ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΜΗΝΟΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 2014

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

Κυριακή 2^α Μαρτίου 2014

Η τέταρτη Κυριακή του Τριωδίου, είναι η πύλη που εισερχόμαστε στην πνευματικότερη περίοδο, στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Ήδη η Εκκλησία μας έδειξε τις προηγούμενες Κυριακές, τη θέση την πνευματικής της ψυχής για να αποκτήσει τη θέα της διαδρομής και να ποθήσει τον προορισμό που είναι η Ανάσταση. Η ταπεινή τελωνική προσευχή, η γνήσια βαθειά συναίσθηση της ασωτίας, η επιστροφή της μετανοίας, η αποκάλυψη του Κυρίου μέσα από το σταυρωμένο αδελφό, η αληθινή αγάπη, η ριζωμένη στο έδαφος της συγχώρησης, η καθαρή άσκηση, οδηγούν την ψυχή, στη Θέα της είσοδου, στην διάθεση της πορείας, στη δίψα για Χριστό. Ο ιερός υμνωδός, μέσα από τις λέξεις που συνθέτουν τον ύμνο μας αποκαλύπτει τη θέση που οδηγηθήκαμε και τη θέα που αποκτήσαμε. ‘’Εκάθισεν Αδάμ και έκλαυσεν απέναντι της τρυφής του Παραδείσου’’. Χαμένος παράδεισος. Αίσθηση της απώλειας που επηρεάζει κάθε κύτταρο πνευματικό. Η αναζήτηση του παραδείσου που πολλές φορές, γίνεται περιπέτεια αφού θέτει ως στόχο, την ύλη, την σάρκα, τη δόξα, το ύψος κάποιας θέσης και μας βάζει σε δρόμους που μας απομακρύνουν ακόμα περισσότερο από τον πόθο και τη δίψα της ψυχής για αιωνιότητα. Ένας ασφαλής δρόμος είναι ο τρόπος της ζωής των Αγίων μας. Σημειώνει ο Αββάς Βαρσανούφιος στα νηπτικά του κείμενα ‘’Ιχνηλάτησον τους Πατέρας…’’ Ακολούθησε τα ίχνη των αγίων πατέρων. Τα στενά δρομάκια των νησιών μας, με την πελεκημένη πέτρα και τη μοναδική καθαριότητα, μοιάζουν με την ζωή των αγίων οι οποίοι μόρφωσαν εντός τους τον Χριστό, πελεκώντας με την ταπείνωση, τη σκληρότητα του εγωισμού και βιώνοντας καθημερινά τον αγώνα για κάθαρση. Ακολουθώντας αυτά τα μονοπάτια της ζωής τους, πλησιάζουμε την πηγή της χάριτος του Θεού, το ποτάμι του ζωντανού νερού που ρέει μέσα στο μυστηριακό χώρο της Εκκλησίας και μπορεί να σβήσει η δίψα της αναζήτησης του χαμένου παραδείσου, να θεραπεύσει τις ασθένειες που προκάλεσε ο αποχωρισμός από το Χριστό και να καλύψει τα χάσματα, τα κενά που δημιουργεί η αποκοπή από την κοινωνία με τους αδελφούς.

Μία τέτοια αγιασμένη προσωπικότητα, που η ζωή του αποτελεί, δρόμο ασφαλή με κατεύθυνση τη σωτηρία, είναι ο Άγιος παπά-Νικόλας Πλανάς, που σήμερα τιμάται η ιερή μνήμη του. Το πνευματικό ανάστημα του τόπου μας και το καύχημα της ψυχής κάθε πιστού. Η ζωή του, δρόμος κοσμημένος με αρετές, ο λογισμός του ζυμωμένος με ταπείνωση, η ψυχή του αρωματισμένη με καθαρότητα. Ο εγωισμός έπεφτε στο πεδίο της ζωής του νικημένος από τη λατρεία του στο Χριστό και την αγάπη του σε κάθε άνθρωπο. Η θερμή πίστη του, τον έκανε να αφήνεται στα χέρια του Θεού με εμπιστοσύνη, να συνεχίζει σταθερά τον σκληρό του αγώνα να αντιμετωπίζει με ευχαριστιακή, δοξολογική διάθεση, τις πολλές δοκιμασίες και τους μεγάλους πειρασμούς. Η γνήσια αγάπη του, τον ανύψωνε πνευματικά, ενδυνάμωνε τρέφοντας με χάρη την ψυχή του, ανέπαυε τον λογισμό του. Η λατρεία του στον Τριαδικό Θεό, ήταν ένας χείμαρρος που ξεχυνόταν, ημέρα και νύχτα από την πηγή της καθαρής του καρδιάς, κυνηγώντας το έλεος του Θεού για κάθε άνθρωπο. Η απλότητα του ήταν η απόρριψη κάθε τι του περιττού και η αποκάλυψη της αληθινής του ταπείνωσης. Η γλυκύτητα των λίγων λόγων του, θεράπευε τις πικραμένες από την αμαρτία ψυχές. Όταν τον αδικούσαν, τον συκοφαντούσαν, τον έδιωχναν δεν διαμαρτυρόταν, δεν έλεγε τίποτα, μονάχα έκλαιγε σαν μικρό παιδί και παρακαλούσε το Χριστό να ελεήσει τους άδικους διώκτες και τους σκληρούς συκοφάντες του. Η συγχωρητικότητά του, είναι παράθυρο που μας επιτρέπει να δούμε την παραδείσια της ψυχής του κατάσταση. Η πτωχεία του και η ελεημοσύνη του, δείχνουν τον πλούτο των αρετών και της φιλανθρωπίας του. Η υπομονή του, μάθημα δυνατό, για όσους κλονίζονται από τους πόνους και τις δοκιμασίες του βίου. Δεχόταν και αγκάλιαζε όσους αφέθηκαν στην τρικυμία των παθών στην ταραχή της αμαρτίας και στην τυρρανία του εγωισμού, μας πληροφορεί ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος. Έτσι τους οδηγούσε στο λιμάνι του Ευαγγελίου στην ειρήνη του Χριστού και στην ελευθερία της αρετής. Ο τρόπος ζωής του Αγίου Νικολάου του Πλανά, αποκαλύπτει την πλάνη των παθών και οδηγεί στην κάθαρση από κάθε τι που παραπλανά τη ζωή και της στερεί την αλήθεια. Έτσι ακολουθώντας τον ερό βηματισμό της αγίας ζωής του, οδηγούμαστε με ασφάλεια στη Βασιλεία του Αγίου Ενός Τριαδικού Θεού.

