«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή του Θωμά. (Ιωαν. κ΄ 19-31)
8 Μαΐου 2016
Αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα, εορτάζουμε την ιστορία του Αποστόλου Θωμά, που με πολύ όμορφο τρόπο έρχεται να μας θυμίσει και πάλι το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα και έτσι να θέσει σε όλους μας το ερώτημα της πίστης και της απιστίας. Η Εκκλησία μας σήμερα παρουσιάζει το παράδειγμα του Αποστόλου Θωμά για έναν και μόνο λόγο. Για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε το εμπόδιο της δικής μας αμφιβολίας στην Ανάσταση του Κυρίου και έτσι να κατορθώσουμε την μετοχή μας στη ζωή του Αναστάντος Χριστού.
Η ιστορία του Θωμά είναι σε όλους μας γνωστή. Ο Αναστημένος Χριστός παρουσιάζεται στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, να εμφανίζεται εκεί που ήταν μαζεμένοι οι μαθητές Του «διά τον φόβον των Ιουδαίων», για να τους χαρίσει την εσωτερική ειρήνη και την θεϊκή του αγάπη που τόσο πολύ είχαν ανάγκη. Ένας, όμως μαθητής, δεν ήταν παρών σε αυτή την συνάντηση. Και αυτός ήταν ο Θωμάς. Όταν στην συνέχεια οι άλλοι μαθητές, του έλεγαν ότι συνάντησαν τον αναστημένο Κύριο τους, εκείνος τους απάντησε: «Αν εγώ ο ίδιος δεν δω με τα μάτια μου τις πληγές από τα καρφιά και δεν βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι των καρφιών και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, ποτέ δεν θα πιστέψω». Μετά από μέρες ο Αναστάς Κύριος, εμφανίζεται εκ νέου στους μαθητές του. Μαζί αυτή τη φορά βρίσκεται και ο Θωμάς. Ο Χριστός μας, θέλοντας να βοηθήσει τον κλονισμένο μαθητή του και να τον κάνει να πιστέψει αληθινά, στρέφεται προς αυτόν και του λέει: «Φέρε εδώ το δάχτυλό σου και δες τα χέρια μου και φέρε και βάλε το χέρι σου στην πλευρά μου και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά να είσαι πιστός». Και ο Θωμάς αμέσως ομολογεί: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου».
Αδελφοί μου, την στάση του Αποστόλου Θωμά, συνηθίσαμε να την βλέπουμε σαν κάτι που θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε. Όμως, η απιστία του Θωμά δεν ήταν απιστία σαν αυτή που ξέρουμε εμείς οι άνθρωποι. Γι’ αυτό και οι ύμνοι της εορτής μιλούν μεν για τον άπιστο μαθητή, αλλά την απιστία του, την ονομάζουν καλή απιστία. – Γιατί η απιστία του Θωμά ονομάζεται καλή; Γιατί ο Θωμάς δεν αμφιβάλει για το ότι ο Κύριος είναι ο Σωτήρας και Θεός Του, δεν αμφιβάλει για το ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, αμφιβάλει για το αν θα μπορούσε όπως και οι άλλοι μαθητές να τον αντικρύσει πρόσωπο προς πρόσωπο. Δεν αρκείται στις διαβεβαιώσεις των άλλων μαθητών ότι είδαν τον Κύριο και ζητάει να τον δει και εκείνος. Ο Θωμάς αναζητά προσωπικά το Θεό, θέλει προσωπικά να βεβαιωθεί πως ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών και να ψηλαφήσει και να δει ότι το Σώμα του δεν είναι σαν το δικό μας, αλλά γεμάτο από τη θεϊκή ακτινοβολία του. Γι’ αυτό όταν άγγιξε τον Σταυρωμένο και Αναστημένο Χριστό, αναφώνησε με χαρά «ο Κύριος μου και ο Θεός μου».
Ένα τροπάριο από τον Όρθρο της σημερινής εορτής λέει: «Επιποθήσας σου, την χαρμόσυνον θέαν, το πριν ηπίστει ο Θωμάς, αξιωθείς δε ταύτης, Θεόν και Κύριον σε εκάλει Δέσποτα», που σημαίνει πως πριν ακόμα ο Θωμάς ποθήσει την χαρμόσυνη θέα Σου, ολιγοπιστούσε. Αφού όμως αξιώθηκε να Σε δει, ομολογούσε Δέσποτα, πως είσαι και ο Θεός και ο Κύριος.
