ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ
ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
Πρός
Τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς
Τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Παροναξίας
«Εἰ δέ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν,
κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν!» (A΄ Κορ. 15, 14)
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Μέ αὐτόν τόν Θεόπνευστο λόγο του ὁ Πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος, διατυπώνει περίτρανα καί ἀπερίφραστα τήν σπουδαιότητα τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ πού ἀποτελεῖ καί τό κεντρικό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου.
Πράγματι! Ἡ λαμπροφόρος ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως εἶναι αὐτή πού ἐπαληθεύει τίς προφητεῖες τῶν Δικαίων τῆς Παλαιάς Διαθήκης, πού ἐπισφραγίζει τό λυτρωτικό κήρυγμα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, πού δίνει παλμό στή διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, πού ἐξηγεῖ τό αἷμα τῶν Μαρτύρων καί τόν ἀγώνα τῶν Ἁγίων τῆς πίστεώς μας, πού ἑρμηνεύει τό σωτηριολογικό μήνυμα τῆς Ἐκκλησίας, πού γεννᾶ τήν ἐλπίδα στίς καρδιές τῶν πιστῶν.
Ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη μετά τήν παρακοή, τήν πτώση καί τήν ἔξοδο ἀπό τόν Παράδεισο βιώνει ἀνελέητα τήν τραγικότητα τοῦ θανάτου. Ποτέ δέν ἔπαψε ὁ θάνατος νά ἀποτελεῖ τό μεγαλύτερο ὑπαρξιακό πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ λογική δέν μπόρεσε ποτέ νά τόν ἀντιμετωπίσει. Ἡ ἐπιστήμη κατόρθωσε νά τόν καθυστερήσει ἀλλά ὄχι νά τόν ἀκυρώσει. Ἀντιμετωπίστηκε μέ ὑλιστική διάθεση, «φάγομεν, πίωμεν, αὔριο γάρ ἀποθνήσκωμεν» ἀλλά αὐτό τόν μετέτρεψε σέ ἀκόμα μεγαλύτερο πόνο. Ὁ θάνατος καταπολεμήθηκε ἀλλά δέν νικήθηκε! Μέχρι τή στιγμή πού ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ὁ Λυτρωτής Κύριός μας, παραδίδει τόν ἑαυτό του στό Σταυρό γιά νά κατέλθει στόν Άδη καί νά τόν συντρίψει, προσφέροντας καί πάλι τήν προοπτική τῆς αἰώνιας ζωῆς στό ἀνθρώπινο γένος. Ἀπό τή στιγμή πού ὁ Χριστός «κατῆλθε ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς καί συνέτριψε μοχλούς αἰωνίους», «θανάτῳ τόν θάνατον ὤλεσεν» μεταγγίζοντας στόν ἄνθρωπο τήν ζωή καί συνανασταίνοντας τήν ἐλπίδα.
Παρά ταῦτα συμβαίνει τό ἑξῆς παράδοξο. Ὅσο καί ἄν φωτίστηκε ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί προσφέρθηκε ἁπλόχερα σέ αὐτήν ἀπό τόν Θεό τό δῶρο τῆς ζωῆς, ὅσο καί ἄν σημάδεψε τήν ἱστορία τό γεγονός τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, δυστυχῶς ποτέ δέν ἔπαψε νά συμπορεύεται μέ ὅλα αὐτά καί ἡ ἀμφιβολία, ἡ ἀπιστία, ἡ ἄρνηση. Δύο χιλιετίες πέρασαν ἀπό ἐκεῖνο τό πρωινό πού οἱ μυροφόρες αντίκρισαν το κενό μνημεῖο καί σέ ὅλο αὐτό τό διάστημα, οἱ φωνές πού προσπαθοῦν νά μᾶς πείσουν πώς ὁ Θεός δέν ἔχει θέση στή ζωή μας δέν σταμάτησαν οὔτε στιγμή.
