«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 3η Ιουλίου 2011
Η μία καί ζωτική ανάγκη, η σπουδαιότερη ανάγκη του ανθρώπου είναι η σωτηρία. Και όταν λέμε σωτηρία εννοούμε να κληρονομήσουμε την αιώνιο ζωή, τον παράδεισο. Και όλες τις ανάγκες του να ικανοποιήσει ο άνθρωπος αν χάσει την ψυχή του, έχει χάσει το παν. Τη διαφορά ανάμεσα στην μία και πρώτη ανάγκη και στις πολλές μικρές ανάγκες, τονίζει ο ίδιος ο Κύριος «τι γαρ ωφελήσει ἀνθρωπον, εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού» (Μαρκ. 8,36). Αν η σωτηρία μας είναι η πρώτη μας ανάγκη, η μία και πρωταρχική, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Ένας και Μοναδικός. Κι αν ο Χριστός είναι το παν και έχει πολλές ιδιότητες, η μία και πρωταρχική του ιδιότητα είναι αυτή του Σωτήρος. Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας του κόσμου Του Χριστό ως σωτήρα, παρουσιάζει ο Απόστολος Παύλος κυρίως στην προς Ρωμαίους Επιστολή που θεωρείται επιστολή της δικαιώσεως και σωτηρίας. Η σωτηρία μας θα ήταν ακατόρθωτη αν δεν υπήρχε ο Χριστός, όπως είναι ακατόρθωτο να ξεδιψάσουμε αν δεν υπάρχει η πηγή. Η σωτηρία μας είναι πλέον μια αστείρευτη πηγή. Μπορεί όλες οι πηγές του κόσμου να στερέψουν. Μια πηγή δεν θα στερέψει ποτέ. Η πηγή της σωτηρίας μας. Κι αυτό διότι πηγάζει από την αγάπη του Θεού. Ο Απόστολος Παύλος παρουσιάζει, ως προς την δικαίωσή μας, ως πρός την σωτηρία μας τις εξής όψεις:
1ον Από πού ξεκινά, 2ον Από πού περνάει και 3ον Που καταλήγει.
1ον Από πού ξεκινά η σωτηρία μας; Από την πηγή που λέγεται αγάπη. Ο καταρράκτης χύνεται συνεχώς, ασταμάτητα και ποτίζει τον κάμπο και κάνει ν΄ ανθίζουν τα λουλούδια και να καρπίζουν τα δέντρα. Έτσι ως καταρράκτης παρουσιάζει ο Απόστολος Παύλος την αγάπη του Θεού: «Η αγάπη του Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν». Με τη σάρκωση του Υιού άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού και ξεχύθηκε η αγάπη Του στον κόσμο. Και αυτό το πλημμύρισμα της αγάπης του Θεού έκανε ν΄ ανθίσει το δένδρο της σωτηρίας μας.
2ον Από πού περνά; Για τον άνθρωπο δεν αρκεί να τρέχει η πηγή. Είναι ανάγκη να σκύψει και να γεμίσει το δοχείο του. Η πηγή της σωτηρίας τρέχει από το Σταυρό του Χριστού και για ξεδιψάσουμε είναι ανάγκη να σκύψουμε και να γεμίσουμε το δοχείο μας. Και το δοχείο αυτό δεν είναι άλλο από την πίστη μας. «Δι ου και την προσαγωγήν εσχήκαμεν τη πίστη εις την χάριν ταύτην εν η εσχήκαμεν».
3ον Που καταλήγει η σωτηρία; Αυτή ξεκινά από τον Σταυρό του Χριστού και καταλήγει στην θάλασσα της αιωνιότητας. Η θάλασσα του βίου είναι όλο ταραχή. Η θάλασσα όμως της αιωνιότητος είναι γαλήνια και ατάραχη. Ας ακολουθήσουμε τον καπετάνιο – Κύριό μας σε αυτή την θάλασσα που ο ίδιος μας κάλεσε να συνταξιδεύουμε εις αιώνας των αιώνων, Αμήν!
π. Ε. Φ.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 10η Ιουλίου 2011
«Ωσπερ παρεστήσατε τα μέλη υμών δουλη τη ακαθαρσία και τη ανομία εις την ανομίαν, ουτω νυν παραστήσατε τα μέλη υμών δούλα τη δικαιοσύνη εις αγιασμόν.»