Η αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, δεν είναι απλά ένας διαφορετικός τρόπος ζωής. Είναι η είσοδος της χάριτος του Θεού σε κάθε τι το υλικό, καθημερινό και ανθρώπινο. Είναι η εξέγερση σε οτιδήποτε μας υποδουλώνει πνευματικά. Η αφύπνιση σε οτιδήποτε αναισθητοποιεί τις ψυχικές δυνάμεις. Είναι η περίοδος που συμβάλλει στην απομάκρυνση από των παθών την θηριώτητα και στο πλησίασμα της Θεότητας. Εκείνος που τον Χριστό προσεγγίζει όλο τον κόσμο γνωρίζει, αγαπά και προσεύχεται. Κυρίως όμως το Φως του Χριστού, φωτίζει κάτι σκοτεινό και γι αυτό άγνωστο. Την ίδια μας την ψυχή. Αυτός είναι τελικά ο παράδεισος αφού ‘’η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί’’ (Λκ. 17,20-21). Απέναντι σε αυτή κάθισε ως άλλος Αδάμ ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης και με αγωνία κραύγασε ‘’Ψυχή μου, ψυχή μου ανάστα τι καθεύδεις’’. Αυτή την ψυχή προσέγγισε ο Άγιος αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Γρηγόριος Παλαμάς και με όλες τις δυνάμεις ικέτευσε, ‘’Κύριε φώτισον μου το σκότος’’. Για αυτόν τον ψυχικό παράδεισο αγωνίστηκε Άγιος μας ο ταπεινός παπά-Νικόλας που κάθε του αναπνοή συνοδευόταν από το ‘’Δόξα σοι ο Θεός’’ και το ‘’Κύριε ελέησον’’. Μεγάλη Τεσσαρακοστή, είναι η παύση της αστοχίας και η στόχευση της ψυχής, μίας ψυχής που γίνεται παράδεισος όταν ο Χριστός την γεμίσει με το φως, την ειρήνη και την γλυκύτητα της παρουσίας του.

Καλή και ευλογημένη σταυροαναστάσιμη πορεία

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

   Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)        

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Ο λαμπρός εορτασμός της πρώτης Κυριακής της ασκητικής περιόδου της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μας μεταφέρει ιστορικά στο παρελθόν, στην μεγάλη έριδα της εικονομαχίας για να τονίσει την αιώνια αλήθεια της Ορθοδοξίας. Ο Ευαγγελικός λόγος, η φωνή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δεν αναφέρεται στην ιστορία αλλά στην σωτηρία του ανθρώπου. Η ιστορία όμως, τα πρόσωπα, τα γεγονότα, οι συγκυρίες, οδηγούν στην αλήθεια. Στην αλήθεια που σώζει προσκαλώντας την αιωνιότητα μέσα στο χρόνο. Η αμφισβήτηση της τιμής των αγίων εικόνων πήρε την μορφή μιας δραματικής ισχυρής διαμάχης, μεταξύ εικονολατρών και εικονομάχων, η οποία διήρκησε πάνω από εκατό χρόνια. Η εικονομαχική κίνηση ξεκίνησε με αυτοκρατορική πρωτοβουλία και για το λόγο αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, χαρακτηριστικά αναφέρει ότι η επίλυση του θέματος δεν ανήκει σε βασιλείς, αλλά «στους αποστόλους και τους διαδόχους τους, στους ποιμένες και διδασκάλους» και φυσικά στον πιστό του θεού λαό. Η ένταση ξεχείλισε από τον βασιλικό θρόνο και επηρέασε και το πιο απομακρυσμένο χωριό της αυτοκρατορίας, διχάζοντας τους κατοίκους. Μεγάλες αγιασμένες προσωπικότητες, όπως ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο πατριάρχης Νικηφόρος και άλλοι πολλοί ομολογητές της τιμής των αγίων εικόνων, καθώς επίσης και μοναστικές κοινότητες, αναλαμβάνουν την υπεράσπιση της παραδόσεως και την διατήρηση της αλήθειας. Το εικονομαχικό κίνημα έληξε τον Μάρτιο του 843 καθώς η Αγία Θεοδώρα, συναυτοκράτειρα με τον ανήλικο γιο της Μιχαήλ, αναλαμβάνοντας την εξουσία, έθεσε πρωταρχικό μέλημα την λήξη της έριδας και την αναστήλωση των ιερών εικόνων. Μέσα σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο, παρά τις αρνητικές πτυχές του, αναδείχθηκαν μάρτυρες και ομολογητές, εθεολόγησαν πατέρες, η αυθαίρετη εξουσία των αυτοκρατόρων, ειδικά σε θέματα πίστεως αποδυναμώθηκε, ο μοναχισμός αποκάλυψε την ζωτικότητά του και τον δυναμισμό του και οι ιερές εικόνες, έγιναν δεκτές ως μέσο, ως δρόμος επικοινωνίας με το Θεό.

