«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ
Κυριακή 3η Ιανουαρίου 2016
«Αρχή του Ευαγγελίου Ιησού Χριστού»
Μέσα στο Άγιο Δωδεκαήμερο, αγαπητοί μου αδελφοί, ζούμε για μία ακόμη φορά αυτό το μυστήριο της Θείας Οικονομίας. Γινόμαστε κοινωνοί του μυστηρίου της Σαρκώσεως, της παρουσίας δηλαδή του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Λόγου του Θεού ανάμεσά μας. Ξαναπερνά μέσα από τα μάτια μας όλη αυτή η Ιερή Ιστορία που ξεκινά από τη Βηθλεέμ όπου ο Χριστός μας γεννάται νήπιο στη φάτνη, δέχεται τους αγγέλους για να τον υμνήσουν τους ποιμένες και τους μάγους για να Τον προσκυνήσουν την κτίση ολόκληρη για να Τον υποδεχθεί και φτάνει όπως θα δούμε σε λίγες μέρες στις όχθες του Ιορδάνη για να βαπτιστεί από τον Πρόδρομο Ιωάννη αλλά και για να ακουστεί για πρώτη φορά η Πατρική Φωνή που θα μαρτυρήσει για τον Υιό του. Αυτά δε γίνονται βέβαια τυχαία: ο Ιησούς επισκέπτεται τον κόσμο μας για συνομιλήσει μαζί του, να τον γιατρέψει, να τον παρηγορήσει, να του δείξει πού έσφαλλε, πώς μπορεί να πάρει δύναμη από τη θεϊκή παρουσία, πώς, εν τέλει μπορεί να νικήσει τον έσχατο εχθρό του, τον θάνατο.
Ο Χριστός μας έρχεται στη γη για να κάνει μία καινούρια αρχή με τον πεσμένο και πικραμένο από την αμαρτία άνθρωπο. Να γράψουν μαζί, Χριστός και ανθρωπότητα ένα καινούριο Ευαγγέλιο, όπου Ευαγγέλιο εκτός από ένα χαρμόσυνο μήνυμα θα σημαίνει και ένα καινούριο τρόπο ζωής, πραγματικά χαρούμενο αφού αυτή η καινούρια ζωή που ο Ιησούς Χριστός φέρνει δεν θα υπόκειται ούτε στη φθορά της αρρώστιας ούτε στον εξευτελισμό του Θανάτου. Αυτή η νέα αρχή για την οποία μας μιλά σήμερα ο Ευαγγελιστής Μάρκος είναι μία αρχή που ευτυχώς για εμάς δεν έχει τέλος. Είναι μία αρχή που ξεκίνησε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, θα διασταυρωθεί πάνω στον Γολγοθά, αλλά το τέλος αυτού του δρόμου είναι η Βασιλεία των Ουρανών, κατά την οποία θα ζούμε αιωνίως μέσα στη Δόξα του Αναστημένου Ιησού.
Αυτός όμως ο δρόμος, στο οποίο αναφερθήκαμε, εκτός από τον Μεγάλο Αρχιτέκτονα, τον Ιησού Χριστό, χρειάζεται για να ετοιμαστεί και τους κατάλληλους εργάτες, τους ανθρώπους εκείνους δηλαδή που μέσα στο διάβα των αιώνων, θα κοπιάσουν, θα αγωνιστούν και θα πονέσουν για αυτό το έργο. Σήμερα ο Ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρεται και μας υπενθυμίζει ένα τέτοιο πρόσωπο, που έδωσε ακόμη και τη ζωή του για να ανοιχτεί ο καινούριος αυτός δρόμος. Αναφερόμαστε στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Αυτός ο «κήρυκας της μετανοίας», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο υμνωδός, δε δίστασε να δώσει όλη του την ενεργητικότητα για να προετοιμάσει το έργο του Χριστού μας. Ένας άνθρωπος νηστευτής, που ζει στο περιθώριο των κοσμικών κοινωνικών συνθηκών της εποχής του, γίνεται οδοδείκτης του δρόμου που πρέπει κανείς να ακολουθήσει. Δύο πράγματα κάνει ο Ιωάννης στην έρημο, βαπτίζει τους ανθρώπους στον Ιορδάνη και τους ζητά να μετανοήσουν. Από τη μία τους προετοιμάζει και τους εξοικειώνει για το καινούριο μυστηριακό κάλεσμα που θα απευθύνει ο Ιησούς, για την καινούρια μυστηριακή ζωή που Εκείνος θα θεσμοθετήσει και από την άλλη τους τονίζει ότι το παν είναι η μετάνοια, η αλλαγή του νοός, να αρχίσει ο άνθρωπος αποφεύγοντας την αμαρτία να σκέπτεται και να πράττει τα του Θεού.
