“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
Κυριακή 9η Μαΐου 2021
Κυριακή του Θωμά
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Δύσπιστος ἐμφανίζεται στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, χαρακτηρισμός τόν οποίο θεωροῦν πολλοί συνάνθρωποί μας ὅτι εἶναι ὁ πιό ἀντιπροσωπευτικός γιά τόν συγκεκριμένο Ἀπόστολο. Εἶναι ὅμως ὀρθή αυτή ἡ ἀντίληψη; Εἶναι ὄντως ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς δύσπιστος; Γιά νά λάβουμε ἀπάντηση στό συγκεκριμένο ἐρώτημα,θά πρέπει νά κάνουμε ὁρισμένες συγκρίσεις σέ σχέση μέ τούς ὑπόλοιπους μαθητές, ἀλλά καί μέ κάθε ἄνθρωπο πού θά του συνέβαινε ἕνα παρόμοιο περιστατικό στήν ζωή του.
Ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς δέν ἀντιδρᾶ διαφορετικά σέ σχέση με τούς ὑπόλοιπους μαθητές.Ὅταν οἱ Μυροφόρες γυναῖκες σπεύδουν στό μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς εἶναι κρυμμένος μαζί με τούς ὑπόλοιπους δέκα Αποστόλους στό ὑπερῶο “διά τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων”. Ὅταν οἱ Μυροφόρες ἀναγγέλλουν τό ἀναστάσιμο μήνυμα “ἐωράκαμεν τόν Κύριον” καί περιγράφουν μέ κάθε λεπτομέρεια τά περιστατικά τῶν ἐμφανίσεων, ὅλοι δυσπιστοῦν καί καταλήγουν στό ὅτι τά λόγια τῶν γυναικῶν εἶναι ἀποκύημα παραληρημάτων τῆς φαντασίας τους.
Γι' αὐτόν τόν λόγο, ὁ ἀναστάς Κύριος, ὅταν παρουσιάσθηκε ἀνάμεσά τους μετά τήν Ἀνάστασή Του, τούς ἐλέγχει καί τούς ἐπιπλήττει, διότι “τοῖς θεασαμένοις αὐτῶν...οὐκ ἐπίστευσαν”. Τί, λοιπόν, παράδοξο καί ἀφύσικο ὑπάρχει στήν συμπεριφορά τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ ἔναντι τῶν ὑπολοίπων Ἀποστόλων; Κι ἐκεῖνοι εξέφρασαν ἀμφιβολίες, ὅπως καί ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὅπως καί ὁ ἄνθρωπος κάθε ἐποχῆς, ὅταν ἀκούει ὑπερθαυμαστά γεγονότα, τά ὁποία ὁ ἀνθρώπινος νοῦς εἶναι ἀδύνατο νά συλλάβει. «Ἄν δέν δῶ, δέν πιστεύω», λέει ὁ κάθε ἄνθρωπος πού σκέφτεται μόνο μέ τήν ἀνθρώπινη λογική.
Εἶναι, ἑπομένως, αὐτή ἡ ἀντίδραση γεγονός ἀπιστίας; Ἀσφαλῶς, ὄχι. Ὅλοι οἱ μαθητές, συμπεριλαμβανομένου καί τοῦ Θωμᾶ,εἶχαν καλοπροαίρετη διάθεση. Ἤθελαν, πραγματικά, ὅλα αὐτά πού τούς ἔλεγαν οἱ Μυροφόρες νά εἶναι ἀληθινά.Φλέγονταν ἀπό τήν ἐπιθυμία νά πιστέψουν.Ἤθελαν, ὅμως,νά βεβαιωθοῦν πρῶτα, νά δοῦν τόν Κύριο. Ἑπομένως, ὅταν ὁ Κύριος ἱκανοποιεῖ τήν ἐπιθυμία τους, ἐκπληρώνοντας τήν ὑπόσχεσή πού τούς εἶχε δώσει πρίν τήν Σταυρικήν Του θυσία, τότε ὅλοι πιστεύουν. Αὐτό ἀκριβῶς βροντοφωνάζει καί ὁ Ἀπόστολος Θωμᾶς, ὅταν βλέπει μετά ἀπό ὀκτώ μέρες,μαζί μέ τούς ὑπόλοιπους, τόν ἀναστημένο Κύριο. “ Ὁ Κύριός μου καί Θεός μου”. Δέν χρειάζεται οὔτε ψηλάφηση οὔτε ἄγγιγμα.Ἡ ἀρχική του ἀμφιβολία ἦταν μια ἀνθρώπινη, λογική σκέψη, σέ ἕνα ὑπερφυσικό γεγονός,πού ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀδύνατο νά κατανοήσει σέ ὅλο του τό βάθος καί πλάτος. Ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ βεβαιώνει τόν Ἀπόστολο Θωμᾶ.