Τα ιερά εικονίσματα είναι εκείνα που συνοδεύουν την λατρεία του ενός Αγίου Τριαδικού Θεού και την τιμή στα πρόσωπα της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων. Μας αποκαλύπτουν την διαδρομή της σωτηρίας μας μέσα από την ταπείνωση του Κυρίου στη Γέννηση, την φανέρωση της Αγίας Τριάδος στη Βάπτιση, το Φως στη Μεταμόρφωση, την Αγάπη στη Σταύρωση, τη δόξα στην Ανάσταση, τον ανοιχτό δρόμο προς την βασιλεία στην Ανάληψη. Μέσα στις εικόνες, τοποθετείται η ίδια μας η ζωή, αφού πολλές φορές η ψυχή θα σταθεί στη θέση του Φαρισαίου, θα μιμηθεί τον τελώνη, θα πλησιάσει τον αρνητή, θα ακολουθήσει την άσωτο, θα συνεργαστεί με τον προδότη, θα αμφιταλαντευθεί μεταξύ της ομολογίας του ενός ληστού και της βλασφημίας του άλλου. Ακόμη και τα χέρια των αγίων στις εικόνες μας οδηγούν στην άρνηση κάθε τι σκοτεινού, στην αντίσταση κατά του διαβόλου, στην άρση του Σταυρού. Ο Άγιος δείχνει μέσα από την εικόνα του, ακουμπώντας το ευαγγέλιο στην καρδιά, ότι αυτό αποτελεί τον πυρήνα της ψυχής, την αναπνοή της καρδιάς και το κέντρο της ζωής του. Το στοιχείο που κυριαρχεί στις εικόνες είναι το Φως. Όχι αυτό που προέρχεται από κάποιον ήλιο της σύνθεσης αλλά Φως που απορρέει από τον ήλιο της Δικαιοσύνης Χριστό. Όλα λούζονται, όλα βαπτίζονται στο Φως του Χριστού. Ακόμα και το σκοτεινό σπήλαιο της Γέννησης και ο κενός τάφος και ο ανήλιος Άδης. Όλοι φωτίζονται από τη δική του παρουσία. Κυρίως όμως φωτίζονται τα πρόσωπα που χωρίς Χριστό, τα σκίαζε ο φόβος του θανάτου, οι μεθοδικές του διαβόλου και η αποπνικτική του εγωισμού ατμόσφαιρα.

«Όταν προσκυνάμε την εικόνα, γράφει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, δε σημαίνει ότι λατρεύουμε το ξύλο η τα χρώματα της ζωγραφιάς, αλλά τις ουράνιες δυνάμεις που απεικονίζονται σε αυτές και που είναι ζωντανές και παρούσες. Όταν αισθανόμαστε παρηγοριά και χαρά από τις εικόνες, στην πραγματικότητα δεχόμαστε τη χαρά αυτή από τις ουράνιες δυνάμεις που απεικονίζονται σ’ αυτές». Στην τιμή και στην προσκύνηση των εικόνων, αναπτύσσεται ένας μυστικός διάλογος ανάμεσα στον προσκυνητή και στον προσκυνούμενο. Μέσα από τον διάλογο αυτό, ο προσκυνητής προσευχητικά μεταφέρει στο αγιασμένο εικονιζόμενο πρόσωπο, τα προβλήματα, τους πόνους, τις ανάγκες, την ύπαρξή του ολόκληρη. Έτσι η εικόνα γίνεται δρόμος για να αναπτυχθεί μια ζωντανή σχέση, προσευχόμενου και αγίου. Η παρουσία του ιερού εικονίσματος, της Παναγίας της Εκαντοπυλιανής επιβεβαιώνει το γεγονός. Πόσοι άνθρωποι δεν ταξίδεψαν, από τα πέρατα της Οικουμένης για να την προσκυνήσουν και να της μιλήσουν; Πόσοι πόνοι, δοκιμασίες, κακουχίες, δεν κατατέθηκαν ενώπιων της; Πόσα κύματα της τρικυμίας του βίου, δεν γαλήνεψαν κάτω από το βλέμμα της; Πόσοι δεν ήρθαν με το βαρύ φορτίο της απόγνωσης, με την πικρή γεύση της απελπισίας και έφυγαν με τη γλυκύτητα της ελπίδας.

Ζώντας την εικόνα, η πίστη μας ταξιδεύει στο πρόσωπο που εικονίζεται, Συνομιλούμε αποκτούμε γνώση, βιώνουμε τη χάρη, γινόμαστε κοινωνοί του φωτός που λούζει την ύπαρξή του. Όταν «δενόμαστε» με τον Άγιο, συνδεόμαστε με το Χριστό. Αυτή η επαφή με τον Κύριο κάνει την ψυχή να κραυγάσει, όπως ο Απόστολος Ναθαναήλ στη σημερινή ευαγγελική περικοπή «Ραββί, συ ει ο υιός του Θεού» και όπως ο Φίλιππος ο απόστολος «Ευρήκαμεν Ιησούν» βρήκαμε δηλαδή, συναντήσαμε τον Χριστό, τη ζωή, την Ανάσταση, την σωτηρία, την ανάπαυση, την ελπίδα και το Φως. Αμήν.

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

Β΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΑΛΑΜΑ)

Κυριακή 16^η Μαρτίου 2014

        Όταν οι πατέρες της Εκκλησίας μιλούν για τη Μ. Τεσσαρακοστή την παρουσιάζουν ως ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι πνευματικό, μια οδοιπορία ασκητική, μια κατεύθυνση σταυρική και συνάμα θυσιαστική. Ένα ταξίδι που έχει ως γνώμονα, ως πυξίδα, τον σταυρό και σκοπό του να φτάσει και να κολυμπήσει μέσα στο ανέσπερο φως της Αναστάσεως. Η Εκκλησία, μας εφοδίασε με πολλά και απαραίτητα πνευματικά εφόδια που οδηγούν με ασφάλεια στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

