ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
4 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011
(Μτθ. ιθ΄, 16-26)
Η ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου κατά τη θεία λειτουργία, σύμφωνα με τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή είναι σύμβολο της του κόσμου τούτου συντέλειας. Διότι, όπως είναι γραμμένο, αφού κηρυχθεί το Ευαγγέλιο της Βασιλείας σ’ όλη την οικουμένη, τότε θα φτάσει το τέλος. Θα φτάσει τότε, κατά τη Δευτέρα παρουσία Του με ανείπωτη δόξα ο μεγάλος Θεός και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός.
Γι’ αυτό και τα κείμενα του Αποστόλου και του Ευαγγελίου δεν αναγιγνώσκονται με τον συνηθισμένο πεζό τρόπο, αλλά εκφωνούνται μελωδικώς, διότι είναι όχι ο συνήθης κοσμικός λόγος αλλά έτερος, είναι εκείνος ο λόγος που μας εισάγει στη μέλλουσα Βασιλεία του Θεού.
Σήμερα λοιπόν ακούσαμε στο Ιερό Ευαγγέλιο το διάλογο του Χριστού μας με τον πλούσιο νεανίσκο, ο οποίος προσήλθε στον Κύριο και Του είπε: Τι να κάνω για να κερδίσω την αιώνια ζωή; Προφανώς θα περίμενε ένα είδος συνταγής για να επιτύχει αυτό που ποθούσε ή θα ανέμενε ο νεαρός εκείνος να ακούσει από το στόμα του Διδασκάλου μια επαινετική επιβεβαίωση για την μέχρι τότε ζωή του.
Και πράγματι, όταν ο Χριστός του απαρίθμησε τις εντολές, ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα και αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν, ο νεαρός το εκλαμβάνει ως επιβεβαίωση. Είμαι εντάξει εγώ, Κύριε, με όλα αυτά από μικρό παιδάκι , όλα τα ετήρησα. Τι υστερώ; Και ίσως περιμένει μία λέξη σαν «μαγικό» κουμπάκι που θα τον εδραίωνε στην αυτοπεποίθησή του.
Ο Χριστός του τα χαλάει όλα. Εάν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα στους φτωχούς και θα αποκτήσεις θησαυρό στον ουρανό και εμπρός, έλα μαζί μου. Η συνέχεια βεβαίως είναι γνωστή, έφυγε ο νεανίσκος λυπημένος γιατί είχε πολλά κτήματα, ήταν πλούσιος.
Αλήθεια, αδελφοί μου, τι επιζητούσε ο νέος; Πως φανταζόταν την αιώνιο ζωή; Φυσικά ακολουθώντας την Ιουδαϊκή πίστη πίστευε ότι η αιώνιος ζωή είναι η ζωή που θα αρχίσει με την ανάσταση των νεκρών. Τώρα θα ζήσουμε τη ζωούλα μας, θα πεθάνουμε, και, δε μπορεί, κάποιος τρόπος θα υπάρχει να κερδίσουμε την αιώνια ζωή μετά την ανάσταση των νεκρών. Θεωρεί ο νεανίσκος την αιώνιο ζωή σαν μία κατάσταση ατομικής ευδαιμονίας και αναπαύσεως. Ο Χριστός όμως θέλει να δώσει εντελώς διαφορετικό μήνυμα. Η ζωή και μάλιστα η αιώνιος ζωή δεν είναι μία κατάσταση αλλά μία σχέση προσώπων. Είναι η σχέση με το πρόσωπο του Χριστού ο Οποίος είπε εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή.
Ο Χριστός είναι η ζωή ημών. Μακριά απ’ Αυτόν είναι μόνον ο θάνατος. Γι’ αυτό και τον καλεί κοντά Του το νεαρό. Αλλά προηγουμένως θέλει να τον προετοιμάσει και με μία άλλη ζωοποιό σχέση. Την προς τον πλησίον αγάπη. Γι’ αυτό και του λέγει να τα πουλήσει όλα και να τα μοιράσει στους φτωχούς.
