Πρός
Τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς
Τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Παροναξίας
"Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει καί οὕτω βοήσωμεν·
Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.»
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Γιά μιά ἀκόμη φορά θά ψάλουμε σέ λίγα λεπτά κατά τόν πιο πανηγυρικό τρόπο τόν ὑπέροχο αὐτό ὕμνο τῆς Ἐκκλησίας μας. Τόν ὕμνο μέ τόν ὁποῖο θά ἀρχίζουν καί θά τελειώνουν καθημερινά ὅλες οἱ Ἱερές Ἀκολουθίες στους Ἱερούς Ναούς μας, γιά 40 ὁλόκληρες μέρες. Τόν ὕμνο πού γιά τίς ἡμέρες αὐτές θά πρέπει νά ἀποτελεῖ καί τόν καθημερινό χαιρετισμό μας.
Καί ὅμως ἴσως δέν ἔχουμε ποτέ συνειδητοποιήσει ὅτι ὁ Θεόπνευστος Ὑμνογράφος τοῦ περίφημου Δοξαστικοῦ τῶν Αἴνων ἀλλά καί τῶν Ἀποστίχων τοῦ Ἑσπερινοῦ πού ψάλλεται ὄχι μόνο τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα ἀλλά καθημερινά μέχρι τήν ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως μᾶς τονίζει κάτι ἰδιαίτερα σημαντικό. Ἀναγκαία προϋπόθεση γιά νά ψάλλουμε πραγματικά, βιωματικά, ὑπαρξιακά τό “Χριστός Ἀνέστη” εἶναι ἡ συγχώρηση πρός ὅλους καί γιά ὅλα “Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει καί οὕτω βοήσωμεν· Χριστός Ἀνέστη…”. Νά συγχωρήσουμε τά πάντα χάριν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας καί ἀφοῦ συμφιλιωθοῦμε μέ ὅλους τότε νά ψάλλουμε πανηγυρικά καί μέ ὅλη τήν δύναμη τῆς ψυχῆς μας: “Χριστός Ἀνέστη…”. Αὐτό μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας, μέσῳ τῆς ἱερῆς ὑμνωδίας.
Ἀδελφοί μου,
Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας θεωρεῖ πολύ σημαντικό γεγονός στή ζωή μας τήν συγχωρητικότητα. Γι’ αὐτό καί ὅταν ξεκίνησε πρίν 49 ἡμέρες ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, πάλι τόν ἴδιο ὅρο μᾶς ἔθεσε γιά τήν εἴσοδό μας στό “στάδιον τῶν ἀρετῶν” πού ἀνοιγόταν μπροστά μας: “Ἐάν μη ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, οὐδέ ὁ Πατήρ ἡμῶν ἀφήσει τά παραπτώματα ὑμῶν” (Ματθ. στ΄, 14). Λόγια τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ μας πού μέ τρόπο ἀπόλυτο καί κατηγορηματικό μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι προϋπόθεση τῆς συγνώμης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ συγνώμη τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν συνάνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος πού μνησικακεῖ ζεῖ μέσα στόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Ἔστω κί ἄν τυπικά εἶναι Χριστιανός βαπτισμένος, δέν βιώνει τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου στήν ζωή του. Ἀκόμη καί ὅταν συμμετέχει στήν Θεία Λειτουργία, πού πάντοτε ἔχει χαρακτῆρα Ἀναστάσιμο, παραμένει νεκρός πνευματικά γιατί χωρίς τήν ἀγάπη καί τήν συγχωρητικότητα δέν μποροῦμε νά γίνουμε μέτοχοι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τῆς Ἁγίας Τριάδος: “Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καί ἀχώριστον”.