Σαν εργασία η αμαρτία έχει τον καρπό και τον μισθό της. Υπάρχουν εργαζόμενοι με τεράστιους μισθούς και εργαζόμενοι με μισθούς ντροπής. Μισθός ντροπής είναι τα εισοδήματα της αμαρτίας. Υπάρχουν οι αιδήμονες που ντρέπονται να διαπράξουν το κακό. Υπάρχουν οι αναιδείς που δεν αισχύνονται και δημόσια ν΄ αμαρτάνουν ιδίως την περίοδο του καλοκαιριού οι περισσότεροι αναίσχυντα περιφέρονται και προκαλούν με τη γυμνότητα τους. Υπάρχουν και οι ευαίσθητοι που για την παραμικρή αμαρτία αισθάνονται ντροπή – ενοχή. Υπάρχουν και οι αδιάφθορες συνειδήσεις που αντιδρούν με κάποια φυσική ντροπή. Τα δένδρα της αμαρτίας καλλιεργούνται επιμελώς από το διάβολο. Οι καρποί τους στυφοί πικροί και δηλητηριώδεις. Πρώτος καρπός η ντροπή. Δεύτερος η διαστροφή της φυσικής ζωής. Αμαρτάνουμε με όλα τα μέλη του σώματος. Με το χέρια μας πλάθουμε το κακό. Με τα πόδια μας πηγαίνουμε στον όλεθρο. Με τα μάτια μας μοιχεύουμε και πορνεύουμε. Με τη γλώσσα μας αισχρολογούμε. Με τα αυτιά μας δεχόμαστε τα αισχρά τραγούδια και υποδεχόμαστε τα αισθησιακά ερεθίσματα. Το σώμα μας αντί να αγιάζεται ως Ναός του Αγίου Πνεύματος, παραδίνεται στην ηδονή. Με το μυαλό μας ζούμε τους πονηρούς λογισμούς. Στην καρδιά μας φιλοξενούμε κακές επιθυμίες.
Η σύγχρονη τεχνολογία έχει συμβάλει και αυτή και έτσι τα ηλεκτρονικά μέσα που έχουν μεγάλο βεληνεκές έχουν και τρομακτική επίδραση. Τα κανάλια της τηλεοράσεως συναγωνίζονται στο ξεχείλισμα του υπονόμου της αισχρής αμαρτίας. Τα DVD εξάπτουν ακόμα περισσότερο τον αισθησιασμό και τα εγκληματικά ένστικτα.
Τρίτος καρπός της αμαρτίας είναι η τυραννική σκλαβιά. Τελικά η αμαρτία είναι εξάρτηση. Θυσιάζουμε το αγαθό τής προσωπικής μας ελευθερίας κι ας παριστάνουμε τους φιλελεύθερους. Η αμαρτία δεν έχει μόνο καρπούς, έχει και μισθούς. Πληρώνει τους εργάτες της. Έχει πολλά νομίσματα με τα οποία αμείβει τους «ήρωές» της. Πρώτη πληρώνεται η συνείδηση. Τίμημα είναι οι τύψεις. Θα ήταν προτιμότερο να πληρώναμε τον βαρύτερο φόρο, παρά να εισπράττουμε νύκτα και ημέρα τις τύψεις της συνειδήσεως. Δεύτερο που πληρώνεται από το ταμείο της αμαρτίας είναι το σώμα, που γίνεται όργανο της αμαρτίας. Τρίτη είναι η ψυχή. Αυτή πληρώνεται ακριβότερα αφού αυτή έδωσε την συγκατάθεση και υπέγραψε το συμβόλαιο εργασίας με την αμαρτία.