Τό ἐρώτημα,ὅμως, εἶναι γιατί νά χρειάζονται βεβαιώσεις οἱ Μαθητές γι' αὐτό τό μεγάλο γεγονός, ἀφοῦ ὡς αὐτόπτες καί αὐτήκοοι μάρτυρες εἶδαν παρόμοια περιστατικά ἀναστάσης νεκρῶν καί πολλῶν θαυμάτων ἀπό τόν Χριστό;Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλῆ.Μέ τήν ἀμφιβολία τους οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ καί μέ τήν ἀναζήτηση διαβεβαιώσεων, ἔδωσαν ἀσφαλῆ πίστη σέ ὅλους ἐκείνους στούς ὁποίους τά διηγήθηκαν καί σέ ὅλους ἐκείνους στους ὁποίους τά ὑπαγόρευσαν, προκειμένου νά τά γράψουν. Ἀπό στόμα σέ στόμα, διακηρύχθηκε ἡ ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί ὁ λόγος τους ἔγινε ἀπόλυτα πιστευτός, διότι θεωρήθηκαν ἀξιόπιστοι,ἔντιμοι,εἰλικρινεῖς καί φιλαλήθεις. Ἡ ἀξιοπιστία ἐκείνων ἦταν ἡ ἐγγύηση, μᾶλλον ἡ ἀπόδειξη καί βεβαίωση τῆς ἀλήθειας τῶν θαυμάτων καί τῶν γεγονότων τοῦ Χριστοῦ.
Γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης: “ αὐτά,πού εἴδαμε μέ τά μάτια μας καί ἀκούσαμε μέ τά αὐτιά μας καί ψηλάφησαν τά χέρια μας γιά τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, γιά τήν διδασκαλίαν, τά θαύματα καί τά ἔργα Του, αὐτά, ὡς μάρτυρες καί κήρυκες ἀξιόπιστοι, κηρύττουμε σέ σᾶς” (Ιω. Α΄1)
Ἄλλωστε, δέν στηρίζεται στήν πίστη τό μεγαλύτερο μέρος τῶν γνώσεων μας; Ὃλες οἱ ιστορικές, γεωγραφικές, ἐπιστημονικές καί καθημερινές μας γνώσεις δέν βασίζονται στήν πίστη; Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμάς δέν εἴδαμε τά γεγονότα περασμένων αἰώνων, δέν ἐπισκεφθήκαμε ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου, δέν παρακολουθήσαμε προσωπικά ὅλες τίς ἐρευνητικές καί πειραματικές μελέτες τῆς ἐπιστήμης. Εἶναι ὅμως μωρία καί παραλογισμός νά ποῦμε ὅτι δέν πιστεύουμε, ἐπειδή δέν τά εἴδαμε. Ἀφοῦ ἄλλοι ἄνθρωποι ἀξιόπιστοι μᾶς τά βεβαιώνουν,τά παραδεχόμαστε. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν πίστη μας.
Ἐξάλλου,ἡ Ἀλήθεια δέν φοβάται τήν ἒρευνα. Στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν, δέν εὐσταθεῖ καί δέν γίνεται ἐπ' οὐδενί ἀποδεκτό τό «πίστευε καί μή ἐρεύνα». Ἡ καλοπροαίρετη ἒρευνα καταλήγει πάντα στήν ὀρθή πίστη καί στήν ἀλήθεια τῆς Ἀναστάσεως.
Μια κοινωνία πού πιστεύει στην Ἀνάσταση, εἶναι κοινωνία χαράς, κοινωνία εἰρήνης, κοινωνία ἐλπίδας. Δυστυχῶς, στήν σημερινή ἐποχή, μέ ὅλα αὐτά τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουμε, τίς δοκιμασίες ἀπό τήν ἐπιδημία τοῦ κορονοοιού, τίς συγχύσεις καί τήν ἀβεβαιότητα που ἐπικρατεῖ σε παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἡ κοινωνία μας βρίσκεται σε ἀναταραχή. Νιώθουμε να μᾶς κυριεύει ὁ φόβος και ἡ ἀνασφάλεια, ἀφοῦ ὅλες οἱ βεβαιότητες πάνω στις οποίες χτίσαμε τῇ ζωή μας ἔχουν γκρεμιστεί. Χάσαμε τήν πυξίδα καί τόν προσανατολισμό μας. Ὅμως, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν κατανοεῖ ὅτι ὅλα αὐτά συμβαίνουν,γιατί πολύ ἁπλά δέν ἔχουμε δυνατή πίστη,γιατί δέν ζοῦμε σέ ἀπόλυτο βαθμό τήν Ἀνάσταση. Ἡ Ἀνάσταση,ὅμως,εἶναι γεγονός πού δεν σημαίνει μόνο ἐλπίδα στήν αἰώνια ζωή, σημαίνει ἀνακαίνιση, σημαίνει ἁγιοποίηση καί αὐτῆς τῆς ζωῆς .
“Ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δέ ἀκοή διά ρήματος Θεοῦ”, λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. Ι΄17).Αὐτή τήν πίστην παρέλαβε και διατηρεῖ γνήσια ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί τήν προσφέρει σέ ἐμᾶς ἀνόθευτη, ὅλες τις ἐποχές. Κάθε ἐνσυνείδητος χριστιανός, μέ τόν λόγο καί τήν ζωή του, βεβαιώνει τήν παρουσία τοῦ ζωντανοῦ, τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ καί ὀμολογεῖ μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Θωμᾶ «Ὁ Κύριός μου καί Θεός μου» (στ. 28).Τότε καί γιά μᾶς ἰσχύει ὁ μακαρισμός τοῦ Κυρίου “μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες”. Ἀμήν
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
Κυριακή 16η Μαΐου 2021
Κυριακή των Μυροφόρων
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Συγκινητικές, συγκλονιστικές στιγμές μᾶς περιγράφει ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή, γιά τά γεγονότα κατά τήν Σταυρική θυσία καί τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.Ἀσφαλῶς, τό δρᾶμα τοῦ Γολγοθᾶ συντάραξε τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Τούς συγκλόνισε βαθύτατα τό φρικτό ἔγκλημα τό ὁποῖο, ἀπό κοινοῦ καί ἐκ συστάσεως, τό συνέδριο καί ὁ λαός εἶχαν διαπράξει ἐναντίον τοῦ ἀθῴου Ἰησοῦ.Ἡ συνείδησή τους εἶχε ἐξεγερθεῖ, ὅταν εἶδαν σταυρωμένο τόν Διδάσκαλό τους. Ἀκόμη καί οἱ δύο νυκτερινοί καί κρυφοί μαθητές του,ὁ Ιωσήφ καί ὁ Νικόδημος, οἱ ὁποῖοι καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῆς κηρυκτικής Του διδασκαλίας καί δράσεως, κατείχοντο ἀπό φόβο καί δέν τολμούσαν φανερά νά Τόν πλησιάσουν, τώρα πού εἶδαν τόν θρίαμβο τῶν ἐχθρῶν Του, ἀναθάρρησαν.
Προηγουμένως, ὁ Ιωσήφ ὡς βουλευτής καί ὁ Νικόδημος ὡς ἐπίσημος διδάσκαλος τοῦ Ἰσραήλ, δέν εἶχαν τό σθένος νά διαμαρτυρηθοῦν ἀπό τίς ἐπίσημες θέσεις πού κατείχαν γιά τήν κατάφωρη ἀδικία ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά μπροστά στό φρικτό θεάμα τοῦ κρεμάμενου καί ἄψυχου σώματος τοῦ διδασκάλου τους Χριστοῦ ἐπάνω στόν Σταυρό, ἀπέβαλαν κάθε φόβο. Ἔτσι, μέ τόλμη καί παρρησία ὁμολογιακή προσῆλε στόν Πιλάτο,ὁ Ιωσήφ καί“ᾐτήσσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ”.Ὁ Νικόδημος ἔσπευσε νά φέρει ὅλα τά πολύτιμα μύρα τῆς σμύρνας καί ἀλόης ἑκατό λίτρων, τριάκοντα καί πλέον κιλῶν, μέ τά ὁποία ἄλειψαν τό ἄχραντο Σῶμα. Κατόπιν,μέ πολύ εὐλάβεια τοποθέτησαν τό σῶμα σέ νέο καί ἀχρησιμοποίητο τάφο στόν κῆπο τοῦ Ἰωσήφ. Τώρα πιά δέν τούς νοιάζει τί θά πουν οἱ σύνεδροι ἐναντίον τους. Ἀς τούς ὁδηγήσουν ὑπόδικους ἐνώπιον τοῦ παράνομου συνεδρίου. Ἀς τούς ἀφαιρέσουν τά ἀξιώματα καί ἀς τούς κηρύξουν ἀποσυνάγωγους.
