ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

``ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ``

Κυριακή 7 Μαου 2017

Δ΄ πό το Πάσχα (Πραξ. θ΄ 32-42)

γαπητοί μου δελφοί, Χριστός νέστη!

Στό σημερινό ποστολικό νάγνωσμα κούσαμε τόν εαγγελιστή Λουκ, τόν συγγραφέα το βιβλίου τν «Πράξεων τν ποστόλων», νά μς διηγεται δύο θαύματα, πού πιτέλεσε πόστολος Πέτρος στόν νομα τοναστάντος Κυρίου μας ησο Χριστο. Δέν παραλείπει νά τονίσει, πώς τόσο θεραπεία τοπί κταετί παράλυτου Ανέα, σο καί κ νεκρν νάσταση τς λεήμονος Ταβιθ, παρακίνησε πολλούς νά πιστεύσουν στόν Χριστό.

Ατό μως, πού σως περνπαρατήρητο, ν καί σημαντικό, εναι πώς δύο φορές μέσα σέ μόλις 10 στίχους, ερός συγγραφέας νομάζει ατούς πού πιστεύουν στόν Χριστό, γίους. «γένετο δ Πέτρον διερχόμενον δι πάντων κατελθεν κα πρς τος γίους τος κατοικοντας Λύδδαν...» καί «...φωνήσας δ τος γίους...». Στό διο κεφάλαιο μάλιστα στόν στίχο 13 στήν κλήση τονανία, νά δεχθε καί νά βαπτίσει τόν μέχρι τότε διώκτη καί μετέπειτα πόστολο τν θνν Παλο, ο πιστοί Χριστιανοί ναφέρονται καί πάλι γιοι. γίους τούς νομάζει κι πόστολος Παλος κατόπιν, ταν πολογούμενος στόν βασιλιγρίππα, νθυμεται, τι, πρίν τήν μεταστροφή του ς διώκτης κόμη, πολλούς γίους φυλάκισε. (βλ. Πραξ. κστ 10). Παρομοίως δέ καί στίς Πρός φεσίους (α 10), Φιλιππησίους (α 1) καί Κολοσσαες (α 1) πιστολές Του, ναφέρεται στούς παραλπτες νομάζοντάς τους γίους.

ντιλαμβανόμαστε λοιπόν, πώς λέξη γιος φορ σέ κάθε μέλος τς κκλησίας το Χριστο. νθρωπος μέ τό βάπτισμά του στό νομα τς γίας Τριάδος ντάσσεται στήν ρθόδοξη κκλησία, γίνεται μέλος το σώματος το Χριστο καί ρα μετέχει στήν γιότητά Του.

γιος Τριαδικός Θεός εναι στήν πόλυτη ννοια γιος. Εναι πολύ χαρακτηριστικός μνος τν Σεραφείμ, πως περιγράφεται στό περιστατικό τς κλήσης το Προφήτη σαϊα, «γιος, γιος, γιος, Κύριος Σαβαώθ...», (σ. στ 6) πως τόν κομε στή θεία Λειτουργία, γιά νά καταλάβουμε τήν πόλυτη γιότητα το Θεο. παναλαμβάνεται τρες φορές λέξη γιος, γιά νά φανερωθε παρουσία τν τριν θείων Προσώπων, το Πατρός, το Υο καί τογίου Πνεύματος, δη  πό τήν Παλαιά Διαθήκη καί πειρη καί πόλυτη γιότητά Τους. Παράλληλα δέ τονίζεται τι γιος εναι μόνον Θεός καί πό Ατόν καί μόνον καί μέσα πό τή σχέση μαζί Του πηγάζει κάθε γιότητα.

λέξη γιος λοιπόν φορ σέ λους μας, γιατί φορ στή ζωή μας. ποτελεφορμή πνευματικογνος γιά τήν πνευματική μας ναβάθμιση, πού μπορε μέ τή χάρη το Θεο νά αξάνεται συνεχς. γιότητα δέν χει τέλος. Εναι πειρη ς δίωμα τοπειρου Θεο. Γι’ ατό καί πνευματική μας νέλιξη στήν γιότητα πιδέχεται συνεχιζομένης ναβάθμισης. ββς σαάκ Σρος, θέλοντας νά δώσει μφαση στόν πνευματικό γνα τονθρώπου στό δρόμο τς γιότητας, πογραμίζει πώς γιος στή συνείδηση τς κκλησίας εναι νσυνείδητος μαρτωλός σέ κατάσταση συνεχος μετανοίας.

