστροφή τους στήν μάνδρα τοῦ Χριστοῦ μας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς
8 Ἰουνίου 2025
Τήν θαυμαστή κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν 'Εκκλησία μας, πού ἔγινε πενῆντα ἡμέρες μετά ἀπό τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα, γιορτάζουμε πανηγυρικά σήμερα, Ἀδελφοί μου. Μέ τό πολύ σημαντικό αὐτό γεγονός, ὁλοκληρώνεται καί ἐπισφραγίζεται μέ θαυμαστό τρόπο, τό ἔργο τοῦ Θεοῦ πού ἀπέβλεπε στήν αἰώνια σωτηρία μας.Αὐτό τό σπουδαῖο καί ἀσύλληπτο γιά τίς δυνατότητες τῆς ἀνθρώπινης διάνοιας ἔργο, στήν θεολογική γλῶσσα τῶν Πατέρων μας, χαρακτηρίζεται ὡς “μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας”.
Μέ τόν ὄρο αὐτό,ἐννοοῦμε ὅλο τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ: τήν σάρκωση, τήν διδασκαλία, τά θαύματα, τό Πάθος, τήν Ἀνάσταση, τήν Ἀνάληψη στους οὐρανούς. Ὅλα αὐτά ἀπέβλεπαν στήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο, στήν νέα δημιουργία.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πρόσωπο, εἶναι Θεός τέλειος καί ἀληθινός, ὁ ἕνας τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὑπῆρχε πάντοτε ἀχώριστα ἑνωμένο μέ τόν Πατέρα καί τόν Υἱό καί ἔρχεται τώρα σέ μᾶς ὡς ὁ δεύτερος Παράκλητος, -ὁ δεύτερος παρηγορητής μας δηλαδή - ὄχι μόνο γιά νά ὁλοκληρώσει, ἀλλά καί γιά νά συνεχίσει τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἦταν ὁ πρῶτος μας παρηγορητής.
Ἔτσι, ἐκπληρώνεται στό ἀκέραιο ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ μας τήν ὁποία ἔδωσε στούς Ἁγίους Ἀποστόλους Του πρίν ἀπό τό σωτήριο Πάθος Του,ὅτι δέν θά μᾶς ἀφήσει μόνους καί ὀρφανούς, ἀλλά μετά τήν ἔνδοξη Ἀνάληψή Του στούς Οὐρανούς θά μᾶς στείλει τόν δεύτερο Παράκλητο, ὁ Ὁποῖος θά εἶναι μαζί μας γιά πάντα καί θά μᾶς ὁδηγήσει σέ ὅλες τίς ἀλήθειες τῆς Πίστης καί θά μᾶς ὑπενθυμίζει καί θά μᾶς ἐπιβεβαιώνει ὅλα ὅσα μᾶς ἀποκάλυψε,μᾶς φανέρωσε δηλαδή καί μᾶς δίδαξε Ἐκεῖνος.
Τό Πανάγιο Πνεῦμα, εἶναι τό τρίτο πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος, ἐκπορεύεται, πού σημαίνει ὅτι προέρχεται ἀπό τόν Θεό Πατέρα, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ πηγή τῆς Θεότητος. Στήν προέλευση αὐτή δέν μεσολαβεῖ κάποιο χρονικό διάστημα. Στέλνεται ὅμως σέ μᾶς ἐν χρόνω ἀπό τόν Πατέρα διά τοῦ Υἱοῦ. Ἄλλο ἡ ἐκπόρευση, πού σημαίνει προέλευση ἀπό τόν Θεό Πατέρα καί ἄλλο εἶναι ἡ ἀποστολή Του στόν κόσμο πού γίνεται ἀπό τόν Πατέρα μέσω τοῦ Υἱοῦ σέ κάποια χρονική στιγμή. Αὐτή ἡ χρονική στιγμή εἶναι ἡ μεγάλη καί θαυμαστή ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, κατά τήν ὁποία οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου μας ἦταν συγκεντρωμένοι ὅλοι μαζί στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ καί περίμεναν μέ ἀγωνία τήν ἐκπλήρωση τῆς ὑπόσχεσης πού εἶχαν λάβει ἀπό τόν Διδάσκαλό τους.
Καί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἔρχεται κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καί τά αἰσθητά σημάδια τῆς παρουσίας Του ἦταν ἕνας δυνατός ἄνεμος πού φύσηξε καί ἔγινε ἀντιληπτός σέ ὅλο τό οἴκημα στό ὁποῖο βρίσκονταν οἱ φοβισμένοι μαθητές τοῦ Κυρίου μας καί οἱ πύρινες γλῶσσες οἱ ὁποῖες στάθηκαν ταυτόχρονα ἀπό μία πάνω ἀπό τά κεφάλια τοῦ καθενός τους. Οἱ θαυμαστές ἐνέργειες τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνονται ἀμέσως φανερές καί ἀντιληπτές σέ ὁλόκληρη τήν ὕπαρξή τους. Οἱ μέχρι τώρα στενοχωρημένοι καί φοβισμένοι μαθητές παρηγοροῦνται, ἐνισχύονται στήν θέληση καί στήν πίστη, ἀποβάλουν τόν φόβο πού εἶχαν πρίν μέσα τους. Ὁ νοῦς τους φωτίζεται καί ἀρχίζουν ἀτρόμητοι καί ἀκούραστοι νά κηρύττουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ σέ ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς, πού μέ θαυμαστό τρόπο τόν ἀκοῦνε ὁ καθένας τους στήν δική του γλῶσσα. Ἡ σωτηρία δηλαδή πού προσφέρει ὁ Χριστός μας, δέν περιορίζεται στόν τόπο ἐκεῖνο, ἀλλά χαρίζεται χωρίς καμία διάκριση σέ ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς πού θά πιστέψουν στό μέλλον καί θά θελήσουν ἐλεύθερα καί ἀβίαστα νά τήν ἐγκολπωθοῦν.
