Όλοι μας λίγο πολύ θα πρέπει να έχουμε συλλάβει τον εαυτό μας να διαπράττει κάποια κακή πράξη και όποιος επιχειρήσει νά υποστηρίξει το αντίθετο αυτοκοροϊδεύεται αφού ουδείς αναμάρτητος παρά μόνο ο Θεός.
Θα έχουμε παρατηρήσει ότι λίγο μετά τη διάπραξη της, όταν καταλαγιάσουν τα πάθη που μας οδήγησαν σ αυτήν, πιέζομε την συνείδησή μας όταν δεν είναι πορωμένη να την αποδεχθεί. Εκείνη διαμαρτύρεται γιατί την θεωρεί ξένο σώμα και όσο εμείς την πιέζουμε αυτή επαναστατεί. Τότε αρχίζουν να κατατρώγουν τά σωθικά της ψυχής μας οι ενοχές, οι τύψεις, οι βασανιστικές ερυνίες όπως τις ονόμαζαν οι αρχαίοι. Αυτές μας προκαλούν στη συνέχεια περίεργα αρνητικά συναισθήματα όπως έντονα χτυπήματα της καρδιάς ταραχή στο μυαλό και τρέμουλα στα πόδια. Αυτά τα συμπτώματα όταν μάλιστα επαναλαμβάνονται τακτικά μπορούν νά μας οδηγήσουν σε χρόνιες ψυχοσωματικές αναπηρικές καταστάσεις όπως εμφράγματα ψυχονευρώσεις καί παραλυσίες. Άρα με λίγα λόγια οι αμαρτίες είναι στις περισσότερες περιπτώσεις υπεύθυνες για πολλές ψυχοσωματικές αρρώστιες. Αυτό ακριβώς διέγνωσε ο καρδιογνώστης Θεάνθρωπος στην περίπτωση του παραλυτικού της σημερινής ευαγγελικής περικοπής γι΄ αυτό όπως ακούσαμε πρώτη του κίνηση ήταν να χτυπήσει το κακό στη ρίζα δηλαδή να συγχωρέσει τις αμαρτίες του πού απ΄ ότι εκείνος διέγνωσε ήταν η αιτία της σωματικής του αναπηρίας. Ας δούμε πώς διασώζει και περιγράφει το γεγονός ο Ευαγγελιστής Μάρκος. Η φήμη του Κυρίου η διδασκαλία του και οι κάθε λογής ευεργεσίες του πρός τους ανθρώπους είχε ξεπεράσει τα όρια της Καπερναούμ που ήταν το κέντρο της δραστηριότητος του. Πλήθος κόσμου συνέρρεε καθημερινά και το ακολουθούσε για να τον ακούσει και να βρεί την γιατρειά του. Αυτή τη φορά κάποιοι τον αντιληφθήκαν ότι βρίσκεται μέσα σε ένα σπίτι και σε λίγη ώρα δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο μέσα και έξω απ΄ αυτό. Τότε ενδεχομένως το αντιλήφθηκε και μια οικογένεια που είχε ένα μέλος της χρόνια παράλυτο και πίστευε ότι μονο ο Ιησούς θα μπορούσε να θεραπεύσει το παιδί τους. Άρπαξαν τον παράλυτο τέσσερις συγγενείς του μαζί με το κρεβάτι που ήταν κατάκοιτος τόσα χρόνια και με θερμή και βαθειά πίστη τον μετέφεραν στο σπίτι που βρισκόταν ο Ιησούς. Αλλά όταν πλησίασαν διαπίστωσαν ότι ήταν αδύνατο να προσπεράσουν το συνωστιζόμενο πλήθος και να μπουν στο σπίτι. Ήταν τόσο δυνατή η πίστη τους που τούς έδωσε την λύση. Ανέβηκαν πάνω στη στέγη του, άνοιξαν μια τρύπα και από εκεί κατέβασαν τον παράλυτο μπροστά στον Ιησού. Εκείνος θαύμασε αυτή την ενέργεια και για να ανταμείψει την αληθινή πίστη τους λέγει «παιδί μου συγχωρέθηκαν όλες σου οι αμαρτίες που είναι η αιτία της αναπηρίας σου».