Μήν ξεχνομε πίσης, τι στό Σύμβολο τς Πίστεως, τό ποο κοσμε σχεδόν λες τίς κολουθίες το Νυχθημέρου καί μφατικς παγγέλεται σέ κάθε Θεία Λειτουργία, καταλήγουμε λέγοντας: «Ες Μίαν, γίαν, Καθολικήν καί ποστολικήν κκλησίαν...». λέξη γία χρησιμοποιεται γιά νά δείξει, τι ρθόδοξη κκλησία μας εναι γία, γιατί α) χει κεφαλή τόν πολύτως γιο, τόν Κύριό μας ησο Χριστό καί β) χει σκοπό νά ναδείξει γίους, τά μέλη ατο το σώματος, τούς ρθοδόξους Χριστιανούς, οποοι μέσα πό τήν μυστηριακή ζωή τς κκλησίας κοινωνον μέ τόν Χριστό καί γιάζονται πό κενον.

Ατό εναι καί τό βαθύτερο νόημα τς τελευταίας κφώνησης τς θείας Λειτουργίας, λίγο πρίν τήν θεία Κοινωνία. «Πρόσχωμεν τά για τος γίοις», σημαίνει πώς μέ προσοχή νά μεταδοθον τά για (τό σμα καί τό αμα το Χριστο) στούς γίους, δηλ. στό πλήρωμα τν πιστν πού, δέν παρακολουθε, λλά συνεπιτελε καί συμμετέχει στή θεία Λειτουργία

Συνεπς, ταν κάποιος μέ τή ζωή καί τό ργο του, μολογε τήν πίστη του στόν ληθινό Θεό καί νίοτε τήν σφραγίζει καί μέ τό μαρτυρικό του αμα, κενος νομάζεται γιος, γιά νά ναδειχθε καί νά κηρυχθε  κοινωνία του μέ τόν Θεό καί γιασμός του. Παράλληλα δέ βίος καί πολιτεία του γίνονται τό παράδειγμα καί τό πρότυπο καί γιά τούς πολοίπους πιστούς. Εναι τόσο σημαντική γνώση τς ζως τν γίων μας, στε γιος Νικόδημος γιορείτης στά δύσκολα χρόνια τς τουρκικς σκλαβις συνέγραψε καί ξέδωσε τόν «Συναξαριστή τν δώδεκα μηνν τονιαυτο» καί τό «Νέον Μαρτυρολόγιον» γιά τήν φέλεια καί τήν πνευματική οκοδομή τν Χριστιανν.

Πρώτη στήν τάξη τν γίων μας εναι Παναγία μας. Τοτο δέν συμβαίνει μόνο γιά τίς ρετές της, τίς ποες εχε λες στόν πέρτατο γιά τόν νθρωπο βαθμό, λλά διότι κείνη μόνη περισσότερο πό κάθε λλο νθρωπο νώθηκε προσωπικά μέ τόν γιο Θεό, καθώς πό κείνην προσέλαβε τό φύραμα τς νθρώπινης φύσης Θεάνθρωπος Κύριος, κατά τήν προσφιλκφραση τν εχν τς θείας μεταλήψεως.

γιότητα εναι στόχος καί σκοπός τς ζως μας.

Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τς ρθόδοξης κκλησίας μως, δέν ξαρτται πό τά τομικά μας πιτεύγματα, λλά πό τήν σχέση καί τήν κοινωνία μας μέ τόν γιο Θεό. γιος Μάξιμος μολογητής τονίζει, πώς μες βάζουμε τήν προαίρεση, τήν θέληση δηλαδή καί Θεός μέ τή χάρη Του μς γιάζει.

Θεός γιάζει κενον, πού θέλει νά γιασθε. ναδεικνύει γιο κενον, πού μέ τήν θεία κοινωνία μαζί Του, ποτελε τήν συνέχεια καί τήν παράτασή του στόν κόσμο καί στόν χρόνο.

Ορετές καί τά καλά μας ργα, εσέβεια, φιλανθρωπία μας, πειθαρχία μας στό θέλημα το Θεο καί τή ζωή τς κκλησίας δέν προξενον τήν γιότητά μας. Εναι συνέπεια τς λεύθερης θελήσεώς μας νά μετέχουμε στόν γιασμό το σώματος το Χριστο καί ποτέλεσμα τς χάρης, νά νομαζόμαστε καί νά εμαστε παιδιά το Θεο, πως χαρακτηριστικά σημειώνει γιος ωάννης Θεολόγος. (ω. α 12). μήν.

 

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

``ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ``

Κυριακή 14 Μαου 2017

πό το Πάσχα (Πραξ. ια΄ 19-30)

γαπητοί μου δελφοί, Χριστός νέστη!

Στό σημερινό ποστολικό νάγνωσμα εαγγελιστής Λουκς, διηγούμενος τήν θαυμαστή ξάπλωση τς κκλησίας το Χριστο, πισημαίνει πώς ο πιστοί νομάστηκαν γιά πρώτη φορά Χριστιανοί στήν ντιόχεια.