Ο κόσμος, που έχει ανάγκη πραγματική να ελπίσει και να πιστέψει, να βρει παρηγοριά και δύναμη τρέχει προς τον Άγιο Ιωάννη που δε φείδεται δυνάμεων για να τον ενισχύσει. Οι ψυχές των ανθρώπων κοντά του ηρεμούν, γαληνεύουν και θερμαίνονται. Πολλοί βαπτίζονται, εξαγνίζονται, φανερώνουν τα μύχια της ψυχής τους, πράξεις που ίσως θα ήθελαν να μην γίνουν ποτέ γνωστές, αλλά όμως από την άλλη βλέπουν ότι αυτές τους εμποδίζουν να γίνουν κοινωνοί αυτού του μεγαλύτερου και σπουδαιότερου που έρχεται και που είναι η Βασιλεία των Ουρανών.
Προετοιμάζεται ο κόσμος έτσι και αναμένει το ανώτερο Βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος που θα προσφέρει ο Χριστός. Καθαρίζει θα λέγαμε ο Ιωάννης το μάρμαρο, το καλό μέρος της ψυχής του ανθρώπου από τα διάφορα χώματα και στίγματα, και το προσφέρει στον Γλύπτη Χριστό για να πλάσει με τα εργαλεία του Αγίου Πνεύματος γλυπτά που θα γευθούν την χαρά της αθανασίας. Ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία ξεκινά από το να είναι καθαρός στο να φτάσει να είναι άγιος, να συνδεθεί με τον Θεό και να γευτεί τον καρπό του Αγίου Πνεύματος.
Αδελφοί μου, «ετοιμάσατε την οδό Κυρίου ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού». Ετοιμάστε τον δρόμο του Κυρίου, ισιώστε κάθε στροφή του. Ο Προφητικός αυτός λόγος μας υποδεικνύει ότι αυτή η πορεία, αυτός ο δρόμος, με τον τόσο ωραίο προορισμό, στην αγκάλη της Βασιλείας των Ουρανών, χρειάζεται εμάς συνεργούς για να μείνει ανοικτός. Από τη μία ο καθένας μας μπορεί να προσπαθεί να καθαρίσει την ψυχή του από το κουβάρι των αμαρτιών του και να μετανοεί αν ξεστράτισε για τα λάθη του. Από την άλλη μπορούμε να βοηθούμε τους αδελφούς μας να βρίσκουν αυτό τον δεσποτικό δρόμο με το να γινόμαστε εμείς οδοδείκτες ακολουθώντας το παράδειγμα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, ο οποίος σ’ αυτή τη διακονία μας στο χώρο της Εκκλησίας θα είναι και πρότυπο αλλά και συναντιλήπτωρας, καλώντας μας πάντοτε να τον μιμηθούμε και στην καθαρότητα και ασκητικότητα του βίου, αλλά και στην αγωνιστικότητα του κηρύγματος.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ
Κυριακή 10η Ιανουαρίου 2016
«ο Λαός ο πορευόμενος εν σκότει είδε φως μέγα…»
Μία Κυριακή μετά τα φώτα, αδελφοί μου, και η αγία μας Εκκλησία μας υπενθυμίζει δια του Ευαγγελιστού Ματθαίου τα λόγια του Προφήτου Ησαΐου για το πρόσωπο του Χριστού μας:
Φως Μέγα λοιπόν ο Ιησούς Χριστός για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, για όλη τη Γαλιλαία των Εθνών όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ησαΐας. Φως Μέγα για να φωτίσει τις ψυχές των ανθρώπων που πνιγμένες από την αμαρτία ήταν καταδικασμένες να ζουν μέσα στη πλάνη και το φόβο.
Φώς Μέγα για να ανοικτούν τα μάτια των ανθρώπων, να καταλάβουν ότι η αμαρτία και η φθορά δεν είναι μονόδρομος για αυτή εδώ τη ζωή, ότι υπάρχει και μία άλλη οδός για τον κόσμο, λαμπρότερη και φωτεινότερη.
Φως Μέγα για να ξεσκεπάσει τα έργα του σκότους, αυτά που μόνο θλίψη, απορία και φόβο προξενούν στους ανθρώπους.
Φως Μέγα για να συγκεντρώσει κοντά Του όλους όσους έχουν αδικηθεί ή εξευτελιστεί ή πονέσει στη ζωής τους, ακόμα για όσους έχουν γευθεί το πικρό ποτήρι του Θανάτου των οικείων τους και ζουν μες το πένθος για τους γονείς τα παιδιά ή τους συντρόφους τους.
Φώς Μέγα για τον γονιό που θέλει να μεγαλώσει σωστά τα παιδία του, να τα δει να ωριμάζουν πνευματικά, αλλά και για τα ίδια τα παιδιά που πολλές φορές η τόσο ευλογημένη και χαριτωμένη παιδικότητά τους, σκοτίζεται από τη μικρότητα των μεγάλων, κάνοντάς τα να αισθάνονται ότι δεν έχουν μέλλον σ’ ένα κόσμο έτοιμο να πνίξει την ικμάδα τους και τα πρώτα τους φτερά.
