«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
( Λουκά 8, 41-56)
6 Νοεμβρίου 2016
Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Άγιος Ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει δυο θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, το ένα είναι η θεραπεία μιας αιμορροούσης γυναικός και το δεύτερο ακόμη πιο καταπληκτικό η ανάσταση της θυγατέρας του Ιάειρου.
Η ασθενούσα γυναίκα και ο άρχοντας της συναγωγής Ιάειρος προσεγγίζουν το Χριστό, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο:
Η αιμορροούσα δεν τολμά καν να ζητήσει από τον Κύριο να τη θεραπεύσει, απλά Τον πλησιάζει σιωπηλά, αγγίζει την άκρη των ιματίων Του, και το θαύμα γίνεται. Η ασθένεια που την βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια και που γι αυτήν είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς για να βρει γιατρειά τώρα μέ ένα μονό άγγιγμα της άκρης του ενδύματος που φορούσε ο Χριστός θεραπεύετε.
Ο αρχισυνάγωγος έρχεται με παρρησία μπροστά στο Χριστό γονατίζει και τον παρακαλεί θερμά να έλθει στο σπίτι του για να θεραπεύσει τη μονάκριβη κόρη του και ο Χριστός έρχεται και ανασταίνει το κορίτσι, που στο μεταξύ είχε πεθάνει.
Τα δύο πρόσωπα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, η αιμορροούσα και ο Ιάειρος, έχουν μεταξύ τους μεγάλες διαφορές, ο ένας ήταν άνδρας, η άλλη γυναίκα. Η μία ήταν μια απλή, αγράμματη, ασήμαντη και αφανής χωρική μέσα στο πλήθος, ο δεύτερος ήταν μορφωμένος, επιφανής, άρχοντας της συναγωγής. Όμως έχουν δύο κοινά στοιχεία: διαθέτουν πίστη και τόλμη. Πιστεύουν ότι ο Χριστός μπορεί να παράσχει την ίαση και τολμούν, ο μεν να το ζητήσει με παρρησία μέσα στο πλήθος, η δε να αγγίξει με την σιωπώσα της πίστη τον Κύριο.
Δεν ήταν μικρό πράγμα για έναν αρχισυνάγωγο το να μιλήσει με το Χριστό. Οι Γραμματείς και οι φαρισαίοι είχαν απαγορεύσει στο λαό να Τον πλησιάζει και να ακούει τη διδασκαλία Του. Ο Ιάειρος όχι μόνο τολμά να βρίσκεται ανάμεσα στο πλήθος που ακούει τους λόγους του Κυρίου, αλλά να συζητεί μαζί Του και να Τον παρακαλεί γονατιστός να έλθει στο σπίτι του, γιατί πιστεύει ότι ο μόνος που μπορεί να σώσει το παιδί του είναι ο Χριστός. Η πίστη του λοιπόν υπερνικά τον οποιοδήποτε φόβο, όπως ακριβώς και η πίστη της γυναίκας, που απλά αγγίζει τα ρούχα του Κυρίου Ιησού, προσδοκώντας να λάβει την ίαση.
Την αναγκαιότητα της πίστης προκειμένου να πραγματοποιηθεί το θαύμα, την επισημαίνει και την τονίζει ο ίδιος ο Χριστός. Στην αιμορροούσα λέει: “θυγάτηρ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε” και στον Ιάειρο, που τον ειδοποίησαν ότι η κόρη του πέθανε και να μην ταλαιπωρεί άλλο τον Διδάσκαλο, του απαντά: “μή φοβοῦ, μόνο πίστευσον, καί σωθήσεται”. Τα λόγια αυτά του Χριστού είναι καταλυτικά, όχι μόνο για τον πατέρα του άρρωστου κοριτσιού,της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής αλλά και για τον καθένα από εμας.
Σήμερα ζούμε σε μιά δύσκολη εποχή όπου τα γεγονότα που εξελίσσονται μέσα στην κοινωνία, η βιοπάλη και η καθημερινότητα έχουν γίνει φουρτουνιασμένο πέλαγος που σκεπάζει με τα κύματα του το ανεμοδαρμένο πλοίο της ζωής μας, και συχνά αισθανόμαστε ανίσχυροι, αδύναμοι, νικημένοι, έτοιμοι να καταποντιστούμε. Νιώθουμε ότι δεν έχουμε από πού να κρατηθούμε, πού να στηριχτούμε για να πάρουμε δύναμη, να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής. Συχνά μια ασθένεια, μια ανυπέρβλητη δυσκολία, μάς βυθίζει στην απόγνωση και την απελπισία.
