ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
1 Απριλίου 2018 – Κυριακή των Βαΐων
Οι επιστολές του αποστόλου των Εθνών, του Παύλου, ιδιαιτέρως εκείνες που γράφτηκαν μέσα από την φυλακή, κρύβουν όλο το πνευματικό μεγαλείο του ώριμου πνευματικά ανθρώπου, δείχνουν ότι αυτό που έχει πραγματικά αξία δεν είναι ο τόπος που ζει κάποιος αλλά ο τρόπος που ο καθένας από εμάς προσεγγίζει και κατανοεί τα μεγάλα γεγονότα της ζωής του Ιησού Χριστού, με πιο τρόπο τα κάνει πραγματικά γεγονότα της δικής του ζωής. Ίσως έτσι εξηγείται γιατί η Εκκλησία, σήμερα Κυριακή των Βαΐων μας βάζει να διαβάσουμε μία περικοπή από την προς Φιλιππισίους Επιστολή του αποστόλου των Εθνών, μίας επιστολής που τη χαρακτηρίζουν τόσο το γεγονός ότι γράφτηκε σε κάποιο κελί φυλακής της Ρώμης, όσο και η πνευματική ωρίμανση του συγγραφέα της μέσα από αυτή την προσωπική δοκιμασία του.
Μέσα από ιερό κείμενο ο απόστολος των εθνών απευθύνεται με ενθουσιασμό στα παιδιά του και τους περιγράφει το εν Χριστώ ανθρώπινο ήθος. Η πρώτη προτροπή του απευθύνει έιναι αυτή της χαράς «αδελφοί χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε και πάλιν ερώ χαίρετε». Η εν Χριστώ ζωή είναι η όντως χαρά, ο άνθρωπος που κοινωνεί με τον Ιησού Χριστό δε μπορεί παρά να εκπηγάζει η χαρά απ΄ το πρόσωπό του η οποία όπως ξέρουμε είναι αποτέλεσμα της νίκης του Θανάτου που προσφέρει ο Χριστός στους ανθρώπους «Ιδού χαρα εν όλω τω κόσμω» θα ψάλλουμε σε μόλις οκτώ ημέρες όταν θα γιορτάζουμε την Ανάσταση του Λυτρωτή μας.
Αυτή η όντως Χαρα που πηγάζει μέσα από τη κοινωνία με τον Ιησού μπορεί να καθρεπτίζεται στις διαπροσωπικές σχέσεις μας αφού μπορεί να κάνει του ανθρώπους πιο επιεικείς στις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά μπορεί παράλληλα να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τη μέγγενη των ανθρωπίνων αναγκών αφού πια θα ζούμε με τη βεβαιότητα ότι ο Κύριος θα φροντίζει για τις καθημερινές ανάγκες των παιδιών Του. Αυτό μας φέρνει στο επόμενο βήμα της πνευματικής προόδου το οποίο συνίσταται στην εμπειρία από μέρους του ανθρώπου της ειρήνης του Θεού. Αυτή η ειρήνη που είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί ο άνθρωπος να ζήσει, είναι όπως λένε οι πατέρες μία πρόγευση της Παραδείσιας ζωής, της ζωής κατά τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού μας. «Ειρήνη φίλη, το γλυκύ πράγμα και όνομα» μας λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για να τονίσει την αξία της και την επιθυμία του ανθρώπου να τη ζήσει.
Η παρουσία της ειρήνης είναι λοιπόν ένδειξη της παρουσίας του ίδιου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Όπου υπάρχει ακαταστασία και έριδα εκεί δεν είναι χώρος όπου ευλογείται ο άνθρωπος. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μας προτρέπει να ειρηνεύουμε με το Θεό πράττοντας ό,τι είναι ευάρεστο σ’ Εκείνον αλλά και να ειρηνεύουμε με τον εαυτό μας, υποτάσσοντας τη σάρκα μας στο πνεύμα και τακτοποιώντας τους λογισμούς μας. Επιπλέον ο μέγας Βασίλειος μας λέει ότι η ειρήνη είναι η «ευστάθεια του λογικού», αυτό που δηλαδή κάνει τον άνθρωπο να ισορροπεί και να μην κλυδωνίζεται.