            Την πρώτη Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής, μας δείχνει την ασκητική λαμπρότητα της ορθοδοξίας, η οποία είναι η πνευματική μητέρα και τροφός, που κυοφορεί και τρέφει τα παιδιά της μέσα στην πνευματική της μήτρα και τα γεννά ή μάλλον τα αναγεννά στη βασιλεία των Ουρανών. Ο Άγιος Δωρόθεος ο Γαζής τον 6^ο μ.Χ. αιώνα έγραφε: ΄΄Χρειαζόμαστε βοήθεια, χρειαζομαστε οδηγούς μετά το Θεό’’ Έτσι ο σημερινός σταθμός πνευματικού ανεφοδιασμού είναι μία μορφή, ένα ένσαρκο ευαγγέλιο, ένα δοχείο της χάριτος του Θεού, ένας μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας, ο οποίος θα μπορούσαμε να πούμε με βεβαιότητα ότι στιγμάτισε την τόσο δύσκολη εποχή του. Είναι ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ο κήρυξ της χάριτος και του φωτός όπως χαρακτηριστικά ονομάστηκε από αυτούς που μελέτησαν τη ζωή και το έργο του. Ο Πατέρας του ήταν συγκλητικός, αξιωματούχος δηλαδή της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι αρετές που κοσμούσαν τον πατέρα του ήταν περισσότερες και μεγαλύτερες από τα κοσμικά αξιώματα. Όταν εκοιμήθη, όσοι συναντούσαν κάποιο από τα πέντε παιδιά του, έλεγαν χαρακτηριστικά: ΄΄Αυτό είναι παιδί του Αγίου΄΄. Πρώτος γεννήθηκε ο Γρηγόριος και ακολούθησαν τα άλλα 4 αδέλφια του, τα οποία τελείωσαν και αυτά τον βίο τους φορώντας το μοναχικό σχήμα. Η μόρφωση του ήταν μοναδικά λαμπρή. (Σε ηλικία 17 ετών έκανε τόση εντύπωση, ένα θέμα το οποίο ανέπτυξε για την λογική του Αριστοτέλη, ώστε ο δάσκαλος του Θεόδωρος Μετοχίτης, πρύτανης τότε του πανεπιστημίου της Κωνσταντινουπόλεως ανεφώνησε με θαυμασμό: ΄΄Και ο ίδιος ο Αριστοτέλης να ήταν παρόν και να τον άκουγε, θα τον επαινούσε υπερβολικα΄΄). Τρεις Άγιοι θα γίνου δάσκαλοι του στην κατά Χριστόν φιλοσοφία, ο Αγιορείτης μητροπολίτης Φιλαδέλφειας Θεόκλητος, ο Νικόδημος παρά τη μονή του Βατοπαιδίου και Ο Γρηγόριος ο Βυζάντιος. Σε ηλικία 20 ετών, παρόλες τις παρακλήσεις του αυτοκράτορος και των άλλων αξιωματούχων, που διέβλεπαν μια λαμπρή σταδιοδρομία, μεταβαίνει στο Άγιον Όρος, το Όρος της προσωπικής του μεταμόρφωσης, ποθώντας το βίο της ασκήσεως.          

Στο σημείο αυτό, θα έπρεπε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στους αντιπάλους του, τον μορφωμένο δυτικό μοναχό Βαρλαάμ, και τον πολυμαθή αλλά εμπαθή Νικηφόρο Γρηγορά οι οποίοι έγινα η αιτία να σπάσει ο Γρηγόριος τη σιωπή του, για να ανακόψει την αλλοίωση του δόγματος, της παραδόσεως αλλά και του τρόπου ζωής που έφεραν αυτοί οι κακόδοξοι ως αποσκευές τους από την μακρινή Δύση. Δίδασκαν ότι μέσω της φιλοσοφίας μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στο Θεό. Έλεγαν, οι πατέρες της αιρέσεως, για τους Αγίους ασκητές, ότι το φως που έβλεπαν ήταν ψευδαίσθηση και φαντασία. Ο Άγιος Γρηγόριος, ο οποίος είχε ψηλαφίσει το φως αυτό, είχε γίνει υιός του φωτός, τους αντέκρουσε με την άρτια φιλοσοφική του κατάρτιση αλλά κυρίως με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, εκμηδένισε τις διδασκαλίες τους και κατέρριψε τα επιχειρήματα τους. Στο φως, στο Θεό, λέει ο Άγιος μας δεν φτάνει κανείς ακολουθώντας φιλοσοφικούς δρόμους αλλά με την ταπείνωση, την συντριβή και την κάθαρση της καρδιάς. Τότε δέχεται την χάρη του Αγίου Πνεύματος και γεύεται το φως το οποίο δεν είναι η ψευδαίσθηση ή φαντασία αλλά φως άκτιστο, φως άχρονο, ατελείωτο, είναι χαρά, αγαλλίαση, ουρανός, Βασιλεία του Θεού, είναι το φως το αληθινό, το οποίο δεν λέγεται, δεν βλέπεται, δεν εκφράζεται, δεν διδάσκεται, μόνο βιώνεται, μόνο ψηλαφείτε. Ο άνθρωπος του φωτός όχι μόνο φωτίζεται αλλά φωτίζει, όχι μόνο ζωογονείται αλλά και ζωογονεί. Μετέχοντας στο Χριστό που είναι το αιώνιο και αληθινό φως γίνεται ουσιαστικά ένα δεύτερο αληθινό φως. Αυτό ακριβώς είναι ο Άγιος Γρηγόριος. Δεν εισήγαγε ο ίδιος ένα καινούργιο σύστημα διδασκαλίας και γνώσεως του Θεού, αλλά έζησε και στη συνέχεια εξέφρασε αυτό που συνάντησε μέσα στην Εκκλησία, ασκούμενος στην εν Χριστώ ζωή.