Ἡ μεταβολή αὐτή πού παρατηρεῖται στούς Ἁγίους Ἀποστόλους, μεταφέρεται διά μέσου αὐτῶν καί στούς ἄλλους ἀνθρώπους καί ἔτσι δημιουργεῖται ἡ καινούργια κοινωνία τῆς ἀγάπης, τῆς ἀλήθειας καί τῆς δικαιοσύνης. Ἡ Ἐκκλησία μας, πού ὑπῆρχε καί στήν Παλαιά Διαθήκη καί εἶχε καθαρά πνευματικό χαρακτῆρα,ἐμφανίζεται τώρα καί μέ σαρκική μορφή θά λέγαμε, ἀφοῦ γίνεται Σῶμα Χριστοῦ.Μέσα σέ αὐτό τό Σῶμα μποροῦμε νά ἐνταχθοῦμε ὅλοι μας μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν συμμετοχή μας στά Μυστήριά της.
Ποιοί ἀνήκουν σέ αὐτό τό θαυμαστό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ πού σύμφωνα μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Ὁ Νυμφίος Χριστός, ἡ Μητέρα τοῦ Νυμφίου,δηλαδή ἡ Παναγία μας, ἀπό τήν Ὁποία πῆρε σάρκα ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί κατασκεύασε τήν Ἐκκλησία Του, καί οἱ φίλοι τοῦ Νυμφίου,πού εἶναι ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας.
Ὅταν μέσα στούς Ναούς μας συγκεντρωνόμαστε προκειμένου νά τελεσθεῖ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, δέν εἴμαστε μόνοι μας. Παρευρίσκονται ἀόρατα ὁ Κύριος, πού εἶναι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Παναγία Μητέρα Του,οἱ ἀσώματες Ἀγγελικές δυνάμεις, οἱ Ἅγιοί μας ἀλλά καί ὅσοι Ἀδελφοί μας ἔφυγαν ἀπό κοντά μας καί στήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή εἶχαν κοινωνία μέ τόν Χριστό καί ἔκλεισαν τά μάτια τους στόν μάταιο αὐτό κόσμο,ἔχοντας μέσα τους τήν ἐλπίδα καί τήν βεβαιότητα τῆς αἰώνιας ζωῆς.
Αὐτό τό γεγονός δέν εἶναι μία ἁπλῆ θεωρία, ἀλλά μία διαπίστωση ἀπόλυτα σίγουρη, ἡ ὁποία βασίζεται στήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας, οἱ ὁποῖοι, ὅταν λειτουργοῦσαν ἔβλεπαν αἰσθητά ὅτι εἶχαν ὡς συλλειτουργούς των τούς Ἁγίους Ἀγγέλους. Ὅπως ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἐπίσκοπος Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου ἀπό τούς παλαιοτέρους, καί ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης ἀπό τούς συγχρόνους μας.
Ὅταν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, ὑποστήριζαν τίς ἀλήθειες τῆς Πίστεώς μας ἀπέναντι στίς διάφορες νοθευμένες θεωρίες τῶν αἱρετικῶν, δέν βασίζονταν ἀποκλειστικά στήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας, τήν ὁποία μᾶς μετέφεραν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οὔτε φυσικά στίς διάφορες θεωρίες τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας, ἀλλά καί στήν προσωπική τους ἐμπειρία τήν ὁποία ἐπιβεβαίωνε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ τόν φωτισμό πού τούς παρεῖχε. Ἡ ἐπιστημονική γνώση τήν ὁποία διέθετε ὁ καθένας τους,βοηθοῦσε στήν προφορική ἤ γραπτή διατύπωση τῆς ἐμπειρίας αὐτῆς καί ὄχι στήν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας.
Ἡ ἀσφάλειά μας,λοιπόν,στήν πορεία μας πρός τήν ἕνωση μέ τόν Θεό,εἶναι ἡ γραπτή καί προφορική Παράδοση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων μας, ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας καί προπάντων ὁ φωτισμός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ὁποῖος παρέχεται σέ ὅλες τίς καθαρές ἀπό τά πάθη ψυχές.
Ὅταν ὁ πιστός εἶναι καθαρός καί ἐλεύθερος ἀπό τά πάθη, μέ συνέπεια ἡ ψυχή του νά εἶναι κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,δέν ἔχει πλέον νά φοβηθεῖ ἀπό τίποτα, γιατί πορεύεται μέ ἀσφάλεια τήν ὁδό τῆς σωτηρίας του.Καλό θά ἦταν νά διαθέταμε καί τήν προσωπική μας θεοπτική ἐμπειρία ὡς μία ἐπί πλέον ἐγγύηση,ὅμως ὅταν αὐτό δέν εἶναι ἐφικτό,μᾶς ἀρκεῖ ἡ μέ ταπεινό φρόνημα ἀναζήτηση τῆς ἐμπειρίας τῶν Ἁγίων μας,τήν ὁποία διαθέτει πλούσια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων
15 Ἰουνίου 2025
Κατά τήν προηγούμενη Κυριακή, Ἀδελφοί μου,γιορτάσαμε πανηγυρικά καί μέ μεγάλη χαρά,ἀλλά καί ἀνέκφραστη πνευματική εὐφροσύνη τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς κατά τήν ὁποία τό Πανάγιο Πνεῦμα κατέβηκε μέ θαυμαστό τρόπο στήν Ἐκκλησία μας καί ἐνίσχυσε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί μέσω αὐτῶν φώτισε, ἐνίσχυσε, ἀναμόρφωσε καί ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη. Σήμερα, μέ τήν κοινή γιορτή ὅλων τῶν Ἁγίων μας,γνωστῶν καί ἀγνώστων, βλέπουμε πλέον περισσότερο φανερά τά ἀποτελέσματα, τούς γλυκεῖς καί ὑπέροχους καρπούς τῆς ἐνέργειας καί τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας,ἡ ὁποία ἔχει μεταβληθεῖ σέ ἕνα ἐργαστήριο πού παράγει Ἁγίους.
