«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ
Κυριακή 7η Δεκεμβρίου 2014
Η διήγηση της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής μας περιγράφει την θεραπεία της συγκύπτουσας, μιας γυναίκας δηλαδή που λόγω σοβαρής ασθένειας , μάλλον της σπονδυλικής στήλης, ήταν κυρτωμένη και ταλαιπωρούνταν επί δεκαοκτώ έτη. Όταν την είδε ο Χριστός, ένα Σάββατο που δίδασκε στη Συναγωγή, την σπλαχνίστηκε, μας λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς, και με ένα Του λόγο, χωρίς αυτή να το ζητήσει, τη θεράπευσε.
Τα θαύματα του Κυρίου μας αποτελούν οπωσδήποτε μία επιβεβαίωση της παντοδυναμίας Του, αλλά παράλληλα είναι και μία προέκταση του κηρύγματός Του. Γι’ αυτό και οι ευαγγελιστές από την πληθώρα των θαυμάτων του Κυρίου αναφέρουν ορισμένα μόνον, δια των οποίων μεταφέρονται σε εμάς χρήσιμα διδάγματα και έμπρακτες διδασκαλίες.
Το συγκεκριμένο θαύμα της θεραπείας της συγκύπτουσας έγινε κατά την ημέρα του Σαββάτου στη συναγωγή όπου σύχναζε η άρρωστη αυτή γυναίκα. Είναι άξιο να τονιστεί ότι η γυναίκα αυτή πήγαινε ανελλιπώς στην συναγωγή για να προσευχηθεί και να ακούσει τον λόγο του Θεού, παρακινούμενη από την σφοδρή της επιθυμία και όχι από κάποια υποχρέωση. Ως γυναίκα και μάλιστα άρρωστη δεν είχε υποχρέωση από τον Μωσαϊκό νόμο να παρευρίσκεται στην συναγωγή αλλά αντίθετα είχε κάθε δυνατότητα απαλλαγής από την υποχρέωση αυτή. Ο Κύριος με την θαυμαστή θεραπεία Του, επιβραβεύει την πίστη την ευλάβεια αλλά και την επιμονή της γυναίκας αυτής να συμμετέχει, παρά τις δυσκολίες της, στην κοινή προσευχή στην συναγωγή. Παράλληλα με την επιβράβευση αυτή ο Κύριος μας φανερώνει την σημασία και την αξία της συμμετοχής μας στην κοινή προσευχή και λατρεία του Θεού.
Mας δίδει λοιπόν την ευκαιρία, η στάση της άρρωστης αυτής γυναίκας, να σκεφθούμε και εμείς την σημασία του δικού μας Εκκλησιασμού και ιδιαίτερα την ημέρα της Κυριακής. Διότι ένα από τα βασικά καθήκοντα του Χριστιανού, όπως είναι γνωστό, είναι και ο συχνός Εκκλησιασμός. Το καθήκον αυτό απορρέει από τη σχετική εντολή του Θεού η οποία παραγγέλλει στον άνθρωπο να ενθυμείται και να σέβεται την έβδομη ημέρα της εβδομάδας, και να αφιερώνει αυτή στη λατρεία του Θεού.
Η συχνή λοιπόν παρουσία στο Ναό κάθε χριστιανού κατά την Κυριακή, η οποία αντικατέστησε το Σάββατο, είναι απαραίτητη. Όταν μάλιστα ο εκκλησιασμός συνδυάζεται με την συμμετοχή μας στην Θεία Κοινωνία, τότε ο άνθρωπος δέχεται όντως την Θεία Χάρη και ανανεώνει τις ψυχοσωματικές τους δυνάμεις για τον αγώνα της ζωής. Αντίθετα, αυτός που δεν εκκλησιάζεται παθαίνει θα λέγαμε «πνευματική αβιταμίνωση» με αποτέλεσμα να είναι επιρρεπής προς το κακό και δύσκαμπτος προς το αγαθό. Η απομάκρυνση από την Εκκλησία εγκυμονεί κινδύνους, γιατί η Εκκλησία είναι η πνευματική μάνδρα που παρέχει ζωή και ασφάλεια στους πιστούς, και έξω από αυτή δεν υπάρχει ούτε ασφάλεια ούτε σωτηρία. Συμμετοχή δε στην Εκκλησία σημαίνει συχνός εκκλησιασμός. Δεν νοείται πιστός χριστιανός που δεν εκκλησιάζεται ανελλιπώς. Αλλά και ο εκκλησιασμός και η λατρεία του Θεού δεν πρέπει να έχουν τυπικό και εξωτερικό χαρακτήρα, αλλά θα πρέπει να γίνονται με ευλάβεια και επίγνωση.
