«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015
Μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών
Νικολάου Επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού
Με τη Χάρη του Θεού, αγαπητοί μου αδελφοί, αξιωνόμαστε και φέτος να εορτάζουμε την ιερή μνήμη, του εν Αγίοις πατρός ημών Νικολάου Επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού.
Σχεδόν σε όλους μας, είναι γνωστό το τροπάριο του Αγίου, το οποίο με κατάνυξη σιγοψάλλουμε. Γράφει λοιπόν ο ιερός υμνωδός ότι ο Άγιος Νικόλαος απέκτησε «τη πτωχεία τα πλούσια». Αυτός ο στίχος μας δίνει την αφορμή να αναφερθούμε σε κάποιες πτυχές της ζωής του Αγίου Νικολάου και να επιχειρήσουμε να κάνουμε ένα συσχετισμό με τη σημερινή πραγματικότητα και τα διάφορα προβλήματα που τη μαστίζουν.
Στο σημείο αυτό όμως θα πρέπει να προσδιορίσουμε τί ακριβώς εννοεί ο υμνογράφος με τη φράση «τη πτωχεία τα πλούσια». Συνήθως όταν αναφερόμαστε στον πλούτο, δυστυχώς, ο νους μας πηγαίνει στα πολλά χρήματα τα οποία εξασφαλίζουν μια πολυτελή και άνετη ζωή. Παρατηρούμε με λύπη και απαισιοδοξία, την αδικία που επικρατεί στην κοινωνία, ως προς την κατανομή του πλούτου, ένα φαινόμενο το οποίο είναι πανανθρώπινο και διαχρονικό.
Εκτός όμως από αυτή την ερμηνεία του πλούτου, υπάρχει και μία άλλη. Πλούτος εκτός από τα χρήματα είναι και οι δωρεές και οι ευλογίες του Θεού. Τα λεγόμενα χαρίσματα ή τάλαντα όπως ονομάζονται στον εκκλησιαστικό λόγο. Για παράδειγμα η έφεση στα γράμματα, η καλλιφωνία, η ευφυΐα, η δύναμη του λόγου, η κλίση στις καλές τέχνες είναι όλα, δώρα της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Έτσι λοιπόν ο κάθε ένας από εμάς έχει το δικό του πλούτο ο οποίος απαρτίζεται από μερικά χαρίσματα από όσα αναφέραμε προηγουμένως.
Υπάρχει όμως ακόμη μία μορφή πλούτου, ασυγκρίτως ανώτερη από τις προαναφερθείσες. Είναι τα πνευματικά πλούτη, που σε αντιδιαστολή με τις δύο προηγούμενες ερμηνείες του πλούτου, είναι αυτά τα οποία συνοδεύουν τον άνθρωπο στην αιωνιότητα. Τα πνευματικά πλούτη, είναι αυτά που κανένας εξωγενής παράγοντας δεν μπορεί να μας τα στερήσει. Είναι οι λεγόμενες αρετές, στην κορυφή των οποίων βρίσκονται, η αγάπη προς το Θεό που εκφράζεται με την ανιδιοτελή αγάπη προς τον πλησίον και η ταπείνωση.
Κάποτε ρώτησε τον Όσιο Γέροντα Παΐσιο ένα πνευματικό του τέκνο: Γέροντα, πώς θα σωθώ με τόσα πάθη που έχω; Και ο Όσιος του απάντησε: Με την αγάπη και την ταπείνωση. Μόλις αυξηθούν οι δύο αυτές αρετές, η υπερηφάνεια και η κακία θα μείνουν ατροφικές και τα πάθη θα αρχίσουν να ψυχορραγούν. Έτσι όλα τα πάθη σιγά - σιγά θα αφανισθούν και όλες οι άλλες αρετές θα έρθουν μόνες τους. Γι’ αυτό στρέψε όλες τις δυνάμεις σου στην αγάπη και στην ταπείνωση. Μέσα στην αγάπη βρίσκεις την ταπείνωση και μέσα στην ταπείνωση βρίσκεις την αγάπη. Όλη η βάση στην πνευματική ζωή είναι η αγάπη και η ταπείνωση...