Ἡ συγχωρητικότητα μας πρός τόν συνάνθρωπο δέν ἀποτελεῖ χάρη καί δωρεά πρός αὐτόν ἐκ μέρους μας. Εἶναι ἀσήμαντη ἐξόφληση τῆς ὀφειλῆς μας πρός τόν Θεό γιά τό δικό Του πλούσιον ἔλεος καί τήν ἄπειρη εὐσπλαγχνία Του. Μιά σταγόνα στόν ὠκεανό τῆς χάριτος Τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο γιά τόν ὁποῖο ἔγινε ἄνθρωπος καί ἔπαθε ἐπί τοῦ Σταυροῦ γιά νά τόν λυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία. Πῶς εἶναι δυνατόν ἐξ ἄλλου νά ζητοῦμε συνεχῶς τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἰδιαίτερα μέσα ἀπό τά τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας, καί κυρίως μέ τήν ἐπίκληση τοῦ “Κύριε ἐλέησον”, καί συγχρόνως νά εἴμαστε ἀνελεήμονες πρός τούς ἀδελφούς μας; Ἐξερχόμενοι ἀπό τήν Θεία Λειτουργία πρέπει νά συμμετέχουμε στήν μεγάλη Λειτουργία τοῦ σύμπαντός. Αὐτό σημαίνει ὅτι κατά τήν Θεία Λειτουργία πρέπει νά λειτουργεῖται καί ἡ ὕπαρξη μας μεταμορφωτικά, ἔτσι ὥστε νά νεκρώνεται ὁ παλαιός ἄνθρωπος μέ τά πάθη καί τά μίση καί νά ἀνίσταται ὁ νέος, ὁ ἀναγεννημένος ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος. Ἐάν δέν πραγματοποιεῖται αὐτη ἡ διαδικασία τῆς ταφῆς καί τῆς Ἀναστάσεως σέ κάθε Θεία Λειτουργία, τότε ἁπλῶς χάνουμε τόν χρόνο μας μέ τήν ψευδαίσθηση ὅτι εἴμαστε σωστοί Χριστιανοί.
Χριστιανοί μου,
Ἕνας μεγάλος Ἅγιος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ ἔτους ὅταν συναντοῦσε κάποιον ἄνθρωπο ἀντί ἄλλου χαιρετισμοῦ τοῦ ἔλεγε “Χριστός Ἀνέστη χαρά μου”. Τοῦτο σημαίνει ὅτι μέ ὅλους τούς ἀνθρώπους καλούμαστε νά ἔχουμε σχέση Ἀναστάσεως καί ὡς ἐκ τούτου ὁ κάθε συνάνθρωπός μας ἀποτελεῖ γιά μᾶς ἀφορμή χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως καί ποτέ μίσους καί ἀντιπάθειας, ἤ ἔστω δυσφορίας καί στενοχωρίας.
Ἀκόμη καί τήν τελευταία στιγμή, σήμερα δηλαδή, ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά ἀπευθύνουμε ἕνα “Χριστός Ἀνέστη” μέ εἰλικρίνεια καί συναίσθηση τοῦ βαθύτερου περιεχομένου του καί ἔτσι νά διαλύσουμε ἕνα σύννεφο, ἴσως καί πολυχρόνιο, ψυχρότητας ἤ μνησικακίας. Θα εἶναι σίγουρα τό καλύτερο Πάσχα τῆς ζωῆς μας, ἀφοῦ θά ψάλουμε τό “Χριστός Ἀνέστη” μέ ἤρεμη τήν συνείδησή μας ὅτι ἔχουμε συγχωρήσει “πάντα τῇ Ἀναστάσει”.
Εὔχομαι ὁλόψυχα ἀδελφοί μου μέ αὐτές τις προϋποθέσεις νά γιορτάσουμε τό φετινό Πάσχα. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας νά πλημμυρίσει μέ τό Ἀνέσπερο Φῶς τήν καρδιά μας ἐξαφανίζοντας κάθε ἴχνος κακίας καί μίσους πού οὐσιαστικά δημιουργεῖ τό σκοτάδι τοῦ πνευματικοῦ θανάτου. Ἡ ἀνείπωτη καί Ἀναστάσιμη χαρά τῆς συγγνώμης καί τῆς καταλλαγῆς ἄς γίνει βίωμα ὅλων μας Κληρικῶν καί Λαϊκῶν, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, μικρῶν καί μεγάλων, ἀρχόντων καί ἀρχομένων, τῶν ἁπλῶν καί τῶν ἐπιστημόνων, τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν, τῶν ἀποδήμων καί τῶν ταξιδευόντων, τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ναξίων, Παρίων καί Ἀντιπαρίων.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ!
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
† Ο ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