Δέν εἶναι ,ὅμως, λιγότερο ἀξιόλογο καί τό θάρρος τῶν Μυροφόρων γυναικών. Ἀν καί δειλές ἐξ΄αιτίας τοῦ χαρακτῆρα τους, ἔδειξαν μεγάλη τόλμη, τήν ὁποία δέν ἔδειξαν οἱ καταπτοημένοι καί κρυμμένοι “ διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων” μαθητές. Αὐτές εἶναι κοντά σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς μαρτυρικῆς πορείας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Σταυρικῆς θυσίας καί τοῦ Ἐνταφιασμοῦ Του.
Με τόλμη λοιπόν “λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς Σαββάτων”, “τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν Σαββάτων”, ὅταν δηλαδή γλυκοχάραζε ἡ πρώτη μέρα τῆς ἐβδομάδος, αὐτή τήν ὁποία ὅλος ὁ χριστιανικός κόσμος ὀνομάζει Κυριακή, ξεκίνησαν για τό μνημείο. Τίποτε δέν φοβήθηκαν, ἡ μόνη ἔγνοια ἦταν “ τις ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον” λόγῳ τῆς φυσικῆς σωματικῆς ἀδυναμίας τους .
Μεγάλα διδακτικά παραδείγματα ἀνδρείας καί τόλμης συναντοῦμε στά σημερινά πρόσωπα τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς, τόσο τῶν δύο νυκτερινῶν μαθητῶν,τοῦ Ἰωσήφ καί τοῦ Νικοδήμου, ὅσο καί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν. Τό θάρρος τους στήν ἐπιτέλεση τοῦ ἱεροῦ ἔργου τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης τους πρός τόν Σωτῆρα Χριστό, προβάλλεται διά μέσου τῶν αἰώνων, γιά νά ἐμπνέη καί νά ἐνθαρρύνει ἀναρίθμητα πλήθη εὐσεβῶν ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Προβάλλεται καί σέ μᾶς τούς σημερινούς Χριστιανούς τῆς χαλαρότητας καί τῆς ἀδιαφορίας, οἱ ὁποῖοι πολύ συχνά,προφασιζόμενοι“προφάσεις ἐν ἀμαρτίαις” παρουσιαζόμαστε δειλοί καί διστακτικοί, ἄτολμοι καί ἀπρόθυμοι στήν ἐκτέλεση τοῦ καθήκοντός μας, δηλαδή τῆς ὁμολογίας καί διακήρυξης τῆς πίστης μας.
Ντρεπόμαστε νά ὁμολογήσουμε καί νά διατρανώσουμε παντού καί τοῖς πᾶσι τήν ἱερή ἰδιότητα τῶν Χριστιανῶν, πολλές δε φορές φθάνουμε στό ἀκόμη χειρότερο σημεῖο νά προσπαθοῦμε νά συμβιμβάσουμε αὐτήν τήν ἱερή ἰδιότητα μέ ἀσυμβίβαστες πρός τήν πίστη μας καταστάσεις, ἀπόψεις, καί νομοθεσίες, μέ μοναδικό κριτήριο μήν μᾶς κακολογήσουν καί μᾶς περιφρονήσουν τά “ ψευτοκουλτουριάρικα συστήματα” καί οἱ δῆθεν “ προοδευτικοί”.
Βλέπουμε πολλές φορές νά ἐμπαίζεται ἡ θρησκεία μας, νά καταφέρονται φορεῖς, κυβερνῶντες, ἀξιωματοῦχοι κατά τῆς πίστης μας καί ἐμεῖς νά σιωποῦμε. Ἀκοῦμε τούς ἀναιδεῖς καί βλάσφημους νά ἐμπαίζουν τά ἱερά καί τά ὅσια μας καί σκύβουμε τό κεφάλι μας. Μάλιστα, στίς μέρες μας, η ἐπιδημία τοῦ κορονοοιοῦ ἔδωσε «τήν εὐκαιρία» νά ἐξαπολυθεῖ μιά φοβερή ἐπίθεση καί νά ἐπιτευχθεῖ ἡ στοχοποίηση τῶν ὀρθοδόξων χριστιανῶν καί τῶν κληρικῶν, μέ ἀποκορύφωμα τόν χλευασμό τῆς πεμπτουσίας τῆς πίστης μας πού εἶναι η Θεία Κοινωνία.
Μπροστά σέ ὅλα αὐτά ποιός εἶναι ὁ ἐνδεδειγμένος τρόπος συμπεριφοράς τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν; “ Ἀνδρίζεσθε καί κραταιοῦσθε” λέγει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον (Ά΄Κορ.ιστ΄13) “Ἀναλάβετε τήν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ” φωνάζει ὁ Ἀπ'. Παύλος (Ἐφ'.ιστ΄13),γιά νά ἀγωνίζεσθε νικηφόρα ἐναντίον τοῦ πονηροῦ καί τῶν πονηρῶν.Δέν μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας καί συστολῆς , ἀλλά πνεῦμα ἀνδρείας καί θάρρους.