Ἀκόμα καί σήμερα πού βιώνουμε βαθιά στήν ὕπαρξη μας τίς συνέπιες τῆς ἀποστασίας μας ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πού θερίζουμε τίς θύελλες τῆς πνευματικῆς ἀλλά καί ὑλικῆς πλέον φτώχειας ὡς ἀποτέλεσμα τῶν ἀνέμων τῆς ἐπιπολαιότητας πού σπείραμε, ἀκόμα καί τώρα πού βρισκόμαστε στό χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ, ἀρνούμαστε πεισματικά νά βάλουμε στήν καρδιά μας τόν Ἀναστημένο Χριστό.
Τό γεγονός ὅμως εἶναι ἀδιαμφισβήτητο! «Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται»! Καί ὅσο καί ἄν οἱ ἰσχυροί τοῦ κόσμου τούτου μᾶς φωνάζουν «δεῖξτε μας τόν Θεό σας» ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία καί τέκνα φωτός θά δείχνουμε «μνημεῖο κενό» καί «ὀθόνια κείμενα μόνα». Γιατί ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀνυπαρξία Του μέσα στό μνῆμα! Ἔτσι μεταδίδοντας αὐτή τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως θά μετατρέπουμε τό τέλος σέ ἀρχή, τόν θάνατο σέ ζωή, τή φθορά σέ ἀφθαρσία, τόν πόνο σέ χαρά, τήν ἀπελπισία σέ ἐλπίδα, τήν ἧττα σέ νίκη, τήν πτώση σέ ἀνάσταση.
Ἀγαπητά μου ἀδέλφια,
Αὐτή τη δύσκολη περίοδο τῆς κρίσης πού διερχόμαστε καί ἡ ὁποία εἶναι κυρίως κρίση πνευματική, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, αὐτό τό «καινόν Πάσχα» τό καινούργιο δηλαδή πέρασμα, εἶναι ἡ εὐκαιρία μας νά περάσουμε ἀπό τό χῶρο τοῦ ἄγχους καί τῆς ἀποκαρδιώσεως στήν περιοχή τῆς ἐλπίδος. Νά περάσουμε ἀπό τόν χῶρο τοῦ φόβου πού γεμίζει τήν καρδιά μας μέ κατάθλιψη, στό πεδίο τῆς χαρᾶς καί τῆς πνευματικῆς γαλήνης. Νά ἀντιτάξουμε στό σκοτάδι τῆς κρίσης τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως καί στήν ἀναδυόμενη φτώχεια τόν πλοῦτο τῆς πίστεως. Νά ἀποκτήσουμε καί πάλι τήν ὄρεξη γιά ζωή καί το δικαίωμα νά χαμογελᾶμε καί νά ἐλπίζουμε σέ ἕνα καλύτερο μέλλον. Τό μόνο πού χρειάζεται εἶναι νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Χριστό.
Τό λοιπόν ἀδελφοί: «Εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ἡμῶν! Πλούσιοι καί πένητες…ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι…νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες…ἡ τράπεζα γέμει…μηδείς ἐξέλθῃ πεινῶν…πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος.»
Εὔχομαι ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου σέ ὅλους σας ἀνεξαιρέτως, στούς ἐγγύς καί στούς μακράν, στούς ἀποδήμους καί στούς ταξιδεύοντες στούς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς εὑρισκομένους προσφιλεστάτους Ναξίους, Παρίους καί Ἀντιπαρίους ὁ Ἀναστάς Κύριος νά εὐλογεῖ τίς οἰκογένειές σας καί νά σᾶς συνοδεύει κάθε στιγμή τῆς ζωῆς σας. Τό δέ «ἀνέσπερον φῶς» τῆς Ἀναστάσεως νά φωτίζει πάντοτε τήν πορεία σας καί νά ζεσταίνει τίς καρδιές σας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ!
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΣ
† Ο ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