Ο Χριστός έρχεται και με την αγαπητική παρουσία του μεταβάλλει αυτήν την πρόσκαιρη ζωή που οδεύει προς θάνατον σε ζωή αιώνιο. Κι αυτή η αιώνιος ζωή δεν
αναμένεται μετά την ανάσταση, αλλά ξεκινά απ’ αυτή τη ζωή. Η ζωή είναι μία, δεν πιστεύουμε οι Χριστιανοί σε μία άλλη ζωή αλλά η χάρη του Θεού μεταμορφώνει αυτήν εδώ την πρόσκαιρη ζωή και την κάνει έναρξη για την αιώνια. Γι’ αυτό και οι Άγιοι ζουν και μετά την κοίμησή τους και μάλιστα ζωηρότερα κι από μας που λέμε ότι ζούμε. Ζουν και εμφανίζονται στα πέρατα του κόσμου βοηθώντας τους πάσχοντας. Ζουν διότι με τον καλόν αγώνα τους έγιναν μέτοχοι της ζωής του Χριστού, άρα μέτοχοί του Σταυρού και της Αναστάσεώς Του που νικά και καταπατά τον θάνατο.
Σ’ αυτή τη ζωή και σ’ αυτή τη χαρά προσκάλεσε ο Κύριος τον νεανίσκο του σημερινού Ευαγγελίου, αγαπητοί αδελφοί αλλά η πρόσκλησίς Του απευθύνεται προς όλους μας. Είναι μία υπόμνηση του βαπτίσματός μας. Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε!
Αν θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί, εφ’ όσον βαπτισθήκαμε, ντυθήκαμε το Χριστό και το δεύρο ακολούθει μοι που είπε στο νεανίσκο αποτελεί για μας συνεχή και σωτήρια προτροπή για να συμμετέχουμε στο ατελεύτητο Αλληλούια των Αγγελικών δυνάμεων. Αυτή η μετοχή όμως, περνά οπωσδήποτε από την καταφρόνηση του κόσμου και του πλούτου και από την αγάπη και το έλεος που καλούμαστε να δώσουμε προς τους άλλους. Όσο δύσκολο κι αν φαίνεται αυτό αδελφοί για την κοσμική μας νοοτροπία, ο λόγος του Χριστού έρχεται να μας ενισχύσει στον καλόν αγώνα: Παρά ανθρώποις τούτο αδύνατόν εστί, παρά δε Θεώ πάντα δυνατά εστί. Και η σωτηρία μας! ΑΜΗΝ.
π. Χ. Π.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011
(Ιω. γ΄, 13-17)
Ο Χριστός δεν είναι όργανο κρίσεως και κατακρίσεως των ανθρώπων, αλλά όργανο σωτηρίας και λυτρώσεως. Ο λόγος άλλωστε του ευαγγελιστού Ιωάννου αναφέρει με έμφαση στο σημερινό Ευαγγέλιο πως «ο Θεός δεν απέστειλε τον Υιόν Του, τον Χριστό, για να κατακρίνει και καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ολόκληρος ο κόσμος δι’ αυτού».
Άρα, εκείνο που διακρίνει την ενέργεια του Θεού είναι η τέλεια και αληθινή αγάπη Του προς τους ανθρώπους. Τόσο δε τέλεια και αληθινή, ώστε δεν δίστασε ούτε τον μονογενή Υιό Του να θυσιάσει γι αυτούς.
Ετούτη η μοναδική και ανεπανάληπτη Θεϊκή προσφορά καταγράφεται στο σημερινό Ευαγγέλιο. Να τι λέγει ακριβώς· «Έτσι αγάπησε ο Θεός τον κόσμο των ανθρώπων, που ζούσε στην αμαρτία, ώστε παρέδωσε σε θάνατο τον μονάκριβο Υιόν Του δια να μη χαθεί σε αιώνιο θάνατο καθένας που πιστεύει σ' Αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιο».
Ώστε ο Θεός αγάπησε και αγαπά ολόκληρο το γένος των ανθρώπων. Όλους αυτούς που διατελούν υπό το βάρος της αμαρτίας και απεγνωσμένα διαβαίνουν το βίο τους. Και όπως σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος, ο Θεός «ο αθάνατος, ο άναρχος, η μεγαλοσύνη η απέραντος, αυτούς που γεννήθηκαν από το χώμα και τη στάχτη, τους γεμάτους από μύρια αμαρτήματα... αυτούς αγάπησε».
