Μία ἀπό τίς πιό γνωστές Μονές τοῦ 17 αἰώνα, ἀφοῦ ἔχει ἱδρυθῆ στήν πλαγιά τοῦ βουνοῦ πού βλέπει πρός τήν πόλη τῆς Παροικιᾶς, στά νοτιοανατολικά τῆς Ἑκατονταπυλιανῆς. Ἱδρυτής τῆς Μονῆς θεωρεῖται ὁ Παυλάκης Ἰορδάνης. Ἀκολουθοῦν οἱ ἀπόγονοί του στόν 19ο αἰώνα, οἱ ἱερεῖς Νικόλαος Ἰορδάνης (1801) καί Νικόδημος Ἰορδάνης (1820 - 1833) καί οἱ γιοί τοῦ Νικοδήμου ἱερεύς Γρηγόριος Ἰορδάνης καί Ἰωάννης Ἰορδάνης, οἱ ὁποῖοι διατήρησαν καί ἀνακαίνισαν τή Μονή. Ἀξιοπαρατήρητη ἡ μαρμάρινη, διακοσμημένη μέ σχέδια, κρήνη τοῦ 1799. Νότια τοῦ συγκροτήματος ὑπάρχει τό παρεκκλήσιο τῆς Ἁγ. Παρασκευῆς καί βόρεια, λίγο ἔξω ἀπό τή Μονή, σώζεται ἡμιερειπωμένος βυζαντινός ναΐσκος. Ἀπ' ἐδῶ ἡ θέα εἶναι πανοραμική καί ἀποκαλυπτική. Οἱ Ἅγιοι Ἀνάργυροι, ἄριστα διατηρούμενοι, ἀνήκουν στό Ἱ. Προσκύνημα τῆς Παναγίας Ἑκατονταπυλιανῆς, πού φροντίζει γιά τήν διατήρησή τους. Εἶναι ἕνα ἀπό τά γραφικότερα θρησκευτικά μας προσκυνήματα.