Ο Χριστός όμως μας λέγει: “μή φοβοῦ, μόνο πίστευσον, καί σωθήσεται”.
Ο Χριστός, και σήμερα είναι ανάμεσα μας προκειμένου να κάνει το θαύμα στη ζωή μας και σήμερα μάς προσκαλεί να πιστέψουμε, να Τον εμπιστευτούμε, να του δώσουμε χώρο να σταθεί μέσα στην καρδιά μας και η βοήθειά Του θα έλθει.
Τί σημαίνει αγαπητοί μου αδελφοί να πιστέψουμε; Σημαίνει να εμπιστευτούμε την ζωή μας στον Χριστό, για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται τόλμη και απαιτείται υπέρβαση του εγώ μας. Είναι απαραίτητο πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι, πως πέρα από τη δική μας προσπάθεια έχει μεγάλη σημασία η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, η προστασία Του και η ευλογία Του……
Αλήθεια τι είναι η πίστη;
Η πίστη δεν είναι συναίσθημα απλό που μας φέρνει και μας περιφέρει απότομα και περιστασιακά σε διάφορες ψυχικές καταστάσεις χαράς, σοβαρότητας, λύπης, θυμού. Πίστη είναι κάτι πολύ δυνατό, θεμελιώδες μέσα στην ψυχή μας που την ορθοτομεί και που καλλιεργείται με την μελέτη του Θείου Λόγου, της Ιερής Παράδοσης, των βίων των Αγίων, με την συμμετοχή στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Η πίστη με την σειρά της καλλιεργεί τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, της αρετές όπως την αγάπη, την υπομονή, την μακροθυμία, την διάκριση, την ταπείνωση και χαρίζει την πραγματική ελπίδα της αληθινής εν Χριστώ ζωής
Είπαμε αδελφοί μου, ότι ο Χριστός είναι ανάμεσα μας, εδώ Λειτουργός Αρχιερέας, πάνω στην Αγία Τράπεζα με το Τίμιο και Πανάγιο Σώμα και Αίμα Του και εμείς με τη δύναμη της πίστης μπορούμε να τον πλησιάσουμε, να τον αγγίξουμε και να θεραπευθούμε από την ασθένεια όπως έγινε με την αιμορροούσα γυναίκα, μπορούμε να γονατίσουμε να τον ικετεύσουμε και να ελευθερωθούμε από το θάνατο, όπως έγινε με την κόρη του Ιάειρου...... Αμήν
π.X.B.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Η΄ Λουκά
13 Νοεμβρίου 2016
Η παραβολή του καλού Σαμαρείτου που ακούσαμε σήμερα στο ευαγγελικό ανάγνωσμα είναι γνωστή σε όλους μας αδελφοί μου. Την αφορμή για να διδάξει την παραβολή αυτή Ο Κύριος την έδωσε ένας νομομαθής που ήθελε να μάθει τι να κάνει για να κερδίσει την αιώνια ζωή. Και ο Χριστός του λέγει: να πράττεις αυτά που διαβάζεις στο νόμο του Θεού, τι λέγει ο νόμος του Θεού, τι διαβάζεις σε αυτόν; Και ο νομικός του απαντά, ότι ο νόμος λέγει να αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή, με όλη σου την θέληση και την δύναμή σου, ώστε να είσαι ολοκληρωτικά σε αυτόν παραδομένος. Να τον αγαπάς και με το νου σου ολόκληρο, ώστε αυτόν πάντοτε να σκέφτεσαι. Επίσης να αγαπάς και τον πλησίον σου, τον συνάνθρωπο σου, όσο και όπως αγαπάς τον εαυτό σου. Του είπε τότε ο Κύριος. Πολύ σωστά απάντησες αυτό να κάνεις και θα κερδίσεις την αιώνιο ζωή. Όμως ο νομικός θέλοντας να δικαιωθεί προσθέτει νέο ερώτημα, ποιός είναι ο πλησίον.