Γι’ αυτό, πρέπει να τονιστεί πως ο Χριστιανισμός «δεν είναι μία από τις άλλες θρησκείες, οι οποίες αποσκοπούν στην ατομική λύτρωση. Είναι η μία και μόνη θρησκεία, που αποβλέπει στην λύτρωση του κόσμου».
Ο Χριστός λοιπόν ήρθε, για να σηκώσει στους δικούς Του ώμους την αμαρτία ολοκλήρου του κόσμου, όπως ακριβώς υπογραμμίζεται από τον ευαγγελιστή Ιωάννη. Είναι η ομολογία του προφήτου Ιωάννου, όταν βλέπει τον Χριστό να πλησιάζει προς το μέρος του· «Να λοιπόν εκείνος που προφήτευσε ο Ησαΐας, που μας απέστειλεν ο Θεός για να θυσιαστεί ως αρνίο και να σηκώσει ολόκληρη την αμαρτία και ενοχή του κόσμου, εξαλείφοντάς την».
Συνεπώς ο Χριστός αποτελεί το μοναδικό όργανο για την σωτηρία και τη λύτρωσή μας. Κι αυτό το σωτήριο έργο για τον άνθρωπο, πραγματώθηκε κατά την πρώτη έλευση στον κόσμο του σωτήρος Χριστού.
Έτσι, η πρώτη έλευσή Του ήταν ακριβώς, για να διδάξει και να αποκαλύψει τη Βασιλεία Του· να ετοιμάσει τις ανθρώπινες υπάρξεις γι αυτή τη συμμετοχή και να συγχωρήσει τα λάθη και τα παραπτώματα.
Η δεύτερη έλευσή Του στα έσχατα του χρόνου, θα είναι όχι για τη διδαχή και την άφεση των ανθρωπίνων ανομιών, μα για να εξετάσει τα δικά μας πεπραγμένα. Να εξετάσει εάν εμείς εφαρμόσαμε τον λόγον Του, αν πράξαμε κατά πως Αυτός μας έδωσε τις εντολές Του.
Να με πόσο εύγλωττο και σαφή τρόπο περιγράφει το θέμα αυτό ο ιερός Χρυσόστομος. Λέγει μεταξύ άλλων· «δύο λοιπόν είναι οι παρουσίες του Χριστού· η μια που ήδη έχει γίνει και η άλλη που είναι μελλούμενη. Όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα και οι δύο. Η μεν πρώτη έγινε όχι για να εξετάσει τα πεπραγμένα, αλλά για να τα συγχωρήσει. Η δε δεύτερη θα γίνει όχι για να συγχωρήσει τα πεπραγμένα, αλλά για να τα εξετάσει».
Γιατί ο Χριστός προσφέρει πρώτα τις ουράνιες δωρεές Του, προσφέρει την σωτηρία στους ανθρώπους, και ύστερα εξετάζει με ακρίβεια τον τρόπο κατά τον οποίο η προσφορά Του αυτή έγινε αποδεκτή απ’ αυτούς.
Μεταφέροντας δε αυτό το πνεύμα της λειτουργίας του Χριστού, ο ευαγγελιστής Ιωάννης περιγράφει στη συνάντησή Του με την αμαρτωλή γυναίκα τα ακόλουθα· Ο Χριστός κατ αρχάς αποτρέπει τον λιθοβολισμό της με τον λόγο Του ο αναμάρτητος ας ρίψει πρώτος τον λίθο. Και έφυγαν όλοι, γιατί κανένας τους δεν ήταν δίχως αμαρτήματα η παραπτώματα. Και εκεί ακριβώς ο Χριστός απευθυνόμενος σ’ αυτήν, της λέγει «ούτε εγώ που είμαι αναμάρτητος σε κατακρίνω. Πήγαινε και από τώρα και στο εξής μην αμαρτάνεις πλέον».
Αγαπητοί αδελφοί, αν ήταν να έρθει ο Χριστός ως δικαστής, κανένας μας δε θα απέφευγε τη τιμωρία και την καταδίκη. Επειδή όλοι μας έχουμε βαρύνει το σακίδιο που φέρουμε με αμαρτωλές και παράνομες πράξεις. Πολλές φορές κάνουμε λάθη και έχουμε πέσει... Και συνεχίζουμε...
