ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
κ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ
ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά,
Μετά ἀπό μία ἑβδομάδα κατά τήν ὁποία ἀκολουθήσαμε τά βήματα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πρός τό σωτήριο Πάθος Του, ἀνέτειλε σήμερα «τό ἔαρ τῆς Ἀναστάσεως» καί ἡ καρδιά μας πλημμυρίζει ἀπό τήν χαρά καί τήν εὐφροσύνη τῆς παρουσίας τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.
Ὁ Ἐπιτάφιος Θρῆνος τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, μέσα σέ λίγες μόλις ὧρες μεταβάλλεται σέ Ἀναστάσιμο παιάνα καί τό μνημεῖο πού φιλοξένησε τό Ἄχραντο Σῶμα τοῦ Κυρίου μας προβάλλει ἤδη κενό καί ἀπό σύμβολο τοῦ θανάτου γίνεται πηγή ζωῆς, φωτισμοῦ, χάριτος καί σωτηρίας. Τέτοια ἦταν ἡ βιασύνη τοῦ Χριστοῦ μας νά σώσει τόν κόσμο πού ἡ ἀγάπη Του δέν ἄντεξε περισσότερο τά δεσμά τοῦ Ἅδου καί τόσο γρήγορα τά διέλυσε, διαλύοντας μαζί τους καί τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου.
Μέ τήν Ἀνάσταση σκεφτόμαστε ὅτι ἡ ἱστορική πορεία τοῦ Κυρίου μας στήν γῆ ὁλοκληρώνεται καί τό ἐν χρόνω πέρασμά Του ἀπό αὐτόν τόν κτιστό κόσμο φτάνει στό τέλος του. Ὅμως ἡ Ἀνάσταση δέν εἶναι τό τέλος τῆς ἱστορίας τοῦ Χριστοῦ ἀλλά ἀντιθέτως εἶναι ἡ ἀρχή τῆς λυτρωτικῆς παρουσίας Του καί ἡ αὐγή τῆς σωτηρίας μας.
Στήν Ἁγία μας Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως ὁρίζεται ὡς ἡ ὀγδόη ἡμέρα τῆς ἀναδημιουργίας τοῦ κόσμου. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀνατολή μιᾶς νέας ἀρχῆς καί μιᾶς νέας πραγματικότητας, μιᾶς «ἂλλης βιοτῆς» στήν ὁποία ἡ κτίσις ἀνακαινίζεται καί ὁ ἄνθρωπος ἀναπλάθεται ἀλλά αὐτή τήν φορά ὄχι μέ χῶμα καί νερό ἀλλά μέ τό ἴδιο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας. Σήμερα ζοῦμε τήν ἐπανεκκίνηση τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας χωρίς τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τήν φθορά τοῦ θανάτου. Ἡ Ἀνάσταση εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς. Στό πρόσωπο τοῦ Ἀναστάστος Χριστοῦ ἡ ἀγάπη νίκησε τό μίσος. Ἡ εὐσπλαχνία κατήργησε τόν φθόνο. Ἡ ἐλπίδα διέλυσε τήν ἀπελπισία καί τήν ἀπόγνωση καί ἡ ζωή κυριάρχησε ἐπί τοῦ θανάτου.
