ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018
† ΠΡΟΕΡΟΡΤΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Αὔριο ἑορτάζουμε τήν Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί κατ’ ἀγαθήν συγκυρίαν σήμερα ἀκούσαμε τήν εὐαγγελική περικοπή τῆς θεραπείας τοῦ σεληνιαζομένου νέου, ἡ ὁποία συνδέεται ἄμεσα μέ τήν δεσποτική αὐτή ἑορτή.
Ὁ Κόσμος, στό πρόσωπο τοῦ τραγικοῦ πατέρα τοῦ ἀρρώστου παιδιοῦ, περιμένει τόν Μεσσία γιὰ νά τόν λυτρώσει ἀπό τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ θάνατο, τὴν πολύμορφη ἀσθένεια καὶ τίς σατανικές μεθοδεῖες. Ἡ ἐλλιπής ὅμως πίστη στόν Χριστό ὡς Σωτῆρα και Λυτρωτή ταλαιπωρεῖ τὸ ἀνθρώπινο γένος. Αὐτή τὴν ἔλλειψη θὰ ἀναγνωρίσουν καί οἱ Μαθητές ζητώντας ἀπό τὸν Κύριο νά τούς προσθέσει ρωμαλέα πίστη (βλ. Λουκ. ιζ,5).
Γιά νά ἐνισχύσει λοιπόν τήν πίστη τῶν Μαθητῶν ὁ Χριστός, ἀποδεικνύει μέ τήν Μεταμόρφωσή Του τήν Θεότητά Του, «μέ τό φῶς τῆς θεότητος νά καλύπτει τίς φυσικές κινήσεις καί τίς δυνάμεις τοῦ σώματος», ὅπως ἑρμηνεύει σχετικῶς ὁ ἅγιος Φιλόθεος Κόκκινος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ἡ θεία Μεταμόρφωση ἔλαβε χώρα 40 ἡμέρες πρίν ἀπό τό σταυρικό Πάθος τοῦ Κυρίου μας. Ἔπρεπε οἱ μαθητές νά κατανοήσουν ὅτι τό Πάθος ἦταν ἑκούσιο, δηλαδή γινόταν μέ τή θέλησή Του. Ἦταν ἡ θέληση τοῦ Θεοῦ Πατέρα καί ἡ ἐλεύθερη ἐπιλογή τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ, νά σώσει τό ἀνθρώπινο γένος αἴροντας τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου ἐπί τοῦ Σταυροῦ.
Παρέλαβε, λοιπόν, ὁ Κύριος τους τρεῖς πιό κοντινούς του μαθητές, τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, γιά ξεχωριστούς λόγους τόν καθένα καί ἀνέβηκαν πάνω στό ὅρος Θαβώρ νά προσευχηθεῖ. Ἐκεῖ μεταμορφώθηκε μπροστά τους κι ἔλαμψε τό πρόσωπό Του σάν τόν ἥλιο, ἐνῶ τά ροῦχα Τοῦ ἔγιναν κατάλευκα καί ἀστραφτερά σάν τό φῶς. Δεξιά καί ἀριστερά Του φάνηκαν δύο ἄνδρες, ὁ Μωυσῆς καί ὁ Ἠλίας, πού συνομιλοῦσαν μαζί Του γιά τόν θάνατό Του καί τήν ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς Του.
Οἱ μαθητές γεμάτοι θάμβος καί δέος ἀντίκρυσαν τό μεγαλεῖο της δόξας τοῦ Θεοῦ καί γέμισαν ἀπό τή γλυκύτητα τῆς φωτεινῆς παρουσίας Του. Τότε ὁ Πέτρος αὐθόρμητα πρότεινε: «Κύριε, καλό εἶναι νά μείνουμε ἐδῶ! Ἄν θέλεις ἄς στήσουμε ἐδῶ τρεῖς σκηνές· μιά γιά Σένα, μιά γιά τόν Μωυσῆ καί μιά γιά τόν Ἠλία!» Καί ἐνῶ ἀκόμη αὐτός μιλοῦσε ἕνα σύννεφο τούς σκέπασε καί μιά φωνή ἀκούστηκε: «Αὐτός εἶναι ὁ ἀγαπητός μου Υἱός· Αὐτόν ν’ ἀκοῦτε!» Ἀμέσως οἱ μαθητές ἔπεσαν κάτω ἀπό τόν φόβο τους. Τούς πλησίασε τότε ὁ Ἰησοῦς, τούς ἄγγιξε καί τούς εἶπε: «Σηκωθεῖτε καί μή φοβάστε». Ὁ Χριστός ἦταν πάλι ὅπως πρίν. Καθώς κατέβαιναν τούς εἶπε νά μήν ποῦν τίποτε σέ κανένα πρίν τήν Ἀνάστασή Του.
Ἡ θεία Μεταμόρφωση ὡς ἱστορικό γεγονός περικλείει κάποια σημαντικά θεολογικά στοιχεῖα γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου.
Α. Ἡ παρουσία τοῦ θεόπτη Μωϋσῆ καί τοῦ Προφήτη Ἠλία ἀκυρώνει τήν ἄποψη ὁρισμένων, πού, ὅπως ἀντιλαμβανόμαστε ἀπό τόν σχετικό διάλογο, πού εἶχε ὁ Χριστός μέ τούς Μαθητές, ὅταν τούς ρώτησε «ποιός λένε οἱ ἄνθρωποι ὅτι εἶμαι;» (βλ. Ματθ. ιστ 13), πίστευαν πώς ὁ Χριστός ἦταν κάποιος ἀπό τοὺς προφῆτες ἤ ὁ Ἠλίας.