Πώς να μετρήσουμε την φρίκη της κολάσεως; Αξίζει να παραδοθούμε στην αμαρτία, για να εισπράξουμε ένα εισιτήριο για την αιώνια κόλαση; Και δυστυχώς για ένα εισιτήριο άνευ επιστροφής! Θα κλείσουμε με τα λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου που ομιλεί για την ψυχή που δεν μετανοεί, αλλά επιμένει να εργάζεται το κακό: Ποια τιμωρία θα επιβληθεί σ΄ αυτούς; Ποια ανάλογη κόλαση θα επαρκέσει για την κακία τους; Ποιος πύρινος ποταμός, ποιο αιώνιο σκουλήκι, ποιο σκοτάδι φρικτό, ποια σκλαβιά, ποιος βασανισμός, ποιο ατελείωτο κλάμα;
π. Ε. Φ.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Κυριακή 17η Ιουλίου 2011
Ο Απόστολος Παύλος στο σημερινό Αποστολικό ανάγνωσμα εντοπίζει τον αιρετικό άνθρωπο, εκείνον που την γνώμη του την έχει πάνω από την πίστη της Εκκλησίας. «Αιρετικόν άνθρωπον μετά πρώτην και δευτέραν νουθεσίαν, παραιτού ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος.» Αιρετικός είναι εκείνος που με τον δικό του λόγο αλλοιώνει το λόγο του Θεού. Αιρετικός είναι εκείνος, που διαστρεβλώνει την αλήθεια. Αιρετικός είναι εκείνος που υπεράνω της Εκκλησίας θέτει την δική του λογική, το δικό του «εγώ». Αιρετικός είναι ο εγωιστής που γίνεται αυτοκατάκριτος.
Ποιοι είναι άραγε στις μέρες μας οι αιρετικοί. Υπάρχουν οι φανεροί, υπάρχουν και οι ύπουλοι.
Αιρετικοί είναι ασφαλώς οι Χιλιαστές. Ο λαός μας τους αποκαλεί Ιαχωβάδες. Ποιο σωστό είναι να τους λέμε ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά. Αυτοί αρνούνται μια από τις δυο εικόνες του Θεανδρικού προσώπου του Κυρίου μας.
Τιμούμε σήμερα τους Πατέρες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου γιατι πολέμησαν τους αιρετικούς εικονομάχους της εποχής τους. Ο Χριστός έχει δύο εικόνες. Ως θεός είναι εικών του Θεού του αοράτου. Ως άνθρωπος είναι η εικόνα του τέλειου ανθρώπου. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Οι χιλιαστές αρνούνται την Θεία εικόνα, την Θεία φύση του Χριστού. Δεν δέχονται ότι ο Χριστός είναι Θεός αληθινός. Η στάση μας απέναντι σ΄ αυτούς; Μακρυά!!! Με αγωνία παρακαλεί ο Απόστολος Παύλος «Παρακαλώ δε υμάς αδελφοί, σκοπείν τους παρά την διδαχήν, ην υμείς εμάθετε ποιούντες και εκκλίνατε απ΄ αυτών».
Αιρετικοί είναι και οι προτεστάντες. Δεν δέχονται τις άγιες εικόνες. Και όποιος δεν δέχεται την εικόνα του Χριστού, δεν δέχεται ότι ο Χριστός είναι και αληθινός άνθρωπος με συγκεκριμένη ανθρώπινη μορφή.
Αιρετικοί όμως είναι και ορισμένοι Ορθόδοξοι, οι οποίοι καμία ουσιαστική σχέση δεν έχουν με την Εκκλησία. Δεν συχνάζουν στην σύναξη της Εκκλησίας. Άλλοι δε αλλοιώνουν το Ορθόδοξο ήθος και αρνούνται και θεωρητικά την ηθική ζωή, την εγκράτεια, την αγνότητα, την νηστεία και την ελεημοσύνη. Αιρετικοί ακόμα είναι εκείνοι που λεν ότι πιστεύουν, αλλά δεν ξέρουν τι πιστεύουν. Προτιμούν ν΄ ασχολούνται με πλήθος κοσμικών πραγμάτων, παρά με το πρόσωπο του Χριστού, με την υπόθεση της σωτηρίας τους.
Οι αληθινοί χριστιανοί είναι «βεβαιωμένοι εν τη πίστη» Είναι ασάλευτοι. Δεν έχουν μέσα τους σεισμικές δονήσεις από αμφιβολίες. μακάρι να είχαν βεβαιότητα, να είχαν πραγματική και ακλόνητη πίστη, το ένα τέταρτο των ανθρώπων. Δυστυχώς λίγοι είναι οι πιστοί. Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι, οι καλοπροαίρετοι. Περιμένουν την δική μας βεβαιότητα, τη δική μας πειστικότητα, την απόδειξη της δικής μας ζωής, το ασυναγώνιστο του δικού μας λόγου, για να εδραιωθούν, να βεβαιωθούν και να πιστέψουν. Όσοι πιστοί, ας έχουμε την βεβαιότητα των Αγίων Πατέρων για την αλήθεια της πίστεως, αλλά και την προθυμία να προβάλλουμε μετά βεβαιότητος το λόγο της ζωής, Αμήν!