Αυτό μας καλεί να κάνουμε σήμερα η Εκκλησία, αδελφοί μου. Να αποκτήσουμε αυτό το φρόνημα, αυτή τη λαχτάρα, αυτή την προσδοκία και αυτήν την προσμονή του Αποστόλου Θωμά για τον αγαπημένο Του Ιησού. Να ποθήσουμε και εμείς την χαρμόσυνη θέα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και να τον αναζητήσουμε. «Εάν τον Θεόν ζητήσωμεν», λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, «φανήσεται ημίν και εάν αυτόν κατάσχωμεν, παραμενεί ημίν». Που σημαίνει πως εάν ζητήσουμε το Θεό, εάν ψάξουμε το Θεό, θα μας φανερωθεί και εάν τον βάλουμε μέσα μας θα παραμείνει για πάντα εκεί. Αυτό έπραξε σήμερα ο Απόστολος Θωμάς. Γι’ αυτό και αξιώθηκε να πετύχει τον δρόμο της συνάντησης μαζί Του και έτσι να δείξει και σε όλους εμάς τον τρόπο με τον οποίο θα εισχωρήσει στις ψυχές μας το φως της Αναστάσεως. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή των Μυροφόρων. (Μάρκ. ιε΄ 43 - στ΄8)
15 Μαΐου 2016
Αγαπητοί μου αδελφοί, την προηγούμενη Κυριακή η Εκκλησία μας, μας θύμισε την περιπέτεια ενός εκ των Αποστόλων του Κυρίου, του Αποστόλου Θωμά, ο οποίος αναζήτησε προσωπικά τον αναστημένο Χριστό και τελικά αξιώθηκε να πετύχει τον δρόμο της συνάντησης μαζί Του και να χαριτωθεί από το φως της Αναστάσεως. Μέσα σ’ αυτό το χαρμόσυνο και αναστάσιμο κλίμα, έρχεται και η σημερινή ευαγγελική περικοπή να μας θυμίσει δύο πολύ ενδιαφέρουσες διηγήσεις που αφορούν τα ιερά πρόσωπα εκείνα που φρόντισαν να κατεβάσουν τον Χριστό μας από τον Σταυρό, να τον ετοιμάσουν, να τον κηδέψουν και να ολοκληρώσουν την ταφή Του.
Βέβαια στο σημερινό Ευαγγέλιο, εκείνες που τραβούν περισσότερο την προσοχή και το ενδιαφέρον μας είναι οι Μυροφόρες γυναίκες, στις οποίες η Εκκλησία μας αφιερώνει την σημερινή Κυριακή. –Γιατί άραγε η Εκκλησία θέλει να τιμήσει τόσο πολύ αυτές τις γυναίκες; Γιατί οι Μυροφόρες έζησαν κάτι το οποίο και αυτές δεν το περίμεναν. Αξιώθηκαν να ζήσουν πρώτες την εμπειρία του άδειου τάφου. Αξιώθηκαν να ζήσουν πρώτες την εμπειρία της Ανάστασης, αφού πρώτα σε αυτές εμφανίστηκε ο αναστημένος Χριστός μας και τους χάρισε την Ανάστασή Του.
Η Εκκλησία, όμως, τιμάει και εορτάζει σήμερα τις Μυροφόρες γυναίκες για έναν ακόμα λόγο. Γιατί θέλει, αδελφοί μου, να μας γνωρίσει αυτές τις υπέροχες υπάρξεις και να μας θυμίσει τι έκαναν αυτές γυναίκες ώστε να αξιωθούν να συναντήσουν πρώτες τον αναστημένο Χριστό.
