“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
(2 Ἰουνίου 2019)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ἕνα συγκλονιστικό θαῦμα, μοναδικό στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, μᾶς παρουσιάζει ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή. Τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Ἕνα θαῦμα τό ὁποῖο μιλᾶ ἀπό μόνο του, ἕνα θαῦμα τό ὁποῖο διαλαλεῖ ὁ ἴδιος ὁ πρώην τυφλός, ἕνα θαῦμα πού ἐμμέσως πλήν σαφῶς τό ἀναγνωρίζουν καί οἱ γονεῖς τοῦ πρώην τυφλοῦ.
Τό ἴδιο θαῦμα ὅμως τό ἀμφισβητοῦν καί δέν τό ἀποδέχονται οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι κάνουν τά ἀδύνατα δυνατά, γιά νά ἐξασφαλίσουν ἔστω καί μία μαρτυρία ἱκανή νά ἀμφισβητήσει αὐτό τό ἀνεπανάληπτο γεγονός.
Διαχρονικά ἡ πώρωση καί ἡ πνευματική τύφλωση κλείνουν τά μάτια τῆς ψυχῆς, ὁδηγοῦν σέ παράλογες καί ἀκατονόμαστες ἀντιδράσεις καί συμπεριφορές, ὥστε νά ἀμφισβητοῦνται καί τά πλέον ὀφθαλμοφανῆ περιστατικά καί γεγονότα. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς Φαρισαίους· εἶναι τέτοια ἡ πώρωση, ἡ τύφλωση καί τό μένος τους κατά τοῦ Ἰησοῦ, πού δέν τούς ἐπιτρέπει νά ὁμολογήσουν καί νά ἀποδεχθοῦν τά θαύματα Του,ἄν καί ἴδιοι πολλές φορές τά βλέπουν νά γίνονται μπροστά τους. Δέν φτάνει ὅμως μόνο αὐτό, ἀλλά προσπαθοῦν ἀκόμη καί μέσα ἀπό τίς εὐεργεσίες, ἀπό τούς λόγους καί ἀπό τά θαύματα τοῦ Κυρίου νά Τόν ἀμφισβητήσουν ἄλλοτε ὡς βλάσφημο, ἄλλοτε ὡς παραβάτη τοῦ Νόμου καί ἄλλοτε ὡς συνεργό τῶν δαιμόνων.
Δυστυχῶς,ἡ ἴδια τακτική συμβαίνει πάντα, ἡ μόνη διαφορά εἶναι ὅτι τόν ρόλο τῶν Φαρισαίων διαχρονικά τόν ἀναλαμβάνουν οἱ «σύγχρονοι» κάθε ἐποχῆς, οἱ λεγόμενοι ψευτοκουλτουριάρηδες καί θεωρητικοί, οἱ ὁποῖοι συστηματικά, ἔντεχνα καί μεθοδευμένα ἄλλοτε μέ κάλυμμα τήν προσωπική τους κοσμοθεωρία, ἄλλοτε μέ προπύργιο τήν ἐπιστημονική τους γνώση καί κατάρτιση, πάντα ὅμως μέ τό ἴδιο μένος, ὅπως τό μένος τῶν Φαρισαίων, στρέφονται κατά τοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ. Προσπαθοῦν νά μειώσουν, νά μπερδέψουν, νά συγχύσουν καί εἰ δυνατόν νά ἀλλάξουν τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων πρός τόν Σωτῆρα Χριστό.
Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἐξαιρετικό παράδειγμα θαρραλέας ὁμολογίας, ὑπόδειγμα γιά ὅλους μας, ἀποτελεῖ ὁ πρώην τυφλός. Ἄν καί τόν ἀμφισβητοῦν, τόν λοιδοροῦν, τόν ἀπειλοῦν, καί τέλος τόν ἀποβάλλουν ἀπό τή συναγωγή, ἐκεῖνος μέ γενναιότητα ὁμολογεῖ παντοῦ,μέ παρρησία περιγράφει τό θαῦμα τῆς θεραπείας του Πόση λεκτική καί σωματική βία ὑπέστη γιά νά καμφεῖ καί νά μήν ὁμολογήσει! Ἡ στάση του ὅμως παραμένει ἀκλόνητη καί σταθερή!
Ἀλήθεια σήμερα, πόσοι ἀπό ἐμᾶς μποροῦμε νά συγκρίνουμε τη θέση μας ἀπέναντι στόν Θεό μέ τήν στάση τοῦ πρώην τυφλοῦ; Πόσοι ἀπό ἐμᾶς μέ τήν ἴδια θέρμη, μέ τόν ἴδιο ζῆλο, μέ τήν ἴδια παρρησία, μέ τήν ἴδια ὁμολογία διαλαλοῦμε σταθερά τήν πίστη μας στόν Σωτῆρα Χριστό; Δυστυχῶς, ἐλάχιστοι.
Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Στήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ τυφλός καί κάθε εὐεργετημένος ὁμολογοῦσαν τό θαῦμα, ὁ λαός, πού ἔβλεπε τά θαύματα καί ἄκουγε τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, ὁμολογοῦσε καί αὐτός ὅτι “οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος” (Ιω. ζ 46), ἐνῶ οἱ Φαρισαῖοι ταράσσονταν καί ἀγανακτοῦσαν.Τό ἴδιο συμβαίνει καί τώρα, ὅσοι ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά ὁμολογήσουν τήν πίστη τους, νά διατρανώσουν τά θαύματα τοῦ Χριστοῦ, νά ἐκφράσουν τήν εὐγνωμοσύνη τους, βρίσκονται ἀντιμέτωποι μέ τήν ἀγανάκτηση καί τό μένος τῶν “ σύγχρονων Φαρισαίων”.