π. Ε. Φ.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 24η Ιουλίου 2011
Τα χαρίσματα είναι δώρα του Θεού. Δεν είναι αποδείξεις αγιότητος. Τα χαρίσματα δεν τα αποκτά ο άνθρωπος μόνος του. Αυτά γίνονται αφορμές είτε σωτηρίας, είτε απώλειας για όσου τα έχουν ανάλογα με τη χρήση που τους κάνουν. Ο Παύλος μιλάει γι΄ αυτά τα χαρίσματα και αναφέρει τα εξής:
- Προφητεία. Πρόκειται κυρίως για το ζωντανό κήρυγμα, με εξαγγελίες και επαγγελίες.
- Διακονία. Πρόκειται για πνευματικό έργο. Κάθε έργο στην Εκκλησία είναι διακονικό. Εδώ ίσως να αναφέρεται και σε συγκεκριμένη διακονία όπως εκεινη των επτά διακόνων.
- Διδασκαλία. Πρόκειται για το κήρυγμα.
-Παράκλησις. Πρόκειται για είδος κατηχήσεως, παρηγορητικού και ενισχυτικού λόγου.
- Μετάδοσις. Πρόκειται για χάρισμα, που μεταδίδει το φώς της πίστεως. Είναι ένα είδος ιεραποστολικού χαρίσματος.
- Διοίκησις. «Ο προϊστάμενος εν σπουδή». Είναι το χάρισμα να προΐσταται κανείς σε έργα πνευματικά ή υλικά. Βεβαίως όλοι οι χριστιανοί οφείλουν να προΐστανται σε έργα καλά με επιμέλεια και δραστηριότητα.
- Ελεημοσύνη. Συνήθως θαυμάζουμε χαρίσματα των άλλων, που δεν στοιχίζουν τίποτε σε μας. Και λησμονούμε, ότι το σπουδαιότερο χάρισμα είναι η αγάπη, η ελεημοσύνη, που πρέπει να ενασκούμε. Εκείνη που δίνεται και αφειδώλευτα, χωρίς τσιγγουνιά, αλλά και προσφέρεται με χαρά. Λέγει χαρακτηριστικά ο Ιερός Χρυσόστομος: Δεν αρκεί να ελεεί κανείς. Πρέπει να το κάνει γενναιόδωρα και με χαρούμενη διάθεση. Όχι μόνον χωρίς λύπη, αλλά και με ευχάριστη διάθεση. Δεν είναι το ίδιο πράγμα να μην λυπάται κανείς και το να χαίρεται.
Αφού παρουσίασε ο Παύλος τα διάφορα χαρίσματα που χρειάζονται για την λειτουργία της Εκκλησίας, έρχεται στην αγάπη, όπως αυτή εκδηλώνεται καθημερινά στην ζωή του Χριστιανού.
- Υπάρχει η ανυπόκριτη αγάπη. Όχι μόνο δεν φοράει μάσκα υποκρισίας αλλά κινείται απλά και γνήσια, έτοιμη να θυσιάσει και να θυσιαστεί. Ο Χριστός, ο Θεός της αγάπης, θυσιάστηκε για την αγάπη, μια αγάπη χωρίς κρατούμενα, μια αγάπη χωρίς δολιότητες, μια αγάπη χωρίς υστεροβουλίες. Γι΄ αυτήν την αγάπη τα πάντα μπορεί να δώσει κανείς.
- Υπάρχει και η πονηρή αγάπη. Κάποτε η αγάπη δεν έχει την σωστή κατεύθυνση. Αντί να προσφέρεται στον Θεό και στους αδελφούς, προσφέρεται σε πονηρά και πονηρούς. Διαμάντι που ρίχνεται στο βούρκο. Πρόκειται για την αμαρτωλή αγάπη ή για την αγάπη σε αμαρτωλά πράγματα. Και ο φιλάργυρος για παράδειγμα αγάπη έχει, μόνο που η αγάπη του είναι τα χρήματα, η ύλη. Και ο μέθυσος αγάπη έχει, μόνο που αγαπά το πάθος, την εξάρτηση, την σκλαβιά. Γι΄ αυτό ο Απόστολος Παύλος προκειμένου να αποτοξινώσει την αγάπη από ξένες ουσίες, μιλάει για αποχή και απεξάρτηση από το πονηρό και από το κακό «Αποστυχούντες το πονηρόν».
