« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
6 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015
«Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.»
Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο Ιησούς, συνεχίζοντας την διδαχή του, μετά την παραβολή των κακών γεωργών, αφηγείται την παραβολή των βασιλικων γάμων.
Σε αυτή την παραβόλη ακούμε ότι η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με ένα βασιλιά, ο οποίος επρόκειτο να κάνει τους γάμους του γιού του. Έστειλε, λοιπόν, τους δούλους του να φωνάξουν τους καλεσμένους στον γάμο, αλλά αυτοί δεν ήθελαν να πάνε. Έστειλε άλλους δούλους λέγοντάς τους , «πείτε στους καλεσμένους οτι ετοίμασα το γεύμα μου, οι ταύροι μου έχουν σφαγιαστεί και όλα είναι έτοιμα. Ελάτε στον γάμο». Αυτοί όμως και πάλι έδειξαν αδιαφορία φεύγοντας, ο ένας για το χωράφι του, ο άλλος για το εμπόριό του και οι υπόλοιποι, αφού συνέλαβαν τους δούλους, τους κακοποίησαν και τους θανάτωσαν.
Αυτό το γεγονός όμως επέφερε την οργή του Βασιλιά, που όταν το άκουσε, θύμωσε πολύ και έστειλε τον στρατό του να εξολοθρεύσει τους φονιάδες εκείνους και να κάψει την πόλη τους. Κατόπιν είπε στους δούλους του: «Ο γάμος είναι έτοιμος, αλλά οι καλεσμένοι δεν ήταν άξιοι. Πηγαίνετε λοιπόν στα σταυροδρόμια και όσους βρείτε, καλέστε τους στον γάμου». Και αφού οι δούλοι βγήκαν στους δρόμους, μάζεψαν όλους όσους βρήκαν, και κακούς και καλούς, και γέμισε η αίθουσα του γάμου.
Την ώρα όμως που μπήκε και ο βασιλιάς να δει τους φιλοξενούμενους, είδε και έναν, ο οποίος δεν είχε ένδυμα γάμου, και του λέγει: «Φίλε, πως εισήλθες εδώ χωρίς να έχεις ένδυμα γάμου;», αυτός δεν ήξερε τι να αποκριθεί. Τότε είπε ο βασιλιάς στους υπηρέτες, «Δέστε του τα πόδια και τα χέρια, και ρίξτε τον έξω στο σκοτάδι. εκεί θα είναι το κλάμα και το τρίξιμο των δοντιών». Διότι πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως είναι οι εκλεκτοί».
Ο Κύριος αφηγείται την παραβολή αυτή, αμέσως μετά την παραβολή των κακών γεωργών, με την οποία μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει και κάποια συνοχή και ομοιότητα, όχι βεβαίως τόσο ως προς το περιεχόμενο, αλλά ως προς το νόημα. Και οι δύο φανερώνουν την μακροθυμία του Θεού, αλλά και την ηθική και ψυχική έκπτωση των Ιουδαίων.
Παρατηρούμε ότι ανάμεσα στα πολλά γεγονότα, τόσο της φύσεως ,όσο και της καθημερινής ζωής του ανθρώπου, που χρησίμευσαν σαν παραδείγματα στις παραβολές του Κυρίου, μια σημαντική θέση κατέχει και ο γάμος. Θέλει με αυτόν τον τρόπο να μας δείξει ότι όπως στους γάμους επικρατεί χαρά και ευφροσύνη και δεν υπάρχει τίποτα το λυπηρό, την πνευματική χαρά του ανθρώπου στην βασιλεία των ουρανών, η οποία παρομοιάζεται με τον βασιλικό γάμο, στην συγκεκριμένη παραβολή.
Ο Βασιλιάς που οργανώνει τον γάμο του Υιού του είναι ο Θεός και ο Νυμφίος είναι ο Ιησούς Χριστός. Οι προσκεκλημένοι ήταν αρχικά και πρώτοι απ΄ όλους οι Ιουδαίοι.
