« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014
Αγαπητοί μου αδελφοί, καλό Εκκλησιαστικό έτος.
Η Αγία μας Εκκλησία παρουσιάζει σήμερα την Επιστολή του Απ. Παύλου προς τους κατοίκους της Γαλατίας, μια μεγάλη περιοχή στο εσωτερικό της Μ. Ασίας γύρω από την σημερινή πρωτεύουσα της Τουρκίας, την Άγκυρα.
Ο Απόστολος Παύλος κήρυξε στους Γαλάτες κατά την Β΄ και Γ΄ περιοδεία του, που εν τω μεταξύ είχαν εξελληνισθεί ως προς τη γλώσσα και τα ήθη.
Στην περιοχή της Γαλατίας, μετά το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου, μετέβησαν αρκετοί Ιουδαίοι οι οποίοι δίδασκαν ότι χωρίς την περιτομή και την τήρηση του Μωσαϊκού νόμου δεν μπορεί να σωθεί κανείς. Τόνιζαν δε ότι ο Χριστός και η Ανάσταση Του δεν επαρκούν για την σωτηρία των χριστιανών. Δηλαδή ο Χριστός δεν είναι ο λυτρωτής, αλλά η περιτομή και ο μωσαϊκός νόμος. Επίσης δίδασκαν ότι ο Παύλος δεν είναι ο απόστολος περιωπής και δεν μπορούν να δίδουν βάση σε αυτόν.
Έτσι ο Απόστολος Παύλος αναγκάζεται να γράψει την προς Γαλάτας επιστολή του.
Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, ο Απόστολος Παύλος λέγει στους Γαλάτες ποιο είναι το πνευματικό του καύχημα! Και το καύχημα αυτό είναι ο Σταυρός του Κυρίου. Επειδή οι Ιουδαίοι που έγιναν χριστιανοί ήθελαν να τα έχουν καλά με όλους και ταυτόχρονα να αποφεύγουν τους διωγμούς – τότε ακριβώς είναι που ο απόστολος προβάλλει τον Σταυρό του Κυρίου, όχι ως εγωιστική προβολή αλλά ως προσωπικό γεγονός σωτηρίας και απόδειξη της μεγάλης αγάπης του Χριστού. Πρέπει να προσέξουμε πως η καύχηση του Αποστόλου Παύλου έχει κάποια πολύ σημαντικά στοιχεία για την πνευματική μας ζωή.
Πρώτον ότι από όλα τα σπουδαία πράγματα του κόσμου τούτου, διαλέγει τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου, ο οποίος ξεπερνάει τα εφήμερα όπως ο πλούτος, η δόξα, η δύναμη και έχει αιώνια ισχύ αφού με την πίστη του ο χριστιανός οδηγείται στην ελευθερία και την αληθινή ζωή: Σταυρώνει τα πάθη ο άνθρωπος και περνάει στην όντως ζωή με το αποτέλεσμα του Σταυρού, την Ανάσταση. Γι΄ αυτό ο πιστός χριστιανός δεν μένει καθηλωμένος και άπραγος αλλά σταυρώνεται εκουσίως για την αγάπη του Χριστού και γίνεται Μέτοχος αυτής.
Δεύτερον, ο Απόστολος Παύλος μας μιλάει για το φρόνημα που έχει ο Σταυρός δηλαδή τον τρόπο για να το ζήσεις στην προσωπική σου ζωή, και αυτός είναι η νέκρωσις του κόσμου. Ό,τι υπέστη ο Κύριος επιλέγοντας τον Σταυρικό θάνατο, το ίδιο κάνει και ο Απόστολος. Νεκρώνει ο Κύριός μας τις επιρροές του αμαρτωλού κόσμου, το ίδιο επιθυμεί και ο Παύλος και γι΄ αυτό κάνει το παν για να νεκρώσει το κοσμικό φρόνημα του, τον «νόμο της αμαρτίας» όπως λέγει κάπου αλλού.
Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής αναφέρεται στον μαρτύριο που ακολουθεί την ηδονή και το οποίο είναι η οδύνη, και λέγει πως αντί ο άνθρωπος αθεράπευτα να αναζητεί συνεχώς μεγαλύτερη ηδονή και απόλαυση μπορεί να ξεπεράσει τη θλίψη αυτής της καταστροφής με τον Σταυρό.
