«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Ε΄ Λουκά.
1 Νοεμβρίου 2015
Ο γλαφυρός παραβολικός λόγους του Κυρίου, διοχετεύει μέσα από την απλότητά του, μία πραγματική συγκλονιστική αποκάλυψη. Αποκαλύπτει την αγάπη του Θεού και την τραγικότητα του αρρωστημένου από την έπαρση ανθρώπου. Σήμερα ο ευαγγελικός αυτός λόγος, παρουσιάζει ένα πλούσιο που μπορεί να βρισκόμαστε στην πνευματική του κατάσταση, όσο φτωχοί κι αν είμαστε. Έναν άνθρωπο ο οποίος «ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον ευφραινόμενος καθ ημέραν λαμπρώς». Τον ενδιέφερε δηλαδή η φροντίδα της εξωτερικής του εμφάνισης και η πολυτέλεια. Φρόντιζε μόνο αυτό που φαίνεται στον καθρέπτη. Είχε ξεχάσει ότι πυρήνας, ζωή, πνοή του ανθρώπου είναι η ψυχή που κρύβεται στο βάθος της υπάρξεως του. Οι επιθυμίες του, οι επιδιώξεις του, η προσπάθειά του, ο αγώνας του, ο πόθος του, θυσιάζονται στο αυτοειδωλό του. Όλους τους άλλους τους θέλει στη ζωή του μόνο ως λάτρεις του εαυτού του. Έχοντας στραμμένο το βλέμμα της ψυχής και της διανοίας στον εαυτό του, δεν μπορεί να δει ούτε το Θεό, ούτε την δυνατότητα σωτηρίας που του χαρίζει μέσα από την παρουσία των άλλων ανθρώπων. Έτσι ο πλούσιος έχασε την ευκαιρία που ονομαζόταν Λάζαρος. Ο Λάζαρος ήταν εκείνος που ο Θεός έβαλε στη ζωή του πλουσίου για να τον κάνει να ξεκολλήσει το βλέμμα του από τον εαυτό του, να απαγκιστρωθεί από την επιφάνεια, να βγει από την κόλαση, την φυλακή του εγωισμού του. Στο πνευματικό πανεπιστήμιο της ερήμου, οι σπουδαστές της Τριαδικής Θεότητας, οι όσιοι ασκητές έλεγαν με τον εμπειρικό τους λόγο «Είδες τον αδελφό σου; Είδες τον Θεό σου.» Ο μεγάλος της Κωνσταντινουπόλεως ποιμένας και της Εκκλησίας πατέρας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος προτρέπει «Μη τεντώνεις τα χέρια σου στον ουρανό, αλλά στα χέρια των φτωχών. Αν εκτείνεις τα χέρια σου, στα χέρια των φτωχών, έπιασες την κορυφή του ουρανού.
Τελικά ο πλούσιος της παραβολής με όσο ακριβά και πολυτελή ενδύματα κι αν ντυνόταν ήταν στην κυριολεξία θεόγυμνος. Ο Αδάμ μετά την πτώση του, την απώλεια δηλαδή της λατρείας στο Δημιουργό του, της αγάπης στον συνάνθρωπό του και της ιερότητας στην ύπαρξή του, ένιωσε γυμνός. Ο πλούσιος είναι ένας Αδάμ που προσπαθεί να καλύψει το υπαρξιακό κενό της πτώσης με την ύλη, την σάρκα την καλλιέργεια όλων αυτών που τον οδήγησαν στην απογύμνωση. Έτσι το κενό μεγαλώνει περισσότερο και γίνεται η προσωπική του κόλαση.