Υπάρχουν συγχρόνως και πολλές ακόμη αρετές όπως η πίστη και η ελπίδα στο Θεό, η ευλάβεια, η πραότητα, η μακροθυμία, η ανεξικακία, η αοργησία, η απλότητα, η σεμνότητα, η ειλικρίνεια, η αυτογνωσία η αφιλαργυρία, η φιλανθρωπία, η συμπάθεια, η συγχωρητικότητα, η επιείκεια, η ελεημοσύνη, ο πόθος της βασιλείας του Θεού... Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα είναι πολύτιμοι λίθοι οι οποίοι συνιστούν τον ουράνιο πλούτο μας. Έναν θησαυρό που καλούμαστε να αποκτήσουμε και να τον αυξάνουμε καθημερινά.
Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η μεγάλη αντίθεση όλης της υπόθεσης. Για να κάνουμε κτήμα μας το θησαυρό των αρετών που μόλις αναφέραμε, είναι απαραίτητο να πτωχεύσουμε ως προς τις άλλες μορφές πλούτου. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της φράσης του υμνογράφου. Η πτωχεία στην οποία αναφέρεται ο ιερός υμνωδός δεν είναι η ένδεια και η στέρηση των αγαθών και δωρημάτων του Θεού, άλλα η ηθελημένη αποφυγή του πλούτου που ο καθένας μας έχει και η προσφορά του σ’ αυτούς οι οποίοι τον στερούνται. Η προσφορά υλικών αγαθών στους άπορους, η μετάδοση των γνώσεων και των εμπειριών μας σε αυτούς που δεν μπορούν να τις αποκτήσουν από μόνοι τους, η κάθε είδους ανιδιοτελής προσφορά που πηγάζει από το δικό μας πλεόνασμα και έρχεται να συμπληρώσει το υστέρημα των άλλων, είναι αγαθοεργίες που εξασφαλίζουν την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων και ταυτόχρονα εξαγοράζουν τους πολυπόθητους πνευματικούς θησαυρούς.
Τέτοιο διαχρονικό πρότυπο αποτελεί και ο σήμερα τιμώμενος Άγιος Νικόλαος, ο οποίος προσέφερε τη ζωή του και τα προσωπικά του πλούτη, υλικά και μη, στην υπηρεσία της Εκκλησίας και τη διακονία των συνανθρώπων του και του οποίου τις προς Θεόν πρεσβείες εξαιτούμεθα. Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015
ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ - Λουκ. ΙΔ΄, 16 - 24
Οι καλεσμένοι στο «Μέγα Δείπνο» της σημερινής ευαγγελικής παραβολής που ακούσαμε να μας διδάσκει ο Κύριός μας, ανήκουν σε εκείνους τους ανθρώπους, οι οποίοι διαθέτουν τον περισσότερο χρόνο τους για ασήμαντα πράγματα και αδιαφορούν ή περιφρονούν τα άφθαρτα και τα αιώνια.
Αυτός ο οποίος ετοίμασε το επίσημο και μεγάλο τραπέζι, κάλεσε πάρα πολλούς. Το φυσικό και το αναμενόμενο θα ήταν, όλοι οι καλεσμένοι να προσέλθουν στο δείπνο αυτό, αφού αυτός ο οποίος τους κάλεσε ήταν ένας σπουδαίος άρχοντας. Επομένως, το δείπνο αυτό δεν ήταν ένα συνηθισμένο δείπνο, αλλά θα ήταν δείπνο μεγάλης επισημότητας και αξίας.
Κατά παράδοξο όμως τρόπο, όλοι οι καλεσμένοι, σαν να ήταν συνεννοημένοι, άρχισαν να προβάλουν διάφορες δικαιολογίες και αρνήθηκαν να πάνε στο σπουδαιότατο εκείνο δείπνο. Οι δικαιολογίες οι οποίες προέβαλαν ήταν παντελώς αστήρικτες και αδικαιολόγητες.