Ας δούμε, λοιπόν, την ζωή τους και λίγο πιο πέρα από το σημερινό Ευαγγέλιο. Οι Μυροφόρες, αυτό που κάνουν από την στιγμή που γνωρίζουν τον Χριστό, είναι να τον ακολουθούν συνεχώς με επιμονή και με ηρωισμό. Οι Ευαγγελιστές, μας πληροφορούν ότι οι γυναίκες αυτές ακολουθούν τον Χριστό από την Γαλιλαία. Μπαίνουν μαζί Του στα Ιεροσόλυμα και ζουν μαζί Του τα γεγονότα του θείου δράματος. Είναι δίπλα στον Κύριό τους, όταν Εκείνος σέρνει τον Σταυρό προς τον Γολγοθά και όταν σταυρώνεται και πεθαίνει. Παρακολουθούν με τα ίδια τους τα μάτια τα της ταφής του Χριστού, γιατί ενδιαφέρονται να μάθουν που θα τεθεί το Σώμα Του. Και έτσι τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής, όπως μας περιγράφει το σημερινό Ευαγγέλιο, μπροστά στα άγρυπνα μάτια της στρατιωτικής φρουράς, έρχονται με αρώματα και μύρα για να στολίσουν το νεκρό σώμα του Χριστού. Χωρίς να τις απασχολεί διόλου το γεγονός ότι η κίνησή τους αυτή, θα μπορούσε να τις βάλει σε περιπέτειες ή σε κίνδυνο. Εκείνες είχαν μόνο μία ανησυχία, ποιος θα κυλίσει την πέτρα από την θύρα του μνημείου. Και είναι αυτές οι γυναίκες που τελικά αξιώνονται να δουν πρώτες την αποκυλισμένη πέτρα και να μπουν στο κενό μνημείο, όπου συναντούν τον λευκοφορεμένο νέο, που τους αναγγέλλει πως ο Χριστός που ψάχνουν δεν είναι εδώ, άλλα αναστήθηκε.
Έτσι, οι Μυροφόρες γυναίκες, την στιγμή που οι Μαθητές του Κυρίου είναι κρυμμένοι «διά τον φόβο των Ιουδαίων», γίνονται οι πρώτοι μάρτυρες της Ανάστασης. – Τι ήταν τελικά αυτό που τις αξίωσε να δουν τα μεγάλα αυτά πράγματα;
Ίσως, αδελφοί μου, οι Μυροφόρες γυναίκες να μην είχαν καταλάβει και αυτές, τι ακριβώς φέρνει ο Χριστός με την Ανάστασή Του στην ανθρωπότητα. Ίσως, να μην είχαν συνειδητοποιήσει ακόμα ότι με το γεγονός της Ανάστασης ο Χριστός, μας χαρίζει την επάνοδό μας από την ζωή της φθοράς και του θανάτου στην ζωή της αιωνιότητας. Ίσως να μην είχαν βάλει ακόμα στο μυαλό τους, ότι η ανθρώπινη φύση μεταπηδά από την κατάσταση της φθοράς στην κατάσταση της αφθαρσίας και ότι ο άνθρωπος μετά την Ανάσταση του Χριστού, μπορεί να ελπίζει πλέον και στην δική του θέωση.
Οι γυναίκες αυτές είχαν κάτι άλλο που τελικά εκτίμησε ο Κύριος και τους φανέρωσε την Ανάστασή Του. Είχαν αφοσίωση, ηρωισμό και αληθινή αγάπη στο πρόσωπο του Χριστού μας. Από την στιγμή που γνώρισαν τον Κύριο τον ακολούθησαν με αφοσίωση και με ηρωισμό, όπως ακριβώς κάνουν και σήμερα όταν ξεκινούν με αρώματα για να αλείψουν το Σώμα του Κυρίου τους Ιησού. Αψηφούν τους κινδύνους που θα μπορούσε η ενέργειά τους αυτή να τις οδηγήσει. Γιατί η αγάπη τους στον Χριστό νίκησε τον φόβο.
