«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ
5 Νοεμβρίου 2017
Την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, αγαπητοί μου αδελφοί, μας και η Αγία μας Εκκλησία να διαβάσουμε παραβολή του Πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου. Η Ιερή διήγηση της παραβολής είναι γνωστή σε όλους μας: ο Ιησούς μας λέει ότι υπήρχε κάποιος πλούσιος ο οποίος είχε μάθει να περνά ανώφελα τη ζωή του καταναλώνοντας όσα περισσότερα μπορούσε από τα πλούτη του χωρίς όμως να νοιάζεται για τον φτωχό Λάζαρο ο οποίος πονεμένος και δυστυχής ζει σε απόλυτη ένδεια, απαρηγόρητα, στο περιθώριο ή ακόμη καλύτερα στη σκιά του πλουσίου. Όμως και για τους δυο αυτούς ανθρώπους έρχεται η ώρα του θανάτου. Ενώ για τον μεν φτωχό αυτό σημαίνει ανάπαυση στην αγκαλιά του Αβραάμ, για τον πλούσιο σημαίνει ταλαιπωρία στην κόλαση. Μάλιστα αυτό το βάσανο της κόλασης παρουσιάζεται από τον ίδιο το Χριστό μας σα μία αιώνια δίψα που όμως δεν μπορεί να ανακουφιστεί ούτε από τον Λάζαρο, αφού ανάμεσα στις δύο καταστάσεις του παραδείσου και της κολάσεως βρίσκεται το απόλυτο χάσμα. Όμως ούτε το δεύτερο αίτημα του πλουσίου δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, να ενημερωθούν οι οικείοι του ώστε να μην βρεθούν στην ίδια θέση μ’ εκείνον. Ο ίδιος ο προπάτορας Αβραάμ του τονίζει ότι από τη στιγμή που δεν ακούν όσα λένε οι προφήτες και ο νόμος δεν θα μπορέσουν να γλυτώσουν από την κόλαση.
Η σημερινή λοιπόν ευαγγελική περικοπή μας δίνει τη δυνατότητα να αναλογιστούμε πάνω σε κάποιες βασικές σταθερές τις πίστεως μας και του τρόπου που ο καθένας από εμάς βιώνει καθημερινά τη ζωή του μέσα στην Εκκλησία. Είναι πολύ εύκολο ιδικά στις μέρες μας να εντοπίσουμε ανθρώπου που κύριο χαρακτηριστικό τις καθημερινότητάς τους είναι η κατανάλωση των φυσικών πόρων αυτού εδώ του κόσμου. Χωρίς κανένα προβληματισμό για τις συνέπειες μίας τέτοιας στάσης ζωής μπορούμε όλοι μας να ξοδέψουμε αλόγιστα την περιουσία αυτού του κόσμου αρνούμενοι να δούμε ότι υπάρχουν κοντά μας άνθρωποι που έχουν ανάγκη και εκείνοι να γευτούν τους καρπούς που ανθρώπινος πολιτισμός παράγει και τελικά βρίσκονται στη γη για να ικανοποιήσουν όλους τους ανθρώπους. Αυτός που ζει νομίζοντας ότι όλα του ανήκουν, φτάνει στο σημείο να χάνει ακόμη και την ιδιότητα του προσώπου, αφού όπως βλέπουμε στη διήγησή μας ο πλούσιος δεν έχει όνομα, δεν ορίζεται ως ξεχωριστή προσωπικότητά, αλλά το είναι του εξαντλείται σε ό,τι απολαμβάνει. Ο τρόπος ζωής που υιοθετεί ακυρώνει την προοπτική της προσωπικής του ολοκλήρωσης και τον καθιστά έρμαιο των παθών και των αναγκών του. Από την άλλη ο πτωχός Λάζαρος που δεν χαίρεται τίποτα σ’ αυτή τη ζωή, για τον οποίο υπάρχει μόνο το κενό της ένδειας και ίσως της προσωπικής αποτυχίας, αυτός οδηγείται στην αγκαλιά του Αβραάμ για να απολαύσει ως δυνατότητα την δική του πνευματική ολοκλήρωση. Ο ίδιος μένει ξεχωριστή προσωπικότητα και σ’ αυτή τη ζωή αλλά και στον Παράδεισο, αφού διατηρεί το όνομά του την ωραία ανθρώπινη φύση του και δεν την αφήνει να ξεθωριάσει κάτω από το βάρος του καταναλωτισμού και της εξάρτησης από τα αντικείμενα αυτού του κόσμου.