Τό ἀναρίθμητο πλῆθος τῶν Ἁγίων μας ἀνδρῶν καί γυναικῶν ὅλων τῶν αἰώνων,εἶναι ἡ χειροπιαστή ἀπόδειξη τοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας μέσα στόν κόσμο. Οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς μᾶς εἶναι τελείως ἄγνωστοι,τούς γνωρίζει ὅμως πολύ καλά ὁ Θεός. Τήν ἡμέρα αὐτή, μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία μαζί μέ τούς γνωστούς νά τιμήσουμε καί τούς ἀγνώστους Ἁγίους μας. Νά ζητήσουμε τίς πρεσβεῖες τους πρός τόν ὕψιστο Θεό τόσο γιά τήν προσωπική μας σωτηρία, ὅσο καί γιά τήν σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου.
Κατά τά καθιερωμένα Ψυχοσάββατα, ἡ Ἐκκλησία μας ἐνεργοποιεῖ τήν μνήμη της καί μᾶς καλεῖ νά προσευχηθοῦμε ὥστε ὁ Θεός νά ἀναπαύσει τίς ψυχές ἀκόμα καί ἐκείνων πού δέν ἔχουν κάποιο γνωστό γιά νά προσευχηθεῖ γι' αὐτούς. Σήμερα ἡ φιλόστοργη μητέρα ὅλων μας Ἐκκλησία, μᾶς καλεῖ νά προσευχηθοῦμε καί στούς γνωστούς καί στούς ἀγνώστους Ἁγίους μας, ὥστε ὁ Θεός νά μᾶς στείλει τό ἄπειρο τό ἔλεός του γιά τήν σωτηρία μας.
Ὁ ἅγιος τῆς Πάρου, ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος, τόνιζε ἰδιαίτερα καί μέ ἁπλό τρόπο κάτι πού ἦταν βγαλμένο μέσα ἀπό τήν προσωπική του ἐμπειρία : «Μήν ἀμελεῖτε νά προσεύχεσθε στούς Ἁγίους Πάντες, κάποιος ἀπό ὅλους θά εὐκαιρεῖ νά σᾶς βοηθήσει». Καί φυσικά,αὐτό δέν τό εἶπε μόνο γιά σήμερα πού γιορτάζουν,ἀλλά γιά ὅλο τόν χρόνο.
Ἡ σημερινή ὅμως γιορτή τῶν Ἁγίων Πάντων, ἔχει ὡς σκοπό ἀκόμη νά μᾶς παρακινήσει νά μιμηθοῦμε τούς Ἁγίους μας στήν δύσκολη, ἀρκετά προβληματική καί φαινομενικά ἄνυδρη ἐποχή μας. Ὁ σύγχρονος Σέρβος Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μᾶς λέει ὅτι καθημερινά περνᾶ ἀπό μπροστά μας ἕνα πλῆθος ἀπό Ἁγίους. Δέν ὑπάρχει ἡμέρα μέσα στό ἐκκλησιαστικό ἔτος κατά τήν ὁποία νά μήν γιορτάζει κάποιος Ἅγιος. Αὐτούς τούς Ἁγίους δέν εἶναι σωστό νά τούς ἀφήνουμε νά περνοῦν ἀπό μπροστά μας ἀπαρατήρητοι.Χωρίς δηλαδή νά βλέπουμε τά χαρίσματα καί τίς ἰδιαίτερες ἀρετές τοῦ καθενός των καί νά προσπαθοῦμε νά παίρνουμε σωτήρια μηνύματα καί γιά τήν δική μας ζωή. Τιμή Ἁγίου σημαίνει μίμηση Ἁγίου,μᾶς λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.
Δέν εἶναι σωστό νά γιορτάζουμε τούς Ἁγίους μας γλεντώντας καί διασκεδάζοντας γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό ὑποτασσόμαστε ἀκόμα περισσότερο στήν φθορά καί στήν ματαιότητα. Δέν προοδεύουμε πρός τήν ἀρετή,ἀλλά ἀντίθετα, ὁδεύουμε τρέχοντας πρός τήν κακία,χωρίς νά ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὁ ἐχθρός τῆς σωτηρίας μας ἐκμεταλλεύεται ὅλες τίς δυνατότητες πού μᾶς προσφέρει τόσο φιλάνθρωπα ἡ Ἐκκλησία μας γιά τήν βελτίωση καί τήν πνευματική μας πρόοδο, γιά τό ἀκριβῶς ἀντίθετο.
Ἐπίσης, ἀρκετοί ἀπό ἐμᾶς ξεγελιοῦνται καί κάνουν τό μεγάλο λάθος νά νομίζουν ὅτι στίς ἡμέρες μας ὑπάρχουν περισσότερα προβλήματα καί μεγαλύτερες δυσκολίες στήν ζωή τῶν Χριστιανῶν.Αὐτό δέν εἶναι ἀκριβές καί μᾶλλον εἶναι κάτι τό παραπλανητικό, ἀφοῦ μᾶς ὁδηγεῖ στό λανθασμένο συμπέρασμα ὅτι ἡ ἐποχή μας λόγω τῶν πολλῶν δυσκολιῶν δέν προσφέρεται γιά τήν ἁγιότητα.
