ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου
(5 Σεπτεμβρίου 2021)
«κύριε, μακροθύμησον ἐπ᾿ ἐμοὶ»
Μία ακόμη παραβολή του Κυρίου μας αδελφοί μου μας παρουσίασε σήμερα η Αγία μας Εκκλησία, μέσα από το ευαγγελικό ανάγνωσμα του ευαγγελιστού Ματθαίου. Μία παραβολή που μας κάνει να αισθανόμαστε απέραντη ικανοποίηση, βλέποντας τον μακρόθυμο Κύριο να χαρίζει το χρέος των ταλάντων στον πτωχό δούλο του. Βλέπουμε όμως στη συνέχεια και κάτι το οποίο μας λυπεί, κάτι το οποίο μας προβληματίζει καθώς ο ίδιος δούλος, εξωτερικεύει τον πραγματικό του εαυτό, έναν εαυτό άδικο, κακό, σκληρόκαρδο και αχάριστο, αφού στην ουσία καταπιέζει με τον χειρότερο τρόπο τον σύνδουλό του, προκειμένου να του επιστρέψει το ασήμαντο χρέος που του οφείλει, σαν να μην έζησε ποτέ την πρότερη ευεργεσία της αφέσεως της οφειλής του.
Μία κατάσταση θλιβερή, όπως θλιβερή γίνεται και η δική μας κατάσταση όταν απ’ την αδιαφορία μας, δεν αναλογιζόμαστε τις πολλές δωρεές και ευεργεσίες του Θεού προς εμάς, όταν αναλογιζόμαστε το τι προσφέρει ο Δημιουργός καθημερινά στο πλάσμα του. Άπειρες είναι οι ευλογίες του Θεού προς τον άνθρωπο. Όμως εμείς μέσα από την προσκόλλησή μας στα πρόσκαιρα και εφήμερα, μέσα από την ανάγκη να αναζητούμε συνέχεια όλο και μεγαλύτερες ανέσεις στη ζωή μας, πολλές φορές συμπεριφερόμαστε αχάριστα στο Θεό, λησμονώντας τα δώρα της αγάπης Του. Είμαστε και εμείς οφειλέτες προς τον Θεό, οφείλουμε πάρα πολλά στον Δημιουργό Πατέρα μας.
Όμως είδαμε ότι ο κύριος του σημερινού ευαγγελίου, σπλαχνίσθηκε τον οφειλέτη και του διέγραψε το μεγάλο χρέος. Κατά τον ίδιο τρόπο και ο Κύριός μας διαγράφει από το καθένα μας το πλήθος των αμαρτιών του, όταν υπάρχει ειλικρινής μετάνοια.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει από την σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι το εξής: εμείς έχουμε μέσα μας την ίδια διάθεση συγχωρητικότητος, μιμούμενοι την μακροθυμία του Κυρίου; Φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο στον διπλανό μας, στον σύνδουλό μας, ο οποίος μας οφείλει; Δυστυχώς, στην εποχή μας πιο πολύ από κάθε άλλη εποχή συμπεριφερόμαστε με μια σκληροκαρδία, γεγονός, το οποίο μας απομακρύνει από το Θεό, μας απομακρύνει από την πατρική αγκαλιά. Χρειάζεται ως χριστιανοί να δείχνουμε μεγαλοψυχία προς κάθε άνθρωπο. Να μακροθυμούμε στα όποια σφάλματα κάνουν οι γύρω μας, ακόμη και αν αυτά έχουν αντίκτυπο σε εμάς. Η ζωή του χριστιανού πρέπει να είναι μίμηση της ζωής του Κυρίου. Να είναι μία ζωή αγάπης, συγχωρητικότητος, μακροθυμίας και ανοχής. Ο άνθρωπος, ο οποίος διακατέχεται από εγωισμό, από μίσος και κακία, απομακρύνεται από το Θεό και παραμένει εγκλωβισμένος στον κακό εαυτό του και δέσμιος των παθών του. Έτσι αυτό το οποίο θέλει και περιμένει ο Κύριος από τον καθένα μας είναι η δική του μεταστροφή, η δική του μετάνοια προκειμένου να ξεχάσει κάθε οφειλή και χρέος.