Ο πλούσιος όταν αντιλαμβάνεται ότι έζησε μια ζωή που διαρκώς τον ήθελε καταναλωτή πραγμάτων, που όμως τώρα δεν υπάρχουν, ζει την κόλασή του. Βρίσκεται ήδη μακριά από τον πραγματικό στόχο του κάθε ανθρώπου, που είναι ο Παράδεισος. Βιώνει τη μοναξιά και την πνευματική ένδεια στην οποία εκείνος με τις άστοχες επιλογές του καταδίκασε τον εαυτό του. Καταλαβαίνει ότι δεν πραγμάτωσε κανένα από τους λόγους της ύπαρξης του, δεν μπόρεσε να γίνει υπόδειγμα για τους ανθρώπους γύρω του ακόμη και για αυτούς που ήταν στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον. Ζητά κάποιος να αναστηθεί για να ειδοποιήσει τους αδελφούς του. Όμως εδώ τα λόγια του Αβραάμ είναι χαρακτηριστικά: αν κάποιος δεν ακούει τα λόγια των προφητών, αν κάποιος δεν συντονίζει τη ζωή του στον τρόπο που μας ορίζει ο Θεός τότε δεν μπορεί να ακούσει κανέναν ούτε και αυτόν που θα αναστηθεί από τους νεκρούς. Αν ο καθένας μας δεν αντιληφθεί ότι σ’ αυτή τη ζωή έχουμε απόλυτη ανάγκη να ζήσουμε κατά τον τρόπο που ο Χριστός και η Εκκλησία μας ορίζει, τότε κινδυνεύουμε να βρεθούμε στην κόλαση της ανυποληψίας όπως ακριβώς βρίσκεται και ο πλούσιος της σημερινής περικοπής.
Αδελφοί μου, ζώντας σε χρόνια κατά τα οποία μοιάζει ο άνθρωπος να μπορεί να ικανοποιήσει οποιαδήποτε επιθυμία του για απόλαυση χωρίς όρια και πολλές χωρίς φραγμούς, κινδυνεύει να αποκλειστεί στη κόλαση των παθών του χωρίς να μπορεί να βρει διέξοδο. Αν όμως αρχίσουμε να αναζητούμε την αιτία της υπάρξεώς μας που είναι η γνώση και η εμπειρία του Θεού, τότε θα δούμε τις πραγματικές ελλείψεις μας, που θα μας κάνουν πιο ταπεινούς και πιο καλούς αναζητητές της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, το οποίο πράγματι μπορεί να μας οδηγήσει στην Ευλογημένη αγκαλιά του Προπάτορα Αβραάμ.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ
12 Νοεμβρίου 2017
Βρισκόμαστε στην δεύτερη Κυριακή του Νοέμβρη και μέσα στις Εκκλησίες μας διαβάσαμε, αγαπητοί μου αδελφοί, την πολύ γνωστή σε όλους μας παραβολή του Καλού Σαμαρείτου. Είδαμε ότι ο Ιησούς διηγείται αυτή την παραβολή σε ένα νεαρό ο οποίος όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο ευαγγελιστής Λουκάς, πλησιάζει τον Ιησού για να τον «πειράξει», να προσπαθήσει να Τον ξαφνιάσει για να μπορέσει να Τον αποδυναμώσει και να Τον μειώσει.
Είναι αλήθεια ότι η παρουσία του Ιησού στον κόσμο ήταν ένα μεγάλο μαρτύριο για τον Ίδιο. Η αμφισβήτηση η περιθωριοποίηση, η άρνηση των λεγομένων και η απιστία των ανθρώπων είναι να πρώτα πράγματα που συναντά ο Ιησούς στη πορεία Του προς τον κόσμο. Η αποστασία του ανθρωπίνου γένους και η επανάστασή του εναντίον του Θεού δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες ώστε ο Λόγος να μην μπορεί να γίνει αποδεκτός, ο Ιησούς να πρέπει να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια, ώστε πρώτα να ειρηνεύσει ο άνθρωπος και μετά να μπορέσει να τον οδηγήσει στη σωτηρία.