Ως αληθινοί χριστιανοί οφείλουμε να λατρεύουμε το Θεό με προσοχή, αφοσίωση και αληθινή καρδιά. Είναι χαρακτηριστικές οι εκφωνήσεις κατά τη Θεία Λειτουργία, « πρόσχωμεν », δηλαδή ας προσέξουμε καλά τα τελούμενα, « πάσαν την βιοτικήν αποθώμεθα μέριμναν », δηλαδή η σκέψη μας να μη περιπλανάται σε βιοτικές μέριμνες, και« άνω σχώμεν τας καρδίας », δηλαδή η καρδιά μας να στραφεί προς τον ουρανό για να δεχθεί τη χάρη του Θεού και να εκφράσει την ευχαριστία της προς Αυτόν. Η εντονότερη όμως φάση της ευλάβειας πρέπει να σημειώνεται κατά την διάρκεια της θείας Μεταλήψεως. Ο πιστός πρέπει να προσέρχεται μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, και όχι με αταξίες και απροσεξίες. Έτσι οι πιστοί άνθρωποι, οι οποίοι εκτελούν ανελλιπώς το καθήκον του εκκλησιασμού, λαμβάνουν τη χάρη του Θεού που χαρίζει ειρήνη στην καρδιά, γαλήνη στην συνείδηση, και φώτιση στην διάνοια. Επιπλέον δε ο Θεός βλέποντας τον αγώνα μας θα παρέχει πλούσια την ιαματική του χάρη όπως την παρείχε στην συγκύπτουσα γυναίκα. Αμήν!
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ
Κυριακή 14η Δεκεμβρίου 2014
Ο Κύριος στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα μας παραθέτει μία παραβολή, που αναφέρεται σε ένα μεγάλο δείπνο, το οποίο παρέθεσε ένας άρχοντας. Η παραβολή αυτή ειπώθηκε εξ αφορμής του εξής γεγονότος. Ένα Σάββατο ο Κύριος προσκλήθηκε και κάθισε στο σπίτι κάποιου Φαρισαίου για φαγητό. Κι ένας απ’ αυτούς που ήταν στο τραπέζι, του είπε: Μακάριος είναι εκείνος που θα φάει γεύμα στη Βασιλεία του Θεού. Ο Κύριος τότε πήρε αφορμή για να μιλήσει για την αιώνια ευφροσύνη της Βασιλείας του Θεού με την παραβολή αυτή του Μεγάλου Δείπνου. Κάποιος άνθρωπος, είπε, έκανε μεγάλο βραδινό συμπόσιο και κάλεσε πολλούς. Κι έστειλε το δούλο του για να πει στους προσκεκλημένους: Ελάτε, όλα πλέον είναι έτοιμα για το μεγάλο δείπνο. Μας προκαλεί εντύπωση ότι, ενώ ο Κύριος ρωτήθηκε για γεύμα, μιλάει για δείπνο. Γιατί λοιπόν ονομάζει την ουράνια Βασιλεία του δείπνο και μάλιστα μέγα δείπνο; Ο Κύριος προτιμά να αναφερθεί σε δείπνο, διότι ένα δείπνο έχει μεγαλύτερη διάρκεια από ένα μεσημεριανό τραπέζι και έχει μεγαλύτερη ευφροσύνη. Θέλει έτσι να δείξει ότι το πανηγύρι της Βασιλείας του θα είναι ατελεύτητο και λαμπρό. Ο Θεός λοιπόν ετοίμασε για μας άπειρα και απερίγραπτα αγαθά, που δεν μπορούμε να σκεφθούμε και να συλλάβουμε.Και απευθύνεται στον καθένα μας και μας καλεί στη Βασιλεία του για να μας καταστήσει αιώνια κοινωνούς των αγαθών Του.Η παραβολή του µεγάλου δείπνου διαβάζεται στην Εκκλησία κάθε χρόνο αυτές τις ηµέρες, αγαπητοί αδελφοί. Παραµονές των Χριστουγέννων. Με την Γέννησή Του, ο Ιησούς απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους και τους προσκαλεί στη Σωτηρία. Στην Εκκλησία. Στο µεγάλο δείπνο Του.