Φώς Μέγα για τον νέο ή τη νέα που πρέπει να βρει το δρόμο του να ανοίξει τους ορίζοντές του, να στοχεύσει σε μεγάλα ιδανικά και αξιόλογους στόχους. Να μπορέσει να φτιάξει οικογένεια, να μάθει τον δρόμο της αγάπης και της κοινής συμβίωσης, ή ακόμη να επιλέξει, αν αυτή είναι η ιδιαίτερή του κλήση, να εργαστεί ως μοναχός σε κάποιο από τα μοναστήρια της πατρίδας μας για τη σωτηρία του κόσμου.
Φως μέγα για να εμπνεύσει την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, το θάρρος και την ευγένεια ανάμεσα στις κάθε είδους σχέσεις και δραστηριότητες των ανθρώπων. Για τους ηγέτες αυτού του κόσμου, όταν θέλουν πραγματικά το καλό του τόπου τους και την ευμάρεια των πολιτών τους. Για εκείνους που θα ασχοληθούν με τις επιστήμες, θα θελήσουν να ανακαλύψουν το μυστήριο του μικρόκοσμου ή του σύμπαντος που μας περιβάλλει, θα ερευνήσουν τις αρχές και τους φυσικούς νόμους του περιβάλλοντος κόσμου. Για εκείνους που θα μείνουν κοντά στη γη καλλιεργώντας τη και φροντίζοντάς τη, μοιράζοντας στους αδελφούς τους, τους καρπούς της.
Φώς Μέγα για εκείνους που θα θελήσουν να ασχοληθούν με τις τέχνες και τα γράμματα, συντελώντας στη πραγματική ψυχαγωγία των αδελφών τους με τη σωστή έννοια της αγωγής, της διδασκαλίας δηλαδή, της ψυχής που θα μαθαίνει καινούρια πράγματα, θα αναπτύσσει μέσω των τεχνών το συναισθηματικό της κόσμο και με βάση αυτή την ανάπτυξη θα αναζητά όλο και περισσότερο να οδηγηθεί στο Χριστό.
Φώς Μέγα τέλος είναι ο Χριστός για τον άνθρωπο που παντοιοτρόπως θέλει να βοηθήσει το διπλανό του, να σηκώσουν μαζί το βαρύ φορτίο των καθημερινών δυσκολιών και προβλημάτων. Πόσοι άνθρωποι δε φωτίζονται από τον Χριστό μας και τρέχουν να βοηθήσουν σωματικά ή οικονομικά ασθενείς αδελφούς μας; Πόσους αδελφούς μας θα βρούμε έξω από νοσοκομεία φυλακές ή ορφανοτροφεία έτοιμους να συνδράμουν στις διάφορες ανάγκες;
Σε ό,τι καλό συμβαίνει λοιπόν στο κόσμο μας από μπροστά του φέγγει αυτό το Φώς του Χριστού μας. Αυτό εμπνέει, καθοδηγεί, συμπαραστέκεται στον κάθε καλό αγώνα που εμείς θα κάνουμε. Ο άνθρωπος, πλασμένος για το καλό, αναζητά πάντοτε αυτές τις ποιότητες της ζωής που μπορούν να τον φέρουν πιο κοντά στον Θεό, να τον οδηγήσουν στη κατά χάρη κοινωνία μαζί Του. Όπου το σκοτάδι κυριαρχεί, αυτό σημαίνει ότι έχουμε διασάλευση της φυσικής κατάστασης της ανθρωπότητας. Τότε ο άνθρωπος βιώνει τη ψυχρότητα του σκοταδιού, την ανασφάλεια και αβεβαιότητα του θανάτου. Όμως κι αν βρεθεί κάποιος σ’ αυτή την κατάσταση γνωρίζει ότι μπορεί να βγει από αυτή. Υπάρχει το μέσον που μπορεί να φέρει τον άνθρωπο από το έρεβος στο φως.