Β. Διακηρύσσεται μέ ἔμφαση, πώς ὁ μεταμορφούμενος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός, Θεός τῶν ζώντων (βλ. Ματθ. κβ 32). Ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας καί τοῦ κόσμου. «Ὁ Ὤν» τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως ἀποκαλυπτόμενος αὐτοσυστήθηκε στόν Μωϋσῆ ἐνώπιον τῆς καιομένης βάτου (βλ. Ἔξοδ. Γ 14). Γι’ αὐτό πάντοτε στό φωτοστέφανο τοῦ Χριστοῦ ἁγιογραφεῖται ἡ συνεκφορά «Ὁ Ὤν», δηλαδή αὐτός πού ὑπάρχει. Ἐκεῖνος ὡς ἄσαρκος Λόγος ὁμιλεῖ στήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τώρα ὡς ἔνσαρκος Λόγος, ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, συνομιλεῖ μέ τόν Μωϋσῆ καί τόν Ἠλία. Μάταια οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ» ἐπιχειροῦν νά ἀποδείξουν, πώς ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός.
Ἡ Μεταμόρφωση ὅμως, πέρα ἀπό ἱστορικό γεγονός μέ βαθύτατη θεολογική σημασία, προβάλλεται καί ὡς πρόταση γιά ἐμπειρία ζωῆς. Ὡς ἕνα ἀποφασιστικό βῆμα στήν πνευματική μας ἀνέλιξη. Ὡς ἀπάντηση στα ὑπαρξιακά μας ἑρωτήματα.
Μεταμορφούμενος ὁ Χριστός ἀπεκάλυψε τό ἀληθινό Του Πρόσωπο, τό μυστήριο τῆς παρουσίας Του. Δέν εἶναι μόνο ἄνθρωπος, εἶναι καί Θεός, Θεανδρικό Πρόσωπο. Προσέλαβε τήν κτιστή ἀνθρώπινη φύση. στή Μεταμόρφωση ὅμως φανερώνει τήν ἄκτιστη θεία λαμπρότητα καί δόξα Του. Τό ἄκτιστο συναντᾶ καί προσλαμβάνει τόν κτιστό ἄνθρωπο καί τόν θεώνει.
Αὐτή ἡ συνειδητοποίηση κάνει συγκλονιστική τήν ἐμπειρία τῶν μαθητῶν, πάνω στο ὄρος Θαβώρ. Ὁ θαβώρειος, ἀστραφτερός Χριστός θέλγει τίς ψυχές τῶν μαθητῶν, ὥστε ἐκφράζουν τη σφοδρή ἐπιθυμία τους νά μείνουν γιά πάντα ἐκεῖ, μαζί Του! Νὰ μεταμορφωθεῖ ἡ ἐμπειρία καί ὁ χρόνος σέ αἰωνιότητα. Αὐτό ἀκριβῶς ἐκφράζει ἡ πρότασή τους νά φτιάξουν σκηνές καί νά παραμείνουν στό Θαβώρ, βιώνοντας ἀδιάκοπα τήν ἐμπειρία τῆς Μεταμόρφωσης.
Αὐτή ἡ ἐμπειρία τῆς θείας Μεταμορφώσεως περιμένει κάθε πιστό: «οἱ δίκαιοι θά λάμψουν ὅπως ὁ ἥλιος» καί «θά εἴμαστε ὅμοιοι μέ τόν Χριστό», λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (βλ. Α΄ Ἰωαν. γ 2) . Γιατί μέσα μας θά εἶναι τό Φῶς – ὁ Χριστός καί θά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί Του· δέ θά Τόν βλέπουμε ἁπλῶς. Θά βιώνουμε μιὰ ἄμεση ἐμπειρία, ὄχι στήν ἄλλη ζωή, ἀλλά στὸ ἐδῶ καὶ τώρα, ζώντας τήν ἀληθινή, τήν ὄντως ζωή μέσα στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἀξιοποιώντας τά χαρίσματα πού μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός κατά τή δημιουργία τοῦ καθενός μας.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στήν ζωή μας ἔχουμε ὁδηγούς τούς τρεῖς αὐτόπτες τῆς θείας Μεταμορφώσεως καί μέσα ἀπό αὐτούς, τόν τρόπο προσέγγισης τοῦ μεταμορφωθέντος ἐν δόξῃ Χριστοῦ.
Ἄς πάρουμε ἀπό τόν Πέτρο τό θάρρος καί τόν ὑγιῆ αὐθορμητισμό του.
Ἀπό τόν Ἰάκωβο τή σταθερή καί γενναία πίστη.
Ἀπό τόν Ἰωάννη τήν προσμονή καί τήν καρδιακή του ἀγάπη.
Καί ἄς ἀνεβαίνουμε στό Ὄρος τῆς Μεταμορφώσεως, πού ὑψώνει ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μέσα στήν μεγαλειώδη Λατρεία Της, τὴ λυτρωτική Μετάνοια, τὴ σώζουσα Ἀγάπη. Ἀμήν.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 12 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018
Α΄ Κορ. θ, 2-12
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὅπως ἡ σφραγίδα καθιστᾶ γνήσιο ἕνα ἔγγραφο καί ἐπικυρώνει τό περιεχόμενό του, κατά τόν ἴδιο τρόπο ὁ ἀπόστολος Παῦλος θεωρεῖ πώς καί οἱ Χριστιανοί τῆς Κορίνθου, ὡς σφραγίδα ἐπικυρώνουν τήν ἰδιότητά του ὡς ἀποστόλου τοῦ Χριστοῦ καί ἀποτελοῦν τήν αὐθεντική μαρτυρία γιά τό ἀποστολικό του ἔργο.