∆υο "εδέσματα", εάν θέλουμε να ερμηνεύσουμε την παραβολή, παρατίθενται στο δείπνο του Θεού. Το ένα είναι η διδασκαλία Του. Η αλήθεια. Το φως, και το δεύτερο είναι η Θεία Κοινωνία. Το σώµα και το αίµα του Υιού Του. Του Κυρίου µας Ιησού Χριστού. Όλους τους προσκαλεί ο Θεός κοντά του. «∆εῦτε πρός µε πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισµένοι», µας λέει. Ελάτε να γνωρίσετε την αλήθεια. Να γευθείτε το φως το αληθινό. Μη ξεγελιέστε, µακριά από µένα δεν υπάρχει καθαρή, γνήσια, αληθινή πνευµατική τροφή. Όλες οι ανθρώπινες διδασκαλίες είναι πρόσκαιρες, εφήµερες. ∆εν οδηγούν στο φως, στην σωτηρία, στην αιωνιότητα. Ο Χριστός όµως δεν ήλθε να διδάξει μια ακόμα κοσμοθεωρία σαν όλες τις άλλες. Ηλθε να αποκαλύψει την αληθινή πίστη. Την πίστη στην Αγία Τριάδα. Τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύµα. Ο Θεός δεν είναι µια αόριστη ανωτέρα δύναµη. Ο Θεός έχει πρόσωπο. Του µιλάµε και µας απαντάει. Γίνεται άνθρωπος για να µας ξεπλύνει από τις αµαρτίες και να µας επαναφέρει κοντά του. Αυτή η αληθινή διδασκαλία περί του Θεού, περί των ανθρώπων, περί του κόσµου, περί των µελλόντων, είναι το ένα "έδεσμα" που παραθέτει ο Θεός στο δείπνο του και µας καλεί να συµµετέχουµε. Το δεύτερο "έδεσμα" είναι το ίδιο το Σώµα και το Αίµα του Υιού του. Η Θεία Κοινωνία. Για να σωθεί ο άνθρωπος, είναι απαραίτητο να ενωθεί µε τον Χριστό δια της Θείας Κοινωνίας. «ὁ τρώγων µου τὴν σάρκα καὶ πίνων µου τὸ αἷµα ἔχει ζωὴν αἰώνιον»(Ιωάννη στ΄54), διαβάζουµε στο κατά iωάννην Ευαγγέλιο. Το ένα "έδεσμα" νοστιµότερο από το άλλο. Το ένα ωφελιµότερο από το άλλο. Και τα δυο µαζί εξασφαλίζουν την αθανασία, την αιώνια ζωή. Και προσφέρονται δωρεάν. Ο Θεός δεν ζητάει για τον εαυτό Του τίποτα. Εκείνος προσφέρεται από αγάπη. Η αγάπη Του είναι τόσο µεγάλη που Τον κάνει να θυσιάσει και τον ίδιο τον µονογενή Υιό Του. Από µας θέλει µόνο να ανταποκριθούµε στην πρόσκληση. Στέλνει τον Υιό και Λόγο Του και µας προσκαλεί. Το Ευαγγέλιο Του και ανά τους αιώνες κήρυκες Του, οι Απόστολοι, οι Πατέρες και όλοι οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας υπενθυµίζουν συνέχεια την πρόσκληση του Δείπνου. Όλο το χρόνο. Κάθε µέρα και κάθε στιγµή µας προσκαλεί ο Κύριος στο µεγάλο δείπνο του. Αυτές τις ηµέρες όµως, τώρα που πλησιάζουµε προς την εορτή των Χριστουγέννων, η πρόσκληση απευθύνεται εντονότερα. Αν πάµε εκεί στην Βηθλεέμ θα ακούσουµε τους Αγγέλους να ψάλλουν«∆όξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» επιβεβαιώνοντάς µας ότι όντως ο Θεός επισκέφτηκε τη γη. Από τότε και στο εξής θα προσφέρει σε όλους µας, την πνευµατική τροφή, τη σωτήρια Θεϊκή διδασκαλία Του. Θα προβάλει σε όλους προς µίµηση το φωτεινό παράδειγµά του. Πρέπει όμως και εμείς να ανταποκριθούµε σ’ αυτή την πρόσκληση του Θεού και να σπεύσουµε να γνωρίσουµε και να εγκολπωθούµε την θεϊκή του διδασκαλία. Να γευθούμε πλούσια του πρώτου "εδέσματός" Του.