Αδελφοί μου , αυτό το μέσο μας διαλαλεί ο Χριστός μας στις τελευταίες λέξεις της σημερινής ευαγγελικής περικοπής: «Μετανοείτε ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών». Η μετάνοια λοιπόν είναι η βακτηρία μας για να βρούμε τη πηγή του φωτός. Είναι αυτή που μας ξανακάνει αθώα παιδιά που αναζητούν τη προστασία και τη θαλπωρή στην αγκαλιά της Μητέρας μας της Εκκλησίας. Είναι εκείνη που μας καθαρίζει από τις πληγές και τη βρομιά της αμαρτίας, έτσι ώστε καθαροί, μ’ ανοικτά τα μάτια, ζωηροί από τη θέρμη του Χριστού μας να πορευτούμε μέσα στο Φώς του, μες στη Βασιλεία των Ουρανών που Εκείνος κτίζει, συντηρεί και οικονομεί για όλους μας. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ
Κυριακή 17η Ιανουαρίου 2016
«Των δέκα Λεπρών»
Διαβάζουμε μέσα στους Ναούς μας σήμερα, αδελφοί μου, την περικοπή του Ευαγγελιστού Λουκά που αναφέρεται στη θεραπεία των δέκα λεπρών. Την ώρα που ετοιμαζόταν ο Χριστός μας να εισέλθει σε κάποιο χωριό, συναντά δέκα άνδρες που έπασχαν από την ανίατη τότε ασθένεια της Λέπρας, που επειδή θεωρείτο μεταδοτική οι ασθενείς αποκλείονταν από τους οικείους τους και αναγκάζονταν να ζουν σε απομόνωση. Αυτοί λοιπόν οι λεπροί μόλις αντίκρισαν τον Ιησού άρχισαν φωνάζοντας, επειδή κατά τα ειωθότα της εποχής απαγορευόταν να πλησιάσουν κάποιον υγιή, να ζητούν τη θεραπεία τους. Αμέσως ο Ιησούς δείχνοντας τη φιλευσπλαχνία Του τους λέει πηγαίνετε στους Ιερείς του Ναού, οι οποίοι ήταν εξουσιοδοτημένοι από τον Μωσαϊκό νόμο να κρίνουν την υγεία τους και την καταλληλότητά τους να επανέλθουν στους οικείους τους.
Καθώς οι δέκα προχωρούσαν, αντιλήφθηκαν ότι είχαν θεραπευτεί θαυματουργικά από τη λέπρα. Όμως μόνο ένας από αυτούς, αυτός μάλιστα που ήταν αλλόφυλος, Σαμαρείτης, επέστρεψε πίσω για να ευχαριστήσει τον Χριστό μας για τη θεραπεία του. Τότε ο Ιησούς αναρωτιέται για το που είναι οι υπόλοιποι εννέα, γιατί δεν δοξολογούν και εκείνοι το Θεό για την ευεργεσία που τους έγινε. Τα τελευταία λόγια του Κυρίου μας απευθύνονται προς τον άνθρωπο εκείνο το ευγνώμονα: «πήγαινε στο καλό η πίστη σου σε έσωσε».
Με βάση αυτή τη διήγηση του Ευαγγελίου θα ήταν καλό να κάνουμε κάποιες επισημάνσεις που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε καλύτερα το νόημα των λόγων του Χριστούς μας, αλλά και τον τρόπο που Εκείνος φέρεται. Είναι δεδωμένο ότι ο Χριστός πορεύεται μέσα στους αιώνες για να συναντήσει τον άνθρωπο που Εκείνος έπλασε. Είναι Εκείνος ο μεγάλος επισκέπτης που πάντοτε η ανθρωπότητα θα περιμένει και θα αναζητά. Μας κάνει λοιπόν ο Χριστός αυτό το μεγάλο δώρο της συγκαταβάσεως της κοινωνίας του ακτίστου Θεού με τον κτιστό άνθρωπο, του πλάσματος με τον Πλάστη του.
Πολλές φορές όμως αναλογιζόμαστε όμως οι άνθρωποι μέσα στις Εκκλησίες ότι για μας είναι χαρά αυτή η επίσκεψη του Θεού, είναι όμως και για το Θεό; Αν εμείς φυτέψουμε ένα σπόρο στη γη, τον φροντίσουμε λίγο να έχει το κατάλληλο χώμα ή τον ποτίσουμε , θέλουμε να τον δούμε να γίνεται φυτό και από το φυτό να βγαίνουν υγιή λουλούδια. Αν πάλι δούμε ότι οι κόποι μας πηγαν χαμένοι και ότι ο σπόρος που φυτέψαμε δεν ευδοκίμησε δεν πικραινόμαστε; Για το Θεό μας όμως που μας έπλασε δεν είναι μία πίκρα να βλέπει το πλάσμα του τον άνθρωπο να βασανίζεται από τις ασθένειες ή το θάνατο; Εκείνος που μας έπλασε να είμαστε υγιείς μας βλέπει να υποφέρουμε και αυτός είναι ο πρώτος πόνος του Ίδιου του Χριστού μας, η πρώτη Του πληγή το πρώτο Του μαρτύριο.
Κάθε τι που μας απομακρύνει από την πηγή της ζωής και μας κατευθύνει προς τη φθορά και το θάνατο είναι και μία πληγή στο σώμα του Χριστού. Ο άνθρωπος που φτιάχτηκε για να είναι υγιής ανάμεσα σε άλλους υγιείς ανθρώπους σε ένα υγιές φυσικό περιβάλλον, λόγω της αμαρτίας και των παθών κείται άρρωστος απομονωμένος σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Όμως ο Χριστός σε αυτό το αδιέξοδο μπορεί και δίνει προοπτική. Αποκαθιστά την υγεία του πλάσματός του και παράλληλα το εντάσσει πάλι στο περιβάλλον και τον κόσμο που Εκείνος έπλασε, ανανεώνοντας την εντολή να γίνει κύριος αυτού του κόσμου. Οι Δέκα λεπροί εντέλλονται για μια νέα αρχή, για ένα νέο ξεκίνημα μέσα στον κόσμο.