Μετά τήν μαρτυρική τελείωση το Πρωτομάρτυρος Στεφάνου τά μέλη τς πρώτης κκλησίας διασκορπίσθηκαν πέρα πό τά ρια τν εροσολύμων. ταν μάλιστα τόσο ντυπωσιακό τό «νοιγμα» ατό τς κκλησίας το Χριστο στούς γύρω λαούς, στε, ταν πόστολος Βαρνάβας πισκέφθηκε τήν ντιόχεια ναζητώντας τόν πόστολο Παλο, βίωσε πό κοντά τήν μεγαλειώδη μπειρία τς αξήσεως τοριθμο τν Χριστιανν.

πό τήν μεγάλη πόλη τς ντιοχείας λοιπόν ξεκινστορία τονόματος Χριστιανός, τό ποο γινε συνώνυμο τοθους καί το πολιτισμο.

Μέχρι τότε τά μέλη τς κκλησίας το Χριστονομάζονταν μαθητές παδοί κόλουθοι το Χριστο. μως τό νομα Χριστιανός, τό ποο σύμφωνα μέ τίς στορικές πηγές δόθηκε πό λληνες, ποδίδει στό πακρο τήν ζσα καί πραγματική παρουσία τοναστάντος Χριστο μέσα στούς πιστούς, πως προσφέρεται στή λειτουργική ζωή τς κκλησίας. Σημαίνει ατόν, πού πιστεύει τόν Χριστό ς Σωτρα καί Λυτρωτή του καί γι’ ατό φροντίζει νά ζε μέσα του Χριστός.

Γι’ ατό καί διαδόθηκε ταχύτατα, πως φαίνεται στό 26ο κεφάλαιο τν Πράξεων τν ποστόλων, που Βασιλις γρίππας νθουσιασμένος πό τήν μιλία-πολογία τοποστόλου Παύλου, το επε : «λίγο κόμη καί μέ πείθεις νά γίνω Χριστιανός» (βλ. Πράξ. κστ 28).

Κι πόστολος Πέτρος μως στήν πρώτη Καθολική, (δηλαδή πρός λους), πιστολή του συμβουλεύει τούς παραλπτες της (νάμεσά τους κι μς), «ν κάποιος διώκεται ταλαιπωρεται πειδή εναι Χριστιανός, νά μήν ντρέπεται, λλά ντιθέτως νά δοξάζει τον Θεό γιά τίς περιστάσεις, πού τοπέτρεψε νά βιώσει» (Α΄Πέτρ. δ, 16)

Ατό τό φρόνημα διακατεχε λα τά μέλη τς κκλησίας τν πρώτων αώνων. Θεωροσαν ψιστη τιμή νά νομάζονται καί νά εναι Χριστιανοί. Τά Συναξάρια, πού καταγράφουν τόν βίο καί τήν πολιτεία τν γίων μας κάθε ποχς, βρίθουν πό ναφορές, σύμφωνα μέ τίς ποες, ταν ο δικτες ρωτοσαν τούς Μάρτυρες, ποιό ταν τό νομά τους,   ποιά πατρίδα τους, κενοι παντοσαν: Εμαι Χριστιανός. Κι ατό ρκοσε, τά λεγε λα!

Μ. Βασίλειος μάλιστα στή μνημειώδη μιλία του γιά τούς 40 Μάρτυρες, πού μαρτύρησαν στήν παγωμένη λίμνη τς Σεβαστείας, ναφέρει, τι « καθένας λοιπν, φο περιεφρόνησαν τνόματα μ τποα τος εχαν νομάσει π τν γέννησή τους, νόμαζε τν αυτόν του π τ κοινν νομα το Σωτρος καί λεγαν «εμαι Χριστιανός»

Τό διο θος περιγράφει καί γνωστος συγγραφέας τς «Πρός Διόγνητον πιστολς», νός πολογητικο κειμένου τς χριστιανικς γραμματείας τν πρώτων αώνων. «Ο χριστιανο...οτε πόλεις διαίτερες χουν, οτε διάλεκτο ξεχωριστ, οτε ζω κάνουν φανταχτερή...Πατρίδα τους χουν κι ατονα ρισμένο τόπο, λλς πάροικοι. Μετέχουν σλα ς πολίται καλα τπομένουν ς ξένοι...ν σαρκί βρίσκονται, λλα δέν ζον κατ σάρκα. Στ γ περνον τς μέρες τους, λλα στν οραν πολιτεύονται. πακούουν στος νόμους το κράτους, λλα μ τ ζω τους περβαίνουν τος νόμους. γαπον λους καλοι τος καταδιώκουν».