Χωρίς ἀμφιβολία ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐπιχειρεῖ ἀπό τή μιά μεριά νά ἐνισχύσει τήν θέση του ἔναντι ὅσων τόν ἀμφισβητοῦσαν, ἐπειδή δέν συγκατελέγετο ἐξ ἀρχῆς μετά τῶν ἁγίων 12 Ἀποστόλων. Ἀπό τήν ἄλλη μεριά φαίνεται, ὅτι ἐπιθυμεῖ νά φιλοτιμήσει τούς Κορινθίους νά οἰκειοποιηθοῦν τό ὑψηλό πρότυπο τοῦ ἀγωνιζομένου Χριστιανοῦ, πού παλεύει ἐνάντια στή νοοτροπία τοῦ κόσμου, γιά νά ἀρέσει στόν Χριστό. Μνημειώδης ἐξάλλου ὑπάρχει ὁ παύλειος λόγος: «Ἐάν ἐπεδίωκα νά ἀρέσω στούς ἀνθρώπους, δέν θά ἤμουν δοῦλος τοῦ Χριστοῦ» (Βλ. Γαλ. α 10)
Προτρέπει λοιπόν τούς Κορινθίους καί ὅλους ἐμᾶς νά ἀκολουθήσουμε τό δικό του παράδειγμα, ὥστε καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή νά ζοῦμε, ἀλλά καί νά μήν δίνουμε ἀφορμές σκανδαλισμοῦ, κυρίως σέ ὅσους τὶς ἀναζητοῦν γιά νά ἐπικρίνουν τούς Χριστιανούς καί στό πρόσωπό τους τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί αὐτόν ἀκόμη τόν ἴδιο τόν Χριστό.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος φανέρωνε μέ τό λόγο του τήν σωτηρία πού προσφέρει ὁ Χριστός. καί ἐπαλήθευε αὐτόν τὸν λόγο μέ τήν πράξη τῆς ζωῆς του, παραιτούμενος ἀπό τά δικαιώματά του ὡς Ἀποστόλου, δικαιώματα πού ἀφοροῦσαν στήν κάλυψη τῶν ὑλικῶν του ἀναγκῶν. Τό ἔπραττε αὐτό, μόνον καί μόνον γιά νά μήν δώσει ἀφορμή σκανδαλισμοῦ καί ἔτσι ἀπαξιωθεῖ τό μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Ἀπόδειξη τῶν λόγων του εἶναι ὅσα ὁμολόγησε στή Μίλητο ἐνώπιον τῶν Πρεσβυτέρων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἐφέσου: «Ἐσεῖς οἱ ἴδιοι γνωρίζετε, ὅτι στίς ἀνάγκες μου καί στίς ἀνάγκες ἐκείνων πού ἦταν μαζί μου, ὑπηρέτησαν τά χέρια αὐτά» (Βλ. Πραξ. κ 34)
Ἀντιλαμβανόμαστε λοιπόν, πώς εἶναι μεγάλη χριστιανική ἀρετή νά μπορεῖς νά ἐκχωρεῖς τά δικαιώματά σου μέ θυσιαστικό τρόπο, γιά τήν εἰρήνευση τῶν καρδιῶν τῶν ἀνθρώπων, γιά ἐντιμότερη πνευματική ζωή, πού δέν θά χαρακτηρίζεται, ὡς συνήθως, ἀπό τήν ἀνακολουθία λόγων καί ἔργων. Καί κυρίως γιά νά μήν ἀπαξιώνεται τό εὐαγγελικό κήρυγμα καί ὁ τρόπος τῆς ἀληθινῆς χριστιανικῆς βιοτῆς μεταξύ τῶν ἀνθρώπων.
Πολλοί καὶ γενναῖοι στό διάβα τῶν εἴκοσι αἰώνων τῆς ἱστορικῆς πορείας τῆς Ἐκκλησίας στόν κόσμο οἰκειοποιήθηκαν τό ἀποστολικό χρέος ποὺ δίδαξε ὁ ἀπόστολος Παύλος. Ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι, ἐκχώρησαν τά δικαιώματά τους χάριν τῶν ἀδελφῶν τους! Προτίμησαν ἐν γνώσει τους νά εἰσέλθουν ἀπό τήν στενή πύλη καί νά ἀκολουθήσουν τήν τεθλιμμένη ὁδό, ἡ ὁποία ὅμως ὁδηγεῖ στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν κατά τήν ἀψευδῆ ἐπαγγελία τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. (βλ. Ματθ. ζ 14).
Λαμπρό παράδειγμα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ ὁποίος ὡς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, εἶχε προσφέρει τά μέγιστα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπό τῆς θέσεως τοῦ Προέδρου τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἐντούτοις, ὅταν ἀμφισβητήθηκε ἀπό μερίδα Ἐπισκόπων τῆς Αἰγύπτου, παραιτήθηκε ἀμέσως ἀπό τόν θρόνο καί τήν προεδρία τῆς συνόδου, ἡ ὁποία ἐν τῷ μεταξύ εἶχε ὁλοκληρώσει τίς ἐργασίες της.