Εδώ όμως μπαίνει ο έντονος προβληματισμός για το τι θα κάνει ο άνθρωπος με αυτή τη νέα ευκαιρία που του δίνεται. Ένας λεπρός επιστρέφει για να ευχαριστήσει στον Χριστό. Μοιάζει οι υπόλοιποι εννέα να επιλέγουν στη ζωή τους το χάσμα με το Θεό παρά τη κοινωνία μαζί Του. Ο ένας αντιλαμβάνεται ότι από εδώ και στο εξής η υγεία του εξαρτάται άμεσα από Εκείνον που του την έδωσε. Κατανοεί ότι το πλάσμα δε μπορεί να ζει σε απόσταση από τον πλάστη, ότι το παιδί έχει ανάγκη την αγκαλιά της μητέρας για να σταθεί στα πόδια του. Στον ένα αυτό λεπρό το σάλπισμα του Χριστού γίνεται ευκαιρία και για μία άλλη πνευματική αφύπνιση που μπορεί να τον οδηγήσει σε ένα άλλο επίπεδο σχέσης και κοινωνίας με τον Θεό. Ο στόχος του παύει να είναι η υγεία και γίνεται η σχέση με τον ίδιο το Θεό, απ όπου θα προκύψουν τα πραγματικά σημαντικά για τη ζωή του.
Ο Λεπρός περνά στο επόμενο στάδιο όπου ο άνθρωπος αρχίζει να επικοινωνεί και να κοινωνεί με τον Θεό. Η δοξολογία του Θεού που θα προσφέρουμε, η προσευχή μας ο πνευματικός αγώνας που θα κάνουμε αν το θελήσουμε, θα είναι αυτό το λίγο που θα κάνει ο άνθρωπος για να γίνει η ψυχή του ένας Παράδεισος, ένας τόπος δηλαδή όπου ο άκτιστος Θεός θα συνομιλεί με τα κτιστό.
Αδελφοί μου «Αναστάς πορεύου, η πίστις σου σέσωκέ σε», είναι τα τελευταία λόγια που ακούει ο λεπρός από τον Χριστός μας. Από εδώ και πέρα δεν θα βρίσκεται κάτω από το καθεστώς της αμαρτίας της φθοράς και του θανάτου. Θα είναι ένας άνθρωπος αναστάσιμος, θα έχει γευτεί όλα αυτά τα προνόμια που εξασφαλίζει η εν Χριστώ ζωή και πίστη. Θα μπορεί να κάνει γενναία άλματα πνευματικής προόδου, θα μπορεί να δοξολογεί και να εμπνέεται από τον Χριστό μας. Αυτή τη ζωή που τώρα βιώνει ο πρώην Λεπρός μέσα στους πνευματικούς λειμώνες της εν Χριστώ προόδου, είναι η ζωή την οποία εύχεται σε όλους τους πιστούς της η Αγία μας Εκκλησία, και που εμείς καλό είναι να αναζητούμε.-
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ
Κυριακή 24η Ιανουαρίου 2016
«Του Τυφλού της Ιεριχώ»
Ένα ακόμη μεγάλο θαύμα του Ιησού Χριστού μας υπενθυμίζει με τη σημερινή Ευαγγελική περικοπή ο Ευαγγελιστής Λουκάς, Αγαπητοί μου αδελφοί, τη θεραπεία του τυφλού της Ιεριχώ. Καθώς πλησίαζε ο Ιησούς την Ιεριχώ μαζί με τους ανθρώπους που τον ακολουθούσαν, ένας τυφλός που καθόταν στο δρόμο και ζητιάνευε ζήτησε να μάθει ποίος ήταν αυτός που ερχόταν. Όταν του είπαν ότι είναι ο Χριστός άρχισε να φωνάζει Ιησού υιε του Δαυίδ ελέησον με. Οι περίοικοι τον επιτιμούσαν να σιωπήσει, αλλά εκείνος δε δίσταζε να καλεί τον Ιησού ακόμη πιο δυνατά. Ο Ιησούς τον ακούει και ζητά να τον φέρουν κοντά Του. Τον ρωτά τι θέλει και εκείνος του λέει ότι θέλει να βρει το φως του. Τότε ο Ιησούς του λέει να δει γιατί η πίστη του τον έσωσε και αμέσως ο τυφλός θεραπεύεται και ακολουθεί τον Ιησού. Μπροστά στο μεγάλο αυτό θαύμα μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς όλοι οι παριστάμενοι έκπληκτοι αρχίζουν να δοξάζουν τον Θεό.