Με αυτά τα τρία εφόδια, μας καλούν σήμερα οι Μυροφόρες να ακολουθούμε και εμείς στην ζωή μας τον Κύριο, αδελφοί μου. Με αφοσίωση, ηρωισμό και αληθινή αγάπη. Έτσι θα αξιωθούμε να συναντήσουμε και εμείς τον γλυκύτατο αναστημένο μας Ιησού. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή του Παραλύτου. (Ιωαν. ε΄ 1-15)
22 Μαΐου 2016
«Δια σε άνθρωπος γέγονα, δια σε σάρκα περιβέβλημαι, και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω;»
Μία πανέμορφη ευαγγελική διήγηση, έρχεται να μας παρουσιάσει και σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου αδελφοί. Μία ευαγγελική διήγηση που μας θυμίζει για ακόμα μία φορά το πολύ γνωστό και μεγάλο θαύμα που έκανε ο Χριστός μας στην δεξαμενή της Βηθεσδά, όταν θεράπευσε έναν παραλυτικό που βρισκόταν εκεί, τριάντα οκτώ χρόνια, ο οποίος δεν είχε καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να θεραπευτεί από την ασθένειά του. Μία ευαγγελική διήγηση επίσης, που θα μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε μια πολύ σημαντική αλήθεια για την ζωή μας. Ότι ο Χριστός, με τον Σταυρό του και την Ανάστασή του, ήρθε να γίνει ο αδελφός μας.
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή παρουσιάζει τον Ιησού στα Ιεροσόλυμα και πιο συγκεκριμένα στην Προβατική Πύλη, όπου εκεί κοντά υπήρχε μια δεξαμενή που ονομαζόταν Βηθεσδά. Στο σημείο αυτό, σύμφωνα πάντα με τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, υπήρχε πλήθος ασθενών που περίμεναν από καιρό σε καιρό να κατεβεί ο Άγγελος Κυρίου για να ταράξει το νερό της δεξαμενής. Όποιος, ύστερα από την ταραχή του νερού, έπεφτε πρώτος στη δεξαμενή, θεραπευόταν από όποια αρρώστια και αν είχε. Μεταξύ των άλλων ασθενών, υπήρχε εκεί και ένας παραλυτικός, ο οποίος έπασχε από μια ανίατη αρρώστια, τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια. Όταν τον πλησίασε ο Κύριος του έκανε αυτή την περίεργη ερώτηση: - Θέλεις να γίνεις καλά; Και εκείνος απάντησε αμέσως: - Κύριε, δεν έχω άνθρωπο για να με βάλει στη δεξαμενή. Όταν έρχεται ο Άγγελος και ταράζει το νερό και πρέπει να μπω εγώ μέσα στη δεξαμενή για να γίνω καλά, κάποιος άλλος προλαβαίνει πριν από εμένα. Τότε, ο Κύριος του λέει: - Πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε. Και αμέσως έγινε καλά ο άνθρωπος και σήκωσε το κρεβάτι του και περπατούσε.
Ο παραλυτικός του σημερινού Ευαγγελίου, αδελφοί μου, τριάντα οκτώ χρόνια έψαχνε να βρει έναν δικό του άνθρωπο. Έναν συγγενή, έναν γνωστό, έναν φίλο, ο οποίος θα τον βοηθούσε να λύσει το πρόβλημά της αναπηρίας του. Αυτός, λοιπόν, ο άνθρωπος που αναζητούσε, ήρθε μπροστά του και ήταν ο Χριστός, ο οποίος παρουσιάζεται στο σημερινό Ευαγγέλιο, όχι απλά ως φίλος του ασθενούς που έρχεται να του συμπαρασταθεί, αλλά ως πρότυπο αληθινού πλησίον.