Ο ένας ισχυρίστηκε, ότι αγόρασε καινούρια ζευγάρια βόδια και έπρεπε να τα δοκιμάσει στην απόδοση τους και ο άλλος είπε ότι αγόρασε ένα χωράφι και ήθελε να πάει να το δει. Αυτές τις εργασίες κάλλιστα θα μπορούσαν να τις κάνουν οποιαδήποτε άλλη μέρα και ώρα. Ο τρίτος δικαιολόγησε την απουσία του, λέγοντας ότι είχε παντρευτεί πρόσφατα και δεν μπορούσε να αποχωρισθεί την σύζυγο του, ενώ θα μπορούσε να πάρει και τη σύζυγό του μαζί.
Κανένα λοιπόν από τα όσα επιχειρήματα προέβαλαν οι καλεσμένοι δεν έστεκε. Από τις απαντήσεις και τις προφάσεις των καλεσμένων του δείπνου, ερμηνεύουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δε διέθεταν καμία πνευματικότητα. Ήταν κολλημένοι στα γήινα, στα υλικά αγαθά και στις ατέλειωτες βιοτικές μέριμνες. Ταυτόχρονα και παράλληλα παρουσιάζονται και χωρίς ευγενικά αισθήματα. Ο τρόπος τους ήταν απαξιωτικός, αγενής και περιφρονητικός γι’ αυτόν που τους κάλεσε. Γι αυτό λοιπόν κι εκείνος δίκαια οργίστηκε. Σίγουρα είναι απαράδεκτη η στάση των καλεσμένων αυτών.
Όμως δυστυχώς, πολλές φορές η ίδια αυτή στάση των ανθρώπων αυτών, επαναλαμβάνεται σε γενικές γραμμές και από τους ανθρώπους της σύγχρονης εποχής. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις κατά τις οποίες οι πολλοί προτιμούν άλλες απασχολήσεις, ή απολαύσεις, παρά να εκκλησιαστούν, να συμμετέχουν στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, ή να ακούσουν κάποια θρησκευτική ομιλία, ένα κήρυγμα, το οποίο θα τους ωφελήσει πνευματικά. Ή ακόμη, να μελετήσουν λίγες γραμμές από την Αγία Γραφή, ή κάποιο Ορθόδοξο Χριστιανικό βιβλίο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο άνθρωπος πολύ δύσκολα επικεντρώνεται στα πνευματικά του καθήκοντα, ενώ, κυριολεκτικά, απορροφάται από άλλα υλικά ζητήματα, σε καθημερινή βάση.
Ο Κύριός μας καθημερινά μας καλεί όλους κοντά Του, με διαφόρους τρόπους. Αλλά πόσοι ανταποκρίνονται; Οι περισσότεροι αρνούνται να τον πλησιάσουν, περιφρονούν το τιμητικό Του κάλεσμα με διάφορες δικαιολογίες. Όλοι μας είμαστε καλεσμένοι στη Θεία Βασιλεία, αλλά οι πολλοί αδιαφορούν. Ο άνθρωπος ή από εγωισμό, ή από διάφορες άλλες παγίδες, δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του Θεού. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στην εποχή μας.
Αλλά εμείς, ας μένουμε κι ας επιμένουμε στην πνευματική μας πορεία σταθερά. Ας ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα του Δεσπότη και Λυτρωτή μας Ιησού Χριστού. Ας μην ξεχνάμε ποτέ τα λόγια της Αγίας Γραφής, που παρακλητικά λέγονται προς τον Κύριό μας, δια του Προφήτου Δαβίδ: «Κύριε! Μη εκκλίνης την καρδίαν μου εις λόγους πονηρίας, του προφασίζεσθαι προφάσεις εν αμαρτίαις!…». Δηλαδή: «Κύριε! Μην επιτρέψεις να στραφεί η καρδιά μου σε πονηρά λόγια, για να παρασυρθώ σε προφάσεις που δικαιολογούν τα λάθη μου!…».
Ας μη μοιάσουμε ποτέ με εκείνους τους αχάριστους προσκεκλημένους, οι οποίοι, ενώ είχαν τιμηθεί με την πρόσκληση στο δείπνο, αυτοί «ήρξαντο δια μιας, παραιτείσθε πάντες!…». Αμήν!