Όπως πρέπει ακόμη να σπεύσουµε να γευτούµε και το δεύτερο "έδεσμα" του δείπνου. Να βάλουµε µέσα µας το πανάχραντο και πανακήρατο σώµα Του και το τίµιον και πανάγιον αίµα Του. «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε» ακούγεται στη Θεία Λειτουργία η πρόσκληση του Κυρίου δια του στόµατος του Ιερέως. Αλλά για να μετέχουμε σωστά στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας πρέπει πρώτον να το αποσυνδέσουμε από οποιαδήποτε εθιμική συνήθεια και να το σύνδεσουμε του με την εσωτερική μας καθαρότητα. Στο σημείο αυτό ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σημειώνει: «Πολλοί από τους πιστούς, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητα κακά… πλησιάζουν την Αγία Τράπεζα, κατά τις εορτές, όπως – όπως. Δεν γνωρίζουν ότι κατάλληλος καιρός για την Θεία Κοινωνία δεν είναι η εορτή και η πανήγυρη, αλλά η καθαρή συνείδηση και η άμεμπτη ζωή… Γι’ αυτό σας παρακαλώ όλους», συνεχίζει ο Χρυσόστομος, «μη πλησιάζετε στα Θεία Μυστήρια επειδή απλώς και μόνο το απαιτεί η εορτή. Αλλά, αν κάποτε πρόκειται να λάβετε μέρος στην αγία αυτή προσφορά, να καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, πολλές μέρες πριν, με την μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη». Το δεύτερο σημείο αφορά στη συχνότητα της προσέλευσης στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Επί του θέματος διασώζεται μία αφήγηση που αφορά στον μακαριστό Αγιορείτη Γέροντα Παϊσιο: «Τρεις μήνες πριν από τον θάνατο του Γέροντος Παϊσίου, ένας Ρώσος μοναχός, μαζί με τον κατά σάρκα αδελφό του, τον επισκέφθηκαν και συζητούσαν αρκετή ώρα. Το αντικείμενο της συζητήσεως ήταν η συχνή Θεία Κοινωνία των Αγίων Μυστηρίων. Ο Γέροντας ρώτησε τον λαϊκό πόσες φορές κοινωνεί. Όταν πήρε την απάντηση «μία φορά τον χρόνο», με αγάπη τον ενουθέτησε ότι πρέπει να κοινωνεί κάθε μήνα ή τουλάχιστον, με την ευκαιρία κάθε νηστείας. Ο λαϊκός είπε ότι, εξαιτίας των καθημερινών εργασιών, δε θα μπορούσε να ακολουθήσει τη συμβουλή του, αλλά ο Γέροντας δεν συμφώνησε και είπε: - Αν κάποιος το επιθυμεί πολύ και σε περίπτωση που η εργασία του είναι εκατό φορές περισσότερη, ακόμη κι αν διοικεί ολόκληρη την χώρα, θα βρει τον χρόνο, όπως ευρίσκει και για τις γήινες εργασίες. Κατόπιν, μίλησε για την αναγκαιότητα της συχνής Θείας Κοινωνίας, επειδή, διά μέσου αυτής, επιτυγχάνεται τέτοια ένωση με τον Κύριο, ώστε είμεθα πλέον ένα πνεύμα μαζί Του. Και χωρίς ένωση με τον Χριστό σ’ αυτήν τη ζωή, πώς θα ενωθούμε με Αυτόν στην μέλλουσα;» Κατά τον δογματικό Πατέρα της Εκκλησίας μας Όσιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, η Θεία Ευχαριστία «λέγεται και είναι αληθινή Θεία Κοινωνία, επειδή, με αυτή, αφενός κοινωνούμε με τον Χριστό και μετέχουμε του Σώματος και της Θεότητάς Του και αφετέρου, με αυτήν οι άνθρωποι γινόμαστε ένα και μεταξύ μας. Όλοι καλούμεθα στο Δείπνο της Βασιλείας, απαξάπαντες! Ας μην εξοργίσουμε τον οικοδεσπότη, όπως έκαναν εκείνοι οι αγενείς προσκαλεσμένοι της παραβολής. Ας ανταποκριθούμε στην πρόσκλησή Του. Όπως ανταποκρίθηκαν οι ποιμένες της Βηθλεέµ στην πρόσκληση των Αγγέλων. Όπως ανταποκρίθηκαν οι Μάγοι στην πρόσκληση του Αστέρος.