Παρά τήν ἀντίθετη ἄποψη τῶν περισσοτέρων Πατέρων, πού συγκρότησαν τήν Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδο καί αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου, πού ὁμοθυμαδόν τόν παρακαλοῦσαν νά παραμείνει, δέν ἐπανέκαμψε. Ἐκεῖνος πού διεφύλαξε τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας στήν Κωνσταντινούπολη, ἐνῶ εὑρισκόταν στά χέρια τῶν Αἱρετικῶν, πνευματομάχων καί ἀρειανῶν. Ἐκεῖνος, πού ἔσωσε στήν κυριολεξία τήν ὀρθόδοξη πίστη μέ τούς πέντε θεολογικούς του Λόγους, μεταστρέφοντας στήν ὀρθόδοξη πίστη τό πλανεμένο πλήρωμα τῆς Πρωτεύσουσας πόλης. Εκεῖνος, πού δέν διεκδίκησε τίποτε προσωπικό. Ἐκεῖνος ἀδίκησε τόν ἑαυτό του γιά νά μήν ἀδικηθεῖ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. «Ἀφίημι ὑμίν τήν πόλιν καί τά βασίλεια» εἶπε ἀνάμεσα στά ἄλλα στόν συντακτήριο, τόν τελευταῖο λόγο του στήν Κωνσταντινούπολη, ἐκδηλώνοντας μέσα αὐτή την λιτή φράση τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς του καί το ἀγωνιστικό φρόνημά του μέσα σέ ἄκρα ταπείνωση.
Πολλούς αἰῶνες μετά ὁ ἅγιος Νεκτάριος, θῦμα συκοφαντικῆς δυσφήμησης, δυστυχῶς ἀπό μέρους κυρίως ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν, ὑπέμεινε καρτερικά μέ ὑποδειγματική ταπείνωση καί γενναιότητα. Σήκωσε τόν σταυρό του, ἀποποιούμενος τῶν δικαιωμάτων του γιά νά μήν δοθεῖ ἡ παραμικρή ἀφορμή νά σπιλωθεῖ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀφήνοντας παράλληλα τή ζωή του στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός, ὄχι μόνο τόν δικαίωσε, ἀλλά τόν ἀνέδειξε ὅσο λίγους.
Ἀλλά καί στά νησιά μας, στά μέσα τοῦ 18ου αἰῶνα, οἱ Ἅγιοι Κολλυβᾶδες Πατέρες, πού ἀναγέννησαν πνευματικά τό ὑπόδουλο Γένος μας, προτίμησαν τήν φυγή ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, γιά χάρη τῆς εἰρήνης καί τῆς ὁμαλῆς συνέχισης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Δέν ὑπερμάχησαν τῶν δικαιωμάτων τους καί ὁ Χριστός εὐλόγησε τήν ἐπιλογή τους. Τούς κατέστησε πνευματικούς ὁδηγούς τῶν ἀνθρώπων, ὁδοδεῖκτες τῆς Βασιλείας Του, συνεργούς στή σωτηρία τῶν πιστῶν. Γιά ἐμᾶς δέ τούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες, τούς κατέστησε πνευματικούς Πατέρες, πού προετοίμασαν μυστικά τήν ἐθνική μας παλιγγενεσία καί τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό, μέσα ἀπό τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἐκεῖνος, πού ἀγαπᾶ τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του, τό ἐκφράζει μέσα ἀπό τή ζωή του. Ὁμιλεῖ εὐκαίρως ἀκαίρως(βλ. Β΄Τιμ. δ 2) μέ λόγια καί ἔργα, γιά τήν ἐν Χριστῷ βιοτή, ἀλλά γνωρίζει κιόλας νά ἀποσύρεται διακριτικά ἀπό τό κέντρο, ὥστε μέ εὐχέρεια νά διακρίνεται ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία Του πίσω ἀπό αὐτόν. Προσβλέπει στόν Χριστό ὡς τό μοναδικό πρότυπο ζωῆς καί παράδειγμα πρός μίμηση (Βλ. Ἑβρ. ιβ 2). Ὅταν ἀδικεῖται, γνωρίζει πώς, ὁ Χριστός, εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος καί ὁ μόνος Δίκαιος, πού ἄδικα καταδικάσθηκε σέ μία ἄδικη δίκη (βλ. Δοξαστικό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ). Καί τότε ἔχοντας γνώση τῆς ἁμαρτωλότητός του, ὄχι μόνο ὑπομένει μέ ταπείνωση, ἀλλά ὅπως ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ἀκολουθεῖ τήν μαρτυρική ὁδό τῆς παραιτήσεως ἀπό τό δίκαιό του, χωρίς νά δίνει στόν διάβολο ἀφορμή νά τόν ἐξαρτᾶ ἀπό αὐτό καί νά τόν σύρει στήν ἀπώλεια.
Ἡ ἐκχώρηση τῶν δικαιωμάτων γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί συνεκδοχικῶς γιά τήν ἀγάπη τῶν Ἀδελφῶν, εἶναι εὐαγγελική ἀρετή καί μᾶς ὁδηγεῖ ἀνυπερθέτως στή σωτηρία. Ἀμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018
Α΄ Κορ. ιε, 1-11
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος παραθέτει σημαντικές μαρτυρίες γιά τίς ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Ἀφιερώνει μάλιστα ὅλο τό 15ο κεφάλαιο στήν θεολογική ἑρμηνεία τῆς Ἀναστάσεως, καθώς πάνω Της θεμελιώνεται καί ἐπαληθεύεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας. Ἀν δέν εἶχε ἀναστηθεῖ ὁ Χριστός, ἐπισημαίνει, θά ἦταν κενό, ἄδειο δηλαδή, τό κήρυγμά μας, κενή καί μάταιη ἡ πίστη μας. Μέ μία ταπεινή καύχηση ὁμολογεῖ τή μεγάλη τιμή νά βιώσει τήν ἐμπειρία τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ καί νά Τόν κηρύττει στά Ἔθνη, παρ’ ὅτι ἀρχικῶς ὑπῆρξε διώκτης Του.