Αυτή την πνευματική απογύμνωση ήρθε ο Χριστός να καλύψει με την σάρκωση, την Γέννηση, την Βάπτιση, τη Μεταμόρφωση, την Σταύρωση, την Ταφή, την Ανάσταση και την Ανάληψη. Έγινε ο ίδιος ένδυμα. Έτσι ντύνεται η ζωή μας κατά το βάπτισμα, την είσοδό μας εν Χριστώ ζωή «Όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν εν εδύσασθε» (Γαλ. 3,27). Αυτή την στολή φόρεσαν και με τον αγώνα τους διατήρησαν καθαρή και οι σημερινοί εορταζόμενοι άγιοι, Κοσμάς και Δαμιανός οι θαυματουργοί ιατροί. Ο πλούσιος της παραβολής αποδεικνύεται πάμφτωχος, ντυμένος με την ματαιότητα και οι Ανάργυροι πάμπλουτοι ενδεδυμένοι με την αιωνιότητα.
Ένα γεγονός επιβεβαιώνει την λαμπρότητα του Ευαγγελικού ενδύματος:
Ο Μαρκιανός ήταν ιερέας στην Κωνσταντινούπολη. Οι αρετές του ήταν πολλές, μεταξύ αυτών και η ελεημοσύνη. Ότι του έδιναν αμέσως το έδινε στον πρώτο φτωχό που συναντούσε. Μία Κυριακή, που θα γίνονταν τα εγκαίνια στον ναό που λειτουργούσε, στην αγία Αναστασία, έφυγε ξημερώματα από το φτωχικό του σπίτι. Εκείνη την μέρα θα λειτουργούσε ο Πατριάρχης στο ναό του με πολλούς αρχιερείς. Θα πήγαινε και ο αυτοκράτορας με πολλούς άρχοντες της Πόλεως. Στην πόρτα του ναού, ο Μαρκιανός, συναντά ένα γυμνό ζητιάνο, ο οποίος έτρεμε από το κρύο. Αφού ο ιερέας έψαξε τις τσέπες του και δεν βρήκε τίποτα για να δώσει, μπήκε γρήγορα στην εκκλησία έβγαλε τα μοναδικά ρούχα που είχε, φόρεσε τα ιερατικά του άμφια και έδωσε τα ρούχα του στον φτωχό. Ήρθαν στο μεταξύ και οι άλλοι κληρικοί, ο Πατριάρχης και άρχισε η Θεία Λειτουργία. Τα βλέμματα όλων είχαν καρφωθεί στην στολή του Μαρκιανού. Ο ναός άστραφτε από το φεγγοβόλημα των αμφίων του. Ο Πατριάρχης ακούγοντας το θόρυβο που δημιουργήθηκε, για την πολυτέλεια της στολής του, τον κάλεσε και του είπε:
- Που τη βρήκες αυτήν την στολή Μαρκιανέ; Πήρες απόφαση να συναγωνιστείς στην πολυτέλεια του αυτοκράτορα;
Ο Αγαθός ιερέας κοίταξε με έκπληξη τα άμφιά του και απάντησε:
- Αυτή την στολή, μου την έδωσε η αγιοσύνη σου πριν από 25 χρόνια την ημέρα της χειροτονίας μου.
Ο Πατριάρχης κοίταξε καλύτερα. Παρατήρησε ότι ο Μαρκιανός δε φορούσε ρούχα μέσα από τα ιερατικά του.
- Ποιος σε γύμνωσε; Ρώτησε έκπληκτος.
Ο Μαρκιανός πήρε το Άγιο Ευαγγέλιο στα χέρια του και απάντησε:
- Αυτό με γύμνωσε άγιε Δέσποτα!!!
Ο Πατριάρχης συγκινημένος τον αγκάλιασε λέγοντας: Αν όλοι, είμαστε σαν εσένα παιδί μου, δεν θα είχαμε ανάγκη ιεροκηρύκων. Θα κήρυττε το άγιο παράδειγμά τους.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μας προτρέπει να μιμηθούμε την φιλοθεΐα, την ευσπλαχνία και την φιλοξενία του άλλου πλουσίου της παραβολής, του Αβραάμ. Έτσι όχι απλά θα σωθούμε αλλά με την ικεσία των Αγίων Αναργύρων θα γίνουμε εμείς οι ίδιοι παράδεισος. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Ζ΄ Λουκά.