      Τώρα πραγματικά κατανοούμε τον ένα λόγο που η Εκκλησία μας θέτει τον Άγιο Γρηγόριο οδοδείκτη μέσα στην περίοδο της Άγιας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Ο Άγιος Γρηγόριος μιλά για φως, είναι ο θεολόγος του άκτιστου φωτός. Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι πορεία προς το φως, προς το ανέσπερο φως της Αναστάσεως. Όμως υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος. Ο μεγάλος αυτός και θαυμαστός αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, δεν αναφέρεται μόνο στο αποτέλεσμα που είναι το φως αλλά και στην πορεία. Μας μιλά για μετάνοια, για χαροποιό πένθος, για πάθη, για αρετές, για άσκηση. Ας τον ακούσουμε: ΄΄Η μετάνοια, δίνει την απελευθέρωση από τα δεσμά της αμαρτίας, είναι η αρχή και ο διαρκής τρόπος ζωής του χριστιανού. Δεν εξαντλείται σε ορισμένες αντικειμενικές βελτιώσεις της συμπεριφοράς, ούτε σε τύπους και σχήματα εξωτερικά, αλλά αναφέρεται σε μία βαθύτερη και καθολικότερη αλλαγή στη ζωή του ανθρώπου. Δεν είναι μια παροδική συντριβή από τη συναίσθηση διαπράξεως κάποιας αμαρτίας αλλά μια μόνιμη πνευματική κατάσταση που σημαίνει, σταθερή κατεύθυνση του ανθρώπου προς τον Θεό και συνεχή διάθεση για ανόρθωση, θεραπεία και ανάληψη πνευματικού αγώνα. Της μετανοίας προηγείται η επίγνωση και η συναίσθηση των αμαρτιών και ακολουθεί η εξομολόγηση, η αποστροφή της αμαρτίας, η προσευχή΄΄. ΄΄Πενθούμε και γιατί στερούμαστε τον Θεό αλλά και γιατί με τις αμαρτίες μας τον λυπήσαμε΄΄ . ΄΄Η άσκηση έχει δύναμη μεταμορφωτική, είναι το μέσο που μεταστρέφει, αναμορφώνει και ευπρεπίζει΄΄ . ΄΄Αρετή, είναι το μεταμορφωμένο πάθος, είναι το κόσμημα της καθαρής ψυχής ΄΄ . Συχνά ο ιερός πατήρ αναφέρεται στην τροφή του Σώματος και του Αίματος του Δεσπότου Χριστού μέσω της οποίας μετέχουμε στην άκτιστη χάρη του Θεού. Για τους εχθρούς του ο Γρηγόριος ήταν ΄΄ο αλλόκοτος περί την θρησκείαν΄΄, ΄΄ο απερίσκεπτος ΄΄ . Για μας ο Παλαμάς είναι ο κεκαθαρμένος, ο φωτισμένος, ο θεραπευμένος άνθρωπος, ο γνήσιος και αληθινός φίλος του Θεού και του φωτός. Είναι ο Άγιος Πατέρας της Εκκλησίας, ο υπερασπιστής της Ορθοδοξίας και της Ορθοπραξίας, ο μέγας πολέμιος της αιρέσεως.

       Ο Άγιος Γρηγόριος μας δίνει σήμερα το δικό του στίγμα με τη συγκλονιστική ικετήρια κραυγή του ΄΄ φωτισόν μου το σκότος, φωτισόν μου το σκότος ΄΄ . Αποκαλύπτεται λοιπόν ο άνθρωπος που έχει συναίσθηση του σκότους, που υιοθέτησε η ανθρώπινη ύπαρξη μετά την πτώση, αλλά και ο άνθρωπος που διψά για φως, για Θεό, για ανόρθωση, για Ανάσταση. Ο Γρηγόριος απέκτησε πολλούς μαθητές αλλά και συνεχιστές της σωτήριας κραυγής του. Ένας σύγχρονος μεγάλος ασκητής, σπουδαστής και αυτός της Θεότητος και μέτοχος του άκτιστου φωτός, ο παπά Εφραίμ ο Κατουνακιώτης μας αποκαλύπτει την εμπειρία του από την Θέα του Θείου Φωτός : ΄΄Ω φως, φως προαιώνιο, φως γλυκύτατο μου φως, φως γλυκύτατο μου φως, φώτισον και μένα, το σκότος μου, διάλυσον φώς μου την πώρωση μου, την σκοτοδίνη μου. Ω φως, πότε θα σε ξαναδώ και πάλι, έλα φως, φως στην ψυχή μου. Δεν έχω άλλη υπομονή. Ψυχή μου έως πότε θα έχεις τα μάτια σου κλειστά. Ω ψυχή μου, πόσο σε αδίκησσα, αλλά έλα και συ προς το φως και ας είσαι τυφλή, το φως, θα σου ανοίξει τους οφθαλμούς΄΄ . Αμήν.

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

Κυριακή 23^η Μαρτίου 2014

Ο λόγος του Κυρίου είναι λιτός, οι λέξεις, καθαρές, σταράτες, απογυμνωμένες από κάθε φαρισαϊκή αργολογία. ΄΄ Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτών και αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι΄΄ . Ένας λόγος αγιογραφικός, που αναφέρεται στον Σταυρό. Μια πρόταση που μέσα σε λίγες λέξεις μας περιγράφει τι είναι Σταυρός. Πρώτα και πάνω από όλα είναι έκφραση ελευθερίας. ΄΄ Όστις θέλει ΄΄ δύο λέξεις που αφήνουν τον αέρα της ελευθερίας να μας δροσίσει. Όποιος θέλει ακολουθεί τη σταυρική πορεία. Τονίζεται στη συνέχεια η απαραίτητη προϋπόθεση της σταυρικής οδοιπορίας, ΄΄ απαρνησάσθω εαυτών και αράτω τον Σταυρόν αυτού ….. ΄΄ Ο σταυρωμένος άνθρωπος γνωρίζει ότι για να ενδυθεί το ένδυμα του σταυρού, απαραίτητη προϋπόθεση είναι, να αποδυθεί το ένδυμα του εαυτού του. Για να κατανοήσουμε το μυστήριο του Σταυρού, πρέπει να προστρέξουμε στην ζωή και στα κείμενα στων Αγίων, οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά σταυρωμένες προσωπικότητες. Για τον Άγιο, ο Σταυρός δεν είναι ένα σύμβολο, αλλά τρόπος και στάση ζωής. Είναι η πηγή του, ο κόσμος του, το κέντρο του.

       Οι πατέρες της Εκκλησίας, ρίχνουν άπλετο ερμηνευτικό φως, στον χώρο της Π.Δ. και μας αποκαλύπτουν την παρουσία του Σταυρού. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τονίζει, ΄΄ προανεκηρύττετο και προετυπούτο μυστικώς εκ γενεών αρχαίων, και ουδείς ποτέ κατηλλάγη τω Θεώ χωρίς της του Σταυρού δυνάμεως ΄΄ . Στη συνέχεια της ομιλίας του μας λέει ότι ο Σταυρός βιωνόταν από όλους τους προπάτορες και τους προφήτες.