Αὐτό ὅμως πού ἐντυπωσιάζει εἶναι πώς, ὅταν ἀναφέρεται στόν Σταυρικό Πάθος καὶ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τονίζει μέ ἔμφαση δύο φορές, ὅτι αὐτά συνέβησαν «κατά τάς γραφάς», σύμφωνα δηλαδή μέ τίς γραφές. Ἡ Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδος τὸ 325 μ.Χ. ἀκολουθώντας πλήρως τόν συλλογισμό τοῦ Παύλου, χρησιμοποίησε τήν ἴδια φράση κατά τήν σύνταξη τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ὥστε νά ὁμολογοῦμε, ὅτι πιστεύουμε «Καί εἰς ἕνα Κύριον, Ἰησοῦν Χριστόν.. παθόντα καί ταφέντα καί ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρα κατά τάς γραφάς».
Στό σημεῖο αὐτό ὁ Παῦλος σαφῶς ἐννοεῖ τήν Παλαιά Διαθήκη, δηλαδή τό πρῶτο τμῆμα τῆς Ἁγία Γραφῆς, τό ὁποῖο περιλαμβάνει 49 Βιβλία. Ἐδῶ ἀναφέρεται συγκεκριμένα στά Βιβλία τῶν Προφητῶν καί τό Ψαλτήριο, στά ὁποῖα ἐκτίθεται λεπτομερῶς ἡ ἐπί γῆς παρουσία καί τό ἔργο τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου, ἑκατοντάδες χρόνια πρίν τήν ἐνανθρώπησή Του. Ἀνάμεσά τους ξεχωρίζουμε: α) τὸν Προφήτη Ἠσαΐα, οἱ Προφητεῖες τοῦ ὁποίου ἐκτείνονται σέ ἕνα ἀπό τά μεγαλύτερα βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί συνοδεύουν ὅλες τίς δεσποτικές ἑορτές καί πολλές ἀπό τίς ἑορτές τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων μας, λόγος γιά τόν ὁποῖο προσφυῶς ὀνομάσθηκε πέμπτος Εὐαγγελιστής καί β) τὸν Βασιλιᾶ Δαβίδ, ὁ ὁποῖος προφητεύει μέσῳ τῶν Ψαλμῶν γιὰ τὸ ἱερό πρόσωπο τοῦ Μεσσία.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος σπούδασε ἐκτενῶς πάνω στήν Ἁγία Γραφή καί ὑπῆρξε ἄριστος γνώστης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως ὁ Ἴδιος ὁμολογεῖ. Τὴν προσεγγίζει ὡς μιά ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους «πολυμερῶς και πολυτρόπως» (πολλές φορές και με πολλούς τρόπους) γιά νά τούς προετοιμάσει ὥστε νά Τὸν ἀναγνωρίσουν ὡς Μεσσία καί νά ἀποδεχθοῦν ἐν τέλει τήν σωτηρία Του.
Ἀναδεικνύει δέ τήν ἀξία Της, διδάσκοντας πώς ἡ Παλαιά Διαθήκη, παρότι ἐπιφανειακά ὁμοιάζει μὲ τὴν ἱστορία ἑνός λαοῦ, στὴν «καρδιά» τοῦ μηνύματός της, προαναγγέλλει μεγαλοφώνως τὸν Χριστό, τὸν μόνο ἀληθινό Θεό, Σωτῆρα καί Λυτρωτή.
Ἐκεῖνος εἶναι τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος πού ἐνανθρώπησε γιά τή σωτηρία μας. Εκεῖνος, ὁ Ὁποῖος ὡς ἄσαρκος Λόγος, ὡς ὁ Θεός Γιαχβέ, ὁμίλησε «διά στόματος τῶν δούλων Του, τῶν Προφητῶν», γιά τό ἔργο τῆς θείας οἰκονομίας, τά ἄχραντα Πάθη Του, τήν Ταφή Του, τήν τριήμερη Ἀνάστασή του, τήν Ἀνάληψή του, καί αὐτήν ἀκόμη τήν Δευτέρα Παρουσία Του.
Ἐκεῖνος, ὁ Ὁποῖος μέ τόν ἐρχομό του στή γῆ ἐπαλήθευσε πλήρως καί σέ κάθε λεπτομέρεια ἀκόμη καί τήν πιό μικρή προφητεία γιά τόν ἑαυτό Του.
Ἄν θὰ ἔπρεπε γιά λόγους ἀπολογητικῆς νά ἀντιπαραβάλουμε τόν Χριστό μέ ἀρχηγούς ἄλλων θρησκειῶν ἤ ἰδεολογιῶν, μὲ τὶς ὅποιες θρησκευτικές, ἐνίοτε καί μέχρι θανάτου, ἀπαιτήσεις τους, ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος στὴν Ἱστορία γιά τόν Ὁποῖον ὁμίλησαν οἱ Προφῆτες ἑκατοντάδες χρόνια πρίν. Ὁ μόνος, ὁ Ὁποῖος ἐπαλήθευσε τὶς προφητεῖες μέχρι λεπτομερείας στὸ Θεανδρικό Του Πρόσωπο. Ὁ μόνος, τόν Ὁποῖον περίμενε ὁ κόσμος ὡς Μεσσία νά τόν λυτρώση. Ὁ μόνος, ὁ Ὁποῖος θυσιάσθηκε γιά τούς ἀνθρώπους ἀφήνοντάς τους αἰώνια κληρονομιά τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του. Ὁ Χριστός, εἶναι ὁ μόνος, πού ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί ζεῖ στούς αἰῶνες καί πέρα ἀπό αὐτούς.