8 Νοεμβρίου 2015
Δύο θαυμάσια γεγονότα, καταθέτει σήμερα, στην λατρευτική μας σύναξη ο ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς με τον Αγιοπνευματικό Ευαγγελικό του Λόγο. Την θεραπεία μιας ταλαιπωρημένης από την ασθένεια γυναίκας και την ανάσταση της κόρης του Ιάειρου. Ο αρχισυνάγωγος Ιάειρος φορτωμένος με το σταυρό της αγωνίας για την ζωή του παιδιού του, πλησιάζει τον Χριστό. Είναι γεγονός ότι η βαρύτητα του σταυρού μας δεν μας εμποδίζει να πλησιάσουμε τον Εσταυρωμένο Θεό. Αρκετές φορές αναζητούμε στήριγμα, ψάχνουμε κάποιον Κυρηναίο ανάμεσα στους ανθρώπους, ξεχνώντας τον θεό που πρώτος ανέβηκε στο Γολγοθά και εκουσίως σταυρώθηκε. Έτσι έγινε συνοδοιπόρος με κάθε σταυρωμένη ύπαρξη.
Την στιγμή που ο τραγικός πατέρας δείχνει στον Χριστό την πληγή της ψυχής του, την ένταση της αγωνίας του και τον αφόρητο πόνο του, μια γυναίκα με τον δικό της σταυρό προσεγγίζει σιωπηλά και αγγίζει ικετευτικά τον Κύριο, λαμβάνοντας αυτομάτως την ίαση. Η Θεραπεία μας εξαρτάται από τον τρόπο που πλησιάζουμε την πηγή της ίασης, τον Θεό. Η αιμορροούσα πλησιάζει με προσευχητική σιωπή, με βαθιά ταπείνωση, με ακλόνητη πίστη. Όλα αυτά τα στοιχεία αποκαλύπτονται από την ιεροπρεπή στάση της ψυχής, του σώματος, της διανοίας της, απέναντι στον Χριστό. Έτσι δημιουργεί όλες τις πνευματικές προϋποθέσεις της ίασης. Η αιμορραγία που χρόνια εξαντλούσε τον οργανισμό της σταματά. Αυτό συμβαίνει και με εκείνον που με ολόκληρη τη ζωή του αγγίζει το Χριστό. Το αίμα της ψυχής που χύνεται από τις πληγές που προξενούσε η αμαρτία, στερεύει. Οι πληγές κλείνουν. Η ψυχή επανακτά τις δυνάμεις της. Θεραπεύεται, ανασταίνεται, φωτίζεται, αγιάζεται. Ο λόγος του Θεανθρώπου ακούγεται παράδοξος στους μαθητές και σε όσους βρίσκονται γύρω τους.
- Ποιος με άγγιξε;
Οι μαθητές αφήνουν την απορία τους να εκφραστεί:
- Κύριε, ο κόσμος σε σπρώχνει και πέφτει επάνω σου και Εσύ λες. Ποιος με άγγιξε;
Ο Ιάειρος αντίθετα δεν εκφράζει την ανησυχία του για την καθυστέρηση του Κυρίου, παρότι το παιδί του είναι ετοιμοθάνατο.
Πίσω από το γεγονός της καθυστέρησης της σιωπής του Θεού πάντοτε κρύβεται η αγάπη του για τον άνθρωπο και η φροντίδα για την σωτηρία του. Στις δύσκολες στιγμές της πορείας της ζωής μας, καλούμε τον Θεό και απορούμε ή και αγανακτούμε για την καθυστέρηση ή και την απουσία του. Απάντηση μας δίνει ένα περιστατικό από την ζωή των αγίων ασκητών μας.