Μα ο Χριστός θα έρθει για να εξετάσει κατά πως εμείς κάναμε αποδεκτή την προσφορά Του. Αν εργαστήκαμε επάνω σ' αυτή και την πολλαπλασιάσαμε η την αφήσαμε ανενεργό και ανεκμετάλλευτη. Πράξαμε δηλαδή τα διατεταγμένα, σύμφωνα με τον λόγο Του και απορρίψαμε το κακό και αμαρτωλό;
Τότε, πόσο όμορφα και ελπιδοφόρα ακούγονται τα λόγια του αποστόλου Παύλου, γράφοντας προς τους Ρωμαίους: «Πόσο ωραία είναι τα πόδια εκείνων που αναγγέλλουν το χαρμόσυνο άγγελμα της ειρήνης... τα πόδια εκείνων που ευαγγελίζονται τα αγαθά και τις ευλογίες που μας εξασφάλισε ο Λυτρωτής»!
π. Χ. Π.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ
18 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011
(Μρκ. η΄ 34 - θ΄ 1)
Στη σημερινή Κυριακή, Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, ακούσαμε από τον Ευαγγελιστή Μάρκο τον ίδιο το Χριστό να μάς περιγράφει την σταυρώσιμη ζωή του Χριστιανού. Ο Κύριος απευθύνει μια πρόσκληση στον καθένα μας, να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει τον προσωπικό του σταυρό και να ακολουθήσει το Χριστό. Σε αυτά τα τρία σημεία θα λέγαμε ότι συνίσταται η κατά Χριστόν ζωή, που για να καταλήξει στην Ανάσταση και την αιώνιο Ζωή είναι ανάγκη να διέλθει από τον Σταυρό και το Γολγοθά.
Ο Χριστός λοιπόν καλεί όλους μας σήμερα, αν θέλουμε βέβαια να Τον ακολουθήσουμε, πρώτα απ’ όλα να απαρνηθούμε τον εαυτό μας. Στη Βασιλεία του Θεού δεν χωρούν εγωιστές, δεν χωρούν όσοι ενδιαφέρονται και ασχολούνται μόνο με το δικό τους ατομικό συμφέρον. Για να μπορέσουμε να ακολουθήσουμε την οδό της σωτηρίας είναι ανάγκη να απαγκιστρωθούμε από το Εγώ μας, να αρνηθούμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο Κύριος στο σημερινό Ευαγγέλιο εξηγεί τη σημασία της αυταπάρνησης του εγώ, λέγοντας ότι όποιος φροντίζει μόνο για τον εαυτό του, τελικά δεν καταφέρνει να σώσει την ψυχή του. Αντίθετα, όποιος θυσιάσει την ζωή του για τον Χριστό και για το Ευαγγέλιο, εκείνος θα σώσει την ψυχή του. Διότι, τονίζει, δεν υπάρχει κανένα όφελος να κερδίσει κανείς όλο τον κόσμο, και όμως να χάσει ή να καταστρέψει την ψυχή του, και δεν υπάρχει μεγαλύτερο και ανταξιότερο αντάλλαγμα από την αυταπάρνηση, προκειμένου να κερδίσουμε την ψυχή μας.
Αλήθεια, τι σημαίνει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας; Αν η ζωή του πιστού είναι μίμηση της ζωής του Χριστού, τότε στο πρόσωπο του Θεανθρώπου μπορούμε να δούμε τι σημαίνει αρνούμαι τον εαυτό μου. Ο Υιός και Λόγος του Θεού, από άκρα αγάπη προς τον άνθρωπο συστέλλει την θεότητά Του και γίνεται άνθρωπος, και προσφέρει τον εαυτό Του θυσία επάνω στο Σταυρό, ως λύτρο για την αμαρτία όλου του κόσμου. Η αγάπη λοιπόν προς τον Θεό και προς τον πλησίον είναι αυτή που χρειαζόμαστε, προκειμένου να βάλουμε τον Χριστό, το Ευαγγέλιο και τον συνάνθρωπό μας πάνω από το εγώ μας, και προκειμένου να θυσιάσουμε τις προσωπικές μας βλέψεις και επιθυμίες και να αρνηθούμε με τον τρόπο αυτό τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι που δεν έχουν πνεύμα Θεού θεωρούν σημαντικά τα υλικά αγαθά και φροντίζουν άμετρα μόνο για το ατομικό τους συμφέρον, πολλές φορές ακόμη και με αθέμιτα μέσα. Το πραγματικό συμφέρον όμως για κάθε άνθρωπο, πολύ δε περισσότερο για τον Χριστιανό, βρίσκεται και επιτυγχάνεται μέσα από την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία, μέσα δηλαδή από την άσκηση και την εφαρμογή της εντολής της Αγάπης.