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015
προ της Χριστου Γεννησεως
(ΜΑΤΘ. Α΄, 1 – 25)
Η κατάσταση στην οποία βρισκόταν ο κόσμος πριν έρθει ο Λυτρωτής και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός στη Γη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φοβερή και τραγική. Η ανθρωπότητα περίμενε για αιώνες τη λύτρωση. Οι Ιουδαίοι το Μεσσία, οι αρχαίοι πρόγονοί μας το Σωτήρα, που θα τους έβγαζε από το σκοτάδι της άγνοιας και οι λαοί όλων των ηπείρων το Λυτρωτή.
Επί τέλους, ήρθε η ευλογημένη ώρα, η σημαντικότερη ώρα για την ιστορία του ανθρώπινου γένους, ο κατάλληλος καιρός και ο Θεός «απέστειλεν τὸν Υἱὸν Αὐτοῦ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν». Ήρθε στη γη ο Σωτήρας του κόσμου που με τη διδασκαλία Του και τη ζωή Του, έριξε άπλετο φως σε όλα τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούσαν τον άνθρωπο. Φανέρωσε στους ανθρώπους τον αληθινό Θεό, σαν στοργικό Πατέρα, γεμάτο από αγάπη και ενδιαφέρον για το πλάσμα Του, τον άνθρωπο.
Ο ερχομός του Κυρίου στον κόσμο, είναι το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός το οποίο χώρισε την ανθρώπινη ιστορία στα δύο, την προ Χριστού και την μετά Χριστόν εποχή. Το γεγονός που ξύπνησε την ανθρωπότητα από τον πνευματικό ύπνο και λήθαργο στον οποίο βρισκόταν. Οι προφητικοί λόγοι έγιναν πραγματικότητα! Η Παρθένος Μαρία γέννησε Υιό, ο Οποίος έλαβε το όνομα Εμμανουήλ, που σημαίνει ο Θεός είναι μαζί μας.
Γι’ αυτό χαιρόμαστε σήμερα! Γι’ αυτό θα πανηγυρίσουμε μεθαύριο. Γιατί ο Θεός από την πολλή Του αγάπη για μας, έγινε άνθρωπος. Όλη η Χριστιανοσύνη με λαχτάρα και απερίγραπτη χαρά ετοιμάζεται και αναμένει να εορτάσει τον ερχομό του Λυτρωτή του κόσμου, να γιορτάσει τα Χριστούγεννα.
Αυτή η χαρά και πανευτυχία δικαιολογείται απόλυτα, διότι ο Χριστός ήρθε στη γη και από τότε μένει μαζί μας. Η αγαλλίαση του κόσμου δικαιολογείται απόλυτα επειδή ο Θεός ήρθε στη γη! Έλαβε δούλου μορφή για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας και το θάνατο. Τι άλλο θέλουμε, τι άλλο μας λείπει, όταν ο Θεός είναι μαζί μας;
Και όταν λέμε ότι ο Θεός είναι μαζί μας, αυτό δε σημαίνει μόνο το ότι μας προστατεύει. Αλλά πέρα από αυτό, σημαίνει, ότι πραγματικά βρίσκεται μεταξύ μας. Μένει στην Εκκλησία μας, είναι η ίδια η Εκκλησία. Και αυτό που ιδιαίτερα θα πρέπει να μας συγκινεί, είναι το ότι ήρθε στη γη, για να μας ανεβάσει στον ουρανό, για να μας κάνει κατά χάρη παιδιά Του και επομένως κληρονόμους της Θείας Του Βασιλείας!