Αυτές τις δύο καταστάσεις, η Χαρά και η Ειρήνη που στις οποίες όπως είδαμε αναφέρεται ο Απόστολος Παύλος έρχεται να υπηρετήσει μέσα από την θριαμβευτική του Είσοδο στα Ιεροσόλυμα ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός. Μετά από το θαύμα της Αναστάσεως του Λαζάρου ο Ιησούς εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα νικητής σ’ αυτό το ωραίο αγώνισμα να φέρει χαρά και ειρήνη στους ανθρώπους, που τον υποδέχονται με τα Βαΐα των φοινίκων στα χέρια δηλώνοντας με τον τρόπο τους ότι πραγματικά ότι αυτά ήταν τα δύο στοιχεία που λείπουν πολλές φορές από τη ζωή μας.
Ο Ιησούς Χριστός εισερχόμενος στην Αγία Πόλη ελευθερώνει τον άνθρωπο από την λύπη και τον πόνο της προσωπικής του αποτυχίας να αντιμετωπίσει τον μεγαλύτερο εχθρό του που είναι ο θάνατος. Είναι ο Αναμενόμενος Λυτρωτής που από εδώ και πέρα μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα με τα λόγια Του και κυρίως με τις πράξεις Του θα επιβεβαιώνει ότι ήρθε για να αναλάβει όλο τον πόνο της ανθρώπινης αποτυχίας και να τον μεταποιήσει σε ζωή και Ανάσταση για τον άνθρωπο. Οι Μεγάλες Στιγμές της ζωής του Σωτήρα μας όπως εξελίσσονται μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα μας φέρνουν όλους πιο κοντά σ’ αυτό το μυστήριο της εν Χριστώ ησυχίας και ηρεμίας, του Σαββατισμού όπως στη θεολογική γλώσσα ονομάζεται του τρόπου δηλαδή της ζωής που δεν χαρακτηρίζεται από εγωιστική απομόνωση αλλά από ένα άνοιγμα ειρήνης και χαράς προς το καινούριο κόσμο της Βασιλείας των ουρανών.
Όλοι οι μεγάλοι άγιοι ζούσαν τη Μεγάλη Εβδομάδα σα να ήταν ένα γεγονός της δικής τους ζωής. Η ευαισθησία τους ο πόνος της καρδιάς τους αλλά και τα δάκρυά τους του έκαναν να ζουν τη κάθε στιγμή σα κάτι δικό τους. Αυτό τους βοηθούσε στον αγώνα για χαρά και ειρήνη στη ζωή τους. Σ’ αυτή την εμπειρία μας καλεί η αγία μας Εκκλησία όλους όπως άλλωστε μας το περιγράφει όμορφα και το δεύτερο απολυτίκιο της ημέρας, «συνταφέντες σοι δια του Βαπτίσματος», όταν μας λέει ότι έχοντας και εμείς περάσει μέσα από τον τάφο διά του βαπτίσματος αξιωνόμαστε της αθανάτου ζωής και για αυτό μπορούμε να Ψάλλουμε το Ωσαννά εν τοις υψίστοις.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
15 Απριλίου 2018 - Κυριακή του Θωμά
Γιορτάζει σήμερα η Αγία μας Εκκλησία, οκτώ μέρες μετά την Ανάσταση του Χριστού το μεγάλο γεγονός ψηλαφήσεως του αποστόλου Θωμά αλλά και την ομολογία του ότι ο Αναστηθείς Υιός του Θεού είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου. Παράλληλα μέσα στους Ναούς μας αυτή την ημέρα συνεχίζουμε να διαβάζουμε περικοπές από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων το οποίο ξεκινήσαμε να διαβάζουμε από την Κυριακή του Πάσχα και θα μας συντροφεύσει ως την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Στη σημερινή περικοπή από το βιβλίο των Πράξεων, συναντάμε τους Αποστόλους να θεραπεύουν τους ασθενείς στη Στοά του Σολομώντα. Τα θαύματα που πραγματοποιούνταν δια των χειρών τους είχαν ως αποτέλεσμα πολλοί να τους θαυμάζουν και αρκετοί να ασπάζονται τη νέα πίστη, ενώ κανείς δεν τολμούσε να τους ελέγξει για ό,τι έκαναν. Τόση ήταν ο θαυμασμός των ανθρώπων ώστε έβγαζαν τους ασθενείς στο δρόμο ούτως ώστε όταν θα περνούσε ο Πέτρος ακόμη και η σκιά του να έπεφτε πάνω τους. Μπροστά σ’ αυτό το θαύμα οι Σαδδουκαίοι αντιδρούν με φθόνο προς τους μαθητές και τους οδηγούν στη φυλακή, απ΄ όπου όμως ένας Άγγελος έρχεται και τους ελευθερώνει παραγγέλλοντας τους να συνεχίσουν το κήρυγμα της νέας πίστεως δηλαδή της Αναστάσεως.