Ένας νέος άνθρωπος δε χρησιμοποιεί το σφρίγος της νιότης για να γνωρίσει τον Ιησού, να ωφεληθεί από τη Ζωή που Εκείνος προτείνει, αλλά προτιμά να πειράξει τον Ιησού, να Τον δοκιμάσει να ελέγξει την αξία του προσώπου που έχει δίπλα του. Παρά την καθαρά εγωιστική αυτή στάση του νεαρού, ο Ιησούς δεν αρνείται να διαλεχθεί έστω και με αυτόν τον υπερόπτη νέο, αφού ο ίδιος γνωρίζει ότι φέρει μέσα Του όλη την αλήθεια. Μάλιστα μέσα από τον διάλογο φαίνεται η συνειδητή προσπάθεια ώστε ο νέος να ενεργοποιηθεί, να καταλάβει σε πια πνευματική κατάσταση βρίσκεται και πως αυτή την κατάσταση θα μπορέσει να την βελτιώσει. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ιησούς προσπαθεί να ενεργοποιήσει κατά καλά στοιχεία που έχει ο νεαρός μέσα στην ψυχή του μιλώντας του για το νόμο, κάνοντας έτσι μια ανασκόπηση στις γνώσεις που ήδη έχει ο νεαρός πάνω στο ζήτημα της σωτηρίας που ο ίδιος έθεσε. Αποτέλεσμα αυτού αυτής της πνευματικής διέγερσης του νεαρού είναι ο ίδιος να φανερώσει την εντολή της Παλαίας Διαθήκης που όπως καταλαβαίνουμε τουλάχιστο θεωρητικά γνωρίζει επαρκώς «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν».
Τότε ο Ιησούς περνά στο επόμενο στάδιο μετά την θεωρητική εκπαίδευση του νέου σπρώχνοντάς τον στην πρακτική εφαρμογή του όρου που πριν από λίγο ο ίδιος φανέρωσε. Όμως ακόμη ο νέος δεν είναι θα λέγαμε έτοιμος να αφεθεί στην ευκαιρία που του ανοίγεται μπροστά του και ζητά περισσότερες εξηγήσεις για το ποιος είναι αυτός ο πλησίον. Ο Ιησούς δεν διστάζει μέσα από την ωραία παραβολή του καλού Σαμαρείτου να υποδείξει την πρακτική εφαρμογή τον νόμου ώστε στο τέλος του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος ο νέος αυτός να είναι έτοιμος να αλλάξει τη ζωή του να τη θεμελειώσει πάνω στις ευαγγελικές αξίες έχοντας ανάψει μέσα στην καρδία του τη σπίθα της πνευματικής αναγεννήσεως. Τα τελευταία λόγια του Ιησού «πορεύου και συ ποίει ομοίως» δεν λέγονται σ’ ένα άνθρωπο που βασανίζεται από την έξαρση της απιστίας του αλλά σε κάποιον που κατανοεί ότι μπροστά του έχει Κάποιον που μπορεί να θεραπεύσει τα κενά της ψυχής του.
Αδελφοί μου στο σημερινό μικρό μας κήρυγμα δεν αναλύσαμε την εξάλλου γνωστή παραβολή του καλού Σαμαρείτου, αλλά προσπαθήσαμε να φωτίσουμε αυτή την ιδιαίτερη παιδαγωγική στάση του Ιησού έναντι του νεαρού αυτού ανθρώπου. Ο Ιησούς δεν επικρίνει την αρχική πρόθεση του ανθρώπου που θέλει να έλθει σε διάλογο μαζί Του. Από την άλλη σε καμία περίπτωση δε θα αφήσει το νέο στην πλάνη και την απιστία του, άλλη θα τον καλέσει στην αληθινή γνώση και εμπέδωση του αληθινού νοήματος της ζωής και της σωτηρίας. Θα χρησιμοποιήσει ως καλός παιδαγωγός την ευκαιρία που του δίνεται ώστε να αναζωπυρώσει τα οποιαδήποτε καλά στοιχεία έχει στην ψυχή του ο νέος και θα τον βάλλει σε πορεία εφαρμογής των όσων ήδη γνωρίζει αφού του ξεκαθαρίσει όλα τα νοήματα της πνευματικής ζωής.