Δεν μπορείς ν΄ αγαπάς το Θεό και τους ανθρώπους, όταν εξαντλείς την αγάπη σε πονηρά και υλικά πράγματα. Πρέπει να πάρεις τα μάτια σου, το ενδιαφέρον σου, την σκέψη σου, την επιθυμία σου από τα πονηρά, για να μπορέσεις να στραφείς στα αγαθά. «Αποστυγούντες».
- Υπάρχει τέλος και η αγάπη η καλή και η Αγία. Η αγάπη στο Θεό και στους ανθρώπους. Μ΄ αυτή την αγάπη όχι απλώς πρέπει να έχουμε σχέση, αλλά πρέπει να είμαστε δεμένοι μαζί τους, προσκολλημένοι, όπως δέθηκε ο Υιός της αγάπης πάνω στο Σταυρό της αγάπης. «Κολλώμενοι τω αγαθώ». Αναπόσπαστοι από το αγαθό. Να μας έχει γίνει τόσο πολύ συνήθεια το αγαθό ώστε να μην μπορούμε να περπατήσουμε, χωρίς να πράττουμε το καλό.
Όπως ο Θεός δεν μπορεί να κάνει χωρίς την αγάπη, έτσι και κάθε άνθρωπος του Θεού είναι προσκολλημένος στην αγάπη. Ο Θεός όταν δημιουργούσε την άρρητη σχέση των δύο προσώπων στο Γάμο είπε: Και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού (Γεν. 2,24) και επαναβεβαιώνεται δύο φορές ο θεϊκός αυτός λόγος μέσα στην Καινή Διαθήκη (Ματθ 19,5 & Εφεσ. 5, 21). Τόσο άρρηκτη είναι και η ένωση μας με την αγάπη, ώστε ο Παύλος χρησιμοποιεί παρόμοιο ρήμα «κολλώμενοι τω αγαθώ». Έτσι μόνον και εμείς θα μπορέσουμε να γίνουμε μέτοχοι και κληρονόμοι της βασιλείας του Θεού, Αμήν!
Ε. Φ.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Κυριακή 31η Ιουλίου 2011
«Οφείλομεν ημείς οι δυνατοί, τα ασθενήματα των αδυνάτων βασταζειν και μη εαυτοίς αρέσκειν». Ποια είναι τα ασθενήματα των αδυνάτων που μας αναφέρει ο Απόστολος Παύλος σε αυτή την επιστολή;
- Υπάρχουν αδυναμίες οικονομικές. Οφείλουμε να συντρέξουμε, τα δικά μας χρήματα να γίνουν και δικά τους.
- Υπάρχουν αδυναμίες σωματικές, αρρώστιες οδυνηρές, οφείλουμε να συμπαρασταθούμε. Ο δικός τους πόνος να γίνει και δικός μας.
- Υπάρχουν αδυναμίες ψυχικές, θλίψεις και ανάγκες. Οφείλουμε να δείξουμε κατανόηση. Να συμπορευθούμε στο δύσκολο μονοπάτι της περιπέτειας των άλλων.
- Υπάρχουν αδυναμίες θρησκευτικές. Οφείλουμε να στηρίξουμε, να χειραγωγήσουμε και να διαφωτίσουμε.
- Υπάρχουν αδυναμίες εθνικές. Λαοί ταλαιπωρούνται πάνω στον πλανήτη μας. Εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι πρόσφυγες από διάφορες εθνικότητες, που ξεριζωθήκαν από τα σπίτια τους. Οφείλουμε μείς σαν Ορθόδοξοι Έλληνες να τους συμπαρασταθούμε.
Για να γίνεται όμως αυτό, δηλαδή η συμμετοχή και η συμπάθειά μας στις ανάγκες των άλλων, οφείλουμε να φύγουμε από την αυταρέσκεια. «Μεαυτοίς αρέσκειν». Συνήθως κάνουμε ότι μας αρέσει. Και είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε την εγωιστική μας αυταρέσκεια και να ικανοποιούμε τις ατομικές μας επιθυμίες και επιδιώξεις, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως κάλυμμα την ελευθερία. Ελεύθερος πραγματικά όμως είναι εκείνος που την ελευθερία του την προσφέρει στον Θεό και στον λαό του Θεού. Ελεύθερος είναι όποιος εκούσια δεν κοιτάζει το ατομικό του συμφέρον, αλλά «δίνεται»στην υπηρεσία της αγάπης. Αυτός τελικά είναι ικανοποιημένος και ανεξάρτητος.