Κανείς ἀρχηγός θρησκείας δέν προφητεύθηκε, κανείς δέν ἐπαλήθευσε προφητεῖες, κανείς ἄλλος δέν θυσιάσθηκε γιά τούς πιστούς του, ἀλλά ἀντιθέτως ἀπαιτεῖ τίς θυσίες τῶν ὀπαδῶν του. Καί κυρίως κανείς δέν ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς. Ὅλοι παραμένουν στούς τάφους τους, ἀναμένοντας τό σάλπισμα τῆς Β΄ Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ γιά νά ἀναστηθοῦν καί νά σταθοῦν ἐνώπιόν τοῦ φοβεροῦ Του βήματος. Μόνον ὁ Πανάγιος Τάφος τοῦ Κυρίου μας εἶναι κενός.
Ἄλλωστε δὲν εἶναι τυχαίο, ὅτι μετὰ τὴν Ἀνάσταση ὁ Κύριος, καθώς πορεύεται πρὸς Ἐμμαούς μὲ τὸν Κλεόπα καὶ τὸν Λουκᾶ, πυρπολεῖ τὶς καρδιές τους καθώς τοὺς ἑρμηνεύει τὶς προφητεῖες ἀπό τὴν Παλαιά Διαθήκη «περί τοῦ ἑαυτοῦ Του», προκειμένου νὰ τοὺς πείσει γιὰ τὴν ἐκ νεκρῶν Ἔγερσή Του!
Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν «κατά τάς Γραφάς» μαρτυρία, ἐμεῖς ὡς Ἕλληνες ὀφείλουμε νά ἀναγνωρίζουμε, ὅτι τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας ὑπάρχει ὡς σπερματικός λόγος καί στούς ἀρχαίους προγόνους μας. Μέσα στά ἔργα τῶν ἀρχαίων Φιλοσόφων καί τραγικῶν Ποιητῶν μαρτυροῦνται ἀναφορές γιὰ τόν ἐρχομό τοῦ Λυτρωτή, πού μᾶς ἐντυπωσιάζουν. Τόσο ὁ Αἰσχῦλος στό ἔργο του «Προμηθέας Δεσμώτης», ὅσο καί ὁ σοφός Σωκράτης στήν «Ἀπολογία» του, κάνουν σαφεῖς ἀναφορές στόν ἐρχομό τοῦ Θείου Λυτρωτῆ. Μὴν ξεχνᾶμε ἄλλωστε τον περίφημο βωμό γιά τόν Ἄγνωστο Θεό, ἀπό τήν ὕπαρξη τοῦ ὁποίου ὁ Ἀπόστολος Παύλος πῆρε ἀφορμή γιά νά κηρύξει στούς Ἀθηναίους τόν ἀληθινό Θεό πού ἀγνοοῦσαν μέν, ἀλλά τόν περίμεναν καί τόν λάτρευαν. Ἄλλωστε σέ πολλούς ἀρχαίους Ἕλληνες συγγραφεῖς ἀναγνωρίζουμε εὐαγγελικές ἀρετές καί ὀρθόδοξο χριστιανικό ἦθος, ὡς προμήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθινῆς ζωῆς.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί
Σέ πεῖσμα ἐκείνων πού ἐθελοτυφλοῦν καί ἐπιμένουν νά δημιουργοῦν ἀνιστόρητες καὶ ἀνυπόστατες θρησκευτικές θεωρίες, ὅπως οἱ νεοειδωλολάτρες καί οἱ κάθε εἴδους παγανιστές τῆς ἐποχῆς μας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀντιτάσσει τή μία καί μοναδική ἀλήθεια καὶ ἐμπειρία Της: Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἕνας καί ἀληθινός Θεός. Ὁ μόνος Σωτῆρας καί Λυτρωτής τῶν ἀνθρώπων. Καί τοῦτο, πέρα ἀπό τήν ζωαρχική Του παρουσία στόν κόσμο, διαμέσου τῆς Ἐκκλησίας Του, πανθομολογεῖται πρῶτα μέσα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, καί ἐπικουρικῶς ἀπό πολλές ἀλλες ἐθνικές ἱστορικές πηγές, μέ τρόπο ὥστε νά ἀναδεικνύεται, πώς ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ὁριστική καὶ ἡ μόνη «προσδοκία τῶν Ἐθνῶν»! Ἀμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2018
Α΄ Κορ. ιστ, 13-24
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ὁ ἐπίλογος τῆς Α’ Πρός Κορινθίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου διαβάστηκε σήμερα στή θέση τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος.