Κάποτε ένας ερημίτης πάλευε με ένα δυνατό πειρασμό, για μέρες αρκετές. Είχε επιστρατεύσει όλα τα πνευματικά όπλα. Αγρυπνία, προσευχή, εξομολόγηση, νηστεία, μετάνοιες. Ο πειρασμός ήταν ανυποχώρητος. Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα ο πειρασμός μάζεψε την ταραχή που σπέρνει η παρουσία του και αναχώρησε. Η ειρήνη απλώθηκε μέσα στον εσωτερικό κόσμο του γέροντα. Τότε ένιωσε την παρουσία του Χριστού.
- Τώρα ήρθες; Του είπε με παράπονο. Τώρα που η μάχη τελείωσε; Τώρα που ο εχθρός έφυγε;
- Όχι παιδί μου, απάντησε ο Χριστός. Δεν ήρθα τώρα. Εδώ ήμουν, δίπλα σου. Καμάρωνα τον αγώνα σου και ενίσχυα την υπομονή σου.
Ο Ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύοντας την ερώτηση του Κυρίου, αποκαλύπτει το βαθύτερο νόημα, το πνευματικό της περιεχόμενο.
«Θέλει ο Χριστός να γίνει γνωστή η θερμή πίστης της γυναίκας σε όλους. Έτσι ώστε και οι άλλοι να ποθήσουν αυτήν την πίστη και να την μιμηθούν. Κάνοντας αυτόν τον διάλογο ο Κύριος καθυστερεί, όχι τυχαία, την μετάβαση του στο σπίτι του Ιάειρου. Περιμένει η ασθένεια του παιδιού να δώσει τη θέση της στον θάνατο, έτσι ώστε όταν συναντηθούν, ο θάνατος να υποχωρήσει μπροστά στην παρουσία εκείνου που δίνει και είναι η Ζωή.»
Στο γεγονός δεν κυριαρχεί μόνο το άγγιγμα του ανθρώπου αλλά και του Θεού. Η γυναίκα είχε την δυνατότητα να πλησιάσει, να γονατίσει, να σηκώσει το χέρι και να αγγίξει το Χριστό. Το μικρό κορίτσι του Ιάειρου, δεν είχε δύναμη αφού ο θάνατος ακινητοποίησε και νέκρωσε κάθε ίχνος ζωής του παιδιού. Όταν οι δυνάμεις του ανθρώπου εξαντλούνται, οι προϋποθέσεις χάνονται τότε κινητοποιείται η αγάπη του Θεού που αγκαλιάζει τον άνθρωπο. Το άγγιγμα του Θεού είναι μετάγγιση ζωής, θεραπείας, σωτηρίας, αθανασίας, ανάστασης για τον άνθρωπο.
Να ευχηθούμε την προστασία των Αγίων Αγγέλων των οποίων την σύναξη σήμερα εορτάζουμε, να αγγίξουμε μα κάθε πτυχή της ζωή μας τον Χριστό έχοντας διαρκώς την αίσθηση της παρουσίας του και την γεύση του ελέους του. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Η΄ Λουκά
15 Νοεμβρίου 2015
Είναι βέβαιο, πως ακολουθώντας τον φωτισμένο ερμηνευτικό δρόμο των Πατέρων της Εκκλησίας μας, οδηγούμαστε στον πνευματικό πλούτο του Ευαγγελικού Λόγου και στο βάθος των σωτήριων νοημάτων του. Έτσι σήμερα, ακούγοντας την παραβολή του καλού Σαμαρείτη και προσπαθώντας να κοινωνήσουμε την αλήθεια της, προσεγγίζουμε τον διδάσκαλο της Εκκλησίας Γερμανό τον Β΄, τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Ο μεγάλος αυτός σπουδαστής του λόγου του Θεού, μας ανοίγει τον απέραντο πνευματικό ορίζοντα της παραβολής:
«Άνθρωπος τις κατέβαινες από την Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ…».Η ανθρώπινη φύση κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ, η οποία σημαίνει όραση ειρήνης, στην Ιεριχώ η ποία είναι χαμηλή, πνιγηρή από τον καύσωνα. Κρύβεται στον στίχο αυτό η πορεία της πτώσης του ανθρώπου.