Αγαπητοί μου καθώς περιμένουμε την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, να τονίσουμε πως Σταυρός σημαίνει ότι το Πνεύμα είναι νικητής επί της ύλης, χωρίς όμως να καταστρέφει τον κόσμο και γι΄ αυτό μεταμορφώνει τον άνθρωπο και τον κάνει να προσφέρει γεμάτος από ευεργεσία, τα έργα του στον Θεό. «Τά σά ἐκ τῶν σῶν» και έτσι να αγιάζει ο ίδιος αλλά και την κτήση.
« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »
ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014
Η αγία μας Εκκλησία, αγαπητοί μου αδελφοί εορτάζει σήμερα την παγκόσμιο Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Ο Σταυρός του Κυρίου αποτελεί για την χριστιανική πίστη κορυφαίο σύμβολο θυσίας και αγιασμού. Πριν την μεγάλη σταυρική θυσία του Χριστού ήταν έχθιστο φονικό όργανο εκτέλεσης κακούργων. Αφότου όμως ο σαρκωμένος Θεός πέθανε ως κακούργος στο ξύλο αυτό, ο Σταυρός έγινε πηγή απολυτρώσεως. Από όργανο θανατώσεως μεταβλήθηκε σε αστείρευτη πηγή ζωής, από ξύλο πόνου και θλίψεως έγινε καταφύγιο ανάπαυσης και χαράς.
Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος είναι ο κατεξοχήν Θεολόγος του Σταυρού, και ειδικά στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα μιλώντας στους Κορινθίους και την εκεί χριστιανική κοινότητα, τονίζει την δύναμη του σταυρού σε όσους πιστεύουν ότι θα σωθούν, και αντίθετα την ανόητη ζωή σε όσους με τα έργα τους προκαλούν την απώλειά τους.
Αξίζει να προσέξουμε κάποια σημεία αυτής της θαυμάσιας Ποιμαντικής επιστολής του Αποστόλου.
Α) Ο Απόστολος θεωρεί πως χωρίς τον Σταυρό του Κυρίου οι άνθρωποι χάνονται. Και ο Παύλος, που η καρδιά του είναι γεμάτη αγάπη για όλους τους ανθρώπους, δεν υποφέρει την απώλεια ψυχών. Γι΄ αυτό θρηνεί για όσους δεν θέλουν να πιστέψουν στο Σταυρό του Κυρίου και γίνονται έτσι εχθροί Του. Λέγει χαρακτηριστικά ο ιερός Χρυσόστομος: «Ας θρηνούμε γι΄ αυτούς διότι αγνοούν την κοινή σωτηρία. Άνδρας δεν πρέπει να αγαπά τόσο πολύ τη γυναίκα του, όσο εμείς πρέπει να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και να τους προσελκύουμε προς την σωτηρία είτε ειδωλολάτρες είτε αλλοεθνείς».
Ο πιστός ο οποίος σηκώνει τον Σταυρό του δεν μπορεί να ζει με αδιαφορία ή κακότητα προς τούς άλλους ανθρώπους. Πράγματι, το να αγαπούμε τους ανθρώπους σημαίνει να τους αγαπούμε γι΄ αυτό που είναι ακόμα κι όταν δεν μας δίνουν πλέον τίποτε, ακόμη κι όταν δεν φαίνεται να έχουν πλέον καλή διάθεση απέναντι μας, ακόμα και όταν φαίνεται να μάς δείχνουν μια ακατανόητη ψυχρότητα ή και εχθρότητα.
Β) Μέσα στη ζωή του κόσμου, στον τρόπο που επιλέγει να ζήσει κανείς, ο Απόστολος Παύλος παρουσιάζει τα μεγάλα αδιέξοδα που υπάρχουν και συναντάει κανείς. Έτσι η απόκτηση της γνώσεως και της σοφίας αντί να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην ειρήνη την προέτρεψε να διχάζει και να δημιουργεί ταραχή. Η σοφία του κόσμου είναι «ψυχική»και «επίγειος» δηλαδή εξαντλείται στην επίδειξη της υπερηφάνειας, την εγωιστική καύχηση, τη σκληρότητα του ανταγωνισμού. Όποιος την αναζητάει μανιωδώς χωρίς να θέλει και τον Θεό γίνεται αλαζόνας και υπερόπτης.