Από αυτή τη στάση του Ιησού απορρέουν δυο ευκαιρίες για όλους μας. Από τη μία βλέπουμε ότι όταν μένουμε μέσα στο χώρο της Εκκλησίας είμαστε σε ένα περιβάλλον όπου μπορεί να μας βοηθήσει στη πνευματική μας πρόοδο παρόλες τις αδυναμίες μας ή ακόμη και τις προσωπικές μας αναστολές ή εναντιώσεις προς το θέλημα του Θεού. Συνάμα βλέπουμε πως ως μέλη της Εκκλησίας μας μπορούμε, ακολουθώντας το υπόδειγμα του Ιησού, με σεβασμό στην αξία του άλλου, σταθερότητα στην πίστη μας και αγωνιστικό θέλημα να παιδαγωγήσουμε τον πλησίον δείχνοντας τον δρόμο προς τον Ιησού, χωρίς ποτέ να αρνηθούμε να μιλήσουμε με οποιονδήποτε μας ζητά να γνωρίσει τον δρόμο της εν Χριστώ Σωτηρίας.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ
19 Νοεμβρίου 2017
Τρίτη Κυριακή του Νοεμβρίου σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και η Αγία μας Εκκλησία μας θυμίζει την πολύ γνωστή σε όλους μας παραβολή του άφρονος πλουσίου. Κάποιου για τον οποίο δε μας δίνονται άλλα στοιχεία ταυτότητος, πλουσίου ήταν τόσο παραγωγική η χρονιά σε αγαθά που το μόνο που σκεφτόταν, ήταν πως θα αποθηκεύσει τα πλούτη του. Μία νύκτα λοιπόν αποφάσισε ότι πρέπει να γκρεμίσει τις παλιές αποθήκες του και να κατασκευάσει νέες οι οποίες χωρούν όλη τη σοδειά του. Τότε θα μπορούσε τάχα να πει στην ψυχή του αναπαύσου φάγε και πιές γιατί έχεις πολλά αγαθά και δε χρειάζεται να κουραστείς άλλο. Όμως αυτή τη νύκτα ο πραγματικός άρχων του κόσμου τούτου, ο ίδιος ο Θεός βάζει τα πράγματα στη θέση τους. «άφρων ζητούν την ψυχή σου αυτή τη νύκτα, ό,τι έχεις δημιουργήσει πού θα καταλήξει;»
Πολλές φορές ολόκληρη η ανθρωπότητα κινητοποιείται από την αντίληψη ότι ο άνθρωπος αξίζει όταν έχει συγκεντρώσει ένα πολύ σημαντικό μέρος πλούτου, δόξας, τιμής ή και γνώσεων στα χέρια του. Εμείς οι ίδιοι, πολλές φορές παιδαγωγούμε και παιδαγωγούμαστε κάτω από αυτή τη βασική ιδέα ότι όσο περισσότερα συγκεντρώσουμε γύρω μας ή βάλλουμε τα παιδιά μας να μαζέψουν τόσο θα ζήσουμε όλοι μία ζωή τάχα ανέμελη δίχως τα προβλήματα που η στέρηση βασικών αγαθών μπορεί να δημιουργήσει. Αυτή η αντίληψη όμως είναι ένας μύθος που δεσμεύει τους ανθρώπους και δεν τους αφήνει να δουν τον πραγματικό σκοπό της ύπαρξής τους.
Ξεχνά ο καθένας από εμάς τη βασική αλήθεια της εν Χριστώ ζωής, ότι η αυτάρκεια του ανθρώπου δεν πραγματώνεται από το πόσο εκείνος να συσσωρεύσει πλούτη γύρω του, αλλά από το πόσο θα μπορέσει να έρθει σε κοινωνία πρώτα με το Θεό και ύστερα με τον συνάνθρωπο. Η κατάκτηση της γνώσης, του πλούτου, της εξουσίας να κάνει τον καθένα από εμάς υπηρέτη του συνόλου και όχι αδηφάγο καταναλωτή των πραγμάτων αυτού του κόσμου.