Απαντώντας στο τελευταίο ερώτημα του νομικού ο Χριστός παραθέτει την παραβολή του καλού Σαμαρείτη.
Ένας άνθρωπος, πηγαίνοντας από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ, έπεσε θύμα ληστών, οι οποίοι αφού τον λήστεψαν, τον κακοποίησαν και τον άφησαν στην άκρη του δρόμου μισοπεθαμένο. Μετά από λίγη ώρα πέρασαν από δίπλα του ένας ιερέας της Ιουδαϊκής θρησκείας και ένας Λευίτης οι οποίοι ενώ τον είδαν κατάκοιτο και αιμόφυρτο αδιαφόρησαν, τον προσπέρασαν και συνέχισαν τον δρόμο τους. Πέρασε και ένας Σαμαρείτης, ο οποίος τον σπλαχνίστηκε. Περιποιήθηκε τα τραύματά του. Τον πήρε στους ώμους τον έβαλε πάνω στο υποζύγιο του και τον μετέφερε στο πλησιέστερο πανδοχείο. Έδωσε χρήματα στον πανδοχέα προκειμένου να περιθάλψει τον τραυματία.
Με αυτή τη διήγηση ο Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός μας αποκάλυψε πρώτον ποιός είναι πλησίον και πως τον βοηθάμε. Δεύτερον ποιά είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της αληθινής εν Χριστώ αγάπης προς τον συνάνθρωπο μας.
Πλησίον είναι ο οποιοσδήποτε άνθρωπος δεν έχει σημασία αν είναι πλούσιος η πτωχός, μορφωμένος η αγράμματος, μαύρος η λευκός, κίτρινος η ερυθρόδερμος, φίλος η εχθρός, όλοι είναι παιδιά του Θεού, είναι εικόνες του Θεού. Τον φίλο μας τον διαλέγουμε, έχουμε εκλεκτικότητα σε αυτό, τον πλησίον μας όμως δεν τον διαλέγουμε, διότι πλησίον μας είναι αυτός που βρίσκεται πλάι μας και έχει την ανάγκη μας, είτε αυτή είναι υλική, είτε πνευματική.
Ο πλησίον εμφανίζεται δίπλα μας με τρείς βαθιές πληγές. Η πρώτη πληγή αφορά το σώμα, είναι ο άρρωστος άνθρωπος, ο φτωχός, ο πεινασμένος, ο άστεγος, ο πρόσφυγας, το ορφανό, η χήρα, αυτός είναι ο πλησίον που εμφανίζεται με τον πόνο τον σωματικό. Να μην τον προσπεράσουμε όπως ο ιερεύς και ο λευίτης τη παραβολής, αλλά να σταματήσουμε, να τον προσεγγίσουμε, να του απαλύνουμε την πληγή όπως έκανε ο καλός Σαμαρείτης .
Η δεύτερη πληγή αφορά τον νου, και αυτή υπάρχει στους ανθρώπους που εμφανίζουν προκατάληψη, αμάθεια, δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό, δεν ξέρουν τίποτα από πνευματική ζωή. Πως θεραπεύουμε αυτή την ανάγκη του πλησίον μας; Τον βοηθάμε με το να του μιλάμε διαρκώς μεταδίδοντας του τα νάματα της αληθινής πίστης. Να είμαστε δίπλα του και με το παράδειγμα της ορθοδοξίας μας και της ορθοπραξίας μας να τον οδηγήσουμε στο πνευματικό πανδοχείο της Εκκλησίας.
Τρίτη πληγή αφορά την ψυχή του πλησίον που είναι βαθιά πληγωμένη από το κεντρί της αμαρτίας. Αμαρτίας η οποία τον κρατάει δέσμιο χάμω, μισοπεθαμένο, στην άκρη του μονοπατιού της ζωής με καταρρακωμένη την ύπαρξη του. Εδώ καλούμαστε να σταθούμε και να βοηθήσουμε με κάθε τρόπο τον πλησίον μας να απαλλαγή από τα δεσμά της αμαρτίας. Θα πρέπει να τον σηκώσουμε να τον συνδράμομε στην μετάνοια του, να του δώσουμε το φάρμακο που είναι το έλεος του Θεού δια της Ιεράς εξομολογήσεως.