Ὁ φθόνος ὅλων τῶν πολεμίων τοῦ Χριστοῦ ἑκάστης ἐποχῆς εἶναι ἴδιος. Καί ὅπως ὁ φθόνος τῶν Φαρισαίων ἔγινε ἀντιληπτός ἀκόμη καί ἀπό τόν Πιλάτο, μάλιστα ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Πιλάτος γνώριζε πολύ καλά “ὅτι διά φθόνον παρέδωκαν τόν Χριστόν” (Ματθ. κζ΄18),ἔτσι ἀντιληπτός εἶναι καί ὁ φθόνος τῶν σημερινῶν πολεμίων, οἱ ὁποῖοι μέ τόν “μανδύα” τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας προσπαθοῦν νά ξεριζώσουν ἀπό τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων τήν πίστη πρός τόν Χριστό. Ἀλλά ματαιοπονοῦν.
Κατάπληκτος εἶναι καί ὁ Μέγας Βασίλειος μπροστά στόν φθόνο τῶν Φαρισαίων καί ρωτᾶ: “Διά τί ὁ Σωτήρ ἐφθονεῖτο; διά τά θαύματά του. Τίνες ἦσαν αἱ θαυματοποιίαι; Σωτηρία τῶν δεομένων(αὐτῶν πού βρίσκονταν σέ ἀνάγκη καί σέ θλίψεις)·ἐτρέφοντο οἱ πεινῶντες, καί ὁ τρέφων ἐπολεμεῖτο· ἠγείροντο οἱ νεκροί, καί ὁ ζωοποιῶν ἐβασκαίνετο (ἐφθονεῖτο) · δαίμονες ἀπηλαύνοντο, καί ὁ ἐπιτάσσων ἐπεβουλεύετο· λεπροί ἐκαθαρίζοντο,κωφοί ἤκουον καί τυφλοί ἀνέβλεπον, καί ὁ εὐεργέτης ἐφυγαδεύετο (κατεδιώκετο ἀπό τόπον σέ τόπον). Καί τό τελευταῖον, θανάτῳ παρέδωκαν τόν τήν ζωήν χαρισάμενον, καί ἐμαστίγουν τόν ἐλευθερωτήν τῶν ἀνθρώπων καί κατεδίκαζον τόν κριτήν τοῦ κόσμου” (Μ.Βασίλειος, Ὁμιλία ια , Περί φθόνου).
Προσοχή λοιπόν, ἀδελφοί μου, νά μήν παρασυρθοῦμε ἀπό τόν φθόνο τῶν σύγχρονων Φαρισαίων καί φανοῦμε ἀνάξιοι τοῦ μεγάλου Εὐεργέτου μας. Θά μᾶς πεῖ καί πάλι ὁ Μέγας Βασίλειος: «προσοχή, διότι δέν ὑπάρχει τίποτε μιαρώτερον, ἀπό τό νά δαγκώνεται κανείς διά τήν εὐημερία τοῦ ἄλλου, νά τρίζει τά δόντια του καί νά λιώνει. Τίποτε φοβερώτερον, τίποτε ἀθλιώτερο ἀπό τό νά κυριαρχεῖται, νά πάσχει καί νά ἐξαντλεῖται ἀπό τό πάθος τοῦ φθόνου. Ἂς προφυλαχθοῦμε ἀπό τό πάθος τοῦ φθόνου, διότι, ὅπως ἡ σκουριά κατατρώγει τό σίδηρο, ἔτσι καί ὁ φθόνος ψυχήν ἐξαναλίσκειν». Ἀμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Α΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
(9 Ἰουνίου 2019)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Σήμερα,ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει καί τιμᾶ τούς μεγάλους καί φωταυγεῖς ἀστέρες της, τίς λυχνίες τίς ἄσβεστες, τούς ἀκραιφνεῖς ὁδοδεῖκτες τῆς ἀμωμήτου πίστεως μας, τούς Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι μέσα ἀπό τήν ἐνάρετη ζωή τους, τήν θεολογική κατάρτισή τους, τήν συστηματική διδασκαλία τους καί γενικότερα τήν ὀρθή ποιμαντική τους, καθόρισαν τό δόγμα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως. Κατατρόπωσαν καί ἀναθεμάτισαν τήν κακοδοξία τοῦ Ἀρείου καί διατράνωσαν τό ὁμοούσιον τοῦ Υἱοῦ μετά τοῦ Πατρός.
Αὐτή τήν ἁγίαν καί ἀμώμητον πίστην, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ μοναδική καί πολυπόθητη χαρά γιά ὅλους μας,μᾶς τήν παρέδωσαν ἀκεραίαν καί ἀνόθευτη. Διότι ἡ πίστη πρός τόν Χριστό δέν ἦταν ἕνα ἀποκλειστικό προνόμιο μόνο τῶν μαθητῶν καί Ἀποστόλων του, δεν ἦταν ἔνα πολύτιμο καί ἀνεκτίμητο δῶρο μόνο γι' αὐτούς. Ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι δώρο γιά ὅλους τούς πιστούς ἑκάστης ἐποχῆς. Ἐφ' ὅσον ἡ πίστη, ἡ ἀγάπη, καί ὑπακοή πρός τόν Κύριο, πού εἶναι προϋποθέσεις τῆς χαράς, χαρακτηρίζουν τούς πιστούς, ἄρα καί ἡ χαρά τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί πρός αὐτούς δῶρο Του. Αὐτήν τήν μεγάλη ἀλήθεια μᾶς παρουσιάζει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν μᾶς λέγει “ χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε” (Φιλιπ. δ΄4).
Μπορεῖ τά πάντα γύρω μας νά μεταβάλλονται, νά γίνονται κοσμογονικές ἀλλαγές, ἡ ζωή μας νά περνᾶ πολλές διακυμάνσεις χαράς, λύπης, δοκιμασιῶν, προβληματισμῶν, ἀπώλειας προσφιλῶν προσώπων, ὅμως ὁ Κύριος μένει πάντοτε μαζί μας, μᾶς παρέχει παντοτινή καί μόνιμη χαρά. Οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας βίωσαν βάσανα, πικρίες, διωγμούς καί συκοφαντίες, ὅμως ἡ ἐσωτερική πληρότητα καί ἡ ἀστείρευτη χαρά στή ζωή τους ἦταν ἕνα ἀπό τά πολλά κοινά χαρακτηριστικά πού εἶχαν μεταξύ τους. Ἡ χαρά τῆς μόνιμης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή τους ἐπεσκίαζε καί διέλυε κάθε ἀνθρώπινη θλίψη καί πικρία.