Μέ τρόπο συναισθηματικό, ἀλλά καί μέ αὐστηρότητα ὁ ἀπόστολος Παῦλος χαιρετᾶ καί ἀσπάζεται ἕνα ἕκαστον τῶν Κορινθίων καί μέ λιτές προστακτικές ἐκφράσεις συγκεφαλαιώνει τά ὅσα τούς ἔχει διδάξει μέχρι στιγμῆς, σέ μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἐπιστολές του. Τούς ὑπενθυμίζει, γιά μία ἀκόμη φορά, νά εἶναι α)προσεκτικοί στήν ζωή, β) σταθεροί στήν πίστη, γ)ἀνδρεῖοι στό φρόνημα καί δ) ἀκμαῖοι στό ἦθος. Πάνω ἀπ’ ὅλα νά προκρίνουν στή ζωή τους τήν ἀγάπη στόν Χριστό, ὡς τόν μόνον ἀληθινό Θεό, Σωτῆρα, Κύριο καί Λυτρωτή. Διαφορετικά θέτουν τόν ἑαυτό τους ἐκτός Ἐκκλησίας καί ἆρα τήν σωτηρία τους ἐν ἀμφιβόλῳ.
Τό κέντρο βάρους ὅμως τοῦ σημερινοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος βρίσκεται στήν ἀποστολική εὐλογία, μέ τήν ὁποία καταστέφει τό κατηχητικό-διδακτικό του ἔργο πρός αὐτούς. «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μεθ᾿ ὑμῶν» δηλαδή ἡ χάρη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ νά εἶναι μαζί σας.
Μέ τόν λόγο αὐτό, καθιστᾶ ἐμφανές, πώς ἡ ὅποια πρόοδος καί πνευματική τους ἐπιτυχία θά ὀφείλεται, ὄχι τόσο στήν δική τους προσπάθεια, ἐπί τῇ βάσει ὅσων διδάχθηκαν, ὅσο στή χάρη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο πολλές φορές ἐπανέλαβε στήν Α΄ πρός Κορινθίους ἐπιστολή, ἀκόμη καί γιά τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, ὅταν εἶπε: «Μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ εἶμαι, αὐτό πού εἶμαι»(δηλ. ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ) (βλ. Α΄Κορ. ιε 10).
Ἄν τώρα ρίξουμε μιά ματιά στίς ἐπιστολές τοῦ ἀποστόλου Παύλου θά διαπιστώσουμε, ὅτι συχνά ὁμιλεῖ γιά τήν ἀπόλυτη ἀνάγκη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ στήν πνευματική συγκρότηση τοῦ ἀνθρώπου. Θά παρατηρήσουμε ἐπίσης, πώς ὅλες του οἱ ἐπιστολές κατακλείονται μέ παρόμοιο τρόπο, καθώς μετά τά ὅσα διδάσκει καί συμβουλεύει, εὔχεται νά ἔλθει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀρωγός στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου γιά νά τελειοποιήσει τήν προσπάθεια, πού ἐκεῖνος καταβάλει γιά τήν σωτηρία του.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας μάλιστα, στάθηκαν μέ περισσή εὐλάβεια σέ αὐτήν τήν ὡραία ἀποστολική εὐχή καί εὐλογία τοῦ Παύλου καί φρόντισαν νά μήν λείπει ἀπό τό ἱερό κείμενο τῆς θείας Λειτουργίας. Ἡ θεία Λειτουργία ἀποτελεῖ, ὅπως λέει καί τό ὄνομά της τό ἔργο τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Τό πιό σπουδαῖο καί τό πιό σημαντικό ἔργο τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἀξιώνεται νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό. Νά λάβει τό ἄχραντο Σῶμα Του καί τό τίμιο Αἷμα Του «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον». Γιά νά φτάσει ὅμως ὁ ἄνθρωπος σέ αὐτήν τήν μεγαλειώδη στιγμή, πέρα ἀπό τήν προσωπική του προετοιμασία μέ τήν ἐξομολόγηση τῆς καρδιᾶς του, τήν νηστεία του καί τά ἔργα ἀγάπης, ἔχει ἀνυπερθέτως τήν ἀνάγκη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ.
Γιά τόν λόγο αὐτό, ἡ ἁγία Ἀναφορά τῆς θείας Λειτουργίας, ἡ τέλεση δηλαδή τῆς ἀναίμακτης θυσίας, ξεκινᾶ πάντοτε μέ τήν ἀποστολική εὐλογία: «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ὑμῶν» (ὅπως σχεδόν αὐτούσια κατακλείει τήν Β΄πρός Κορινθίους ἐπιστολή).
Εἶναι ἡ στιγμή, κατά τήν ὁποία ὁ ἱερουργός ἐκφωνώντας τά ἀποστολικά αὐτά λόγια εὐλογεῖ τόν Λαό καί εὔχεται: «Ἡ χάρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατέρα καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά εἶναι μέ ὅλους ἐσᾶς» ἐνισχύοντας τήν πορεία του πρό τήν θεία Κοινωνία.
Μέσα ἀπό αὐτά τά λόγια, ἀπό τή μιά μεριά, ἐπισημαίνεται ἡ ἀπό κοινοῦ ὁμολογία τῆς πίστης στόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα, ὅπως πρό ολίγου ἀκούσθηκε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ἀπό τήν ἄλλη ὁ πιστός Λαός ἔχει τήν εὐκαιρία νά ἀντιληφθεῖ μέσα ἀπό τήν εὐλογία, πώς ἡ θεία Λειτουργία τελεῖται ἀπό τόν Ἴδιο τόν Χριστό διαμέσου τοῦ Ἱερέως.
Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, ὁ Ἱερέας μέ τήν χειροτονία του ἐνδύεται τήν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, ὅπως φανερώνουν τά ἱερατικά του ἄμφια. Ὁ Ἱερέας δανείζει τόν ἑαυτό του στόν Χριστό. Σέ κάθε θεία Λειτουργία ὁ Χριστός διά τοῦ Ἱερέως λειτουργεῖ γιά τόν Λαό Του. Ὁ Χριστός διά τοῦ Ἱερέως εὐλογεῖ τόν Λαό Του. Ὁ Χριστός διά τοῦ Ἱερέως μεταδίδει τά ἄχραντα Μυστήρια.