Τη περικοπή αυτή των πράξεων των αποστόλων για να την κατανοήσουμε πρέπει να θυμηθούμε μια άλλη αντίστοιχη από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο όταν ο Άγιος Ιωάννης ο πρόδρομος σιδηροδέσμιος ό ίδιος, στέλνει τους μαθητές του στον Ιησού να Τον ρωτήσουν αν Εκείνος είναι ο Σωτήρας ό κάποιον άλλο πρέπει να προσδοκούμε. Τότε ο Ιησούς λέει πείτε στον Ιωάννη «ότι τυφλοί βρίσκουν το φως τους και κουτσοί περπατούν λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ακούν». Πάντοτε η θεραπεία της αρρώστιας θεωρείται ως απόδειξη της παρουσίας του Ιησού Χριστού. Εκεί που υπάρχει Χριστός και ενεργεί το Άγιο Πνεύμα η αρρώστια νικιέται, ο άνθρωπος καθίσταται υγιής. Η θεραπεία από την αρρώστια φανερώνει ότι ο Θεός εργάζεται είτε ο Ίδιος είτε οι μαθητές του για τη σωτηρία αυτού του κόσμου.
Η αρρώστια δεν είναι φυσική κατάσταση για τον άνθρωπο, ακόμη και στις μέρες μας όπου συν Θεώ πολλές ασθένειες αντιμετωπίζονται με επιτυχία, εξακολουθεί να είναι το αποτέλεσμα της φθοράς και της αποστασίας του ανθρώπου από τον Θεό. Αυτή η θεολογική εξήγηση για την ύπαρξη της ασθένειας δεν σημαίνει ότι ο Θεός τιμωρεί ένα συγκεκριμένο άνθρωπο ή τους οικείους του όταν είναι άρρωστος, υπογραμμίζει όμως ότι όλοι μας υποκείμεθα στους κανόνες της φθοράς και του θανάτου, τους οποίους η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού θέλει να καταργήσει, ή τουλάχιστον να μας δώσει τη δυνατότητα οι ασθένειές μας να μην οδηγούν σ’ αιώνιο θάνατο και ανυπαρξία αλλά να μας δίνουν την ευκαιρία του Παραδείσου. Άλλωστε αυτό συνιστά και το έργο του Ιησού Χριστού ο οποίος δια του θανάτου να μας οδηγεί στην όντως ζωή.
Έτσι λοιπόν δια της θεραπείας σημαίνεται η παρουσία διά των μαθητών, του Ιησού Χριστού στη ζωή των ανθρώπων. Φανερώνεται ότι ο Χριστός δεν άφησε τον κόσμο ξανά «ορφανό» στα χέρια του διαβόλου αλλά αφού με το Σταυρό Του και την Ανάστασή Του απέκλεισε το δρόμο προς τον θάνατο παρέδωσε στην Εκκλησία της ευκαιρία να θεραπεύει τα παιδιά της, όλους εμάς. Όπως βλέπουμε δε το πρώτο πράγμα που θεραπεύεται είναι το καρκίνωμα της απιστίας. Οι άνθρωποι βλέποντας τις θεραπείες, αναγνωρίζοντας ότι αυτό το καινούριο σώμα του Χριστού, η Αγία Εκκλησία έχει όλες τις δυνατότητες να τους χαρίσει την υγεία τους τρέχουν κοντά στους αγίους Αποστόλους, θέλουν και εκείνοι να «αποττάξουν τον Σατανά και πάσι τοις έργοις αυτού και πάση τη πομπή αυτού» και «να συνταχθούν στο νέο αυτό σώμα», να ζήσουν τη Σταυρώσιμη αλλά συνάμα Αναστάσιμη Ζωή του Ιησού Χριστού, που μπορεί να λύσει όλα τα αδιέξοδα και εκμηδενίσει όλους τους κίνδυνους.