Βέβαια ατός τρόπος τς Χριστιανικς διαβίωσης δέν ρχεται τυχαία. Εναι ποτέλεσμα μις νσυνείδητης σχέσης καί κοινωνίας μέ τόν Χριστό, πως τήν διαφυλάσσει καί τήν προάγει ρθόδοξη κκλησία μας. Στό διάβα τόσων αώνων πό τότε, χουμε διαφοροποιηθεπό τήν αθεντική ν Χριστ ζωή καί φείλουμε, μέσα πό τόν πνευματικό μας κυρίως γνα, νά πανεύρουμε τήν οσία τς χριστιανικς βιοτς καί νά τήν γκεντρίσουμε στή ζωή μας.

Κατά πρτον ν Χριστ ζωή εναι προϊόν τς μελέτης τς γίας Γραφς. Πρέπει νά διαβάζουμε τά εαγγελικά κείμενα γιά νά γνωρίζουμε τί διδάσκει Χριστός καί τσι νά εθυγραμμιζόμαστε μέ τό θέλημά του. πίσης μέσα πό τίς πιστολές τοποστόλου Παύλου καί τά λλα ποστολικά Προφητικά κείμενα τς γίας Γραφς λαμβάνουμε αθεντική τήν μπειρία τς χριστιανικς βιοτς. Μέσα δέ πό τόν βίο καί τήν πολιτεία τν γίων μας καί τούς λόγους τν γίων Πατέρων βλέπουμε, πώς εαγγελική διδαχή μπορε νά γίνεται πράξη στήν ζωή μας. Πρός ατήν τήν κατεύθυνση πολύ μς βοηθεγιος Νικόδημος γιορείτης μέ τήν «Χρηστοήθεια των Χριστιανν» καί τό λοιπό συγγραφικό του ργο.

κολούθως πρέπει νά γνωρίζουμε, τι τό ρθόδοξο βίωμα, ποκτται μόνον μέσα πό τήν ζωή τς κκλησίας. Δέν εναι ποτέλεσμα νοητικς διεργασίας, λλά γιασμο τς λης παρξης τονθρώπου.

Τοτο σημαίνει τι ρθόδοξος Χριστιανός εναι κενος, ποος κκλησιάζεται νελλιπς τουλάχιστον κάθε Κυριακή. Δέν παρίσταται πλς στόν Ναό. Συμπροσεύχεται, συνεπιτελε καί συμμετέχει στή θεία Λειτουργία. χοντας προετοιμασθε μέ τόν τρόπο καί τήν μέθοδο τς κκλησίας μας κοινωνε τν χράντων Μυστηρίων, στε νά ζε Χριστός μέσα Του. ταν καρδιά, πού εναι τό κέντρο τν πνευματικν διεργασιν τονθρώπου, διατηρεται καθαρή μέσα πό τήν ξομολόγηση τν μαρτιν καί τν μπαθν καταστάσεων, πού μς ταλαιπωρον, τότε μέ τή σύμπραξη το εσεβος καί φιλοθέου τρόπου διαβίωσης, πως τόν διδάσκει Χριστός, θεται νθρωπος στήν ναγκαία κοινωνία καί σχέση μέ τόν Χριστό μέσα πό τήν μυστηριακή ζωή τς κκλησίας. Εναι νάγκη γιά τόν Χριστιανό νά μεταλαμβάνει τακτικς το Σματος καί το Αματος το Χριστο

ταν Χριστός ζεντός μας, πορεύεται μέ τά πόδια μας, εεργετε μέ τά χέρια μας, μιλε μέ τή γλσσα μας καί ζωή μας, χι μόνο ελογεται πό κενον, λλά κυρίως γίνεται τό πιό εγλωττο κήρυγμα γιά τούς γύρω μας. Τό νομα Χριστιανός καί μάλιστα ρθόδοξος δέν πρέπει νά σημαίνει γιά μς πλς τόν καλό νθρωπο το κόσμου, λλά κενον, πού επροσωπε τήν παρουσία το Χριστο στόν κόσμο, φοξιώνεται πό τόν Χριστό νά ποτελε προέκτασή Του στόν κόσμο.

γνήσιος Χριστιανός δέν εναι κριτής εσαγγελέας το κόσμου μας. Κριτής καί μάλιστα δικαιότατος εναι μόνον Χριστός. αθεντικός Χριστιανός γίνεται γιά τόν συνάνθρωπο καί δελφό του γία Γραφή, τήν ποία νδεχομένως γνοε, θεία Λειτουργία, τήν ποία δέν γνωρίζει παρκς, κόμη προσευχή, πού σως ποτέ δέν κανε κι ν προσευχήθηκε, τό πραξε γχωμένος καί διοτελς.

Χριστιανός μολογε τήν σχέση του μέ τόν Χριστό καί μαρτυρε τήν κοινωνία μέ κενον, μέσα πό μία πολιτεία, πού φανερώνεται θαυμαστ καμολογουμένως παράδοξη.  (πό τήν πρός Διόγνητον πιστολή) μήν.