1. Στα ερμηνευτικά τους κείμενα, πολλοί από τους Πατέρες θεωρούν ΄΄ το ξύλον του Παραδείσου ΄΄ , ως την πρώτη προτύπωση του Τιμίου Σταυρού.
2. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο Όσιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, σημειώνουν ότι, η δια χειρός ευλογία του πατριάρχου Ιακώβ επί των κεφαλών των Υιών του ΄΄ προετύπου τον του Χριστού Σταυρόν τον Πανάγιον ΄΄ .
3. Ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, ερμηνεύοντας την θυσία του Αβραάμ μας λέει, πως τα ξύλα που κουβαλούσε στην πλάτη του για τη θυσία ο Ισαάκ, προεικονίζουν τον Τίμιο Σταυρό, που ο Υιός του Θεού, δέχθηκε στον ώμο του και πορεύτηκε με αυτόν ως τον τόπο του μαρτυρίου του.
4. Ο ιερός Χρυσόστομος, βλέπει τον Σταυρό του Χριστού να προτυπώνεται στην ράβδο του Μωυσή, με την οποία χώρισε τα ύδατα και έσωσε τον λαό του Θεού. ΄΄ Δια της ράβδου ανεκαλέσατο ο Θεός το γένος των Εβραίων εκ πικράς δουλείας και Σταυρού τύπος ην αυτούς ο σώζων ΄΄ .
5. Πολλοί Πατέρες, μας αποκαλύπτουν την παρουσία του Σταυρού στο ξύλο του Μωυσή, το οποίο μετέτρεψε το πικρό νερό της πηγής Μερρά, σε γλυκό ΄΄ έδειξεν αυτώ Κύριος ξύλον και ανέβαλεν αυτώ εις το ύδωρ και εγλυκάνθη το ύδωρ ΄΄ .
6. Η στάση του Μωυσή, με τα χέρια ανοιχτά προς τα πλάγια στάθηκε η αφορμή της νίκης των Ισραηλιτών κατά των Αμαληκιτών. Ο χρυσορρήμων Άγιος ερμηνεύει : ΄΄ Αναζωγράφησον παρ΄εαυτώ χείρας ηπλωμένας, ίνα ίδης του προσκυνητού Σταυρού λαμπούσα εικόνα ΄΄ .
7. Ο Ισραηλιτικός λαός σώζεται από την τυραννία των φιδιών με την ύψωση του χάλκινου φιδιού. Το ανθρώπινο γένος σώζεται με την ύψωση του μαρτυρικού σώματος του Θεανθρώπου στον Τίμιο Σταυρό, από τον αρχέκακο όφι, τον διάβολο και το δηλητήριο του, την αμαρτία, της οποίας αποτέλεσμα είναι ο θάνατος. ΄΄ Αναμφιβόλως γαρ του Σταυρού μυστήριον, η κατά την έρημον του χαλκού όφεως ύψωσις, προϋπέγραφε ΄΄ .

Ο ιερός Χρυσόστομος, αναφερόμενος στο Τίμιο Σταυρό γράφει : ΄΄ Βλέπεις ποια μεταβολή επέφερε ο Σταυρός του Χριστού στον κόσμο; Για να καταλάβεις ακριβέστερα τη δύναμη του Σταυρού, σκέψου τι επικρατούσε πριν από το Σταυρό στην ανθρωπότητα και τι επικρατεί μετά το Σταυρό, και θα διαπιστώσεις την ενέργεια του. Πριν από το Σταυρό ο Υιός δεν ήταν γνωστός, σήμερα με το κήρυγμα του Σταυρού ο Υιός ονομάζεται και ο Πατήρ γνωρίζεται δια του Υιού. Τώρα ο Σταυρός κηρύσσεται και το θάνατο καταφρονούμε και δεν λογαριάζουμε, σαν να μην υπάρχει και την αιώνια ζωή ποθούμε. Δεν υπήρχε Σταυρός κηρυττόμενος και γι΄ αυτό ήμασταν ξένοι του Παραδείσου. Αφού όμως φάνηκε ο Σταυρός, ο ληστής αξιώθηκε αμέσως του Παραδείσου. ΄΄ ( Λόγος Β΄, Εις τον Τίμιον Σταυρόν. )

           Ο κήρυκας της χάριτος και του φωτός Γρηγόριος ο Παλαμάς, αναφέρεται στην προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού. ΄΄ Όχι μόνο τη Θεία εικόνα του Κυρίου έχουμε υποχρέωση να προσκυνούμε αλλά και τον τύπο του Τιμίου Σταυρού του. Πρόκειται για το μέγιστο σημείο και κραταιό τρόπαιο του Χριστού κατά του διαβόλου και κάθε αντικείμενης σ΄ Αυτόν δυνάμεως, γι΄ αυτό και οι διαβολικές δυνάμεις όταν αντικρίσουν τον Τίμιο Σταυρό φεύγουν φρίττοντας. Ο τύπος του Ζωοδότου Ξύλου δοξάσθηκε πριν απ’ τους προφήτας και θαυματούργησε τα μέγιστα, αλλά και πριν από την Δευτέρα Παρουσία του κρεμασθέντος σ΄αυτό Κυρίου Ιησού Χριστού, ο οποίος μέλλει να έρθει πάλι για να κρίνει ζωντανούς και κοιμηθέντες, θα εμφανισθεί προηγουμένως στον ουρανό ως μεγάλο, φρικτό και θαυμαστό σημείο ο Σταυρός, με δύναμη αφάνταστη και δόξα ανεκλάλητη ΄΄ . ( Δεκάλογος της Κατά Χριστόν Νομοθεσίας, Λόγος ΞΒ΄ 30 ).

        Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, παρατηρεί : ΄΄ Εγήγερται σημείον εν ημίν μέγα, ο Του Σωτήρος Σταυρός, δι’ ου εκλελυτρούμεθα οι πεπιστευκότες ΄΄ .

     Ο Μ. Αθανάσιος, στο ερώτημα τι είναι Σταυρός απαντά: ΄΄

΄΄ Δόξα και Τιμή του Χριστού, Σταυρός

Επειδή μυρία αγαθά δια του Σταυρού εγένετο

Ότι θάνατος καταπεπατήται και κατάρα εξωστράκισται,

ο άδης εσκύλευται, η αμαρτία ηφάνισται

η παράβασης κατήργηται, η φύσις των ανθρώπων

της δουλείας των παθών ηλευθέρωται,

διάβολος εδεσμεύθη, σωτηρία εφυτεύθη,

ανάστασις εγνωρίσθη, κακία απηλάθη

ζωή επήγασεν, ειδωλολατρεία ελύθη ΄΄.