Αὐτήν τή μοναδική χαρά τή βιώνει καί τήν αἰσθάνεται ὁ κάθε συνειδητός χριστιανός πού ζεῖ μέσα στή ζωή τοῦ Χριστοῦ,μέσα ἀπό τήν μοναδική ἐμπειρία τῆς συμμετοχῆς στήν ἐνεργῆ και μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Πόση χαρά αἰσθάνεται ὁ πιστός,ὅταν μέσα ἀπό τό λυτρωτικό μυστήριο τῆς μετανοίας προσφεύγει ὡς ἱκέτης πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν καί λαμβάνει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν!Λυτρώνεται ἀπό τό συσσωρευμένο ἄγχος τῆς ἐνοχῆς, ἀπό τίς συγκλονιστικές τύψεις τῆς συνειδήσεως, ἐνῶ ὅλη ἡ ὕπαρξη του πλημμυρίζει ἀπό εἰρήνη.
Χαίρεται ὁ πιστός, ὅταν ὑποκινούμενος ἀπό τήν προτροπή τοῦ Κυρίου, προσφέρει τήν ἐθελοντική προσφορά τῆς ἀγάπης καί τῆς διακονίας στόν ἐμπερίστατο συνάνθρωπό του. Χαίρεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὅταν γίνεται καί ὁ ἴδιος του παράδειγμα πρός μίμηση μέσα ἀπό τά καθημερινά,θεάρεστα καί ὠφέλιμα ἔργα πρός τήν κοινωνία. Χαίρεται ὁ πιστός, ὅταν μέ τήν ὑποδειγματική χριστιανική του ζωή γίνεται “ ὁδηγός τυφλῶν, φῶς τῶν ἐν σκότει, παιδευτῆς ἀφρόνων, διδάσκαλος νηπίων”, ὅπως ἀκριβῶς ἦταν οἱ θειότατοι Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας.Χαίρεται ὁ πιστός,ὅταν μέ θέρμη καί μέ ἰδιαίτερο ζῆλο, μέσα ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς του προσεύχεται καί ἐπικοινωνεῖ μέ τόν Θεό, Τοῦ ἐκφράζει τήν εὐγνωμοσύνη γιά τίς συνεχεῖς δωρεές Του, Τοῦ ὑποβάλλει μέ πίστη τά αἰτήματα του ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά κυρίως γιά τούς συνανθρώπους του. Χαίρεται ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί φωτίζεται ὅλη ἡ ὕπαρξη του κοινωνώντας τοῦ Τιμίου Αἵματος καί τοῦ Τιμίου Σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ πίστη μας εἶναι ἕνα βίωμα, εἶναι μία καί μοναδική ἀλήθεια· κανείς ἄλλος στόν κόσμο αὐτό δέν δοκιμάζει τήν ἀληθινή, τήν πλήρη καί ἀδιατάρακτη χαρά, ὅσο οἱ ἀληθινοί χριστιανοί. Γιατί οἱ ἀληθινοί χριστιανοί, ἐνῶ ἔχουν πάρα πολλά καθημερινά, κοινωνικά, οικογενειακά, οἰκονομικά καί ἄλλα προβλήματα, ἔχουν ὅμως χαρά πεπληρωμένη καί ἀστείρευτη. Νιώθουν χαρά οἱ γνήσιοι χριστιανοί,πού ξέρουν να ἱεραρχοῦν τά οὐσιώδη καί τά πρωτεύοντα. Νιώθουν χαρά οἱ γνήσιοι χριστιανοί,πού δέν κάμπτονται καί δέν μελαγχολοῦν ἀπό τά δευτερεύοντα καί ἀνώφελα.Αὐτοί πληροφοροῦνται καθημερινά ἀπό τήν προσωπική τους πεῖρα ὅτι σ΄αὐτούς πραγματοποιεῖται πάντοτε ἡ ὑπόσχεση καί ἡ προσευχή τοῦ Κυρίου μας, ὅταν παρακάλεσε τόν Πατέρα Του γιά τούς πιστούς“ ἵνα ἔχωσι τήν χαράν τήν ἐμήν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς”.
Ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἀνήκουμε ἄραγε σ΄αὐτήν τή μεγάλη κατηγορία καί εὐλογημένη οἰκογένεια τῶν χριστιανῶν; Ἀς κάνουμε τόν αὐτοέλεγχό μας καί ακόμη καί ἄν διαπιστώσουμε ὅτι ἀπέχουμε ἀπό αὐτήν τήν πνευματική εὐφροσύνη,δέν εἶναι ἀργά. Η χαρά τοῦ Κυρίου μᾶς περιμένει νά γίνει στολίδι καί θησαυρός τῆς δικῆς μας ταλαιπωρημένης ζωῆς. Ἀμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
(16 Ἰουνίου 2019)
Πεντηκοστή ἑορτάζουμε,ἀδελφοί, καί Πνεύματος ἐπιδημία. Μεγάλη, ἐπίσημη, χαρμόσυνη, κοσμοϊστορική ἡ σημερινή ἡμέρα, κατά τήν ὁποία ἐκπληρώνεται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές του. Κατῆλθε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον καί ἐφώτισε αὐτούς καί διά μέσου αὐτῶν ἵδρυσε τήν Μία, Ἁγία, Ἀποστολική καί Καθολική Ἐκκλησία μας.Τό στάδιο τῆς μαθητείας τελείωσε· μέ τήν φώτιση τοῦ Παναγίου Πνεύματος ξεκίνησε ἕνα νέο στάδιο γιά τούς μαθητές. Τό στάδιο τῆς ἀποστολῆς, τῆς διαδόσεως τοῦ λυτρωτικοῦ καί σωτηρίου μηνύματος τοῦ Χριστοῦ πρός ὁλόκληρη τήν Οἰκουμένη.Ἔπαψαν νά εἶναι μαθητές, ἔγιναν Ἀπόστολοι καί Oἰκουμενικοί Διδάσκαλοι.