 

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

Κυριακή 21 Μαου 2017

ΣΤ΄ πό το Πάσχα (Πραξ. κς΄ 1, 12-20)

γαπητοί μου δελφοί, Χριστός νέστη!

Στό σημερινό ποστολικό νάγνωσμα, πό τό 26ο κεφάλαιο τν Πράξεων τν ποστόλων, κούσαμε τόν πόστολο Παλο, νά διηγεται στόν Βασιλιγρίππα τήν κλήση του πό τόν Χριστό στήν ποστολική δράση.

Πς, καθ’ δόν πρός τήν Δαμασκό, που πρόκειτο νά νεργήσει διωγμό ναντίον τν Χριστιανν, τό κτιστο φς το Χριστο, παρά τό τι ταν μέρα-μεσημέρι, περιάστραψε τόν τότε Σαλο καί μετέπειτα Παλο καλώντας Τον στή μαθητεία Του: «Σαούλ, Σαούλ, γιατί μέ καταδιώκεις; Εναι σκληρό (πώδυνο καί χωρίς ποτέλεσμα) γιά σένα νά κλωτσς πάνω σέ σιδερένια καρφιά».

Ατή ταν πρώτη συνάντηση το Παύλου μέ τόν Χριστό, προσωπική του Πεντηκοστή! κάθε μία λέξη τς διηγήσεως ξαίρει τό περφυσικό στοιχεο τς κλήσης καί βεβαιώνει τήν ρχή μις νέας πορείας, μις νέας μπειρίας, μις νέας ζως γιά τόν Απόστολο τν θνν, ποα στόσο στηρίζεται στς γνές προθέσεις, καί τή μεγάλη Του γάπη πρός τόν Θεό.

Καθώς διαβάζεται σήμερα συγκεκριμένη περικοπή, μέρα μνήμης τν γίων νδόξων θεοστέπτων Βασιλέων καί σαποστόλων Κωνσταντίνου καί λένης, μνημονεύοντας τό βίο καί τήν πολιτεία τογίου Κωνσταντίνου ντιλαμβανόμαστε, τι κι κενος πειθάρχησε σέ μία οράνια πτασία καί πως λέει καί τό πολυτίκιο τς ορτς, δέχθηκε τήν κλήση πό τόν Θεό καί χι πό νθρώπους.

πό τίς στορικές πηγές μαθαίνουμε, πώς πρίν τήν καθοριστική μάχη, πού διεξήγαγε Μέγας Κωνσταντνος ναντίον το Μαξεντίου στήν Μουλβία γέφυρα το Τίβερη ποταμο, λίγο πιό ξω πό τήν ώμη, μφανίσθηκε στόν ορανό, λοφώτεινο τό σημεο το Τιμίου Σταυρο μέ τήν πιγραφή ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, δηλαδή μέ ατό νά νικς ς νικς. πό τίς σχετικές στορικές πηγές μαθαίνουμε, τι γιος ρτέμιος, πού ταν παρών καί ολλοι στρατιτες, βεβαίωσαν τήν λήθεια τς οράνιας πτασίας. μέσως κατ’ ντολήν του φτιάχθηκαν λάβαρα μέ τό σημεο το Τιμίου Σταυρο καί τήν πιγραφή ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, ν τό μονόγραμμα το Χριστο κοσμοσε τίς σπίδες τν στρατιωτν. στρατός το Μ. Κωνσταντίνου θριάμβευσε, ν καί στεροσε ριθμητικά ναντι το πολυαρίθμου χθρικο στρατεύματος το Μαξεντίου. ς λλος Δαυϊδ νίκησε τν ήττητο Γολιάθ!

Μ. Κωνσταντνος λαμβάνοντας τό οράνιο μήνυμα, ξιοποίησε τίς εκαιρίες πού το παρέσχε Χριστός καί νταποκρίθηκε στήν κλήση Του. Χριστός εχε προετοιμάσει τόν Κωνσταντνο γιά ατήν τήν ξέλιξη, δη πό τήν παιδική καί φηβική του λικία. χι μόνο ξαιτίας τς «ν παιδεί καί νουθεσί Κυρίου» (φεσ. στ 4) νατροφς του πό τήν Μητέρα του τήν γία λένη, λλά καί διότι σύμφωνα μέ τούς στορικούς ζησε πό κοντά τό μαρτύριο τογίου νδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου το Τροπαιοφόρου καί γνώρισε τό σθένος, τή γενναιότητα, τό θάρρος καί τό ξεπέραστο θος, πού κενος πέδειξε καί μαζί του μέτρητοι λλοι μάρτυρες.