Με βάση την περικοπή θα κάνουμε μερικά σχόλια για να καταλάβουμε καλύτερα το νόημά της και να αντλήσουμε κάποια διδάγματα σημαντικά και για τη δική μας ζωή σήμερα. Από τα κύρια πρόσωπα της σημερινής διήγησης είναι ο τυφλός και ο τρόπος που αυτός λειτουργεί. Ένας άνθρωπος που δεν έχει το φώς του, που ζει αυτό το δράμα της αναπηρίας είναι αναγκασμένος να ζητιανεύει στο δρόμο για να μπορέσει να επιβιώσει. Όπως μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε η ζωή του μόνο άνετη δε μπορεί να ήταν. Ο καθημερινός μόχθος της επιβίωσης αλλά και ο κοινωνικός αποκλεισμός σίγουρα έχουν ήδη κουράσει τον άνθρωπο μας. Το πάθος του παρά ταύτα δε γίνεται αδιέξοδο για τη ζωή του. Ακούει ότι ο Χριστός θα περάσει από το σημείο που εκείνος βρίσκεται χρησιμοποιεί δηλαδή τα άλλα αισθητήρια που έχει για να αντιληφθεί τι γίνεται γύρω του, και όπως χαρακτηριστικά γράφει ο ευαγγελιστής φωνάζει τον Ιησού. Τα μάτια δε λειτουργούν όμως τα αυτιά του και η φωνή του είναι εκεί για να τον βοηθήσουν να αναζητήσει τον Ιησού.
Πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι αφήνουμε τις ελλείψεις μας, τις δυσκολίες της ζωής, που συνήθως δε συγκρίνονται με τη σοβαρότητα της πάθησης του τυφλού να γίνουν εμπόδιο ή ακόμα χειρότερα τείχος απροσπέλαστο στη σχέση μας με το Θεό αλλά και με τους αδελφούς μας. Προφασιζόμενοι ή και καλυπτόμενοι πίσω από κάτι που μπορεί να φαίνεται ότι μας λείπει δεν ενεργοποιούμε τις υπόλοιπες δυνάμεις που μπορεί να έχουμε για να κοινωνήσουμε με τον Θεό. Ενώ κάθε άνθρωπος μέσα στη ψυχή του έχει κάτι που σίγουρα είναι υγιές, άρα αυτό μπορεί να τον βοηθήσει εμείς αρνούμαστε να το αξιοποιήσουμε. Αυτό λέγεται πνευματική ασθένεια και είναι το δραματικότερο πρόβλημα του ανθρώπου, ιδιαίτερα του σημερινού ανθρώπου, που δυστυχώς παρόλη την τεχνολογική του πρόοδο έχει μείνει πίσω στο θέμα της ψυχικής προόδου και καλλιέργειας. Η αφύπνιση του ανθρώπου, ή εσωτερική αναζήτηση των θετικών του στοιχείων τα οποία θα άλλαζαν την όλη ζωή του πολλές φορές δεν είναι τόσο καλλιεργημένα όσο θα έπρεπε.
Αυτό που έχει ονομαστεί «σύγχρονος μηδενισμός», η άρνηση να ανακαλύψουμε το θετικό και η ενασχόληση μόνο με τα αρνητικά οδηγεί τους ανθρώπους να μην μπορούν να έχουν στόχους στη ζωή τους ξεκάθαρούς. Που δεν μπορούν να έχουν ένα όραμα και ένα όνειρο για τη ζωή τους μ’ αποτέλεσμα να μην μπορούν να αξιοποιήσουν τα θετικά στοιχεία που είναι δεδομένο ότι έχουν. Απ’ αυτή την ασθένεια λοιπόν σίγουρα δεν υποφέρει το τυφλός της σημερινής περικοπής. Έχει και όραμα και στόχο, τα οποία κανείς δεν μπορεί να του τα αμφισβητήσει. Οι φωνές του κόσμου να μείνει ήσυχός δε μπορούν να τον πτοήσουν. Εκείνος γνωρίζει τι πρέπει να κάνει: «αυτός δε πολλώ μάλλον έκραζε» τονίζει ο ευαγγελιστής και παραδειγματιζόμαστε εμείς για τη δική μας πνευματική πρόοδο.
Αυτή η επιμονή και στοχοπροσήλωση του τυφλού γίνεται η αφορμή για να δράσει η χάρις του Ιησού Χριστού, ο οποίος μέσα από τον διάλογο που γίνεται αναδεικνύει ακόμη περισσότερο αυτές τις αρετές του τυφλού. Το «τι συ θέλεις ποιήσω;» είναι ένα ερώτημα που έχει συγκεκριμένη απάντηση «ίνα αναβλέψω». Αυτή η στιχομυθία προϋποθέτει ότι και οι δύο διαλεγόμενοι γνωρίζουν απολύτως τη ρόλο τους και ότι ο ένας τιμά και σέβεται τον άλλο. Ο Ιησούς βρίσκεται εκεί ως σωτήρας και ευεργέτης ως παροχέας της ζωής και της υγείας έτοιμος να προσφέρει στο πλάσμα Του οτιδήποτε πραγματικά του είναι χρήσιμο και από την άλλη ο άνθρωπος παρόλη την ασθένειά του, είναι εκεί ενώπιον του Θεού, με ακράδαντη τη πίστη ότι μόνο από τον Θεό θα βρει τη σωτηρία του, τη θεραπεία των αδυναμιών του, αλλά και έτοιμος μόνο από Αυτόν να ζητήσει το έλεος που τόσο έχει ανάγκη.