Μπορεῖ σήμερα οἱ προκλήσεις νά εἶναι περισσότερες,ὅμως, κάθε ἐποχή ἔχει τίς δικές της δυσκολίες καί ἡ διαπίστωση αὐτή δέν πρέπει μέ τίποτα νά μᾶς ἀποθαρρύνει ἀπό τήν κάθε μας προσπάθεια. Ὁ Θεός εἶναι πάντα ὁ Ἴδιος, δέν ἀλλάζει ποτέ καί γνωρίζει πολύ καλά τίς ἰδιαιτερότητες τῆς κάθε ἐποχῆς καί ἐκτιμᾶ ἀνάλογα τόν ἀγῶνα μας, ὅταν αὐξάνονται οἱ δυσκολίες. Ἡ πρόσκλησή του νά γίνουμε Ἅγιοι δέν μεταβάλλεται ἀνάλογα μέ τίς ἰδιαίτερες περιστάσεις πού κάθε φορά ἐμφανίζονται,ἀλλά ἀπευθύνεται σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους τῆς κάθε ἐποχῆς. Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα καί συνεπῶς δέν ἀλλάζουν ποτέ καί ὁ νόμος του εἶναι ἀναλλοίωτος στούς αἰῶνες. Μόνο ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι δυστυχῶς ἀλλάζουμε καί προσαρμοζόμαστε ὁ καθένας μας κατά τήν βούλησή του, ἔχοντας τήν ψευδαίσθηση ὅτι ὁ Θεός συμφωνεῖ μέ τίς ἐπιλογές μας. Μέ τόν πονηρό αὐτό τρόπο μάθαμε νά κοιμίζουμε τήν συνείδησή μας καί νά ἀποφεύγουμε τόν ἔλεγχό της.
Ὁ ἀληθινός πνευματικός ἀγωνιστής πρέπει νά γνωρίζει πολύ καλά ὅτι ὅσο μεγαλύτερες εἶναι οἱ δυσκολίες τίς ὁποῖες καλεῖται νά ἀντιμετωπίσει, τόσο μεγαλύτερο θά εἶναι καί τό πνευματικό κέρδος τό ὁποῖο θά ἀποκομίσει. Στήν πνευματική ζωή δέν πηγαίνει τίποτα χαμένο ἀλλά τά πάντα ἀξιοποιοῦνται γιά τήν πνευματική μας ἄνοδο καί βελτίωση.
Οἱ διάφορες πικρίες τίς ὁποῖες κατά καιρούς ὅλοι μας δοκιμάζουμε,στήν πραγματικότητα εἶναι ἀποτελεσματικά φάρμακα τά ὁποῖα δροῦν θεραπευτικά στήν ἔμπονη προσπάθεια πού ὁ καθένας μας καταβάλει ὥστε νά ἐκριζώσει τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες του. Ὅπως ἀκριβῶς ὅταν ἀσθενεῖ ἡ σάρκα μας ἀναγκαζόμαστε νά παίρνουμε πικρά φάρμακα γιά τήν θεραπεία της,κατά τόν ἴδιο τρόπο,προκειμένου νά ἀντιμετωπίσουμε κάποια ἀσθένεια ἡ ὁποία μολύνει τήν ψυχή μας, πρέπει νά δεχόμαστε μέ χαρά κάθε εἴδους δοκιμασία ἡ ὁποία ἔχει τήν δυνατότητα νά θεραπεύσει ἀποτελεσματικά τόσο τά τραύματα, ὅσο καί τίς ὁρατές καί τίς ἀόρατες πληγές της.
Οἱ Ἅγιοί μας ὑπέμειναν μέ χαρά καί ἀξιοθαύμαστη καρτερία ἕνα πλῆθος ἀπό δοκιμασίες, ἀκόμα πολλοί ἀπό αὐτούς καί φρικτά σωματικά μαρτύρια. Τό ἐκπληκτικό ἀποτέλεσμα ἦταν, νά δοῦν στήν ζωή τους μέ τρόπο φανερό τίς ἄπειρες πνευματικές ὠφέλειες τίς ὁποῖες καρπώθηκαν στήν προσπάθεια πού κατέβαλαν γιά τήν κατά Χριστόν τελείωσή τους.
Ἄς μᾶς ἐμπνέει,λοιπόν,πάντοτε τό φωτεινό τους παράδειγμα καί ἄς λειτουργήσει αὐτό στόν καθένα μας σάν ἕνα δυνατό πνευματικό ξυπνητήρι τό ὁποῖο θά μᾶς ξυπνήσει ἀπό τόν πνευματικό μας λήθαργο ὥστε νά ξεκινήσει ἐπί τέλους ἡ ἀνοδική μας πορεία, ἡ ὁποία νά εἴμαστε σίγουροι ὅτι στό τέλος θά εἶναι λυτρωτική καί σωτήρια γιά ὅλους μας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Β΄ Ματθαίου
( Μτθ. Δ΄ 18 -23 )
22 Ἰουνίου 2024
Προκειμένου μία Μητρόπολη ἤ κάποια Ἐνορία νά ἐπιτελέσει ἕνα ἱεραποστολικό, κοινωνικό ἤ ὁποιοδήποτε ποιμαντικό ἔργο, εἶναι ἀπαραίτητο νά ὑπάρχει ὁ ὑπεύθυνος, ὁ ὁποῖος βέβαια γιά τήν Μητρόπολη εἶναι ὁ ἐπίσκοπος καί γιά τήν κάθε ἐνορία τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας ὁ ἐφημέριος. Ὁ ἐφημέριος δέν ἐνεργεῖ αὐτόνομα ἀλλά σέ συνεργασία μέ τόν ἐπίσκοπο,ὁ ὁποῖος εἶναι ἐνήμερος γιά τήν κάθε του πρωτοβουλία καί δραστηριότητα.Δέν εἶναι ὅμως αὐτό ἀπό μόνο του ἀρκετό. Εἶναι ἀπαραίτητο νά ὑπάρχουν καί οἱ κατάλληλοι συνεργάτες, οἱ ὁποῖοι συνεργάζονται πρόθυμα καί ἁρμονικά μέ τόν ὑπεύθυνο ποιμένα. Ἐργάζονται μέ αὐταπάρνηση καί ἱερό ζῆλο,μέ τήν συναίσθηση ὅτι ἐπιτελοῦν ἔργο Θεοῦ καί χωρίς νά ἀποβλέπουν σέ ὁποιοδήποτε προσωπικό ὄφελος,ἤ στήν ἀτομική τους προβολή καί καταξίωση, ἀλλά στήν δόξα τοῦ Θεοῦ.