Σάν τοιμος λοιπόν πό καιρό, Μ. Κωνσταντνος ναλαμβάνει πλέον τά νία λης τς ωμαϊκς Ατοκρατορίας. χοντας μαζί μέ τόν Λικίνιο συνυπογράψει τό Διάταγμα τν Μεδιολάνων τό 313μ.Χ., κήρυξε τήν νεξιθρησκεία σέ λη τήν ωμαϊκή πικράτεια καί νέτρεψε τήν πορεία τς στορίας μέ τίς θρησκευτικές καί στικές λλαγές, πού σύν τ χρόνπέφερε, πηρεασμένος πό τήν διδασκαλία το Εαγγελίου το Χριστο.

Ο διωγμοί ναντίον τν Χριστιανν σταμάτησαν.

λατρεία τς κκλησίας ξλθε πό τίς μαρτυρικές κατακόμβες. Στεγάσθηκε πλέον σέ μεγαλοπρεπες Ναούς, τούς ποίους νήγειρε μέ τήν συνδρομή του Μητέρα του, γία λένη καί οποοι μέχρι σήμερα ποτελον μέγιστα σημεα ναφορς χριστιανικο καί λληνικο πολιτισμο, πως ο Βασιλικές τς Γεννήσεως καί τς ναστάσεως το Χριστο στούς γίους Τόπους, Παναγία κατονταπυλιανή τς Πάρου κ..

ερεση το Τιμίου Σταυρο, φανέρωση το φρικτο Γολγοθ, ποκάλυψη τς πλάκας τς ποκαθηλώσεως, νόρθωση το Παναγίου Τάφου καί μέχρι σήμερα παρξη τν παναγίων προσκυνημάτων στά εροσόλυμα φείλονται στόν Μέγα Κωνσταντνο, πού μέ σθένος καί πυγμή στήριξε τόν ερό πόθο τς γίας Μητρός του λένης.

ργία τς Κυριακς, πού βάλλεται στίς μέρες μας, θεσμοθετήθηκε πό τόν Μέγα Κωνσταντνο τό 326 μ.Χ. στε νά μπορον ο Χριστιανοί, πρόσκοπτοι καί νενόχλητοι πό τήν βιωτική μέριμνα, νά λατρεύουν τόν ναστάντα Κύριο.

θεσμός τς δουλείας καταργήθηκε καί ο δολοι γιναν πελεύθεροι.

δρα τς ωμαϊκς Ατοκρατορίας μεταφέρθηκε στήν νεοϊδρυθεσα Κωνσταντινούπολη, ποία μέχρι σήμερα διατηρε διεθνς τήν νομασία Πόλη, ς κατ’ ξοχήν Πόλις. Σ’ ατήν συνεκάλεσε τό 325 μ.Χ. καί τήν Α΄Οκουμενική Σύνοδο, πού καταδίκασε τόν χριστομάχο ρειο καί τούς παδούς του, φερε τήν νότητα στά μέλη τς κκλησίας καί πεφάσισε τό Πάσχα νά ορτάζεται τήν Κυριακή μετά τήν πανσέληνο τς αρινς σημερίας.

Τό πιό σημαντικό μως, πό σα ν συντομί μόνο ναφέρουμε, εναι τό γεγονός, τι δέν καταδέχθηκε νά νομάζεται πί γς θεός, πως ο μέχρι τότε προκάτοχοί του Ατοκράτορες. ναγνώρισε, πώς Χριστός εναι μόνος ληθινός Θεός «τ Α κα τ Ω,... ν καν καρχόμενος, παντοκράτωρ.»(Βλ. ποκ. α 8)

Γι’ ατό καί πάνω στό στέμμα καί τό σκπτρο του καί στούς στούς τν σημαιν καί τν λαβάρων του τοποθέτησε τό σημεο το τιμίου καί ζωοποιο Σταυρο το Χριστο.

λίγο πρό τς τελευτς του λαβε τό γιο Βάπτισμα καί μέ τά μφώτια νδύματα κόμη, καθαρός πό κάθε μαρτία μετέστη κ το θανάτου ες τήν ζωήν, ς μιά κόμη πισφράγιση τς ποφασιστικς γάπης το Θεο, πού βρίσκει τούς κατάλληλους δρόμους κα τρόπους για τ σωτηρία κάθε νθρώπου, κόμη κι ταν πρόκειται γιά βασιλες.

ς εχηθομε μέ τή χάρη καί τίς πρεσβεες τν γίων νδόξων σαποστόλων Κωνσταντίνου καί λένης ν’ ναγνωρίζουμε τά σημάδια τς κλήσης το Θεο στή δική μας ζωή. Κυρίως δέ νά μς ναδεικνύει Χριστός πί γς ξιους κληρονόμους καί συνεχιστές τς εραποστολικς τους δραστηριότητος καί ν οραν τς Βασιλείας Του. μήν.