Τώρα για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα όσα είπαμε για το ποιος είναι πλησίον και για το πως θα τον βοηθήσουμε ουσιαστικά θα πρέπει να μας διακρίνει η αληθινή εν Χριστώ αγάπη που έχει τα εξής χαρακτηριστικά, όπως φαίνονται μέσα από την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη
Το πρώτο χαρακτηριστικό της εν Χριστώ αγάπης είναι η έμπρακτη εφαρμογή της. Ο Σαμαρείτης δεν περιορίστηκε σε λόγια συμπόνιας και παρηγοριάς, αλλά την αγάπη προς τον πλησίον την έκανε πράξη, πήρε πάνω του τον πόνο του συνανθρώπου του και έκανε τα πάντα για να βελτιώσει την κατάστασή του..
Το δεύτερο χαρακτηριστικό της εν Χριστώ αγάπης είναι η ανιδιοτέλεια. Ο Σαμαρείτης δεν είχε να κερδίσει τίποτα από το ενδιαφέρον που επέδειξε στον χτυπημένο συνάνθρωπό του. Αντιθέτως, εγκατέλειψε τις εργασίες του, βγήκε από το πρόγραμμά του και έκανε τις ανάγκες του αδελφού του δικές του. Δεν αποσκοπούσε ούτε στον έπαινο, ούτε στην αναγνώριση των ανθρώπων. Δε ζήτησε το παραμικρό αντάλλαγμα για να εκφράσει την ανθρωπιά του. Ο εαυτός του δεν είχε εγωιστικές επιθυμίες και επιδιώξεις.
Το τρίτο χαρακτηριστικό της εν Χριστώ αγάπης είναι η έλλειψη διακρίσεων. Ο Σαμαρείτης θα μπορούσε κάλλιστα να αδιαφορήσει καθώς ο τραυματίας ήταν Ιουδαίος,. Επικρατούσε διαμάχη μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών εκείνη την εποχή η οποία έφθανε σε επίπεδα σκληρότητας και μίσους. Δεν έκανε, όμως, μέσα του τη διάκριση που άλλοι, ενδεχομένως, θα έκαναν στη θέση του. Δεν αρνήθηκε τον συνάνθρωπό του, επειδή τους χώριζαν θρησκευτικές διαφορές, αλλά χωρίς τον παραμικρό δισταγμό προστρέχει προς βοήθεια.
Το τέταρτο, τέλος, χαρακτηριστικό της εν Χριστώ αγάπης είναι το στοιχείο της θυσίας. Ο Σαμαρείτης από την υπόθεση αυτή βγήκε ζημιωμένος οικονομικά. Όλα τα χρήματά του τα έθεσε στη διάθεση του τραυματία συνανθρώπου του. Δε σκέφθηκε τις προσωπικές ή τις οικογενειακές του ανάγκες. Τα θυσίασε όλα προκειμένου ο άνθρωπος να αναστηθεί στα πόδια του υγιής.
Αγαπητοί μου αδελφοί κριτήριο αληθινής χωρίς όρια αγάπης προς τον πλησίον είναι ο ίδιος ο Χριστός που το έδηξε καθαρά με την ενανθρώπηση του, με την Σταυρική του θυσία, με το κήρυγμα της Σωτηρίας εις πάντα τα έθνη. Τελικά ο Χριστός είναι ο καλός Σαμαρείτης που «την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων». Σε εμάς που είμαστε χριστιανοί, παιδιά του οικτίρμονος Θεού, το Παράδειγμά Του ας μιλήσει, στις καρδιές μας, κυρίως στις μέρες μας που η ανάγκη για έμπρακτη και όχι θεωρητική αγάπη είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ. ΑΜΗΝ!
π. Δ.Κ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ
(Λουκ. 12, 16-21)
20 Νοεμβρίου 2016
Η φιλονικία δύο αδελφών για την διανομή της πατρικής κληρονομιάς έδωσε την αφορμή στον Κύριο Ιησού Χριστό να πει την μικρή αλλά τόσο διδακτική παραβολή του άφρονος πλουσίου που ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα.