Εάν δεν ανταποκριθούμε, ίσως δεν θα έχουμε άλλη ευκαιρία. Ο Θεός µας προειδοποιεί ότι όποιος αρνηθεί ουδέποτε «γεύσεταί µου τοῦ δείπνου». Όποιος δεν γεύεται αληθινά του Δείπνου - της Διδασκαλίας και της Θείας Ευχαριστίας- ουδέποτε και στην Βασιλεία των Ουρανών θα γευθεί τα αγαθά του Κυρίου.
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
Κυριακή 21η Δεκεμβρίου 2014
Η σημερινή Κυριακή, σηματοδοτείται από τη μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων και η Εκκλησία μας έρχεται σήμερα να μας παραθέσει ένα μακρύ κατάλογο που περιλαμβάνει τους κατά σάρκα προγόνους του Κυρίου μας μέσα από το απόσπασμα του κατά Ματθαίον ευαγγελίου που ακούσαμε πριν από λίγο. Αλλά σε τι αποσκοπεί όμως ο μακρύς αυτός κατάλογος των ολίγων σε μας γνωστών και των πλείστων αγνώστων και ιδιότροπων ονομάτων; Σε τι αποσκοποεί η απαρίθμηση αυτής της γενεαλογίας; Δείχνει την πορεία της φροντίδας του Θεού για το ανθρώπινο γένος . Είναι οι πρόγονοι του Χριστού που περίμεναν από γενιά σε γενιά την στιγμή που οι υποσχέσεις του Θεού για τον Μεσσία θα γινόταν πραγματικότητα.
Ανάμεσα από όλους αυτούς ο ευαγγελιστής Ματθαίος ξεχωρίζει τα ονόματα του Αβραάμ, πρώτου πατριάρχου του Ισραήλ , και του Δαβίδ ,πρώτου ένδοξου βασιλιά. Τι νόημα έχει αυτό; Ο Αβραάμ είναι ο γενάρχης του εκλεκτού λαού του Θεού . Σε αυτόν δόθηκε , όπως και στους απογόνους του η υπόσχεση ότι θα κυριαρχήσουν πάνω στη γη . Όμως όλοι πέθαναν και δεν φάνηκε να εκπληρώνεται αυτή η υπόσχεση. Μετά ήρθε η αιχμαλωσία της Αιγύπτου και η έξοδος υπό τον Μωϋσή και πάλι δεν φάνηκε να εκπληρώνεται εκείνη η ελπίδα που κρατούσε το λαό ζωντανό. Και ήρθε ο Δαβίδ ο πιο ένδοξος βασιλιάς του Ισραήλ . Στην εποχή του, λόγω του σπουδαίου έργου που επιτέλεσε, οι Ισραηλίτες πίστεψαν ότι έφτασε η πολυπόθητη ώρα της ολοκληρώσεως της Μεσσιανικής προφητείας. Γρήγορα όμως απογοητεύθηκαν γιατί αυτό το ισχυρό κράτος του Δαυίδ διαιρέθηκε και υποτάχθηκε στις μεγάλες δυνάμεις της περιοχής. Ακολουθούν πολλοί κατακτητές . Τελευταίοι είναι οι Ρωμαίοι που καταπίεζαν ενώ ο Ηρώδης τυραννούσε τον λαό . Και πάλι ο λαός απογοητεύεται από τα πράγματα. Στην κορύφωση λοπόν του αδιεξοδου γεννιέται ο Χριστός «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου». Λίγοι πιστοί Ιουδαίοι είχαν απομείνει που θυμόνταν τις επαγγελίες του Θεού , ενώ οι περισσότεροι έβλεπαν το όραμα του Μεσσία να χάνεται. Στον ειδωλολατρικό κόσμο τα πράγματα ήταν χειρότερα : κυριαρχούσε η αμάθεια, ο σκοταδισμός, η μαγεία , η εκμετάλλευση, τα τεράστια κοινωνικά προβλήματα που φανέρωναν μια ηθική καταβαράθρωση.