 

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

“ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ”

Κυριακή 28 Μαου 2017

Ζ΄ πό το Πάσχα (Πραξ. κ 16-18, 26-36)

γαπητοί μου δελφοί,

Σήμερα στή θέση τοποστολικοναγνώσματος, κούσαμε να τμμα τς μιλίας τοποστόλου Παύλου πρός τούς Πρεσβυτέρους τς κκλησίας τς φέσου.

Καθώς Παλος πιστρέφει στά εροσόλυμα, στό τέλος τς τρίτης περιοδείας του, γιά νά προλάβει νά εναι κε τή μέρα τς Πεντηκοστς, καλε τούς Ποιμένες τς κκλησίας τς φέσου στήν παραθαλάσσια Μίλητο, μέ σκοπό νά τούς δε γιά τελευταία φορά. χει πληροφορία λλωστε πό τγιο Πνεμα τι πλησιάζει τ τέλος Του. Σέ ατήν τήν συγκινητική συνάντηση, Παλος μέ λόγια καρδιακά καί ερό δέος πευθύνει πρός ατούς, ν εδει πνευματικς διαθήκης, μία σύντομη μιλία.

φιστ κυρίως τήν προσοχή τους στήν φροντίδα το πληρώματος τς κκλησίας καί τήν προστασία τους πό τούς βαρες λύκους τν αρέσεων, πού δη εχαν ρχίσει νά ταλαιπωρον τά λογικά πρόβατα τς κκλησίας. Δέν παραλείπει νά πισημάνει βεβαίως καί τούς τρόπους, μέ τούς ποίους θά διεκπεραιώνουν θεοφιλς τό ποιμαντικό καί εραποστολικό τους ργο, στε νά συνεχίζεται στόν κόσμο τό ργο το Χριστο, γιά τήν σωτηρία τν νθρώπων. Τονίζει δέ, πώς τό παράδειγμά Του μπορε νά ποτελέσει σφαλδηγό πρός ατήν τήν κατεύθυνση.

«Καί τώρα δελφοί, σς μπιστεύομαι στόν Θεό καί στό λόγο Του.»

,τι πιό ερό κα καρδιακό χει πόστολος Παλος κρύβεται σέ ατές τς λίγες λέξεις, καθώς οσιαστικά θυμίζουν τν ποχαιρετισμό τοδιου το Χριστο στος μαθητές, τ βραδιά το Μυστικο Δείπνου. πως κενος μετέδωσε στος ποστόλους τ Θεία Χάρη μέ τ Μετάληψη τν Μυστηρίων καί Θεο Λόγο μέ τή Διδασκαλία Του, τσι κα Παλος ς συνεχιστής, μεταφορέας καί διαχειριστής ατς τς κληρονομις, μπιστεύεται τούς συμπρεσβυτέρους Του στήν θεία Χάρη καί στόν θεο Λόγο.

κτοτε μία έναη καί μυστική παράδοση καί παραλαβή λληλοδιαδόχως, τελεται ντός τς κκλησίας πανταχο τς γς. ,τι ς Θεία Χάρις κα Μυστήρια παρέδωσε Χριστός στούς ποστόλους, κενοι μέ τή σειρά τους τ μετέδωσαν στούς διαδόχους τους καί διά τς ποστολικς διαδοχς τς ερωσύνης φθάνουν σ΄ μς σήμερα καί μέχρις του θέλει Θεός.

Εναι πολύ συγκινητική, στιγμή κατά τήν ποία πίσκοπος, ποος σταται σέ τπο καί τόπο Χριστο, μπιστεύεται στόν νεοχειροτονηθέντα Πρεσβύτερο τήν διαχείριση τς θείας Χάρης καί το θείου λόγου, γιά νά χουν τά μέλη τς κκλησίας ζωή καί σωτηρία.

Ατή οράνια παρακαταθήκη συγκεφαλαιώνεται στόν καθαγιασμένο μνό, τό Σμα δηλαδή το Χριστο, τό ποο λαμβάνει πίσκοπος πό τό γιο Δισκάριο καί τό ποθέτει στίς σταυρωμένες νοιχτές παλάμες τν χεριν του νεοχειροτονηθέντος Πρεσβυτέρου λέγοντας: «Λαβέ τήν παρακαταθήκην ταύτην καί φύλαξον ατήν, ως τς δευτέρας Παρουσίας το Κυρίου μν ησο Χριστο, τε παρ’ Ατο μέλλεις παιτεσθαι ατήν.»