Η παραβολή αυτή είναι μια σκληρή απάντηση σε όλους εκείνους που αρέσκονται να εμπιστεύονται τον εαυτό τους στα υλικά, εφήμερα, και φθαρτά αγαθά του κόσμου τούτου. Ο Χριστός λέγοντας την παραβολή αυτή δεν έχει τίποτε εναντίον του πλούτου και των υλικών αγαθών, άλλωστε αυτός είναι ο δημιουργός όλων των αγαθών. Αλλά επισημαίνει και καυτηριάζει την αφροσύνη του ανθρώπου, ο οποίος πλεονεκτικά προσκολλάτε στην απόκτηση πλούτου και υλικών αγαθών.
Ο Κύριος, αδελφοί μου, ονομάζει τον πλούσιο της σημερινής παραβολής άφρονα, δηλαδή άμυαλο, ανόητο. Γιατί άραγε; Σύμφωνα με τα ανθρώπινα κοσμικά κριτήρια και τις εκτιμήσεις ο πλούσιος πρέπει να ήταν έξυπνος και δραστήριος για να αποκτήσει και να διατηρεί τόση μεγάλη περιουσία. Όμως τα κριτήρια του Θεού είναι διαφορετικά από εκείνα ανθρώπων.
Για τους παρακάτω λοιπόν λόγους ονομάζεται άφρων ο πλούσιος της παραβολής, αλλά και ο κάθε άνθρωπος που σκέπτεται και πράττει το ίδιο όπως ο εν λόγω πλούσιος.
1) Ότι ξέχασε τον Θεό, δεν πιστεύει ότι υπάρχει Θεός. Πίστεψε μόνο στις δικές του δυνάμεις, στις ικανότητές του, στον εαυτό του. Αγνόησε τον Θεό και επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στα αγαθά του και μόνο. Θεός του έγινε ο πλούτος του, τα χωράφια του. Αυτά εξουσιάζουν την καρδιά του. Όλα αυτά που του προσέφερε ο Θεός την ευλογημένη εκείνη χρονιά, αλλά και τις προηγούμενες χρονιές, αδυνατούσε να τα εκλάβει ως δώρα εκείνου, και γι’ αυτό δεν σκέφτηκε ποτέ να τον ευχαριστήσει.
2) Εκτός από τον Θεό, λησμόνησε και τον συνάνθρωπό του. Απουσιάζει από την ζωή του τελείως η αντίληψη του πλησίον όπως μας την περιέγραψε ο Κύριος στην Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Τον χαρακτηρίζει η ιδιοτέλεια, ο εγωκεντρισμός του και η απληστία του. Τον ακούμε να λέει, τα αγαθά μου, τα υπάρχοντά μου. Για αυτόν δεν έχει νόημα η ελεημοσύνη, δεν έχει νόημα η κοινωνική προσφορά, δεν υπάρχει κανείς άλλος στον κόσμο, παρά μόνο αυτός πρέπει να ζήσει με τα αγαθά του.
3) Νομίζει ότι στα πολλά υλικά αγαθά βρίσκεται η ευτυχία, παραβλέπει ότι τα πολλά πράγματα έχουν πολλές έννοιες και μέριμνες. Άλλωστε ο ίδιος βασανιζόταν χωρίς να τον παίρνει ο ύπνος σκεπτόμενος που θα αποθηκεύσει τα πολλά υπάρχοντα του.
4) Νομίζει ότι ηζωή του δεν θα τελειώσει ποτέ πάνω στη γη, ανεξάρτητα αν βλέπει κηδείες, αν μαθαίνει ότι άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν. Ξέχασε πόσο σύντομη είναι η ζωή και δεν σκέφτηκε καθόλου την αναπόφευκτη πραγματικότητα του θανάτου. Εκείνος μέσα του λέγει πως άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν όχι εγώ, ψυχή μου έχεις πολλά χρόνια να ζήσεις να φας, να απολαύσεις. Τι ειρωνεία όμως!! Άφρων αυτή την βραδιά που στήνεις πύργους ονείρων θα πεθάνεις.
5) Έχει λάθος αντίληψη περί ψυχής, νομίζει πως η ψυχή έχει υπόσταση υλική και έχει ανάγκη υλικής φροντίδας. Τον ακούμε να λέγει ψυχή μου έχεις τώρα πολλά αγαθά φάγε, πίε, εφραίνου. Συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι στο να μην πιστεύει ότι υπάρχει άλλη ζωή. Θεωρεί ότι τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν σε αυτήν εδώ την ζωή και δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω.