Εὐθύνη τόσο τοῦ ἐπισκόπου ὅσο καί τοῦ ὁποιουδήποτε ἐφημερίου εἶναι ἡ σωστή ἐπιλογή τῶν συνεργατῶν του. Μία λανθασμένη ἐπιλογή εἶναι ἀδύνατο νά ὁδηγήσει σέ κάποιο θετικό ἀποτέλεσμα καί συνήθως καταλήγει σέ ἀποτυχία. Ἀκατάλληλα πρόσωπα προκαλοῦν μεγάλη ζημιά στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί ὄχι μόνο τό ἐμποδίζουν, ἀλλά ὁπωσδήποτε δημιουργοῦν πολλά, μεγάλα καί μερικές φορές ἀξεπέραστα προβλήματα.
Συνήθως γίνονται αἰτία σκανδάλου καί δυσφημοῦν τό ἔργο τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα σέ ἐποχές κρίσιμες ὅπως ἡ δική μας. Οἱ ἄνθρωποι δύσκολα διακρίνουν τό καλό καί ἀντιμετωπίζουν μέ σκεπτικισμό, ἀκόμα καί καχυποψία, τήν ὁποιαδήποτε προσπάθεια. Παντοῦ προσπαθοῦν νά βροῦν σκάνδαλα καί σκοπιμότητες. Δέν εἶναι καθόλου εὔκολο στίς ἡμέρες μας νά δεχτοῦν οἱ ἄνθρωποι ὅτι κάποιος προσφέρει ἀνιδιοτελῶς καί χωρίς νά ἀποβλέπει σέ κάποιο κέρδος.
Ἔχοντας ὅμως στό νοῦ μας ὅλους αὐτούς τούς προβληματισμούς, ἀκούσαμε σήμερα ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο μέ ποιό τρόπο καί μέ ποιά κριτήρια ὁ Κύριος ἐπέλεξε τούς δικούς Του συνεργάτες. Πῆγε καί τούς βρῆκε στόν τόπο τῆς βιοποριστικῆς τους ἐργασίας,τήν ὥρα πού αὐτοί ἀσχολοῦνταν μέ τίς βάρκες τους καί τά δίχτυα τους.Τούς ζήτησε ἔτσι ἁπλᾶ νά τόν ἀκολουθήσουν προκειμένου νά τούς μεταβάλλει ἀπό ψαράδες ψαριῶν σέ ψαράδες ἀνθρώπων. Δέν μποροῦμε νά γνωρίζουμε ἀκριβῶς πόσο συναρπαστικό τούς φάνηκε αὐτό, ἀπό τήν εὐαγγελική ὅμως διήγηση φαίνεται ὅτι Τόν ἄκουσαν, ἄφησαν ἀμέσως τά πάντα καί Τόν ἀκολούθησαν χωρίς δεύτερη σκέψη.
Ἡ ἀπόφασή τους νά ἀκολουθήσουν τόν Χριστό ἦταν ἄμεση, καί χωρίς ἐνδοιασμούς, ἀμφιβολίες, ταλαντεύσεις ἤ ὑπολογισμούς. Τόσο ὁ Πέτρος καί ὁ Ἀνδρέας στήν ἀρχή, ὅσο καί τά δύο παιδιά τοῦ Ζεβεδαίου στήν συνέχεια, ἄφησαν ἀμέσως τό πλοῖο καί τόν πατέρα τους καί Τόν ἀκολούθησαν. Βέβαια,εἶχαν ἀπό πρίν γνωριμία μαζί Του, ὁ Κύριος δέν ἦταν γι αὐτούς κάποιος ἐντελῶς ἄγνωστος, ὅμως δέν εἶναι καί τόσο εὔκολο κάποιος νά πάρει μία τόσο σημαντική ἀπόφαση μέ τήν ὁποία ἀλλάζει ριζικά ἡ ζωή του.
Δέν ζήτησαν ἐπίσης νά τούς ἀφήσει νά τακτοποιήσουν κάποια ζητήματα τά ὁποῖα εἶχαν σχέση μέ τήν ἐργασία τους,τούς συνεργάτες καί τούς συγγενεῖς τους. Οὔτε σκέφτηκαν νά συνεχίσουν τίς μέχρι τώρα δραστηριότητές τους ζητώντας ἀπό τόν Κύριο νά βρεῖ τρόπους ὥστε καί νά κάνουν βέβαια αὐτό πού τούς ζητάει, ἀλλά ταυτόχρονα νά τούς δοθεῖ καί ὁ ἀπαραίτητος χρόνος ὥστε νά μπορέσουν νά τακτοποήσουν τίς διάφορες ἐκρεμότητες πού ὑπῆρχαν.