Ἀπό τό ξημέρωμα ἐκεῖνο τῆς Ἀναστάσεως ζοῦμε τήν «καινή κτίση» δηλαδή τήν καινούργια δημιουργία. Μήν μᾶς ξεγελᾶ τό γεγονός ὅτι ἐξακολουθεῖ νά μᾶς περιβάλλει ἡ κακία, ἡ ἁμαρτία, ἡ φθορά καί ὁ θάνατος. Μήν μᾶς παρασύρει ἡ ψευδαίσθηση ὅτι τίποτα δέν ἔχει ἀλλάξει. Αὐτό συμβαίνει διότι οἱ ἄνθρωποι ἐπιμένουμε πεισματικά νά μένουμε μακριά ἀπό τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Ἀκόμα καί αὐτό τό βράδυ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου πού ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει πανηγυρικά τό ξημέρωμα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ἡ παρουσία μας στό ἀναστάσιμο γεγονός εἶναι φευγαλέα, διαρκεῖ μόνο λίγα λεπτά μέχρι νά ἀκούσουμε τό Χριστός Ἀνέστη καί μετά νά φύγουμε βιαστικά μακριά ἀπό τήν Ἀνάσταση γιά νά ἐπιστρέψουμε στήν φθαρτή καί ἐν πολλοῖς ζοφερή πραγματικότητα, ἀδιαφορώντας γιά την πανηγυρική Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία πού ἀκολουθεῖ τήν τελετή τῆς Ἀναστάσεως. Ὅσο ὅμως κι ἄν ἐμεῖς ἀρνούμαστε νά ἀπολαύσουμε τα δῶρα πού μᾶς προσφέρει ὁ Ἀναστημένος Χριστός, αὐτά πλέον ὑπάρχουν οὕτως ἡ ἄλλως καί προσφέρονται συνεχῶς σέ κάθε ψυχή πού ἀναφωνεῖ τό «Χριστός Ἀνέστη» ὄχι ὡς ἐθιμοτυπική διαδικασία ἤ εὐχετική πρόσρηση ἀλλά ὡς πίστη, πεποίθηση καί τρόπο ζωῆς.
Ἀδελφοί μου,
Ὁ Πρωτοκορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων καί κήρυκας τῶν ἐθνῶν Παῦλος γράφοντας στήν Ἐκκλησία τῶν Κορινθίων θά πεῖ «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῶ καινή κτίσις» (Β' Κορ. ε', 17). Ἐφόσον δηλαδή πεθάναμε μαζί μέ τόν Χριστό, αὐτό σημαίνει ὅτι καθένας πού εἶναι ἑνωμένος μ’ Αὐτόν εἶναι νέο δημιούργημα. Γιά νά μπορέσουμε νά ζήσουμε τήν νέα πραγματικότητα πού ἔφερε ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ζοῦμε μέ τόν Χριστό. Ὁ κόσμος θά φαίνεται πάντοτε ὁ ἴδιος ὅσο τόν βλέπουμε μέσα ἀπό τά δικά μας ἀνθρώπινα μάτια, τά ὁποῖα τυφλώνονται ἀπό τήν ἀντανάκλαση τῆς ἁμαρτίας πού φαίνεται πάντοτε τόσο ἑλκυστική. Ὅταν ὅμως μπεῖ στή ζωή μας ὁ Ἀναστημένος Χριστός, τότε πράγματι ἡ κτίση γίνεται καινούργια ἀφοῦ τή βλέπουμε μέσα ἀπό τήν δική του ἀναστημένη ματιά πού δέν ἀφήνει τήν ἁμαρτία νά μᾶς τυφλώνει καί πού μᾶς δίνει τήν δυνατότητα νά βιώνουμε τήν πραγματική καί οὐσιαστική ἀξία τῆς ζωῆς.
Εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου πρός ὅλους, ἰδιαιτέρως δέ τούς ἀδελφούς μας τούς ἀσθενεῖς ἤ τούς δοκιμαζομένους ἀπό πένθος ἤ ἀνέχεια, τούς ἀποδήμους ἤ τούς ταξιδεύοντες στίς θάλασσες, τούς ἐγγύς καί μακράν καί τούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ναξίους, Παρίους καί Αντιπαρίους, ὁ Σταυρωθείς καί Ἀναστάς Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής τῶν ψυχῶν μας νά μᾶς ἀξιώνει νά ζοῦμε τό γεγονός τῆς ἐν Χριστῶ ἀνακαινίσεως καί ἡ Ἀνάστασή Του νά γίνει τό ξεκίνημα μιᾶς νέας ζωῆς πλημμυρισμένης ἀπό τίς δωρεές καί τό φῶς πού ἀνέτειλαν ἀπό τόν Κενό καί Ζωηφόρο Τάφο τοῦ Κυρίου μας!
Χριστός Ἀνέστη ἀδελφοί μου!
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
†O ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