Ταυτόχρονα για όσους ζητούν «σημεία» δηλαδή αποδείξεις για την ύπαρξη του Θεού και είναι δύσπιστοι και αμφισβητίες του Χριστού, ο Σταυρός φέρνει την μεγάλη δύναμή του με την ταπείνωση του Εσταυρωμένου. Είναι όμως «σκάνδαλο» για όποιον δεν μπορεί να δει την θαυματουργική αγάπη του Ιησού, την απόδειξη της θεϊκής του συγγνώμης προς όλους τους ανθρώπους.
Τέλος είναι αδύνατον κάποιος που ζητάει αποδείξεις και θαύματα κατά παραγγελία να νιώσει τη συνέχεια της σταυρώσεως του Κυρίου δηλαδή την Ανάστασή Του.
Τι μένει λοιπόν παρά το γλυκύ κήρυγμα του Παύλου «Ἐμείς κυρήττομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον».
Πουθενά αλλού δε χτυπά πιο δυνατά η καρδιά της αγάπης, όσο πάνω στο σταυρό. Δεν νοείται Χριστός μην εσταυρωμένος, χριστιανός χωρίς στα στίγματα της μαρτυρικής αγάπης και συγχώρεσης χωρίς το σταυρό της αυταπάρνησης και της ταπείνωσης. Χωρίς τον Σταυρό ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να δει τον κόσμο ως δώρο του Θεού και θα τρεφόταν μόνο με τα «ξυλοκέρατα» των αισθήσεων και των επιθυμιών όπως ο άσωτος υιός. Ο σταυρός συμπληρώνει το νόημα αυτού του κόσμου και αποκαλύπτει την μοίρα του, καθώς μας φανερώνει το κριτήριο του Υιού του Θεού μπροστά στο σταυρό του Κυρίου μας ο οποίος θα αποκαλυφθεί ως «σημείο» λίγο πριν το τέλος του κόσμου, θα κλίνουν γόνυ καρδίας οι ηγαπημένοι του εσταυρωμένου αυτοί που δεν ντράπηκαν το όνομά Του και τελικά τον σταυρό Του που τον ακολούθησαν σηκώνοντας το δικό τους σταυρό.
Είθε να μείνουμε πιστοί και με σταυρωμένα τα πάθη μας να ζήσουμε μαζί Του αιώνια, Αμήν.
« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ
21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014
Γιά τρίτη συνεχόμενη Κυριακή αδελφοί μου η αγία μας Εκκλησία μάς μιλάει για τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας. Σήμερα εορτάζουμε τα μεθέορτα της εορτής και σε αυτό το αποστολικό ανάγνωσμα ο Απόστολος Παύλος παρουσιάζει την εσωτερική ζωή που διακατέχει το ιεραποστολικό του έργο: «Συσταυρώνομαι με το Χριστό, δεν ζω πια εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός».
Είναι σημαντικό να παρουσιάσουμε στην αγάπη σας το νόημα των φράσεων του αποστόλου αφού πρώτα λάβουμε υπ΄ όψιν μας πως και το Ευαγγέλιο όλο μάς δείχνει την σταυρική οδό του Κυρίου. Είναι αδύνατον να μιλούμε για την πνευματική μας προκοπή και ανέλιξη προς τις αρετές και τα χαρίσματα της Εκκλησίας χωρίς την προσωπική μας σταύρωση και μάλιστα όχι όπως εμείς θέλουμε να σταυρωθούμε αλλά με τον τρόπο που σταυρώθηκε ο Χριστός.