Δίνουν αὐθόρμητα καί χωρίς τήν παραμικρή δεύτερη σκέψη ὁλόκληρο τόν ἑαυτό τους στό Θεό. Θυσιάζουν τά πάντα προκειμένου νά μπορέσουν ἀπερίσπαστα νά ἀνταποκριθοῦν στήν θεία πρόσκληση.
Ἡ διακονία μας σέ ἕνα τόσο ὑψηλό σκοπό προϋποθέτει τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό ὅλους τούς ἐπίγειους δεσμούς. Τήν τέλεια καί ὁλοκληρωτική ἀπαγκίστρωσή μας ἀπό κάθε εἴδους προσκόλληση σέ διάφορα πρόσωπα,συγγενικά καί μή, χρήματα,περιουσίες καί διάφορα ἀντικείμενα, ὅσο χρήσιμα καί ἄν φαίνονται αὐτά στήν θεμιτή ἐπιδίωξή μας νά ζήσουμε μία ὁμαλή,ἄνετη καί ὑποφερτή ζωή.
Φυσικά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά ἀφήσουμε τελείως στήν ἄκρη καί κάποιες ἀπαραίτητες καί αὐτονόητες ὑποχρεώσεις πού ἔχουμε ἀπέναντι στήν ζωή.Ἱεραρχοῦμε απαραίτητα τίς διάφορες ἀνάγκες μας, βάζουμε στήν σειρά καί ἐκτελοῦμε συνειδητά καί ὑπεύθυνα ὅλα τά ἀναγκαῖα καί ἀπαραίτητα χωρίς νά ἀμελοῦμε τό ἔργο τοῦ Θεοῦ.
Ὅσο καί ἄν ἀγωνίζεται κάποιος νά ἀφιερωθεῖ συνειδητά καί ὁλοκληρωτικά στό Θεό, δέν εἶναι δυνατόν νά παραμελεῖ τόσο τήν οἰκογένειά του ὅσο καί τίς ἄλλες ὑποχρεώσεις τίς ὁποῖες ἔχει ἀναλάβει ἀπέναντι στό κοινωνικό σύνολο. Ἀντίθετα, προσπαθεῖ νά ἀνταποκριθεῖ μέ τόν καλύτερο δυνατό τρόπο ὥστε νά μή δίνει ἀφορμή γιά κάποια ἀρνητικά σχόλια καί νά παρέχει δικαιώματα γιά εὔκολες καί ἀδιάκριτες κατηγορίες. Γνωρίζουμε πόσο ἄσχημο ἀντίκτυπο ἔχει τό ἀντίθετο στήν ἐξωτερική μας εἰκόνα, ἀφοῦ δίνει τήν ἀφορμή σέ κάποιους νά διαπιστώνουν αὐτή τήν ἀντίφαση καί μονομέρεια, καταφερόμενοι ἐναντίον μας ὄχι ὡς ἁπλῶν προσώπων τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου ἀλλά ὡς ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας.
Δέν εἶναι σωστό βέβαια οὔτε καί ἐντελῶς ἀπαραίτητο νά ἐνδιαφερόμαστε ὥστε σώνει καί καλά νά ἐξασφαλίσουμε ὁπωσδήποτε μία θετική ἐξωτερική εἰκόνα. Κάποιοι ἄνθρωποι θά βροῦν ὁπωσδήποτε νά ποῦν κάτι ἐναντίον μας. Ἄν ὅμως οἱ κατηγορίες αὐτές δέν ἔχουν κάποια βάση ἀλήθειας καί δέν εὐσταθοῦν καθόλου, νά ξέρουμε ὅτι σύντομα ἐξανεμίζονται καί μᾶς βοηθοῦν πολύ στό νά ταπεινωνόμαστε καί νά μή σχηματίζουμε μεγάλη ἰδέα γιά τούς ἑαυτούς μας.
Ὅμως,ὅταν ἡ συνείδησή μας, ὄχι μόνο μαρτυρεῖ ἐσωτερικά,ἀλλά καί μᾶς ἐλέγχει ὅτι κάπου ἔχουμε σφάλλει,αὐτό δέν εἶναι εὔκολο νά τό ἀφήσουμε νά πλανᾶται στόν ὁρίζοντα. Εἶναι ἀπαραίτητο καί ἐπιβεβλημένο νά φροντίσουμε ὥστε ὅσο εἶναι δυνατόν συντομότερα νά κάνουμε τίς ἀναγκαίες καί ἀπαραίτητες διορθωτικές κινήσεις.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Ἁγίων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου
29 Ἰουνίου 2025
Μέ μεγάλη χαρά καί ἀνέκφραστη πνευματική ἀγαλλίαση τιμοῦμε σήμερα, Ἀδελφοί μου, τούς μεγάλους καί πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ μας Πέτρο καί Παῦλο. Αὐτούς οἱ ὁποῖοι μέ τό ἔργο τους ἀναμόρφωσαν ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη, ἔγιναν φλογεροί κήρυκες τῆς Πίστεως καί ὑπηρέτες τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Χάριτος. Τούς θυμόμαστε μέ ἄπειρη εὐγνωμοσύνη καί σεβασμό ταυτόχρονα.Τούς τιμοῦμε γιά τούς ἀγῶνες,τίς θυσίες καί τούς πολλούς κόπους στούς ὁποίους θεληματικά ὑποβλήθηκαν προκειμένου νά διαδώσουν τήν νέα καί σωτήρια Πίστη τοῦ Χριστοῦ μας στά πέρατα τοῦ κόσμου.