Αδελφοί μου, στη σημερινή περικοπή από τις Πράξεις των Αποστόλων, βλέπουμε ότι στο αναστάσιμο πανήγυρι που στήνει η αγία μας Εκκλησία η ασθένεια δεν είναι αιτία για λυπηθούμε κάτι το οποίο δε μπορούμε να φανερώσουμε στο Χριστό μας. Αυτός που μόνο με την παρουσία του θεράπευσε την απιστία του Θωμά, που εισήλθε στο υπερώο των τρομαγμένων μαθητών για να τους δώσει θάρρος, είναι ο Ίδιος που μπορεί να έλθει και να επισκεφτεί τον κάθε άρρωστο για να του δώσει την υγεία του και την ευκαιρία της καλής ομολογίας σαν αυτή του Θωμά. Το ερώτημα πολλές φορές δεν είναι αν μπορεί να μας κάνει καλά ο Ιησούς ή η Εκκλησία, αλλά πόσο εμείς προετοιμάζουμε τους εαυτούς μας σ’ αυτή τη σωτήριο ομολογία που δίδεται σήμερα πόσο δυνατά και στεντόρεια ομολογούμε ότι ενώπιον μας ζούμε το θαύμα της ιάσεως και της πνευματικής υγείας που μας προσφέρεται. Πόσο εύκολο τελικά είναι να ομολογήσουμε και εμείς «ο Κύριος μου και ο Θεός μου»;
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
22 Απριλίου 2018 - Κυριακή των Μυροφόρων
Την Τρίτη Κυριακή από την Ανάσταση του Χριστού μας προβάλλονται και μνημονεύονται αυτά τα ιερά πρόσωπα τα οποία υπούργησαν το μυστήριο του πάθους και της ταφής του Ιησού Χριστού, αλλά και έγιναν οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως Του. Μνημονεύουμε τις άγιες Μυροφόρες, τον Ιωσήφ τον από Αριμαθέας και τον Νικόδημο το νυκτερινό μαθητή του Χριστού μας, ανθρώπους δηλαδή κατά πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους που όμως τους ένωσε η αγάπη τους προς το πρόσωπο του Ιησού και η αφοσίωσή τους σ’ Εκείνον ακόμη και αυτή τη στιγμή που οι υπόλοιποι μαθητές φοβισμένοι έτρεχαν να κρυφτούν μακριά Του. Αυτά τα πρόσωπα δε δείλιασαν να υπηρετήσουν τον Ιησού και αγωνίστηκαν, όταν όλα φαίνονταν να έχουν χαθεί, να φροντίσουν το Ιερό Σώμα Του κατά την Ταφή Του. Αυτή η φροντίδα που προσέφεραν ουσιαστικά έδειξε ότι ανάμεσα στους ανθρώπους πάντοτε θα υπάρχουν και εκείνοι που με ανιδιοτέλεια και αγάπη για το Χριστό θα εργάζονται εντός της Εκκλησίας, θα αποτελούν το μικρό έστω προζύμι της ανθρωπότητας που πάντοτε θα υπηρετεί το σχέδιο του Ιησού Χριστού, θα εμπνέεται από την αγάπη Του και θα προσπαθεί να Του την αποδώσει.
Οι γυναίκες αυτές που ξεκινούν μ’ άκρα μυστικότητα «όρθρου βαθέως» χωρίς να γνωρίζουν ποιος θα τις βοηθήσει για να σύρουν το λίθο και να ευπρεπίσουν το σώμα του κεκοιμημένου Ιησού, που πηγαίνουν στον τάφο χωρίς καμία βεβαιότητα ούτε φυσικά από κάποιο προσωπικό όφελος, κινούμενες μόνο από αγάπη και σεβασμό για το δάσκαλό τους γίνονται οι μάρτυρες της Αναστάσεως, οι πρώτοι θεατές του Λευκοφορεμένου Αγγέλου αλλά και του Ίδιου του Αναστημένου Ιησού Χριστού. Είναι εκείνες που πρώτες θα πέσουν στα πόδια Του να Τον προσκυνήσουν να Τον ακούσουν να τις καλεί με το όνομά τους να τους δίνει τις πρώτες εντολές για τη σύσταση του νέου σώματος, της Εκκλησίας.
Η διακονία αυτή των Μυροφόρων αλλά και του Ιωσήφ και του Νικοδήμου, γίνεται αιώνιο πρότυπο για όλους τους ανθρώπους που είναι μέλη της Εκκλησίας και οφείλουν να φροντίσουν ο καθένας τον αδελφό του. Η αγάπη και η φροντίδα προς τον αδελφό, αλλά και προς την Εκκλησία γίνονται τα απαραίτητα στοιχεία που οικοδομούν το Εκκλησιαστικό Σώμα. Αυτό φαίνεται χαρακτηριστικά στη περικοπή από το βιβλίο των πράξεων που σήμερα διαβάζουμε στις Εκκλησίες μας, το οποίο αναφέρεται στην εκλογή και χειροθεσία των επτά διακόνων.