Κι ενώ ο Θεός ήρθε στη γη για χάρη μας, το αντιφατικό είναι, ότι πολλοί δεν Τον δέχτηκαν, δε συγκινήθηκαν από τον ερχομό Του στη γη, αλλά ζουν μακριά Του. Ο Θεός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, αλλά δε βρήκε ούτε κατάλυμα. Για κατάλυμα Του παραχώρησαν ένα στάβλο και έπειτα Τον σταύρωσαν! Ο Θεός ήρθε στη γη, αλλά πολλοί σε ολόκληρο τον κόσμο πορεύονται μακριά Του. Δεν Τον πίστεψαν. Και αυτοί είναι όσοι λατρεύουν την ύλη και θεοποιούν το χρήμα. Είναι όσοι κάνουν είδωλο και προσκυνούν το «εγώ» τους, αντί να προσκυνούν το Χριστό, όσοι δένονται με τα γήινα και ξεχνούν τελείως τα ουράνια, σα να μην υπάρχουν και βέβαια όσοι αδιαφορούν για τον πόνο και τη δυστυχία του συνανθρώπου τους.
Ο Θεός είναι μαζί μας! Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: Ο άνθρωπος είναι με το Θεό; Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός γεννήθηκε σε μια φάτνη και διαχρονικά ζητάει τόπο καταλύματος. Ζητάει να Τον αφήσουμε να γεννηθεί και να παραμείνει στις φάτνες των ψυχών μας. Πρέπει να Τον αφήσουμε να έρθει και να γεννηθεί στις ψυχές μας. Αυτό γίνεται πραγματικότητα όταν αφήνουμε στην ψυχή μας χώρο για να εισέλθει με την ολόψυχη πνευματική μας λατρεία γι’ Αυτόν, με την συνεχόμενη και επάξια ένωσή μας μαζί Του, με τη συμμετοχή μας στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας, με την πνευματική μας ζωή, με την πίστη, με την έμπρακτη αγάπη μας προς όλους, με τη συγχώρηση από μέρους μας όλων όσων μας έβλαψαν.
Τώρα που ετοιμαζόμαστε να ξαναγιορτάσουμε τη Θεία Του Γέννηση, ας αισθανθούμε την παρουσία Του πιο πολύ, ας ζητήσουμε να μας αξιώσει να δεχθούμε τη σωτηρία που μας προσφέρει, ας Τον παρακαλέσουμε να έρθει στις ψυχές μας να γεννηθεί και να κατοικίσει σ’ αυτές. Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015
Μνήμη του Αγίου Ενδόξου Πρωτομάρτυρος
και Αρχιδιακόνου Στεφάνου
Η Αγία μας Εκκλησία, σήμερα τιμά και εορτάζει την ιερή μνήμη του Αγίου ενδόξου Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιακόνου Στεφάνου. Τον αποκαλεί Πρωτομάρτυρα, επειδή το μαρτυρικό αίμα του Αγίου Στεφάνου είναι το πρώτο που χύθηκε για την πίστη του Χριστού και αποτελεί την απαρχή των αμέτρητων μαρτύρων, οι οποίοι με τη θυσία τους στερέωσαν την Πίστη και την Ορθοδοξία μας.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται με τη σκληροκαρδία των Ιουδαίων, όπως τότε με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, έτσι και τώρα με τον Άγιο Στέφανο. Για μία ακόμη φορά έστησαν ένα συκοφαντικό συνέδριο, όπου προσπαθούσαν να βρουν αιτία για να θανατώσουν τον ένθερμο οπαδό του Χριστού, τον σήμερα τιμώμενο Άγιο Στέφανο. Η πώρωση της καρδιάς τους και το μίσος το οποίο τους διακατείχε δεν τους άφησε να σεβαστούν την αγγελική μορφή και τους λόγους του Στεφάνου. Οι Ιουδαίοι επαναλαμβάνουν τη γνωστή διαδικασία της ψευδομαρτυρίας και της δήθεν βλασφημίας κατά του Θεού και με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάζουν τον Αρχιδιάκονο σε λιθοβολισμό.
Ο Άγιος Στέφανος, πριν από λίγο είχε δει «τους ουρανούς ανεωγμένους και τον Υιόν του ανθρώπου εκ δεξιών εστώτα του Θεού». Το πρόσωπο του Πρωτομάρτυρα ήταν σαν πρόσωπο αγγέλου. Είχε κάτι το υπερφυσικό, κάτι το υπερκόσμιο και θαυμαστό, το οποίο θα μπορούσε να αποδοθεί μόνο σε άγγελο Κυρίου!