Αγαπητοί μου αδελφοί όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την αφροσύνη του πλουσίου της παραβολής τα οποία νεκρώνουν σωματικά και ψυχικά τον άνθρωπο θα πρέπει να μας προβληματίσουν διότι το πνεύμα του κόσμου τούτου μέσα στον οποίο και εμείς ζούμε, σε αυτό τον ορίζοντα κινείται Η παραβολή του άφρονος πλουσίου είναι τόσο επίκαιρη σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Σε παγκόσμια κλίμακα βλέπουμε να ανταλλάσσεται ο δημιουργός Θεός με τα δημιουργήματα.
Ο σημερινός πολιτισμός με την παιδία του, την πολιτική του, την τεχνοτροπία του, κατευθύνει και ενισχύει τον άνθρωπο στο να αγωνίζεται για το πόσα περισσότερα θα αποκτήσει. Έχει βγάλει τον Θεό από την ζωή του διότι στους στόχους της σημερινής κοινωνίας ο Θεός είναι εμπόδιο.
Η πλεονεξία προσπαθεί μεθοδικά, δαιμονικά να μας πείσει ανοήτως, ότι η απόκτηση υλικών αγαθών μας εξασφαλίζει την αποκλειστική ευημερία και απόλαυση για τον εαυτό μας και την εξαφάνιση της σκέψης του θανάτου. Τι ειρωνεία όμως!!! Η πλεονεξία δεν δίνει ποτέ στον άνθρωπο την αίσθηση της επάρκειας, της πληρότητας, αντιθέτως δίνει την αίσθηση της έλλειψης, του δημιουργεί συνεχώς ανάγκες, του προκαλεί, φόβο, αγωνία, άγχος, τον οδηγεί πιο γρήγορα στον Θάνατο, ακούγοντας το «Άφρον, αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις τη ζωή σου. Αυτά λοιπόν που ετοίμασες σε ποιον θα ανήκουν;».
Ο Χριστός όπως είπαμε αδελφοί μου, λέγοντας την παραβολή αυτή δεν έχει τίποτε εναντίον του πλούτου και των υλικών αγαθών, ούτε επίσης θέλει να μας φοβίσει με τον ξαφνικό θάνατο. Επειδή όμως μας αγαπάει θέλει να μας διδάξει την φρόνηση έναντι της αφροσύνης, την ελεημοσύνη έναντι της πλεονεξίας και μας καλεί να προσέξουμε τα λόγια του που τα είπε στα δύο αδέλφια που φιλονικούσαν για το μοίρασμα της πατρικής περιουσίας: «προσέχετε και να προφυλάγεστε από κάθε είδος πλεονεξίας, διότι η ζωή του ανθρώπου δεν εξαρτάται από τα περισσά πλούτη, ούτε τα υπάρχοντά του εξασφαλίζουν μακροζωία και ευχάριστη ζωή». Σε άλλο δε σημείο της διδασκαλίας του ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός μας παροτρύνει λέγοντας, «να αποθησαυρίζετε τους επουράνιους θησαυρούς, που ούτε σαπίζουν, ούτε καταναλώνονται, ούτε αρπάζονται από τους κλέφτες. Γιατί όπου βρίσκεται ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας, να επιζητείτε πρώτα την βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη Του, και όλα τα άλλα θα σας δοθούν.» Αμήν!