Τι εννοούμε με αυτό;
Εννοούμε την αιτία για την οποία ανέβηκε ο Χριστός επάνω στον σταυρό, και για την οποία θα ανεβούμε και εμείς. Αυτό σημαίνει ότι ο σταυρός γίνεται πηγή νέας ζωής και απάρνηση του παλαιού τρόπου ζωής μου. Σε αυτή τη νέα ζωή την οποία ανοίγει ο Χριστός για εμάς, βαπτιζόμαστε λέγει σε άλλο σημείο ο Παύλος στο θάνατό Του, και έτσι εξομοιωνόμαστε με Αυτόν, την σταύρωση και την Ανάστασή Του. Μένει σε εμάς η σταυρική ζωή που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να αποκτήσει νόημα η ζωή μου μετά το βάπτισμα, αλλιώς ακυρώνω την αποστολή μου και θα μένω στη χλιαρότητα της απραξίας μου. Με άλλα λόγια θα είμαι χριστιανός της κουβέντας και της πολυθρόνας, της δικαιολογίας και της αναβολής.
Ένα δεύτερο στοιχείο του σημερινού αποστολικού αναγνώσματος έχει να κάνει για την σχέση που έχουμε με τον σταυρό και τον κόσμο.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς μάς ομιλεί για φυγή δική μας από τον κόσμο –πρώτο του Σταυρού μυστήριο- όταν ο κόσμος μάς εμποδίζει να δοθούμε στον Θεό, και φυγή του κόσμου από μέσα μας, δηλαδή όταν ο κόσμος εξακολουθεί να μάς απασχολεί με τις κακές του αναμνήσεις και λογισμούς – το δεύτερο του Σταυρού μυστήριο.
Αίρω – σηκώνω το σταυρό του Χριστού σημαίνει, ότι ο Χριστός γίνεται η ζωή μου, «ἡ ζωή ἡμῶν», έτσι η παρούσα ζωή μας, για όσους τουλάχιστον αποφασίσαμε να ζήσουμε τη ζωή μας «ἐν πίστει» είναι πλέον μονόδρομος, πορεία προς τον Γολγοθά με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Γι΄ αυτό δεν ταυτίζομαι με το πνεύμα του αμαρτωλού κόσμου και δεν εκφράζω το πνεύμα αυτό. Ταυτίζομαι με το ξύλο του σταυρού που είναι «ξύλο ζωῆς».
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο εφικτό αδελφοί μου πρέπει και εμείς να σταυρώσουμε την αυταρέσκειά μας, κάτι που είναι πολύ δύσκολο όχι όμως και ακατόρθωτο.
Ένα τρίτο στοιχείο που απορρέει από τη συσταύρωσή μας με το Χριστό έχει να κάνει με τη ζωή η οποία θα αρέσει πια στο Χριστό. Δεν χάνω την προσωπικότητά μου αλλά Τον αποδέχομαι πλήρως τον Χριστό, ελεύθερα τον καλώ και τον θέλω στη ζωή μου. Καθώς θέλω τον Χριστό και το θέλημά Του σημαίνει ότι είμαι ελευθερωμένος από την εγωιστική μου κακότητα και διάλεξα την κοινωνία μου μαζί Του, σημαίνει ότι πόνεσα για την αδυναμία μου να αγωνιστώ και να συγχωρώ, σημαίνει πως είδα τη σκληρότητα και τα πάθη μου. Έτσι μόνο μπορώ να πω όπως ο Παύλος «Δεν ζω πια εγώ, ζει μέσα μου ο Χριστός».
Ζούμε σε έναν κόσμο, στον οποίο κυριαρχεί το αντισταυρικό πνεύμα. Έναν κόσμο που με μανία και χωρίς ηθική ζητάει την ικανοποίηση των παθών του, την καλοζωΐα και άνεση. Αυτός ο κόσμος τρομάζει από τον σταυρό και αυτό είναι φυσικό, αλλά καθώς τον απορρίπτει είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του όπως το έιτζ, τα ναρκωτικά, τα φοβερά διαζύγια.
Εμείς οι Χριστιανοί πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο αγώνα ώστε να μην αρνηθούμε το ήθος του Σταυρού του Κυρίου μας, την αγάπη και την θυσία, την προσφορά, την υπομονή και την ταπείνωση, τις δοκιμασίες και τις θλίψεις, Αμήν!
π. Σ.Τ.
« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »
Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ
28 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014
Αγαπητοί μου αδελφοί καθώς μπήκαμε σήμερα στην πρώτη Κυριακή του Ευαγγελιστού Λουκά, το αποστολικό ανάγνωσμα είναι γραμμένο από τον Απόστολο Παύλο.