Πολλές φορές ὁ Κύριος μίλησε γιά τό Ἅγιον Πνεῦμα καί οἱ ἄνθρωποι ἔμεναν κατάπληκτοι μέ τήν διδασκαλία αὐτή. Ἀκόμη καί οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές, πρίν ἀπό τήν ἐπιφοίτηση ἀποροῦσαν. Ξεκάθαρα ἄκουσαν ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ ὅτι ὑπάρχει Ἅγιο Πνεῦμα καί ὅτι πλουσιοπάροχα θά ἐρχόταν στούς ἀνθρώπους. Ἡ Παλαιά Διαθήκη ἔκανε βέβαια λόγο γιά τό «Ζωοποιόν Ἅγιον Πνεῦμα», ἀλλά συνεσκιασμένα καί συμβολικά. Αὐτό ἔγινε γιά νά προφυλαχθεῖ ὁ Ἑβραϊκός λαός, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπιρρεπής στήν πολυθεΐα.
Ὁ Κύριος ὅμως μίλησε καί ἐπανάλαβε περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στήν Ἑορτή τῶν Ἐγκαινίων παρουσίασε τό Ἅγιον Πνεῦμα ὡς ἀπαραίτητο ὕδωρ γιά τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. «Ἐκεῖνος πού διψᾶ, ἄς ἔλθει πρός ἐμένα. Ἐγώ θά τοῦ δώσω τό ζωογόνο ὕδωρ, ὥστε καί αὐτός νά ξεδιψάσει καί τῶν ἄλλων τήν δίψα νά δροσίσει καί νά σβήσει» εἶπε ὁ Χριστός. «Τοῦτο δέ, εἶπε, περί τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν» ἀναφέρει τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ιωάννη (Ιω.ζ΄39).
Κάθε ἄνθρωπος κυριεύεται ἀπό δίψα ὄχι μόνο σωματική ἀλλά κυρίως κυριεύεται ἀπό πνευματική δίψα, καί ἀναζητᾶ τρόπο καί πηγή νά ξεδιψάσει. Ὁ ἱερός πόθος, ἡ πνευματική, ἡ ἁγία ἐπιθυμία καί ἀναζήτηση, εἶναι στοιχεῖα πού ὁ Θεός ἔχει φυτέψει μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Πόσοι καί πόσοι ἄνθρωποι καθημερινά ἀναζητοῦν νά βροῦν καί νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια γιά τόν ἑαυτό τους, γιά τόν κόσμο, γιά τό σύμπαν, γιά τόν Θεό.
Ἐσωτερικές ἀναζητήσεις καί ὑπαρξιακά ἐρωτήματα ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς μου; Ποιός πραγματικά εἶμαι;Ποιά εἶναι ἡ ἀποστολή μου; Πού θά ὁδηγηθῶ; Ὑπάρχει ζωή μετά θάνατον; Τί θά συναντήσω, ὅταν πεθάνω; Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά τά ἐρωτήματα, γιά τά ὁποία πολλές φορές ὁ ἄνθρωπος μέσα ἀπό διάφορες κοσμοθεωρίες προσπαθεῖ νά πάρει ἀπαντήσεις, νά συγκρίνει, νά ἀξιολογήσει καί νά βγάλει συμπεράσματα;
Ὅλα αὐτά δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἡ ὑπαρξιακή ἀγωνία τοῦ ἀνθρώπου μπροστά στή συνειδητότητα τῆς πεπερασμένης φυσικῆς του ὕπαρξης. Ποιός μπορεῖ λοιπόν νά δώσει μία σαφῆ καί συγκεκριμένη ἀπάντηση; Ποιός μπορεῖ νά γαληνέψει τήν ἀνθρώπινη ψυχή ἀπό τήν ἀδημονία καί τήν ἔνταση πού βιώνει;
Ἀκόμη καί αὐτοί οἱ μεγάλοι ἐπιστήμονες, δέν μποροῦν νά ἀπαντήσουν.Ἐνῶ με τή γνώση καί τίς ἔρευνες τους ἔχουν φτάσει σέ πολύ ὑψηλά ἐπιστημονικά καί τεχνολογικά ἐπιτεύγματα,ἐνῶ συνεχῶς γίνονται ἀνακαλύψεις, τά καινούρια δεδομένα πού προκύπτουν, τούς προβληματίζουν, τούς δημιουργοῦν νέα ἐρωτήματα καί νέες ἔρευνες. Ποιός μπορεῖ λοιπόν νά μιλήσει γιά τόν κόσμο, γιά τό σύμπαν, γιά τόν ἄνθρωπο μέ μία ἀσφαλῆ καί ἀδιάψευστη ἀπάντηση; Πολλοί μέσα στήν ἀνθρώπινη ἱστορία προσπάθησαν νά μᾶς παρουσιάσουν καί νά μᾶς προσφέρουν ἀπαντήσεις γιά τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου καί γιά τήν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου, ὅλοι ὅμως περιορίστηκαν μόνο σέ θεωρίες, χωρίς νά μποροῦν νά ἀπαντήσουν ἱκανοποιητικά.
Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά μᾶς ἀπαντήσει, ὁ μόνος Δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου καί εἰδικότερα τό Πανάγιο Πνεῦμα. Αὐτό τό τρίτο πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος ἐγκαθίσταται στήν καρδιά μᾶς, ἰσάξιο καί ὁμοούσιο πρός τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, τό ὁποῖο μετά τήν σταυρική θυσία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τήν ἔνδοξη Ἀνάσταση καί τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψη Του, ἔχει ἀναλάβει ὡς δικό Του πλέον ἔργο τόν διαφωτισμό καί τήν καθοδήγηση τοῦ ἀνθρώπου πρός “πᾶσαν τήν ἀλήθειαν”.