Ηδη, από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, αξιώθηκαν της τιμής, να κλήθουν «στους γάμους». Όμως δεν φάνηκαν αντάξιοι της κλήσεως και αυτό το βλέπουμε και στην σημερινή παραβολή και στην προηγούμενη, που όπως είδαμε, τους παρομοίασε ο Κύριος με κακούς γεωργούς. Μην δείχνοντας ενδιαφέρον για την βασιλεία των ουρανών, με την καρδιά τους προσκολλημένη στα επίγεια αγαθά , «ουκ ήθελον ελθείν» . Αδιαφόρησαν για τους απεσταλμένους του Θεού, τους προφήτες, άλλους εξυβρίζοντας τους ,άλλους θανατώνοντάς τους, όπως και τον ίδιο τον Χριστό.
Έτσι έστειλε ο Θεός ξανά τους δούλους του, τους αποστόλους αυτή τη φορά, να καλέσει τους εθνικούς, από τα άλλα έθνη δηλαδή, ανάμεσά τους και τους Έλληνες.
Η αγάπη και το έλεος του Θεού θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν, καλοί και κακοί και γι΄αυτό και το κάλεσμα απευθύνεται σε όλους μας. «Συνήγαγον πάντας όσους εύρον, πονηρούς τε και αγαθούς» αναφέρει στην παραβολή. Δεν αρκεί μόνο η κλήση του Θεού για να σωθούμε. Και ο Ιούδας ήταν ένας από τους Δώδεκα Μαθητές του Χριστού, όμως ήταν ανάξιος της Θείας του κλήσεως. Και το ακούσαμε στην παραβολή, ότι ανάμεσα σε όλους τους προσκεκλημένους βρισκόταν και κάποιος χωρίς ένδυμα γάμου, ανάξιος να βρίσκεται εκεί και γι’ αυτό και οδηγήθηκε έξω, από τους δούλους. Το ένδυμα του γάμου είναι ο χιτώνας που λαμβάνουμε με το Άγιο Βάπτισμα, τον οποίο και οφείλουμε να διατηρούμε με την ιερά εξομολόγηση και την συμμετοχή στην Θεία ευχαριστία, καθαρό, για να φανούμε και εμείς αντάξιοι της κλήσεως του Θεού και να αξιωθούμε να πάρουμε μέρος στο βασιλικό τραπέζι, την βασιλεία του Θεού.
Άλλωστε και ο ίδιος ο Κύριος, τελειώνει την παραβολή του με αυτή την φράση, «Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί». Πολλοί άκουσαν την πρόσκληση του Θεού, βαπτίσθηκαν Χριστιανοί, μπαίνοντας έτσι στην αίθουσα των γάμων του Νυμφίου, αλλά ο τρόπος ζωής τους δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτούς που δεν δέχθηκαν την πρόσκληση, τους μη βαπτισμένους Χριστιανούς δηλαδή.
Ας ευχηθούμε, με την χάρη του Κυρίου, να αξιωθούμε και εμείς να συμπεριληφθούμε μεταξύ αυτών των λίγων των εκλεκτών, για να απολαύσουμε την Θεία Χαρά και ευτυχία. Αμήν!
« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
13 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015
«οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον»
Η σημερινή Κυριακή, αγαπητοί αδελφοί, αναφέρεται από την αγία μας Εκκλησία, ως «Κυριακή προ της Υψώσεως του τιμίου Σταυρού», γι΄ αυτό και στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα μας παρατίθεται ένα απόσπασμα από τη συνομιλία του Χριστού με τον Νικόδημο. Με την περικοπή αυτή ο Κύριος κάνει μια μεγάλη αποκάλυψη, δείχνοντάς μας το μέγεθος της αγάπης του Θεού Πατέρα προς τον άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα προλέγει και τον σταυρικό Του θάνατο, προετοιμάζοντας έτσι τους μαθητές Του για το εκούσιο Πάθος και την σταυρική θυσία που θα ακολουθούσαν. Και το κάνει αυτό, παραθέτοντας στο Νικόδημο ένα περιστατικό από την Παλαιά Διαθήκη, ένα γεγονός το οποίο συνέβη κατά την διάρκεια την τεσσαρακονταετούς περιπλάνησης του Ιουδαϊκού λαού στην έρημο.