Τι ήταν όμως αυτό που έκανε το πρόσωπο του Αγίου Στεφάνου να μοιάζει αγγελικό, ακόμα και στα μάτια των πωρωμένων εβραίων; Ήταν ο εσωτερικός του κόσμος και η κοινωνία του με τον Θεό. Ήταν οι αρετές και η αγνή ζωή του. Ο Άγιος υπομένει αγόγγυστα το μαρτυρικό θάνατο και με μεγαλοψυχία και αγάπη παρόμοια με αυτή του Ιησού, αναφωνεί: «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην».
Ο χαρισματικός αυτός νέος, είχε επιλεγεί ανάμεσα σε πολλούς χριστιανούς για την πίστη του, την αγάπη και τη σωφροσύνη του. Πίστη που του έδινε τέτοια δύναμη, ώστε να επιτελεί «τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ». Αγάπη που φρόντιζε με μεγάλη αυταπάρνηση τους πτωχούς, διακονία την οποία του είχαν αναθέσει οι Απόστολοι. Ο Άγιος Στέφανος ξεχώριζε ανάμεσα στο πλήθος των χριστιανών της πρώτης εκείνης αποστολικής εποχής.
Η σωφροσύνη του, η οποία εκδηλωνόταν με τη σοφία των λόγων του, έκανε ακόμα και τους πιο επιφανείς των εβραίων να μην μπορούν να αντισταθούν στους λόγους του, επειδή είχε μέσα του το Άγιο Πνεύμα, τη χάρη και την ευλογία του Θεού και είχε φτάσει, παρά το νεαρό της ηλικίας του, σε μεγάλα ύψη αρετής και τελείωσης και είχε αποκτήσει την κοινωνία με το Θεό φτάνοντας σε πνευματική κατάσταση όμοια με αυτή των αγγέλων.
Έτσι κι εμείς, αφού είμαστε τέκνα Χριστού, πρέπει να έχουμε μέσα μας όλους τους πνευματικούς θησαυρούς και αυτούς πάντα να επιζητούμε: την ταπείνωση, την πίστη, τη σωφροσύνη, την αγάπη, την εγκράτεια, τη σοφία του Αγίου Πνεύματος και την κοινωνία μας με τον Τριαδικό Θεό, ώστε και η δική μας ζωή να είναι αγγελομίμητη.
Συχνά πέφτουμε στην παγίδα να δικαιολογούμαστε, λέγοντας ότι η εποχή μας είναι πολύ δύσκολη και είναι αδύνατος ο πνευματικός αγώνας που οδηγεί κοντά στον Θεό. Αυτό είναι μία μεγάλη πλάνη. Και ο Άγιος Στέφανος ήταν νέος, είχε την ίδια φύση που φέρουμε κι εμείς, τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες δυσκολίες και τα ίδια διλήμματα. Σίγουρα θα είχε φίλους και παρέες που ακολουθούσαν το ρεύμα της εποχής εκείνης. Επιπλέον είχε να αντιμετωπίσει και το εχθρικό κλίμα των εβραίων για κάθε τι που είχε σχέση με τον Ιησού Χριστό. Κι όμως διάλεξε το δύσκολο δρόμο! Διαπίστωσε πως μόνο εκεί υπάρχει η Αλήθεια και η Ζωή. Κατάλαβε πως χωρίς το Χριστό υπάρχει μόνο ψέμα, σκοτάδι, απώλεια και υποκρισία.
Ας μην επηρεαζόμαστε λοιπόν από το ρεύμα της εποχής μας και από τις διάφορες προκλήσεις. Ας μην υποκύπτουμε στους πειρασμούς! Ας ακολουθήσουμε, όπως και ο Άγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος, το δρόμο που χάραξε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Ας ακολουθήσουμε το δρόμο της πίστεως στο Θεό, της αγάπης στον πλησίον και της ταπείνωσης η οποία δίνει φτερά στην ψυχή μας, ώστε όλο μας το «είναι» να γεμίζει από τη χαρά που μόνο ο Χριστός μπορεί να μας δώσει και από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία φωτίζει ολόκληρη την ύπαρξή μας. Αμήν!
π. Ε. Τ.