διος Χριστός, ποος εναι «χθς κα σμερον ατς κα ες τος αἰῶνας» (βρ. ιγ, 8), μπιστεύεται τό πεύθυνο ργο τς σωτηρίας σέ νθρώπους, πού ξιώνονται το χαρίσματος τς εδικς ερωσύνης. ργο γιά τό ποο μως, λοι θά δώσουν λόγο νώπιον το Δεσπότου Χριστο στή Δευτέρα Παρουσία Του. Καί ο Ποιμένες, πού διαχειρίσθηκαν τήν δωρεά τς χάρης καί το λόγου καί τό Ποίμνιο, πού ποδέχθηκε καί φειλε νά ργασθε σύμφωνα μέ ατά.

ζωή τς κκλησίας μας διατηρε τήν αθεντικότητά της γιατί στηρίζεται σ’ ατήν τήν διάκοπη διαδοχή, πως τήν συγκροτε καί τήν διασφαλίζει τό γιο Πνεμα. Πρόκειται γιά μία κίνηση ζωαρχική, στήν ποία πιστατεδιος Θεός.

Χάρη τογίου Πνεύματος δηγε τήν κκλησία μας «ες πσαν τήν λήθειαν» (ω. ις 13) καί τήν ναδεικνύει «στλον καί δραίωμα τς ληθείας» (Α΄Τιμ. γ 15). Γιά τόν λόγο ατό παρά τίς νθρώπινες δυναμίες καί τά λάθη, τίς προσεξίες καί τούς δέξιους χειρισμούς τν διαφόρων καταστάσεων, τό σκάφος τς κκλησίας διατηρεται πάντοτε σέ λάνθαστη καί διασώζουσα πορεία. γιος ωάννης Χρυσόστομος λέει χαρακτηριστικά: «κκλησία κλυδωνίζεται μέν λλά δέν καταποντίζεται, ταλαιπωρεται πό τά κύμματα τς θάλασσας το κόσμου, λλά δέν βυθίζεται».

ρθόδοξη κκλησίας μας εναι Θεοδρυτος καί Θεανθρώπινος ργανισμός. Κι ταν σφάλλει τό νθρώπινο μέρος, τότε τό θεϊκό, γιά νά τό πομε μέ πλά λόγια, ποδεικνύει τό σφάλμα καί μέ τρόπο μυστικό τό διασώζει. τσι χάρη τογίου Πνεύματος « πάντοτε τά σθεν θεραπεύουσα καί τά λλείποντα ναπληροσα», σώζει τήν κκλησία καί μέσα σ’ ατήν ν εδει κιβωτο σωτηρίας σώζεται κι νθρωπος. Εναι σωτήριο γι τν κάθε νθρωπο νά ζες μετανοημένος μαρτωλός μέσα στήν κκλησία, παρά ποκρινόμενος τν νάρετο ξω πό Ατήν. Γιατί «κτός τς κκλησίας δέν πάρχει σωτηρία» σύμφωνα μέ τό ρχαο ξίωμα τς ρθόδοξης πίστης μας.

Κύριός μας ησος Χριστός δέν σταμάτησε νά διαφυλάσσει καί νά σώζει τήν κκλησία του. Οτε σταμάτησε νά φανερώνει σέ κάθε γενεά τούς κλεκτούς του!

ρκε νά δομε στό πρόσφατο παρελθόν τν Νησιν μας, πώς μέσα πό τό κίνημα τς φιλοκαλικς ναγέννησης τν Κολλυβάδων Πατέρων, μέ πρωτεργάτες τούς γίους: θανάσιο τόν Πάριο καί Νικόδημο τόν γιορείτη, κκλησία διασώθηκε, νταν ναγκασμένη νά διέλθει μέσα πό τίς συμπληγάδες του Παπισμο καί τοσλαμισμο, μορφώνοντας παράλληλα καί μία σθεναρή ντίσταση στήν θεότητα το Ερωπαϊκο Διαφωτισμο.

ς μήν φοβόμαστε λοιπόν γιά τήν σφάλεια τς κκλησίας κι ς μήν ψάχνουμε οτε εθύνες γιά λάθη, οτε φορμές γιά ντιπαλότητες, δίως ατόν τόν καιρό, πού καί ς πρόσωπα καί ς κοινωνία καί ς θνος διερχόμαστε δύσκολες στιγμές.

Μόνο νά κοιτάξουμε μέ προσοχή τόν σω νθρωπο, τήν ψυχή μας, τόν τρόπο μας, τό θος μας, τό φρόνημά μας.

Χριστός θά παιτήσει πό μς στή Δευτέρα πί γς Παρουσία Του, νά δώσουμε λόγο γιά τό κατά πόσον μες ξιοποιήσαμε μέ γκράτεια καί σωφροσύνη τήν πνευματική παρακαταθήκη τς Χάρης καί το Λόγου Του, πού μς μπιστεύθηκε γιά τή σωτηρία μας. Μις σωτηρίας, πο εναι δρο Θεο καί χι ργο νθρώπινο. μήν

π. Σ.Κ.