Πολλοί ρωτούν γιατί σταυρός στην ζωή των ανθρώπων, είναι βαρύ φορτίο και οδυνηρό. Οδυνηρότερη όμως είναι η γεύση του θανάτου, που καταδυναστεύει την ανθρώπινη ύπαρξη. Σταυρός γιατί αυτός είναι ή μήτρα μέσα στην οποία κυοφορείται η Ανάσταση. Χαρακτηριστικό το μήνυμα που η ποιητική πέννα του Αγίου Ανδρέου Κρήτης στέλνει :

΄΄ Σταυρός : ζωής πρόξενος,

θανάτου λύσις,

φθοράς αλλοτρίωσις,

ζωοποίησις των νενεκρωμένων ΄΄ Αμήν

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ)

Κυριακή 30^ή Μαρτίου 2014

      Είναι άγνωστη σε εμάς η πόλη στην οποία γεννήθηκε ο μακάριος Ιωάννης. Η οικογένεια του πρέπει να ήταν ευκατάστατη, αφού του έδωσε την δυνατότητα να παρακολουθήσει έναν ανώτερο κύκλο σπουδών. Σε ηλικία 16 ετών αντάλλαξε τον κόσμο με την του Σινά έρημο. Υποτάχτηκε για δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια στο Αββά Μαρτύριο. Κάποτε ο γέροντας Μαρτύριος επισκέφτηκε τον Μέγα Αθανάσιο. Εκείνος τον ρώτησε, για τον νεαρό Ιωάννη : ΄΄ Πες μου, αββά Μαρτύριε, από πού είναι αυτός ο νέος και ποιος το έκειρε μοναχό΄΄ και εκείνος του απάντησε : ΄΄Δούλος σου είναι, πάτερ, και εγώ τον έκειρα ΄΄. ΄΄Πω πω! Αββά Μαρτύριε, του λεει με θαυμασμό ο Αθανάσιος, ποιος να το πει ότι Ηγούμενο του Σινά έκειρες ΄΄ . Πράγματι μετά από σαράντα χρόνια ο Ιωάννης ενθρονίστηκε στο ηγουμενικό θρόνο της μονής Σινά αλλά και στις ψυχές των μοναχών της περιοχής. Την ημέρα της μοναχικής κουράς του Ιωάννου, που έγινε όταν αυτός βρισκόταν στην ηλικία των είκοσι ετών, ο αββάς Στρατήγιος προείπε, ότι αυτός θα αναδειχθεί σε αστέρα μεγάλο. Έτσι και έγινε. Ο Ιωάννης έγινε αστέρας και φώτισε όχι μόνο τους μοναχούς και λαϊκούς της εποχής του, αλλά και όλους εκείνους που στην πορεία των αιώνων επέλεξαν τη μοναχική πολιτεία καθώς και τους χριστιανούς που επιδόθηκαν στην καλλιέργεια των αρετών . Μετά από δεκαεννέα χρόνια υπακοής στο αββά Μαρτύριο, όταν τελευταίος πλήρης ημερών και γεμάτος καρπούς πνευματικούς ανεχώρησε για τη βασιλεία Εκείνου που τόσο αγάπησε και πόθησε, ο Ιωάννης εφοδιασμένος με τις ευχές του γέροντα του, αλλά και με την μέχρι τότε ασκητική εμπειρία του, αναχωρεί, ψάχνοντας τόπο ησυχαστικό. Διψά ο Ιωάννης για Θεό. Θέλει συνεχώς να συλλογίζεται, να προσεύχεται, να συνομιλεί και να δίνεται ολοκληρωτικά στο Νυμφίο της ψυχής του. Τη σχέση του αυτή με το Θεό, μας την περιγράφει ο γλαφυρός λόγος, του ιερού Αυγουστίνου : ( Άμεινον ήν μοι μηδαμώς είναι, του Ιησού άνευ είναι ) ( Θα ήταν προτιμότερο για μένα να μην υπάρχω, καθόλου παρά να είμαι δίχως Χριστό). Έτσι επιλέγει τόπο συνάντησης με τον Νυμφίο του, μία σχισμή ενός βράχου, στην περιοχή της ερήμου που ονομαζόταν Θολάς και παραμένει εκεί σαράντα ολόκληρα χρόνια δοσμένος στην αγκαλιά της άσκησης και στο φως του Θεού. Η μικρή αυτή σπηλιά του Αγίου, έγινε ένα μεγάλο εργαστήριο αρετών και δακρύων. Δάκρυα όχι απογοήτευσης, αλλά δάκρυα χαράς, αγαλλίασης, κατανύξεως, δοξολογίας και προγεύσεως του παραδείσου. Έγινε ο Ιωάννης, μέσα στην έρημο, μία πηγή ακατάπαυστη, να γεωργεί την πνευματική ξηρασία και συνάμα να γεύεται την πνευματική καρποφορία.

     Ο Όσιος Ιωάννης, ηγούμενος μεγάλου μοναστικού κέντρου, παρακάλεσε τον φίλο του Ιωάννη Σιναΐτη, να καταγράψει σε βιβλίο τις εμπειρίες του από την μοναχική ζωή. Πίστευε ότι το έργο αυτό θα ήταν το καλύτερο εγχειρίδιο για τους αρχάριους μαθητές του. Το έργο όμως αυτό ο Ιωάννης το είχε ήδη ετοιμάσει, όπως μας πληροφορεί ο βιογράφος του: (Πολλά προ του ύπνου ηύχετο, και δελτία κατέττατε, τούτο γαρ ήν αυτώ και μόνο της ακηδίας φίμωτρον) (Για πολλά προσευχόταν πριν από τον ύπνο και τα γραπτά του διαμόρφωνε, και αυτό ήταν για αυτόν μέτρο για να αντιμετωπίσει την ακηδία). Όλη η ασκητική εμπειρία του Οσίου αποτυπώνεται στο θεόπνευστο αυτό συγγραφικό του έργο. Είναι ίσως το μοναδικό έργο, μέσα στο οποίο ο συγγραφέας καταφέρνει να κόψει την ψυχή σε τόσο μικρά τμήματα και να ρίξει φως άπλετο στους χώρους της, οι οποίοι μέχρι τότε παρέμεναν άγνωστοι. Η ΄΄Κλίμακα΄΄ διαιρείται σε τριάντα λόγους. Η γλώσσα του έργου είναι ελληνική. Παρουσιάζει κομψότητα και μελωδικότητα. Το ύφος είναι γλαφυρό, παραστατικό. Στόχος της ΄΄ Κλίμακος ΄΄ είναι το πνευματικό ανέβασμα του ανθρώπου στο ΄΄καθ΄ομοίωσιν΄΄, στη θέωση. Το ανέβασμα αυτό έχει βαθμίδες, κλιμακώνεται. Αυτές τις βαθμίδες περιγράφει ο Ιωάννης. Είναι βαθμίδες που απαιτούν όχι μόνο τις κινήσεις του σώματος αλλά κυρίως τις κινήσεις της ψυχής και της διάνοιας.