Αδελφοί μου, όλοι περνάμε δυσκολίες και προβλήματα. Όλοι μας βλέπουμε τις ελλείψεις μας και τα κενά μας. Όμως παράλληλα θα δούμε ότι όλοι μας έχουμε δυνάμεις μέσα μας που αν τις διαθέσουμε για να απευθυνθούμε προς τον Θεό μας τότε τα πράγματα της ζωής μας θα γίνουν καλύτερα. Το μεγαλύτερο θαύμα ίσως δεν θα είναι να λυθούν όλα τα προβλήματα μας. Το μεγαλύτερο θαύμα στο οποίο ο άνθρωπος μπορεί να συνεργήσει με το Θεό είναι να Του επιτρέψει να σηκώσουν μαζί το Σταυρό αυτής της ζωής και να βάλλει στη ζωή του την Αναστάσιμη χαρά που εκείνος προσφέρει. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ
Κυριακή 31η Ιανουαρίου 2016
«Του Ζακχαίου»
Αν κανείς διαβάσει το Ευαγγέλιο του αποστόλου Λουκά, αγαπητοί μου αδελφοί, θα δε ότι η μεταστροφή του Ζακχαίου είναι το τελευταίο μεγάλο θαύμα που κάνει ο Ιησούς Χριστός πριν εισέλθει στα Ιεροσόλυμα για το πάθος και την Ανάστασή Του. Αυτό λοιπόν το γεγονός μας υπενθυμίζει η Αγία μας Εκκλησία σήμερα και μας ζητά να στοχαστούμε με αφορμή αυτό και για τη δική μας ζωή.
Ο Ιησούς διέρχεται την Ιεριχώ και κάποιος άνθρωπος, ο Ζακχαίος θέλει να τον δει. Η περιγραφή του Ζακχαίου είναι χαρακτηριστική. Ήταν πλούσιος και αρχιτελώνης, δηλαδή ασκούσε ένα επάγγελμα ιδιαίτερα αποκρουστικό για την εποχή του. Οι τελώνες, οι εφοριακοί κατά κάποιο τρόπο της εποχής, ουσιαστικά δυνάστευαν τους πολίτες διεκδικώντας φόρους δυσβάστακτους. Επιπλέον το γεγονός ότι ήταν αναγκασμένοι να συνδιαλέγονται με τον κατακτητή της Ιουδαίας τον Ρωμαίο διοικητή, τους έκανε ακόμη πιο μισητούς από τους συμπολίτες τους που τους θεωρούσαν ακάθαρτους που από την άλλη όμως δεν αντιδρούσαν καθώς φοβούνταν την οικονομική ευμάρεια τους. Ένας τέτοιος άνθρωπος, βουτηγμένος μέσα στην αδικία και τη πλεονεξία ακούει ότι από τον τόπο του θα περάσει ο Ιησούς Χριστός. Όμως ζητά να Τον δει θέλει ακόμη και αυτός να τον αντικρύσει να δει ποιος είναι. Αψηφά το γεγονός του πλούτου του και αποφασίζει να ανέβει πάνω σε μια συκιά για να δει έστω και από μακριά τον Σωτήρα. Όταν ο Ιησούς περνά κάτω από το δένδρο δεν αφήνει το πλάσμα του στη τύχη του άλλα καλεί κοντά του τον Ζακχαίο, λέγοντας του ότι θα φιλοξενηθεί στο σπίτι του αυτού που όλοι θεωρούν ακάθαρτο. Οι περίοικοι διαμαρτύρονται για τη στάση του Ιησού. Τότε ο Ζακχαίος δικαιώνει αυτή την επιλογή του Χριστού με μία δημόσια αναγγελία. Το σπίτι του Ζακχαίου μετατρέπεται από άντρο ανομίας και αδικίας, σε χώρο ελεημοσύνης και ευεργεσίας.
Μας δίνεται λοιπόν μέσα από την περικοπή που διαβάσαμε η δυνατότητα να κατανοήσουμε για μία ακόμη φορά πώς ο Ιησούς Χριστός με την επί γης παρουσία Του, αλλά και με την ανά τους αιώνες ενέργεια Του, αλλάζει προς το συμφέρον την Ιστορία του ανθρώπου. Ο Ζακχαίος όπως είδαμε έχει μία συγκεκριμένη πολιτεία, ένα συγκεκριμένο τρόπο φέρεσθαι, που αν και του εξασφαλίζει μία οικονομική επιφάνεια, εντούτοις τον απομονώνει από το περιβάλλον γύρω του. Ιδιαίτερα στις μέρες μας και τον τόπο μας πρέπει να τονίζεται το παράδειγμα του Ζακχαίου, ο οποίος είναι έτοιμος να ενεργήσει άνομα και άδικα προς τους αδελφούς του, αδιαφορώντας για το κοινωνικό καλό, αλλά και φανερώνοντάς μας ότι τέτοιες συμπεριφορές διαλύουν τις ανθρώπινες σχέσεις, καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό φέρνοντας το μίσος και την πικρία στους ανθρώπους. Ο Ζακχαίος δεν μπορεί να συμπορευτεί με την κοινότητα του στη συνάντηση με το Θεό. Πρέπει να ανέβει πάνω σ’ ένα δένδρο, απομονωμένος, αμήχανος, εγκλεισμένος στο φαύλο κύκλο του εγωισμού του.