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, μετά την απελευθέρωση των Ισραηλιτών από την σκλαβιά του Φαραώ, στην Αίγυπτο, ο λαός του Ισραήλ με τον Μωυσή αρχηγό, περιπλανώντουσαν για σαράντα χρόνια στην έρημο, μέχρι να φτάσουν στην γη της επαγγελίας, τη γη που είχε υποσχεθεί ο Θεός στους Ισραηλίτες, τον εκλεκτό του λαό. Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησης τους, λόγω των δυσκολιών που αντιμετώπιζαν ,πολλοί Ισραηλίτες άρχισαν να δυσανασχετούν και να βαρυγγομούν εναντίον του Θεού και να παραπονιούνται στον Μωυσή, λέγοντας ότι θα προτιμούσαν να βρίσκονται στην Αίγυπτο παρά να υπομένουν όλες αυτές τις κακουχίες. Γι’ αυτή τους την αχαριστία, επέτρεψε ο Θεός να εμφανιστούν δηλητηριώδη φίδια τα οποία τους δάγκωναν και τους θανάτωναν. Έντρομος ο Ισραηλιτικός λαός στράφηκε προς τον Μωυσή, και τον παρεκάλεσε να προσευχηθεί στον Θεό να τους σύγχωρέσει και να τους λυπηθεί ακομα μια φορά και να τους σώσει. Προσευχόμενος ο Μωυσής, έλαβε μια παράξενη εντολή από τον Θεό : του είπε να κατασκεύασει ένα χάλκινο ομοίωμα φιδιού και να το κρεμάσει σε ένα ξύλο και να πεί στους Ισραηλίτες ότι «Καθένας που θα τον δαγκώσει φίδι, να κοιτάζει το χάλκινο αυτό φίδι και θα σώζεται από το θάνατο». Με αυτό τον τρόπο σταμάτησε ο αποδεκατισμός των Ιουδαίων και όσοι δαγκώνονταν σωζώντουσαν από βέβαιο θάνατο.
Αυτό, λοιπόν τον περιστατικό αναφέρει ο Κύριος, και μας λέει ότι αποτελεί προτύπωση του Σταυρικού Του θανάτου και εξηγεί στον Νικόδημο το νόημα της δικής του υψώσεως πάνω στο Σταυρό. Ότι και Εκείνος θα υψωνόταν στο σταυρό σαν κακούργος, αδίκως, γι’ αυτό και ο συμβολισμός Του ως το χάλκινο, το ψεύτικο φίδι, για να σώσει όσους πιστεύανε σε αυτόν, από το δάγκωμα του αληθινού φιδιού, δηλαδή από την αμαρτία. Μια άλλη παρομοίωση, ένας άλλος συμβολισμός είναι ότι στην έρημο, οι Ισραηλίτες, κοιτώντας το χάλκινο φίδι διέφευγαν τον θάνατο τον σαρκικό, για να καταφέρουν να μπουν στην γή της επαγγελίας. Με την θυσία του Κυρίου, εμείς σωζόμαστε από τον θάνατο τον ψυχικό, που επιφέρει το «δάγκωμα» της αμαρτίας, για να μπορέσουμε να εισέλθουμε στην δική μας γη της επαγγελίας, την άνω Ιερουσαλήμ, την βασιλεία των Ουρανών.
Αυτό είναι το νόημα της Υψώσεως του Κυρίου πάνω στον Σταυρό, η ίδια η βάσις της πίστεως μας. Η αποκάλυψη της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, μια τόσο μεγάλη αγάπη, που παρέδωσε τον Υιό του τον μονογενή σε άδικο θάνατο, για να μην χαθεί κανείς από μας, αλλά να κερδίσουμε την αιώνια ζωή. «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» ,μας τονίζει ο Κύριος για να μας δείξει ότι δεν ήρθε στον κόσμο αυτό για να κρίνει και να καταδικάσει τον κόσμο, για τις αμαρτίες του, αντιθέτως ήρθε να σώσει τον κόσμο, να προσφέρει μια οδό σωτηρίας, ένα αντίδοτο για το δάγκωμα του «φιδιού» της αμαρτίας, την ελπίδα της Αναστάσεως. Άλλωστε αυτή είναι και η διαφορά ανάμεσα στην Παλαιά Διαθήκη, από την οποία προέρχεται, όπως είπαμε, το περιστατικό που αφηγήθηκε ο Κύριος και την Καινή Διαθήκη, την εποχή της σωτηρίας που αρχίζει από την έλευση του Ιησού Χριστού στην γη. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός παρουσιάζεται πολλές φορές, σκληρός, απαιτώντας την τήρηση των εντολών Του και αποδίδοντας συχνά δικαιοσύνη, άμεσα. Ενώ στην Καινή Διαθήκη, προσφέρει τον Υιό του ως θυσία, ως φιλεύσπλαχνος Πατέρας όλων μας, προκειμένου να σωθούμε από τον ψυχικό θάνατο.