«…και λησταίς περιέπεσεν». Ληστές είναι οι δαίμονες οι οποίοι προσπαθούν συνεχώς να κλέψουν τη σωτηρία του ανθρώπου.
«οι και εκδύσαντες αυτόν και πληγάς επιθέντες…». Ο στίχος αυτός αναφέρεται στο έργο των δαιμόνων, οι οποίοι αφαιρούν το ένδυμα της αρετής και πληγώνουν με τα διάφορα αμαρτήματα τον άνθρωπο.
«απήλθον αφέντες ημιθανή τυγχάνοντα». Οι δαίμονες αφήνουν τον άνθρωπο μισοπεθαμένο. Κατάφεραν να οδηγήσουν το σώμα του ανθρώπου στον θάνατο. Η ψυχή όμως παρέμεινε αθάνατη.
«Ο ιερεύς και Λευίτης». Ιερέα και Λευίτη ονομάζει ο Κύριος το νόμο και τους προφήτες, οι οποίοι πέρασαν δίπλα από τον τραυματισμένο, από την αμαρτία άνθρωπο, αλλά δεν είχαν την δυνατότητα να τον βοηθήσουν.
«Σαμαρείτης δε τις οδεύων ήλθε κατ’ αυτόν και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη…». Σαμαρείτης είναι ο ίδιος ο Χριστός, που έρχεται για να θεραπεύσει τον άνθρωπο. Στους επόμενους στίχους φαίνεται το έργο, η ευεργεσία και η αγάπη του Κυρίου προς αυτόν.
«…κατέδησε τα τραύματα αυτού επιχέων έλαιον και οίνον…». Περιποιείται ο Χριστός τα τραύματα, που προξένησε η αμαρτία στην ανθρώπινη φύση. Το κρασί, που ρίχνει στις πληγές, είναι ο διδασκαλικός λόγος Του και το λάδι, είναι το έλεος και η φιλανθρωπία.
«…επιβιβάσας δε αυτόν επί το ίδιον κτήνος…». Ο Χριστός ανέβασε τον άνθρωπο. Το «ίδιον κτήνος» είναι το σώμα Του. Έκανε δηλαδή τον άνθρωπο, ανεβάζοντάς τον, μέλος του σώματός Του.
«…ήγαγεν αυτόν εις πανδοχείον…». Πανδοχείο είναι η Εκκλησία, η οποία δέχεται, περιποιείται, ξεκουράζει, καθαρίζει και τρέφει τους πάντες.
«…εκβαλών δύο δηνάρια…». Τα δύο δηνάρια, που δίνει ο Χριστός, είναι η Παλαιά και η Καινή διαθήκη, με τη μελέτη των οποίων οδηγείται στην θεραπεία ο άνθρωπος.
«…έδωκε τω πανδοχεί…». Την Παλαιά και την Καινή διαθήκη, τους λόγους αυτούς της αληθείας, τους δίνει στον ξενοδόχο, πίσω από τον οποίο κρύβονται οι μορφές των Αποστόλων, των αρχιερέων, των ιερέων και των διδασκάλων, οι οποίοι ποιμαίνοντας επιμελούνται τις ψυχές των ανθρώπων.
«…επιμελήθητι αυτού, και ό,τι αν προσδαπανήσης, εγώ εν τω επανέρχεσθαι με αποδώσω σοι». Όλοι αυτοί οι ποιμένες, οι ο οποίοι θα δαπανηθούν στην επιμέλεια των ψυχών, όταν ο Κύριος έλθει μέσα σε δόξα κατά την Δευτέρα Παρουσία Του, θα τους ανταμείψει με δωρεές ουράνιες και αιώνιες.