Το δεύτερο στοιχείο που απαιτείται, μετά την άρνηση του εαυτού μας, προκειμένου να είμαστε γνήσιοι μαθητές του Χριστού, είναι να σηκώσουμε με προθυμία το σταυρό μας. Αν ο Χριστός αγόγγυστα και οικιοθελώς σήκωσε τον Σταυρό Του, μας προσκαλεί σήμερα κι εμείς να σηκώσουμε τον δικό μας σταυρό, εφαρμόζοντας στην πράξη την πρώτη προϋπόθεση, δηλαδή την αυταπάρνηση. Η ζωή δεν έχει χαρακτηριστεί τυχαία σαν κυματώδες πέλαγος και σαν Γολγοθάς. Για τον καθένα μας υπάρχουν δυσκολίες και δοκιμασίες. Και κάθε φορά που καλούμαστε να αρνηθούμε τον εαυτό μας για την αγάπη του Θεού και του πλησίον, μοιάζει σαν ένας σταυρός, που οφείλουμε να σηκώσουμε με προθυμία, με υπομονή και προπαντός με πίστη.
Κι αφού σηκώσουμε το σταυρό μας, ας ακολουθήσουμε το Χριστό. Αυτό είναι και το τρίτο σημείο που ο ίδιος μάς τονίζει. Ας μη δειλιάσουμε, ας μην καταβληθούμε από τους κόπους, αλλά με καρτερικότητα ας Τον ακολουθήσουμε στον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά και ας σταυρωθούμε μαζί με τον Χριστό, σταυρώνοντας τα πάθη και τις επιθυμίες μας, όπως χαρακτηριστικά λέει ο απόστολος Παύλος. Γιατί απλά, μετά το Γολγοθά ακολουθεί η Ανάσταση, η Ζωή και η όντως χαρά.
Ας ακολουθήσουμε λοιπόν όλοι τον Χριστό στην πορεία τη σταυρική, ας απαρνηθούμε τον εαυτό μας, ας σηκώσουμε το σταυρό μας και ας ανέβουμε μαζί Του στο Γολγοθά. Γιατί, όπως ο ίδιος βεβαιώνει στο τέλος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, αν δειλιάσουμε και ντραπούμε και Τον αρνηθούμε, τότε και ο ίδιος θα μας αρνηθεί κατά την ημέρα της Κρίσεως, ενώπιον του Θεού και των αγίων Αγγέλων. Αν δειλιάσουμε και ρίξουμε το σταυρό μας ή χειρότερα, αν ακούσουμε τον πειρασμό και κατέβουμε από τον σταυρό, τότε θα τα έχουμε χάσει όλα. Ο Χριστός όμως πάλι μάς ενθαρρύνει λέγοντας ότι όποιος δεν πτοηθεί και Τον ακολουθήσει με πίστη και με υπομονή, θα νικήσει τελικά τον ίδιο το θάνατο και θα ζει αιώνια με τον Αρχηγό της Ζωής, τον Χριστό, όχι μόνο στην αιωνιότητα αλλά και από την παρούσα ζωή.
π. Χ. Π.
ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΛΟΥΚΑ
25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011
(Λουκ. 5, 1-11)
«Αφέντες άπαντα, ηκολούθησαν Αυτώ»
Η σκηνή της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, εκτυλίσσεται στην λίμνη Γεννησαρέτ. Έκει, από πρωίας ο Κύριός μας καταμαγεύει πλήθος πολύ. Είναι οι ακροατές Του, διψασμένοι για αλήθεια, γι' αυτό και ακολουθούν τον Διδάσκαλο παντού. Θέλουν να ξεδιψάσουν με τα νάματα της διδασκαλίας του Κυρίου. Γιατί οι απλοί διδάσκαλοι ή οι μεγάλες ανθρώπινες διάνοιες που διδάσκουν, αντλούν όσα διδάσκουν από πηγές ανθρώπινης σοφίας. Οι προφήτες επίσης δίδασκαν και προφήτευαν περί της αληθείας αλλά και περί της οδού που οδηγεί στην αλήθεια και στη βασιλεία του Θεού λέγοντας: «Τάδε λέγει Κύριος».