Όμως δεν αρκεί μόνο η αγάπη και το έλεος του Θεού, χρειάζεται και η δική μας πίστη. Γεγονός που μας υπενθυμίζει και μας τονίζει συνεχώς ο Κύριος καθ΄ όλη την διάρκεια της παρουσίας του επί της γης. Ας έχουμε εμπιστοσύνη και ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε το μέγεθος της πατρικής αγάπης του Θεού, για να μπορέσουμε ,όπως οι Ισραηλίτες εισήλθαν στην γη της επαγγελίας, να εισέλθουμε και μείς στην δόξα του Κυρίου, στην Βασιλεία του Θεού. Αμήν
« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ
20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015
«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι.»
Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, αγαπητοί αδελφοί, και στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε, ένα απόσπασμα από την «επί του Όρους ομιλία», ο Κύριος μας προσκαλεί να κερδίσουμε την αιώνια και αληθινή ζωή, τονίζοντας μας, όμως, τους όρους και τις προϋποθέσεις για να τον ακολουθήσουμε πραγματικά, εάν θέλουμε.
Αυτό ακριβώς το «εάν θέλουμε» αξίζει να προσέξουμε λίγο, προτού δούμε τι ζητάει από εμάς ο Κύριος. Και αυτό γιατί, αυτό το «Όστις θέλει» αποτελεί εν μέρει, τον ακρογωνιαίο λίθο της πίστεώς μας. Είναι απόδειξη της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου, του αυτεξουσίου, που είχε ήδη δώσει ο Θεός στον πρωτόπλαστο, της οποίας ελευθέρας βουλήσεως, πληρώνουμε το τίμημα, με τον σαρκικό θάνατο και είναι και ο λόγος της ενανθρωπήσεως του Υιού του Θεού, για να μπορέσει ο άνθρωπος να επιστρέψει στην προπτωτική κατάσταση.
Ήδη από την εποχή των πρωτοπλάστων, αφού τους έβαλε στον παράδεισο ο Θεός, τους άφησε να επιλέξουν αν θα κάνουν υπακοή στο θέλημα Του ή αν θα έτρωγαν από το δέντρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Γνώριζε, ως καρδιογνώστης και παντογνώστης την επικείμενη πτώση των πλασμάτων Του, και θα μπορούσε να αποτρέψει την βρώση του απαγορευμένου καρπού. Αυτό όμως, και μόνο, αποδεικνύει ότι η ελευθερία μας είναι πραγματική και ότι μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις συνέπειες των επιλογών μας. Ο Θεός δεν αναγκάζει κανέναν να τον ακολουθήσει, αντιθέτως μας αφήνει να διαλέξουμε μόνοι μας την πορεία που θα ακολουθήσουμε, είτε είναι μια πορεία κοντά Του είτε όχι. Αυτό ακριβώς τονίζει με την φράση «Οστις θέλει οπίσω μου ελθείν» ο Κύριος και αφού μας ξεκαθαρίζει ότι η διαχείριση της ελευθέρας μας βουλήσεως έγκειται σε εμάς, εάν επιλέξουμε να τον ακολουθήσουμε, μας παραθέτει τον τρόπο :
«Απαρνησάσθω εαυτόν».