Διαφορετική θά ἦταν ἡ ὄψη καί ἡ ζωή τῆς κοινωνίας μας σήμερα, ἐάν ὅλοι οἱ Χριστιανοί προχωρούσαμε μέ θάρρος στήν ἐκπλήρωση τοῦ καθήκοντός μας. Αὐτό ἀπαιτοῦν οἱ καιροί, αὐτό ζητᾶ ὁ Κύριός ἀπ΄ ὅλους ἐμᾶς Ἀμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
Κυριακή 23η Μαΐου 2021
Κυριακή του Παραλύτου
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Μεγάλη δωρεά καί εὐλογία ἔλαβε ὁ Παράλυτος τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Κύριο. Τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια ζοῦσε ἕνα βασανιστικό δρᾶμα λόγῳ τῆς σωματικῆς του δοκιμασίας,ἀλλά καί τῆς καθημερινῆς ἀδιαφορίας καί ἀπορρίψεως ἀπό τούς συνανθρώπους του.Ἀλήθεια, πόσο μεγάλο πόνο προκαλεῖ σέ ἕναν ἄνθρωπο μία σοβαρή σωματική ἀσθένεια! Πόσο μεγάλο πόνο προκαλεῖ ὅμως και η ἀδιαφορία τῶν συνανθρώπων του.
Πολλές φορές ἡ ὀδύνη εἶναι μεγαλύτερη όταν ὁ διπλανός σου, ὁ γείτονάς σου, ὁ συγχωριανός σου, ὁ ὁποῖος σέ βλέπει καθημερινά νά δοκιμάζεσαι, νά πονᾶς, νά πάσχεις, σέ προσπερνᾶ ἀδιάφορα καί ψυχρά ἐνδιαφερόμενος μόνο γιά τό προσωπικό του πρόβλημα. Ἀλήθεια, πόση μοναξιά ὑπάρχει πλέον στήν κοινωνία μας!Παντοῦ συναντᾶς ἀνθρώπους πού εἶναι κοντά σου,μπορεῖ νά εἶναι καί δίπλα σου,ἀλλά ταυτόχρονα τούς αἰσθάνεσαι τόσο μακριά σου!
Σέ μία τέτοια ἀπελπιστική κατάσταση βρισκόταν καί Παραλυτικός τοῦ Εὐαγγελίου. Δέν ὑπῆρχε ἄνθρωπος ὅλα αὐτά τά χρόνια νά τοῦ δώσει ἕνα χέρι βοηθείας καί νά τόν ὁδηγήσει στά θεραπευτικά ὕδατα τῆς κολυμβήθρας τοῦ Σιλωάμ.Ὁ Παραλυτικός εἶναι μιά συγκλονιστική εἰκόνα ἀνθρώπινης δυστυχίας,ἔκφραση τῆς θλίψεως,τῆς ὀδύνης καί τοῦ πόνου τῶν ἀνθρώπων.
Δέν ὑπάρχει οἰκογένεια καί κοινωνία, πού νά μήν ἔχει ἀνθρώπους πάσχοντες. Δέν λείπουν ποτέ οἱ ἀσθενεῖς, οἱ παράλυτοι, οἱ τυφλοί,οἱ πεινασμένοι, οἱ γυμνοί, οἱ ἄστεγοι, οἱ ἀπόκληροι τῆς κοινωνίας. Στίς μέρες μας προστέθηκε καί ἡ νόσος τοῦ Κορονοιοῦ, που οδήγησε σέ μιά ἀδυσώπητη πραγματικότητα, καθώς γέμισε τήν ζωή μας με πόνο, μοναξιά καί ανασφάλεια. Ἐάν μποροῦσε κάποιος νά πετάξει πάνω ἀπό τήν γῆ, ἐάν εἶχε διαπεραστική ὅραση καί ὀξεία ἀκοή, θά ἔβλεπε παντοῦ τήν θλίψη καί τά δάκρυα ποτάμι, θά ἄκουγε σάν βοή νά ἀνεβαίνουν στόν οὐρανό οἱ στεναγμοί καί οἱ λυγμοί, τά παράπονα καί οἱ ἱκεσίες τῶν θλιβομένων. Πανανθρώπινο φαινόμενο ἡ θλίψη.Ὁ Κύριος εἶπε στούς μαθητές τοῦ “ἐν τῷ κόσμω τούτω, θλῖψιν ἔξετε” (Ιω.ιστ΄ 33). Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Κυρίου ἐπεκτείνεται σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους.