Τό εἶπε ἄλλωστε καί ὁ Χριστός στούς μαθητές Του κατά τήν μεγάλη βραδιά τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου. “Ἔχω πολλά ἀκόμη, νά σᾶς πῶ, ἀλλά λόγῳ τῆς ἀτέλειας σας δέν μπορεῖτε τώρα νά τά κρατήσετε καί νά τά ἐννοήσετε. Ὅταν ὅμως ἔλθει τό Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, θά σᾶς ὁδηγήσει στή σωτηριώδη ἀλήθειαν” (Ἴω.ιστ΄12-13). Αὐτή ἡ ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου πραγματοποιήθηκε κατά τήν σημερινή μεγάλη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Οἱ Μαθητές “ἐπλήσθησαν Πνεύματος Ἁγίου”. Ἡ διάνοια τους φωτίσθηκε λαμπρότατα. Ἡ γνώση τους πλουτίσθηκε στόν ὑπέρτατο βαθμό. Ἔγιναν θεόπνευστοι, πνευματοφόροι, ἱκανοί νά ἐξάγουν ἀπό τόν πνευματικόν θησαυρό “καινά καί παλαιά” (Ματθ. ιγ΄52).
Ἀλλά ἡ δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν σταματᾶ ἐδῶ. Δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἱκανοποίηση τοῦ πόθου τῆς γνώσεως, μία εὐλαβής παραδοχή καί προσωπική πεῖρα τῆς Θείας Ἀλήθειας. Εἶναι ἐπίσης μία ἱκανότητα, μία δύναμη καί εὐχέρεια πρός μετάδοση τῆς ἀλήθειας καί στούς ἄλλους.
Αὐτό τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τότε καί σήμερα καί πάντοτε μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων προσφέρει σέ κάθε ψυχή διψασμένη “ τό ὕδωρ τό ζῶν” ,τίς μεγάλες ἀλήθειες τῆς πίστεως μας καί ἀναδεικνύει τόν κάθε πιστό, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν κοινωνική θέση καί τήν μόρφωση του, «πηγήν ὕδατος ζῶντος», σοφό διδάσκαλο τῶν ἄλλων, ἀληθινό πνευματικό ἡγέτη. Παρηγορεῖ στίς θλίψεις, ἀναπτερώνει τό φρόνημα, τονώνει κατά τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καί τῆς δοκιμασίας, προφυλάσσει ἀπό τούς κινδύνους, χειραγωγεῖ τόν ἄνθρωπο στόν δρόμο τῆς ἠθικῆς τελειώσεως, στήν ἐπιτυχία τοῦ προορισμοῦ του ἀπό τό «κατ' εἰκόνα στό καθ' ὁμοίωσιν», στήν κατά Χάριν θέωση καί στόν ἁγιασμό. Ἀμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
(23 Ἰουνίου 2019)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Σαφέστατες εἶναι οἱ ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, τίς οποίες δίνει στούς Ἀποστόλους καί κατ' ἐπέκταση σε ὅλους τούς Χριστιανούς γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο γίνεται ἡ ὁμολογία γιά τό ὐπερύμνητο ὄνομα Του. Καί ὅσο σαφέστατες εἶναι οἱ ἐντολές Του γιά τήν ὁμολογία πίστεως πρός τό ὄνομα Του, ἄλλο τόσο πιό ξεκάθαρη εἶναι καί ἡ πληροφόρηση τοῦ Κυρίου μας γιά τό πῶς θά εὐεργετηθοῦν,ὅσοι διακονήσουν τήν ἱερά ἀποστολή τῆς κατηχήσεως καί τοῦ ἱεραποστολικοῦ Του ἔργου.
Ὁ Χριστός βέβαια προειδοποίησε τούς Ἀποστόλους Του ὅτι τά ἐμπόδια καί οἱ δυσκολίες θά εἶναι πολλές καί καθημερινές. Ἡ ἐντολή Του εἶναι ξεκάθαρη: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» (Ματθ.28,19). Τό ἔργο τῶν Ἀποστόλων μετά τήν Πεντηκοστή εἶναι ἔνα καί μοναδικό: Νά διαδώσουν παντού τήν σωτήρια ὁμολογία. Τά ἐμπόδια πού θά συναντήσουν πολλά, ἀλλά καί τά βραβεῖα τά ὁποία θά ἀποκομίσουν ἀκόμη σημαντικότερα,σύμφωνα καί πάλι μέ τή διαβεβαίωση τοῦ Χριστοῦ. Βραβεῖα καί ὀφέλη τά ὁποία δέν θά λάβουν καί θά γευτοῦν μόνο οἱ Ἀπόστολοι, ἀλλά καί ὁ καθένας ὁ ὁποῖος στό ὄνομα τοῦ Ἐσταυρωμένου καί Ἀναστάντος Χριστοῦ θά ὑποστεί διωγμούς, ὕβρεις, χλευασμούς, εἰρωνεῖες, περιφρονήσεις, ἀπαξιώσεις. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Πάντες δέ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ διωχθήσονται» (Β΄Τιμ. 3, 12).
Οἱ Ἀπόστολοι αὐτά τά “στέφανα” του “μαρτυρίου” δέν ἄργησαν νά τά δεχθοῦν. Εὐθύς ἀμέσως ἀπό τήν ἐπιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος ξεχύθηκαν στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης νά διαδώσουν τό οἰκουμενικό μήνυμα τῆς σωτηρίας, τῆς λυτρώσεως καί τοῦ ἁγιασμοῦ. Εὐθύς ἀμέσως ὅμως, ξεκίνησαν οἱ διωγμοί, οἱ φυλακίσεις καί τά μαρτύρια τους. Παρόλα αὐτά δεν ὑπέστειλαν τό ἔργο τῆς διακονίας τούς. Δέν δείλιασαν, δέν τρομοκρατήθηκαν, δέν παράτησαν τήν ἀποστολή τους. Ἤξεραν ἐκ τῶν προτέρων ὅτι ὁ Κύριος πάντων, ὡς Θεός καί κριτής θα τούς ὁμολογήσει γιά αὐτή τήν διακονίαν ἐνώπιον τοῦ Οὐρανίου Πατρός Του. Ἐπίσης, γνώριζαν πώς, ἐάν κάποιος φανεῖ ἀνάξιος τῆς ἀποστολῆς, τότε καί ὁ δικαιοκρίτης Θεός δέν θα τόν ἀναγνωρίσει ὡς μέλος τοῦ ἱεροῦ σώματός Του.