Αδελφοί μου,
Η παραβολή που ακούσαμε σήμερα, αποτελεί μια αφορμή προκειμένου να κάνει ο καθένας μας μια ανασκόπηση του εσωτερικού του κόσμου. Να δει τι πραγματικά είναι αυτό, το οποίο τον απομακρύνει από το Θεό και τον πλησίον του. Για εμάς τους χριστιανούς ο δρόμος της συγχωρητικότητος και της αγάπης του πλησίον είναι το ασφαλές μονοπάτι που μας ενώνει με τον ουράνιο Πατέρα αλλά και με τους αδελφούς μας. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή το αποδεικνύει περίτρανα. Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας στον σωτήριο λόγο του Θεού και ας τον αφήσουμε να μας μεταμορφώσει σε ανθρώπους της αγάπης και της συγγνώμης, κάνοντας πράξη αυτό που ο ίδιος ο Κύριος ας δίδαξε να λέμε προσευχόμενοι «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφοιλέταις ημών…». Αμήν.
« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »
Κυριακή προ τής Υψώσεως
(12 Σεπτεμβρίου 2021)
«ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον»
Κυριακή προ της Παγκοσμίου Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου μας αδελφοί μου, και η Αγία μας Εκκλησία μάς παρουσιάζει μέσω του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος τον σκοπό για τον οποίο συντελέσθηκε η ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού. Έλαβε την ανθρώπινη φύση ο Θεός προκειμένου να σώσει τον άνθρωπο και να του χαρίσει, αν πραγματικά το θέλει ο ίδιος, την αιώνιο ζωή. Βασική προϋπόθεση για να γίνει αυτό, είναι ως χριστιανοί, να έχουμε πίστη και εμπιστοσύνη στο Θεό, να απαγκιστρωθούμε από το εγώ μας, να νεκρώσουμε τον κακό εαυτό μας και να αναγεννηθούμε βιώνοντας την εν Χριστώ ζωή.
Είδαμε τον Κύριο να μας λέει σήμερα στο ευαγγέλιο ότι όποιος έχει πίστη δεν χάνεται. Αυτό αδελφοί μου είναι μια πραγματικότητα, είναι μία αλήθεια που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να την αρνηθεί ή να την αμφισβητήσει. Είναι μία αλήθεια, την οποία επιβεβαιώνουν όλοι οι Άγιοι και Όσιοι της πίστεώς μας, αφού μέσα από τα βασανιστήρια και το μαρτύριό τους, μέσα από την άσκησή τους την πνευματική, κατάφεραν να κερδίσουν την αιώνιο ζωή και τον αμαράντινο της δόξης στέφανο από τον στεφανοδότη Κύριό μας. Συγχρόνως όμως αγαπητοί μου, μάρτυρες της δυνάμεως της αληθινής πίστεως είμαστε και όλοι οι χριστιανοί, αφού μπορούμε και ζούμε καθημερινά την ευλογία του Θεού στη ζωή μας, μέσα από τη μεσιτεία των Αγίων της Εκκλησίας μας και γενόμενοι μέτοχοι και αποδέκτες των θαυμάτων, είτε μικρών είτε μεγάλων, που επιτελούνται με τη Χάρη του Τριαδικού Θεού. Όσο και αν αμφισβητείται από ανθρώπους κάθε εποχής η επιτέλεση θαυμάτων, αποδίδοντας τις όποιες αλλαγές στη ζωή μας, σε απλές και μόνο συμπτώσεις, η αλήθεια θα λέγεται και θα διαλαλείται, ότι η κάθε αλλαγή στη ζωή μας σε θέματα δοκιμασιών πάσης φύσεως, είναι αποτέλεσμα θερμής προσευχής και πίστεως αληθινής.
Όμως, η πίστη δεν σώζει τον άνθρωπο μόνο από τις δοκιμασίες της επίγειας ζωής, κυρίως τον σώζει από την απώλεια της ψυχής του. Ο χριστιανός που πιστεύει στο Θεό, που είναι δοσμένος σε Αυτόν ψυχή τε και σώματι, παύει να φοβάται το θάνατο τον νικά και αυτό διότι για τον πραγματικό χριστιανό ο θάνατος γίνεται μια μετάβαση από τη φθαρτότητα στην αφθαρσία, από το πρόσκαιρο στο αιώνιο, μετέχοντας στη χαρά του ουρανίου δείπνου.
Αυτό σημαίνει, ότι δεν έχει σημασία το αν ως άνθρωποι έχουμε πλούτο και ανέσεις, εξουσία και ισχυρή δύναμη. Όλα αυτά δεν πρόκειται να έχουν κάποια σημασία με την έξοδό μας από τον παρόντα βίο. Σημασία έχει η αληθινή πίστη μας προς το Θεό κατά την διάρκεια της επίγειας παρουσίας μας, αυτή η πίστη που στην ουσία διαλύει το άγχος, σβήνει το φόβο και τη μελαγχολία και μας δείχνει την προοπτική του Παραδείσου.