Γιατί ὅμως τόσες θλίψεις; Ἐκπληρώνουν κάποιο σκοπό; Γιατί τις ἐπιτρέπει καί τις παραχωρεῖ ὁ Θεός; Μά ἀσφαλῶς, γιατί εἶναι Πανάγαθος! Ὀξύμωρο ἀκούγεται, ὁ Πανάγαθος Θεός, πού θέλει τό καλό μας καί θυσιάστηκε γιά μᾶς, νά μᾶς ἐπιτρέπει νά βιώνουμε τόσες θλίψεις.Ὅμως, μέ μια πιό θεολογική προσέγγιση, θά διαπιστώσουμε πώς διά μέσου τῶν θλίψεων καί δοκιμασιῶν, συνερχόμαστε καί ἐπανερχομάστε στόν πραγματικό μας ἑαυτό. Τότε μόνο, δυστυχῶς, θυμόμαστε τόν Θεό, τόν ὁποῖο πολλές φορές λησμονοῦμε. Ἀναλογιζόμαστε τίς ἁμαρτίες μας καί συναισθανόμαστε τίς ἐνοχές μας, ἐνῶ ταυτόχρονα σκεφτόμαστε τίς συνέπειες τῶν ἁμαρτωλῶν πράξεών μας.
Ὅσο καί ἄν προσπαθοῦμε ἀπό μόνοι μας, ἤ ἔστω διά μέσου τῆς βοήθειας ὁρισμένων ἀνθρώπων νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά βάσανα μας, διαπιστώνουμε τήν ἀδυναμία μας καί τότε μόνο προσβλέπουμε στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτόν παρακαλοῦμε, σέ αὐτόν ἐλπίζουμε καί με αὐτόν πιστεύουμε ὅτι θά λυτρωθοῦμε καί θά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς πίκρες καί τίς δοκιμασίες, σωματικές καί ψυχικές. Καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ μόνη ἀσφαλής καταφυγή μας Βλέπουμε νά πραγματοποιεῖται αὐτό πού εἶπε ὁ προφήτης Ησαΐας: “Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθημεν σου” (Ησ.Κστ΄16). Ὁ πόνος μᾶς πλησιάζει πρός τόν Θεό. Ἀναπτερώνει τόν νοῦν καί τήν καρδιά μας πρός Ἐκεῖνον. “Ἐν ἡμέρα θλίψεως μου τόν Θεόν ἐξεζήτησα” (Ψαλμ.Οστ΄ 3). Τότε ,ἡ πίστη μας τονώνεται, ἡ προσευχή μας γίνεται θερμότερη, ἡ ἐλπίδα μας ἰσχυρότερη. Τότε, τά αἰσθήματα μετανοίας καί ἐπιστροφῆς πρός τόν Θεό πλημμυρίζουν τήν καρδιά μας. Τότε,κινούμεθα ἐντονώτερα πρός μετάνοια καί ἐξομολόγηση καί ὁ καθένας μας λέγει μέ εἰλικρίνεια, ὅπως ὁ μετανοήσας, μέγας προφητάναξ Δαυίδ ,“ἡμάρτηκα τῷ Κυρίῳ” (Βασ.Β,Ιβ΄ 13).
Ὡς ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐσωτερικῆς διεργασίας ἔρχεται ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐεργεσία, ἡ χάρις καί ἡ εἰρήνη, ἡ χαροποιός συναίσθηση ὅτι ἐπανήλθαμε κοντά στόν Πανάγαθο καί Οὐράνιο Πατέρα μας.Αἰσθανόμαστε τήν στοργική του παρουσία καί συμπαράσταση καί ἡ καρδιά μας γεμίζει ἀπό ἀγαλλίαση καί χαρά. Συμβαίνει τότε τό παράδοξο, ἐνῶ τό σῶμα νά πάσχει καί νά πονᾶ, ἡ ψυχή νά χαίρεται.Αὐτό τό παράδοξο φαινόμενο ζοῦσαν καθημερινά οἱ μάρτυρες. Ἄλλωστε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει:“χαίρω ἐν τοῖς παθήμασι μου” (Κόλασ. Α,24).