Ἀπό τήν συγκεκριμένη Εὐαγγελική περικοπή διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Χριστός ζήτησε απόλυτη ἀφοσίωση πρός τό πρόσωπο Του,μέ ἕναν τρόπο πού με τήν ἀνθρώπινη λογική καί τήν κοσμική προσέγγιση, φαίνεται δύσκολος ἕως ἀκατόρθωτος. Ζήτησε δηλαδή ἀπό τούς μαθητές Του, ἀλλά καί ἀπό ὅλους του χριστιανούς πού Τόν ὁμολογοῦν ὡς τέλειο Θεό καί τέλειο άνθρωπο, νά Τόν ἀγαποῦν περισσότερο καί ἀπό τά πλέον προσφιλῆ καί οἰκεία πρόσωπα, ὅπως εἶναι οἱ γονεῖς καί τά παιδιά. Ἡ ἐπιθυμία αὐτή τοῦ Κυρίου μπορεῖ νά φαίνεται ἀκατόρθωτη καί σκληρή .Μέ μιά πιό πνευματική προσέγγιση ὅμως μποροῦμε νά δεχτοῦμε πώς, ἀφοῦ ἐκεῖνος χαρίζει στους γονεῖς τά παιδιά καί στα παιδιά χαρίζει τούς γονεῖς, εἶναι ἀπολύτως φυσικό νά ζητᾶ νά Τόν ἀγαποῦν περισσότερο ἀπό τόν καθένα.
Αὐτός θυσιάστηκε για ὅλους, γιά νά ἀνοίξει τίς πύλες τοῦ οὐρανοῦ, ὥστε νά εἰσέλθουν πάντες κοντά Του ως συγκληρονόμοι τῆς Βασιλείας Του. Εἶναι δέ πανθομολογούμενο ὅτι ἐκεῖνος πού πραγματικά ἀγαπᾷ τόν Θεό, ἀγαπᾶ καί τόν συνάνθρωπό του. Γιά τόν Χριστό πρέπει νά εἴμαστε πάντοτε ἕτοιμοι καί τήν ἴδια μας τή ζωή νά θυσιάσουμε. Νά σηκώσουμε ἀγόγγυστα τόν προσωπικό σταυρό τῆς δοκιμασίας μας, νά ὁμολογήσουμε πρός πᾶσα κατεύθυνση τήν ἱερή καί μοναδική ἰδιότητα μας, τήν χριστιανική ἰδιότητα. Νά μήν ντραποῦμε ἀπό τήν “κατακραυγή” καί τόν χλευασμό πού ἡ σύγχρονη καί ὀργανωμένη ἀθεΐα ἔχει ξεκινήσει ἐδώ καί πολύ καιρό.Γι' αὐτό πρέπει νά εἴμαστε προετοιμασμένοι, γιατί ὁ δρόμος μας εἶναι ἰδιαίτερα δύσκολος καί ἀκανθώδης.
Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἐκ μέρους ὅλων ρώτησε τόν Κύριο: «Κύριε,ἐμεῖς ἀφήσαμε τά πάντα καί Σέ ἀκολουθήσαμε.Ποιό ἄραγε θά εἶναι τό κέρδος μας;» Ὁ Χριστός ἀπάντησε: «Σᾶς διαβεβαιώνω, ὅτι ἐσεῖς, πού μέ ἀκολουθήσατε ἐδῶ στή γῆ, στή συντέλεια τῶν αἰώνων, ὅταν ἀναδημιουργηθεῖ ὁ νέος πλέον ὁ κόσμος καί ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου καθίσει στόν ἔνδοξο θρόνο Του, τότε καί ἐσεῖς θά καθίσετε ἐπάνω σέ δώδεκα θρόνους γιά νά κρίνετε μέ τήν ἁγιότητα τῆς ζωῆς σας τίς Δώδεκα φυλές τοῦ Ἰσραήλ. Καί αὐτός πού γιά χάρη τοῦ ὀνόματός μου παράτησε γονεῖς, παιδιά, ἀδέλφια, οἰκείους,αὐτός θά ἀμειφθεῖ πλουσιοπάροχα». Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι καί σέ ἄλλες περιπτώσεις εἶχαν ἀκούσει διαβεβαιώσεις ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, αἰσθάνονταν ἰδιαίτερη ἱκανοποίηση.
Ἀδελφοί μου, στή ζωή μας παρουσιάζονται πολλές φορές ἰδανικές περιπτώσεις ὁμολογίας καί μαρτυρίας Χριστοῦ, ἄς μήν τίς ἀφήσουμε νά περάσουν ἀναξιοποίητες.Ἰδιαίτερα μία πράξη ἀγάπης καί θυσίας εἶναι ἡ καλύτερη ἀπάντηση σέ ὅλους τούς ἀρνητές τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος εἶπε ὅτι ἡ προσφορά μέ ἀγάπη ἀκόμη καί ἑνός ποτηρίου νεροῦ λογίζεται ὡς θυσία, γιά τήν ὁποία ὁ προσφέρων «οὐ μή ἀπολέσῃ τόν μισθόν αὐτοῦ»(Μαρκ. θ΄41).
Ἕνας μεγάλος ἐκκλησιαστικός συγγραφέας μᾶς λέγει ὅτι ὁ Θεός δέν βλέπει τό μέγεθος τῆς προσφοράς ἀλλά τήν διάθεση πού ἔχει κάποιος. Κρίνει τήν θυσία ἀνάλογα μέ τίς δυνατότητες του, ἀνάλογα μέ τήν ἐσωτερική διάθεση. Ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, πού τούς ἑορτάζουμε καί τούς τιμοῦμε σήμερα, ἐπέδειξαν μία προσωπική, ἐσωτερική διάθεση προσφοράς καί θυσίας. Μπροστά στούς διωγμούς καί τά μαρτύρια ἐπέδειξαν γενναιότητα, τόλμη, ἀνδρεία, καί ἀξιώθηκαν νά στολίζουν μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Θεοῦ τήν «ἐν Οὐρανοῖς θριαμβεύουσα» Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή ἡ ἀμοιβή καί ἡ ἀνεκτίμητη δωρεά τοῦ Κυρίου μᾶς περιμένει ὅλους, ἄς προσπαθήσουμε, ὅποιο τίμημα καί ἄν ὑποστοῦμε, ἀξίζει ὁ κόπος! Ἀμήν.