Καί πράγματι, ὅταν μεταλαμβάνουμε, ἀκοῦμε τόν Ἱερέα νά λέει: «Μεταλαμβάνει ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ...». Δέν λέει: «ἐγώ μεταλαμβάνω τόν δοῦλο τοῦ Θεοῦ», ἀλλά ἐννοεῖ, ὅτι ὁ Χριστός μέσῳ ἐκείνου μεταδίδει στόν Λαό τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του. Τό ἴδιο συμβαίνει καί στά ὑπόλοιπα ἱερά Μυστήρια. Δέν λέει ὁ Ἱερέας: Βαπτίζω τόν δοῦλο τοῦ Θεοῦ..., οὔτε χρίω τόν δοῦλο τοῦ Θεοῦ... οὔτε στέφω τόν δοῦλο τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά Βαπτίζεται, Χρίεται καί Στέφεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ καί ἐννοεῖται ἀπό τόν Χριστό.
Ἐξάλλου καί ἡ σταυροειδής εὐλογία διά τῆς χειρός τοῦ Ἱερέως τόν Χριστό συμβολίζει. Μέ τά δάκτυλα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ ὁ Ἱερουργός σχηματίζει τά πρῶτα καί τά τελευταία γράμματα τῶν λέξεων Ἰησοῦς Χριστός «IC XC», ὥστε μέ ἐμφανῆ τόν συμβολισμό νά φαίνεται καί ἀπό τήν εὐλογία ἀκόμη, πώς τό χέρι τοῦ Ἱερουργοῦ γίνεται διά τῆς Ἱερωσύνης τό ἴδιο τό χέρι τοῦ Χριστοῦ, πού εὐλογεῖ τόν Λαό καί τόν κόσμο Του.
Μέγιστη εὐλογία καί εὐθύνη συνάμα!
Γι’ αὐτό ἀσπαζόμαστε τό χέρι τοῦ Ἱερέως, ἰδίως ὅταν φέρει τά ἱερατικά του ἄμφια, κατά τήν διανομή τοῦ ἀντιδώρου, ἤ σέ ἄλλες στιγμές Ἱερῶν Μυστηρίων καί ἱερῶν Ἀκολουθιῶν. Καί ἐπειδή ἡ ἱερωσύνη ἔχει ἀνεξάλειπτο χαρακτῆρα, δηλαδή δέν παύει ποτέ ὁ Ἱερέας νά εἶναι Ἱερέας, εἶναι πολλή σωστή ἡ εὐλαβική συνήθεια νά ἀσπαζόμαστε τό χέρι τοῦ Ἱερέως. Εἶναι ἔνδειξη σεβασμοῦ στήν ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι κατωτερότητας τοῦ Λαοῦ.
Ἀσπαζόμαστε τό χέρι τοῦ Χριστοῦ, πού μεταδίδει τά ἄχραντα Μυστήρια καί λαμβάνουμε τήν χάρη τοῦ Κυρίου μας. Μαθαίνουμε δέ, νά χαιρετᾶμε τόν Ἱερέα ζητώντας τήν εὐχή του ἤ τήν εὐλογία του, γιά νά τοῦ δώσουμε τήν εὐκαιρία νά μᾶς θυμηθεῖ στήν προσευχή του καί νά μᾶς ἀπαντήσει δίδοντάς μας τήν εὐχή τοῦ Χριστοῦ, τήν χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου μας. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ τελικός ἀποδέκτης τῆς εὐλάβειας καί τοῦ σεβασμοῦ στόν Ἱερέα Του, ὅπως ἐπίσης καί τῆς ὕβρεως, τῆς εἰρωνίας ἤ της ἀσέβειας πρός αὐτόν.
Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,
Ἄς ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν, ὅτι δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Ἱερέας τό χειροφίλημα ἀπό τόν Λαό. Πολύ δέ περισσότερο ἀντιλαμβανόμαστε, πώς οὔτε ὁ Χριστός ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ὅποια δική μας εὐλάβεια ἤ εὐσέβεια. Ἐμεῖς ἔχουμε ἀνάγκη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐπισημαίνει κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Καί τήν χάρη τοῦ Θεοῦ τήν λαμβάνουμε μόνον διά τῆς Ἱερωσύνης, ἀφοῦ ἔτσι ὅρισε ὁ Χριστός.
Ὁ Χριστός ἔχει τό πλήρωμα τῆς Ἱερωσύνης. Ὁ Χριστός τό χαρίζει κατά τήν χειροτονία στούς ἀνθρώπους, διά τῶν Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι δέν ἀντικαθιστοῦν, ἀλλά στέκονται στόν τῦπο καί στόν τόπο τοῦ Χριστοῦ ἐπί τῆς γῆς. Ὁ Χριστός ἐνεργεῖ διαμέσου τῶν Ἀρχιερέων καί τῶν Ἱερέων. Ὁ Χριστός τελεῖ τά μυστήρια διά τοῦ ἱερουργοῦ καί σώζει τούς πιστούς μέσῳ τῆς ἱερουργίας. Ἄς διαφυλάξουμε τούς ἑαυτούς μας στή χάρη τῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, γιά νά ἔχουμε ζωή καί σωτηρία. Ἀμήν.
π. Σ.Κ.