   Μέσα στην ΄΄ Κλίμακα ΄΄ μας δίνονται απλά και λιτά οι ορισμοί, που έχουν σχέση με την πνευματική άνοδο του ανθρώπου:

• Χριστιανός είναι η μίμηση του Χριστού, όσο είναι δυνατόν στον άνθρωπο και στα λόγια και στα έργα και στη σκέψη. Ο χριστιανός πιστεύει ορθά και αλάνθαστα στην Αγία Τριάδα.
• Άνθρωπος ασεβής, είναι μία ύπαρξη λογική και θνητή η οποία θεληματικά αποφεύγει την ζωή και το δημιουργό της.
• Εγκρατής, είναι αυτός που ζει μέσα στους πειρασμούς και στις παγίδες και στους θορύβους του κόσμου και αγωνίζεται με όλη του τη δύναμη, να μιμηθεί τη ζωή εκείνων που είναι απαλλαγμένοι από τους θορύβους του κόσμου.
• Αναφερόμενος στο πρόσωπο του πνευματικού πατρός γράφει: ΄΄ Όσοι θέλουμε να φύγουμε από την Αίγυπτο (την αμαρτία) και να ελευθερωθούμε από την τυραννία του Φαραώ (του διαβόλου), έχουμε οπωσδήποτε και εμείς την ανάγκη ενός Μωυσέως (Πνευματικού οδηγού), ο οποίος θα είναι μεσίτης μας προς το Θεό και οδηγός μας μετά το Θεό.
• Ταπεινοφροσύνη, είναι η ανώνυμη χάρη της ψυχής, είναι πλούτος ανέκφραστος, ονομασία και δωρεά Θεού.
• Υπερηφάνεια, είναι άρνηση του Θεού, εφεύρεση των δαιμόνων, εξουθένωση των ανθρώπων, μητέρα της κατακρίσεως, θύρα υποκρισίας, ρίζα βλασφημίας.
• Φιλαργυρία, είναι προσκύνηση των ειδώλων, θυγατέρα της απιστίας.
• Ακτημοσύνη, είναι απαλλαγή από τις φροντίδες, αμεριμνία βίου, οδοιπορία ανεμπόδιστη, αποξένωση από τη λύπη, πίστη στις εντολές του Θεού.
• Υποκρισία, είναι η κατάσταση όπου το σώμα, οι εξωτερικές δηλαδή εκδηλώσεις του, βρίσκονται σε αντίθεση με την ψυχή. Είναι η υποκρισία πολλές φορές μητέρα και αιτία ψεύδους.
• Πολυλογία, είναι η καθέδρα της κενοδοξίας. Ο φίλος της σιωπής προσεγγίζει το Θεό και συνομιλώντας μυστικά μαζί του φωτίζεται από Αυτόν. Η σιωπή του Ιησού δημιούργησε στον Πιλάτο τον σεβασμό.
• Σωφροσύνη, σημαίνει γενική ονομασία αρετών.
• Πάθος, είναι αυτό που εμφωλεύει πολύ καιρό εμπαθώς μέσα στην ψυχή και το οποίο από την πολλή συνήθεια έχει κάνει την ψυχή να παραδίδεται μόνη της.
• Όνειρο, είναι μια κίνηση του νου, ενώ το σώμα βρίσκεται ακίνητο. Εκείνος που πιστεύει στα όνειρα είναι εντελώς άσοφος και άπειρος, ενώ αυτός που δεν τα πιστεύει σοφός και συνετός.
• Υπακοή, σημαίνει ενταφιασμός της δικής μας θελήσεως και ανάσταση της ταπεινώσεως.
• Η Προσευχή, ως προς την ποιότητα της είναι συνουσία και ένωση του ανθρώπου με τον Θεό και ως προς την ενέργεια της, σύσταση και διατήρηση του κόσμου, συμφιλίωση με τον Θεό, μητέρα δακρύων, συγχώρηση αμαρτημάτων, γέφυρα που σώζει απ΄ τους πειρασμούς, τοίχος που μας προστατεύει από τις θλίψεις.
• Η Πίστη, έδωσε φτερά στην προσευχή. Χωρίς αυτήν η προσευχή, δεν μπορεί να πετάξει στον ουρανό. Όποιος κρατά στα χέρια του το ραβδί της προσευχής, δεν πρόκειται να σκοντάψει. Αλλά και αν ακόμα σκοντάψει, δεν θα πέσει.
• Αγάπη και Ταπείνωση, ιερό ζεύγος! Η μία υψώνει και η άλλη, όσους υψώθηκαν, δεν τους αφήνει ποτέ να πέσουν.

Η αγιοπνευματική εμπειρία του Αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου, είναι συνοδοιπόρος στην πνευματική πορεία μας. Μέσα από αυτήν σπουδάζουμε το πώς η ψυχή θα φωτισθεί, ο νους θα διαφυλαχθεί από οτιδήποτε σκοτεινό, η προσευχή θα ενδυναμωθεί και θα αναπτυχθούν οι αρετές. Έτσι δημιουργείται η κλίμακα που μας συνδέει με την Βασιλεία του Εσταυρωμένου και Αναστημένου Θεού μας. Αμήν.

π. Σ.Β.