Ο Θεάνθρωπος γνωρίζει ότι το μαρτυρικό του τέλος πλησιάζει, οι μέρες της ζωής του τελειώνουν και θεωρεί ότι είναι πια καιρός να πληροφορήσει τους μαθητές του για τα όσα επρόκειτο να συμβούν στην Ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ.
Ο φλογερός του μαθητής Πέτρος ακούγοντας τα φρικτά μαρτύρια που θα περνούσε ανατρίχιασε. Φοβήθηκε και μελαγχολικός έπεσε στα πόδια του και τον παρακαλούσε με δάκρυα, να αποφύγει αυτό το χωρίς προηγούμενο μαρτύριο που έμελε να υποστεί ο Δάσκαλός του. Δεν είχε καταλάβει ακόμα ότι αυτός ο θάνατος θα ήταν η εξιλέωση για την ανθρώπινη ψυχή, σωτήριος για την ανθρωπότητα, αντάλλαγμα για την εξαγορά του ανθρώπου από τον Άδη.
Ο Κύριος προσπάθησε να πείσει τον Πέτρο, ότι είναι αδιανόητο αυτό που του ζητά. Αυτή την κουβέντα με τον Πέτρο πήρε σαν ευκαιρία για να απευθυνθεί πρός τα πλήθη του λαού που τον ακολουθούσε και να του τονίσει ιδιαίτερα μερικές από τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες οποιοσδήποτε μπορεί να τον ακολουθήσει και να γίνει οπαδός του. Αυτές ας παρακολουθήσουμε, ποιες είναι, όπως τι καταγράφει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή.
Πρώτη προϋπόθεση ή υποχρέωση αν θέλουμε είναι: «όποιος ελεύθερα χωρίς καμιά πίεση βία ή απειλή ασπάζεται αποδέχεται και κρίνει σωστά αυτά που διδάσκω αποφασίζει, να με ακολουθήσει και να γίνει φίλος μου, θα πρέπει να γνωρίζει εκ των προτέρων ότι, θα πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του. Με απλά λόγια να διακόψει κάθε σχέση, φιλία και επαφή με τον κακό και διεφθαρμένο από την αμαρτία άνθρωπο που κρύβει μέσα του. Να αρνείται να καταπολεμά και να αντιστέκεται στην εσωτερική εκείνη δύναμη που παρακινει στη διάπραξη της αμαρτίας.
Δεύτερη προϋπόθεση: «Όποιος τελικά αποφασίσει να γίνει φίλος μου θα πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να αντιμετωπίσει την θλίψη, τους εμπαιγμούς, τις κοροϊδίες ακόμα και από τους δικούς του ανθρώπους, αλλά αν το απαιτήσουν οι ανάγκες και το θάνατο να υποστεί παρά να με προδώσει. Ας προσέξει όμως» προειδοποιεί ο Κύριος «αυτός που θα το αποφασίσει θα πρέπει να γνωρίζει ότι αν ντραπεί να ομολογήσει ότι είναι φίλος μου μπροστά σε άλλους ανθρώπους, ή δεν εφαρμόσει την διδασκαλία μου και τηρήσει τις εντολές μου, αυτόν τόν άνθρωπο θα τον απαρνηθώ και τον αποκηρύξω κι εγώ, όταν θα επανέλθω στη γή για να κρίνω τους ανθρώπους.
Κάπως δύσκολα έως ακατόρθωτα θα λέγαμε μας ακούγονται αυτά που μας ζητάει σήμερα ο Κύριος. Επειδή ο ίδιος αυτό το αντιλαμβάνεται σπεύδει να μας καθησυχάσει με μια ουσιαστική σύγκριση που δίνει την λύση στην αγωνία μας. Συγκρίνει την αξία ανάμεσα στην εφήμερη, ολιγόχρονη, μάταιη και επώδυνη επίγεια ζωή μας, με εκείνη της μακαρίας, ανώδυνης, ευτυχισμένης αιώνιας ζωής, όπου δεν υπάρχει πόνος, ούτε λύπη, ούτε στεναγμός κατά τον ποιητή της εξοδίου ακολουθίας. Διαλέγουμε λοιπόν και επιλέγουμε. Ή επιλέγουμε την καλοπέραση την ευδαιμονία την απόλαυση, καταστάσεις που ενέχουν μέσα τους την αμαρτία, οπότε απολαμβάνουμε την επίγεια ζωή. Ή επιλέγουμε την ουράνια θυσιάζοντας όλες αυτές τις απολαύσεις στον ευαγγελικό τρόπο ζωής. Ναι ακόμα και ένα λαϊκό άσμα ομολογεί: «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα…». Τόσο μεγάλο πράγμα που όλο τόν κόσμο να κερδίσει κανείς, δεν πρόκειται να ωφεληθεί τόσο από του να σώσει την ψυχή του από την αιώνια δυστυχία θλίψη και καταδίκη, για την σωτηρία της οποίας, όσο κι αν μας φαίνεται ασύλληπτο, ο Θεός χώρεσε μέσα στο χρόνο και στο χώρο για να απαλλαγεί αυτή από την αιώνια φθορά και τον αιώνιο θάνατο.
Κι αν ακόμα θα εζητείτο ένα αντάλλαγμα για την εξαγορά της σωτηρίας της πιο θα μπορούσε να είναι, αφού είναι τόσο πανάκριβη και δεν υπάρχει κάτι τέτοιο από τη μεριά τη δική μας. Το μοναδικό και αναντικατάστατο αντάλλαγμα είναι το Θεϊκό αίμα, που έτρεξε από τις πληγές του Ιησού και πότισε το ξύλο του Τιμίου Σταυρου. «Ἐπί τιμή αἴματος ἡγοράσθημεν» λέγει ο Απόστολος Παύλος, «Ἐξηγόρασας ὑμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἴματι» θα ακούσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα.
Αν λίγο χρόνο απ αυτό που αφιερώνουμε για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα της καθημερινότητας, αφιερώσουμε στο να σκεφτούμε από πού ερχόμαστε ποιος ο σκοπός μας στη γή και ποιος ο προσδιορισμός μας. Αν αναλογιστούμε πόσο αστραπιαία φεύγει ο χρόνος κάτω από τα πόδια μας οι μέρες, οι εβδομάδες, τα χρόνια. Αν προσπαθήσουμε να διαπιστώσουμε πόσο σύντομα το παρόν γίνεται παρελθόν και το μέλλον παρόν και όλα αυτά τα κρίνουμε με βάση το όσα προαναφέραμε, θα διαπιστώσουμε ότι, δεν αξίζει να αγνοήσουμε την μακάρια αιωνιότητα μπροστά στην σύντομη και εφήμερη επίγεια προσωρινή παραμονή μας.
π. Γ.Π.