Ο πλούτος της παραβολής, γίνεται ένας χάρτης πνευματικός, που δείχνει την αγάπη του Θεού, που είναι η πραγματική πατρίδα του ανθρώπου. Η πτώση του ανθρώπου τον οδήγησε στην εξορία. Όλο το έργο του Κυρίου γίνεται δρόμος επιστροφής για τον άνθρωπο. Να ευχηθούμε, ζώντας το ευαγγέλιο, βιώνοντας την αρετή, καλλιεργώντας την αγάπη για τον οποιονδήποτε αδελφό να επαναπατριστούμε στην ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή Θ΄ Λουκά
22 Νοεμβρίου 2015
Ο παραβολικός λόγος του Χριστού, μας αποκαλύπτει και πάλι την κατάσταση της ψυχής που έχει αφεθεί στην πλεονεξία. Η εύφορη χρονιά αυξάνει τη σοδιά η οποία δεν χωρώ στις αποθήκες του πλουσίου. Τότε αποφασίζει να γκρεμίσει τους αποθηκευτικούς χώρους και να φτιάξει μεγαλύτερους που θα χωρούν τα αγαθά. Εμπόδιο στα σχέδιά του γίνεται ο ξαφνικός θάνατος. Ο Μέγας Βασίλειος ερμηνεύοντας την παραβολή μας μεταφέρει στο βάθος της:
«Δύο είναι τα είδη τω πειρασμών:
- Οι θλίψεις οι οποίες δοκιμάζουν την ψυχή και ελέγχουν με την υπομονή την ακεραιότητα του ανθρώπου. Αυτό το είδος πειρασμών αντιμετώπισε ο πολύαθλος Ιώβ. Οι θλίψεις απεκάλυψαν την εμπιστοσύνη του στην αγάπη του Θεού.
- Η αφθονία της ζωής. Στο δεύτερο είδος πειρασμού ανήκει η περίπτωση του άφρονος πλουσίου της παραβολής. Ο Θεός του έδωσε περισσότερα αγαθά απ’ ότι χωρούσαν οι αποθήκες του, για να «σπρώξει» την ψυχή του με αυτόν τον τρόπο στην ελεημοσύνη. Παρότι όμως οι αποθήκες του κινδύνευαν να εκραγούν, στενοχωρούμενες από το πλήθος των αποθηκευμένων αγαθών, η άπληστη καρδιά του δεν χόρταινε. Φοβόταν μήπως του ξεφύγει κάποιο από τα αγαθά του και το γευτεί άλλος άνθρωπος. Αν ήθελε θα έβλεπε ότι ο Θεός, που του έδωσε τα αγαθά, είχε φτιάξει τα στομάχια των φτωχών ανθρώπων ως αποθήκες για τα περισσεύματα, συμπληρώνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Το πάθος της πλεονεξίας, συνεχίζει ο Μέγας Βασίλειος, μοιάζει με εκείνον τον λαίμαργο, ο οποίος προτιμά να εκραγεί από την πολυφαγία, παρά να δώσει κάτι και στον άλλο.
Η πλεονεξία μπορεί να φθείρει την ψυχή του ανθρώπου και να την οδηγήσει στην σαρκοποίηση και στην νέκρωση. Ο πλούσιος της παραβολής αντιμετωπίζει το πνευματικό μέρος της υπάρξεως, την ψυχή σαν σάρκα αφού προσπαθεί να την χορτάσει και να την ευχαριστήσει με ύλη. Ο Ιερός Χρυσόστομος μας δείχνει τα αποτελέσματα, τα παιδιά που γεννιούνται από τον γάμο του ανθρώπου με την πλεονεξία.
«Ο πλεονέκτης είναι χειρότερος από θηρίο και δυστυχέστερος από ζητιάνο. Η πλεονεξία συνοδεύεται από την ακολασία και την κακή επιθυμία και όλες μαζί τυραννούν τον άνθρωπο. Η ταραχή, ο φόβος και η ανασφάλεια είναι οι μόνιμοι κάτοικοι στη ζωή του πλεονέκτη.
Πραγματικά πλούσιος δεν είναι εκείνος που έχει αποκτήσει χρήματα, αλλά αυτός που απέκτησε φόβο Θεού.