“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”
ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
(30 Ἰουνίου 2019)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Σήμερα,ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει καί τιμᾶ τούς δώδεκα Ἀποστόλους, αὐτούς τούς ὁποίους ἐπέλεξε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὡς θεόκλητη ἐκλογάδα καί οἱ ὁποῖοι ὡς οἰκουμενικοί ἱεραπόστολοι συνέχισαν τό σωτηριῶδες ἐργο τοῦ ἰδίου. Στήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή παρουσιάζονται οἱ δώδεκα συγκεκριμένοι Ἀπόστολοι και ὁ τρόπος δράσης τους ἀπό τόν Χριστό.
«Τά μωρά τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἳνα τά ἰσχυρά καταισχύνῃ». Εἶναι πράγματι πολύ παράδοξη ἡ ἐπιλογή τῶν μαθητῶν ἀπό τόν Κύριο. Καλεῖ ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι δέν πιστεύουν ἀρχικά σ΄αὐτόν, διότι τήν ἐποχή ἐκείνη ὁ Χριστός θεωροῦνταν ἀπό τούς περισσότερους ἀνθρώπους ὡς ἕνας ἁπλός τέκτων, δηλαδή μαραγκός τοῦ χωριοῦ καί μάλιστα ἀγράμματος, ὅπως τόν ἀποκαλοῦσαν οἱ Γραμματεῖς. Ἐνῶ λοιπόν, τά ἐξωτερικά στοιχεῖα τοῦ Ἰησοῦ ἐξ ἀρχῆς εἶναι ἀποκαρδιωτικά,ὅταν ὁ Κύριος ἔδωσε τήν ἐντολή σέ ὅλους: “Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων”, αὐτοί «εὐθέως» ἀνταποκρίθηκαν.
Φυσικά, οἱ μαθητές δέν θά γίνονταν αὐτομάτως ἁλιεῖς ἀνθρώπων μέ μοναδικό ἐφόδιο τήν πενιχρή μόρφωση τους. Ἀσφαλῶς ὄχι. Θά προηγηθοῦν πολλά καί διάφορα στάδια. Πρῶτον, θά ἀκολουθήσουν μέ πίστη τόν Χριστό. Δεύτερον, θά μαθητεύσουν κοντά Του. Τρίτον,θά ἀκούσουν τήν θεϊκή Του διδασκαλία.Τέταρτον, θά γίνουν αὐτόπτες και αὐτήκοοι μάρτυρες τῶν “σημείων” καί τῶν “τεράτων”, δηλαδή τῶν θαυμάτων πού ἐπιτελοῦσε ὁ Κύριος. Πέμπτον,θά διαποτισθοῦν ἀπό ὅλα αὐτά, ὥστε νά γίνει η παλιγγενεσία της ψυχής τους καί τέλος, ἔμπλεοι τῆς Χάριτος, θά γίνουν οἰκουμενικοί διδάσκαλοι.
Πολλοί κατά καιρούς, προσπάθησαν καί προσπαθοῦν νά γίνουν διδάσκαλοι τοῦ σωτηριώδους καί ἀπολυτρωτικοῦ μηνύματος τοῦ Χριστοῦ, ἀποτυγχάνουν ὅμως οἰκτρά καί χάνονται μέσα στή λήθη τῶν χρόνων. Δέν γίνεται κάποιος διδάσκαλος τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ καί κήρυκας τῶν Εὐαγγελικῶν καί ἀποκεκαλυμμένων ἀληθειῶν τοῦ Θεοῦ, ἄν πρωτίστως δέν καθαρισθεῖ ἡ καρδιά καί δέν φωτιστεῖ ὁ νοῦς του καί ἄν δέν ἀκολουθήσει πιστά καί ἀφοσιωμένα τόν Χριστό,μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του.
«Εὐθέως», ὅπως οἱ Ἀπόστολοι, ἐκείνη τήν ἴδια στιγμή, χωρίς τήν ἐλάχιστη ἀναβολή, πρέπει ὁ καθένας νά ἀκολουθήσει πιστά καί ἀφοσιωμένα τόν Χριστό με ὅλη τή δύναμη τῆς καρδιάς του. Αὐτό ἔκαναν ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι ἐγκατέλειψαν ὁ καθένας τό ἐπάγγελμα μέ τό ὁποῖο ἀσχολοῦνταν. Ἐγκατέλειψαν τά δίχτυα, το τελωνεῖο, τήν πάσης φύσεως ἐργασία τους, τήν οἰκογένειά τους καί ἀκολούθησαν τόν Χριστό. Ἔγιναν οἱ καλοπροαίρετοι, οἱ πιστοί μέχρι θανάτου μαθητές Του, γι' αὐτό καί ὁ Κύριος τούς εἶπε ὅτι τούς δόθηκε τό μεγάλο πρόνομιο ἀπό τόν Θεό νά γνωρίζουν τίς μυστηριώδεις καί σωτήριες ἀλήθειες. Τούς εἶπε: «Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τά μυστήρια τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν» (Ματθ.ιγ΄ 11).