Εκεί όμως βρίσκονταν και αρκετοί από τους πολιτικούς και θρησκευτικούς ηγέτες των Εβραίων που καραδοκούσαν να βρουν μια ευκαιρία για να κατηγορήσουν ως παρανομούντα τον Ιησού. Θεώρησαν παρανομία και μάλιστα μεγάλη ασυγχώρητη βλασφημία το γεγονός ότι τόλμησε και συγχώρησε αμαρτίες γιατί αυτή την δυνατότητα την έχει μονό ο Θεός. Είχαν δίκιο σ αυτό αλλά το άδικο τους ήταν ότι δεν εννοούσαν να αποδεχθούν ότι αυτός ήταν ο ίδιος ο Θεός.
Ο Ιησούς που μελετά «καρδίας και νεφρούς» κατά τον ιερό ψαλμωδό, διάβασε τις πονηρές σκέψεις τους και τους λέγει: «γιατί δυστυχισμένοι άνθρωποι δεν μαλακώνετε τις καρδιές σας που τις έχει κάνει τόσο σκληρές ο φθόνος εναντίον μου; Δεν ελευθερώνετε το νου σας από τον εγωισμό, το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία για να δείτε την αλήθεια και η αλήθεια είναι ότι εγώ είμαι ο Θεός σας. Εγώ είμαι εκείνος που δεν σας εγκατέλειψε ποτέ στην πολύχρονη και πολυτάραχη ιστορική διαδρομή σας. Εγώ είμαι εκείνος που σας έθρεψε με το μάνα στην έρημο και σας βρήκα νερό για να ξεδιψάσετε. Εγώ είμαι εκείνος που σας απάλλαξε από τη σκληρή σκλαβιά του Φαραώ σχίζοντας τα νερά της Ερυθράς θάλασσας στα δύο για να περάσετε. Σεις επειδή επιμένετε να μη με πιστεύετε, νομίζετε ότι είναι ευκολότερο να πώ στον ανάπηρο αυτόν άνθρωπο ότι συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες του διότι το αν συγχωρέθηκαν ή όχι δεν είναι κάτι που φαίνεται ενώ ευκολότερο έργο θεωρείτε την θεραπεία του δηλαδή το να σταθεί όρθιος. Αι λοιπόν για να δείτε ότι είμαι Θεός και έχω την εξουσία να συγχωρώ αμαρτίες δείτε το και αυτό» καί γυρίζει πρός τον κατάκοιτο και του λέγει: «σύ που πιστεύεις ότι είμαι ο Θεός σου, σε προστάζω να σηκωθείς να πάρεις το κρεβάτι σου στον ώμο και να πας στο σπίτι σου». Και νά: με την προσταγή του Κυρίου ο παραλυτικός σηκώθηκε πήρε το κρεβάτι του στον ώμο και τράβηξε για το σπίτι του. Το πλήθος έκπληκτο μπροστά σ αυτό το θέαμα δόξαζε το Θεό και αναφωνούσε «πρώτη φορά είδαμε με μια προσταγή ένας παράλυτος να σηκώνεται και να περπατά».
Ας δοξάζουμε λοιπόν και μείς το Θεό που σαν πολυεύσπλαχνος καί φιλάνθρωπος δεν παύει ποτέ να μας χαρίζει τις πνευματικές και σωματικές ευεργεσίες του. Γιατί και τις αμαρτίες μας συγχωρεί όταν με συνειδητή μετάνοια καταφεύγουμε στο έλεος του αλλά και τις ασθένειες μας θεραπεύει όταν του το ζητήσουμε με θερμή δυνατή και βαθειά πίστη σαν εκείνη που είχε ο παράλυτος και η οικογένειά του.
π. Γ.Π.