Ὑπέμειναν ἀγόγγυστα καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί μόνο μεγάλες ταλαιπωρίες, διωγμούς, φυλακές, ἐξορίες, πείνα, δίψα, γυμνότητα ,ναυάγια,ποικίλες ταπεινώσεις ἀκόμα καί φρικτά καί ἀπάνθρωπα μαρτύρια. Διέθεταν ὅμως μαρτυρικό φρόνημα,ἰσχυρή θέληση καί δέν λογάριαζαν τίποτα ἀπό τά δυσάρεστα τά ὁποῖα συνήθως ὁ κόσμος ἀποφεύγει.Ἀκόμα καί τήν ζωή τους τήν ἴδια περιφρονοῦσαν προκειμένου νά φέρουν σέ πέρας στό ἀκέραιο τήν ἀποστολή τήν ὁποία μέ τόσο μεγάλο ζῆλο,ἱερό ἐνθουσιασμό καί περισσή ἀφοσίωση εἶχαν ἀναλάβει.
Τό ἔργο τό ὁποῖο μέ τόση μεγάλη αὐτοθυσία ἐπετέλεσαν, εἶναι μεγαλειῶδες, ἀσύλληπτο, ἀνεξήγητο μέ τήν ἀνθρώπινη λογική καί ἀπερίγραπτο. Ἔκαναν τήν γῆ οὐρανό καί ἄλλαξαν ὄχι μόνο τίς καρδιές, ἀλλά καί τίς διαθέσεις τῶν ἀνθρώπων ὁδηγώντας τους ἀπό τό πηχτό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας στό ἄπλετο καί ἀληθινό φῶς τῆς θεογνωσίας. Ποιός μπορεῖ νά διηγηθεῖ καί νά ἐξιστορήσει ὅλα ὅσα ὑπέμειναν καρτερικά καί ὑπομονετικά γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀνθρώπων; Καθημερινά πέθαιναν κυριολεκτικά γιά τήν ἀφοσίωσή τους στόν Χριστό μας. Οἱ ἄνθρωποι τούς θεωροῦσαν σάν πρόβατα πού τά ὁδηγοῦσαν στήν σφαγή. Ἐν τούτοις ὅμως ὅλα τά ὑπερνικοῦσαν γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἀπολύτως τίποτα δέν στάθηκε ἱκανό νά ἀνακάμψει τήν πορεία τους. Διέθεταν βέβαια ἰσχυρή θέληση ἀλλά τούς ἐνδυνάμωνε καί ἡ ἀκράδαντη Πίστη τους καί τούς ἐπεσκίαζε ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Πόσα πραγματικά τούς χρωστᾶμε καί τί θά εἴμαστε σήμερα χωρίς αὐτούς; Σέ ποιά ἄθλια κατάσταση θά βρισκόμαστε ἀκόμα καί σέ ποιούς σκοτεινούς λαβυρίνθους θά σερνόμαστε ψάχνοντας ἐναγώνια νά βροῦμε κάποια φωτεινή διέξοδο; Δέν ἔχουμε νά κάνουμε κάτι ἄλλο ἀπό νά τούς θαυμάζουμε καί νά δοξάζουμε τόν Θεό πού μᾶς τούς χάρισε.
Ἐκεῖνοι ὅμως γιά ὅλα ὅσα ἔκαναν δέν περιμένουν οὔτε τήν εὐγνωμοσύνη μας,οὔτε καί τήν ἀναγνώρισή μας. Τώρα ἀπολαμβάνουν τήν ἀνέκφραστη καί ἀτελείωτη δόξα τοῦ Θεοῦ καί δέν χρειάζονται ἀπολύτως τίποτα ἀπό τά δικά μας. Ἐμεῖς χρειαζόμαστε τίς προσευχές τους ὥστε νά ἀκολουθήσουμε μέ τήν σειρά μας τόν δρόμο πού μέ τόση συνέπεια βάδισαν καί νά τούς μιμηθοῦμε ὅπως ἐκεῖνοι μιμήθηκαν τόν Χριστό. Τά ἴχνη τους ἦταν ὁλοφώτεινα καί δέν χάθηκαν στό διάβα τοῦ χρόνου.Μᾶς παρέδωσαν μία καθαρή Πίστη τήν ὁποία ἔχουμε ἱερό χρέος νά διαφυλάξουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ἡ Ἐκκλησία μας ὀνομάζεται ἀποστολική γιατί στηρίζεται πάνω στήν ἀμώμητη Πίστη τήν ὁποία μᾶς παρέδωσαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ,ὅπως ἀκριβῶς τήν διδάχτηκαν ἀπό τόν Κύριο καί τούς τήν ὑπενθύμισε τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Αὐτή τήν Πίστη τήν κράτησαν ὁλοκάθαρη καί οἱ διάδοχοί τους Ἅγιοι Πατέρες καί μᾶς τήν παρέδωσαν ὡς μία ζωντανή παρακαταθήκη μέ τήν ἐντολή νά τήν κρατήσουμε κι ἐμεῖς μέ τήν σειρά μας καθαρή καί ἀμόλυντη. Οὔτε νά προσθέσουμε κάτι οὔτε νά ἀφαιρέσουμε τό παραμικρό. Ὅπως τά μάτια μας δέν δέχονται οὔτε τό ἐλάχιστο σκουπιδάκι, τό ἴδιο ἀκριβῶς καί ἡ Πίστη μας δέν δέχεται καμία ἀπολύτως μόλυνση ἀπό τόν ὁποιονδήποτε αἱρετικό.