Ο Ιησούς όμως λαλεί «ρήματα ζωής αιωνίου» γιατί είναι η αλήθεια, είναι το φως, είναι ο σαρκωθείς Λόγος του Θεού, η μοναδική πηγή κάθε σοφίας και διδασκαλίας και υποδεικνύει: «Ο πιστεύων εις εμέ ποταμοί ύδατος εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος». Πέραν τούτων· ο Ιησούς καινοτομεί ως προς τον τρόπο διδασκαλίας που δεν μοιάζει σε τίποτα με την τακτική των Γραμματέων και Φαρισαίων. Τη διδασκαλία του Ιησού διακρίνει απλότητα, σαφήνεια, λιτότητα, καθαρότητα· για τούτο και τα πλήθη των ακροατών «εξεπλήσσετο επί τη διδαχή Αυτού» «ην γαρ διδάσκων ... ως έχων εξουσίαν».
Πολλά πλοιάρια ευρίσκονταν στη λίμνη. Ο λαός συνωστίζεται γύρω από τον Κύριο, γιατί θέλει να βλέπει το θείο πρόσωπό Του· ν’ ακούει καλλίτερα τους λόγους του. Σαν βήμα, σαν άμβωνα χρησιμοποιεί ο Ιησούς ένα μικρό πλοιάριο και από εκεί περίβλεπτος ομιλεί, διδάσκει, εμπνέει, παρηγορεί, ανακουφίζει, σοφίζει και γαληνεύει τους ακροατές Του. Είναι το πλοίο του Σίμωνα.
Όταν έπαψε να ομιλεί είπε στον Σίμωνα Πέτρο· «Γύρισε το πλοίο τώρα στα βαθειά νερά της λίμνης και ρίξτε τα δίκτυα για ψάρεμα». Η ώρα δεν ήταν κατάλληλη για ψάρεμα, αλλά και η χθεσινή βραδιά ήταν φτωχή και άγονη. Ο Πέτρος παρά τις αποτυχίες τις χθεσινές, υπακούει και πειθαρχεί. Και «ω του θαύματος» το δίκτυ είναι τώρα τόσο γεμάτο ώστε κινδυνεύει από «το πλήθος των ιχθύων» να σχισθεί. Και γεμίζουν οι βάρκες από την ψαριά, ώστε από το βάρος υπάρχει ανησυχία μήπως βυθιστούν. Έπεσε τότε στα γόνατα του Ιησού ο Πέτρος έκπληκτος από το θαύμα και ανήσυχος από την αναξιότητά του λέγοντας «Έξελθε απ' εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί Κύριε». Και άκουσε γλυκύτατο άγγελμα, χαρμόσυνο μήνυμα· «Μη φοβάσαι· από σήμερα γίνεσαι ικανός ν' αλιεύεις ανθρώπους και να τους εισάγεις εις την βασιλεία του Θεού.»
Οι δύο αδελφοί, Πέτρος και Ανδρέας, αλλά και οι συνάδελφοι και συνεργάτες τους, Ιάκωβος και Ιωάννης, αφού επανέφεραν τα πλοία στην όχθη, άφησαν τα πάντα, τα δίκτυα, τα ψάρια κ.λπ. και ακολούθησαν τον Διδάσκαλο. Απ αυτή τη στιγμή οι απλοί και άσημοι ψαράδες, γίνονται αλιείς της οικουμένης, απόστολοι του Χριστού, θεοφόροι άνθρωποι, Ευαγγελιστές και κήρυκες του νέου σωστικού και σωτηριώδους κηρύγματος του Ναζωραίου και μυσταγωγοί στη νέα θρησκεία και βασιλεία της αγάπης, της Εκκλησίας του Θεού επί της γης. Οι ταπεινοί και άγνωστοι αλιείς της Γεννησαρέτ γίνονται σοφοί απόστολοι, διδάσκαλοι και φωστήρες της οικουμένης.