Όπως ήταν ίσως ανθρώπινο μέσα στις τάξεις των πρώτων χριστιανών άρχισαν κάποιες διαμάχες επειδή οι χήρες των εξ Ελλήνων Χριστιανών δεν έχαιραν της ίδιας φροντίδας με τις χήρες των εξ Ιουδαίων Χριστιανών. Πολλές φορές ο κακός μας εαυτός, όσο κι αν εμείς θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά, να ωριμάσουμε πνευματικά δεν μας αφήνει και η έξις γίνεται εμπόδιο στη πνευματική πρόοδο, την ατομική αλλά και του συνόλου. Αυτό όπως μας λέει σήμερα η περικοπή λύνεται μόνο με τον διάλογο με τον ανώτερο πνευματικά που θα μπορέσει να μας καθοδηγήσει ώστε να βρεθεί μία λύση στο κάθε πρόβλημα. Έτσι οι εξ Ελλήνων Χριστιανοί απευθύνονται στους αποστόλους ώστε να τους βρουν μία λύση στο πρόβλημά τους. Οι απόστολοι δίνουν την εντολή να βρεθούν επτά πρόσωπα επτά διάκονοι οι οποίοι θα φροντίζουν την ομαλή διεξαγωγή των αγαπών, χωρίς να αδικείται κανείς. Τότε για πρώτη φορά εκλέγονται οι επτά διάκονοι τους οποίους οι απόστολοι χειροθετούν σ’ αυτή τη διακονία.
Από τη περικοπή αυτή κατανοούμε ότι μέσα στην Εκκλησία υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα πολλές ευκαιρίες για όλους όσους θέλουν να εργαστούν να το κάνουν. Ανάλογα με τις δυνατότητες του καθενός αλλά και κυρίως με δείκτη την αγάπη και τη αφοσίωση μας στο έργο της Εκκλησίας μπορούμε να αναλάβουμε πολλά διακονήματα που θα εξυπηρετούν τους αδελφούς μας και θα φανερώνουν ότι αυτή η μικρή ζύμη των εργατών του Ευαγγελίου δε θα σβήσει ποτέ. Η διακονία μέσα στην Εκκλησία όταν γίνεται με προϋποθέσεις, που δεν είναι άλλες από την υπακοή στους θεσμικά ανώτερους και την ανιδιοτελή αγάπη, οικοδομεί το μυστικό σώμα του Χριστού, δείχνει στους ανθρώπους εκτός Εκκλησίας ότι κάτι σημαντικό τελείται εντός των τειχών της, αλλά και φανερώνει τα διάφορα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος με τα οποία έχουν προικιστεί οι πιστοί.
Δεν είναι τυχαία η προτροπή που μας απηύθυνε ο ιερός υμνογράφος μέσα από τους ύμνους της μεγάλης εβδομάδας όταν στον όρθρο της Μεγάλης Τρίτης ψάλλαμε «Δεῦτε πιστοί, ἐπεργασώμεθα προθύμως τῷ Δεσπότῃ· νέμει γὰρ τοῖς δούλοις τὸν πλοῦτον, καὶ ἀναλόγως ἕκαστος, πολυπλασιάσωμεν, τὸ τῆς χάριτος τάλαντον. Ὁ μέν σοφίαν κομιείτω, δι’ ἔργων ἀγαθῶν. Ὁ δὲ λειτουργίαν λαμπρότητος ἐπιτελείσθω, κοινωνείτω δὲ τοῦ λόγου, πιστος τῷ ἀμυήτῳ, καὶ σκορπιζέτω τὸν πλοῦτον, πένησιν ἄλλος· οὕτω γὰρ τὸ δάνειον πολυπλασιάσομεν, καὶ ὡς οἰκονόμοι πιστοὶ τῆς χάριτος, δεσποτικῆς χαρᾶς ἀξιωθῶμεν, αὐτῆς ἡμᾶς καταξίωσον, Χριστε ὁ Θεός, ὡς φιλάνθρωπος.» ελάτε οι πιστοί να εργαστούμε με προθυμία για τον Δεσπότη μας … ο ένας ας προσφέρει μέσα από καλά έργα τη σοφία του, ο άλλος ας λειτουργεί με λαμπρότητα, αυτός που είναι πιστός ας ελκύει τους αμύητους και κάποιος άλλος ας σκορπίζει τον πλούτο του στους Φτωχούς… και έτσι να είμαστε σίγουροι ότι θα αξιωθούμε και εμείς της Χαράς του Δεσπότου, της Χαράς της Αναστάσεως.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
29 Απριλίου 2018 - Κυριακή του Παραλύτου
Αδελφοί και πατέρες Χριστός Ανέστη.