π. Δ.Κ.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
(Λουκ. 18, 18-27)
27 Νοεμβρίου 2016
Ο πλούσιος νέος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής αγαπητοί μου αδελφοί φαίνεται πως είχε μεταφυσικές αναζητήσεις και μεγάλα πνευματικά ενδιαφέροντα. Ένας βαθύς πόθος, μια ασίγαστη γλυκιά νοσταλγία του έφεραν στα χείλη του την ερώτηση προς τον Κύριο Ιησού Χριστό μόλις τον αντίκρισε: Διδάσκαλε αγαθέ, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή; Κι ο Κύριος του απάντησε: Γιατί με ονομάζεις «αγαθό», αφού νομίζεις ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος; Κανείς δεν είναι απολύτως αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός. Γνωρίζεις τις εντολές! Να μη μοιχεύσεις· να μη φονεύσεις· να μην κλέψεις· να μην ψευδομαρτυρήσεις· να τιμάς τον πατέρα σου και τη μητέρα σου. Ο νέος ξαφνιασμένος από αυτή την απάντηση είπε με απορία: Μα όλα αυτά τα έχω τηρήσει πιστά από τα παιδικά μου χρόνια! Τότε ο Κύριος του λέγει ένα σου λείπει ακόμη, πούλησε την περιουσία σου, μοίρασέ την στους πτωχούς και θα έχεις θησαυρό στον ουρανό· κι έλα να με ακολουθήσεις. Όταν το άκουσε αυτό ο νέος εκείνος, λυπήθηκε πολύ. Διότι ήταν πολύ πλούσιος και δεν ήθελε να αποχωρισθεί τα πλούτη του, με αποτέλεσμα να φύγει μακριά από το Χριστό περίλυπος, με σκυμμένο το κεφάλι.
Όταν ο Χριστός είδε το νέο να φεύγει τόσο πολύ λυπημένος, είπε: Πως δύσκολα θα μπουν στη Βασιλεία του Θεού αυτοί που έχουν χρήματα. Είναι ευκολότερο μία καμήλα να περάσει από τη μικρή τρύπα που ανοίγει η βελόνα, παρά να μπει ένας πλούσιος στη Βασιλεία του Θεού. Εκείνοι τότε που άκουσαν αυτό, απόρησαν λέγοντας: Μα τότε ποιος μπορεί να σωθεί; Κι ο Κύριος απάντησε: Εκείνα που είναι αδύνατο να γίνουν με την ασθενική δύναμη του ανθρώπου, αυτά είναι κατορθωτά και δυνατά με τη Χάρη του Θεού.
Το ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν στο υπόλοιπο της ομιλίας μας είναι τα εξής: Τι σημαίνει, εντολές του Θεού; Τι είναι οι εντολές του Θεού; Και πως ωφελούν τον άνθρωπο;
Είδαμε αδελφοί μου ότι ο Κύριος προτάσσει την γνώση και την τήρηση των εντολών ως πρώτο βήμα για την απόκτηση της Αιωνίου Ζωής. Δεν αρκεί όμως μόνο η πίστη για να σωθεί ο άνθρωπος, χρειάζεται και δεύτερο βήμα και αυτό είναι τα καλά έργα τα οποία είναι η έμπρακτη εφαρμογή των εντολών του Θεού. Εντολές δεν σημαίνουν μόνο την αποφυγή αρνητικών πράξεων όπως δεν κλέβω , δεν λέω ψέματα, η δεν σκοτώνω, δεν μοιχεύω, αλλά σημαίνουν, και θετικές πράξεις, όπως αγαπώ τον πλησίον μου, κάνω ελεημοσύνη, προσεύχομαι για τον διπλανό μου. Γι αυτό επίσης χρειάζεται και τρίτο βήμα που είναι η αυταπάρνηση, η θυσία, η απελευθέρωση από τα δεσμά των υλικών αγαθών.
Όταν κάποιος ταξιδεύει οδηγώντας αυτοκίνητο έχει σίγουρα κάποιον προορισμό, που για να φθάσει σε αυτόν ακολουθεί ένα δρόμο και τηρεί με πολλή προσοχή τους κανόνες οδήγησης, συμμορφώνεται με τα σήματα, και είναι συνεχώς σε εγρήγορση. Αν παραβεί τους κανόνες, δεν προσέξει τα σήματα, αποκοιμηθεί πάνω στο τιμόνι το σίγουρο είναι ότι δεν θα φθάσει ποτέ στο προορισμό του και ίσως χάσει τη ζωή του.