Πλούσιος δεν είναι εκείνος που έχει πολλά, αλλά εκείνος που δίνει πολλά. Θέλεις να γίνεις πραγματικά πλούσιος ; Έχε φίλο το Θεό και θα είσαι ο πλουσιότερος αφού πλούτος αληθινός για τον άνθρωπο είναι αυτός που δεν ελαττώνεται ούτε χάνεται μετά τον θάνατο, είναι ο Χριστός, ο Σωτήρας του κόσμου. Αμήν.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
Κυριακή ΙΓ΄ Λουκά
29 Νοεμβρίου 2015
Αγαπητοί μου αδελφοί, σήμερα η Εκκλησία μας τιμάει και εορτάζει την ιερά μνήμη ενός μεγάλου της Αγίου. Του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Η Ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα, μας μιλάει για τον τρόπο της κλήσεως του Αγίου Ανδρέα από τον Χριστό μας, και έτσι η Εκκλησία μας θυμίζει με άψογο τρόπο, ότι και εμάς μας κάλεσε ο ίδιος ο Χριστός και ότι πάντοτε πρέπει να θυμόμαστε αυτή την κλήση μας. Μάλιστα ο Απόστολος των εθνών Παύλος, προτρέπει όλους τους Χριστιανούς, να μη ξεχνούν την κλήση τους: «Βλέπετε αδελφοί την κλήσιν υμών».
Ο Άγιος Ανδρέας, ήταν αδελφός του Αγίου Αποστόλου Πέτρου και καταγόταν από τη Γαλιλαία. Τα δύο αδέλφια ασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά, ενώ συνάμα τηρούσαν με ευλάβεια όλες τις εντολές του νόμου. Όταν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος διέτρεχε την Ιουδαία και τις περιοχές του Ιορδάνη κηρύττοντας την μετάνοια, ο Ανδρέας προσέτρεξε σε αυτόν και έγινε μαθητής του. Όπως μας πληροφορεί το σημερινό Ευαγγέλιο, την επόμενη μέρα από την βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό, ενώ ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος συνομιλούσε με τον Ανδρέα και τον Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, δείχνοντας τους τον Ιησού που περνούσε από εκεί κοντά, τους είπε: «Να ο Αμνός του Θεού». Εδώ έχουμε μία θεμελιώδη μαρτυρία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου για την Θεότητα του Κυρίου, που ασφαλώς σφράγισε θετικά την ψυχή των μαθητών του. Άκουσαν λοιπόν αυτό οι δύο μαθητές από τον διδάσκαλό τους, και ακολούθησαν τον περιπατούντα Χριστό για να μάθουν περισσότερα για το πρόσωπό του. Όταν γύρισε ο Ιησούς και τους είδε να τον ακολουθούν, τους λέει: «Τι ζητείτε;». Εκείνοι απάντησαν: «Διδάσκαλε που μένεις;» Και ο Χριστός τους είπε: «Έρχεσθε και ίδετε». Έρχονται λοιπόν οι μαθητές στο σπίτι του Ιησού, και εκεί μένουν πολλές ώρες, κάνοντας μαζί του μία αποκαλυπτική συζήτηση.
Από τότε ο Απόστολος Ανδρέας ακολουθούσε τον Κύριο όπου και αν πήγαινε. Ήταν παρών σε πολλά θαύματα που επιτέλεσε ο Χριστός μας, καθώς και μάρτυρας του σωτηρίου πάθους Του. Παρευρέθηκε μαζί με άλλους μαθητές στις εμφανίσεις του Χριστού μετά την Ανάσταση, ενώ μετά την Πεντηκοστή, και αφού έλαβε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, του έπεσε ο κλήρος για να ευαγγελίσει τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, τη Βυθινία, τη Θράκη, τη Μακεδονία, τη Θεσσαλία και την Αχαΐα. Σε όλα αυτά τα ταξίδια αντιμετώπισε στερήσεις, ασθένειες, κινδύνους από ληστές και κακομεταχείριση από τους Εβραίους και τους ειδωλολάτρες. Όμως είχε μαζί του το Άγιο Πνεύμα, που του χάριζε υπομονή και χαρά στις δοκιμασίες, καθώς και την δύναμη να ενεργεί διάφορα θαύματα και θεραπείες. Όπου και αν πήγαινε τραβούσε τα πλήθη στην πίστη, αναγεννούσε τις ψυχές με το Άγιο Βάπτισμα και χειροτονούσε Επισκόπους και Πρεσβυτέρους.