Έχει ειπωθεί ότι ειδικά στις δυτικές κοινωνίες και μετά τις μελέτες του Φρόιντ αυτό που καθορίζει τη δημιουργικότητα την παραγωγή πολιτισμού και τεχνικών επιτευγμάτων είναι το ορμέμφυτο του ανθρώπου, που ορίζεται κυρίως από τα πάθη του. Στην ορθόδοξη διδασκαλία αντίθετα, αυτό που ορίζει τον άνθρωπο, του δίνει αξία και φυσικά τον βοηθά στην επίτευξη των στόχων του είναι η Ανάσταση και η ζωή που ο Χριστός απλόχερα του προσφέρει. Ο άνθρωπος στην ορθόδοξη παράδοση δεν είναι μία «μηχανή εσωτερικής καύσεως», αλλά κοινωνεί και επικοινωνεί κυρίως με τον Θεό και Εκείνος του δίνει αξία προοπτική στη ζωή του.
Αυτό που μόλις είπαμε για να το καταλάβουμε καλύτερα και να το εμπεδώσουμε δεν έχουμε παρά να διαβάσουμε τα γεγονότα της σημερινής εορτής. Να μελετήσουμε τον ευαγγελιστή Ιωάννη που μας παρουσιάζει το σημείο της δόξης του Ιησού τη στιγμή της Θεραπείας του Παραλυτικού. Ένας άνθρωπος βρίσκεται κοντά σε ένα από τα σημαντικότερα μνημεία των Ιεροσολύμων κοντά στη προβατική κολυμβύθρα, που ονομαζόταν Βηθεσδά. Από την περιγραφή του Ευαγγελιστού καταλαβαίνουμε ότι επρόκειτο για ένα κτίριο μεγάλο με πέντε στοές όπου έμεναν πολλοί άνθρωποι που είχαν ανάγκη το νερό της κολυμβύθρας, το οποίο κατά καιρούς κάποιος Άγγελος τάραζε και όποιος προλάβαινε και έμπαινε μέσα πρώτος θεραπευόταν από την πάθησή του.
Στον ίδιο χώρο ζει και ένας άνθρωπος ήδη τριάντα οκτώ χρόνια χωρίς να μπορεί να αξιοποιήσει τη δυνατότητα που του παρέχεται για θεραπεία μέσα από την κίνηση των υδάτων αφού δεν μπορεί να φτάσει έγκαιρα στο νερό. Αυτόν τον άνθρωπο προσεγγίζει ο Ιησούς και του κάνει τη συγκλονιστικότερη ερώτηση που μπορεί να θέσει ο λυτρωτής σ’ αυτόν που πρόκειται να σωθεί. Θέλεις να γίνεις υγιής; Ο Ιησούς γνωρίζει ότι πρέπει πρώτα από όλα να δείξει στους ανθρώπους το πραγματικό στόχο της υπάρξεώς τους. πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι αγνοούμε τον σκοπό της υπάρξεώς μας και στεκόμαστε ακίνητοι ακοινώνητοι μπερδεμένοι, σφηνωμένοι στη στην άβολη κατάστασή μας. Όμως ο Ιησούς είναι εκεί για να μας δείξει ποιος είναι ο στόχος μας που δεν είναι άλλος από το να είμαστε υγιείς πνευματικά, φωτισμένοι από την παρουσία του Αναστημένου προσώπου Εκείνου, να είμαστε αγωνιστές σε διαρκή πνευματική κίνηση και αναζήτηση.