Καί δέν εἶναι μόνο οἱ πάσης λογῆς αἱρετικοί οἱ ὁποῖοι ἀκούραστα ὀργώνουν τήν Πατρίδα μας καί τόσο ἐπίμονα προσπαθοῦν νά νοθεύσουν τήν Πίστη μας δηλητηριάζοντας τίς ψυχές μας. Καί τό κοσμικό φρόνημα εἶναι ἱκανό νά δημιουργήσει μία σημαντική παραχάραξη τῶν ἀληθειῶν πού μᾶς παραδόθηκαν μέ τόσους ἀγῶνες,κόπους καί θυσίες ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς διαδόχους των.Δόγμα καί ἦθος πᾶνε μαζί,μέ τίποτα δέν χωρίζονται. Δέν εἶναι δυνατόν νά ἰσχυριζόμαστε ὅτι ἀνήκουμε στήν παράταξη τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ζωή μας νά μήν ἔχει καμία σχέση τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ.
Ὅταν κυριαρχεῖ στή ζωή μας τό φρόνημα τῆς σαρκός,μειώνονται οἱ ἀντιστάσεις μας καί συνήθως ἐπέρχεται ἡ ἀδιαφορία στίς περιπτώσεις πού εἶναι ἀναγκαῖο νά ὐπερασπιστοῦμε τίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου, ὅταν κάποιοι συνάνθρωποί μας τίς περιφρονοῦν ἤ φθάνουν στό σημεῖο χωρίς ντροπή ἀκόμα καί νά τίς καταπατοῦν.
Ἄλλο νά ἀμελεῖ κάποιος ἀπό ἀδυναμία καί ραθυμία νά κάνει αὐτά πού πρέπει καί ἄλλο νά ἰσχυρίζεται ὅτι πράττει σωστά ἐνῶ βαδίζει αὐτόνομα καί ἐγωϊστικά τόν δικό του δρόμο καί δέν ἀκολουθεῖ τήν ἁγιασμένη παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας μας.
Εἶναι καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι μέ τό ἕνα τους πόδι στέκονται στήν Ἐκκλησία καί μέ τό ἄλλο τους πόδι στόν κόσμο πού βρίσκεται μέσα στήν ἁμαρτία. Εἶναι οἱ λεγόμενοι συμβιβασμένοι οἱ ὁποῖοι ἔχουν νοθεύσει τήν Πίστη μας καί προσαρμόζονται ὅπως οἱ χαμαιλέοντες σέ κάθε περιβάλλον. Ἀτυχῶς σήμερα ἔτσι εἴμαστε οἱ περισσότεροι καί γινόμαστε αἰτία μέ τόν τρόπο μας νά κατηγοροῦν κάποιοι τήν Πίστη μας καί νά βρίσκουν μία εὔκολη δικαιολογία ὅσοι θέλουν νά ζοῦν μακριά ἀπό τήν Ἐκκλησία μας.
Αὐτοί οἱ φαινομενικά θρησκευτικοί τύποι κάνουν μεγάλη ζημιά στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἐπειδή στήν πράξη ἀντιστρατεύονται τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ δηλαδή ἐπιδιώκουν μέ κάθε τρόπο νά φαίνονται ἐξωτερικά ὅτι τό ὑπηρετοῦν καί μάλιστα μέ ἱερό ζῆλο καί ἀφοσίωση ὑποδειγματική,ἐν τούτοις ὁ τρόπος πού ζοῦν, ἀπέχει πολύ ἀπό τήν γνήσια χριστιανική ζωή. Εἶναι ὁ λεγόμενος ζῆλος χωρίς ἐπίγνωση.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ὅμως ἦταν πάντοτε στήν ζωή τους γνήσιοι,ἀληθινοί,καθαροί καί ἀσυμβίβαστοι. Ἀτόφιο χρυσάφι, θά λέγαμε, μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα.Ἔπρατταν πρῶτα καί ὕστερα ἐδίδασκαν. Ἀπόδειξη γι' αὐτό ἦταν ἡ θαυμαστή ἀπήχηση πού εἶχε τό ἔργο τους στίς ἀνθρώπινες ψυχές. Γιατί δέν εἶναι δυνατόν μέ τίποτα νά σταθεῖ κάτι ὅταν δέν εἶναι γνήσιο καί ἀληθινό. Αὐτό τό γνωρίζουμε πολύ καλά ἀπό τήν προσωπική μας ἐμπειρία. Καί ἐμεῖς, ἔστω καί ἄν δέν εἴμαστε σωστοί, ἐν τούτοις πάντοτε ἀποζητοῦμε τό γνήσιο καί τό ἀληθινό. Ἀποστρεφόμαστε τό κάλπικο καί εὔκολα καί διά γυμνοῦ μάλιστα ὀφθαλμοῦ διακρίνουμε τό ψεύτικο ἔστω καί ἄν ἔχει ὡς ἐπικάλυψη τήν ἀλήθεια.
Οἱ διαπιστώσεις αὐτές ἔχουν πάντοτε μεγάλη σημασία, ἰδιαίτερα ὅμως στήν περίεργη ἐποχή μας κατά τήν ὁποία πολλά ἔχουν ψευτίσει καί οἱ ἄνθρωποι μπερδεύονται πολύ συχνά καί πολλές φορές ἀπογοητεύονται γιατί δέν ἔχουν ἀπό ποῦ νά κρατηθοῦν.
Εὐθύνη ὅλων μας εἶναι νά παραμείνουμε συνειδητά στήν γνησιότητα τῆς ζωῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὥστε μέ τόν τρόπο μας νά φανερώνουμε τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἐξακολουθεῖ νά εἶναι καί σήμερα ἡ σίγουρη καί ζωντανή ἐλπίδα τοῦ κόσμου.
π. Γ.Τ.