Αν λοιπόν ο Χριστός όχι μόνον έγινε άνθρωπος για εμάς αλλά και έπαθε για εμάς για να μας χαρίσει την σωτηρία μας, πόσο μάλλον εμείς οφείλουμε να παραμερίζουμε το δικό μας συμφέρον και να εργαζόμαστε για το καλό των άλλων. Είναι προφητευμένοι οι ονειδισμοί που θα υποστούμε εξαιτίας της αγάπης. Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη παραδείγματα Αγίων, υποδείγματα αγάπης, που δούλεψαν την αγάπη, που μαρτύρησαν για την αγάπη, που έδειξαν θαυμαστή υπομονή. Και προπαντός στην Γραφή είναι το παράδειγμα του Μεσσία, που προσφέρεται στους αιώνες για εμάς τους ασθενείς, τους αδυνάτους, τους αμαρτωλούς. Τη γραφή προβάλλει ο Απόστολος Παύλος ως βιβλίο υπομονής και παρακλήσεως «ίνα δια της υπομονής και της παρακλήσεως των γραφών την ελπίδα έχωμεν». Το να γνωρίζεις ότι και άλλοι πριν από σένα έδωσαν την μαρτυρία τους, σήκωσαν τον σταυρό τους, έδειξαν συγκατάβαση και βοήθησαν τους άλλους, αυτό είναι «παράκλησις».
Η Γραφή είναι το βιβλίο του Θεού. Παρηγορεί τον αμαρτωλό και τονίζει την ελπίδα. Δείχνει τα καταπληκτικά γεγονότα, που φανερώνουν την εκπλήρωση των επαγγελιών του Θεού και η καρδιά μας γεμίζει ελπίδα. Έχουμε και σπουδάζουμε τις Γραφές «ίνα της υπομονής και της παρακλήσεως των Γραφών, την ελπίδα έχωμεν». Ο ίδιος ο Θεός, που ανάμεσα στα δώρα του είναι και η Αγία Γραφή είναι Θεός της υπομονής και της παρακλήσεως. Μας ομιλεί ο Παύλος και για υπομονή και για παράκληση. Για τα δύο αυτά αγαθά που τόσο τα έχουμε ανάγκη για την συμβίωση μας μέσα στην κοινωνία της αγάπης, μέσα στην Εκκλησία, αλλά και μέσα στον κόσμο γενικότερα. Χαρίζει υπομονή ο Θεός. Δίνει παράκληση, παραμυθία, παρηγοριά και ενίσχυση. Έχει μόνιμη δύναμη στην Εκκλησία του, το Παράκλητο Πνεύμα. Και στο τέλος εύχεται ο Απόστολος Παύλος να μας δώσει ο Θεός να φρονείτε τα ίδια μεταξύ μας. Αλλά η συμφωνία αυτή να είναι πάντοτε κατά Χριστόν Ιησούν. Η συμφωνία μέσα στην Εκκλησία το «ομοθυμαδόν» προέρχεται από την κακή αγάπη που είναι ο Ιησούς Χριστός, και αποβλέπει στην κοινή δοξολογία του πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ένα σώμα, μια ψυχή, μια καρδιά, ένα φρόνημα, μια δοξολογία. Μας ομιλεί γι΄ αυτό και ο Ιερός Χρυσόστομος: «Είδες πως ένωσε ολόκληρο το σώμα και πως έκλεισε το λόγο πάλι σε δοξολογία, με την οποία προτρέπει όλως ιδιαίτερα για ομόνοια και ομοφροσύνη» (Ε.Π.Ε. 17,612)
Έτσι και ο Απόστολος Παύλος τον Ιησού Χριστό φέρνει ως πρότυπο για την ομόνοια και την ένωση των πιστών που ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας. Ο Χριστός όχι απλώς μας αγάπησε, αλλά μας προσέλαβε. Αυτή τη θεία πρόσληψη έχει σαν πρότυπο αγάπης ο Απόστολος Παύλος και με αυτό κλείνει τον σημερινό Απόστολο: Διο προσλαμβάνεσθε αλλήλους, καθώς και ο Χριστός προσελάβετο ημάς εις δόξαν Θεού, Αμήν!
π. Ε. Φ.