Το δεύτερο που έρχεται να κάνει ο Ιησούς είναι το στάδιο της θεραπείας. Όταν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το μπέρδεμά του τους λάθος στόχους που έχει θέσει, τις λάθος κατευθύνσεις του, όταν αντιλαμβάνεται την απορία των επιλογών του να είναι εκεί για να θεραπεύσει. Ο παράλυτος τόσα χρόνια ζει χωρίς να έχει βρει το στόχο του. Κυνηγά άπιαστα όνειρα και φρούδες ελπίδες που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ, αν στη ζωή του δεν εμφανιστεί ο Ιησούς. Η κοινωνική απομόνωση που προβάλλει σα δικαιολογία, άνθρωπο δεν έχω για να με βοηθήσει να μπω στο νερό, φανερώνει τη βαθιά υπαρξιακή έλλειψη ελπίδας για ζωή, για δημιουργία και για χαρά. Τα πάθη του παραλυτικού δείχνουν την αδυναμία του να δημιουργήσει το οτιδήποτε. Τα πάθη, οι ορμές του συνειδητού ή του ασυνείδητου, που θεωρητικά θα έπρεπε να τον βοηθήσουν να δημιουργήσει τον αφήνουν να στέκεται ακίνητος, άπραγος χωρίς τη δυνατότητα σωτηρίας. Το σημείο όμως του Ιησού είναι αυτό που δίνει τη δυνατότητα για χαρά. Τα λόγια του χαρακτηριστικά της αναστάσεως, έγειρε άρον τον κραββατόν σου και περιπάτει. Ουσιαστικά αυτό που λέει στον παραλυτικό είναι σήκω από τον τάφο της απραξίας, πάρε μαζί σου και ό,τι σου ανήκει και ξεκίνα να περπατάς στο μονοπάτι της ζωής.
Αυτό που συμβαίνει στη ζωή του παραλυτικού είναι μία ουσιαστική αφύπνιση μία εξέγερση εναντίων όλων των δυνάμεων που μοιάζουν να τον εγκλωβίζουν 38 χρόνια σε ένα άθλιο κρεβάτι. Κινητήρια δύναμη είναι ο Ιησούς και μάλιστα η ανάσταση του που ο παραλυτικός τη βιώνει αφού με βάση αυτή τη δύναμη μπορεί να κινήσει τα άκαμπτα μέλη του. Ο Ιησούς είναι που δίνει τη δύναμη το θάρρος την θέληση να σηκωθεί ο παράλυτος από το κρεβάτι του πόνου και της απελπισίας, από το κρεβάτι της ανυπαρξίας του χαμού και της φθοράς.
Μ’ αυτές τις σκέψεις προσπαθούμε να δούμε γιατί η Εκκλησία μας προτείνει σήμερα να μελετήσουμε το ευαγγέλιο του Ιωάννη, να σταθούμε με σεβασμό στα λεγόμενά του, και αφού προσπεράσουμε τον πρώτο εντυπωσιασμό από το θαύμα του Ιησού, να μείνουμε και να δούμε την αξία του σημείου. Ο Ιησούς, αδελφοί μου, είναι εδώ ανάμεσα μας παρών φέροντας επάνω του τις πληγές από τις αστοχίες και τα λάθη της ανθρωπότητας. Ο Ιησούς πορεύεται για να συναντήσει τον άνθρωπο που πονά που υποφέρει που βασανίζεται, αλλά κυρίως βρίσκεται δίπλα στον άνθρωπο που αισθάνεται ότι δεν έχει τις δυνατότητες να προχωρήσει τη ζωή του. Πολλές φορές όλοι μας αισθανόμαστε ότι δε μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά να δημιουργήσουμε και να ολοκληρώσουμε τις προσπάθειες μας. Κλεισμένοι και εμείς σε μνημεία και έχοντας βάλει τη ζωή μας σε μία γυάλα νομίζουμε ότι κάτι φαντασμαγορικό, σαν έναν άγγελο που θα ταράξει το νερό θα τιναχτούν και τα λιμνάζοντα νερά της ζωής μας. όμως η πραγματική πρόοδος είναι αλλού. Η πραγματική μεταρρύθμιση που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να αφήσει τον Ιησού να δράσει, να αφήσει τον Ιησού να του εμφυσήσει την όρεξη για ζωή να του δείξει το υγιές και το όμορφο. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη τον Ιησού για να ξυπνήσει και να αναζητήσει. Να τρέξει να γνωρίσει να καλλιεργηθεί να πράξει το όμορφο. Αυτή την κινητικότητα λοιπόν ας μην τη βγάλουμε από τη ζωή μας και ας προσπαθούμε πάντοτε να την αναζητούμε.
π. Α.Μ.