Στην πόλη της Πάτρας, επιτέλεσε πολλές αγαθοεργίες και θαυμαστά σημεία, και συγκρότησε μία κοινότητα μαθητών του Χριστού. Κατάφερε να οδηγήσει στην κατά Χριστόν πίστη την ίδια τη σύζυγο του Ρωμαίου ανθύπατου, τη Μαξιμίλα, θεραπεύοντας την από ανίατη ασθένεια. Κατά την απουσία του ανθύπατου, κατάφερε να κάνει χριστιανό ακόμα και τον αδελφό του. Όταν επέστρεψε ο ανθύπατος, εξοργίστηκε από την πρόοδο του χριστιανισμού που είχε φθάσει μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και διέταξε να φυλακίσουν τον Απόστολο Ανδρέα. Λίγες ημέρες αργότερα εξεδόθη η καταδικαστική απόφαση χωρίς δίκη, και ο Άγιος σταυρώθηκε ανάποδα. Η Μαξιμίλλα με τον πρώτο Επίσκοπο Πατρών Στρατοκλέα, ενταφίασαν με μεγάλες τιμές το ιερό λείψανο του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου.
Αδελφοί μου, σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει έναν Απόστολο του Κυρίου που μάλιστα τον ονομάζει Πρωτόκλητο, γιατί αξιώθηκε να κληθεί πρώτος από τον Χριστό μας. Με την ευκαιρία αυτή θέλει να θυμίσει και σε εμάς την κλήση μας. Ότι δηλαδή και εμείς έχουμε κληθεί να είμαστε μαθητές του Χριστού. Πολλές φορές υπάρχει η αντίληψη, ότι επειδή βαπτιστήκαμε έχουμε ολοκληρώσει το χρέος μας. Ισχύει όμως το αντίθετο. Η βάπτισή μας ουσιαστικά είναι το δικό μας κάλεσμα από τον Κύριο. –Τι σημαίνει ότι μας κάλεσε ο Κύριος; Όταν ο Χριστός μας καλεί, σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε γιατί πλέον έχουμε μπροστά μας τον αληθινό Θεό. Ότι είμαστε έτοιμοι να μεταμορφώσουμε εσωτερικά τις ζωές μας, όπως ακούσαμε σήμερα να κάνει ο Άγιος Ανδρέας. Να αλλάξουμε τα αισθήματά μας για τους συνανθρώπους μας, τις επιθυμίες και τους λογισμούς μας. Όταν έρχεται η ώρα να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας τότε ναι, πρέπει να θυμόμαστε την κλήση μας, καθώς και Αυτόν που μας κάλεσε. Τότε οι αποφάσεις μας θα είναι αποφάσεις μαθητών του Χριστού.
Το Ευαγγέλιο μας λέει σήμερα, πως ο Κύριος κάλεσε τον Απόστολο Ανδρέα να γίνει μαθητής Του. Η κλήση αυτή, έμεινε για τον Άγιο πάντοτε ζωντανή. Το έδειξε σε κάθε βήμα της ζωής του. Αυτή η κλήση τώρα απευθύνεται ανεξαιρέτως και σε όλους τους Χριστιανούς. Ας ανταποκριθούμε αδελφοί μου στην κλήση του Χριστού μας και ας προσπαθήσουμε να την έχουμε στην καρδιά μας πάντα ζωντανή. Μόνο τότε θα ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Αμήν.
π. Σ.Β.