Το πρώτο που μας καλεί να κάνουμε ο Κύριος είναι να απαρνηθούμε τον παλαιό άνθρωπο, τον άνθρωπο της αμαρτίας, αλλά και να θυσιάσουμε το εγώ μας, να μην ενδιαφερόμαστε και ασχολούμαστε μόνο με το ατομικό μας συμφέρον. Είναι χαρακτηριστικό του απομακρυσμένου από τον Θεό ανθρώπου, να βλέπει τα πάντα εγωκεντρικά. Αυτή την αυταπάρνηση του εγώ εξηγεί ο Κύριος, λέγοντας ότι όποιος φροντίζει μόνο για τον εαυτό του, τελικά δεν καταφέρνει να σώσει την ψυχή του. Άλλωστε η ζωή του χριστιανού οφείλει να είναι μίμηση της ζωής του Χριστού, ο οποίος από αγάπη προς εμάς γίνεται άνθρωπος, υπομένει τα πάντα και ταπεινώνεται, οδηγούμενος μέχρι τον σταυρικό θάνατο για να λυτρωθούμε από την αμαρτία. Αυτή την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον είναι που μας ζητάει με το «απαρνησάσθω εαυτόν» .
«Και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι»
Και το δεύτερο που καλούμαστε να κάνουμε είναι να σηκώνουμε αγόγγυστα τον σταυρό μας, όποιος και αν επιτρέψει ο Θεός να είναι στην ζωή του καθενός από εμάς. Από την μέρα που ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με θλίψεις, δοκιμασίες, πόνο, και στο τέλος τον ίδιο τον θάνατο. Αυτό τον σταυρό μας καλεί ο Κύριος να άρουμε, χωρίς να δειλιάσουμε, χωρίς να μας φρενάρει η κοινή λογική, αλλά με προθυμία, υπομονή, πίστη και ειρήνη ψυχής. Όσο δύσκολο και αν μας ακούγεται, όσο και αν μας φαίνεται ανηφορική η πορεία της ζωής μας, ας κρατήσουμε την πεποίθηση ότι μετά τον Γολγοθά έρχεται η Ανάσταση. Και ο Κύριος, ως άλλος Σίμων ο Κυρηναίος, μας βοηθάει, σηκώνοντας τον Σταυρό μας, για να μας ξεκουράσει.
Ας έχουμε, πάντα, κατά νου ότι ο Θεός γνωρίζει πόσο αντέχει ο καθένας μας και αναλόγως επιτρέπει τον Σταυρό που θα σηκώσουμε. Εμείς ας προσκυνήσουμε τον υψωθέντα Σταυρό του Κυρίου μας και ας τον παρακαλέσουμε να μας ενδυναμώνει και να μας στηρίζει, για να μην δειλιάσουμε από τις κακουχίες, και επαισχυνθούμε, ντραπούμε, για τον Κύριο και την πίστη μας και κατά συνέπεια γίνει αυτό αφορμή να μας αποκηρύξει κατά την μέλλουσα κρίση Εκείνος, αλλά να πορευτούμε στην ζωή μας με την πεποίθηση ότι ο Σταυρός μας είναι το μέσον της σωτηρίας μας. Αμήν
« ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ »
Α΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΛΟΥΚΑ
27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015
«Και αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ»
Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αγαπητοί αδελφοί, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί μια συνέχεια του ευαγγελίου που ακούσαμε την προηγούμενη Κυριακή. Και όχι τόσο μια συνέχεια νοηματική, αφού όχι μόνο ακούσαμε αποσπάσματα γραμμένα από διαφορετικούς ευαγγελιστές, από τον Μάρκο την προηγούμενη Κυριακή και από τον Λουκά σήμερα, αλλά αναφέρονταν και σε διαφορετικά περιστατικά από την ζωή και την δράση του Κυρίου. Αλλά μια συνέχεια, ουσιαστική, έμπρακτη, διδακτική. Και αυτό γιατί την προηγούμενη Κυριακή ακούσαμε τον Κύριο να μας λέει «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» και σήμερα βλέπουμε αυτή την φράση, αυτό το κάλεσμα, να πραγματοποιείται άμεσα, να υλοποιείται από τους τέσσερις πρώτους μαθητές και αποστόλους του Κυρίου. Τον Πέτρο, τον Ανδρέα τον αδελφό του, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη.