Για το μυστήριο της κλήσεως των πρώτων μαθητών· για την εκπλήρωση του έργου του Χριστού επί της γης και την αλίευση συνεργατών και βοηθών ο λόγος, αδελφοί μου, αλλά και περί της θείας χάριτος και δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος, το οποίον σοφίζει, φωτίζει, αγαθοποιεί και τελειοποιεί τον άνθρωπο, με μόνο προσόν και εφόδιο την καλή θέληση, την αφοσίωση και την ταπείνωση. Εκλήθησαν στο αποστολικό αξίωμα από τον τόπο της εργασίας τους. Εκοπίαζαν δι' όλης της ημέρας και νυκτός. Εργάζονταν τίμια και με συνέπεια. Και «αφέντες άπαντα, ηκολούθησαν αυτώ» και ένεκα τούτου, υψώθηκαν και σοφίσθηκαν «υπέρ πάντα σοφόν» και δοξάσθηκαν με δόξαν ουράνιο.
Ο Κύριος δεν διάλεξε τους μαθητές Του από τους σοφούς και ευγενείς, ενδόξους και πλουσίους, αλλά «εξ αλιέων» για να καταδειχτεί σ' όλους μας ότι ούτε η πτωχεία, ούτε το ταπεινό επάγγελμα ή η απλή ιδιωτική ζωή μπορεί να γίνει εμπόδιο για την απόκτηση της αρετής, για ν αγαπήσει κανείς τον Χριστό, και να Τον ακολουθήσει ή να γίνει μαθητής και οπαδός Του, με φλόγα για τη θεία αγάπη, με αφοσίωση στο καθήκον, με διάθεση αυταπαρνήσεως και αυτοθυσίας, ώστε τίποτα, ούτε αντικείμενο ούτε πρόσωπο ούτε αξίωμα ούτε πλούτος η δόξα να μπορεί να τον χωρίσει απ' Αυτόν. Τι ωραία αυτό το εκφράζει ο Απόστολος Παύλος· «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;».
Μας συγκινούν και μας συναρπάζουν όσα συνέβησαν στη γραφική αυτή λίμνη της Γεννησαρέτ. Ο Κύριός μας διδάσκων, αποκαλύπτει και τη δύναμή Του. Γι' αυτό και την διδαχή ακολουθεί το θαύμα, κατά το οποίο τα δίκτυα «συνέκλεισαν πλήθος ιχθύων πολύ» ως αμοιβή και επιβράβευση της υπακοής του Σίμωνα Πέτρου, να ξαναρίξει τα δίκτυα στη θάλασσα της Τιβεριάδος. Ο ίδιος ψαράς έκπληκτος αναφωνεί «έξελθε απ' εμού ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί». Μετά την διδασκαλία λοιπόν το θαύμα· μετά το θαύμα η έκπληξη, η συναίσθηση της αναξιότητος και αμαρτωλότητος. Η υπακοή στην εντολή του Κυρίου «φέρει καρπόν πολύν». Τη δυσπιστία διαδέχεται η απόδειξη της δυνάμεως του Θεού. Τέλος η κοινωνία με το Διδάσκαλο αναδεικνύει τη συνέπεια. Τέσσερεις αλιείς λαμβάνουν οριστική κλήση για το αποστολικό αξίωμα και «αφέντες άπαντα ηκολούθησαν Αυτώ».
Πόσο θαυμαστή είναι η βούληση και η πρόνοια του Θεού. Και πόσο ταιριάζουν διδασκαλία και θαύμα, θεϊκή παρουσία και δύναμη Θεού, εντολή Διδασκάλου και υπακοή των μαθητών, πρόσκληση του Κυρίου και αποδοχή της από τους Αποστόλους. Οι τέσσερεις απλοί ψαράδες εγκαταλείπουν τα πάντα και με αποφασιστική πρόθεση και πίστη τρανή και αφοσίωση σπάνια ακολουθούν τη νέα ζωή εν Χριστώ Ιησού. Γίνονται μαθηταί Του, απόστολοί Του, και αρχίζει έτσι η σωτήριος δράση της Εκκλησίας, που στοχεύει στο να σώζει, αξιοποιεί και υψώνει τον άνθρωπο προς τον Θεόν του. Ας προσέλθουμε και εμείς στην εκκλησία Του προς σωτηρίαν ημών.
π. Χ. Π.