Ο εν Χριστώ ολοκληρωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που δεν στοιβάζει τα αγαθά στον κόσμο σε αποθήκες, αλλά εκείνος που μπορεί και ξοδεύει ό,τι του χαρίζεται για τους άλλους. Είναι αυτός ο άνθρωπος που στον πειρασμό της συσσώρευσης θα αντιτάξει το παράδειγμα του ίδιου του Ιησού Χριστού που είναι ο «πάντοτε μελιζόμενος και ουδέποτε δαπανόμενος» είναι δηλαδή του Πρόσωπο της Ιστορίας που πάντοτε δαπανάται εν αγάπη για τους ανθρώπους αλλά παρά ταύτα ποτέ δεν μειώνεται δεν δαπανάται και δεν χάνεται. Όπως ο Ιησούς Χριστός προσφέρει τα πάντα ακόμη και το ίδιο Του το σώμα και το αίμα για όλη την ανθρωπότητα, ο καθένας από εμάς καλείται το μικρό ή μεγάλο κομμάτι των αγαθών αυτού του κόσμου που κατέχει να το προσφέρει σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Μάλιστα ο πιστός που θα λειτουργήσει έτσι γνωρίζει εκ των προτέρων ότι όσο εκείνος προσφέρει τόσο το θα πλουτίζει πνευματικά, τόσο θα ολοκληρώνεται ως προσωπικότητα.
Η σωτηρία και η πνευματική πρόοδος δεν εξασφαλίζονται λοιπόν σε τεχνητά περιβάλλοντα όπου μοιάζουν οι συνθήκες να είναι οι ιδανικές αλλά τελικά αφύσικες. Θα ήταν παράλογο να μιλήσουμε για πρόοδο μέσα σ’ ένα περιβάλλον στασιμότητας σαν κ’ αυτό που ονειρεύεται για τον εαυτό του ο πλούσιος της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Μάλιστα μοιάζει ο άνθρωπος αυτός να μην αφήνει την ψυχή του να του πει η ίδια τι πραγματικά έχει ανάγκη και ως εκ τούτου ο ίδιος να βιώνει την κόλαση να μην έχει να αποδώσει τίποτα σ’ αυτούς που ζητούν τη ψυχή του αφού αυτή δεν έχει αναζωογονηθεί μέσα από σχέση της με το Άγιο Πνεύμα, δεν έχει ασκηθεί σ’ αυτή την καλή αναζήτηση της αγάπης και της φανερώσεως του Θεού.
Αδελφοί μου τα τελευταία λόγια του Κυρίου μας που ακούσαμε σήμερα μας προτρέπουν ότι όποιος έχει αυτί για να ακούει ας ακούει, είναι, νομίζω το καλύτερο σύνθημα και επιβεβαίωση των όσων είπαμε παραπάνω. Ό,τι μας προσφέρεται από τον Θεό μας έχει δοθεί ως μέσο για να Τον γνωρίσουμε καλύτερα, να κοινωνήσουμε μαζί Του. Η φυσική εξέλιξη και προοπτική του ανθρώπου είναι η κοινωνία με Τον Θεό και δια αυτού του τρόπου η Θέωση του ανθρώπου. Οποιαδήποτε άλλη χρήση των φυσικών δυνατοτήτων του ανθρώπου τελικά βαίνει μοιραία για τον ίδιο και καθιστά εν τέλει τις ευλογίες του Θεού ανενεργείς τον δε άνθρωπο υπόλογο έναντι αυτού ακόμη και του δώρου της ζωής έναντι του Θεού.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ΄ ΛΟΥΚΑ
26 Νοεμβρίου 2017
(Εφεσίους δ 1-7).
Σήμερα στο κήρυγμά μας αδελφοί μου θα μιλήσουμε για το αποστολικό ανάγνωσμα που διαβάστηκε μέσα στις Εκκλησίες μας και είναι παρμένο από την προς Εφεσίους επιστολή του Αποστόλου των εθνών του Παύλου. Μάλιστα αυτά που σήμερα μας λέει ο Παύλος δεν είναι λόγια ενός ανθρώπου βολεμένου, που επειδή γνώρισε το Χριστό, νόμισε ότι έλυσε όλα τα προβλήματά του. Αυτά που μας λέει ο Παύλος σήμερα είναι τα λόγια ενός ανθρώπου που μιλά μέσα από την φυλακή. Είναι τα λόγια ενός ανθρώπου που πάσχει για το Χριστό, που αφιερώνει όλο του το σώμα στην υπηρεσία του κηρύγματος Του. Κάποιοι που δεν άντεχαν το κήρυγμά του τον φυλακίζουν για να μην ακούγεται ο λόγος του, αλλά εκείνος, υπαγορεύει στους μαθητές του και διαδίδει το ευαγγελικό μήνυμα όπου του το ζητούν οι άνθρωποι. Σ’ αυτές τις επιστολές της αιχμαλωσίας, ο αναγνώστης διακρίνει το αγωνιστικό φρόνιμα και παλμό του Παύλου, τον οποίο οι κακουχίες όχι μόνο δε καταβάλλουν αλλά μοιάζει να τον γεμίζουν με περισσότερη πίστη σ’ Αυτόν που Κηρύττει.