Αδελφοί μου,
στις μέρες μας, η κατάσταση που επικρατεί γύρω μας είναι τραγική. Καθημερινά παρατηρούμε να συμβαίνουν σε όλο τον πλανήτη καταστροφές, ασθένειες, δολοφονίες, ληστείες και πολλά άλλα θλιβερά γεγονότα. Οι δοκιμασίες είναι μεγάλες, με αποκορύφωμα τον κορωνοϊό, που ενάμισι χρόνο έχει αλλάξει εντελώς τη ζωή μας. Όλες αυτές οι καταστάσεις θα μας οδηγήσουν χωρίς αμφιβολία σε ακόμη πιο δύσκολες. Όμως υπάρχει ελπίδα επιστροφής στον σωστό δρόμο, το δρόμο του Θεού, υπάρχει η δυνατότητα αν πραγματικά το θέλουμε, να αποτινάξουμε από τη ζωή μας κάθε τι που γκρεμίζει τον εσωτερικό και εξωτερικό μας κόσμο. Η πίστη στον Ένα και μοναδικό Θεό, πίστη όχι με λόγια αλλά με πράξεις, με έργα αγάπης, είναι το μονοπάτι που οδηγεί με ασφάλεια κοντά Του. Έτσι θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε την ζωή μας πάνω στο πιο γερό και σταθερό θεμέλιο, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, έχοντας μέσα μας την σιγουριά ότι το οικοδόμημα αυτό δεν είναι φτιαγμένο πάνω σε αμμώδη γη αλλά σε μια στέρεα κατασκευή και όσες δοκιμασίες και να δεχθεί, θα μείνει ακλόνητο και ευλογημένο, αμήν.
« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »
Κυριακή μετά τήν Ύψωσιν
(19 Σεπτεμβρίου 2021)
«ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν
καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι»
Κυριακή μετά την Παγκόσμιο Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου μας αδελφοί μου, και η Αγία μας Εκκλησία, μέσω του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος, μας παρουσιάζει τις τρεις σημαντικές, διαχρονικές και απαραίτητες προϋποθέσεις, τις οποίες ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θέτει προς τον άνθρωπο κάθε εποχής προκειμένου αν θέλει να Τον ακολουθήσει.
Η πρώτη προϋπόθεση προκειμένου να ακολουθήσουμε τον Κύριο, μας το λέει ο ίδιος, πρέπει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας «απαρνησάσθω εαυτόν». Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει αδελφοί μου, να νεκρώσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, να έρθουμε ενάντια στις επιθυμίες μας, να πολεμήσουμε το αρρωστημένο εγώ μας. Προσπαθώ να αποτινάξω από την καρδιά μου κάθε τι που με απομακρύνει από το Θεό, κάθε τι που γκρεμίζει το Θεό μέσα μου, που τον κάνει απόμακρο. Αυτό σημαίνει και κάτι ακόμη, προσπαθώ καθημερινά να καλλιεργώ την αρετή της ταπεινώσεως στη ζωή μου, στις πράξεις μου, στα έργα μου. Ταπεινώνομαι εγώ, χάνω προκειμένου ένας άλλος, ένας συνάνθρωπός μου, ακόμη και εκείνος που με έχει βλάψει, που με έχει ενδεχομένως αδικήσει, να κερδίσει. Ταπεινώνομαι, διατηρώντας όμως την ταυτότητά μου, την προσωπικότητά μου. Με λίγα λόγια, απαρνούμαι τον εαυτό μου, όταν ζω μία ζωή χριστιανική, μέσα στο πνεύμα και τη διδασκαλία της Αγίας μας Εκκλησίας. Πράγμα όχι εύκολο, αλλά είναι αυτή η Χάρις του Θεού που μας ενδυναμώνει προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στον αγώνα μας τον πνευματικό.