Ένας ύμνος της εορτής, παρουσιάζει τον Κύριο να απαντάει στον παραλυτικό, όταν εκείνος του λέει ότι δεν έχει άνθρωπο για να τον βάλει στο νερό και να γιατρευτεί, με τα εξής λόγια: «δια σε άνθρωπος γέγονα, δια σε σάρκα περιβέβλημαι και λέγεις άνθρωπον ουκ έχω;». Δηλαδή, λέει ο Χριστός μας στον παραλυτικό: ότι για σένα έγινα άνθρωπος και περιβλήθηκα με σάρκα και λες ότι δεν έχεις άνθρωπο;
Τώρα, αυτά τα λόγια, αδελφοί μου, ο Κύριος έρχεται να τα απευθύνει και σε όλους εμάς. Σε όλους τους ανθρώπους, κάθε εποχής, που ζουν την μοναξιά και αντιμετωπίζουν μεγάλα και δυσβάστακτα προβλήματα. Έρχεται ο Χριστός μας, και στην δική μας δύσκολη και σκληρή εποχή, για να γίνει ο δικός μας άνθρωπος, ο δικός μας αδελφός, όπως ακριβώς έγινε και για τον παράλυτο του σημερινού Ευαγγελίου. Και όπως εκείνον τον θεράπευσε και ουσιαστικά τον ανέστησε από την πολύχρονη αρρώστια του, έτσι θα αναστήσει και όσους τον εμπιστευθούν και κρεμάσουν την ελπίδα τους σε Εκείνον. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (Ιωάν. δ΄ 5-42)
Κυριακή 29 Μαΐου 2016
Αγαπητοί μου αδελφοί, πέμπτη Κυριακή σήμερα από το Πάσχα και ακούσαμε στο Ευαγγέλιο τη συζήτηση που είχε ο Χριστός, δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ με μια γυναίκα Σαμαρείτιδα, που τη γιορτάζουμε και την τιμάμε σήμερα ως Μεγαλομάρτυρα και Ισαπόστολο. Είναι φανερό πως και μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο, η Εκκλησία μας, θέλει να μας φανερώσει για μια ακόμα φορά, εκείνο το θαυμαστό και ελπιδοφόρο για τους ταπεινούς και αμαρτωλούς, ότι ο Χριστός μας δηλαδή «ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς».
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή παρουσιάζει τον Κύριο να βαδίζει με τους μαθητές του από τα Ιεροσόλυμα προς την Γαλιλαία και μάλιστα από έναν δρόμο που συνήθως δεν τον διάβαιναν οι Εβραίοι. Διάλεξαν δηλαδή να περάσουν μέσα από τη Σαμάρεια και έτσι να φθάσουν στον προορισμό τους. Κατάκοπος ο Κύριος, έφθασε με τους μαθητές του κοντά στο πηγάδι του Ιακώβ το μεσημέρι. Και ενώ οι μαθητές πήγαν να αγοράσουν τρόφιμα, ήρθε μια γυναίκα για να πάρει νερό από το πηγάδι. Και ο Χριστός μας, άρχισε τη συζήτηση μαζί της.
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης περιγράφει τη Σαμαρείτιδα ως μια γυναικά μειωμένης ηθικής εκτίμησης, αφού πέντε άνδρες είχε ως την στιγμή που συνάντησε τον Ιησού και ο τελευταίος που ζούσε μαζί της, δεν ήταν και αυτός νόμιμος σύζυγος της. Ο Κύριος όμως είδε στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας, αδελφοί μου, μια θαυμάσια και φωτεινή ύπαρξη που η αμαρτία είχε προσωρινά αμαυρώσει την φωτεινότητά της. Είδε επίσης, πως ο άνθρωπος αυτός, θα μπορούσε να γίνει στο μέλλον παράδειγμα προς μίμηση και τύπος αληθινού μέλους της Εκκλησίας. Και πράγματι. Στη συνέχεια του Ευαγγελίου αυτή η αμαρτωλή γυναίκα, μας εκπλήσσει με τα ενδιαφέροντά της και το περιεχόμενο των ερωτήσεών της. Φαίνεται πως διαφυλάσσει μέσα της κάποια θρησκευτική γνώση και κάποιους πνευματικούς προβληματισμούς. Θέτει στον Χριστό μας ενδιαφέροντα θεολογικά ερωτήματα, τα οποία προκαλούν τον διδάσκαλο ν’ αποκαλύψει, σ’ αυτήν για πρώτη φορά, αλήθειες που δεν έχουν κοινοποιηθεί σε κανέναν έως τότε.
Η πρώτη αλήθεια που αποκαλύπτεται είναι, ότι ο άνθρωπος προκειμένου να φθάσει την μοναδική πηγή της ζωής πρέπει να γνωρίσει το Χριστό. Αυτός είναι το ζωντανό νερό, η πηγή του «ζώντος ύδατος». Χωρίς αυτό το νερό δεν νοείται ζωή. Γι’ αυτό και ο Κύριος ανοίγει διακριτικά το πηγάδι της Σαμαρείτιδας που είναι η καρδιά της, ο εσωτερικός της κόσμος. Εκείνη δεν κουμπώθηκε μπροστά σ’ αυτό, αλλά παραδέχτηκε την κατάστασή της, καθάρισε το πηγάδι της ψυχής της από τα χώματα της αμαρτίας και το γέμισε με το ζωντανό νερό του Χριστού που την κατέστησε και την ίδια, πηγή ζωντανού νερού για πάντα.