Όλα αυτά κάνουν αυτά που ακούσαμε ιδιαιτέρως σημαντικά για τη ζωή μας αφού αν τα προσέξουμε θα δούμε ότι μπορούν να δώσουν ένα νέο νόημα σε όλη την ύπαρξή μας. Μας λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος: αδέλφια μου, σας προτρέπω, εγώ που είμαι φυλακισμένος για το όνομα του Κυρίου, να διάγετε τη ζωή σας με τρόπο αντάξιο στη κλίση που δεχτήκατε, δηλαδή να ζείτε με σωφροσύνη πραότητα και μακροθυμία, ανεχόμενοι ο ένας τον άλλο με αγάπη, προσέχοντας να τηρείτε την ενότητα του Αγίου Πνεύματος με το σύνδεσμο της μεταξύ σας ειρήνης. Ένα σώμα να είστε με ένα Πνεύμα που σας ενώνει, σε μία κοινή κλήση ελπίδας. Ένας είναι ο Κύριος σας, μία η πίστη σας, ένα το βάπτισμά σας. ένας ο Θεός σας πατέρας όλων σας, κυρίαρχός και αιτία των πάντων και βρίσκεται μέσα καθένα σας. Στον καθένα δόθηκε η χάρις ανάλογα με το μέτρο του Χριστού μας.
Σ’ αυτούς τους λίγους στίχους από την προς εφεσίους επιστολή ο απόστολος Παύλος εκφράζει όλη του την αγωνία για το πώς οι χριστιανοί που ο ίδιος κατήχησε και βάπτισε θα πορευθούν έτσι ώστε να μπορέσουν να ενεργοποιήσουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που τους έχουν δοθεί. Ακόμη περιγράφεται με απλό αλλά συνάμα έυληπτο τρόπο πως οι πιστοί οφείλουν να ζουν μέσα στο κοινωνικό σύνολο έτσι ώστε και να δίνουν μαρτυρία της πίστης τους αλλά και να μην επιτρέπουν σε κανένας να αμφισβητήσει αυτή την πίστη τους.
Ο χριστιανός το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να αναπτύξει αυτές τις τρεις βασικές αρετές τη σωφροσύνη την πραότητα και την μακροθυμία. Να μπορεί ο χριστιανός να είναι σώφρον, πράος και μακρόθυμος είναι αυτό που θα τον κάνει να ξεχωρίσει ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο άνθρωπος που αγωνίζεται να ζήσει τίμια τη ζωή του, συγχωρώντας τα λάθη των συνανθρώπων του, βγάζοντας από μέσα του κάθε κακό λογισμό για τον αδελφό του, είναι ο άνθρωπος που εύκολα μπορεί να φτάσει σε ψηλά πνευματικά επίπεδα.
Αυτές οι τρεις πρώτες αρετές θα οδηγήσουν τον άνθρωπο στη μεγαλύτερη αρετή της εν Χριστώ αγάπης, της αγάπης ολόκληρου του σώματος της Εκκλησίας στην οποία αυτός θα θεωρεί ότι είναι μέλος και ως εκ τούτου συνεργός στη σωτηρία όλου του ανθρωπίνου γένους. Όταν βέβαια ο άνθρωπος βιώσει αυτές τις αλήθειες τότε θα μπορέσει να αναγνωρίσει τον Χριστό ως κυρίαρχο της ζωής του ως τη μοναδική πηγή της χαράς και της πνευματικής αγαλλίασής του.
Αδελφοί μου ο απόστολος Παύλος μέσα από το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα μας καλεί σε μία πνευματική αφύπνιση των χαρισμάτων που όλοι μας έχουμε λάβει ως χριστιανοί μέσα στην Εκκλησία. Μάλιστα μας λέει ότι αυτά τα χαρίσματα είναι που θα μας κάνουν να ξεχωρίσουμε από τον υπόλοιπο κόσμο. Από την άλλη όταν το εκκλησιαστικό σώμα αναπτύσσει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε μπορεί να ελκύσει τον κόσμο προς αυτό μπορεί να αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους και να τους μεταδώσει αυτό που είναι η πραγματική ανάγκη μία ζωή αγάπης σωφροσύνης πραότητας και μακροθυμίας.-
π. Α.Μ.