Η δεύτερη προϋπόθεση που μας λέει ο Κύριος είναι και «αράτω τον Σταυρόν αυτού». Κάθε άνθρωπος αδελφοί μου, κάθε χριστιανός σηκώνει τον δικό του Σταυρό. Δεν υπάρχει άνθρωπος πάνω στη γη, που να μην δοκιμάζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Άλλου ο Σταυρός είναι πιο βαρύς και άλλου πιο ελαφρύς, ποτέ όμως δεν επιτρέπει ο Θεός να είναι βαρύτερος από εκείνον που μπορεί να σηκώσει κάθε δοκιμαζόμενος. Κάθε Σταυρός όμως έχει και την δική του χαρά και αυτό διότι μετά από κάθε σταύρωση ακολουθεί η χαρά και η αγαλλίαση της Αναστάσεως. Οι δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, είναι η επίσκεψη του Θεού στη ζωή μας. Αποθέτει στους ώμους μας ένα Σταυρό, αυτό είναι το δώρο Του προς τον καθένα μας, είναι η απόδειξη της αγάπης του, αφού με αυτό τον τρόπο μας δίνει τη δυνατότητα, αν πραγματικά το θέλουμε, να κάνουμε βήματα προς τον ουρανό. Αρκεί όμως, να μην ολιγοπιστούμε, να μην γογγύζουμε, αλλά με πίστη, με χαρά, με πνευματικό ενθουσιασμό και υπομονή να αντιμετωπίσουμε κάθε τι που εμφανίζεται στη ζωή μας και μας δυσκολεύει στην ομαλή πορεία της επί γης παρουσίας μας.
Και αφού αδελφοί μου θα έχουμε κάνει τον αγώνα μας προκειμένου να καταφέρουμε να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και να σηκώσουμε τον Σταυρό μας, δεν μας μένει παρά να τον ακολουθήσουμε. Αυτή είναι η τρίτη βασική προϋπόθεση για την σωτηρία μας. Να ακολουθήσουμε τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Ακολουθώ τον Χριστό σημαίνει προσπαθώ κάθε μέρα, σε κάθε στιγμή της ζωής μου, να είμαι ενωμένος μαζί Του και αυτό επιτυγχάνεται έχοντας ανταποκριθεί με επιτυχία στις δύο πρότερες προϋποθέσεις, δηλαδή έχοντας απαρνηθεί, έχοντας κενώσει τον εαυτό μας και αγόγγυστα σηκώσει τον Σταυρό μας. Άρα επί της ουσίας, σημαίνει πως πρέπει να κάνουμε αυτό που έκανε ο ίδιος ο Κύριος. Πρέπει να γίνουμε μιμητές Ιησού Χριστού, να προσπαθούμε να ακολουθούμε τα βήματά Του, τα δικά Του ίχνη, να γινόμαστε ιχνηλάτες της θείας πορείας του και μέσα από το πνεύμα αυτό της αγάπης προς τον Θεό και προς τον πλησίον να μπορούμε να λεγόμαστε και να είμαστε μαθητές Ιησού Χριστού.
Αδελφοί μου,
αυτός είναι ο δρόμος που μας προβάλλει σήμερα αλλά και με κάθε ευκαιρία η Αγία μας Εκκλησία. Είναι ο δρόμος τον οποίο ακολούθησαν οι Άγιοι της πίστεώς μας, τον οποίο αν ακολουθήσουμε και εμείς, θα επιτύχουμε τον σκοπό για τον οποίο έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή δηλαδή την είσοδό μας εν ημέρα κρίσεως στην Βασιλεία του Θεού, αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΔ’ Ματθαίου
(26 Σεπτεμβρίου 2021)
Μια ακόμη παραβολή του Κυρίου μας παρουσίασε σήμερα η Αγία μας Εκκλησία, μέσω του ιερού ευαγγελικού αναγνώσματος, αγαπητοί μου αδελφοί. Είναι η παραβολή των βασιλικών γάμων, όπου ο Κύριος, θέλοντας να δείξει στον κόσμο το τι σημαίνει η ένωση του ανθρώπου με το Θεό, παρομοιάζει αυτή την ένωση με τον γάμο. Όπως ο άντρας ενώνεται με τη γυναίκα ψυχή τε και σώματι κατά τον ίδιο τρόπο και ο χριστιανός ενώνεται με τον Τριαδικό Θεό. Αυτή η ένωση είναι ένας γάμος, όπου Νυμφίος είναι ο ίδιος ο Χριστός και νύμφη κάθε ψυχή που ποθεί να ενωθεί μαζί Του. Η τελετή αυτού του γάμου επιτελείται μόνον μέσα στην Εκκλησία, όχι εκτός. Ξεκίνησε κατά την λαμπρή και μεγάλη ημέρα της Πεντηκοστής και τελείται κάθε φορά που το κρασί και το ψωμί πάνω στην Αγία Τράπεζα κατά την Θεία Λειτουργία, μεταβάλλονται σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Αυτό είναι το πλούσιο γεύμα του γάμου μας με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, το Σώμα και το Αίμα Του.