Μετά από κάθε Ιεραποστολική περιοδεία του ο Παύλος έστελνε συνήθως κάποια ποιμαντική επιστολή ώστε να στηρίζει τη νέα χριστιανική κοινότητα την οποία είχε ιδρύσει. Σε αυτήν την πολύ ωραία επιστολή του προς την κοινότητα της Κορίνθου, ο Παύλος αναγκάζεται να απολογηθεί.
Αυτό βέβαια σημαίνει την μεγάλη ταπείνωση του Αποστόλου ο οποίος δεν «ντρέπεται το σταυρό του Χριστού» και από την άλλη βλέπουμε στη ζωή του το πνεύμα του Ευαγγελίου το οποίο είναι πνεύμα καταλλαγής, διακονίας, πραότητας και αληθείας. Έτσι ο Παύλος μάς λέγει πως πρέπει να είναι οι του «Θεού διάκονοι» (Στιχ. 6,4). Αυτοί πρέπει να έχουν ζωή έντιμη και αγνή, να έχουν τη γνώση της αληθείας, να είναι ανεκτικοί, καλοσυνάτοι, γεμάτοι από τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, μεστοί ανυπόκριτης αγάπης και τέλος με το πνεύμα της πτωχείας ως σταθερό γνώρισμα της χριστιανικής τους ζωής.
Εδώ παρουσιάζεται από τον Απόστολο η «Ευαγγελική πτωχεία»: “Παρουσιαζόμαστε σάν νά μή ἔχωμεν τίποτε, καί ὅμως κατέχομεν ὅλον» (Στιχ. 10).
Αυτή η πτωχεία είναι συνυφασμένη ουσιαστικά με το πρόσωπο του Χριστού. Είναι μια μεγάλη αρετή την οποία καλείται να την αποκτήσει, ειδικά ο σημερινός χριστιανός, αφού και ο Κύριός μας όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο «δέν εἴχε πού τήν κεφαλήν κλίνῃ».
Βέβαια θα πρέπει να πούμε ότι ζώντας κανείς τις χριστιανικές αλήθειες δεν σημαίνει ότι δεν φροντίζει για τα αναγκαία ή δεν εργάζεται, αντίθετα θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος του Χριστού ζει μέσα στον κόσμο αλλά αποφεύγει την υπερβολή των υλικών αγαθών. Ο Ιερός Χρυσόστομος μάλιστα τονίζει ότι η επιθυμία να αποκτήσουμε πολλά είναι η «ρίζα των κακών».
Για να ζήσουμε λοιπόν την ευαγγελική πτωχεία πρέπει πρώτα να διώξουμε την φοβερή αγωνία της μέριμνας των υλικών, διότι αυτή σκοτώνει την πνευματική διάθεση του ανθρώπου να ακολουθήσει τις εντολές του Χριστού και την καρδιά του κερδίζει η εφήμερη χαρά, η εξωτερική ωραιότητα, ο υλικός πλουτισμός.
Μια δεύτερη προσπάθεια που χρειάζεται να κάνει ο χριστιανός για να συνειδητοποιήσει την πτωχεία του είναι η αρετή της ελεημοσύνης. Η συμμετοχή μας στα παθήματα του άλλου, στη χαρά και τη λύπη του εμπερίστατου αδελφού μας. Ανεπιτήδευτα και ουσιαστικά μοιραζόμαστε το υστέρημα μας μέσα σε ένα πνεύμα αρχοντικής αγάπης και θυσίας. Όταν ο άνθρωπος ξεπερνά τα όρια της αντοχής του, αγωνιζόμενος ταπεινά, με φιλότιμο, τότε έρχεται σ΄ αυτόν θεία δύναμη, υπερφυσική, έλεγε ο άγιος γέροντας Παΐσιος ο αγιορείτης.
Ο Απόστολος Παύλος μιλώντας στους χριστιανούς της Κορίνθου τούς τονίζει την εν Χριστώ διακονία τους, την αποστολή τους, αλλά και σε εμάς φέρνει την ελπίδα και τον τρόπο να ζήσουμε χωρίς απωθημένα, τα οποία είναι στοιχεία της πλεονεξίας, και με πίστη πως ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί αλλά και με τον λόγο του Θεού, Αμήν!
π. Σ.Τ.