Μελετώντας προσεκτικά τη γενεαλογία παρατηρούμε πρώτον ότι ενώ κατά την ιουδαϊκή συνήθεια γενεαλογούνται μόνο άνδρες ως κεφαλές των γυναικών, και των οικων τους. αλλά είναι και ως ρίζες των τέκνων τους . Εντούτοις παρεισάγονται στην γενεαλογία και τεσσερεις γυναίκες, η Ρουθ,η Θάμαρ,η Ραχάβ και η Βηρσαβεέ. Και η δεύτερη πολύ σημαντική παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε είναι ότι μεταξύ των προγόνων του Χριστού περιλαμβάνονται και άνθρωποι που ήταν ένοχοι βαρέων αμαρτημάτων μεταξύ αυτών οι τρεις από τις τεσσερεις γυναίκες δηλαδή η Θάμαρ, η Βηρσαβεέ και η Ραχάβ. Αλλά και η τέταρτη η Ρουθ η οποία είχε υποδειγματική συμπεριφορά, δεν ήταν Εβραία αλλά αλλοεθνής Ίσως να μας παραξενεύει ή να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι ο Χριστός καταδέχτηκε να έχει τέτοιους προγόνους. Αυτό φανερώνει την άπειρη συγκατάβαση και φιλανθρωπία Του προς το ανθρώπινο γένος. Δεν ντρέπεται για τους αμαρτωλούς προγόνους Του, ούτε για το κακό που έχει μέσα της η ανθρώπινη φύση . Δεν αποφεύγει ούτε τους αμαρτωλούς προγόνους ούτε τον εν γένει αμαρτωλό άνθρωπο, άλλωστε γιαυτό ήρθε ως άνθρωπος για να δώσει δυνατότητα υπέρβασης από την αμαρτία. Ο Χριστός ήρθε για να γιατρέψει το άρρωστο από την αμαρτία ανθρώπινο γένος κι όχι για να το κρίνει. Άλλωστε δεν βλάφτηκε ούτε στο ελάχιστο με το να έχει αμαρτωλούς προγόνους. Αυτό διδάσκει κι εμάς να μην ντρεπόμαστε για την κακία των προγόνων μας. Αντίθετα πρέπει να μισούμε την κακία και την αμαρτία τους, επιζητώντας μόνο την αρετή. Αν είναι δυνατόν πρέπει να προσπαθούμε να γίνουμε εμείς ενάρετοι ώστε να λαμπρύνουμε και τους προγόνους μας. Ιδιαίτερα ο Ματθαίος μνημονεύει τη Βηρσαβεέ μητέρα του σοφού βασιλέως Σολομώντος για να δείξει ότι όλοι είναι δεκτοί για το Θεό έστω κι αν γεννηθούν από αμαρτωλούς προγόνους αρκεί οι ίδιοι να έχουν αρετή. Από την άλλη παραλείπει από τη γενεαλογία του κάποιους βασιλείς-προγόνους του Κυρίου που ήταν υπερβολικά ασεβείς. Τέλος να πούμε ότι το γεγονός ότι ο Χριστός είχε προγόνους βαρηνόμενους με βαριές αμαρτίες φανερώνει ότι η αμαρτία είχε μολύνει πολύ βαθιά το ανθρώπινο γένος μέχρι κι αυτούς τους προγόνους του Χριστού. Δυστυχώς η αμαρτία μετά την πτώση των πρωτοπλάστων χωρίς να είναι κάτι το φυσικό κατάντησε να είναι τέτοιο.Την ώρα λοιπόν που υπήρχε σκοτάδι παντού και η απομάκρυνση από τον Θεό είχε γενικευθεί τότε ακριβώς διάλεξε ο Θεός την ώρα για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του, και να σαρκωθεί ο Υιός του Θεού και να έλθει στον κόσμο ως ο αναμενόμενος , Μεσσίας .Ο Θεός δεν περίμενε την υπακοή στο θέλημά Του ή την ηθικότητα του ανθρώπου για να τον ανταμείψει, αλλά επεμβαίνει στον κόσμο την ώρα της μεγάλης κατάπτωσεως και της εξαχρείωσεως του ανθρώπου για να μην θεωρηθεί ότι η σωτηρία είναι υπόθεση της ικανότητας του ανθρώπου, αλλά αποκλειστικά έργο του δωρεοδότου Θεού. Τα δε κριτήρια του Θεού: είναι άπειρη αγάπη Του είναι και το έλεος και η συγνώμη για τον κάθε αμαρτωλό άνθρωπο.
Αυτό το μήνυμα της αγάπης, και του ελέους του Θεού μας θυμίζει ιδιαίτερα αυτή η περίοδος των Χριστούγεννων. Δια της αγάπης αυτής που δεν έχει περιορισμούς , που ξέρει να συγχωρεί , να αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, καλούμεθα και εμείς να ενταχθούμε στην γενεαλογία του Κυρίου μας. Αυτή η αγάπη του σαρκωθέντος Κυρίου θα μας εγγράψει στην Βίβλο της γεννέσεως Του που είναι η Βίβλος της αληθινής ζωής. Αμήν
π. Γ. Ρ.