Δυστυχώς όμως αγαπητοί μου, αυτή την πρόσκληση του Κυρίου στον γάμο, πολλές φορές και με ποικίλους τρόπους την απορρίπτουμε. Ο Θεός ενώ τιμάει τον άνθρωπο με την μεγάλη πρόσκληση να μετέχει στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, ο άνθρωπος αποστρέφει το πρόσωπό του, βρίσκοντας πληθώρα δικαιολογιών. Βλέπουμε πολλές φορές να προβάλλει διάφορες προφάσεις, άλλοτε επαγγελματικές υποχρεώσεις, άλλοτε θέματα υγείας ή λόγω μεγάλης ηλικίας και οι δυνάμεις του δεν το επιτρέπουν. Σαφώς υπάρχουν περιπτώσεις που όντως πραγματικοί λόγοι ασθενείας καθώς και το βάρος των πολλών ετών της τρίτης ηλικίας, είναι προβλήματα που δυσκολεύουν την μετοχή μας στη Θεία Λατρεία. Σε ακόμη χειρότερη κατάσταση βρίσκονται άνθρωποι, οι οποίοι λόγω οκνηρίας και ραθυμίας αποφεύγουν τον εκκλησιασμό. Άνθρωποι που με την δικαιολογία της κούρασης, των πολλών υποχρεώσεων, ακόμη και για ανοήτους λόγους, δεν εκκλησιάζονται. Παραμένουν αλιβάνιστοι και προτιμούν να ζουν μέσα στην πνευματική τους μαυρίλα. Και όλα αυτά, αποτέλεσμα ενός βασικότατου λόγου που είναι η έλλειψη πίστεως. Η ζωή μας έχει αποδείξει ότι όποιος αγαπά θυσιάζει και θυσιάζεται. Αυτό σημαίνει ότι όποιος αγαπά πραγματικά τον Χριστό, όποιος θέλει να λέγετε μαθητής Του, θυσιάζει και δουλειές και ξεκούραση και ύπνο και κάθε άλλη πρόσκαιρη απόλαυση προκειμένου να ζήσει το ιερό αυτό Μυστήριο της ενώσεώς του με τον Σωτήρα Χριστό, τον Νυμφίο της Εκκλησίας.
Κάθε Θεία Λειτουργία και ειδικά αυτή της Κυριακής είναι μια πνευματική όαση μέσα στον καύσωνα της ερήμου. Είναι η χαρά, η αγαλλίαση, η δροσιά. Ο ίδιος ο Χριστός θυσιάζεται για τον καθένα μας. Μέσα σε μια κοινωνία με τόσα προβλήματα, με ασθένειες, με δολοφονίες, με αισθήματα μίσους, έρχεται ο Χριστός από απέραντη αγάπη προς τον άνθρωπο και στρώνει το πιο πλούσιο, το πιο γεμάτο τραπέζι. Θυσιάζεται ο ίδιος πάνω στην Αγία Τράπεζα προκειμένου να σώσει τον άνθρωπο, να μην πεθάνει ο άνθρωπος και να κερδίσει αν πραγματικά θέλει τη σωτηρία του.
Αδελφοί μου,
ο ίδιος ο Χριστός όπως είπαμε μας προσκαλεί στο τραπέζι της Θείας Χάριτος. Από εμάς λοιπόν εξαρτάται αν ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του, αν επιθυμούμε την ένωσή μας μαζί Του που είναι η πηγή της ζωής. Μας δίνει ο Θεός αυτή την δυνατότητα επιλογής, ανάμεσα σε μια ζωή κοντά Του ή μια ζωή πλήρους απομακρύνσεως από Εκείνον. Χωρίς αμφιβολία, η καλύτερη επιλογή για τον άνθρωπο είναι να ζει μέσα στην αγκαλιά του Δημιουργού του, να απολαμβάνει τα δώρα και την ευλογία του Θεού, τα οποία ας ευχηθούμε όλοι μας, ανάλογα την προσπάθεια που θα καταβάλει ο καθένας μας, να μπορέσει είτε σε μικρότερο είτε σε μεγαλύτερο βαθμό, να τα ζήσει, δηλαδή να αξιωθεί να γίνει ο καθένας μας, κληρονόμος της ουρανίου Βασιλείας. Αμήν.
π. Δ.Β.