Έτσι είναι οι εντολές του Θεού είναι η οδός προς την αιώνιο ζωή, είναι τα σήματα που μας προφυλάσσουν από τους γκρεμούς της αμαρτίας, είναι κανόνες της πνευματικής ζωής. Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος μας λέγει «ότι όποιος φυλάττει τις εντολές αυτός μάλιστα φιλάττεται από τις εντολές διότι λυτρώνεται από τα πάθη και τις αμαρτίες». Οι εντολές του Θεού οδηγούν τον άνθρωπο στη καλή σχέση, στην κοινωνία με τον Θεό και με τους συνανθρώπους του. Είναι η ανάβαση της θεωρίας, είναι η κατά Θεόν παιδαγωγία. Μεταμορφώνουν την νοοτροπία του εγώ και την κάνουν νοοτροπία του εμείς, την πλεονεξία την κάνουν θυσία, ελεημοσύνη, εξομοιώνουν τον άνθρωπο με τον Θεό που είναι οικτίρμων και ελεήμων.
Εκείνος που τηρεί τις εντολές του Θεού έχει την Αγάπη και την Χάρη του Τριαδικού Θεού και ζει μέσα στην απόλυτη χαρά. Αυτό μας το διαβεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός στην Αρχιερατική Του Προσευχή λέγοντας: « αν τηρήσετε τις εντολές μου, θα μείνετε στην Αγάπη Μου, όπως εγώ τήρησα τις εντολές του Πατέρα μου και μένω στην Αγάπη Του. Αυτά σας τα είπα για να μείνει η χαρά Μου μέσα σας και η χαρά σας να είναι πλήρης».
Οι εντολές του Θεού αποτελούν το κριτήριο για το πιο είναι το θέλημα του Θεού .... το οποίο είναι «πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσην αληθείας ελθείν». Ο τρόπος δε που τηρούνται αυτές αποτελούν το κριτήριο της Σωτηρίας του κάθε ανθρώπου.
Ο Χριστός δεν θα προσμετρήσει αν τηρεί ο άνθρωπος τούτη η εκείνη την εντολή κατά νομικίστικο τρόπο, η χαρακτήρα αλλά αν με τις εντολές γίνει κατάλληλος για να ζήσει μαζί του στη βασιλεία του Θεού. Εντολές που δεν οδηγούν στο Χριστό είναι νεκρό γράμμα. Έτσι δεν πρέπει να βλέπει κανείς μόνο τι τηρεί η τι δεν τηρεί αλλά τι έγινε και σε τι ακόμη υστερεί .
Αδελφοί μου αγαπητοί μη κάνουμε το ίδιο λάθος που έκανε ο νεανίσκος της ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος όπως προαναφέραμε επιθυμούσε με πολύ πόθο την αιώνιο ζωή, γνώριζε και τηρούσε τις εντολές του, παρόλα αυτά όμως του έλειπε το τέλειο ,του έλειπε η αυταπάρνηση, έβαλε τον Χριστό πιο κάτω από τον χρυσό, πιο κάτω από την περιουσία του με αποτέλεσμα να τα χάσει όλα. Είπαμε και την προηγούμενη Κυριακή στο κήρυγμα μας πως ο Χριστός δεν κατέκρινε ποτέ τα υλικά αγαθά των οποίων είναι δημιουργός, αλλά την προσκόλληση του ανθρώπου σε αυτά. Κατακρίνει την αδυναμία του ανθρώπου και την απροθυμία του να αποχωριστεί τον πλούτο προκειμένου να κερδίσει την αιωνιότητα.
Εμείς ας τηρήσουμε με προθυμία τις εντολές του Θεού και ας βάλουμε πάνω από όλα τον Χριστό, και πάνω από όλους τους στόχους την ένωση μας με αυτόν. Τότε σίγουρα θα έχουμε διαλέξει την αγαθή μερίδα, τότε όλα θα είναι δυνατά, ακόμη και αυτό που μας φαίνεται μακρινό και αδύνατο να το φθάσουμε, αλλά που για αυτό πλαστήκαμε, και για αυτό ενδόμυχα ποθεί η ψυχή μας. Ποιό είναι αυτό; Μα δεν είναι τίποτε άλλο από την Αιώνιο Ζωή, από την ένωση μας με τον Θεό, την Αγιότητα. Με την Χάρη του Θεού και με την αφοσίωση μας σε Αυτόν, μπορούμε Ναι!!! Είναι δυνατόν!!! Το μαρτυρεί και το πιστοποιεί η χωρία των Αγίων της Εκκλησίας μας των οποίων την μνήμη επιτελούμε κάθε ημέρα...Αμήν!!!
π. Χ.Β.