Ὅπως τά τοῦβλα, λέγει ὁ Μ. Βασίλειος, ἐάν δέν ψηθοῦν,εἶναι λάσπη καί διαλύονται ἀπό τήν βροχή,ὅταν ὅμως ψηθοῦν εἶναι ἰσχυρά σάν βράχος,“οὕτω καί αἱ καρδίαι τῶν ἀνθρώπων ἐν τῇ καμίνῳ τῆς θλίψεως δοκιμασθεῖσαι” γίνονται ἰσχυρές στούς πνευματικούς ἀγῶνες. Ἀμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
Κυριακή 30η Μαΐου 2021
Κυριακή της Σαμαρείτιδος
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Τό νερό ἀναζητᾶ ἡ Φωτεινή ἡ Σαμαρείτιδα στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ἕνα φυσικό στοιχεῖο ζωτικῆς σημασίας γιά τήν λειτουργία τοῦ σώματος. Αὐτή ἡ ἀναζήτηση ,ὅμως, πρόκειται νά τῆς ἀλλάξει ριζικά τήν ζωή καί νά βρεῖ ὄχι ἁπλῶς ἕνα φυσικό στοιχεῖο, ἀλλά ἕνα θεϊκό στοιχεῖο: τό μοναδικό θεϊκό στοιχεῖο τῆς λυτρώσεως καί τοῦ ἁγιασμοῦ.
Προσέρχεται μόνη στό πηγάδι χωρίς τή συνοδεία ἄλλων γυναικῶν, προφανῶς γιά νά ἀποφύγει τά πικρόχολα σχόλια γιά τήν ζωή της.Γνωρίζει ἡ ἴδια τό μέγεθος τῆς ἀμαρτωλότητάς της, κατά βάθος ὅμως ἔχει ἀγαθή προαίρεση.Δέν διψᾶ μόνο σωματικά, διψᾶ πολύ περισσότερο ψυχικά καί ἀναζητᾶ τήν μοναδική,τήν ἀστείρευτη πηγή πού θά τίς ἐξασφαλίσει τήν αἰώνια λύτρωση καί τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τό βάρος τῆς ἐνοχῆς καί τῶν παθῶν της.
Στόν ἐρημικό τόπο τῆς Συχάρ,λοιπόν, γνωρίζει καί συναντᾶ τόν στοργικό Σωτῆρα ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν. Ἐκεῖ, βρίσκει τήν ἱκανοποίηση τῆς πνευματικῆς της δίψας. Ἡ σωματική δίψα δέν τήν ἀπασχολεῖ πλέον ἤ μᾶλλον καλύτερα ἡ ἱκανοποίηση τῆς πνευματικῆς δίψας ξεδιψάει καί τή σωματική.
Ὁ Παντοδύναμος Κύριος ἔτσι τά “οἰκονόμησε” ὥστε νά βρίσκεται ἐκεῖ, τήν ὥρα πού ἡ Σαμαρείτιδα θά πήγαινε γιά νά ἀντλήσει τό ὕδωρ. Τῆς ζητᾶ νά Τοῦ προσφέρει νερό, γιά νά ξεδιψάσει καί ὁ ἴδιος ἀπό τόν φόρτο καί τόν καύσωνα τῆς ἡμέρας.Τό αἴτημα Του αἰφνιδιάζει τή γυναῖκα, ἀφοῦ ἦταν ἀδιανόητο τήν ἐποχή ἐκείνη ἕνας Ἰουδαῖος νά ζητᾶ κάτι ἀπό ἕναν Σαμαρείτη. Σ'αὐτήν ὅμως τήν περίπτωση ἀποκτοῦσε τό αἴτημα τοῦ Κυρίου ἰδιαίτερη σημασία, διότι ἀπέβλεπε σέ ἕναν κατ' ἐξοχήν στόχο, πού δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τήν σωτηρία καί τήν λύτρωση τῆς μέχρι τότε “σκοτεινῆς”,ἀλλά ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή καί μετέπειτα “φωτεινῆς” Σαμαρίτειδας.
Ἡ Σαμαρείτιδα, παρά τόν αἰφνιδιασμό της, δέν ἀπομακρύνεται, ἀλλά ἐκφράζει τήν ἀπορία της γιά τό αἴτημα τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό αὐτήν τήν ἀπορία πῆρε τήν ἀφορμή ὁ Κύριος καί ἀνοίγει μαζί της ἕναν ἀποκαλυπτικό ἀλλά ταυτόχρονα σωτήριο διάλογο.Ὁ λόγος μέ τά ὑψηλά νοήματα τοῦ Κυρίου εἶναι φυσικό νά μή γίνει ἀμέσως κατανοητός ἀπό τή γυναῖκα, ὅταν ὅμως ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτει τά τοῦ βίου της, ἐκείνη ἀμέσως ἀντιλαμβάνεται πώς ἐνώπιόν της δέν βρίσκεται κάποιος συνηθισμένος ἄνθρωπος ἀλλά ἕνας προφήτης. Ἔτσι, ἡ διάνοιά της φωτίζεται,ἡ καρδιά της συγκινεῖται καί ὁ πόθος της νά γνωρίσει τήν ἀλήθεια, τόν ἀληθινό Θεό καί τήν λατρεία πού τοῦ ἁρμόζει, ξεχύνεται ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς της. Παραμερίζει τό ἀντλημα, ξεχνᾶ τό νερό τοῦ πηγαδιοῦ, ξεχνᾶ τόν σκοπό, γιά τόν ὁποῖο ἦλθε στό πηγάδι καί μέ φλογερή πνευματική δίψα ἀκούει τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ. Προτιμᾶ τό πνευματικό ὕδωρ τοῦ Σωτῆρα ἀπό τό ὕδωρ τοῦ πηγαδιοῦ.