Ο Ιησούς βρισκόταν στην λίμνη Γεννησαρέτ και όπως γινόταν πάντα, όπου πήγαινε τον ακολουθούσε πλήθος κόσμου, «όχλους», τους αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Για να διδάξει τα πλήθη και να μπορέσει να μιλήσει χωρίς να συνωστίζεται γύρω του ο κόσμος, μπαίνει σε ένα από τα δύο πλοιάρια που βρίσκονται αραγμένα στη λίμνη. Αφού τελείωσε την ομιλία, προτρέπει τον ψαρά, που δεν είναι άλλος από τον Πέτρο, να πάει το πλοίο πάλι πιο μέσα στη λίμνη, σε πιο βαθιά νερά και να ξαναρίξει τα δίχτυα. Εκείνος, παρόλο που ήταν κουρασμένος, από το ψάρεμα όλη νύχτα, που μάλιστα δεν είχε αποδώσει κα καρπούς, παρόλο που ακόμα ξέπλεκαν τα δίχτυα, έκανε υπακοή στον λόγο του Κυρίου και το μόνο που είπε ήταν «Επιστάτα, δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν, επι δε τω ρήματι Σου χαλάσω το δίκτυον». Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε τίποτα. Αλλά επειδή το λες εσύ, θα το ξαναρίξω το δίχτυ. Αυτή του η υπακοή, στο θέλημα του Ιησού ήταν που συνετέλεσε στο να γίνει το θαύμα και γέμισαν τα δίχτυα με τόσα ψάρια που άρχισε να σχίζεται το δίχτυ και φώναξαν και τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη να έρθουν με το δικό τους πλοιάριο να τους βοηθήσουν να το ανεβάσουν. Έντρομος από το θαύμα ο Πέτρος πέφτει στα γόνατα και παρακαλεί τον Χριστό, να φύγει από το πλοίο του, όχι επειδή φοβήθηκε, αλλά επειδή αισθάνθηκε την αμαρτωλότητά και την αναξιότητά του, μπροστά στον Θεάνθρωπο Κύριο. Ο Ιησούς τον καθησύχασε, λέγοντάς του «μη φοβάσαι και από σήμερα θα αλιεύεις ανθρώπους». Και αμέσως, άφησαν και οι τέσσερις ψαράδες τα πάντα και τον ακολούθησαν.
Βλέπουμε στην παραπάνω αφήγηση, τους Αποστόλους, να κάνουν πράξη και μάλιστα χωρίς να το έχουν ακούσει, μέχρι εκείνη την ώρα, το «όστις θέλει οπίσω μου ελθείν.» Αυτή την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο Του, που δεν τον ήξεραν καν, μέχρι εκείνη την ώρα, την προθυμία, την υπακοή και την πίστη τους διέκρινε ο Κύριος, και τους προσκάλεσε να γίνουν μαθητές Του, αλλά και εν συνεχεία, χωρίς να το φαντάζονται εκείνη την ώρα, απόστολοι των εθνών και συνεχιστές του έργου του Κυρίου.
Αυτά τα χαρίσματα, οι αρετές, που διέκρινε σε αυτούς ο Κύριος είναι κοινά σε όλους τους Αγίους, και πρέπει και να αποτελούν τα κύρια γνωρίσματα όλων μας, προκειμένου να μπορέσουμε και εμείς να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής, που όσο πάνε, μέρα με την ημέρα, πολλαπλασιάζονται και «Ὡς ὕδατα θαλάσσης, τὰ κύματα τοῦ βίου μας χειμάζουν», μας περικυκλώνουν, όπως αναφέρει και ο ιερός υμνογράφος. Χρειαζόμαστε και εμείς την πίστη στον Θεό, την εμπιστοσύνη στο θέλημα Του, την βεβαιότητα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι πάντα δίπλα μας, παρόλη την αμαρτωλότητα μας, όπως ήταν και δίπλα στον Πέτρο. Αλλά εκτός από την πίστη χρειαζόμαστε την υπακοή και την προθυμία, να ακούμε τον λόγο του Χριστού, να πορευόμαστε κατά το θέλημα του, σηκώνοντας τον Σταυρό μας και ακολουθώντας Τον, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς το κώλυμα των επιγείων αγαθών, όπως ακριβώς ακούσαμε ότι έκαναν οι απόστολοι, που χωρίς να το σκεφτούν δεύτερη φορά, «αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ», θέτοντας τον Χριστό ως προτεραιότητα στη ζωή τους. Ας παρακαλέσουμε και μείς τον Κύριο να μας ενδυναμώνει και να μας ευλογεί, να φανούμε και εμείς αντάξιοι της κλήσεως Του και της ουρανίου βασιλείας Του. Αμήν
π. Ν. Κ.