Η Δεύτερη αλήθεια που αποκαλύπτεται στο διάλογο αυτό, προκαλείται και πάλι από τη Σαμαρείτιδα με την ερώτησή της: «που είναι προτιμότερο να λατρεύεται ο Θεός, στο όρος Γαριζίν ή στο ναό του Σολομώντος στα Ιεροσόλυμα;». Η απάντηση του Κυρίου ανατρέπει τα ως τότε λατρευτικά δεδομένα και ουσιαστικά καταργεί τη φαρισαϊκή τυπολατρεία που δεν είχε κανένα πνευματικό όφελος. Σύμφωνα με το Χριστό μας, ο Θεός πρέπει να λατρεύεται «εν πνεύματι και αληθεία», δηλαδή αληθινά και πνευματικά, αν θέλουμε να έχουμε πνευματικά αποτελέσματα.
Και το τρίτο θέμα που τίθεται προς συζήτηση από τη Σαμαρείτιδα, είναι εκείνο περί της ελεύσεως του Μεσσία. «Του λέει η γυναίκα: ξέρω πως έρχεται Μεσσίας που λέγεται Χριστός, όταν έλθει εκείνος θα μας τα πει και θα τα εξηγήσει όλα». Και εδώ φθάνουμε στο ύψιστο σημείο της συνομιλίας, όπου ο Χριστός αποκαλύπτει με προσωπικό τρόπο: «εγώ ειμί ο λαλών σοι». Δηλαδή εγώ είμαι αυτός ο Μεσσίας που περιμένετε. Φανερώνει πως είναι ο Υιός του Θεού, παρόλο που απέκρυπτε αυτή την αλήθεια από τους ανθρώπους. Μόνο στη Σαμαρείτιδα και στον τυφλό της επόμενης Κυριακής το απεκάλυψε.
Αδελφοί μου, η Εκκλησία σήμερα, μας διδάσκει πως μια αμαρτωλή ύπαρξη είναι δυνατό να γίνει μια αγία παρουσία, αρκεί να υπάρξει κοινωνία με το Χριστό. Η Σαμαρείτιδα γυναίκα, αυτή που σήμερα γιορτάζουμε ως Μεγαλομάρτυρα και Ισαπόστολο Φωτεινή, κέρδισε τη σχέση της με το Θεό γιατί κοίταξε μέσα της, κοίταξε στο πηγάδι της ψυχής της, όπως θέλει ο Θεός, ήρθε στη μετάνοια και αναστήθηκε πνευματικά μπροστά στο Χριστό.
Ο γέρων Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης λέει πως «ο Θεός έχει βάλει μέσα στη ψυχή του ανθρώπου μια δύναμη. Από τον άνθρωπο εξαρτάται πως την διοχετεύει, για το καλό ή για το κακό. Αν το καλό το παρομοιάσουμε με ανθόκηπο γεμάτο λουλούδια δέντρα και φυτά, ενώ το κακό με αγκάθια και τη δύναμη με νερό, τότε μπορεί να συμβεί το εξής: όταν το νερό το διοχετεύσουμε προς τον ανθόκηπο, τότε όλα τα φυτά αναπτύσσονται, πρασινίζουν, ανθίζουν, ζωογονούνται. Την ίδια στιγμή τα αγκάθια, επειδή δεν ποτίζονται, μαραίνονται και χάνονται».
Αυτή τη δύναμη πρέπει να βρούμε και ‘μείς, αδελφοί μου, και να κοιτάξουμε μέσα μας. Να καθαρίσουμε το πηγάδι της ψυχής μας με την ταπείνωση και τη μετάνοια. Και όπως η Σαμαρείτιδα γυναίκα κέρδισε τη σχέση της με το Θεό, έτσι και ‘μεις θα κερδίσουμε την πνευματική μας ανάσταση. Αμήν.
π. Π.Α