Το καλό για μας είναι ότι ο Ιησούς Χριστός μπορεί να σπάσει αυτά τα δεσμά του εγωισμού και της ανομίας: «Ζακχαίε σπεύσας κατάβηθι». Με λίγες λέξεις μπορεί να αλλάξει, ως Κύριος αυτού εδώ του κόσμου, το ρου του. Ο Ζακχαίος καλείται κοντά στον Ιησού, καλείται να γίνει ο άνθρωπός Του, ο συνεργός Του, ο οικείος Του. Να γίνει εκείνος που θα γεμίζει την καρδία του προσφέροντας, αδειάζοντας τις αποθήκες του, που δε θα αναζητά την αυτόεκπλήρωση βασανίζοντας τους γύρω του, αλλά υπηρετώντας τους. Η κατάβαση αυτή του Ζακχαίου, η μεταστροφή του είναι έργο που θέλει γενναιότητα, πίστη σε ανώτερα ιδανικά, ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον. Αυτά τα στοιχεία μόνο η παρουσία του Ιησού Χριστού μας μπορεί να τα εμπνεύσει.
Η παρουσία αυτή του Χριστού είναι απαραίτητη λοιπόν σε κάθε εποχή. Ένα ερώτημα είναι πώς φαίνεται αυτή η παρουσία μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι Πώς γίνεται ο κόσμος να εργάζεται σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου μας, μετανοώντας για τα λάθη του και αναζητώντας τη θεϊκή προστασία της ζωής. Συνεχιστές του έργου αυτού είναι άγιοι μας, οι άνθρωποι αυτοί που αποφάσισαν να δώσουν τα πάντα ώστε η βασιλεία των Ουρανών να γίνει κτήμα όλων των ανθρώπων. Άγιος κατά τον ιερό Φώτιο σημαίνει αυτός που δεν ανήκει στη γη, από το στερητικό «α» και τη λέξη γη, αυτός που πορεύεται από τη γη προς τον ουρανό και που σ’ αυτή την πορεία του καλεί και τους αδελφούς του.
Ένα τέτοιο άγιο τιμά σήμερα και η τοπική μας Εκκλησία. Τον άγιο Αρσένιο το Νέο, ένα πατέρα πνευματικό του τόπου μας και των αγιοτόκων νησιών μας. Ο άγιος Αρσένιος στα δύσκολα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης και της δημιουργίας του ανεξάρτητου κράτους μας δίδαξε τα ιερά γράμματα, προσευχήθηκε για μας, λειτούργησε στις Εκκλησίες που και εμείς σήμερα πηγαίνουμε, δίδαξε στους πατέρες μας τη Θεία Δικαιοσύνη και φανέρωσε το Θείο Θέλημα. Άνθρωποι, που ήταν πρόγονοί μας, κατηχήθηκαν, άλλαξαν τον τρόπο που σκέπτονταν, ανακάλυψαν το θεϊκό μεγαλείο, εξομολογήθηκαν τα αμαρτήματά τους, άρχισαν να δοξάζουν τον Κύριό μας, λειτουργήθηκαν και μυήθηκαν στα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Ο άγιος Αρσένιος υπήρξε καλός αγωγός του Αγίου Πνεύματος για τη ζωή όλων μας. Τα υπερφυσικά σημεία που με την προσευχή του έγιναν, επιβεβαιώνουν την πνευματική αξία και περιουσία που μας παρέδωσε. Αναδείχθηκε σε πνευματικό πατέρα όλων κατοίκων του τόπου μας, κρατώντας ψιλά τα ιδανικά του γένους μας και της Εκκλησίας μας.
Αδελφοί μου, το θαύμα της μεταστροφής του Ζακχαίου συνεχίζεται μέσα από τους αγίους μας που μας καλούν να κατεβούμε ο καθένας μας από βάθρα του εγωισμού που στήνουμε και να μετατρέψουμε τις ψυχές μας σε εργαστήρια σωτηρίας όπως έκαναν οι ίδιοι. Αυτό είναι και το κάλεσμα για όλους μας του αγίου μας Αρσενίου του εν Πάρω, μία προοπτική που αν εμείς συγκατατεθούμε τότε στη ζωή μας θα ρεύσει πλούσια η Χάρις του Αγίου Πνεύματος.
π. Α. Μ.