Τελικά, δίχως νά τό ἀντιληφθῆ, ἔγινε ἡ ἴδια πηγή ὕδατος ζῶντος για τούς συμπατριῶτες της. Ἰσαπόστολος πραγματική, ἀφοῦ δέν κράτησε τά σωτήρια καί διδακτικά λόγια τοῦ Χριστοῦ μόνο γιά τόν ἑαυτό της,ἀλλά ἔσπευσε νά τά διαδώσει παντοῦ.
Διψοῦν καί σήμερα πολλοί ἄνθρωποι νά μάθουν τήν ἀλήθεια, νά γνωρίσουν τόν μόνο ἀληθινό Θεό. Ἡ μόνη ἀσφαλής πηγή πού ὁδηγεῖ τήν κάθε διψασμένη ψυχή στό νά βρεῖ αὐτές τίς αἰώνιες ἀλήθειες εἶναι ὁ Χριστός. Ὅσοι προστρέχουν σ΄Αὐτόν καί ἀπορροφοῦν τά λόγια Του, δροσίζονται, ἱκανοποιοῦνται, χορταίνουν, χαίρουν.
Ὁ Κύριός μας σε ἀνύποπτο χρόνο μᾶς παρουσιάζεται καί μᾶς δίνει τήν δυνατότητα νά συνδεθοῦμε μαζί του καί νά ξεφύγουμε ἀπό τά δεσμά τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά κατανοήσουμε αὐτήν τήν ἐπίσκεψη καί νά μήν ἀποφύγουμε τόν σύνδεσμό μας μέ τόν Σωτῆρα.
Στήν ἐρώτηση πού συχνά ἀκούγεται ἀπό τούς ανθρώπους τί ὑπάρχει πέραν τοῦ τάφου, θά λάβουν τήν ἀπάντηση ὅτι μόνο τότε,μετά τον τάφο, ἀρχίζει ἡ αἰώνια καί μακαρία ζωή καί ὅτι ὁ θάνατος δέν εἶναι ἐκμηδένιση καί ἀφανισμός, ἀλλά ἡ ἀρχή μιᾶς νέας, τελειότερης, χαρούμενης, μακαρίας ζωῆς γιά τούς δικαίους. Θά πληροφορηθοῦν ὅτι στόν Παράδεισο, ὑπάρχουν ἀγαθά “ἅ ὀφθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη” (Α΄Κορ.β,9).
Οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου ἱκανοποιοῦν κάθε αἴτημα καί λύνουν κάθε ἀπορία, γι' αὐτό κάθε ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνεται καθημερινά πηγή ἀναβλύζοντος πνευματικοῦ ὕδατος. Διότι “νερό βαθύ καί ἀνεξάντλητο εἶναι οἱ λόγοι τοῦ ἐναρέτου, ποταμός καί πηγή ζωῆς ἀναβλύζει ἀπό τήν καρδία του” (Παροιμ. ιη΄4). Αὐτήν τήν ἀνεκτίμητη δωρεά τοῦ Θεοῦ προείδε ὁ προφήτης Ἠσαΐας καί προφητικά προτρέπει τούς ἀνθρώπους νά προσέλθουν στήν πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος. Λέγει “Οἱ διψῶντες, πορεύεσθε ἐφ' ὕδωρ” (Ησ.νε 1),διότι ὁ Πανάγαθος Θεός “ ἔδωκεν ἐν τῇ ἐρήμῳ ὕδωρ καί ποταμούς ἐν τῇ ἀνύδρῳ ποτίσαι τό γένος μου τό ἐκλεκτόν” (Ησ.μγ,20).
Ἑπομένως, ἀδελφοί μου, ἐμεῖς θά μείνουμε ἀκόμη διψασμένοι, ἐνῶ δίπλα μας εἶναι ἡ ἀστείρευτη πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί ἔχουμε τήν δυνατότητα νά εἴμαστε τρισευτυχισμένοι;
π. Γ.Β.