Τρία ὁλόκληρα χρόνια μαθήτευαν κοντά Του. Ὁ,τι δέν κατανοοῦσαν, ρωτοῦσαν καί λάμβαναν τήν ἀπάντηση ἀπό τό στόμα τοῦ Διδασκάλου τους.Τόν ἔβλεπαν νά προσεύχεται μέ τίς ὧρες. Ἤθελαν νά προσευχηθοῦν καί αὐτοί, ὅμως δέν γνώριζαν τόν τρόπο, γι αυτό και ο Κύριος τούς δίδαξε το «Πάτερ ἡμῶν», τόν ἄριστο τρόπο τῆς προσευχῆς καί τί ἀκριβῶς νά ζητοῦν ἀπό τόν Θεό. Ἀπό αὐτούς μόνο ἕνας φάνηκε ἀνάξιος τῆς ἀποστολῆς του, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης, ὁ ὁποῖος ἀντί νά ἀναδειχθεῖ ἀπόστολος τοῦ Κυρίου, ἔγινε μέγας προδότης. Στή θέση του βέβαια μέ τόν ἀποστολικό τρόπο ἐκλογῆς ἐκλέχτηκε ὁ ἀπόστολος Ματθίας, γιά νά συμπληρωθεῖ ἡ ἀρχική δωδεκάδα.
Ἐκεῖνο ὅμως πού πραγματικά συγκλόνισε τούς μαθητές ἦταν ὁ ἀναμάρτητος καί ἁγιώτατος βίος τοῦ Χριστοῦ, τό ὁλόλαμπρο παράδειγμα Του, ἡ ἄφθαστη ἀρετή Του.Τά πάντα σέ Αὐτόν ἦταν τέλεια, ἅγια, ἀπολύτως σύμφωνα μέ ὅσα δίδασκε. Κανένας δέν μπόρεσε ἀπό τούς διῶκτες του νά Τόν κατηγορήσει γιά κάτι, διότι «αὐτός ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδέ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄22).
Ἀλήθεια, πόσο ἄσχημο καί ἀπαράδεκτο εἶναι πολλοί ἀπό ἐμᾶς τούς ἱερεῖς, πού κλήθηκαμε νά γίνουμε ἱεραπόστολοι τῆς Χάριτος τοῦ Χριστοῦ, νά μήν ἐμπνεόμαστε ἀπό τό ὁλόλαμπρο παράδειγμα τοῦ ἁγίου καί ἀναμάρτητου βίου Του, ὅπως ἐμπνεύστηκαν καί συγκλονίστηκαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι! Ἐφόσον τά ἔργα μας δέν συμβαδίζουν μέ τά λόγια καί τίς διδασκαλίες μας,ἀναρωτηθήκαμε πόσο μεγάλο σκανδαλισμό ἐπιφέρουμε μέ τίς ἄστοχες πράξεις καί ἐνέργειες μας στό χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας;
Οἱ μαθητές ἀξιώθηκαν χάριν ὅλων τῶν παραπάνω νά ἀκούσουν μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τόν Κύριο κατά τήν διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου νά τούς λέγει: «Ὑπόδειγμα δέδωκα ὑμῖν, ἳνα καθώς ἐγώ ἐποίησα καί ὑμεῖς ποιῆτε» (Ιω.ιγ΄15). Αὐτοί οἱ ἁπλοῖ ,ἀγράμματοι ἄνθρωποι τῆς κοινωνίας και της εποχής εκείνης ἀξιώθηκαν ἀπό τόν ἅγιο Θεό νά δοῦν τίς ἀποκεκαλυμμένες ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καί ὡς οἰκουμενικοί διδάσκαλοι νά τίς διαδώσουν σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τοῦ κόσμου,μή φειδόμενοι κόπων,ἐξοριῶν,θυσιῶν διωγμῶν, μεγάλων καί φριχτῶν μαρτυρίων. Αὐτοί οἱ ἁπλοῖ μαθητές δέν ἦταν ἁπλῶς πιστοί στόν Χριστό, ἔδειξαν αὐταπάρνηση καί αὐτοθυσία, γι’ αὐτό εἶδαν καί ἀξιώθηκαν μεγάλων καί μοναδικῶν θαυμαστῶν γεγονότων καί ἀποκαλύψεων.
Πόσοι ἅγιοι καί στήν δική μας ἐποχή, ὅπως ὁ σύγχρονος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὁ Ἁγιορείτης, ἀξιώθηκαν θείων καί οὐράνιων ἀποκαλύψεων, ἐνῶ δέν διέθεταν περγαμηνές καί πτυχία! Οἱ μυστηριώδεις καί ἀποκεκαλυμμένες ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ δέν γίνονται ἀντιληπτές, οὔτε μέ πτυχία, οὔτε μέ περγαμηνές, οὔτε μέ μεταπτυχιακές καί διδακτορικές διατριβές. Οἱ ἀλήθειες τοῦ Θεοῦ φανερώνονται σ' αὐτόν πού διαθέτει ἰσχυρή, προσωπική, ἐσωτερική πίστη καί θυσιαστική ἀγάπη γιά τόν Χριστό, καθώς ἡ ἀποκάλυψή τους ἀποτελεῖ μοναδική βιωματική ἐμπειρία, ἡ ὁποία σέ μεταμορφώνει ἀπό ἀγράμματο σέ σοφό καί ἀπό ἀνίσχυρο σέ ἰσχυρό. Αὐτό ἔγινε καί στούς Ἀποστόλους, ἐπαληθεύοντας τό λόγο τοῦ Κυρίου πού τούς εἶπε: «Ἐγώ, γάρ δώσω ὑμῖν στόμα καί σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδέ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν» (Λουκ. κα΄ 15).
Σήμερα, ἡ νεοειδωλολατρική ἀνθρωπότητα, πού μπορεῖ βέβαια νά ἔχει φθάσει σέ μεγάλα τεχνολογικά καί ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα, ταυτόχρονα ὅμως ὁδηγήθηκε σέ μεγάλα ἠθικά καί ψυχολογικά ἀδιέξοδα, πράγματι σήμερα, περισσότερο ἀπό ποτέ, ἔχει ἀνάγκη νά γνωρίσει τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ ὅλους, μέ λόγια καί μέ ἔργα νά γίνουμε ἱεραπόστολοι, ἁλιεῖς ἀνθρώπων,ὁ καθένας στόν κύκλο τῶν συναναστροφῶν του, στό μετερίζι του. Ἄς δεχθοῦμε μέ προθυμία αὐτήν τήν διαχρονική κλήση τοῦ Θεοῦ μας . Ἀμήν.
π.Γ.Β.